Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

Dnia 11 maja 2022r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, Wydział II Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Maciej Świergosz

Protokolant: prot. sąd. Marlena Gruszczyńska

przy udziale Prokuratora Prok. Rej. del do Prok. Okręg. w Poznaniu Magdaleny Kęsy-Pietrus

po rozpoznaniu w dniu 11.05.2022r. sprawie :

A. Ł.

ściganej za przestępstwa z § 263 ust. 1, 3 i inne n. kodeksu karnego

zażaleń obrońców ściganej

na postanowienie Sądu Okręgowego w P.

z dnia (...)

w przedmiocie przekazania ww. z terytorium R. do R. na mocy europejskiego nakazu aresztowania
i stosowania środka zapobiegawczego

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia (...) Sąd Okręgowy w P. na podstawie art. 607k § 1 k.p.k. w zw. z art. 607l § 1 k.p.k. w zw. z art. 607t § 1 k.p.k. przekazał obywatelkę polską A. Ł., córkę A. i I. z domu G., urodzoną dnia (...) we W., z terytorium R. do R. na mocy europejskiego nakazu aresztowania wydanego w dniu (...) roku przez Sąd Rejonowy w T. (A. T.) w sprawie o sygnaturze (...) (...) ( (...)) w celu przeprowadzenia przeciwko niej postępowania karnego o dwa przestępstwa z § 263 ust. 1, 3 zdanie 2 punkt 1 i 5, § 25 ustęp 2
i § 53 n. kodeksu karnego, z zastrzeżeniem, że w razie skazania A. Ł. na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności, nastąpi powrotne przekazanie A. Ł. na terytorium R. w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub tego środka, jeśli wyrazi ona na to zgodę. Jednocześnie na podstawie art. 607k § 3 k.p.k. w zw. z art. 607m § 1a k.p.k. w zw. z art. 607n § 1 k.p.k. przedłużył stosowanie wobec A. Ł. środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na okres kolejnych 33 dni, tj. do godziny (...) roku, a na podstawie art. 257 § 2 kpk, art. 266 § 1 i 2 kpk w zw.
z art. 275 kpk zastrzegł, że tymczasowe aresztowanie ulegnie uchyleniu pod warunkiem złożenia nie później niż do dnia (...)poręczenia majątkowego w kwocie 150.000 zł; i w takim wypadku zastosowane zostaną
w miejsce tymczasowego aresztowania środki zapobiegawcze w postaci poręczenia majątkowego w kwocie 150.000 zł; oraz dozór policji zobowiązujący ściganą do stawiennictwa w komisariacie policji właściwym według miejsca zamieszkania
3 razy w tygodniu ( vide: k.122-127 ).

W dniu (...) uiszczono ww. poręczenie majątkowe w kwocie 150.000 zł; ( vide: k.129-130 ). W związku z powyższym A. Ł. została zwolniona.

Zażalenia na powyższe postanowienie wnieśli obrońcy ściganej, którzy zaskarżyli je w terminie ustawowym.

A.. R. K. w zażaleniu z dnia (...)zaskarżył ww. orzeczenie w pkt 1 i 2 ( vide: k.139-141 ). Zarzucił sądowi I instancji naruszenie art. 607p § 2 k.p.k. oraz art. 266 § 2 k.p.k. Reasumując wniósł o :

1.  zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt 1 i nieuwzględnienie wniosku Prokuratora Okręgowego w P. z dnia (...) o przekazanie A. Ł. z terytorium R. do R. na podstawie (...),

2.  zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt 2 poprzez zastosowanie poręczenia majątkowego w kwocie 50.000 zł;

3.  ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

A.. J. R. (1) zaskarżył je w zażaleniu z dnia (...)
w całości. Zarzucił sądowi I instancji naruszenie art.607p § 2 kpk, art.6 § 2 kpk
(prawdopodobnie omyłka pisarska o autor zażalenia miał na myśli art.6 § 2 kk, albowiem art.6 kpk nie posiada paragrafów i dot. prawa do obrony – dop. SA P-ń), art.20 kk, art.607z kpk, art.257 § 1 kpk. Reasumując, wniósł zwrócenie się do władz n. o udzielenie odpowiedzi na trawiące go pytania oraz równocześnie o zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez odmówienie przekazania ściganej, zastosowanie wobec ściganej środka w postaci poręczenia majątkowego w kwocie 100.000 zł; zakazu opuszczania kraju oraz dozoru policji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w zakresie pkt 1 i 2 oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

W dniu(...) obrońca adw. P. S. nadesłał dokumentację dot. V. K. i A. Ł., która miała pochodzić od n. obrońcy ww. i dowodzić, że postępowanie w niniejszej sprawie prowadzone przez władze niemieckie zostało umorzone. Z tego powodu wnosił
o uchylenie zaskarżonego postępowania ( prawdopodobnie obrońcy chodziło
o „postanowienie” – dop. SA P-ń ) i przekazanie sprawy sądowi I instancji w celu zbadania przedmiotowej kwestii. Obrońca dopuszczał także możliwość wyjaśnienie zaistniałej sytuacji przez Sąd Apelacyjny w P..

