Treść orzeczenia I AGa 203/20 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

I AGa 203/20 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2021-08-31

Sygn. akt I AGa 203/20

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 sierpnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w (...) I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Mariola Głowacka

Protokolant: sekr. sąd. Ewelina Frąckowiak

po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2021 r. w (...)

na rozprawie

sprawy z powództwa A. S.

przeciwko M. W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w (...)

z dnia 11 marca 2020 r. sygn. akt IX GC 417/15

1. oddala apelację;

2. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.050 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Mariola Głowacka

Niniejsze pismo nie wymaga podpisu własnoręcznego na podstawie § 21 ust. 4 zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 19 czerwca 2019 r. w sprawie organizacji i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej jako właściwie zatwierdzone w sądowym systemie teleinformatycznym.

Sygn. akt IAGa 203/20

UZASADNIENIE

Powód A. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą Produkcja Handel Usługi Tartak A. S. pozwem z dnia 12 lutego 2015r. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym, że pozwany M. W. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) winien zapłacić na rzecz powoda kwotę 161.731,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 22 lutego 2014r. do dnia zapłaty oraz koszty procesu w tym koszty wykonania opinii prywatnej przez rzeczoznawcę w wysokości 3.444 zł. Kwota dochodzona pozwem stanowi odszkodowanie obejmujące wartość wad.

Sąd Okręgowy w (...) nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 6 marca 2015r. uwzględnił w całości żądanie pozwu. Pozwany M. W. wniósł od tego nakazu sprzeciw zaskarżając nakaz w całości i wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda (najprawdopodobniej winno być od powoda na rzecz pozwanego) zwrot kosztów procesu.

Sąd Okręgowy w (...) wyrokiem z dnia 11 marca 2020r. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 161.731,89 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 22 lutego 2014r. do dnia 31 grudnia 2015r. oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty oraz kwotę 11.704 zł tytułem kosztów procesu w tym kwotę 3.600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz kwotę 3.444 zł tytułem zwrotu kosztów opinii prywatnej.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód i pozwany są przedsiębiorcami. Powód A. S. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą P.H.U. Tartak A. S. zajmuje się produkcją wyrobów tartacznych. Pozwany M. W. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w ramach której realizuje roboty budowlane związane ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych.

Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 20 stycznia 2011r. strony zawarły umowę o roboty budowlane w ramach której pozwany zobowiązał się rozbudować tartak powoda położony w G. o nowe obiekty produkcyjne i administracyjno-biurowe za wynagrodzeniem wynoszącym 1.351.770 zł brutto (§ 1 i § 4). Inwestycja miała być realizowana w oparciu o pozwolenie na budowę i zatwierdzenie projektu budowlanego decyzją Starosty (...) w O. nr (...) z dnia 27 sierpnia 2010r. Ustalono, że roboty budowlane rozpoczną się w dniu 11 kwietnia 2011r., a zakończą się w dniu 30 grudnia 2011r. (§ 2).Zlecone prace pozwany miał wykonać w zakresie i w sposób wynikający z warunków technicznych wykonania i odbioru robót budowlano - montażowych oraz zgodnie z obowiązującymi normami przedmiotowymi i zasadami sztuki budowlanej, a także przy użyciu materiałów odpowiadających wymogom określonym w obowiązujących przepisach prawa (§ 3). Dokładny zakres prac ujęty został w dokumentacji projektowej dostarczonej przez inwestora na którą składały się projekt budowlany architektoniczno – konstrukcyjny z lipca 2010r. obejmujący dwa etapy prac, a mianowicie rozbudowę tartaku o nowe obiekty (etap I) oraz modernizację starej hali tartaku (etap II), a także projekt budowlany sieci wod - kan. c.o. na terenie działki, instalacji wod - kan., wentylacji, instalacji ogrzewczej, odwiórowania oraz kotłowni na biomasę z sierpnia 2010r. na który składały się również karty uzupełniające zawierające opis kotłowni grzewczej i części węzła cieplnego. Projekt budowlany zakładał dobudowanie nowej hali produkcyjnej do już istniejącej. Miała to być hala jednokondygnacyjna o stalowej konstrukcji, obudowana płytami wielowarstwowymi, mająca dwuspadowy dach (więzary stalowe usadowione na stalowych słupach). Do tychże hal tartaku miały przylegać nowe pomieszczenia administracyjno - socjalne zbudowane ze ścian murowanych z jednospadowym stropodachem osadzonym na wiązarach stalowych lub drewnianych (do wyboru), pokrytym płytami warstwowymi (...) lub alternatywnie blachą trapezową, a także wełną mineralną twardą pokrytą papą niepalną (papa podkładowa i nawierzchniowa termozgrzewalna o właściwościach trudno rozprzestrzeniających ogień). W pomieszczeniach tych miały zostać zastosowane sufity podwieszane z płyt kartonowo - gipsowych na stelażu, ocieplone wełną mineralną grubości 20 cm. Inwestycja obejmowała nadto wykonanie pomieszczenia autoklawu do impregnacji drewna oraz budynku kotłowni. Wynagrodzenie powoda za zrealizowanie wszystkich robót początkowo miało zostać wypłacone w trzech transzach, zgodnie ze stawkami za dany etap określonymi w załączniku nr 1 do umowy, a postawą każdej wypłaty miała być prawidłowo wystawiona faktura. Aneksem do umowy z dnia 7 kwietnia 2011r. strony przyjęły, że płatność za poszczególne etapy prac będzie rozliczona częściowymi fakturami wystawionymi po podpisaniu protokołu odbioru robót budowlanych w danym zakresie (§ 4, § 5, załącznik nr 1, aneks do umowy z kwietnia 2011r.). Odbiory częściowe miały być dokonywane w ciągu 2 dni od daty zgłoszenia przez wykonawcę, natomiast odbiór końcowy miał nastąpić w ciągu 7 dni od daty zgłoszenia zakończenia wszystkich robót (§ 6). Pozwany udzielił powodowi 36-miesięcznej gwarancji na przedmiot umowy. Okres gwarancji miał być liczony od daty podpisania protokołu końcowego przez inwestora (§ 9).Stanowisko inspektora nadzoru inwestorskiego powierzono T. C., natomiast kierownika budowy Z. S. (§ 11).

