Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

(...)

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r. w sprawie (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.6.  Ocena dowodów

1.1.4.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.5.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. Obrazę art. 4 k.p.k. i art. 7 k.pk. oraz art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów, z pominięciem zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego z pominięciem całokształtu ujawnionych w sprawie okoliczności, w tym okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego P. D. (1), co w efekcie doprowadziło do wadliwych ustaleń, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów.

2. Błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony P. D. (1) dopuścił się zarzucanych mu czynów w sytuacji, gdy rzetelna ocena dowodów przy prawidłowym zastosowaniu art. 7 k.p.k. winna prowadzić do odmiennych wniosków, skutkujących uniewinnieniem oskarżonego P. D. (1).

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca podnosząc powyższe ogólnikowy zarzut co do zasady kwestionuje ocenę dowodów Sądu Okręgowego w zakresie wszystkich zarzucanych oskarżonemu czynów, przy czym zarzut ten obrońca sukcesywnie rozwija w toku uzasadnienia swojego środka zaskarżenia w taki sposób, że de facto kwestionuje on ocenę każdego przeprowadzonego dowodu osobowego w sprawie, jak również podnosząc następczy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych obrońca stwierdza, że z każdego dowodu zostały wyciągnięte błędne wnioski, co w konsekwencji doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych.

Po pierwsze - z uwagi na ogólnikowość zarzutu obrońcy, Sąd Apelacyjny zmuszony był samodzielnie wyodrębnić podniesione w uzasadnieniu środka zaskarżenia kwestie korespondujące odpowiedniego z zarzutami obrońcy. Aby zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów okazał się skuteczny, skarżący musiałby wykazać, iż orzeczenie zostało wydane w oparciu o część ujawnionego materiału dowodowego albo ocena została dokonana w sposób dowolny a nie swobodny, wbrew zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego albo rozstrzygnięcie nie zawierało wyczerpującego i logicznego uzasadnienia w zakresie przekonania Sądu o wiarygodności dowodów albo o tym, iż określone dowody na wiarę nie zasługują, zatem w tym zakresie ów przekroczenie co do zasady odnosić się będzie do świadków w postaci kobiet werbowanych m.in. przez oskarżonego do uprawiania prostytucji. Na względzie mieć przy tym należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem tych przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Po drugie - błąd w ustaleniach faktycznych jest zazwyczaj skutkiem naruszenia określonych przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, w tym najczęściej art. 7 czy też 410 k.p.k. Samo przeciwstawienie przez apelującego ustaleniom faktycznym Sądu orzekającego własnej oceny materiału dowodowego, bez skutecznego wykazania obrazy art. 7 k.p.k., jest niewystarczające dla skuteczności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia Z tego powodu zasadne jest łączne omówienie podniesionych przez obrońcę zarzutów jako ściśle ze sobą powiązanych.

Obrońca podnosi, że błędnie ustalono, że oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej. Zarzut ten jest bezzasadny w stopniu oczywistym. Obrońca dywaguje, że oskarżeni nie tworzyli wspólnie z innymi ustalonymi osobami grupy przestępczej, bowiem ich powiązania miały charakter relacji rodzinnych, bez zhierarchizowanej struktury. Nie ulega wątpliwości, że obydwoje oskarżeni wraz z A. H., D. B. (1) oraz osobami działającymi na terenie N. tj. obywatelka rosyjska o imieniu L., czy choćby telefonistka obsługująca miejsce, gdzie była uprawiania prostytucja – wspólnie stworzyli zorganizowaną strukturę, w której był określony podział ról. Mianowicie D. B. (1) wyszukiwał dziewczyny na portalach internetowych, następnie oskarżeni organizowali ich transport do N., zapewniali lokal, opiekę i transport, tłumaczyli zasady pracy i przekazywali do miejsca świadczenia usług seksualnych w miejscu prowadzonym przez obywatelkę rosyjską. Wszystkie te osoby stworzyły przestępczy proceder, zaś fakt relacji rodzinnych między oskarżonymi, a A. H. nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia faktu istnienia grupy. Wręcz niezrozumiałym z punktu widzenia sporządzenia apelacji przez profesjonalnego obrońcę jest pogląd, że relacje rodzinne między członkami grupy mogą w jakikolwiek sposób wpływać na ustalenia czy mamy do czynienia z grupą przestępczą. Historia zna wiele przykładów, gdzie fundamentem działania grupy przestępczej były właśnie powiązania rodzinne i jako zbędne jawi się tłumaczenie tej kwestii obrońcy.

Punktem wyjścia do rozważań odnośnie przypisania oskarżonym przestępstw określnych w art. 189a k.k. jest to, że zgodnie z definicją legalną handlu ludźmi (art. 115 § 22 k.k.) jest nim - werbowanie, transport, dostarczanie, przekazywanie, przechowywanie lub przyjmowanie osoby z zastosowaniem między innymi :

3) podstępu,

4) wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania,

5) nadużycia stosunku zależności, wykorzystania krytycznego położenia lub stanu bezradności,