Kierując się powyższymi wskazaniami obrońcy zwrócono się do władz n. o stosowne wyjaśnienia. Pismem z dnia (...)Prokuratura Generalna w B. – Wydział ds. Ekstradycji i Przyjęć poinformowała tut. Sąd, że istotny dla sprawy europejski nakaz aresztowania A. Ł. jest nadal aktualny. Umorzone postępowanie zostało bowiem podjęte w dniu(...)
i obecnie kontynuowane a wkrótce wniesione będzie oskarżenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty obu zażaleń obrońców okazały się bezzasadne.

Przed odniesieniem się do wywodów w nich zawartych sąd odwoławczy pragnie przypomnieć, że w myśl art. 8 § 1 i 2 k.p.k. sąd karny rozstrzyga samodzielnie zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu. Jedynie prawomocne rozstrzygnięcia sądu kształtujące prawo lub stosunek prawny są jednak wiążące. Sytuacja taka nie miała jednak miejsca w niniejszej sprawie, stąd też argumentacja adw. J. R. (1) na s.16-17 zażalenia jest bezprzedmiotowa. Autor tego ostatniego środka odwoławczego winien także w przyszłości staranniej korzystać
z wzorów uprzednio sporządzonych dokumentów tego typu w innych sprawach. Pozwoli to nie tylko na zachowanie odpowiedniego rodzaju podmiotu zażalenia
( „ ścigana” zamiast „ ścigany” ), ale i uprzednio popełnionych błędów co do przywoływania art. 6 § 2 k.p.k., art. 5 § 2 k.k., czy też art. 20 k.k. wytykanych już przez Sąd Apelacyjny w P. np. w sprawie (...) Analogicznie należy traktować np. powoływanie się na stanowisko wyrażone w niniejszej sprawie w piśmie z dnia (...) ( s.6 zażalenia ), w sytuacji gdy sprawa ta zawisła przed Sądem Okręgowym dopiero w dniu (...)

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że przesłanki obligatoryjne odmowy wykonania (...) zawarte zostały w treści art.607p kpk. Przepis ten w § 1 stanowi, że odmawia się wykonania nakazu europejskiego, jeżeli:

1) przestępstwo, którego dotyczy nakaz europejski, w wypadku jurysdykcji polskich sądów karnych, podlega darowaniu na mocy amnestii;

2) w stosunku do osoby ściganej zapadło w innym państwie prawomocne orzeczenie co do tych samych czynów oraz, w wypadku skazania za te same czyny, osoba ścigana odbywa karę lub ją odbyła albo kara nie może być wykonana według prawa państwa, w którym zapadł wyrok skazujący;

3) w stosunku do osoby ściganej zapadło prawomocne orzeczenie o przekazaniu do innego państwa członkowskiego U.

4) osoba, której dotyczy nakaz europejski, z powodu wieku nie ponosi według prawa p. (1) odpowiedzialności karnej za czyny będące podstawą wydania nakazu europejskiego;

5) naruszałoby to wolności i prawa człowieka i obywatela;

6) nakaz wydany został w związku z przestępstwem popełnionym bez użycia przemocy z przyczyn politycznych.

Jeżeli nakaz europejski został wydany wobec osoby ściganej, która jest obywatelem polskim, wykonanie nakazu może nastąpić pod warunkiem, że czyn, którego nakaz europejski dotyczy, nie został popełniony na terytorium R. ani na polskim statku wodnym lub powietrznym oraz stanowił przestępstwo według prawa R. lub stanowiłby przestępstwo według prawa R. w razie popełnienia na terytorium R., zarówno w czasie jego popełnienia, jak
i w chwili wpłynięcia nakazu europejskiego ( art.607p § 2 kpk ).

Jak wynikało z ustaleń poczynionych na etapie postępowania odwoławczego przedmiotowy europejski nakaz aresztowania jest, wbrew odmiennym twierdzeniom obrońcy, nadal aktualny. Strona niemiecka w cyt. powyżej piśmie z dnia (...)klarownie wyjaśniła przy tym okoliczności
w jakich postępowanie przeciwko skazanej zostało podjęte i jest ono obecnie kontynuowane.

Mając na uwadze materiał załączony do akt sprawy uznać należy,
że pogląd wyrażony w pkt 1 zażalenia adw. R. K. oraz w pkt 1-3 zażalenia drugiego obrońcy jest chybiony w stopniu oczywistym. Zarzuty obu zażaleń nakierowane były na przesłankę odmowy wykonania (...), o której mowa
w art.607p § 2 kpk. Zarzuty te nie są jednak uzasadnione. Z pewnością istniejący w aktach materiał pozwala na podjęcie decyzję in meritum i nie wymagał uzupełnienia w kierunku sugerowanym przez obrońcę ( pkt 4 zażalenia adw.
J. R. ). Wskazuje on w dostateczny sposób na miejsce w jakim ścigana miała działać i okoliczności jej czynu. Bezpodstawny okazał się postulat tego skarżącego sugerujące konieczność pozyskania od władz n. dodatkowych informacji. Z tego też powodu nie sposób racjonalnie uznać,
że doszło do naruszenia art. 607z k.p.k. Pogląd autorów obu zażaleń, że czyny zarzucane ściganej, których nakaz europejski dotyczy, zostały popełnione – choćby w części – przez nią na terytorium R. nie wytrzymuje krytyki. Z opisu zawartego w (...) wynika bowiem jednoznacznie,
że A. Ł. działała wyłącznie na terenie R.. Brak jest przy tym podstaw do uznania, że „… ścigany popełnił czyn zabroniony na terenie P.. Brał on udział w grupie, która powstałą w Polsce…” ( vide: s.4 zażalenia adw.
J. R. – pisownia oryginalna ). Obrońca zdaje się przy tym zapominać,
że jego kategoryczne stwierdzenia w tym zakresie pozostają nie tylko w opozycji do dyrektyw z art. 86 § 1 k.p.k. ale i wyjaśnień samej A. Ł. z dnia (...) która kwestionowała przecież swoją winę i sprawstwo ( vide: k.69 akt 3032-1.Oz.369.2022 ). Uwaga ta odnosi się także do przynależności do grupy przestępczej. Z treści (...) nie sposób wywieść, że ww. zarzuca się jakikolwiek czyn popełniony choćby w części na terenie R.. Z zarzutów na s.4-5 (...) wnika, że wszystkie czyny zostały popełnione przez ściganą na terenie B., gdzie doszło do oszustwa. Brak jest natomiast przejawów sprzecznego z prawem zachowania ww. w P. Dywagacje na temat „ miejsca pozyskania, zamiaru popełnienia przestępstwa, jego planowania, pomocy innym sprawcom, rozliczeń kosztów, podziału łupów” mają obecnie postać wyłącznie spekulacji i nie są poparte dowodami. Sąd Apelacyjny niejednokrotnie zwracał uwagę, że fakt gdzie sprawca zamierza korzystać z „owoców przestępstwa” nie ma znaczenia dla określenia miejsca w jakim przestępstwo to zostało uprzednio popełnione. Dla odpowiedzialności ww. a więc i możliwości wykonania (...) wobec ściganej nie ma też znaczenia, że inny sprawca działał z terytorium p. (1), albowiem to nie jego dot. rozpoznawany wniosek z dnia (...)Argumentacja wyrażona w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia na k.124-125 jest więc jak najbardziej prawidłowa i zasługuje na akceptację sądu odwoławczego. Sytuacji ściganej nie zmienia konstrukcja współsprawstwa
z art. 18 § 1 k.k. Nie można zatem podzielić stanowiska obrońcy co do naruszenia art. 6 § 2 k.k. W myśl tego przepisu czyn zabroniony uważa się za popełniony
w miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do którego był obowiązany, albo gdzie skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił lub według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Z kolei niezrozumiałe jest przywoływanie w uzasadnieniu zażalenia na s.5 zażalenia adw. J. R. przepisu art.5 § 2 kk, albowiem przepis ten nie ma żadnych paragrafów. Analogicznie chybiony jest też zarzut obrazy art.20 kk, albowiem nie był on podstawą orzeczenia sądu meriti ( pkt 3 zażalenia ww. obrońcy ).

W świetle powyższych rozważań chybione okazały się także zarzuty nakierowane na wysokość określonego przez Sąd Okręgowy w P. poręczenia majątkowego ( 150.000 zł; - pkt 2 zaskarżonego postanowienia ). Wywód adw. R. K., że sytuacja ściganej i jej rodziny nie pozwala na uiszczenie poręczenia w kwocie wyższej niż 50.000 zł; trudno uznać za przekonywujący w sytuacji gdy na posiedzeniu w dniu (...) obrona sama wnosiła o określenie wysokości ww. środka zapobiegawczego na kwotę 100.000 zł; ( vide: k.120 ). Równie bezzasadne są obawy generowane w pkt 5 zażalenia drugiego obrońcy. Zarzut ten nie został poparty przekonywującą argumentacją, do której sąd odwoławczy mógłby się odnieść. Waloru takiego nie ma bynajmniej lakoniczne odniesienie do uprzedniej sprawy z udziałem ściganej. Należy podkreślić, że kształtując orzeczenie w tym zakresie Sąd Okręgowy miał prawidłowo na względzie sytuację materialną ściganej, składającej poręczenie majątkowe, wysokość wyrządzonej szkody oraz charakter popełnionego czynu. Mając powyższe na uwadze uznać należało, że proporcje, o których mowa
w art. 266 § 2 k.p.k. zostały zachowane. Zarówno wysokość szkody, jak i sytuacja materialna i osobista, na którą powoływał się adw. R. K. nie uzasadniały przyjęcia niższej kwoty. Jest to kwota adekwatna do ww. przesłanek
i pozwala ona na prawidłowe i adekwatne zabezpieczenie toku niniejszego postępowania. Jedynie na marginesie wypada zauważyć, że rodzina ściganej nie miała większych problemów ze zgromadzeniem ustalonej kwoty. Fakt, że została ona uiszczona już po trzech dniach od wydania zaskarżonego postanowienia także obala zarzuty zawarte w obu zażaleniach.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak na wstępie.

M. Ś.

Pouczenie

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.