Sąd pierwszej instancji ustalił, że prace budowlane rozpoczęły się na początku kwietnia 2011r. od przygotowania fundamentów i wykonania zbrojenia. Stopniowo powstawały ściany i instalacje ulegające zakryciu. W dalszej kolejności należało przygotować konstrukcję stalową oraz konstrukcję dachu. W związku z postępem prac w dniu 17 maja 2011r. odbyło się spotkanie stron (powoda reprezentował syn J. S.) z udziałem inspektora nadzoru T. C. i projektanta M. M. na którym dokonano wyboru wiązarów pod stropodach pomieszczenia administracyjno - socjalnego. Zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym dach nad budynkiem socjalnym należało wykonać z papy nawierzchniowej, papy podkładowej, deskowania (2,2 cm), wiązara kratowego, wełny mineralnej (20 cm), profilu stalowego (5 cm) i płyty gipsowo - kartonowej (1,25 cm). Na spotkaniu zdecydowano jednak, że zastosowane zostaną wiązary deskowane. Sprecyzowano także, że stropodach pokryty będzie płytą warstwową z poliuretanu o grubości 60 mm. Na podstawie tych ustaleń projektant miał wykonać odpowiednie szkice zamienne. Pod koniec maja 2011r. prace budowlane były na tyle zaawansowane, że pozwany przystąpił do wykonania konstrukcji stalowej hali (bez montażu) oraz konstrukcji dachowej na budynku socjalno - biurowym i jej montażu. Pozwany wykonał dach części socjalnej przy zastosowaniu wiązara kratowego według rysunku zamiennego, a nadto wełny mineralnej o różnej (odmiennej od wskazanej w projekcie) grubości, folii paroizolacyjnej oraz kasetonów sufitu podwieszonego na konstrukcji stalowej. Kasetony zostały ocieplone wełną mineralną o zaniżonej grubości. Tak wykonany dach pokryty został blachą trapezową z pominięciem górnej warstwy wełny mineralnej twardej, pokrytej papą niepalną. Następnie odkrytą blachę trapezową podsunięto pod pokrycie dachu starej hali produkcyjnej. W ten sposób blacha trapezowa pokrycia drewnianego wiązara miała być zabezpieczona przed podciekaniem, bądź zacinaniem opadów atmosferycznych. Takie rozwiązanie pokrycia dachu nad częścią socjalno - biurową wymusiło obniżenie połaci dachowej nad częścią socjalno - biurową w miejscu połączenia. Dalsze prace polegały na montażu konstrukcji nośnej hali i jej obudowie płytą warstwową. Wykonano również instalacje grzewczą, wodną, sanitarną, elektryczną wewnętrzną i zamontowano stolarkę okienną. Po tych pracach przystąpiono do wykonania tynków wewnętrznych i zewnętrznych. W tym czasie - odmienne niż w projekcie - usytuowano otwory okienne i drzwiowe oraz zlokalizowano ścianki działowe w biurze. Natomiast dach kotłowni wykonano jako dwuspadowy. Wprowadzone zmiany nie znajdowały odzwierciedlenia w zapisach dziennika budowy. Nie wpisywano w nim także informacji o ujawnionych usterkach i pracach wymagających poprawienia.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że na wystąpienie usterek i konieczność ich usunięcia nie wskazywano również w protokołach odbioru robót na podstawie których powód wypłacał pozwanemu wynagrodzenie mimo, że były one każdorazowo weryfikowane przez strony oraz inspektora nadzoru inwestorskiego. W okresie od maja 2011r. do grudnia 2011r. za wykonane roboty częściowe pozwany wystawił faktury VAT. Na podstawie:

1) protokołu odbioru robót (...)pozwany w dniu 31 maja 2011r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 169.740 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 21 czerwca 2011r.,

2) protokołu odbioru robót (...) pozwany w dniu 10 czerwca 2011r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 270.600 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 1 lipca 2011r.,

3) protokołu odbioru robót (...) pozwany w dniu 30 czerwca 2011r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 68.880 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 21 lipca 2011r.,

4) protokołu odbioru robót (...)pozwany w dniu 13 lipca 2011r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 98.429,99 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 3 sierpnia 2011r.,

5) protokołu odbioru robót (...) pozwany w dniu 31 sierpnia 2011r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 123.000 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 1 października 2011r.,

6) protokołu odbioru robót (...) pozwany w dniu 20 września 2011r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 120.786 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 11 października 2011r.,

7) protokołu odbioru robót (...) pozwany w dniu 21 października 2011r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 234.654,01 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 11 listopada 2011r.,

8) protokołu odbioru robót (...) pozwany w dniu 14 listopada 2011r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 124.230 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 5 grudnia 2011r.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że po ukończeniu w/w prac w dniu 8 grudnia 2011r. komisja złożona z powoda A. S., jego syna J. S., inspektora nadzoru T. C. oraz pozwanego M. W. dokonała częściowego odbioru robót. Z czynności tej sporządzono protokół częściowego odbioru robót wraz z załącznikiem nr 1 w którym wymieniono usterki dotyczące umywalek (brak obróbki z sylikonu), grzejników (powykrzywiane drabinki), zepsutego zamka w drzwiach jadalni (sprężyna), okien (konieczność ich regulacji), oświetlenia w toalecie (brak) oraz obróbek blacharskich (wody opadowe). Wymieniony protokół nie stanowił jednak podstawy wystawienia kolejnej faktury. Aneksem nr (...) z dnia 29 grudnia 2011r. strony zaktualizowały stawki wynagrodzenia oraz zakres zleconych prac (załącznik nr 1 umowy) przez co wynagrodzenie pozwanego wzrosło do kwoty 1.354.353 zł brutto. Strony określiły także nowy termin zakończenia robót na dzień 30 kwietnia 2012r.

