Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 58/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. III Wydział Karny z (...) w sprawie o sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocnik zarzuciła:

1.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na:

a)  dokonaniu błędnej oceny okoliczności kształtujących rozmiar doznanej przez wnioskodawcę krzywdy skutkujący przyznaniem kwoty 50.000,00zł tytułem zadośćuczynienia, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że zadośćuczynienie zostało zasądzone w wysokości zaniżonej, nieadekwatnej do rozmiaru poniesionej krzywdy,

b)  błędnym ustaleniu, że wnioskodawca nie uzyskiwał wynagrodzenia z tytułu wynajmu samochodów osobowych typu bus, podczas gdy z zeznań wnioskodawcy, D. K., M. M. (1) i (...) Wnioskodawcy, a także z dokumentów: screenów z ogłoszenia na F., screenów SMS-ów, umowy zakupu busa oraz treści zażalenia wnioskodawcy na tymczasowe aresztowanie, w którym wnioskodawca wspominał o swojej działalności, wynikało, że taką działalność Wnioskodawca zaczynał prowadzić i rozwijał,

c)  błędnym ustaleniu, że zatrzymanie Wnioskodawcy przebiegało w sposób prawidłowy, podczas gdy Wnioskodawca zeznał, że myślał, że doszło do napadu (a nie zatrzymania) i użycia siły podczas zatrzymania, co potwierdziły zeznania Matki Wnioskodawcy G. K., która była świadkiem zatrzymania i która dzwoniła nawet na policję zawiadomić o napadzie, zanim się dowiedziała, że nie był to napad tylko zatrzymanie jej syna przez nieumundurowanych funkcjonariuszy (...),

d)  niepoczynieniu ustaleń w zakresie wielokrotnego przewożenia Wnioskodawcy między różnymi aresztami śledczymi, w tym m.in. umieszczenie go w areszcie śledczym w N. i G., oddalonych znacznie od jego miejsca zamieszkania,

e)  niepoczynieniu ustaleń w zakresie trudności, jakie spotykały Wnioskodawcę w związku ze sprawą tymczasowego aresztowania na późniejszym etapie, w tym m.in. pozbawienie Wnioskodawcy możliwości pracy poza zakładem karnym, co wynika z pisma zastępcy dyrektora aresztu śledczego z dnia (...)

f)  niepoczynieniu ustaleń w zakresie ponoszenia kosztów utrzymania Wnioskodawcy przez Jego Matkę, podczas gdy z zeznań G. K. wynikało, że w zamian za

zapewnienie synowi zamieszkania i wyżywienia, pomagał on jej w gospodarstwie, co wyklucza możliwość odliczenia kosztów utrzymania na potrzeby wyliczenia odszkodowania.

2.  Obrazę przepisów postępowania karnego, tj. art. 7 i 410 k.p.k. mające wpływ na treść orzeczenia, polegającą na dowolnym i bezpodstawnym uznaniu, że odpowiednią kwotą zadośćuczynienia krzywdy wyrządzonej wnioskodawcy w związku z jego tymczasowym aresztowaniem jest kwota 50.000,00 zł, podczas gdy prawidłowa ocena i analiza zebranego materiału dowodowego z uwzględnieniem zasad prawidłowego ustalenia wysokości zadośćuczynienia nakazuje uznać zasądzoną kwotę zadośćuczynienia za rażąco zaniżoną, nie znajdującą oparcia w materiale dowodowym; zdaniem Wnioskodawcy Sąd niedostatecznie rozważył i nie wziął pod uwagę poczynionych przez siebie ustaleń w zakresie:

a)  odcięcia Wnioskodawcy od możliwości kontaktu z rodziną przez cały okres tymczasowego zatrzymania, a także początkowo również z obrońcą, z którym kontakt umożliwiono jednorazowo dopiero(...) r., a zatem ponad miesiąc po zatrzymaniu, czym naruszono niepodważalne prawo wnioskodawcy do obrony i udziału obrońcy we wszystkich czynnościach z jego udziałem, co także spotęgowało stres u Wnioskodawcy,

b)  Pozbawienia Wnioskodawcy kontaktu z rodziną, w tym z małoletnim dzieckiem i poczynienie nieuprawnionych wniosków związanych z uprzednią karalnością, podczas gdy osoba skazana ma znacznie więcej praw aniżeli osoba tymczasowo aresztowana, a zeznania wszystkich świadków potwierdziły, że wnioskodawca podczas wcześniejszego skazania korzystał z pełni możliwości kontaktu z rodziną i najbliższymi.

3.  Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 7. k.p.k. poprzez dokonanie błędnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego oceny zeznań wnioskodawcy i w konsekwencji przyjęcie, że jego odczucia w zakresie pogorszenia stanu zdrowia podczas pobytu w Areszcie Śledczym nacechowane są subiektywnymi emocjami, a treść jego zeznań oceniona została jako częściowo niewiarygodna zwłaszcza w zakresie przebiegu tymczasowego zatrzymania i procesu zatrzymania, co doprowadziło Sąd do błędnych ustaleń w zakresie rozmiaru krzywdy doznanej przez Wnioskodawcę.

4.  Obrazę przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisów art. 552 § 4 k.p.k. oraz art. 558 k.p.k. w zw. z art. 445 k.c. i przyjęcie, że zasądzone na rzecz Wnioskodawcy kwoty tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia stanowią adekwatną rekompensatę za doznane przez Wnioskodawcę cierpienia psychiczne i moralne oraz szkodę w jego majątku wynikłe z niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania.

5.  Obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 361 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 552 § 4 k.p.k. poprzez błędną wykładnię pojęcia szkody wyrządzonej wnioskodawcy przez niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie, ograniczając tę definicję jedynie do kwestii oszczędności, jaką wnioskodawca mógłby poczynić, gdyby nie został tymczasowo aresztowania tj. przyjęcie, że szkodę Wnioskodawcy stanowi utracony dochód pomniejszony o teoretyczne koszty utrzymania, podczas gdy szkodą osoby tymczasowo aresztowanej jest utracony dochód niepomniejszany o koszty utrzymania, zaś metoda dyferencyjna obliczania wysokości odszkodowania jest nieprawidłowa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie bezspornym było, że zdarzenie sprawcze w postaci niewątpliwie niesłusznego zatrzymania i aresztowania miało miejsce, co wynika z faktu umorzenia postępowania karnego wobec wnioskodawcy w sprawie w której tymczasowe aresztowanie było zastosowane. Skarb Państwa ponosi tu więc odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Sąd I instancji prawidłowo uznał roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie co do zasady. Nie ma więc potrzeby rozważań tych powielać. Spór dotyczy tylko wysokości zasądzonego przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawcy odszkodowania i zadośćuczynienia.

Zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu osoba domagająca się odszkodowania (zadośćuczynienia) powinna wykazać wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej a mianowicie: zdarzenie sprawcze – niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie (bezsporne w niniejszej sprawie), szkodę co do zasady i wysokości oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą. Zgodnie z art.361§1i2k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi tylko normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. Wnioskodawca w części tylko wykazał szkodę i związek przyczynowy w zakresie żądanego odszkodowania za szkodę majątkową.

W ocenie Sądu odwoławczego jeżeli chodzi o zadośćuczynienie, wbrew zarzutom skarżącego Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o właściwie dokonaną ocenę dowodów, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k. ani art.410k.p.k. Zasądzona zaś kwota zadośćuczynienia nie jest zaniżona, a jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez wnioskodawcę krzywdy. Uwzględnia w sposób należyty również czas bezprawnego pozbawienia wolności. Odwoływanie się przy tym przez skarżącego do innych spraw w których zasądzono wyższe zadośćuczynienia za krótszy okres pozbawienia wolności nie znajduje uzasadnienia, gdyż każdy przypadek wymaga indywidualnego podejścia.

Zgodnie z treścią art.445§1k.c. zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Z istoty tego unormowania i natury krzywdy, suma przyznana tytułem zadośćuczynienia musi, siłą rzeczy być przybliżonym ekwiwalentem doznanych cierpień psychicznych i fizycznych.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art.445§1k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z 22.04.85r. (...) 94/85 [LEX nr 8713]).

Pozbawienie wolności dla każdego człowieka jest bardzo ciężką dolegliwością. Trudno jest zmierzyć czy rozważyć rozmiar tej dolegliwości. Nie istnieją żadne wymierne wskaźniki tej krzywdy. Niewątpliwie brak jest obiektywnego przelicznika doznanej przez niesłusznie tymczasowo aresztowanego krzywdy na kwotę wyrażoną w pieniądzach, co może powodować zawsze rozbieżność ocen w kwestii słusznego jej ustalenia. Niemniej jednak zasądzona przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawcy kwota tytułem zadośćuczynienia jawi się właśnie jako odpowiednia.

Wbrew zarzutom skarżącego zatrzymanie wnioskodawcy przebiegało w sposób prawidłowy, a przymus fizyczny został użyty wobec wnioskodawcy z uwagi na fakt, jak wynika z notatki na karcie 20 akt, że wnioskodawca podjął próbę ucieczki „poprzez dynamiczne wyjście z samochodu” na widok oznakowanych funkcjonariuszy Policji i (...).

Sąd I instancji wprawdzie nie wskazał na wielokrotne przewożenie wnioskodawcy między aresztami, ale umieszczenie wnioskodawcy w areszcie w G. czy N. wynikało z charakteru stawianego wnioskodawcy zarzutu, w związku z którym nie mógł on być osadzony w areszcie we W., a była też konieczność izolowania go od innych podejrzanych w tej sprawie osób. Nadto transporty wnioskodawcy w większości miały miejsce w czasie gdy odbywał on już karę w innej sprawie. Nadto skoro jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji i wziął to pod uwagę miarkując kwotę zadośćuczynienia, wnioskodawca nie miał zgody w trakcie tymczasowego aresztowania na widzenia z członkami rodziny ani na kontakt telefoniczny z rodziną, to fakt umieszczenia wnioskodawcy w areszcie oddalonym od miejsca zamieszkania nie wpływał już na zwiększenie doznanej przez niego krzywdy.

Wprawdzie dopiero też zarządzeniem z (...). wyrażono zgodę na jednorazowy kontakt z obrońcą, ale był to pierwszy wniosek o taką zgodę. Nadto uwzględniając zażalenie, prokurator (...), wyraził zgodę na kontakt z obrońcą w całym okresie tymczasowego aresztowania, najpierw do(...). (zarządzenie (...) k. 562 akt). Obrońca nie był obecny przy przesłuchaniu wnioskodawcy po zatrzymaniu (...). ale podjęto próbę skontaktowania się z obrońcą. Obrońca był już natomiast obecny na posiedzeniu aresztowym (...) Składał zażalenie na postanowienie w przedmiocie tymczasowego aresztowania. Obrońca skarżył też postanowienie z (...)o przedłużeniu tymczasowego aresztowania. Obrońca był też zawiadomiony o terminie przesłuchania wnioskodawcy wyznaczonym na (...)w P., ale nie stawił się na to przesłuchanie. Obrońca miał też udzieloną zgodę na widzenie z wnioskodawcą (...) (ostatnia karta T.I teczki osobowej, k.563, 564 akt). Nie można więc mówić, aby prawo wnioskodawcy do obrony zostało w jakiś istotny sposób naruszone.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji prawidłowo ocenił też fakt wprowadzenia do wykonania wobec wnioskodawcy w dniu(...)kary pozbawienia wolności orzeczonej w innej sprawie, jako umniejszający krzywdę wynikającą z tymczasowego aresztowania, mimo iż oczywistym jest, że do czasu uchylenia tymczasowego aresztowania w dniu (...) wnioskodawca podlegał pewnym ograniczeniom stosowanym wobec osób tymczasowo aresztowanych w trakcie odbywania kary.

Prawidłowo w ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji ocenił też, zeznania wnioskodawcy nie dając im wiary co do pogorszenia się stanu zdrowia wnioskodawcy na skutek tymczasowego aresztowania, odnosząc to do dokumentacji lekarskiej, a także nie dał wiary zeznaniom co do okoliczności i sposobu zatrzymania wnioskodawcy. Z akt sprawy wynikało, że wnioskodawca miał już świadomość toczącego się postępowania karnego, sam fakt zatrzymania dla niego samego nie mógł więc być już takim zaskoczeniem jak ewentualnie dla innych obserwujących to osób postronnych, w tym dla jego matki.

Trudności natomiast jakie spotykały wnioskodawcę na późniejszym etapie, w tym m.in. podnoszone przez skarżącego pozbawienie wnioskodawcy możliwości pracy poza zakładem karnym, nie miały już bezpośredniego związku z samym faktem tymczasowego aresztowania, a wynikały raczej z toczącego się postępowania karnego i jego przedmiotu.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu odwoławczego zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dalszej wnioskowanej kwoty 72.450zł z tytułu zadośćuczynienia byłoby nadmiernym, nieuzasadnionym wzbogaceniem się wnioskodawcy.

Co do odszkodowania, wbrew zarzutom skarżącego, Sąd I instancji również poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o właściwie dokonana ocenę dowodów, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k. ani art.410k.p.k.

Skarżący w apelacji szkody upatrywał w utraconym zarobku z tytułu umowy o pracę, nieosiągnięciu dochodu z planowanej działalności gospodarczej i konieczności zatrudnienia pracownika przez matkę do pomocy w gospodarstwie. Sąd odwoławczy podziela ustalenia Sądu I instancji, że wnioskodawca nie wykazał, aby poniósł szkodę – utracił spodziewane korzyści z planowanej działalności gospodarczej z tytułu wynajmu samochodów typu BUS, który w uzasadnieniu apelacji oszacowano na 11.250zł. Odnośnie szkody związanej z koniecznością zatrudnienia pomocy przez matkę do pracy w gospodarstwie skarżący w apelacji nie podniósł już uzasadnionych zarzutów.

Sąd odwoławczy zauważa tez, że pomimo podnoszenia tych zarzutów, poza wynagrodzeniem za pracę, skarżący nie wniósł o zasądzenie żadnej dodatkowej kwoty z tego tytułu w szczególności z tytułu utraconego spodziewanego dochodu z planowanej działalności gospodarczej, jako odszkodowania. Wprawdzie w uzasadnieniu skarżący wskazał, że Sąd zaniżył przyznane odszkodowanie o kwotę 67.209,33zł, ale wniosek skarżącego o podwyższenie odszkodowania ograniczał się jedynie do kwoty 15.110,49zł, która zdaniem skarżącego miała wynikać z nieprawidłowego obniżenia utraconego dochodu z tytuł zatrudniania wnioskodawcy na fermie drobiu (które to wynagrodzenie skarżący ustala też w wyższej wysokości niż to uczynił Sąd I instancji) o 25% jako kosztów utrzymania jakie wnioskodawca ponosiłby przebywając na wolności. Zdaniem skarżącego utracony dochód wnioskodawcy należało ustalić na kwotę 24.451,16zł, który pomniejszony o zasądzoną już kwotę 9.340,67zł stanowi zaniżoną różnicę w wysokości 15.110,49zl, której domaga się dodatkowo skarżący tytułem odszkodowania.

Sąd odwoławczy za zasadny uznał jedynie zarzut skarżącego dotyczący nieprawidłowego obniżenia przyznanego wnioskodawcy odszkodowana z tytuły utraconego dochodu ze stosunku pracy o 25% stanowiących koszt utrzymania jaki wnioskodawca poniósłby przebywając na wolności. Sąd odwoławczy nie podziela zapatrywania wyrażonego w tym przedmiocie przez Sąd I instancji, który odwołał się do tzw. metody dyferencyjnej przy ustalaniu wysokości należnego odszkodowania. Sąd apelacyjny w pełni podziela natomiast stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku (...) (OSNK 2022/11-12/44, LEX nr 2692735, podobnie SA w Katowicach w wyroku z 19.11.13r. w sprawie IACa748/13 (LEX nr 1400309)), że wielkość szkody, którą poniósł wnioskodawca na skutek pozbawienia go możliwości wykonywania dotychczasowej pracy zarobkowej i która powinna zostać skompensowana zasądzonym odszkodowaniem wyznacza suma utraconych zarobków. Istotą odpowiedzialności Skarbu Państwa na zasadzie ryzyka jest pełna indemnizacja poniesionej szkody – tego co zostało utracone, a nie tego co zostało zaoszczędzone.

Dlatego Sąd odwoławczy podwyższył zasadzoną przez Sąd I instancji kwotę odszkodowania wynikającą z utraconego dochodu z umowy o pracę na fermie drobiu, która to prawidłowo została ustalona przez Sąd I instancji, o 25% o którą to cześć Sąd I instancji pomniejszył utracone wynagrodzenie, stosując tzw. metodę dyferencyjną. Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd I instancji prawidłowo ustalił, że wnioskodawca w okresie od aresztowania(...) kiedy to zaczął odbywać karę pozbawienia wolności utracił wynagrodzenie w łącznej kwocie 12.454,23zł. W ocenie Sądu odwoławczego w takiej kwocie winno też być mu przyznane odszkodowanie z tego tytułu. Dlatego Sad odwoławczy podwyższył do tej kwoty zasądzone odszkodowanie czyli przyznał wnioskodawcy dodatkowo kwotę 3.113,56zł.

Sąd odwoławczy nie podzielił przy tym wyliczeń pełnomocnika wnioskodawcy zawartych w apelacji, a dotyczących utraconego wynagrodzenia za pracę. Skarżący swoje wyliczenie dotyczące średniego wynagrodzenia wnioskodawcy w roku (...) oparł o wykazaną w PIT-11 kwotę brutto, natomiast prawidłowo należało to uczynić w oparciu o kwoty netto, gdyż kwota przyznanego odszkodowania nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Jeżeli chodzi zaś o dokonane przez skarżącego wyliczenia średniego wynagrodzenia wnioskodawcy w (...)to nie jest wiadome na jakiej podstawie skarżący poczynił te ustalenia, gdyż wskazana kwota 20.065zł nie znajduje odzwierciedlenia ani w PIT-11 za rok (...) ani w kartotece płacowej pracownika za ten rok. Nie jest to nawet kwota brutto za rok (...), gdyż wynosiła ona 17.383,01zł. Wskazana przez skarżącego kwota zgadza się jedynie z kwotą netto za rok (...) wynikająca z kartoteki płacowej pracownika przedłożonej przez pracodawcę.

Sąd odwoławczy podzielił natomiast ustalenia Sądu I instancji, że nie kwoty wynagrodzenia wypłaconego wynagrodzenia wynikające z PIT-11 za rok (...) i (...), a kwoty wynagrodzenia wypłacone wnioskodawcy, a wynikające z kartoteki płacowej pracownika stanowiły korzystniejszą podstawę wyliczenia średniego wynagrodzenia miesięcznego wnioskodawcy, a tym samym ustalenia utraconego przez wnioskodawcę wynagrodzenia w okresie tymczasowego aresztowania. Sąd apelacyjny w pełni podziela przy tym ustalenia Sądu I instancji dotyczące sposobu obliczenia wysokości utraconego dochodu przez wnioskodawcę. Sąd do dokonania wyliczenia średniego wynagrodzenia przyjął, że wnioskodawca był zatrudniony przez 10 miesięcy, skarżący, że przez 9 i 2/3 miesiąca. W rzeczywistości natomiast wnioskodawca był zatrudniony od maja jak wynika z umowy o pracę, a tylko pierwsze wynagrodzenie otrzymał w czerwcu, w związku z czym zatrudniony był nawet nieco dłużej niż 10 miesięcy, stąd ustalenie Sądu I instancji było korzystne dla wnioskodawcy. Skarżący zaokrągla też utracone przez wnioskodawcę wynagrodzenie do pięciu miesięcy podczas, gdy jak prawidłowo ustalił to Sąd I instancji była to 1/3 miesiąca marca, trzy pełne miesiące: kwiecień, maj, czerwiec i ½ miesiąca lipca.

Wniosek

Pełnomocnik wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie dalszej kwoty 87.560,49 zł, w tym kwoty 15.110,49 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 72.450,00 zł tytułem

zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wymagalności do dnia zapłaty.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów dotyczących błędnego ustalenia kwoty należnego zadośćuczynienia, nie uwzględnił wniosku apelacyjnego o jej podwyższenie.

Podzielając natomiast zarzut niezasadnego obniżenia utraconego zarobku netto z tytułu umowy o pracę o 25% stanowiących koszty utrzymania wnioskodawcy na wolności, Sąd odwoławczy podwyższył zasądzoną kwotę odszkodowania o obniżone uprzednio 25%, nie znajdując przy tym powodów do dalszego podwyższenia kwoty przyznanego odszkodowanie, w wyniku nie podzielenia zarzutów podnoszonych w tym zakresie przez skarżącego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Oddalenie żądania zadośćuczynienia ponad zasądzoną kwotę 50.000zł, o dodatkową kwotę 72.450zł.

0.2Oddalenie żądania odszkodowania w dalszej kwocie powyżej przyznanej dodatkowo kwoty 3.113,56zł.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy ze wskazanych wyżej powodów nie podzielił zarzutów dotyczących błędnego ustalenia kwoty należnego zadośćuczynienia, utrzymał w mocy oddalenie żądania wniosku w tym zakresie.

Nie znajdując też powodów, z przyczyn omówionych wyżej, do podwyższenia kwoty przyznanego odszkodowania, poza podwyższeniem przyznanego odszkodowania o 25%, Sąd odwoławczy utrzymał w mocy oddalenie żądania wniosku w tym przedmiocie ponad kwotę 12.454,23zł.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zasądzenie dodatkowej kwoty 3.113,56zł tytułem odszkodowania.

Zwięźle o powodach zmiany

Podwyższenie kwoty zasądzonego odszkodowania wynikało z konieczności podwyższenia przyznanej kwoty odszkodowania o 25%, nieprawidłowo obniżonego o tą część przez Sąd I instancji, o czym była mowa wyżej.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.

Zgodnie z żądaniem skarżącego orzeczono o należnych odsetkach ustawowych za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku, od zasądzonej kwoty, zgodnie z art.481k.c.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

III.

Zgodnie z art.554§4k.p.k. postępowanie jest wolne od kosztów sadowych, stąd kosztami tymi za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa. Zgodnie z tym przepisem też, z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji, przyznano wnioskodawcy zwrot uzasadnionych wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika, których wysokość ustalono na podstawie §11ust.6 Rozporządzenia MS z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz1800 ze zm.).

7.  PODPIS

A. W. M. Ś. M. K.