Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 125/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok uniewinniający Sądu Okręgowego w P. z dnia (...)roku w sprawie o sygn. akt (...);

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońcy

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

************************************************

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

*************************************************

0.12. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

**************************************************************

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

**************************************************************

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  Na podstawie art. 427 § 1 i § 2 KPK oraz art. 438 pkt 2 KPK zarzut obrazy przepisów postępowania:

a.  „art. 5 § 2 KPK poprzez niewłaściwe zastosowanie tego przepisu dla rozstrzygnięcia o braku winy oskarżonego, w sytuacji gdy występujące w sprawie wątpliwości co do stanu i okresu niewypłacalności „ A (...)” sp. z o.o. (KRS (...)) dają się usunąć w oparciu o dowody znajdujące się w aktach Krajowego Rejestru Sądowego (KRS) ww. Spółki oraz inne dowody złożone do akt sprawy, zgodnie z wnioskami złożonymi przez pełnomocnika subsydiarnego oskarżyciela posiłkowego w dniach: 22.10.19 (w subsydiarnym akcie oskarżenia, zwłaszcza k. 8), 11.01.20 (k. 53 i n.), 08.01.21 (k. 143 i n.) oraz 16.12.21 (k. 211 i n.).

Sąd I instancji błędnie wywiódł, że w opiniach biegłych wystąpiły sprzeczności (por. też zarzuty poniżej) oraz, że rzekome wystąpienie tych sprzeczności jest równoznaczne z istnieniem przesłanek zastosowania art. 5 § 2 KPK, to jest z występowaniem niedających się usunąć wątpliwości, które powinny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego.

Zastosowanie art. 5 § 2 KPK powinno zawsze następować z uwzględnieniem zasady prawdy materialnej wyrażonej art. 2 § 2 KPK. Co do reguły art. 5 § 2 KPK nie powinien być powoływany dla rozstrzygnięcia o niewinności oskarżonego, gdy występujące w sprawie wątpliwości dają się usunąć w oparciu o zaoferowane przez stronę dowody.

Por. M. K. [w:] Kodeks postępowania karnego. T. K. aktualizowany, red. D. Świecki, LEX/el. 2022, art. 5

Na rozprawie w dniu 24.02.22 Sąd I instancji oddalił w trybie art. 170 § 1 pkt 5 KPK wniosek dowodowy subsydiarnego oskarżyciela posiłkowego o powołanie innego biegłego dla przeanalizowania dostępnych w KRS sprawozdań finansowych celem stwierdzenia czy „ A (...)” sp. z o.o. (KRS (...)) była niewypłacalna, gdy oskarżony został powołany jako członek jej Zarządu.

Por. protokół rozprawy w dniu (...), str. 4

Dowód ten zmierzał do usunięcia wątpliwości co do stanu niewypłacalności „ A (...)” sp. z o.o. (...) tego wniosku o przeprowadzenie ww. dowodu doprowadziło do „sztucznego” wytworzenia podstaw stosowania art. 5 § 2 KPK;”

b.  „art. 2 § 2 KPK, albowiem oddalenie wniosku dowodowego, o którym mowa w punkcie poprzedzającym uniemożliwiło dokonanie ustaleń faktycznych na podstawie dostępnych w KRS sprawozdań finansowych, których analiza mogła doprowadzić do potwierdzenia stanu upadłości bilansowej „ A (...)” sp. z o.o. w okresie, którego dotyczył wnioskowany dowód.

Ustalenie ww. stanu Spółki równoznacznie potwierdziłoby istnienie bezwzględnej podstawy do wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości, który oskarżony R. K. powinien był złożyć niezwłocznie po objęciu funkcji Prezesa Zarządu „ A (...)” sp. z o.o. w dniu (...) i którego do dnia apelacji skutecznie nie złożył;”

c.  „art. 170 § 1 pkt 5 KPC w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i 3 KPK na skutek oddalenia wniosku dowodowego subsydiarnego oskarżyciela posiłkowego na rozprawie w dniu(...) o powołanie innego biegłego celem stwierdzenia czy „ A (...)” sp. z o.o. była niewypłacalna, jako „oczywiście zmierzającego do przedłużenia postępowania".

Por. protokół rozprawy w dniu (...), str. 4 - 5

W konsekwencji oddalenia ww. wniosku dowodowego naruszone zostały art. 2 § 1 pkt 1 i 3 KPK, według których postępowanie karne powinno doprowadzić do wykrycia sprawcy przestępstwa i pociągnięcia go do odpowiedzialności karnej oraz do uwzględnienia prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego.

W dniu złożenia niniejszej apelacji, oskarżony K. nadal pozostaje Prezesem Zarządu „ A (...)” sp. z o.o. (KRS (...)) odpowiedzialnym za złożenie wniosku o upadłość, a Spółka nadal nie uregulowała swoich zobowiązań. Stan powstały na skutek zaniedbań dowodowych i błędów w ustaleniach faktycznych w postępowaniu (...) jest taki, że zostało popełnione przestępstwo, a sprawcy nie skazano.”.

2.  W trybie art. 427 § 1 i § 2 KPK oraz art. 438 pkt 3 KPK zarzut błędu „w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, które miały wpływ na treść orzeczenia, polegający na ustaleniu, że w opiniach biegłych wystąpiły sprzeczności.

Por. zaskarżony wyrok, uzasadnienie, str. 13, wers 18. i n.

W materiale dowodowym sprawy znajdują się następujące opinie biegłych:

a. sporządzone na etapie postępowania przygotowawczego Prokuratury Rejonowej P. - (...) w P. (...) (...).(...):

i. opinia mgr E. H. z (...) (k. 921 - 925 akt postępowania przygotowawczego; dalej również jako: app)

- na podstawie postanowienia Prokuratora z (...)

(k. 919 - 920 app),

ii. opinia uzupełniająca M. S. z (...)

(koperta na k. 996 app) - na podstawie postanowienia Prokuratora z(...) (k. 1035 - 1036 app);

b. powstałe na etapie sądowego postępowania karnego SO Poznań (...):

i. opinia uzupełniająca ustna mgr E. H.

na rozprawie w dniu (...) (k. 139 - 141) - na podstawie postanowienia Sądu z (...) (k. 133, punkt 2.),

ii. opinia uzupełniająca ustna mgr E. H.

na rozprawie w dniu (...) (k. 161v - 162v) - na podstawie postanowienia Sądu z (...) (k. 133, punkt 2.).

Złożone do akt przez Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. pismo z (...) r. (brak oznaczenia daty dziennej, k. 199 - 202; dalej również jako: pismo (...)) zatytułowane: „Udzielenie odpowiedzi na pytanie Sądu Okręgowego w P. III Wydział Karny z dnia (...) roku w sprawie sygn. akt (...)/3” nie jest opinia biegłego.

Pismo (...) nie spełnia bowiem warunków koniecznych wymaganych od opinii biegłego w postępowaniu karnym. Zgodnie z art. 200 § 2 pkt 4 KPK opinia powinna zawierać co najmniej: (1) czas przeprowadzonych badań oraz (2) konkretną datę wydania. Natomiast według art. 200 § 2 pkt 5 KPK w treści opinii powinny obligatoryjnie znaleźć się: (3) sprawozdanie z przeprowadzonych czynności i spostrzeżeń oraz (4) oparte na nich wnioski.

Skoro pismo (...) nie spełnia wyżej podanych bezwzględnie obowiązujących kryteriów ustawowych, to nie jest opinią biegłego w rozumieniu art. 200 KPK.

Jeżeli pismo (...) nie ma statusu opinii, to jego treść nie może być wykorzystywana do wykazania w zaskarżonym wyroku rzekomej sprzeczności pomiędzy treściami opinii biegłych, która miała uzasadniać zastosowanie art. 5 § 2 KPK (interpretacja wątpliwości na rzecz oskarżonego) w celu uniewinnienia R. K..

W treści pisma (...) nie przedstawiono jakichkolwiek wniosków, które mogłyby zaprzeczać wynikom opinii biegłej mgr E. H. (k. 921 - 925 app, k. 139 - 141, k. 161v - 162v), bo w piśmie (...) w ogóle nie przystąpiono do analizy materiałów źródłowych w aktach sprawy, a przede wszystkim nie zbadano sprawozdań finansowych, których analiza mogła doprowadzić do ustalenia stanu upadłości bilansowej „ A (...)” sp. z o.o.”

3.  „W związku z wyżej przedstawionymi zarzutami dotyczącymi treści pisma Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. z (...) r.

(brak oznaczenia daty dziennej, k. 199 - 202), na zasadzie art. 447 § 4 KPK:

a.  zaskarżam w całości postanowienie Sądu I instancji z (...) (k. 204) przyznające (...) Sp. z o.o. wynagrodzenie w kwocie 1 912,31 zł tytułem wydania opinii w sprawie o sygn. akt (...),

b.  wnoszę o uchylenie ww. postanowienia w całości.

Zgodnie z § 2a Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 24.04.13 w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu karnym (dalej jako: R.) stawkę wynagrodzenia wylicza się za każdą rozpoczętą godzinę pracy biegłego, w zależności od stopnia złożoności problemu będącego przedmiotem opinii, nakładu pracy oraz warunków, w jakich opracowano opinie.

Również według art. 618f § 1 KPK warunkiem niezbędnym przysługiwania biegłemu wynagrodzenia jest wydanie opinii.

Skoro czynności Prezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. polegające na opracowaniu pisma (...) z (...) r. nie były sporządzeniem opinii, to Sąd I instancji nie powinien był zasądzać wyżej podanej kwoty wynagrodzenia.

Do akt sprawy nie złożono karty czasu pracy biegłego lub innego równoważnego dokument, na podstawie którego Sąd I instancji mógłby zweryfikować ile czasu, na jakie konkretnie czynności i kiedy (konkretna data) przeznaczył sporządzający pismo (...) M. G. (por. k. 203 i n.).

Ponadto, w komparycji postanowienia Sądu I instancji z (...)(k. 204) wskazano całkowicie nieadekwatną dla przedmiotu pisma (...) podstawę prawną - § 7 ust. 1 R.. Przepis ten dotyczy wynagrodzenia za wykonana prace biegłych z dziedziny medycyny, w zakresie czynności opisanych w załączniku nr 1 do R.. W ww. postanowieniu powołano również nieobowiązuiacy od (...) § 2 R..

Postanowienie z(...)(k. 204) nie zostało wcześniej zaskarżone, bo nie zostało doręczone pełnomocnikowi subsydiarnego oskarżyciela posiłkowego T. B..V. Powoduje to, że spełnione są przesłanki objęcia tego postanowienia zakresem zaskarżenia niniejszej apelacji, przewidziane art. 447 § 4 KPK”.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

*******

Rozpoznanie zarzutów apelacji co do winy de facto stało się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 436 k.p.k. i zwalniało sąd odwoławczy z obowiązku szczegółowego ich roztrząsania, o czym będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Zgodnie z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia, sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, jeżeli zachodzi jedna z okoliczności wyłączających postępowanie, określonych w art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8-11. Taką okolicznością jest, zgodnie z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., brak skargi uprawnionego oskarżyciela. Wniesienie aktu oskarżenia w sprawie o czyn ścigany z oskarżenia publicznego przez pokrzywdzonego, pomimo że nie zachodzą warunki przewidziane w art. 55 § 1 k.p.k. powoduje, że zachodzi ujemna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. w postaci braku skargi uprawnionego oskarżyciela (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 marca 2013 roku w sprawie IV KK 42/13, publ. LEX nr 1292224; wyrok Sądu Najwyższego w sprawie III KK 6/14, publ. Prokuratura i Prawo - wkładka 2014/5/9).

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. wchodzi w grę tylko w toku sądowego stadium procesu i tylko w odniesieniu do takiej osoby, która swoją skargą zainicjowała postępowanie główne działając jako m.in. oskarżyciel prywatny, pomimo że nie była osobą do tego uprawnioną lub orzeczono o czynie nie zawartym w akcie oskarżenia. Chodzi zatem o dwa rodzaje przypadków - pierwszy, gdy osoba nie miała żadnej legitymacji do wystąpienia z oskarżeniem (m.in. nie była pokrzywdzonym przestępstwem ściganym z oskarżenia prywatnego/subsydiarnego), drugi, gdy czyn przypisany jest nietożsamy z czynem zarzuconym (co oznacza, że orzeczono w przedmiocie przestępstwa, którego osądzenia w ogóle nie żądał oskarżyciel) (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2014 roku w sprawie II KK 73/14, publ. LEX nr 1460977).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy przypomnieć należy, iż postanowieniem z dnia (...) roku w sprawie(...) prokurator Prokuratury Rejonowej P. - (...) w P. ponownie umorzył śledztwo w sprawie m.in. niezgłoszenia wniosku o upadłość spółki prawa handlowego – „ A (...)” Sp. z o.o., pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów, złożenie takiego wniosku, tj. o czyn z art. 586 k.s.h., wobec stwierdzenia braku danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia przestępstwa (art. 17 § 1 pkt 1 k.p.k.).

W dniu (...) roku do Sądu Okręgowego w P. wpłynął subsydiarny akt oskarżenia, którym oskarżono m.in. R. K. o to, że: <<w okresie od (...) do chwili obecnej, w P., będąc członkiem zarządu spółki A plus W” sp. z o.o. (...): (...) od (...) pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość ww. Spółki (por. art. 21 ust. 1 i 2 PrUpadł), nie zgłosił wniosku o upadłość „ A (...)” sp. z o.o. (...)>>, tj. o czyn z art. 586 k.s.h.

Przedmiotowy akt oskarżenia sporządzony i wniesiony - jak wskazano w skardze - przez pełnomocnika „pokrzywdzonego” - T. B..V. z siedzibą w D. w H. jako wierzyciela „ A (...)” Sp. z o.o., działającego w umorzonym śledztwie na prawach strony - został przez Sąd Okręgowy w P. przyjęty i skierowany do rozpoznania na rozprawie.

Wyrokiem z dnia (...) roku w sprawie o sygn. akt (...), Sąd Okręgowy w P. uniewinnił oskarżonego R. K. od popełnienia zarzucanego mu czynu, a ponadto, na podstawie art. 640 § 1 i 2 k.p.k. i art. 632 pkt 1 k.p.k. kosztami postępowania w sprawie obciążył oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego T. B..V. z siedzibą w D. w H. w kwocie 2.361,88 złotych, z której to kwoty jedynie 300 złotych uiszczone zostało poprzez zapłatę zryczałtowanej wysokości wydatków.

Punktem wyjścia do dalszych rozważań powinna być treść art. 55 §  1 k.p.k., zgodnie z którym pokrzywdzony może w warunkach wskazanych w tym przepisie wnieść akt oskarżenia do sądu. Uprawnienie to pokrzywdzony może realizować w granicach, w jakich w postępowaniu karnym chronione są jego indywidualne interesy, granice te wyznacza zaś w szczególności przepis art. 49 k.p.k. Oznacza to, że dana osoba może wystąpić z subsydiarnym aktem oskarżenia wyłącznie w zakresie czynów bezpośrednio naruszających lub zagrażających dobrom prawnym, które jej przysługują (tak wyrok SN z 7.04.2016 r., IV KK 363/15, LEX nr 2038978). Pokrzywdzonym jest bowiem osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 § 1 k.p.k.). Pomiędzy czynem i naruszeniem (zagrożeniem) dobra prawnego nie może być więc żadnych ogniw pośrednich. Wymóg bezpośredniości naruszenia odróżnia przy tym karnoprocesowe pojęcie pokrzywdzonego od cywilnoprawnego pojęcia poszkodowanego, gdzie warunek ten nie istnieje.

O tym więc, czy dany podmiot korzysta ze statusu pokrzywdzonego, decyduje z jednej strony prawidłowe ustalenie ogólnego lub rodzajowego przedmiotu ochrony, z jednoczesnym uwzględnieniem indywidualnego przedmiotu ochrony analizowanej normy karnej (niezależnie czy chodzi o przedmiot główny, czy uboczny), z drugiej zaś - kryterium bezpośredniości naruszenia lub zagrożenia dobra prawnego danej osoby (podmiotu). Innymi słowy, w relacji między czynem o konkretnych znamionach przestępstwa a naruszeniem lub zagrożeniem dobra danego podmiotu nie może być ogniw pośrednich, z czego wynika, że do kręgu pokrzywdzonych można zaliczyć tylko ten podmiot, którego dobro prawne zostało działaniem przestępnym naruszone wprost, a nie za pośrednictwem godzenia w inne dobro (vide np. postanowienie SN z 25.03.2010 r., IV KK 316/09, OSNwSK 2010/1/645 z glosą P. Pawlonki, LEX/el. 2011).

Istotą przestępstwa z art. 586 k.s.h. jest karalne niezgłoszenie wniosku o upadłość spółki handlowej w sytuacji, gdy spełnione zostały warunki uzasadniające konieczność dokonania tej czynności. Przepis ten stanowi bowiem, że podlega karze w nim przewidzianej, kto będąc członkiem zarządu spółki albo likwidatorem, nie zgłasza wniosku o upadłość spółki pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość spółki. Taka konstrukcja sprawia, że rodzajowym przedmiotem ochrony jest w przypadku tego przestępstwa szeroko rozumiany obrót gospodarczy, a w zwłaszcza zasady jego prawidłowego funkcjonowania z punktu widzenia szczególnych podmiotów będących uczestnikami tego obrotu, jakimi są spółki handlowe (tak R. Zawłocki, Przestępstwa przeciwko przedsiębiorcom, Warszawa 2003, s. 50). Natomiast szczególnymi dobrami prawnymi chronionymi na gruncie art. 586 k.s.h. są przede wszystkim interesy wierzycieli spółek handlowych, wyrażające się w zachowaniu możliwości zaspokojenia ich roszczeń w postępowaniu upadłościowym (tak O. Górniok, Prawo karne gospodarcze. Komentarz, s. 137). Zasadniczą bowiem funkcją postępowania upadłościowego jest zapewnienie wierzycielom upadłego podmiotu w najwyższym stopniu możliwości zaspokojenia się z jego majątku (vide J.S. P., Upadłość i jej podstawy, s. 17). Przepis ten przydaje także ochronę prawnokarną interesom spółek handlowych oraz ich wspólników (akcjonariuszy). Chodzi o ograniczenie ponoszonych bez ekonomicznego uzasadnienia strat w związku z pogarszającą się sytuacją finansową spółki (tak Z. K., Problemy ochrony, s. 118-119). Wskazać jednak należy, że krąg pokrzywdzonych podmiotów każdorazowo jest ograniczony zespołem znamion czynu będącego przedmiotem postępowania oraz czynów współukaranych (tzw. materialna definicja pokrzywdzonego przyjęta w judykaturze za uchwałą SN z 15.09.1999 r., I KZP 26/99, OSNKW 1999/11–12, poz. 69; vide także uchwała SN z 21.10.2003 r., I KZP 29/03, OSNKW 2003/11–12, poz. 94, oraz postanowienie SN z 1.04.2005 r., IV KK 42/05, OSNKW 2005/7–8, poz. 66). Nie jest zatem pokrzywdzonym ten, czyje dobro prawem chronione zostało wprawdzie zagrożone lub naruszone przez czyn (pośrednio), który jest przestępstwem, ale jego ochrona nie należy do jego ustawowych znamion.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy nie sposób uznać, że wierzycielowi zarządzanej przez oskarżonego R. K. Spółki A plus W” sp. z o.o. – działającemu poprzez pełnomocnika - w charakterze oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego, tj. spółce prawa h. T. B..V. – przysługiwał status pokrzywdzonego w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k. Z realizacją znamienia czynnościowego opisanego w art. 586 k.s.h. mamy wszak do czynienia zarówno w sytuacji, gdy w ogóle nie zgłoszono wniosku o upadłość spółki handlowej, jak i wówczas, gdy zrobiono to już po upływie przewidzianego dla dokonania tej czynności terminu. Zatem realizacja znamion czynu zabronionego nie jest uzależniona od wystąpienia jakichkolwiek negatywnych konsekwencji (np. powstania szkody bądź niebezpieczeństwa jej zaistnienia) dla interesów spółki, jej udziałowców bądź wierzycieli (np. w postaci udaremnienia lub uszczuplenia zaspokojenia ich należności) wynikających z niedopełnienia obowiązku złożenia wniosku o upadłość spółki handlowej w ustawowo zakreślonym terminie (vide J. Raglewski [w:] Kodeks spółek handlowych. Komentarz do przepisów karnych, LEX/el. 2008, art. 586.;wyrok SA w Warszawie z 1.07.2016 r., II AKa 97/16, LEX nr 2171296).

Wynika z tego, że występek, o jakim mowa w art. 586 k.s.h. jest przestępstwem formalnym – bezskutkowym, zaliczanym do kategorii tzw. abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo. O ile następstwo określonego w tymże przepisie zaniechania ma miejsce, możliwe i zarazem konieczne jest kwalifikowanie tego typu zachowania dodatkowo np. jako udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenie jej wierzycieli (art. 300 § 1 k.k.), faworyzowanie wierzyciela (art. 302 § 1 k.k.), przekupstwo wierzyciela (art. 302 § 2 k.k.), sprzedajność wierzyciela (art. 302 § 3 k.k.), oszustwo (art. 286 § 1 k.k.) lub wyrządzenie szkody w obrocie gospodarczym (art. 296 k.k.). Wtedy i tylko wtedy sprawca swoim zachowaniem bezpośrednio (a nie abstrakcyjnie, w sposób pośredni, nieokreślony wprost znamionami rozważanego typu czynu) narusza lub zagraża konkretnemu dobru prawnemu określonego podmiotu. W takim jednak przypadku zastosowanie znaleźć musi instytucja zbiegu rzeczywistego lub pomijalnego albo kumulatywnego zbiegu przepisów, z którym in concreto nie mamy do czynienia. Samo bowiem zachowanie polegające na braku wymaganej przez prawo reakcji w zarządzaniu spółką nie może być jednocześnie utożsamiane z „bezpośrednim" naruszeniem interesu wierzyciela danej spółki.

W konsekwencji nie sposób uznać, że oskarżyciel posiłkowy subsydiarny pozostawał pokrzywdzonym przestępstwem zarzucanym oskarżonemu ponieważ nie zachodziła bezpośredniość naruszenia dobra prawnego wierzyciela zarządzanej formalnie przez R. K. Spółki A plus W” - nigdy nie spełniał on wymogu pokrzywdzonego z art. 49 § 1 k.p.k. Nie oznacza to jednak, iż nie może on być poszkodowanym w rozumieniu przepisów prawa cywilnego, gdzie nie wymaga się bezpośredniości naruszenia wywołującego szkodę, a jedynie związku przyczynowego między działaniem zabronionym (przestępnym) a szkodą wyrządzoną określonej osobie. Bycie poszkodowanym w ujęciu cywilnoprawnym nie oznacza jednak nabycia statusu pokrzywdzonego w rozumieniu karnoprocesowym, gdyż dla tego ostatniego cały czas niezbędna jest bezpośredniość naruszenia danego dobra (vide postanowienie SN z 20.10.2011 r., IV KK 129/11, OSNKW 2011 r., z. 12, poz. 108; wyrok SA we Wrocławiu z 29.05.2014 r., II AKa 135/14, LEX nr 1506320).

W tym stanie rzeczy Spółka (...).V. jako wierzyciel Spółki A plus W” sp. z o.o., nie była uprawniona (nie miała legitymacji procesowej) do skierowania subsydiarnego aktu oskarżenia, o jakim mowa w art. 55 § 1 k.p.k. przeciwko R. K., gdyż zarzuciła mu popełnienie przestępstwa z art. 586 k.s.h., którym nie była pokrzywdzona w rozumieniu art. 49 § 1 k.p.k. (nie spełniała wymogu bezpośredniości pokrzywdzenia) i dlatego akt oskarżenia (w powyższym zakresie) nie stanowił skargi uprawnionego oskarżyciela w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. (vide: wyroki SA we Wrocławiu: z 29.05.2014 r., II AKa 135/14, LEX nr 1506320; z 27.09.2012 r., II AKa 203/12, LEX nr 1220367; wyrok SA w Katowicach z 22.10.2015 r., II AKa 310/15, LEX nr 1997940).

De facto apelacja wniesiona przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego w tym zakresie nie była dopuszczalna jako wniesiona przez osobę nieuprawnioną, ponieważ jednak zawierała także zarzuty co do zawartego w wyroku rozstrzygnięcia o kosztach, gdzie skarżącemu przysługiwał gravamen (art. 425 § 3 k.p.k.), sąd odwoławczy zdecydował się ją rozpoznać na zasadach ogólnych.

Instytucja gravamen może być oceniana pod kątem nie tylko całości środka odwoławczego, lecz także poszczególnych podnoszonych w nim zarzutów (postanowienie SN z 19.05.2011 r., I KZP 2/11, OSNKW 2011/6, poz. 47). Nie można zatem odmówić przyjęcia lub pozostawić bez rozpoznania apelację w części, np. co do określonego zarzutu odwoławczego (vide D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 433).

*******

Zarzut dot. rozstrzygnięcia o kosztach postępowania pierwszoinstancyjnego, zawartego w punkcie 2. zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny uznał za skuteczny - bynajmniej nie z powodów w nim wyeksplikowanych.

Bezspornym jest, że Sąd Okręgowy obciążył oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego wydatkami Skarbu Państwa, formalnie na podstawie art. 632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 640 § 1 i 2 k.p.k., w kwocie 2.361,88 złotych, „z której to kwoty jedynie 300 złotych uiszczone zostało poprzez zapłatę zryczałtowanej wysokości wydatków”.

W tym miejscu przypomnieć trzeba, iż zgodnie z treścią art. 640 § 2 k.p.k. sąd nie może zasądzić od oskarżyciela posiłkowego (subsydiarnego) zwrotu wydatków, o których mowa w art. 618 k.p.k., w wysokości przekraczającej kwotę zryczałtowanej równowartości wydatków określonej na podstawie art. 621 § 2 k.p.k. Tymczasem oskarżyciel subsydiarny przy wnoszeniu subsydiarnego aktu oskarżenia uiścił na rzecz Skarbu Państwa opłatę, tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków w sprawie z oskarżenia prywatnego (tu: subsydiarnego) w kwocie 300 zł, przy czym ryczałt ten, w myśl z art. 621 § 1 k.p.k., nie obejmuje jedynie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz kosztów z tytułu ogłoszeń w prasie, radiu i telewizji.

Nie było zatem podstaw do obciążenia oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego rzeczywiście w sprawie poniesionymi przez Skarb Państwa wydatkami z tytułu kosztów opinii biegłych, doręczeń czy danych o karalności w wysokości przekraczającej kwotę 300 zł.

Wnioski o

1.  „zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez zmianę:

a. punktu I. zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmienne co do istoty sprawy poprzez uznanie oskarżonego winnym zarzucanego mu czynu z art. 586 KSH, tj. że w okresie od (...) r. do chwili obecnej, w P., będąc członkiem Zarządu Spółki A plus W” sp. z o.o., KRS (...), od (...) r. pomimo powstania warunków uzasadniających według przepisów upadłość ww. Spółki (por. art. 21 ust. 1 i 2 ustawy z(...) Prawo upadłościowe) nie zgłosił wniosku o upadłość „ A (...)” sp. z o.o. (...),

b. punktu II. zaskarżonego wyroku poprzez odstąpienie od obciążenia subsydiarnego oskarżyciela posiłkowego T. B..V. kosztami postępowania i obciążenie tymi kosztami oskarżonego - na zasadzie art. 628 pkt 1 KPK w zw. z art. 640 § 1 KPK.”

2. .”W przypadku, gdyby Sąd uznał, że ustalenia:

⚫

opinii mgr E. H. z (...) (k. 921 - 925 akt postępowania przygotowawczego; dalej jako: app)

- na podstawie postanowienia Prokuratora z(...)(k. 919 - 920 app),

⚫

opinii uzupełniającej ustnej mgr E. H.

na rozprawie w dniu (...) (k. 139 - 141) - na podstawie postanowienia Sądu z (...) (k. 133, punkt 2.),

⚫

opinii uzupełniającej ustnej mgr E. H. na rozprawie w dniu 17.02.21 (k. 161v - 162v) - na podstawie postanowienia Sądu z(...)(k. 133, punkt 2.).

są niewystarczającą podstawą do zmiany zaskarżonego wyroku co do winy oskarżonego, wnoszę o przeprowadzenie w postępowaniu apelacyjnym dowodu z opinii innego biegłego z uwzględnieniem dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym zwłaszcza załączonych do pisma z (...) (k. 143 i n.) wydruków fotokopii:

a. kart akt KRS 121368 od 696 do 697, tj. części Sprawozdania finansowego Spółki za (...) r. (k. 146 - 147),

b. kart akt od 997 do (...) akt Prokuratury Rejonowej P. - (...) w P. (...) tj. pisma (...) Sp. z o.o. z (...) wraz z załącznikami (k. 148 - 152), w tym wniosku o wszczęcie egzekucji oraz z uwzględnieniem okoliczności, że w okresie pomiędzy(...)a (...) ww. Spółka nie złożyła żadnego sprawozdania finansowego a brakujące sprawozdania za lata(...) zostały złożone w dniu (...) (por. wyciąg z (...) odpowiadającej odpisowi pełnemu z Rejestru przedsiębiorców KRS (...) - w załączeniu do pisma z (...), k. 214 - 215)

na okoliczności, czy:

⚫

„ A (...)” Sp. z o.o. była niewypłacalna w okresie objęcia przez R. K. funkcji Prezesa Zarządu, tj. w dniu (...),

⚫

stan niewypłacalności ww. spółki utrzymuje się do chwili obecnej,

⚫

w bilansie spółki wystąpił tzw. „ujemny kapitał własny” równoważny stanowi upadłości bilansowej, jako bezwzględnej podstawie do wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości”.

3. „ Wnoszę o wyznaczenie do sporządzenia opinii, o której mowa w punkcie poprzedzającym innego biegłego z listy stałych biegłych sądowych Sądu Okręgowego w P., z uwzględnieniem specjalizacji: (...) ekonomiczne”, podgrupa: <<Analiza ekonomiczna>>”.

4. „Wnoszę o obciążenie oskarżonego kosztami postępowania apelacyjnego - na zasadzie art. 628 pkt 1 KPK w z art. 640 § 1 k.p.k.;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Powody uznania wniosków apelacji za niezasadne lub częściowo zasadne wynikają ze stanowiska sądu odwoławczego w przedmiocie zarzutów - przedstawionego w odpowiednich sekcjach formularza uzasadnienia.

W tym miejscu należy jedynie zaakcentować, że zgodnie z regułą ne peius, wyrażoną w art. 454 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony w pierwszej instancji lub co do którego w pierwszej instancji umorzono postępowanie. Zatem, nawet uznając zasadność zarzutów apelacyjnych, przemawiających za wydaniem wyroku skazującego, sąd odwoławczy mógłby jedynie uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, czemu na przeszkodzie in concreto stały ograniczenia wynikające z treści art. 439 § 2 k.p.k.

W takim układzie procesowym odnoszenie się do wniosków ewentualnych apelacji (vide pkt 7-8 petitum apelacji) było bezprzedmiotowe.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Brak skargi uprawnionego oskarżyciela w rozumieniu art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Zgodnie z unormowaniem art. 433 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach zaskarżenia, a jeżeli w środku odwoławczym zostały wskazane zarzuty stawiane rozstrzygnięciu - również w granicach podniesionych zarzutów, uwzględniając treść art. 447 § 1-3, a w zakresie szerszym w wypadkach wskazanych w art. 435, art. 439 § 1, art. 440 i art. 455.

Bezwzględne przyczyny odwoławcze (art. 439 § 1 k.p.k.) Sąd Apelacyjny zobowiązany był uwzględnić z urzędu - szczegółowe wywody w tej kwestii zawarto w rozważaniach zawartych w innych sekcjach formularza, co czyniło zbędnym ponowne ich w tym miejscu przytaczanie.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Orzeczenie co do winy.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

W myśl art. 439 § 2 k.p.k. uchylenie orzeczenia jedynie z powodów określonych w § 1 pkt 9-11 k.p.k. może nastąpić tylko na korzyść oskarżonego.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego stwierdzono, że jeżeli sąd odwoławczy ma do czynienia z apelacją wniesioną na niekorzyść oskarżonego przeciwko uniewinniającemu go wyrokowi, to określony w art. 439 § 2 k.p.k. zakaz uchylenia tego wyroku wchodzi w grę, jeżeli sąd odwoławczy stwierdził nietrafność zarzutów apelacji. Dopiero w takiej sytuacji zaktualizowałby się „jedyny” powód uchylenia zaskarżonego wyroku w postaci bezwzględnej przyczyny odwoławczej (postanowienie SN z 23.01.2018 r., III KZ 67/17, LEX nr 2428759; podobnie w wyroku z 9.09.2021 r., V KK 341/20, V KK 341/20). Przy zbiegu względnych przyczyn odwoławczych z art. 438 k.p.k. wymienionych w apelacji i bezwzględnych przyczyn odwoławczych z art. 439 § 1 pkt 9–11 k.p.k. (podniesionych w apelacji jako zarzut alternatywny lub stwierdzonych z urzędu) ograniczenie z art. 439 § 2 nie stoi na przeszkodzie rozpoznaniu apelacji wniesionej na niekorzyść oskarżonego od wyroku uniewinniającego.

Jak słusznie podkreśla się w literaturze, jeżeli zaś sąd odwoławczy stwierdził zaistnienie uchybienia z art. 438 k.p.k. i jednocześnie także bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 9–11, to dalsze postąpienie zależy od charakteru tych ostatnich przyczyn. Gdy jest to uchybienie z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., to sąd odwoławczy, stwierdzając konieczność uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania na podstawie art. 438 k.p.k., nie może wydać tego rodzaju orzeczenia następczego z uwagi na istnienie ujemnej przesłanki procesowej z art. 17 § 1 pkt 5, 6 i 8–11 k.p.k. Wobec tego sąd ten powinien uchylić wyrok uniewinniający i na podstawie art. 17 § 1 k.p.k. umorzyć postępowanie. Wydaniu takiego rozstrzygnięcia nie stoi na przeszkodzie art. 439 § 2 k.p.k., gdyż uchylenie wyroku uniewinniającego na niekorzyść oskarżonego nie nastąpiło jedynie na podstawie art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., tylko na podstawie art. 438 k.p.k., jednak dalszemu rozpoznaniu sprawy sprzeciwia się ujemna przesłanka procesowa (D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom II. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2023, art. 439).

Bezspornym jest, że wywiedziona w sprawie apelacja zarzucała zaskarżonemu wyrokowi uniewinniającemu wyłącznie względne przesłanki odwoławcze, to jednak rozpoznanie ich było bezprzedmiotowe.

Jakkolwiek zgodnie z treścią art. 433 § 2 k.p.k. sąd odwoławczy jest obowiązany rozważyć wszystkie wnioski i zarzuty wskazane w środku odwoławczym, to tylko pod warunkiem, że ustawa nie stanowi inaczej. Sytuacja taka została wprost przewidziana w art. 436 k.p.k., wedle którego sąd może ograniczyć rozpoznanie środka odwoławczego tylko do poszczególnych uchybień, podniesionych przez stronę lub podlegających uwzględnieniu z urzędu, jeżeli rozpoznanie w tym zakresie jest wystarczające do wydania orzeczenia, a rozpoznanie pozostałych uchybień byłoby przedwczesne lub bezprzedmiotowe dla dalszego toku postępowania.

Przypomnieć też trzeba, że z art. 433 § 1 w zw. z art. 427 § 2 k.p.k. wynika, że w wypadku zaskarżenia orzeczenia przez oskarżyciela publicznego lub pełnomocnika granice kontroli odwoławczej są wyznaczane przez zarzuty odwoławcze.

Bezspornym jest, że zarzuty podniesione w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego skoncentrowane były na stronie przedmiotowej czynu zarzuconego oskarżonemu z art. 586 k.s.h. Tymczasem do przyjęcia, że w rozpatrywanej sprawie istniały podstawy do skazania oskarżonego należałoby wykazać, że nie tylko zachodziły materialne podstawy do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości spółki A plus W”, w myśl Prawa upadłościowego, ale i tego, że oskarżony jako Prezes Zarządu rzeczonej spółki umyślnie zaniechał tego obowiązku.

Strona przedmiotowa czynu określonego w art. 586 k.s.h. polega jedynie na zaniechaniu podjęcia czynności – niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości, pomimo powstania warunków uzasadniających upadłość spółki według właściwych przepisów. Zaniechaniu towarzyszyć musi przy tym zamiar bezpośredni lub ewentualny. Dla jego przypisania niezbędne jest nie tylko ustalenie stanu uzasadniającego zgłoszenie upadłości, lecz także ustalenie świadomości sprawcy co do wystąpienia tego stanu. Przedmiotem świadomości i woli sprawcy musi być objęte zarówno to, że jest podmiotem, na którym ciąży obowiązek złożenia takiego wniosku oraz zaktualizowania się okoliczności zobowiązujących do jego złożenia. Ustalenia w tym zakresie należy dokonywać na określony moment czasowy. Element woluntatywny dolus directus sprowadza się do chęci popełnienia czynu zabronionego opisanego w art. 586 k.s.h. Z kolei w ramach konstrukcji strony woluntatywnej dolus eventualis sprawca musi uświadamiać sobie wysoki stopień prawdopodobieństwa zaistnienia przesłanek zobowiązujących go do złożenia wniosku o upadłości spółki oraz nie podejmować czynności mających temu przeciwdziałać (J. Raglewski [w:] Kodeks spółek handlowych. Komentarz do przepisów karnych, LEX/el. 2008, art. 586).

Sąd Okręgowy nie poczynił żadnych ustaleń odnośnie strony podmiotowej zarzuconego oskarżonemu czynu, zaś skarżący nie podniósł żadnych zarzutów w tym zakresie, w szczególności co do błędu braków wynikających czy to z niepełności przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego, czy też dowolności ocen albo błędu wnioskowania przy prawidłowo zgromadzonym i ocenionym materiale dowodowym. Jakkolwiek więc nawet nie odmawiając zarzutom skarżącego zasadności odnośnie zaistnienia stanu trwalej utraty zdolności do wykonywania wymagalnych zobowiązań pieniężnych spółki A plus W” – powstałych w czasie pełnienia funkcji Prezesa Zarządu przez W. A. - choćby w okresach bezskuteczności egzekucji prowadzonych przez wierzycieli ww. spółki, w tym przez spółkę Usługi (...) sp. z o.o., a także T. B..V., przypadających po 27 maja (...) roku, czyli w czasie pełnienia funkcji Prezesa Zarządu spółki „ A (...)” formalnie przez oskarżonego R. K. (vide k. 510-514, 998-1001 akt PR P. (...) w P. (...)) – do stwierdzenia czego bynajmniej nie są wymagane wiadomości specjalne i dokumentacja finansowo- księgową dłużnej spółki – to wzgląd na powyższe nie byłby równoznaczny z możliwością uchylenia wyroku uniewinniającego.

Zgodnie z poglądem wyrażonym w uchwale SN (7) z 20.09.2018 r., I KZP 10/18 (OSNK 2018/11, poz. 73), możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego albo umarzającego postępowanie karne i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius, określoną w art. 454 § 1 k.p.k. (art. 437 § 2 zdanie drugie), zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy – w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych określonych w art. 438 pkt 1–3 (czyli np. po uzupełnieniu postępowania dowodowego, dokonaniu prawidłowej oceny dowodów, poczynieniu prawidłowych ustaleń faktycznych) – stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego, czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 k.p.k. Sama tylko możliwość wydania takiego wyroku w ponownym postępowaniu przed sądem pierwszej instancji jest niewystarczająca dla przyjęcia wystąpienia reguły ne peius określonej w art. 454 § 1 k.p.k. (podobnie postanowienie SN z 11.04.2018 r., IV KS 7/18, LEX nr 2499850), który to pogląd w realiach rozpatrywanego przypadku sąd odwoławczy w pełni podziela. Naturalnie z tym zastrzeżeniem, że w grę wchodziło jedynie uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania, a nie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, przez wzgląd na ujemną przesłankę procesową (art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k.).

W tych okolicznościach pozostawała bezwzględna przesłanka odwoławcza z art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., jako jedyna przyczyna uchylenia wyroku uniewinniającego, czemu na przeszkodzie stała treść art. 439 § 2 k.p.k.

Z tych powodów Sąd odwoławczy utrzymał w mocy wyrok uniewinniający oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Sąd odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok w punkcie 2. w ten sposób, że obciążył oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego zryczałtowaną równowartością wydatków w kwocie już uiszczonych 300 zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody tej zmiany wynikają z obrazy przez Sąd Okręgowy przepisów art. 640 § 2 k.p.k. o czym była mowa szczegółowo powyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

***********************************************************

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

***********************************************************************************************************

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

**************************************************************************************************

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

***********************************************************************************************************

***************************************************************

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

************************************************************************************************************

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

*********************************************************************************************************

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

**********************************************************************************************

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Ponieważ apelacja nie była zasadna w całości, kosztami procesu za postępowanie odwoławcze, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania Sąd Apelacyjny, na podstawie art. 634 k.p.k. i art. 636 § 3 k.p.k. w zw. z art. 640 § 1 k.p.k. obciążył oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego - T. B..V. z siedzibą w D. w K. N., a mianowicie:

- kosztami sądowymi - w zakresie dotychczas przez niego poniesionym (wydatki Skarbu Państwa, ustalone na podstawie art. 618 k.p.k. z tytułu doręczeń oraz uzyskania informacji z K. wchodziły w skład opłaty uiszczonej przez oskarżyciela posiłkowego subsydiarnego, tytułem zryczałtowanej równowartości wydatków w sprawie z oskarżenia prywatnego [tu: z oskarżenia subsydiarnego] w kwocie 300 zł, stąd zbędnym było określanie ich wysokości - raz uiszczony ryczał obejmuje ww. wydatki wyłożone tymczasowo przez Skarb Państwa tak w pierwszej, jak i drugiej instancji), a nadto, na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych [Dz.U.2023.123 t.j. ] wymierzył mu opłatę za II instancję w kwocie 240 zł;

- uzasadnionymi wydatkami oskarżonego z tytułu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w kwocie 1.200 zł, zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 5, § 15 ust. 1 i 3, § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych [Dz.U.2018.265 t.j.], mając na uwadze jeden termin rozprawy apelacyjnej z udziałem obrońcy oraz standardowy nakład pracy.

7.  PODPIS

P. G. H. K. I. P.