Sąd Okręgowy ustalił, że na początku stycznia 2012r. dokonano oględzin tartaku przy udziale stron oraz inspektora nadzoru budowlanego, projektanta i wykonawcy konstrukcji. Ze spotkania, które miało miejsce w dniu 5 stycznia 2012r. sporządzono notatkę w której wymieniono usterki i problemy występujące na obiekcie w zakresie stropodachu nad częścią administracyjno - biurową oraz konstrukcji hali. W szczególności stwierdzono przeciekanie wody, skraplanie się wody opadowej i jej wypływanie na suficie. W związku z tym zalecono sprawdzenie drożności wentylacji stropodachu, poprawienie obróbek blacharskich, zmianę średnicy kominków wentylacyjnych i ich ilości oraz poprawę wentylatorów dachowych. Nadto polecono monitorowanie stropodachu w trakcie deszczu celem ustalenia miejsca ewentualnego przecieku, jak również usunięcie usterek stwierdzonych jeszcze na początku grudnia 2011r. w załączniku (...), zakończenie budowy całego obiektu, dokończenie wentylacji kotłowni, wykonanie autoklawu i dokonanie stosownych zmian w dokumentacji przez projektanta. Po dokonaniu powyższych oględzin pozwany przystąpił do wykonania posadzki przemysłowej. Prace nad nią zakończone zostały pod koniec stycznia 2012r. Wówczas została ona odebrana jako bezusterkowa protokołem odbioru robót (...) Na jego podstawie pozwany w dniu 23 stycznia 2012r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 63.960 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 23 lutego 2012r. Posadzka nie została jednak wykonana w całości w sposób prawidłowy. Zgodnie z zatwierdzonym projektem poziom posadzki w starej hali miał być równy 0,00 (hala traku, hala montażu), w nowej hali (...), a w pomieszczeniach socjalno - biurowych (...). Ostatecznie poziom posadzki zgodny z projektem wykonano jedynie w hali traku (część starej hali). Natomiast w hali montażu (część starej hali) poziom posadzki podniesiono o 2,6 cm, w nowej hali poziom posadzki obniżono o 5,5 cm, a w części socjalno - biurowej poziom posadzki podniesiono o 11,4 cm. Następnie rozpoczął się montaż instalacji grzewczych i sanitarnych. W trakcie realizowania tych prac strony dokonały ponownego przeglądu tartaku. Okazało się, że przecieki dachu nie ustąpiły, a pod blachą skrapla się para wodna. Wobec tego wykonawca zobowiązał się zamontować kratkę wentylacyjną w części okapowej, rozebrać przemakające kasetony do czasu rozwiązania problemu skraplania się wody, usunąć antykondensat przy rynnie oraz uszczelnić ścianę łączącą z budynkiem stolarni. Prace te miały zostać wykonane na koszt pozwanego, za wyjątkiem montażu kratki wentylacyjnej. Zgodnie z ustaleniami stron pozwany dokonał montażu dodatkowych kratek nawiewowych, a także zamieścił kominy wentylacyjne na dachu, mimo iż nie były one przewidziane w projekcie. Wymienił też część zawilgoconych kasetonów. Montaż instalacji grzewczych i sanitarnych zakończył się na początku kwietnia 2012r. Roboty z tego zakresu zostały odebrane jako bezusterkowe protokołem odbioru robót (...). Na jego podstawie pozwany w dniu 5 kwietnia 2012r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 80.073 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 15 maja 2012r.

Sąd Okręgowy ustalił, że na początku maja 2012r. kierownik robót zgłosił całość prac do odbioru i złożył oświadczenie o wykonaniu obiektu zgodnie ze sztuką budowlaną, projektem budowlanym i zamiennym oraz warunkami pozwolenia na budowę. Natomiast projektant M. M. opracował rysunki zamienne uwzględniające niektóre zmiany wprowadzone w trakcie realizacji projektu (o charakterze nieistotnym). Obejmowały one zmianę usytuowania otworów okiennych i drzwiowych, zmianę lokalizacji ścianek działowych w biurze, zastosowanie wiązara deskowego w części socjalnej oraz zmianę dachu kotłowni na dwuspadowy. W dniu 12 czerwca 2012r. inspektor nadzoru potwierdził wpisem do dziennika budowy zakończenie prac. Następnie powód zwrócił się do nadzoru budowlanego z wnioskiem o wydanie pozwolenia na użytkowanie tartaku. Decyzją nr (...) z dnia 4 lipca 2012r. (...) Inspektor Nadzoru Budowlanego w O. wydał powodowi pozwolenie na użytkowanie hali produkcyjnej wraz z pomieszczeniami socjalno - biurowymi i pomieszczeniem autoklawu, a także kotłowni, magazynu trocin i pomieszczeń suszarni zrealizowanych w G.. Po podjęciu eksploatacji nowo wybudowanych pomieszczeń grzejniki zamontowane w części administracyjno - socjalnej ujawniły silne ogniska korozji, występujące między płytą stalową grzejnika a farbą, które były spowodowane występowaniem wilgoci w tym pomieszczeniu w związku z przeciekaniem dachu. Mimo uzyskania pozwolenia na użytkowanie roboty budowlane na obiekcie w G. były nadal prowadzone w ramach prac dodatkowych i wykończeniowych. W związku z tym pozwany wystawił powodowi kolejne dwie faktury, mianowicie w dniu 30 listopada 2012r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 69.527,72 zł brutto z terminem zapłaty w ciągu 7 dni, a w dniu 28 stycznia 2013r. wystawił fakturę VAT nr (...) na kwotę 62.607 zł brutto z terminem zapłaty do dnia 18 lutego 2013r. Wystawienie każdej z faktur poprzedziło sporządzenie bezusterkowego protokołu odbioru robót, odpowiednio nr (...). Mianowicie w dniu 28 listopada 2012r. strony podpisały protokół odbioru robót (...) obejmujący roboty dodatkowe, natomiast w dniu 10 grudnia 2012r. sporządziły protokół odbioru robót (...)do faktury końcowej za rozbudowę tartaku.

Sąd pierwszej instancji ustalił, że prace poprawkowe wykonane przez pozwanego nie przyczyniły się do poprawy warunków na obiekcie. Przede wszystkim rozwiązania wprowadzone dla poprawy cyrkulacji powietrza pod dachem nie przyniosły zamierzonego rezultatu. W konsekwencji nadal silnie przeciekał dach nad częścią socjalno - biurową. W tej sytuacji powód odmówił pozwanemu wypłaty wynagrodzenia określonego w ostatnich dwóch fakturach. Z uwagi na zaistniałą sytuację w dniu 14 lutego 2013r. strony zawały porozumienie w którym określiły, że należność za ostatnią fakturę końcową nr (...) zostanie uregulowana po skutecznym usunięciu braków i wynikłych usterek. Strony ustaliły, że w budynku kotłowni należy wymienić pękniętą rurę zasilającą zakład w wodę, uzupełnić rynny, zamontować kratkę w otworze wentylacyjnym, zniwelować pęknięcia na suficie. Z kolei w budynku hali trzeba uzupełnić czerpnię, ocieplić rury c.o., uzupełnić zasilanie elektryczne, zamontować grzejnik w pomieszczeniu ostrzarni i wymienić zbiornik na ciepłą wodę na bojler z wmontowaną grzałką elektryczną. Natomiast w pomieszczeniach socjalno - biurowych należy usunąć zacieki na suficie. Po zawarciu powyższego porozumienia powód zaczął regulować wynagrodzenie pozwanego określone w fakturze z dnia 30 listopada 2012r. nr (...) w wysokości 69.527,72 zł brutto. W drodze trzech przelewów zapłacił pozwanemu łącznie 55.000 zł. Pozwany nie wywiązał się jednak z warunków porozumienia. Wobec tego powód zaprzestał dalszych wypłat. Pozwany pismem z dnia 29 listopada 2013r. wezwał powoda do zapłaty całości wynagrodzenia. W odpowiedzi powód pismem z dnia 10 grudnia 2013r. poinformował pozwanego, że zapłata za sporne kwoty zostanie dokonana po usunięciu usterek wskazanych w porozumieniu z dnia 14 lutego 2013r. Spowodowało to, że strony wróciły do rozmów, jednak bez udziału powoda, który w tym czasie poważnie chorował na raka krtani. W dniu 7 lutego 2014r. pozwany wraz z kierownikiem budowy Z. S. i przedstawicielem podwykonawcy pozwanego Ł. F. ( (...) S.A.) spotkali się w tartaku z inspektorem nadzoru T. C. i J. S.. Ustalono wówczas, że do dnia 21 lutego 2014r. w kotłowni zamontowana zostanie kratka wentylacyjna, rury c.o. zostaną ocieplone, wykonane zostaną obróbki wentylatorów, zamontowany zostanie dodatkowy bojler z grzałką elektryczną, a niesprawne grzejniki zostaną wymienione. Nie poczyniono jedyne ustaleń dotyczących dachu, ponieważ inwestor zobowiązał się zasięgnąć opinii specjalistycznej firmy w sprawie technologii wykonania dachu i możliwości rozwiązania problemu jego przeciekania. W efekcie podwykonawca pozwanego (...) S.A. zwrócił się do producenta grzejników z reklamacją. Na skutek reklamacji producent grzejników przeprowadził próbę wody i stwierdził, że woda w grzejnikach jest zbyt kwaśna. Tym samym uznał, że nie ponosi odpowiedzialności za degradację grzejników i nie uwzględnił reklamacji. W tej sytuacji podwykonawca pozwanego zaniechał wymiany grzejników. Pozostałych usterek wymienionych w notatce z dnia 7 lutego 2014r. również nie usunął. Nie uczynił tego także pozwany.

Sąd Okręgowy ustalił, że powód wobec stanowiska pozwanego, który nie usunął wad i nie wykonał niezbędnych napraw zlecił rzeczoznawcy budowlanemu S. K. udokumentowanie wad związanych z rozbudową tartaku oraz określenie przyczyn ich powstania i sposobów naprawy, a także określenie wysokości kosztów usunięcia stwierdzonych wad i dokonania koniecznych napraw. Na dzień 22 czerwca 2014r. rzeczoznawca stwierdził występowanie szeregu wad, które - w jego ocenie - wynikały z błędów wykonawczych i zastosowania materiałów o niskiej jakości. Wśród nich wyróżnił zamoknięcie sufitów podwieszanych oraz wełny mineralnej, a także zagrzybienie blachy i konstrukcji drewnianej dachu. Oględziny przeprowadzone przez rzeczoznawcę potwierdziły brak usunięcia wad wymienionych w notatce z dnia 7 lutego 204r. Koszt naprawy tych wszystkich wad miał wynieść 161.731,89 zł brutto. W grudniu 2015r. z uwagi na niskie temperatury powód zdecydował się na stopniową wymianę wadliwych grzejników znajdujących się w pomieszczeniach biurowych i socjalnych na nowe, na własny koszt. Z uwagi na zakończenie współpracy pomiędzy stronami w wykonanych pracach pozostały następujące usterki:

1) zamoknięte kasetony sufitów podwieszanych w pomieszczeniach socjalno - biurowych (wszystkie kasetony do wymiany),

2) nieszczelna paroizolacja z żółtej folii (folia do wymiany na zgodną z projektowaną),

3) niezgodna z projektowaną izolacja z wełny mineralnej (o zaniżonej grubości), która uległa zamoczeniu przez co zwiększyła swój ciężar (do demontażu i ułożenia zgodne z projektem),

4) blacha pokrycia dachowego pokryła się pleśnią (wymaga wymiany na wolną od pleśni),

5) górny pas wiązarów drewnianych zagrzybiał od pleśni istniejącej na blaszanym pokryciu (wymaga wymiany na wolny od zagrzybienia),

6) skorodowane grzejniki c.o. (wszystkie do wymiany na wolne od korozji),

7) nieprawidłowo wykonane złącze instalacji uziemienia w toalecie (do przełożenia pod płytki),

8) spękania na ścianach (do usunięcia, a ściany do malowania),

9) popękane uszczelnienie na styku posadzki ze ścianą (spoina do oczyszczenia i ponownego uszczelnienia),

10) nieprawidłowy poziom posadzki w sanitariatach (wymaga skucia i ułożenia nowej),

11) smuga między szybami zespolonymi drzwi wejściowych (do wymiany),

12) zaniżony poziom posadzki hali w stosunku do poziomu posadzki pomieszczeń socjalno - biurowych (różnica wynosi 17 cm),

13) nieszczelne mocowanie wsporników instalacji odgromowej oraz kominków wentylacyjnych powodujące przenikanie wilgoci pod blachę pokrycia dachowego, niezależnie od przenikania ciepła do przestrzeni pod blachą dachu,

14) spękana podbitka dachu i wypadające kratki (spękania do pokrycia siatką tynkową, otynkowania, kratki do osadzenia),

15) odpadające wykończenie otworu w stropie kotłowni.

16) niewłaściwe zamontowanie opierzenia okapu, które uniemożliwia swobodny odpływ wody opadowej z powierzchni ułożonych płyt trapezowych nad częścią socjalno - biurową do rynny,

17) podniesienie poziomu posadzki w hali montażu o 2,6 cm,

18) obniżenie poziomu posadzki w nowej hali o 5,5 cm,

19) podniesienie poziomu posadzki w części socjalno - biurowej o 11,4 cm.

Nadto w toku budowy pozwany pominął następujące prace:

1) nie zamontował grzejnika c.o. w pomieszczeniu warsztatu,

2) nie podłączył uziemienia do zaworu umywalki w pomieszczeniu umywalni,

3) nie wykonał izolacji termicznej rur c.o. w halach produkcyjnych, pomieszczeniach technicznych tartaku, pomieszczeniu rozdzielającym instalacje oraz kotłowni w której izolację wykonał użytkownik siłami własnymi,

4) nie pomalował rur c.o. w głównej hali konstrukcyjnej farbą nawierzchniową,

5) nie pomalował rur c.o. w pomieszczeniach technicznych,

6) nie wykonał dylatacji posadzki betonowej w kotłowni,

7) nie zamontował kratki zamykającej otwór wentylacji doprowadzającej powietrze do pomieszczenia kotłowni na ścianie za kotłem,

8) nie wykonał pokrycia blachy trapezowej dachu nad pomieszczeniami socjalno - biurowym wełną mineralną twardą, pokrytą papą niepalną.

Wyliczone podejściem kosztorysowym koszty usunięcia wyżej wymienionych usterek i wykonania prac pominiętych wynoszą 278.809,07 zł brutto (226.674,04 zł netto).

Powyższy stan faktyczny Sąd pierwszej instancji ustalił na podstawie dowodów z dokumentów, opinii biegłego sądowego, zeznań świadków, a także przesłuchania strony powodowej.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków T. C., M. M., J. S. i Ł. F., gdyż korespondowały one z uznanym za wiarygodny materiałem dowodowym w postaci dokumentów. Świadek T. C. potwierdził, że na początku budowy strony czyniły ustalenia dotyczące dachu. Nie potrafił jednak wskazać, kto był ich inicjatorem, bądź czy spotkały się one z akceptacją powoda. Świadek M. M. potwierdził, że po wykonaniu dachu stwierdzono jego przeciekanie, a pozwany zobowiązał się go naprawić. Z kolei świadek Ł. F. potwierdził okoliczność wykonania na zlecenie pozwanego m.in. instalacji c.o. i zamontowania grzejników oraz złożenia reklamacji na grzejniki. Z zeznań tego świadka wynikało nadto, że grzejniki zastosowane w pomieszczeniach administracyjno - socjalnych były zgodne z projektem, ale nie były przeznaczone do eksploatacji w pomieszczeniach zawilgoconych, gdyż nie zostały zabezpieczone w żaden sposób antykorozyjnie. Tymczasem podczas oględzin tychże grzejników dokonanych m.in. z udziałem tego świadka stwierdzono silne przeciekanie dachu i wilgoć w pomieszczeniach, co mogło być przyczyną korodowania grzejników. Sąd za niewiarygodne uznał zeznania świadków Z. S. i Ł. W.. Zeznania wskazanych świadków cechowała nadmierna stronniczość. Świadkowie Z. S. i Ł. W. utrzymywali, że z inicjatywą zmian w trakcie realizacji inwestycji wychodził jedynie inwestor i to jego działania doprowadziły do powstania wad, choć nie potwierdzał tego żaden inny materiał dowodowy. Z drugiej strony bagatelizowali rolę wykonawcy i jego podwykonawców oraz kierownika budowy i jego obowiązek dokonywania w dzienniku budowy wszelkich wpisów istotnych z punktu widzenia procesu budowlanego w tym w szczególności o odstępstwach od projektu i wszelkich zmianach w stosunku do pierwotnych założeń. Zdaniem Sądu zeznania przesłuchanego w charakterze strony powodowej A. S. zasługiwały na wiarę. Powód w sposób szczegółowy i zgodny ze zgromadzonym materiałem dowodowym przedstawił przebieg realizacji inwestycji. Zeznania powoda były rzeczowe i uporządkowane, a także znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków i zebranych w aktach sprawy dokumentach.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że na potrzeby niniejszego postępowania opracowana została opinia przez biegłego sądowego, a w związku z nią także opinia uzupełniająca. Sąd wskazał, że kontrola opinii biegłego powinna polegać na sprawdzeniu prawidłowości, z punktu widzenia wymagań logiki i zasad doświadczenia życiowego, rozumowania przeprowadzanego w jej uzasadnieniu, które doprowadziło do takich, a nie innych wniosków opinii. Sąd ocenia też opinię pod względem fachowości oraz rzetelności. Ocena dowodu z opinii biegłego nie jest dokonywana według kryterium wiarygodności w tym sensie, że Sąd nie może „nie dać wiary biegłemu” odwołując się do wewnętrznego przekonania sędziego, czy też zasad doświadczenia życiowego. Opinia biegłego podlega, tak jak i inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., jednakże cechą odróżniającą opinię biegłego od innych dowodów są szczególne dla tego dowodu kryteria oceny takie jak poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, jak również zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000r. I CKN 1170/98, OSNC 2001, Nr 4, poz. 64). Sporządzenie opinii w sprawie Sąd zlecił biegłemu sądowemu P. W.. Sąd uznał, że opinia tego biegłego z marca-kwietnia 2019r. została wykonana w sposób rzetelny i profesjonalny, a wraz z opinią uzupełniającą i ustnymi wyjaśnieniami biegłego złożonymi na rozprawach, stanowi wyczerpujące ustosunkowanie się do tez dowodowych zakreślonych przez Sąd. Wszystkie wymienione opracowania Sąd uznał za przydatne dla rozstrzygnięcia sprawy, ponieważ były jasne, stanowcze, rzeczowe, poparte wiedzą i doświadczeniem biegłego, a nadto korespondowały z wynikami postępowania dowodowego. Biegły w sposób jednoznaczny wskazał, że mimo oddania budynku tartaku do użytku, a także przeprowadzenia pewnych prac naprawczych jeszcze przed zakończeniem współpracy przez strony, pozostały wady w wykonanych robotach budowlanych, które nie zostały usunięte. Biegły wyszczególnił przy tym szereg prac, które zostały wykonane przez pozwanego w sposób wadliwy, bądź zostały przez niego pominięte. Biegły w sposób jednoznaczny ustalił główną wadę obiektu w postaci braku wierzchniej warstwy dachu, która winna być położona na blasze trapezowej. To właśnie pominięcie warstwy wełny mineralnej twardej, pokrytej papą niepalną, a zatem pozbawienia konstrukcji dachu warstwy izolacyjnej doprowadziło do skraplania się pary wodnej na spodzie blachy trapezowej i w konsekwencji do powstawania pleśni i przecieków do wewnątrz budynku. To z kolei przełożyło się na ogólny stan budynków tartaku. Biegły określił przy tym szacunkowy koszt usunięcia wad i zrealizowania prac pominiętych na kwotę 278.809,07 zł brutto (226.674,04 zł netto), a tym samym ustalił wysokość poniesionej przez powoda szkody. Opinie sporządzone przez biegłego W. podważyły twierdzenia pozwanego o bezusterkowym wykonaniu robót, a także zweryfikowały twierdzenia powoda o rodzaju wad i przyczynach ich powstania. Czyniąc powyższe ustalenia biegły wykorzystał swą wiedzę, zdobyte doświadczenie zawodowe oraz zgromadzony materiał dowodowy w sposób niebudzący wątpliwości Sądu. Swoje stanowisko biegły uzasadnił w sposób wyczerpujący i przekonujący. W swoich opiniach jak i podczas składania wyjaśnień przed Sądem biegły kategorycznie stwierdził, że podtrzymuje wnioski w nich zawarte. Biegły skrupulatnie odpowiedział na wszystkie pytania stron, jak również starał się jak najdokładniej wyjaśnić poszczególne zagadnienia. Mając na uwadze powyższą ocenę opinii przedłożonych przez biegłego W. i treść złożonych przez tego biegłego ustnych wyjaśnień, a także uwzględniając, że we wskazanych opiniach i wyjaśnieniach przedstawiono kategoryczne wnioski, wyjaśniono metodologię pracy oraz powołano źródła, na podstawie których owe wnioski sformułowano, Sąd Okręgowy nie widział podstaw do przeprowadzenia dowodu z opinii innego biegłego sądowego. Na rozprawie w dniu 30 października 2018r. Sąd pominął dowód z przesłuchania M. W. w charakterze strony pozwanej z uwagi na jego nieusprawiedliwioną nieobecność, mimo prawidłowego wezwania.

W tak ustalonym stanie faktycznym i po ocenie przeprowadzonych dowodów Sąd pierwszej instancji uznał, że powództwo w całości zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, że w niniejszej sprawie powód A. S. domagał się od pozwanego M. W. kwoty 161.731,89 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 22 lutego 2014r. do dnia zapłaty wywodząc swoje roszczenie z treści art. 471 k.c. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 471 k.c. dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wynika z tego, że w polskim systemie prawnym odpowiedzialność kontraktowa jest oparta zasadniczo na domniemanej winie dłużnika. Dłużnik, którego obciąża domniemanie winy może doprowadzić do swej ekskulpacji bądź przez udowodnienie rzeczywistej przyczyny niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, bądź przez wykazanie, iż przy wykonywaniu zobowiązania dołożył należytej staranności, a więc, że nie doprowadził do powstania szkody w sposób zawiniony. W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wynika z tego, że odszkodowanie za szkodę polegającą na niewłaściwym wykonaniu umowy o wybudowanie budynku dotkniętego wadami obejmuje uszczerbek majątkowy poniesiony przez nabywcę przez to, że do jego majątku weszła rzecz wadliwa wymagająca naprawienia w celu stworzenia mu warunków do korzystania z niej w sposób zgodny z przeznaczeniem. Odszkodowanie należne nabywcy takiej nieruchomości lokalowej ma objąć wszystkie wydatki, jakie musi on ponieść w celu usunięcia wad rzeczy, a będą się na nie składać wynagrodzenia za materiały i usługi, które zmuszony będzie świadczyć osobom trzecim, zaangażowanym w proces usuwania wad - art. 471 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c. (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2018r. sygn. akt I CSK 695/17). Z kolei zgodnie z treścią art. 363 § 1 k.c. naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże, gdyby przywrócenie stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Z kolei § 2 tego przepisu określa, że jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Mając zaś na uwadze art. 316 k.p.c. Sąd stwierdził, że jest to chwila zamknięcia rozprawy.

Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w literaturze podkreśla się, że po powstaniu stosunku zobowiązaniowego wierzyciel ma prawo oczekiwać, iż dłużnik spełni obciążające go świadczenie, a więc, że ten zachowa się zgodnie z treścią zobowiązania, zaspokajając jednocześnie określony w jego treści interes wierzyciela. Brak spełnienia świadczenia oznacza niewykonanie zobowiązania. Przy nienależytym wykonaniu zobowiązania świadczenie jest wprawdzie spełnione, lecz nie jest ono prawidłowe, gdyż odbiega w większym lub mniejszym stopniu od świadczenia wymaganego. Następstwem niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania jest najczęściej powstanie szkody. Z powyższego wynika, że odpowiedzialność kontraktowa oparta jest zasadniczo na winie dłużnika i to winie domniemanej (vide: Komentarz do Kodeksu cywilnego Księga trzecia Zobowiązania tom I pod red. Gerarda Bieńka Wydawnictwo Prawnicze Lexis Nexis, Warszawa 2002r., s. 517-518). Zatem z przypadkiem nienależytego wykonania zobowiązania będziemy mieli do czynienia wtedy, gdy wprawdzie świadczenie zostanie spełnione, lecz interes wierzyciela nie zostanie zaspokojony w sposób wynikający z treści zobowiązania. Dla przykładu z nienależytym spełnieniem świadczenia będziemy mieli do czynienia, gdy nie zostanie zachowany termin, miejsce, sposób i jakość wykonania zobowiązania , a także gdy świadczenie nie zostanie wykonane w całości lub gdy przedmiot świadczenia nie będzie odpowiadał treści zobowiązania . Z powyższego wynika, iż samo wykazanie, że strona nie wykonała zobowiązania lub też wykonała je, ale w sposób nienależyty, nie powoduje automatycznie powstania odpowiedzialności odszkodowawczej. Do powstania odpowiedzialności z tego tytułu niezbędne jest bowiem łączne spełnienie trzech przesłanek, a mianowicie musi zaistnieć zdarzenie z którym system prawny łączy czyjś obowiązek naprawienia szkody, powstać szkoda, zaistnieć adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem, a szkodą. Mając na uwadze powyżej przywołane przepisy Sąd uznał, że w sprawie należało ustalić, czy zostały spełnione przesłanki odpowiedzialności kontraktowej, o których mowa w art. 471 k.c. tj. czy budynki tartaku zostały wykonane przez pozwanego wadliwie, a jeśli tak, to czy powód poniósł w związku z tym szkodę i w jakiej wysokości, a także czy istnieje związek przyczynowo - skutkowy pomiędzy powstałą szkodą, a wykonaniem obiektów przez pozwanego oraz czy pozwany ponosi winę w powstałej szkodzie. Sąd podkreślił, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Określa on zatem reguły dowodzenia, to jest przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Sąd nie ma obowiązku dążenia do wszechstronnego zbadania wszystkich okoliczności sprawy, nie jest też zobowiązany do zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996r., sygn. I CKU 45/96). Powód, aby uzyskać korzystne dla siebie rozstrzygnięcie powinien wykazać dochodzone roszczenie tak, co do samej zasady, jak i wysokości. Innymi słowy niezbędne jest przedstawienie przez powoda twierdzeń uzasadniających okoliczności faktyczne będące podstawą żądania i jego wysokości oraz wskazanie dowodów na poparcie tych twierdzeń. Natomiast rzeczą pozwanego jest wykazanie (powołanie twierdzeń i dowodów) niweczących prawo wywodzone przez stronę powodową (vide: wyroki Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1969r. sygn. II PR 313/69 oraz z dnia 5 stycznia 1999r. sygn. III CKN 84/98). Sąd mając powyższe na względzie uznał, że obowiązek wykazania wystąpienia wyżej wymienionych przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej dłużnika obciąża w całości powoda, gdyż to on wywodzi z nich korzystne dla siebie skutki prawne w postaci powstania po jego stronie uprawnienia do domagania się zasądzenia od pozwanego odszkodowania za nienależyte wykonanie zobowiązania. Dla przyjęcia odpowiedzialności dłużnika za szkodę konieczne jest przy tym wykazanie zaistnienia wszystkich wynikających z art. 471 k.c. przesłanek jego odpowiedzialności łącznie.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż w sprawie bezspornym było, że strony w dniu 20 stycznia 2011r. zawarły umowę o roboty budowlane obejmującą rozbudowę tartaku o nowe obiekty oraz modernizację starej hali tartaku wraz z wykonaniem niezbędnych instalacji w tym sieci wod.-kan., wentylacji, czy ogrzewania. Strony nie kwestionowały również dokumentacji projektowej, która została sporządzona na potrzeby uzyskania pozwolenia na budowę. Strony były zgodne także co do tego, że w dniu 4 lipca 2012r. powód otrzymał pozwolenie na użytkowanie tartaku, po czym roboty budowlane na obiekcie kontynuowano do dnia 10 grudnia 2012r., czyli do dnia w którym nastąpił ich protokolarny odbiór (protokół nr (...) do faktury końcowej nr (...)). Strony nie kwestionowały także obecnego stanu budynków wzniesionych przez pozwanego w ramach łączącej strony umowy. Stan ten wynikał także z dokumentacji zdjęciowej dołączonej do opinii prywatnej oraz sporządzonej przez biegłego sądowego podczas oględzin. Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się jedynie do tego czy pozwany nie wykonał części zleconych mu prac, a także czy odpowiada za wady wzniesionych budynków, które ujawniły się w trakcie ich eksploatacji, a zatem czy pozwany nienależycie wykonał swoje zobowiązanie wynikające z umowy z dnia 20 stycznia 2011r., jak również czy ewentualnie spowodowało to szkodę w majątku powoda, a jeśli tak to w jakiej wysokości. Powód twierdził bowiem, że po zakończeniu prac budowlanych i rozpoczęciu użytkowania obiektu ujawniły się liczne wady wykonanych budynków, które były zgłaszane pozwanemu, ale nie zostały przez niego usunięte w całości. Powód wskazywał przy tym, że pewne usterki pojawiały się już w trakcie prowadzenia prac budowlanych, a pozwany podejmował próby ich naprawienia, jednakże nie przyniosły one zamierzonego rezultatu. Pozwany natomiast powyższym twierdzeniom zaprzeczał utrzymując, że budynki tartaku zostały wykonane w sposób prawidłowy o czym świadczą takie dokumenty jak dziennik budowy, pozwolenie na użytkowanie i bezusterkowe protokoły odbioru robót oraz otrzymanie przez pozwanego od powoda wynagrodzenia za wykonane prace w pełnej wysokości. Pozwany zaznaczył przy tym, że podczas realizacji inwestycji nie doszło do odstępstw od dokumentacji projektowej, które następnie doprowadziłyby do powstania usterek.

Sąd pierwszej instancji mając na uwadze powyższe, a także wyniki przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego uznał, że pozwany ponosi odpowiedzialność za nienależyte wykonanie umowy na roboty budowlane zawartej przez strony w dniu 20 stycznia 2011r. Zdaniem Sądu powód sprostał nałożonemu na niego przez art. 6 k.c. obowiązkowi dowodowemu i wykazał dochodzone roszczenie zarówno co do zasady, jak i co do wysokości. Pozwany zaś spoczywającemu na nim ciężarowi dowodzenia okoliczności przeciwnych nie sprostał.

Sąd Okręgowy podkreślił, że w § 9 ust. 1 i 2 umowy o roboty budowlane z dnia 20 stycznia 2011r. wykonawca udzielił 36-miesięcznej gwarancji na wykonany przedmiot umowy, licząc od daty podpisania protokołu odbioru końcowego, czyli od dnia 10 grudnia 2012r. Udzielona gwarancja trwała zatem do dnia 10 grudnia 2015r. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie w tym z notatek stron oraz opinii prywatnej wykonanej na zlecenie powoda wynika, że w okresie trwania gwarancji ujawniły się wady powykonawcze budynków. Usterki na budowie pojawiały się już w trakcie rozbudowy tartaku, a pozwany podejmował próby ich usunięcia. W szczególności dążył do poprawy cyrkulacji powietrza pod dachem pomieszczeń socjalno - biurowych, tak aby nie dochodziło do jego zawilgocenia, a także starał się zniwelować przeciekanie dachu. W tym celu wprowadził nawet rozwiązania nieprzewidziane w projekcie (kominki wentylacyjne). Działania te nie przyniosły jednak rezultatu, a problem zawilgocenia dachu oraz sufitu podwieszanego powracał. Usterki dotyczące kotłowni, nowej hali i pomieszczeń socjalno - biurowych spisano m.in. w porozumieniu z dnia 14 lutego 2013r. w którym strony ustaliły, że usuniecie tych usterek będzie podstawą wypłaty pozwanemu pozostałej kwoty wynagrodzenia objętego ostatnią fakturą VAT. Natomiast po raz ostatni strony spisały stwierdzone usterki podczas spotkania, które odbyło się w dniu 7 lutego 2014r. Ostatecznie jednak pozwany nie usunął wad zgodnie z umową, czyli do czasu wygaśnięcia gwarancji. Skoro zatem naprawy dokonane przez pozwanego były nieskuteczne i niewystarczające to Sąd uznał, że pozwany nie wykonał swego zobowiązania należycie. Sąd podkreślił przy tym, że na tamtym etapie pozwany nie kwestionował swojego obowiązku usunięcia ujawnionych wad i usterek, ani nie twierdził, że są one wynikiem wadliwych decyzji inwestora czy niewłaściwej eksploatacji budynków. Nie wynika to z żadnego z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy w szczególności notatek sporządzanych ze spotkań na budowie. Wręcz przeciwnie z ich zapisów, a także z faktu, że pozwany przystępował (choć nieskutecznie) do naprawy części wad wynikało, że uznawał swój obowiązek w tym zakresie za oczywisty i nie kwestionował go.

Sąd pierwszej instancji uznał, że powyższe ustalenia potwierdza także opinia opracowana na potrzeby niniejszego postępowania przez biegłego sądowego P. W.. Z opinii tego biegłego, którą Sąd w pełni podzielił, wynika, że na etapie wykonywania robót nastąpiła zmiana pokrycia dachowego na alternatywne pokrycie z blachy falistej. Pominięto jednak pokrycie blachy trapezowej wełną mineralną twardą oraz papą, mimo iż obróbki blacharskie zostały przygotowane na wykonanie tej wierzchniej warstwy. Doprowadziło to do skraplania się wody na spodzie płyty falistej. W ocenie biegłego była to najistotniejsza wada w wykonanych robotach, choć nie jedyna. Biegły stwierdził ponadto następujące wady lub braki w wykonanych przez pozwanego pracach: