Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2018 r.

Sąd Apelacyjny w (...)I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSA Andrzej Daczyński

Sędziowie: SA Elżbieta Fijałkowska,

SA Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga (spr.)

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Sylwia Woźniak

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2018 r. w (...)

na rozprawie

sprawy z powództwa F. C. S. ve (...) w B. ((...)

przeciwko Ł. M.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 24 października 2017 r. sygn. akt IX GC 396/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda 4.050 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

(...) A. M. M. – T.

Sygnatura akt I A Ga 204/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 lutego 2017r. powód – F. C. S. ve (...) z siedzibą w Y. Y. Y. (...)) wniósł o zasądzenie od pozwanego Ł. M. kwoty 21.956,70 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 7 lipca 2016r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w lutym i kwietniu 2016r. pozwany zamówił u niego szkło. Zaznaczył, że zamówienia wykonał i z tego tytułu wystawił pozwanemu trzy faktury (A- (...) i A- (...) za pierwsze zamówienie oraz A- (...) za drugie zamówienie). Strona powodowa podała, że pozwany zapłacił jedynie połowę należności objętej fakturą (...), zaś w niniejszej sprawie dochodzi zapłaty drugiej połowy tej należności, w kwocie 21.956,70euro wraz z odsetkami za opóźnienie (k. 2-19 akt).

W dniu 3 marca 2017r. Sąd wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym orzekł zgodnie z żądaniem pozwu (k. 132 akt).

Odpis powyższego orzeczenia wraz z odpisem pozwu i załączników został doręczony pozwanemu w dniu 14 marca 2017r. (k. 137 akt).

W dniu 27 marca 2017r. pozwany złożył sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 21.956,70 euro (dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset pięćdziesiąt sześć euro siedemdziesiąt eurocentów) wraz z: odsetkami w wysokości 11,50% w stosunku rocznym od dnia 7 lipca 2016r. do dnia 31 grudnia 2016r., odsetkami wysokości 10,75% w stosunku rocznym od dnia 1 stycznia 2017r. do dnia zapłaty, z uwzględnieniem dalszej zmiany tych odsetek dokonanej na podstawie art. 1530 ustawy nr (...) z dnia 13 stycznia 2011r. Turecki Kodeks Handlowy,oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwestę 10.156 zł tytułem zwrotu kosztów procesu w tym kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu zastępstwa procesowego.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowił ustalony następujący stan faktyczny sprawy:

P. C. S. ve (...) z siedzibą w (...) Y. Y. M. 13. K. O., B. (...)) prowadzi działalność gospodarczą wpisaną do Rejestru Handlowego w B..

Pozwany – Ł. M. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), A.” w C..

Strony prowadziły współpracę handlową, na podstawie której powód sprzedawał pozwanemu towary w postaci szkła hartowanego. Powodowa spółka jest producentem towarów, które stanowiły przedmiot umowy stron.

W dniu 18 grudnia 2015r. J. S. – pracownik pozwanego zwróciła się do powoda o przedstawienie oferty cenowej na wymienione w wiadomości szyby informując, że pozwany rozważa ich zamówienie oraz zastrzegając, że odbiór towaru miałby być dokonywany częściami, połowa w styczniu, a druga połowa wedle zapotrzebowania pozwanego np. w maju.

W odpowiedz E. K. przesłał ofertę cenową i jednocześnie zaznaczył, że dostawa szyb mogłaby odbyć się w dwóch partiach, pierwsza w drugim tygodniu lutego, a druga pod koniec kwietnia 2016r. Następnie, pozwany zwrócił się do E. K. o zweryfikowanie oferty informując, że wskazane w niej ceny były zbyt wygórowane. Wyżej wymienieni, w formie wymienianych wiadomości mailowych negocjowali ceny towarów i po ich uzgodnieniu pozwany zwrócił się do E. K. o partycypowanie powoda w koszcie transportu produktów .. (...) konsekwencji powód przystał na jednorazowe pokrycie połowy frachtu.

W dniu 7 stycznia 2016r. J. S. przesłała E. K. zamówienie nr (...) informując, że wskazany w nim towar miałyby być odbierany częściami, czyli połowa w styczniu i druga połowa po zgłoszeniu zapotrzebowania. P. miał pokryć koszt pierwszej dostawy, zaś pozwany drugiej. Ponadto w treści zamówienia pozwany zastrzegł, że szyby miały być opatrzone logo (...).

W odpowiedzi E. K. wskazał, że zamówione towary mogą być gotowe dopiero pod koniec lutego 2016r. Zaznaczył, że wcześniej strony nie ustaliły dwóch transportów, zatem możliwy jest jedynie transport jednorazowy całości zamówienia. Ponadto w dniu 11 stycznia 2016 r. E. K. poinformował J. S., że połowa ceny sprzedaży miała być płatna w terminie 60 dni od daty faktury, zaś druga połowa w pierwszym tygodniu lipca. J. S. zaakceptowała powyższe warunki i przesłała powodowi skorygowane zamówienie nr (...).

W dniu 17 lutego 2016r. przedstawiciele stron uzgodnili warunki dostawy towaru.

Tytułem ceny sprzedaży towarów objętych zamówieniem nr (...) powód wystawił pozwanemu w dniu 19 lutego 2016r. fakturę nr (...) - opiewającą na kwotę 43.913,40euro i A- (...) – opiewającą na kwotę 21.917euro.

Faktura nr (...), obejmowała cenę sprzedaży następujących typów szyb: (...), (...) (...), (...) (...) (...), (...),(...), (...), (...),(...),(...) Natomiast faktura nr (...) obejmowała cenę sprzedaży następujących typów szyb: (...), (...),(...), (...),(...) (...) (...),(...) (...)

Towary objęte wyżej wskazanymi fakturami zostały dostarczone pozwanemu w dniu 2 marca 2016r.

W marcu 2016r. pozwany dokonał kolejnego zamówienia szyb hartowanych u powoda.

W wiadomości mailowej z dnia 14 marca 2016r. J. S. poinformowała powoda, że wystąpił problem ze szkłem nr (...) (drzwi szklane lewe D. (...), objęte fakturą nr (...) z dnia 16 lutego 2015r.). Wyjaśniła, że szkło to uległo zniszczeniu u klienta, który się nim zranił. Zaznaczyła, że duże odłamane kawałki szkła nie posiadały tępych krawędzi.

Ponadto w dniu 22 marca 2016r. pozwany zwrócił się do powoda o przesłanie certyfikatów kontroli szkła nr (...).

W dniu 4 kwietnia 2016r. pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 13.913,40euro tytułem należności objętej fakturą nr (...), o czym poinformował powoda w wiadomości mailowej zaznaczając, że termin płatności tej należności na ten dzień nie upłynął.

W wiadomości mailowej z dnia 28 kwietnia 2016r. pozwany zwrócił się do E. K. o cierpliwość w zakresie spraw finansowych. Zaznaczył, że występował zastój w sprzedaży i jego kontrahenci przekładali terminy dostaw towaru na późniejsze, w związku z czym cały towar pozostawał w jego magazynie. Jednocześnie Ł. M. wskazał, że takie działanie było jego ryzykiem, jednakże liczył na zrozumienie strony powodowej. Ponadto pozwany zadeklarował, że na początku maja miał zapłacić powodowi kwotę 10.000euro oraz dokonywać każdego miesiąca płatności w wysokości minimum 10.000euro. Dodatkowo pozwany zwrócił się z zapytaniem, czy powód przystawał na taką propozycję.

W odpowiedzi przedstawiciel powoda – E. K. poinformował pozwanego, że powód nie zaakceptował złożonej przez pozwanego propozycji.

Ponadto powód kilkakrotnie zwracał się do pozwanego o przedstawienie harmonogramu płatności zaległości.

W wiadomości mailowej z dnia 19 maja 2016r. pozwany wskazał, że zgodnie z umową stron miał on połowę kwoty zapłacić na rzecz powoda w maju, a resztę w lipcu.

Następnie, w czerwcu 2016r. przedstawiciele powoda odwiedzili pozwanego, w celu omówienia uregulowania zaległych płatności. Strony nie poczyniły jednak żadnych ustaleń w tej kwestii.

W dniu 5 lipca 2016r. pozwany zapłacił powodowi kwotę 3.000euro na poczet należności z faktury nr (...).

Pismem z dnia 23 sierpnia 2016r. powód – poprzez swojego pełnomocnika, wezwał pozwanego do zapłaty w terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania kwoty 65.592,70euro, wynikającej z faktur nr (...).

W odpowiedzi pozwany, w piśmie z dnia 29 sierpnia 2016r. zaprzeczył, aby był dłużnikiem powoda. Jednocześnie wskazał, że wezwanie jest przedwczesne, albowiem na spotkaniu w dniu 24 czerwca 2016r. strony uzgodniły, że płatności za dostarczony towar miały być dokonywane sukcesywnie po sprzedaży kolejnych partii szyb.

W dniu 29 sierpnia 2016 r. pozwany dokonał na rzecz powoda zapłaty kwoty 1.000euro.

Pismem z dnia 23 marca 2017r. pozwany złożył powodowi oświadczenie o odstąpieniu od umowy zawartej na podstawie zamówień na szyby hartowane, do których zostały wystawione faktury nr (...).

Strona pozwana podała, że dostarczone szyby posiadały wady powodujące ich samoistne pękanie w sposób niedopuszczalny dla szyb hartowanych, a ponadto powód nie przekazał stosownych dokumentów tj. certyfikatów i homologacji.

Jednocześnie pozwany wezwał powoda do zwrotu kwoty 22.913,40euro oraz odbioru wadliwych szyb.

Do dnia wydania wyroku pozwany nie zapłacił na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem.

Powyższy stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumenty i wydruki złożone przez strony do akt sprawy.

Sąd uznał za wiarygodne wszystkie zgromadzone w sprawie dokumenty, albowiem ich wiarygodność, a tym samym i moc dowodowa, nie została przez żadną ze stron skutecznie zakwestionowana. Za wiarygodną Sąd uznał także przedłożoną korespondencję mailową stron, albowiem żadna z nich nie twierdziła, że treść tej korespondencji była odmienna, względnie aby nie dotarła ona do adresata.

Na rozprawie w dniu 24 października 2017r. Sąd oddalił zgłoszone przez strony wnioski dowodowe z zeznań świadków oraz stron, albowiem uznał je za zbędne do wydania rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie i zmierzające do nieuzasadnionego przewleczenia postępowania, o czym w dalszej części uzasadnienia.

Mając na uwadze powyższe ustalenia Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód dochodził zapłaty ceny sprzedaży za dostarczone pozwanemu szkło hartowane. Należność ta objęta była wystawioną przez powoda fakturą nr A‑ (...).

P. jest spółką, której siedziba mieści się w B. na terenie (...) zaś sprzedaż towaru następowała na rzecz pozwanego prowadzącego działalność na terenie(...) W sprawie występuje zatem element transgraniczny, który obliguje Sąd, na podstawie art. 1143 § 1 k.p.c., do ustalenia prawa właściwego w niniejszej sprawie.

Art. 28 ustawy z dnia 4 lutego 2011r. Prawo międzynarodowe prywatne stanowi, że prawo właściwe dla zobowiązania umownego określa rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr(...)z dnia 17 czerwca 2008r. w sprawie prawa właściwego dla zobowiązań umownych (R. I). Stosownie zaś do treści, art. 4 rozporządzenia (R. I) w zakresie, w jakim nie dokonano wyboru prawa właściwego dla umowy zgodnie z art. 3 i bez uszczerbku dla art. 5-8, prawo właściwe dla umowy sprzedaży towarów podlega prawu państwu, w którym sprzedawca ma miejsce zwykłego pobytu. Miejsce zwykłego pobytu sprzedawcy znajduje się w (...)zatem prawem właściwym dla zobowiązania strony jest prawo (...) materialne. Strony bowiem nie wskazywały, aby zawarły umowę, w której wybrałyby prawo właściwe dla łączącego je zobowiązania.

Zwrócić jednak uwagę należy, że zgodnie art. 25 ust. 2 R. I, ma ono pierwszeństwo w stosunku do konwencji międzynarodowych, których stronami są wyłącznie państwa członkowskie UE. Nie uchybia zaś konwencjom, których stroną jest choćby jedno państwo nieczłonkowskie (M. Pazdan, Prawo prywatne międzynarodowe, Warszawa 2012, s. 175). Z uwagi na powyższe swoje pierwszeństwo zachowuje, więc Konwencja Narodów Zjednoczonych z dnia 11 kwietnia 1980 r. o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów.

Zgodnie z zawartym w wyżej wymienionej konwencji art. 1 ust. 1 lit. a konwencja wiedeńska ma zastosowanie do umów sprzedaży między stronami mającymi siedziby handlowe w różnych państwach, jeżeli państwa te są stronami konwencji wiedeńskiej. Bezspornie zaś strony umowy sprzedaży w 2016r. i obecnie mają siedziby handlowe w rożnych państwach stronach konwencji wiedeńskiej. W państwach konwencyjnych, konwencja wiedeńska ma zasadniczo pierwszeństwo przed ustawodawstwem krajowym. Konwencja wiedeńska reguluje jedynie zawarcie umowy sprzedaży oraz prawa i obowiązki stron wynikającej z tej umowy (art. 4) i w tym zakresie jest to prawo właściwe, natomiast w pozostałym zakresie materialnym prawem właściwym dla oceny stosunków zobowiązaniowych stron pozostawało prawo tureckie.

Obowiązki sprzedającego zostały określone w przepisie art. 30 Konwencji wiedeńskiej, z którego wynika, że sprzedający obowiązany jest dostarczyć towary, przekazać wszelkie dokumenty ich dotyczące oraz przenieść własność towarów, zgodnie z umową i niniejszą konwencją. Natomiast obowiązki kupującego zostały określone w przepisie art. 53 konwencji wiedeńskiej, z którego wynika, że kupujący obowiązany jest zapłacić cenę za towary i przyjąć dostawę, zgodnie z umową i niniejszą konwencją.

Mówiąc o prawie właściwym mowa jest zazwyczaj o prawie materialnym, a zasadą jest, że Sąd orzekający w danej sprawie stosuje swoje przepisy proceduralne. Nie inaczej było w tej sprawie, albowiem zgodnie art. 1 ust. 3 rozporządzenia nie stosuje się go do dowodów i postępowania, bez uszczerbku dla art. 18.

Stosując zatem polskie przepisy proceduralne, zwrócić należy szczególną uwagę na fakt, że zgodnie z art. 232 zd. I k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Biorąc zaś pod uwagę essentialia negotii umowy międzynarodowej sprzedaży towarów, określone w art. 30 i art. 53 konwencji wiedeńskiej rzeczą powoda było wskazanie takich dowodów, których przeprowadzenie pozwoliłoby na ustalenie faktu zawarcia umowy sprzedaży, na podstawie których powód dostarczyć miał pozwanemu towary oraz wystawił fakturę której zapłaty domaga się w niniejszym procesie.

Sąd uznał, że powód powyższe okoliczności wykazał. Zarówno zawarcie umowy sprzedaży, jak i dostarczenie towaru pozwanemu było między stronami bezsporne, stąd zbędnym stało się przeprowadzenie dowodu z zeznań świadków powołanych w pozwie.

Podejmując obronę pozwany podniósł, że wydany mu towar był wadliwy, albowiem powód nie dostarczył homologacji i certyfikatów dotyczących sprzedanych szyb.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 konwencji wiedeńskiej kupujący powinien dokonać kontroli towarów lub spowodować dokonanie kontroli w najkrótszym, praktycznie możliwym w danych okolicznościach terminie. Z ustępu 2 tego przepisu wynika, że jeżeli umowa przewiduje przewóz towarów, kontrola może być dokonana w terminie późniejszym, po dostarczeniu towarów na miejsce przeznaczenia.

Stosownie zaś do art. 39 ust. 1 omawianej konwencji kupujący traci prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, jeżeli nie zawiadomi sprzedającego o charakterze występujących niezgodności w rozsądnym terminie od chwili, w której niezgodności te zostały przez niego wykryte lub powinny były zostać wykryte.

W stanie faktycznym przedmiotowej sprawy uznać należało, że nawet gdyby sprzedany towar posiadał wady, to pozwany utracił prawo do powoływania się na brak zgodności towarów, albowiem nie zawiadomił on powoda o charakterze występujących niezgodności w rozsądnym terminie od chwili, w której niezgodności te zostały przez niego wykryte. Nie można bowiem nie dostrzec, że w wezwaniach z marca 2016r. pozwany zwracał się do powoda o przesłanie dokumentów homologacyjnych dotyczących modelu szyby, który nie był objęty sporną fakturą, albowiem uszkodzeniu miała ulec szyba z wcześniejszych dostaw, nie będąca przedmiotem spornego zamówienia. Wezwania te pozostawały zatem bez związku z niniejszą sprawą. Ponadto biorąc pod uwagę, że pozwany jest przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą, specjalizującym się w dalszej odsprzedaży tychże szyb nie sposób przyjąć, że bezpośrednio po wydaniu mu towaru nie zwróciłby się on do powoda o wydanie stosownych dokumentów, bądź też nie kwestionował oznaczeń homologacyjnych zamieszczonych na szybach., jeżeli te byłyby niezgodne z umową stron. Odnosząc się do zarzutu pozwanego, iż na zakpionych szybach dokonano złego oznaczenia producenta podkreślić trzeba, że oznaczenie to odpowiada oznaczeniu wskazanemu przez pozwanego w sporządzonym i przesłanym powodowi zamówieniu nr (...). Wobec powyższego uznać należało, że podniesione przez pozwanego zarzuty dotyczące braku homologacji szyb oraz ich wadliwości zostały podniesione jedynie na użytek niniejszego postępowania. Za powyższym stanowiskiem przemawia dodatkowo okoliczność, że z korespondencji mailowej stron wynika, iż pozwany pomimo posiadania zaległości płatniczych wobec powoda próbował składać powodowi kolejne zamówienia. Biorąc pod uwagę zasady logicznego myślenia nie sposób uznać, aby w sytuacji przeświadczenia o braku homologacji towarów powoda, bądź też wadliwości szyb pozwany dokonywał kolejnych zamówień produkowanych przez powoda szyb. Ponadto podkreślić należy, że nawet jeżeli taka wadliwość miałaby miejsce to jak już wskazano w oparciu o art. 39 ust. 1 konwencji wiedeńskiej pozwany utracił uprawnienie do powoływania się na ten zarzut, z uwagi na niezgłoszenie powodowi zastrzeżeń bez zbędnej zwłoki. Zastrzeżenia co do jakości towaru objętego fakturą, którego dotyczy przedmiotowy spór pozwany zgłosił bowiem dopiero po wytoczeniu powództwa o zapłatę. W tej sytuacji nieistotnymi okazały się dowody z zeznań świadków powołanych przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a które miały potwierdzić brak wymaganych homologacji na dostarczone szyby.

Ponadto wskazane przez stronę pozwaną okoliczności dotyczące wadliwości szyb i zranienia się jednego z jego klientów były irrelewantne dla niniejszego postępowania, albowiem jak już wskazano dotyczyły one szyb z innych dostaw. Zarzuty pozwanego dotyczące niedochowania przez powoda wyłączności dystrybucji pozwanemu szyb na rynku europejskim również pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

W toku procesu strona pozwana podniosła ponadto, że powód odroczył wobec niej termin płatności spornej należności do czasu, aż strona pozwana dokona dalszej odsprzedaży towaru objętego sporną fakturą. W ocenie Sądu, twierdzenia te uznać należało za bezzasadne. Mając na uwadze, wysokość zobowiązań pozwanego wobec powoda oraz zasady doświadczenia życiowego podkreślić należy, że jeżeli między stronami doszłoby do porozumienia w tym przedmiocie to z pewnością uczyniłyby to na piśmie. Żaden zaś z załączonych do akt sprawy dokumentów nie pozwala przyjąć, że do takiego porozumienia między stronami doszło. Co więcej, w wiadomości mailowej z dnia 19 maja 2016 r. pozwany jednoznacznie potwierdził, że umowa między stronami była taka, że połowę ceny sprzedaży spornego zamówienia pozwany miał uiścić do końca kwietnia, a drugą w lipcu. Ponadto treść korespondencji mailowej wymienionej między przedstawicielami stron w okresie późniejszym, w tym po wizycie przedstawicieli powoda w siedzibie pozwanego, również nie pozwala na przyjęcie, aby strona powodowa zaakceptowała dokonanie przez pozwanego płatności dopiero w chwili zbycia przez niego towaru.

Wobec powyższego, a także upływu ustalonego przez strony terminu płatności, Sąd na podstawie art.30 i 53 konwencji wiedeńskiej zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 21.956,70euro tytułem zapłaty ceny towarów w z:

- odsetkami w wysokości 11,50% w stosunku rocznym od dnia 7 lipca 2016r. do dnia 31 grudnia 2016r.,

- odsetkami w wysokości 10.75% w stosunku rocznym od dnia 1 stycznia 2017r. do dnia zapłaty,

z uwzględnieniem dalszej zmiany tych odsetek dokonanej na podstawie art. 1530 ustawy nr (...) z dnia 13 stycznia 2011r. Turecki Kodeks Handlowy (punkt 1. wyroku).

W związku z tym, iż konwencja wiedeńska nie reguluje wysokości odsetek należnych za opóźnienie w płatności, odsetki te zasądzić należało zgodnie z prawem tureckim. Wysokość stóp procentowych za poszczególne okresy Sąd ustalił w oparciu o nadesłany przez Ministerstwo Sprawiedliwości tekst ustawy nr (...) z dnia 13 stycznia 2011r. Turecki Kodeks Handlowy.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2. wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając nimi w całości pozwanego, jako stronę przegrywającą spór w całości, z tego tytułu Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.156zł, na którą składają się: 4.739zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, 5.400zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego oraz 17zł tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego Sąd ustalił na podstawie § 2 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art.38 i 39 konwencji wiedeńskiej poprzez ich zastosowanie oraz art. 49 w zw. z art.45 konwencji wiedeńskiej poprzez ich niezastosowanie. Z powołaniem na powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powoda kosztami procesu za obie instancje.

P. wniósł o oddalenie apelacji i obciążenie pozwanego kosztami postępowania apelacyjnego.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i na ich podstawie wywiódł trafne wnioski, które Sąd Apelacyjny w całości aprobuje i przyjmuje jako własne , uznając za zbędne ponowne ich przytaczanie w dalszej części uzasadnienia.

Zarzuty podniesione w apelacji pozwanego należało uznać za pozbawione uzasadnionych podstaw.

Przede wszystkim wskazać należy, że apelujący pomimo sformułowania zarzutów naruszenia prawa materialnego, tj. powołanych w apelacji przepisów Konwencji wiedeńskiej, w istocie kwestionuje ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji, nie formułując jednak ani zarzutu błędnych ustaleń faktycznych ani naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów. Pozwany nie zakwestionował również co do zasady podstaw zastosowania przepisów konwencji wiedeńskiej , a przedstawił jedynie w apelacji polemiczny wywód w zakresie własnej interpretacji tych przepisów , która nie przystaje do okoliczności faktycznych rozpoznawanej sprawy.

Pozwany zarówno w postępowaniu przed sądem I instancji jak i w apelacji powoływał się na fakt wadliwości dostarczonego mu towaru. Sąd I instancji dokonując subsumcji prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, zasadnie uznał, że pozwany będąc stroną kupującą towar nie wypełnił spoczywających na nim obowiązków wynikających z treści art. 38 konwencji wiedeńskiej ,tzn. nie dokonał kontroli towaru w najkrótszym możliwym terminie, a w konsekwencji -utracił prawo do powoływania się na niezgodność towaru z umową o czym stanowi art.39 Konwencji. Mając na uwadze powyższe zarzut naruszenia powołanych przepisów poprzez ich zastosowanie należało uznać za bezzasadny. W konsekwencji powyższych rozważań za pozbawiony podstaw należało również uznać zarzut naruszenia art. 49 w zw. z art. 45 Konwencji, albowiem jak wskazano powyżej , apelujący nie zakwestionował dokonanych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych, ani też nie zaoferował żadnych dowodów dających podstawę do uznania, że pozwany skutecznie odstąpił od umowy. Z okoliczności faktycznych niniejszej sprawy jednoznacznie wynika bowiem, że towar objęty fakturą z dnia 19.02.2016r nr A- (...) był wolny od wad, pozwany nie wykazał, aby reklamował jakość dostarczonego towaru (wymienionego w tej fakturze), zaś wezwania dotyczące dostarczenia dokumentacji związanej z homologacją nie dostarczyły tej partii towaru. Zarzuty podnoszone przez pozwanego w tym zakresie trafnie sąd I instancji ocenił jako pozbawione uzasadnionych podstaw i stanowiące wyłącznie przejaw przyjętej taktyki procesowej, podobnie jak oświadczenie o odstąpieniu od umowy złożone w dniu 24 marca 2017r.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385kpc oddalił apelację pozwanego jako pozbawioną uzasadnionych podstaw.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 par.1 i 3 kpc w zw. z par. 2 pkt6 i par.10.1ppkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U 2016r. poz. 1668).

(...) A. M. M.-T.