Przy czym - co istotne – musi być to poczynione w celów wykorzystania danej osoby - jej nawet za jej zgodą, w szczególności w celu uprawiania prostytucji. I to właśnie stwierdzenie w przepisie „nawet za jej zgodą” wyklucza zasadność argumentacji obrońców co do przypisanego czynu na szkodę S. A. (1). Owszem, sąd ma na uwadze, że będąc przewiezioną do B. zgodziła się świadomie świadczyć usługi seksualne oraz świadczyła je jeszcze bardzo długo po wszczęciu postępowania, jednakże fakt zgody pokrzywdzonej nie wyklucza, zgodnie z powyższą zacytowaną treścią przepisu, możliwości przypisania handlu ludźmi. Sąd Apelacyjny zauważa również, że to nie oskarżeni, zaś D. B. (2) był osobą werbująca S. A. (1) i przewożącą ją do B., zaś oskarżeni pierwszy raz zetknęli się z nią dopiero w ich mieszkaniu w N. (1). Mimo tego, zgodnie z zeznaniami K. W., które w tym zakresie można uznać za wiarygodne, oskarżonym był znany modus operandi całego przedsięwzięcia odnośnie poszczególnych kobiet, który polegał na tym, że w pewnych przypadkach D. B. (3) wabił kobiety obietnicami, że chce spędzić z nimi weekend w ramach tzw. s ponsoringu lub załatwi im sponsora doprowadzające w ten sposób do spotkania, a następnie - stawiając kobiety " przed faktem dokonanym" - przewoził je do B.. Tak właśnie było w odniesieniu do S. A. (1), która miała z D. B. (3) spędzić weekend w ramach sponsoringu za który miała otrzymać 2.000 złotych, co najwyżej miała poznać potencjalnych sponsorów w B. i wrócić pod koniec weekendu do P.. Powyższe jednoznacznie wskazuje użycie podstępu, jak również wiedzę oskarżonych o nim, że pod pretekstem wspólnego weekendu w B. dana osoba zostaje podstępnie zaangażowana do stałej pracy w charakterze prostytutki, mimo że pierwotny powód wspólnego wyjazdu do B. był zupełnie inny. Taki tożsamy schemat działania można wywieść również z zeznań pozostałych świadków.

Odnośnie wątku dotyczącym I. M., to zgodnie z wiarygodnymi, szczegółowymi depozycjami tego świadka, świadek ten od początku nie miał zamiaru świadczyć usług seksualnych, zaś znajomość z D. B. (3) była nawiązana jedynie w celach towarzyskich. Przy czym zgodnie z obszernymi zeznaniami - świadek jeszcze w P. (1) poznała P. M., który to w rozmowie telefonicznej namówił ją żeby pojechała z wyżej wymienionym do B., pod pozorem, że musi on załatwić świadczenia socjalne. Na miejscu poznała P. D. (1). Wtedy przez obydwu oskarżonych była w sposób dobitny i bezceremonialny zmuszano ją do świadczenia usług seksualnych, grożono odsprzedażą T., przekładano czas powrotu do P., zawieziono ją do miejsca świadczenia usług – w czym brali bezpośredni udział oskarżeni, którzy zgodnie z zeznaniami świadka - wywierali istotną presję psychiczną, aby świadek podjął się pracy w charakterze prostytutki.

Zasadny okazał się w tej materii zarzut odnoszący się do znamienia krytycznego położenia E. D.. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych i w sposób dowolny ustalił, że w przymusowym położeniu znajdowała się E. D., co było znamieniem kwalifikującym dla przypisania oskarżonym handlu ludźmi. Jej zeznania na gruncie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego wskazują, że motywacja do podjęcia pracy jako prostytutka był fakt, że zamieszkiwała wciąż z rodzicami, nie mogła znaleźć pracy, co w konsekwencji prowadziło do pogorszenia się relacji rodzinnych i brakiem środków na własne potrzeby. Przy czym, miała zapewniony byt przez swoich rodziców, którzy nie borykali się z problemami finansowymi. Powyższe w żaden sposób nie świadczy, że świadek nie miała zapewnionych podstawowych potrzeb skoro miała wyżywienie, wikt, dach nad głową i opiekę obojga rodziców. Zabrakło jedynie z jej strony woli znalezienia pracy, co w sposób oczywisty może prowadzić do rodzinnych napięć, jednakże nie może implikować ustalenia krytycznego położenia w sensie prawnokarnym. Wobec tego sąd uniewinnił obu oskarżonych od czynu handlu ludźmi na szkodę E. D. z uwagi na brak znamienia kwalifikującego w postaci krytycznego położenia.

Co do naruszenia nietykalności cielesnej - brak jest podstaw do podważenia wiarygodności w tym zakresie zeznań E. D.. Fakt, że nie ujawniła tego zdarzenia w toku pierwszego przesłuchania nie osłabił jej wiarygodności w tym zakresie, w szczególności, że od początku zeznawała o skłonności oskarżonego do stosowania przemocy. Co więcej - stosunek zależności jaki w sprawie miał miejsce między świadkiem, a oskarżonym mógł spowodować oszczędność w pierwszej relacji procesowej świadka, który początkowo był słuchany na inne okoliczności niż dotyczące naruszenia jego nietykalności cielesnej. Co więcej - przemoc fizyczna jakiej dopuszczał się oskarżony wobec zwerbowanych do prostytucji kobiet wynika z całego obrazu sylwetki oskarżonego, który również naświetlają pozostałe kobiety zeznające w charakterze świadka, a w szczególności świadkowie K. W. oraz S. A. (1). Ta argumentacja również odnosi się do zarzutu co do oceny zeznań S. A. (1), która wiarygodnie podniosła, że oskarżony stosował wobec niej groźby karalne.

Odnośnie K. W. i czynów popełnionych na jej szkodę, to na wstępnie należy podkreślić, że Sądowi znana jest opinia biegłego psychologa co do wiarygodności jej zeznań, która poddaje w wątpliwość, że świadek zeznawał prawdę. Jednakże Sąd Apelacyjny w zakresie zmuszenia pokrzywdzonej do uprawiania prostytucji nie dał wiary wnioskom z opinii, zaś dał wiarę zeznaniom K. W.. Bez wątpienia widać w niej chęć zemsty za krzywdę, która została jej wyrządzona w czasie związku z P. M.. Sąd dostrzega także skłonność do wyolbrzymiania pewnych okoliczność obciążających oskarżonych i fakt utożsamiania się ze wszystkimi kobietami, które ucierpiały przez oskarżonych. Mimo tego za wiarygodną sąd uznał ewoluująca postawę świadka, którego początkowe szczątkowe depozycje były podyktowane zwykłym wstydem i wyparciem negatywnych działań, które nie przysparzała jej splendoru i stawiały ją, jako kobietę mimo wszystko w niekorzystnym świetle, zwłaszcza co do jej moralności. Przy czym, istotny jest fakt, że od razu podawała o fakcie zrobienia jej zdjęć po przyjeździe do B., co wpisuje się schemat działania oskarżonych, którzy w ten sposób przygotowywali oferty świadczenia usług seksualnych kobiet. Świadek w czasie procesu w sposób bardzo obszerny i szczegółowy opisywał swoje doświadczenia z pobytu z oskarżonymi w B., które korespondowały z relacjami pozostałych kobiet występujących w charakterze świadków. Nie sposób stwierdzić, że w obliczu wszelkich okoliczności sprawy świadek byłby skłonny w sposób fałszywy przyznać, że była zmuszona uprawiać prostytucje – co przecież dla kobiety jest stygmatyzujące. Z kolei, świadek ten jest osobą zagubioną, z ciężką przyszłością, wychowaną w domu dziecka, która miała skłonność do nawiązywania tzw. ,,toksycznych” [niejednoznacznych, nie koniecznie korzystnych dla niej] relacji i uzależnienia się od partnera, bowiem w przeszłości – co oczywiste- miała duży deficyt troski i opieki. To właśnie spowodowało stosunek zależności od oskarżonych, którzy cynicznie wykorzystywali nie tylko ją, ale i inne kobiety do osiągnięcia zysków z prostytucji. Przy czym, oskarżony P. D. (1) ściśle współdziałał w całym procederze z oskarżonym P. M. i nie sposób stwierdzić, że oskarżony P. D. (1) w żaden sposób nie brał udziału w zmuszaniu K. W. do prostytucji. Pokrzywdzona już na samym początku poznała P. D. (1) w mieszkaniu, gdzie mieszkał drugi oskarżony i od tego czasu już aktywnie uczestniczyli w przewiezieniu pokrzywdzonej do B., sporządzeniu dla niej portfolio i zaangażowania do pracy w charakterze prostytutki. Powyższe pozwoliło zaaprobować ocenę zeznań K. W. poczynioną przez Sąd Okręgowy i uznać, że doszło przez nią do uprawiania prostytucji, do której została nakłoniona przez oskarżonych. Bez wątpienia też oskarżonym było znane przymusowe położenie pokrzywdzonej - która po opuszczeniu domu dziecka była w bardzo trudnej sytuacji ekonomicznej i rodzinnej, co cynicznie wykorzystali oskarżeni.

Zarzut błędnych ustaleń faktycznych w odniesieniu do przypisanych czynów polegających na ułatwianiu prostytucji jest niezasadny w sposób oczywisty. To, że usługi seksualne nie były świadczone w mieszkaniu należącym do oskarżonych (precyzyjnie do matki oskarżonego P. D. (1)) zupełnie nic nie znaczy. Zgodnie z doktryną kuplerstwo może polegać na wielu czynnościach które pomagają zorganizować i ułatwić uprawianie prostytucji. Bez wątpienia pośredniczenie między prostytutkami, a miejscem świadczenia usług, zapewnianie noclegu, transportu do miejsca świadczenia usług, ustalanie regulaminu pracy, werbunek osób przez portale internetowe, a następnie czerpanie korzyści majątkowych ze świadczonych przez kobiety usług - a te fakty wynikają bezpośrednio ze spójnych i konsekwentnych zeznań kobiet, które pracowały w B. - w sposób dobitny oraz niewątpliwy stanowią ułatwianie prostytucji i czerpanie z tego korzyści majątkowych.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego orzeczenie i uniewinnienie oskarżonego P. D. (1) od zarzucanych mu czynów.

Ewentualnie:

Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione zarzuty okazały się w przeważającej mierze niezasadne, co doprowadziło do utrzymania w mocy znacznej części orzeczenia Sądu I instancji z wyjątkiem przypisania czynu handlu ludźmi w odniesieniu do E. D. - a to z uwagi na błędne ustalenia faktyczne na gruncie zeznań tego świadka.

3.2.

rażącą obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez nieuwzględnienie przy wyrokowaniu całości okoliczności niniejszej sprawy i dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów, polegającej na:

- uznaniu, że P. M. wraz z P. D. (1) i A. H. oraz D. B. (4) tworzyli zorganizowaną grupę przestępczą zajmującą się werbunkiem kobiet do pracy w agencji towarzyskiej działającej na terenie R. N., podczas gdy z okoliczności całej sprawy nie wynika, by taka grupa przestępcza w ogóle istniała, relacje pomiędzy oskarżonymi a A. H. miały charakter relacji rodzinnych, brak jest także charakterystycznej dla grupy przestępczej zhierarchizowanej struktury, nadto zaś działalność oskarżonych nie nosiła znamion nielegalnej działalności, trudno zatem forsować twierdzenia o ich przestępczej działalności;

- uznaniu, że S. A. (2) został podstępnie zwerbowana do pracy w agencji towarzyskiej w B., w sytuacji, gdy sama pokrzywdzona przyznała, że przed spotkaniem z D. B. (4) zamierzała świadczyć usługi seksualne za pieniądze ogłaszając się na portalach erotycznych, S. A. (2) została poinformowana, że w przypadku braku woli pracy w agencji towarzyskiej może wrócić do P., brak jest dowodów, by P. M. w ogóle wiedział o okolicznościach pojawienia się przez S. A. (2) w B., w szczególności by posiadał wiedzę na temat jej sytuacji życiowej i majątkowej, charakter relacji pomiędzy oskarżonym P. M. a pokrzywdzoną S. A. (2) jednoznacznie wskazuje na fakt, że pokrzywdzona nie upatruje w osobie oskarżonego jakiejkolwiek winy za sytuację, w której się znalazła;

-uznaniu, że oskarżony P. M. wykorzystał krytyczne położenie E. D. aby zwerbować ją do uprawiania prostytucji, w sytuacji, gdy prawidłowo oceniony materiał dowodowy wskazuje, że pokrzywdzona nie znajdowała się w żadnym mierze w krytycznym położeniu, chęć podjęcia pracy w charakterze prostytutki wynikał z woli zarobienia na dodatkowe przyjemności, w aktach sprawy nie znajduje się również żaden dowód świadczący o tym, by P. M. zdawał sobie sprawę z sytuacji osobistej i majątkowej E. D.;

- uznaniu, że oskarżony ułatwiał S. A. (2), I. B., E. D. i A. S. (1) uprawianie prostytucji poprzez dostarczanie mieszkanie do uprawiania prostytucji, podczas gdy ponad wszelką wątpliwość ustalono w sprawie, że w mieszkaniu przy ul. (...) w B. nie dochodziło do kontaktów seksualnych mieszkających tam prostytutek z klientami, te zaś miały miejsce w agencji towarzyskiej należącej do obywatelki F. o imieniu L. lub w mieszkaniach klientów;

- uznaniu, że oskarżony ułatwiał S. A. (2), I. B. i E. D. uprawianie prostytucji poprzez zapewnianie środka transportu do Klienta, podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że sposób docierania przez pracownice agencji towarzyskiej do pracy zależał od ich wyboru i mógł następować również komunikacją publiczną, albo taksówką;

- uznaniu, że oskarżony czerpał korzyści z uprawiania prostytucji przez S. A. (2), I. B. i E. D., podczas gdy ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynikało, że jedynymi środkami przekazywanymi przez pracownice agencji towarzyskiej P. M. były opłaty w wysokości 20 euro dziennie za możliwość mieszkania w lokalu przy ul. (...) w B., przy czym środki te trudno uznać za korzyść z uprawiania przez nie nierządu albowiem nie były one związane ze świadczeniem usług seksualnych i nie zależały choćby od ilości przyjmowanych przez nie klientów, nadto zaś środki te przekazywane były A. H. i to ewentualnie ona mogła być uznana za osobę, która z tego tytułu odniosła jakąkolwiek korzyść;

- uznaniu, że oskarżony P. M. nakłaniał A. S. (1) do uprawiania prostytucji w sytuacji, gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym z zeznań samej pokrzywdzonej, wynika, że przyjechała do B. w celu uprawiania prostytucji i nie było konieczności, by ją do tego namawiać

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępnie należy zaznaczyć obrońcy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem tych przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Sąd Apelacyjny przeanalizował dokładnie zarzuty podniesione przez obrońcę pochylając się ponownie nad źródłowym materiałem dowodowym oraz pisemnym uzasadnieniem Sądu Okręgowego, który w sposób wszechstronny i co do zasady rzetelny dokonał oceny materiału dowodowego.

Obrońca podnosi, że w wyniku błędnej oceny dowodów ustalono, że oskarżony był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej. Zarzut ten jest bezzasadny w stopniu oczywistym. Obrońca dywaguje, że oskarżeni nie tworzyli wspólnie z innymi ustalonymi osobami grupy przestępczej, bowiem ich powiązania miały charakter relacji rodzinnych, bez zhierarchizowanej struktury. Nie ulega wątpliwości, że obydwoje oskarżeni wraz z A. H., D. B. (1) oraz osobami działającymi na terenie N. tj. obywatelka rosyjska o imieniu L., czy choćby telefonistka obsługująca miejsce, gdzie była uprawiania prostytucja – wspólnie stworzyli zorganizowaną strukturę, w której był określony podział ról. Mianowicie D. B. (1) wyszukiwał dziewczyny na portalach internetowych, następnie oskarżeni organizowali ich transport do N., zapewniali lokal, opiekę i transport, tłumaczyli zasady pracy i przekazywali do miejsca świadczenia usług seksualnych w miejscu prowadzonym przez obywatelkę rosyjską. Wszystkie te osoby stworzyły przestępczy proceder, zaś fakt relacji rodzinnych między oskarżonymi, a A. H. nie ma żadnego znaczenia dla ustalenia faktu istnienia grupy. Wręcz niezrozumiałym z punktu widzenia sporządzenia apelacji przez profesjonalnego obrońcę jest pogląd, że relacje rodzinne między członkami grupy mogą w jakikolwiek sposób wpływać na ustalenia czy mamy do czynienia z grupą przestępczą. Historia zna wiele przykładów, gdzie fundamentem działania grupy przestępczej były właśnie powiązania rodzinne i jako zbędne jawi się tłumaczenie tej kwestii obrońcy.

Nie ulegało również wątpliwości Sądu, że oskarżony P. M. brał udział w podstępnym zwerbowaniu S. A. (3) do pracy w charakterze prostytutki, bowiem obejmował swoją wiedzą i świadomością sposób działania D. B. (4) wobec wyżej wymienionego świadka. Punktem wyjścia do rozważań odnośnie przypisania oskarżonym przestępstw określnych w art. 189a k.k. jest to, że zgodnie z definicją legalną handlu ludźmi (art. 115 § 22 k.k.) jest nim - werbowanie, transport, dostarczanie, przekazywanie, przechowywanie lub przyjmowanie osoby z zastosowaniem między innymi :

3) podstępu,

4) wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania,

5) nadużycia stosunku zależności, wykorzystania krytycznego położenia lub stanu bezradności,

Przy czym - co istotne – musi być to poczynione w celów wykorzystania danej osoby - jej nawet za jej zgodą, w szczególności w celu uprawiania prostytucji. I to właśnie stwierdzenie w przepisie „nawet za jej zgodą” wyklucza zasadność argumentacji obrońców co do przypisanego czynu na szkodę S. A. (1). Owszem, sąd ma na uwadze, że będąc przewiezioną do B. zgodziła się świadomie świadczyć usługi seksualne oraz świadczyła je jeszcze bardzo długo po wszczęciu postępowania, jednakże fakt zgody pokrzywdzonej nie wyklucza, zgodnie z powyższą zacytowaną treścią przepisu, możliwości przypisania handlu ludźmi. Sąd Apelacyjny zauważył również, że to nie oskarżeni, zaś D. B. (2) był osobą werbująca S. A. (1) i przewożącą ją do B., zaś oskarżeni pierwszy raz zetknęli się z nią dopiero w ich mieszkaniu w N. (1). Mimo tego, zgodnie z zeznaniami K. W. w toku postępowania sądowego, które w tym zakresie można uznać za wiarygodne, oskarżonym był znany modus operandi całego przedsięwzięcia odnośnie angażowania do pracy poszczególnych kobiet, który polegał na tym, że w pewnych przypadkach D. B. (4) wabił kobiety obietnicami, że chce spędzić z nimi weekend w ramach sponsoringu lub załatwi im sponsora doprowadzając w ten sposób do spotkania, a następnie - stawiając kobiety "przed faktem dokonanym" - przewoził je do B.. Na tę okoliczność zeznawała również A. S. (1). Tak właśnie było w odniesieniu do S. A. (1), która miała z D. B. (4) spędzić weekend w ramach sponsoringu za który miała otrzymać 2000 złotych, co najwyżej miała poznać potencjalnych sponsorów w B. i wrócić pod koniec weekendu do P.. S. A. (1) dopiero dowiedziała się o prawdziwej intencji jej transportu do B. będąc już na miejscu, zaś następnie została przekazana do mieszkania oskarżonych, którzy na każdym etapie mieli świadomość celu działań D. B. (4). Powyższe jednoznacznie wskazuje użycie podstępu, jak również wiedzę oskarżonych o nim, że pod pretekstem wspólnego weekendu w B. dana osoba zostaje podstępnie zaangażowana do stałej pracy w charakterze prostytutki, mimo że pierwotny powód wspólnego wyjazdu do B. był zupełnie inny. Taki tożsamy schemat działania można wywieść również z zeznań pozostałych świadków, zaś przyjęcie w ten sposób zwabionej dziewczyny do swojego mieszkania, a następnie objęcie jej "opieką" organizacyjną angażuje również oskarżonych w czynność sprawczą przestępstwa, którego bieg rozpoczął się od działań D. B. (4) - co istotne - za zgodą i wiedzą oskarżonego w ramach wspólnie ustalonego podziału ról (planu).

Zarzut błędnych ustaleń faktycznych w wyniku naruszenia granic swobodnej oceny dowodów w odniesieniu do przypisanych czynów polegających na ułatwianiu prostytucji (dot. S. A. (2), I. B., E. D. i A. S. (1)) jest niezasadny w sposób oczywisty. To, że usługi seksualne nie były świadczone w mieszkaniu będącym w posiadaniu oskarżonych (precyzyjnie należące do matki oskarżonego P. D. (1)) zupełnie nic nie znaczy. Zgodnie z doktryną kuplerstwo może polegać na wielu czynnościach które pomagają zorganizować i ułatwić uprawianie prostytucji. Bez wątpienia pośredniczenie między kobietami uprawiającymi prostytucje, a miejscem świadczenia usług, zapewnianie noclegu, transportu do miejsca świadczenia usług, ustalanie regulaminu pracy, werbunek osób przez portale internetowe, a następnie czerpanie korzyści majątkowych ze świadczonych przez kobiety usług - fakty te wynikają bezpośrednio ze spójnych i konsekwentnych zeznań kobiet, które pracowały w B. - w sposób dobitny oraz niewątpliwy stanowią ułatwianie prostytucji i czerpanie z tego korzyści majątkowych. W końcu zgodnie z zeznaniami świadków - oddawały 50 procent swoich zarobków, a zyskiem tym następnie dzielili się oskarżeni.

Nie ulega żadnym wątpliwością fakt, że oskarżeni działali w ramach ściśle ustalonego podziału ról i oczywistym jest, że korzyści finansowe z tytułu udostępniania mieszkania kobietom miały bezpośredni związek ze świadczeniem przez nie usług seksualnych, albowiem pieniądze te były potrącane z ich zarobku w charakterze prostytutek (20 euro dziennie). Z kolei, sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego jest linia obrony, którą kreuje niewiarygodnie obrońca mająca na celu pokazać oskarżonych w świetle zwykłych wynajmujących lokal na cele mieszkaniowe. Zupełnie obrońca pomija kontekst, że to oskarżeni obok udostępniania lokalu mieszkalnego zajmowali się całą logistyką, nadzorem oraz organizacją prostytucji w lokalu, w którym piecze sprawowała obywatelka R., zaś zamieszkiwanie dziewczyn w posiadanym przez nich lokalu przy ul. (...) było bezpośrednio związane z pracą w charakterze prostytutek.

Obrońcy nie udało się podważyć logicznych, spójnych i konsekwentnych zeznań złożonych zarówno w toku postępowania sądowego jak i przygotowawczego przez A. S. (1). Świadek od samego początku w swoich depozycjach dobitnie podkreślała fakt nakłaniania jej do uprawiania prostytucji. Świadek przedstawiła jak wyglądał proceder werbowania dziewczyn przez P. M. i P. D. (1) do pracy w charakterze prostytutek w berlińskich agencjach towarzyskich oraz wskazywała na presję psychiczną, która była na nią wywierana w celu podjęcia pracy w charakterze prostytutki.

Zasadny okazał się w tej materii zarzut odnoszący się do znamienia krytycznego położenia E. D.. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych i w sposób dowolny ustalił, że w przymusowym położeniu znajdowała się E. D., co było znamieniem kwalifikującym dla przypisania oskarżonym handlu ludźmi. Jej zeznania na gruncie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego wskazują, że motywacja do podjęcia pracy jako prostytutka był fakt, że zamieszkiwała wciąż z rodzicami, nie mogła znaleźć pracy, co w konsekwencji prowadziło do pogorszenia się relacji rodzinnych i brakiem środków na własne potrzeby. Przy czym miała zapewniony byt przez swoich rodziców, którzy nie borykali się z problemami finansowymi. Powyższe w żaden sposób nie świadczy, że świadek nie miała zapewnionych podstawowych potrzeb skoro miała wyżywienie, wikt, dach nad głową i opiekę obojga rodziców. Zabrakło jedynie z jej strony woli znalezienia pracy, co w sposób oczywisty może prowadzić do rodzinnych napięć, jednakże nie może implikować ustalenia krytycznego położenia w sensie prawnokarnym. Wobec tego sąd uniewinnił obu oskarżonych od czynu handlu ludźmi na szkodę E. D. z uwagi na brak znamienia kwalifikującego w postaci krytycznego położenia.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

rażącą obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć istotny wpływ na treść wyroku, a to art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie niedających się rozstrzygnąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, co skutkowało uznaniem, że:

- P. M. uczestniczył w podstępnym zwerbowaniu do uprawniania prostytucji I. M., podczas gdy z zebranego w sprawie materiału, w szczególności z zeznań M. F., M. E. i K. G. jednoznacznie wynika, że I. M. była namawiana przez D. B. (4) i A. H. do pracy w charakterze prostytutki w agencji towarzyskiej w B. i były jej przedstawiane w mieszkaniu przy ul. (...) w S. przed jej wyjazdem do B., podawane przez pokrzywdzoną okoliczności poznania D. B. (4) są co najmniej zastanawiające w kontekście opisu przypisanego oskarżonemu przestępstwa, w konsekwencji trudno jest mówić, by pokrzywdzona została podstępnie zwerbowana do uprawiania prostytucji, w kontekście zeznań w szczególności K. G., trudno równocześnie uznać za wiarygodne twierdzenia pokrzywdzonej, by oskarżeni podejmowali próby, by groźbami doprowadzić ją do uprawiania prostytucji;

- P. M. doprowadził K. W. do uprawiania prostytucji, w sytuacji, gdy o okoliczności, by K. W. została doprowadzona przez kogokolwiek do uprawiania prostytucji świadczą wyłącznie jej depozycje, przy czym wiarygodność zeznań K. W. (skądinąd słusznie krytycznie ocenionych przez Sąd) jest wysoce wątpliwa;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca na kanwie zeznań kobiet współzamieszkujących wspólnie w mieszkaniu w B. z I. M. - tj. M. F. i M. E. próbuje pozbawić przymiotu wiarygodności zeznaniom wyżej wymienionej. Sąd Okręgowy w sposób zupełnie uzasadniony zauważył fałszywość wyżej wymienionych świadków. W tym miejscu choćby można dać przykład nielogicznych zeznań M. E. zgodnie, z którymi pokrzywdzona miała przyjechać jedynie na dyskotekę - kiedy to dotarła ona dopiero do B. w późnych godzinach nocnych. W zeznaniach wyżej wymienionych można dostrzec swoistą solidarność grupową z oskarżonymi i umniejszanie ich przestępnych czynów. Słusznie zatem Sąd Okręgowy dał wiarę wyżej wymienionym zeznaniom głównie w zakresie ich zgodności z zeznaniami I. M.. Pamiętać należy, że świadek również dostarczył treść wysłanych przez nią wiadomości SMS do matki oraz koleżanki A. S. (2) - w znacząco pozwoliło uwiarygodnić jej szczerość przed sądem, który słuchał również A. S. (2) oraz J. S. (matka I. M.).

Odnośnie chwiejnych zeznań K. W. należy podkreślić, że Sądowi znana jest opinia biegłego psychologa co do wiarygodności jej zeznań, która poddaje w wątpliwość, że świadek zeznawał prawdę. Jednakże Sąd Apelacyjny w zakresie zmuszenia pokrzywdzonej do uprawiania prostytucji nie dał wiary wnioskom z opinii, zaś w przeważającej mierze dał wiarę K. W.. Bez wątpienia widać w niej chęć „zemsty” za krzywdę która została jej wyrządzona w czasie związku z P. M.. Sąd dostrzega także skłonność do wyolbrzymiania pewnych okoliczność obciążających oskarżonych i fakt utożsamiania się ze wszystkimi kobietami, które ucierpiały przez oskarżonych. Mimo tego za wiarygodną sąd uznał ewoluująca postawę świadka, którego początkowe szczątkowe depozycje były podyktowane zwykłym wstydem i wyparciem negatywnych działań. Postawa „zemsty” zaprezentowana przez tego świadka nie jest wyłącznie koniunkturalnym zachowaniem skoro depozycje tej osoby znajdowały potwierdzenie w relacjach innych kobiet (świadków), które były zwerbowane do uprawiania prostytucji na terenie N.. Z pewnością gdyby w materiale dowodowym nie byłoby takich potwierdzeń relacji procesowych świadka K. W., które z biegiem czasu nabierały więcej szczegółów obciążających oskarżonych – taka ewolucja supozycji musiałaby być oceniana nad wyraz ostrożnie. Przy czym, istotny jest fakt, że od razu podawała o fakcie zrobienia jej zdjęć po przyjeździe do B., co wpisuje się schemat działania oskarżonych, którzy w ten sposób przygotowywali oferty świadczenia usług seksualnych kobiet. Świadek w czasie procesu w sposób bardzo obszerny i szczegółowy opisywał swoje doświadczenia z pobytu z oskarżonymi w B., które korespondowały z relacjami pozostałych kobiet występujących w charakterze świadka. Z kolei, odnośnie gróźb zeznawała w sposób konsekwentny od swojego pierwszego słuchania w postępowaniu przygotowawczym. Nie sposób stwierdzić, że w obliczu wszelkich okoliczności sprawy świadek byłby skłonny w sposób fałszywy przyznać, że była zmuszona uprawiać prostytucje – co przecież dla kobiety jest stygmatyzujące. Świadek jest osobą zagubioną, z ciężką przyszłością, wychowaną w domu dziecka, która miała skłonność do nawiązywania toksycznych relacji u uzależnienia się od partnera, bowiem w przeszłości miała duży deficyt troski i opieki. To właśnie spowodowało stosunek zależności od oskarżonych, którzy cynicznie wykorzystywali nie tylko ją, ale i inne kobiety do osiągnięcia zysków z prostytucji. Powyższe pozwoliło zaaprobować ocenę zeznań K. W. poczynioną przez Sąd Okręgowy i uznać, że doszło przez nią do uprawiania prostytucji.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

błąd w ustaleniach faktycznych polegających na wadliwym uznaniu, że P. M. jest osobą karaną, podczas gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że wyroki w oparciu o które Sąd I instancji powziął informację o karalności P. M. uległy zatarciu wedle prawa niemieckiego a zatem skazania te uznać należy za niebyłe.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zgodnie z informacją z K. ( (...)- (...)) oskarżony był karany sądownie dwoma wyrokami sądów N.. Obrońcy nie udało się skutecznie podważyć wiarygodności dokumentu jaką jest karta karna oskarżonego. Po pierwsze, Biuro Informacyjne Krajowego Rejestru Karnego pośredniczy w uzyskaniu informacji z rejestrów zagranicznych za pośrednictwem systemu informatycznego (...) dla obywateli państw członkowskich U.. (...) ten został stworzony w oparciu o Decyzje (...) w sprawie ustanowienia europejskiego systemu przekazywania informacji z rejestrów karnych. (...) ten korzysta z bazy danych niemieckiego rejestru karnego, a zatem wpisy widniejące w tym systemie świadczą o aktualnej karalności na terenie N.. Ponadto obrońca, jako podmiot profesjonalny, w żaden sposób nie sprecyzował przepisów na gruncie, których orzeczone wobec oskarżonego wyroku miałyby ulec zatarciu, nie odniósł ich również do in concreto do biegu terminów zatarcia skazania w odniesieniu do wykonania kar z orzeczonych wyroków Sądu Rejonowego w D. z dnia (...) roku oraz wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w T. z dnia (...) r. Wobec powyższe zarzut w sposób nieskuteczny próbował podważyć wiarygodne źródło o karalności oskarżonego oparte o dane z systemu (...).

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.5.

naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 111 § 1 k.k. w zw. z art. 204 § 1 i 2 k.k. w zw. z §18la i §180a niemieckiego kodeksu karnego poprzez uznanie, że na gruncie niemieckich przepisów karnych (przede wszystkim §181a) karalne jest czerpanie korzyści z tego, że inna osoba uprawia prostytucję, podcas gdy ze znajdującego się w aktach sprawy na k. 21 tłumaczenia ww. przepisu wynika, że „karze podlega ten, kto wyzyskuje (pogr. obrońcy oskarżonego) osobę prostytuującą się", nie zaś osoba, która, jak wskazał Sąd Okręgowy, czerpie korzyści z tego, ze inna osoba uprawia prostytucję; brak jest w przepisach niemieckiej ustawy karnej również przestępstwa polegającego na ułatwianiu uprawiania prostytucji, z wyjątkiem sytuacji opisanej w art. 180a niemieckiej ustawy karnej, warunkiem jednak przyjęcia tej odpowiedzialności za ten czyn jest spełnienie innych znamion wskazanych w tym przepisie - powyższe uniemożliwia (przy uznaniu za prawidłowe ustaleń Sądu Okręgowego) przypisanie oskarżonemu P. M. przestępstwa opisanego w punktach 3, 7 i 12 części dyspozytywnej wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Po pierwsze, co należy podkreślić obrońcy, zgodnie z słownikiem języka polskiego PWN słowo „wyzyskiwać” oznacza «zastosować coś dla osiągnięcia pożytku», a zatem wpisuje się ono w czerpanie korzyści z innej osoby uprawiającej prostytucję. Nie ulega wątpliwości, że w choćby przez ułatwianie innym osobą uprawiania prostytucji i czerpanie z tego korzyści finansowym mamy do czynienia z wyzyskiem tych osób, które musiały zresztą oddawać część zarobionych pieniędzy oskarżonym, dla których nierząd werbowanych przez nich kobiet był jednocześnie źródłem stałego dochodu. Ponadto w części 3.7.1. uzasadnienia Sąd Okręgowy wyczerpująco zacytował przepisy niemieckiej ustawy karnej, które zastosował zgodnie z art. 111 §1 k.k. i brak jest wątpliwości co do trafności zaprezentowanego stanowiska w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia.

Obocznie należy stwierdzić, że może być też mowy o naruszeniu prawa materialnego określonego w art. 111 §2 k.k. albowiem przepis ten jedynie zawiera fakultatywną możliwość zastosowania prawa względniejszego, co pozostaje każdorazowo pod rozwagą sądu.

Wniosek

zmiana zaskarżonego postanowienie poprzez uniewinnienie oskarżonego P. M. od popełnienia zarzuconych mu czynów, ewentualni o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Podniesione zarzuty okazały się w przeważającej mierze niezasadne, co doprowadziło do utrzymania w mocy znacznej części orzeczenia Sądu I instancji z wyjątkiem przypisania czynu handlu ludźmi w odniesieniu do E. D. - a to z uwagi na błędne ustalenia faktyczne na gruncie zeznań tego świadka.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok co do wszystkich przypisanych im czynów przez Sąd Okręgowy w P. z wyjątkiem czynu przypisanego w pkt VI części wstępnej zaskarżonego wyroku stanowiącego przestępstwo handlu ludźmi na szkodę E. D..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Zarzuty podniesione przez obrońców nie dały podstaw do podważenia oceny dowodów z zeznań świadków, które co do zasady ze sobą korespondowały i dawała spójny i jednolity obraz przestępczej działalności oskarżonych. Co do zasady depozycje świadków były szczere i konsekwentne, rzecz jasna należało również uwzględnić specyfikę tego rodzaju przestępstw i stosunek zależności którzy tworzy się między kuplerami a kobietami świadczącymi usługi seksualne, jednakże w tym zakresie Sąd Okręgowy poczynił wyczerpujący wywód i w sposób prawidłowy ocenił całokształt materiału dowodowego, z którego co do zasady wiódł prawidłowe ustalenia faktyczne.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd Apelacyjny w pkt 1a wyroku uniewinnił oskarżonych od zarzucanego im czynu w pkt VI części wstępnej wyroku. Fakt ten miał bezpośrednie przełożenie na konieczność ponownego połączenia orzeczonych kar jednostkowych - co znalazło wyraz w pkt 1b i 1c wyroku. Ponadto uniewinnienie wpłynęło na obciążenie oskarżonych kosztami procesu - zgodnie z pkt 1d wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Uniewinnienie oskarżonych było wynikiem skutecznego zarzutu obrońców, którzy spójnie podnieśli, że brak jest znamienia przymusowego położenia E. D. co do przestępstwa handlu ludźmi - nieprawomocnie przypisanego oskarżonym w pkt 6 wyroku Sądu Okręgowego w P.. Sąd Apelacyjny dokonał ponownej oceny zeznań E. D. stwierdzając, że nie sposób uznać jej sytuacji życiowej jako przymusowego położenia, bowiem miała zapewnione podstawowe potrzeby życiowe, nawet na poziomie ponadstandardowym. Świadek mieszkała w domu razem z rodzicami, którzy zapewniali jej wszelką opiekę, wyżywienie i dach nad głową. Świadkowi brakowało jedynie środków finansowych "na własne potrzeby". Przy czym nie jest sytuacją wyjątkową, że osoba w wieku E. D. jest wciąż na utrzymaniu rodziców. Świadek podawała, że jej motywacją do przystania na propozycję D. B. (3) był fakt " niedogadywania się z rodzicami". Podkreślała również, że rodzice płacili za " jedzenie, ubrania, kosmetyki" (k.223). Z kolei świadkowi brakowało jedynie pieniędzy na "podstawowe wydatki, imprezy, ogólnie swoje potrzeby". Wobec powyższego stwierdzić należało, że świadek nie znajdowała się w przymusowym położeniu, co spowodowało brak znamienia kwalifikującego do przypisania oskarżonym przestępstwa handlu ludźmi w odniesieniu do E. D..

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny w pkt 1 wyroku z dnia (...)r. zmienił pkt 6 zaskarżonego wyroku, którym za niezasadnie przypisane przestępstwa wobec obydwu oskarżonych wymierzono karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczono karę 150 stawek grzywny przyjmując wysokość jednej stawki w wysokości 50 złotych i uniewinnił oskarżonych. Powyższe skutkowało koniecznością ingerencji w karę łączną i wyeliminowanie tego czynu z podstawy kary łącznej co do łącznej kary pozbawienia wolności oraz kary łącznej grzywny (pkt 1b i 1 c wyroku Sądu Apelacyjnego). W konsekwencji Sąd Apelacyjny aprobując dyrektywy wymiaru kary łącznej wyrażone w uzasadnieniu Sądu Okręgowego wymierzył P. D. (2) karę łączną 6 lat pozbawienia wolności i 400 stawek grzywny, zaś P. M. karę łączoną 5 lat pozbawienia wolności i 400 stawek dziennych grzywny. W konsekwencji kara łączna pozbawienia wolności co do każdego z oskarżonych uległa skróceniu o 1 rok pozbawienia wolności, zaś ilość stawek dziennych grzywny zmalała o 100 stawek dziennych.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Oskarżonych w toku postępowania przed Sądem I instancji obciążono kosztami procesu w częściach równych określając ich kwotę na 4.030,32 zł co do każdego z nich. Sąd zatem tę kwotę przyjął jako 100 procent ciężaru finansowego z tytułu kosztów procesu. Przy czym, każdy z oskarżonych został uniewinniony od jednego z przypisanych im czynów – uwzględniając, że oskarżony P. D. (1) miał przypisane łącznie 12 czynów (100%), a P. M. – 9 czynów (100%). W ten sposób Sąd Apelacyjny obliczył, że w przypadku oskarżonego P. D. (1) jeden czyn będzie stanowił ok. 8,3 % (334,51 zł) ze wszystkich przypisanych czynów, zaś w przypadku P. M. będzie to ok. 11,11 % (447,77 zł). Wyżej wymienione procenty umniejszające pule przypisanych czynów zostały obliczone i odjęte od sumy 4.030,32 zł, co dało sumę 3.695,81 zł dla P. D. (1) oraz 3.582,55 dla P. M. tytułem kosztów procesu. Ponadto z uwagi na obniżenie wobec oskarżonych kary łącznej konieczne również był obniżenie opłaty do 4.600 złotych dla oskarżonego P. D. (1) (600 złotych z uwagi na karę pozbawienia wolności zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 6 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz 4.000 zł z uwagi na karę grzywny zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy) oraz do kwoty 4.400 zł w stosunku do oskarżonego P. M. (400 zł z uwagi na karę pozbawienia wolności zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz 4.000 zł z uwagi na karę grzywny zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy).

7.  PODPIS

G. N. M. H. Komisarski

1.9.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. D. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu P. D. (3)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.10.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego P. M.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w całości w zakresie czynów przypisanych P. M.

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana