Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lutego 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Ryszard Marchwicki

Sędziowie: Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga

Ewa Staniszewska

Protokolant: Sekretarz sądowy Ewelina Frąckowiak

po rozpoznaniu w dniu 16 lutego 2021 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G. (1)

przeciwko V. H.

o zwolnienie zajętego przedmiotu spod egzekucji

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 22 października 2019 r. sygn. akt XII C 270/19

I.  apelację oddala;

II.  zasądza od powódki na rzecz pozwanej 4.050 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga Ryszard Marchwicki Ewa Staniszewska

Sygn akt I ACa 1151/19

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 stycznia 2019 r. powódka M. G. (1), prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...), przy ul. (...) w P., wniosła o zwolnienie spod egzekucji środków pieniężnych w kwotach 20.000 USD i 10.000 EUR (stanowiących równowartość kwoty 118.200 zł), będących jej własnością, a zajętych w Prywatnym Kantorze (...) Skup- (...)-P. w P. przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w P. G. K. w dniu 25 stycznia 2019 r. w sprawie egzekucyjnej z wniosku pozwanej V. H. przeciwko J. P. (1), sygn. akt Km 4/19. Nadto domagała się zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł z tytułu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powódki na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 22 października 2019 r Sąd Okręgowy w Poznaniu:

1)  oddalił powództwo,

2)  zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 3.617,00 zł z tytułu zwrotu kosztów procesu, w tym 3600,00 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski Sądu I Instancji.

W dniu 3 stycznia 2017 r. Sąd Rejonowy (...) w P. wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym (sygn. akt I Ns 1978/16), którym zobowiązał pozwanych M. P. oraz J. P. (1) do zapłaty na rzecz V. H. kwoty 70.960,36 zł wraz z odsetkami za opóźnienie oraz kosztami procesu. Nakaz został opatrzony klauzulą wykonalności w dniu 28 listopada 2018 r.

Postanowieniem z 2 lipca 2019 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu (sygn. akt XV Cz 739/19), na skutek zażalenia dłużników, zmienił postanowienie Sądu I instancji poprzez wstrzymanie wykonania ww. nakazu zapłaty.

W dniu 21 stycznia 2019 r. pozwana V. H., reprezentowana przez swojego byłego męża P. H., złożyła wniosek do komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) w P. G. K., w którym zaznaczyła, że wnosi o zajęcie środków pieniężnych znajdujących się w kantorze przy ul. (...), prowadzonym przez ww. dłużników, bowiem – według jej wiedzy – w dniu 25 stycznia 2019 r. dojdzie do transakcji kupna-sprzedaży waluty o znacznej wartości. We wniosku pozwana podała również dokładną godzinę transakcji oraz dane sprzedającego, w tym numer jego dowodu osobistego.

Sygn akt I ACa 1151/19

W dniu 25 stycznia 2019 r. ww. komornik przeprowadziła w Prywatnym Kantorze (...) Skup- (...)-P. przy ul. (...) w P. czynności egzekucyjne przeciwko dłużnikowi J. P. (1). Asystowali jej aplikant komorniczy Ł. K. oraz funkcjonariusze Policji – st. sierż. W. A. oraz sierż. sztab. A. J..

W toku czynności doszło do zajęcia środków pieniężnych w kwocie 20.000 USD i 10.000 EUR, które tego samego dnia dłużnik J. P. (1), reprezentujący kupującą – M. P., nabył od D. K. (1). Za zakupione dewizy dłużnik wypłacił uprzednio sprzedającemu kwotę 118.200 zł (z kasy kantoru).

Sprzedający dewizy D. K. (1) opuścił kantor, zabierając ze sobą cenę – środki pieniężne w kwocie 118.200 zł.

Na skutek czynności komornika i asystujących mu funkcjonariuszy Policji, J. P. (1) próbował zajęte dewizy przekazać będącemu w trakcie transakcji na zapleczu kantoru - (...), wskazując, że środki te należą do niego.

Pismem z 28 stycznia 2019 r. powódka zwróciła się do pozwanej o zwolnienie zajętej kwoty 118.200 zł spod egzekucji. W jej ocenie dłużnik J. P. (1) pośredniczył jedynie w transakcji, dokonywanej na jej rzecz, z jej ojcem – M. G. (2), będącym jednocześnie jej współpracownikiem.

Powódka zaznaczyła, że z kasy prowadzonego przez nią kantoru wypłacono właśnie kwotę 118.200 zł, z którą M. G. (2) miał udać się do kantoru (...). Zajęte dewizy w kwocie 20.000 USD i 10.000 EUR mieli zaś przynieść do tego kantoru ww. komornik sądowy i mężczyzna, zainteresowani ich sprzedażą i otrzymaniem równowartości w złotych polskich.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy stwierdził , że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu powódka nie wykazała, by zajęte przez komornika dewizy stanowiły jej własność. Jak wynika bowiem z treści art. 155 § 2 k.c., jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, do przeniesienia własności potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy. Pieniądze natomiast należy uznać za rzeczy oznaczone co do gatunku w rozumieniu powołanego przepisu.

W przedmiotowej zaś sprawie dewizy w chwili zajęcia znajdowały się w posiadaniu dłużniczki, a nie powódki – nie zostały one faktycznie jeszcze przeniesione w posiadanie powódki. To jest w chwili zajęcia przedmiotowe dewizy zostały właśnie odebrane od sprzedającego i przeszły w posiadanie dłużniczki – kantoru. W chwili zajęcia znajdywały się one na ladzie w kantorze (co wynika z zeznań świadków, którym Sąd dał wiarę), następnie zostały zajęte przez komornika.

Sygn akt I ACa 1151/19

Nie zostały zatem przeniesione w posiadanie M. G. (2), który miał działać wówczas w imieniu powódki. Tym samym w chwili zajęcia przedmiotowe dewizy nie były w posiadaniu powódki i w związku z treścią art. 155 § 2 kc nie stanowiły jej własności.

Wobec powyższego Sąd przyjął, iż powódka nie wykazała prawa własności (art. 155 § 2 kc), z którego wywodzi swoje roszczenia co do środków dewizowych będących podstawą roszczenia.

Sąd rozważył, jednak dodatkowo żądanie powódki przez pryzmat powoływanej w uzasadnieniu pozwu tranzakcji sprzedaży. Przy założeniu, że taka transakcja, jak opisana w pozwie miała miejsce, w oparciu o zawartą umowę, powódka ma prawo domagać się od strony umowy jej wykonania, przy czym jest to uprawnienie o charakterze zobowiązaniowym. Zobowiązaniowy charakter uprawnienia powódki wobec sprzedającego, nie stanowi przeszkody do zajęcia ruchomości oznaczonych co do gatunku, które pozostają we władaniu dłużnika. Podobne stanowisko Sąd zajął w uzasadnieniu wyroku z dnia 15 lutego 2001 roku (II CKN 385/00, OSNC 2001/7-8/122), choć sprawa dotyczy nieco innych okoliczności.

Powyższe stanowiło podstawę oddalenia powództwa (art. 841 § 1 k.p.c. w zw. z art. 155 § 2 kc).

Na marginesie sąd zauważył, iż powódka nie wykazała w wiarygodny sposób zawarcia transakcji sprzedaży opisanej w pozwie.

Sąd podkreślił, iż w chwili zajęcia środków opisanych w pozwie dokumenty nie potwierdzały, aby dłużniczka nie dysponowała środkami celem zawarcia przedmiotowej transakcji. W ocenie Sądu dłużniczka, jako profesjonalny podmiot, powinna starannie prowadzić dokumentację w celu wykazania stanu posiadanych środków w kantorze. W chwili dokonania zajęcia przez komornika stan środków w kantorze odpowiadał kwocie 114.699 zł (k. 60 akt komorniczych). Zgodnie z zeznaniami świadka P. dopiero później sporządzono dokumenty wskazujące na pobranie kwoty 60.000 zł przez dłużniczkę. Osłabia to argumentację pozwu.

Dodatkowo sąd wskazał, iż dowód sprzedaży na rzecz powódki (k. 151) także jawi się jako przedstawiony na potrzeby niniejszego postępowania albowiem w chwili zajęcia przez komornika środków opisanych w pozwie nie został odzwierciedlony w ewidencji operacji kantoru (...), czego należałoby oczekiwać od profesjonalnego podmiotu.

Wskazane przez powódkę okoliczności i przedłożone dokumenty nie pozwalają zatem wnioskować, aby wykazała zawarcie przedmiotowej transakcji sprzedaży albowiem w chwili zajęcia nie była ona wykazana stosownymi dokumentami, czego należało oczekiwać, co do transakcji zawartej między profesjonalnymi kantorami.

Wobec tego, na podstawie powołanych przepisów, Sąd oddalił powództwo jako niezasadne, orzekając jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Sygn akt I ACa 1151/19

Orzekając o kosztach procesu Sąd przyjął za podstawę art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zasądzając od powódki na rzecz pozwanej, wygrywającej proces w całości, kwotę wynagrodzenia jej pełnomocnika w stawce ustalonej na podstawie § 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) powiększoną o opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Apelację od powyższego wyroku wniosła powódka , zaskarżyła go w całości i zarzuciła:

1.  naruszenie przepisów art. 535 k.c. w związku z postanowieniami art. 155§ 2 poprzez błędną jego wykładnie polegającą na przyjęciu , że powódka nie wykazała prawa własności z którego wywodzi swoje roszczenia co do środków dewizowych będących podstawą roszczenia, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym zeznania świadków J. P. (2) oraz M. G. (2) bezsprzecznie dowodzą przejście prawa własności 20.000 USD i 10.000 EUR na rzecz powódki;

2.  naruszenie postanowień art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, skutkującą odmówieniem waloru wiarygodności kopii dokumentu kupna dewiz na rzecz powódki, a co za tym idzie błędnym przyjęciem, iż nie doszło do przejścia prawa własności środków dewizowych na jej rzecz, podczas gdy doszło do przeniesienia posiadania dewiz na rzecz powódki i środki te nie mogły zostać zajęte w drodze postępowania komorniczego przez Komornika Sądowego G. K.;

3.  naruszenie postanowień art, 348 KC poprzez jego niezastosowanie, w przypadku gdy z okoliczności faktycznych i prawnych sprawy wynika, że M. G. (2), działający w imieniu powódki, w chwili otrzymania dowodu zakupu dewizy w kwocie 20.000 USD i 10.000 EUR od J. P. (1) stał się właścicielem tych środków dewizowych i środki te nie mogły podlegać zajęciu egzekucyjnemu na podstawie postanowień art. 845 § 2 k.p.c.;

4.  naruszenie postanowień art, 233 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie logicznych, wzajemnie się uzupełniających i przekonywujących zeznań świadków J. P. (1), M. G. (2) i H. R. oraz zeznań powódki, z których wynikało, że właścicielem dewiz jest powódka;

5.  naruszenie postanowień art. 233 § 1k.p.c. poprzez wybiórczą i nielogiczną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, skutkującą przyjęciem, że M. G. (2) działając w mieniu powódki nie zamierzał nabyć w dniu 25 stycznia 2019r. dewiz w kwotach 10 000 euro i 20 000 dolarów;

6.  naruszenie postanowień art. 233 § 1k.p.c. poprzez wybiórczą i nielogiczną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, skutkującą uznaniem za wiarygodne przez Sąd zeznania świadków P. H., D. K. (1) i G. K., z

Sygn akt I ACa 1151/19

których wynikało, iż nie widzieli jak M. G. (2) przekazywał pieniądze J. P. (1), podczas gdy zeznania są te niewiarygodne i są niezgodne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym;

7.  ewentualnie, w przypadku nie podzielenia zarzutu naruszenia postanowień art. 535 KC w związku z postanowieniami art 155 § 2 KC oraz naruszenia postanowień art. 348 KC skarżąca zarzuciła:

8.  naruszenie postanowień art. 169 k.c. poprzez jego niezastosowanie, a w konsekwencji przyjęcie, że nie doszło do przejścia własności środków dewizowych w wysokości 10.000,00 euro i 20.000,00 dolarów, podczas gdy z zeznań M. G. (2) i J. P. (1) oraz nagrania z czynności komorniczych jednoznacznie wynika, iż M. G. (2) obejmuje w posiadanie te środki pieniężne, a co za tym idzie stał się ich właścicielem.

Wskazując na powyższe pozwana wniosła o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w ten sposób, iż zostaną zwolnione od egzekucji środki pieniężne w kwocie 20.000,00 USD i 10.000,00 euro {co stanowi równowartość kwoty 118.200,00 złotych) będące własnością powódki, a zajęte w Prywatnym Kantorze (...) Skup- (...), M. P., ui.(...) M. (...), (...)-(...) P., REGON (...) przez Komornika Sądowego przy Sądzie (...) w P. G. K. dnia 25 stycznia 2019 roku r. w sprawie egzekucyjnej z wniosku pozwanej V.!etty H. przeciwko J. P. (1), sygn. akt: KM 4/19;

2.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa,

3.  zasądzenie od pozwanej na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa ewentualnie

4.  o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania z uwzględnieniem kosztów postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o:

1.  oddalenie apelacji w całości,

2.  zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej zwrotu kosztów postępowania

Sygn akt I ACa 1151/19

apelacyjnego z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Sąd Apelacyjny w całości podziela dokonane przez Sąd I Instancji ustalenia faktyczne oraz wyprowadzone na ich podstawie wnioski i ustalenia prawne.

Skarżąca w apelacji zarzuciła zarówno naruszenie prawa materialnego jak i procesowego.

Wobec postawienia w apelacji zarówno zarzutów naruszenia prawa materialnego jak i procesowego zauważyć trzeba, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne, zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r. // CKN 60/97f OSNC 1997/9/128). Powyższe rodzi konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego zarzutów naruszenia prawa procesowego (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r. II CKN 18/97, OSNC 1997/8/112).

Powódka zarzuciła naruszenie art. 233 § 1 k.p.c.

W ocenie skarżącej sąd dowolnie ocenił materiał dowodowy , a w szczególności zeznania świadków oraz stron , a nadto dokonał wybiórczej i nielogicznej oceny tych dowodów opierając swoje rozstrzygnięcie na zeznaniach P. H., D. K. (1) i G. K., a odmawiając wiary zeznaniom świadków J. P. (1), M. G. (2) i H. R. oraz zeznaniom powódki.

Zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Swobodna ocena dowodów nie może być dowolna. Z tych względów przyjmuje się, że jej granice wyznaczane są przez kryteria: logiczne, ustawowe i ideologiczne (zob. wyr. SN z 12.2.2004 r., II UK 236/03, L.). Sąd ma obowiązek wyprowadzenia z zebranego w sprawie materiału dowodowego wniosków poprawnych logicznie.

Dlatego dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu. W szczególności strona skarżąca powinna

Sygn akt I ACa 1151/19

wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając.

Ponadto należy zaznaczyć , że jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego, to taka ocena dowodów nie narusza zasady swobodnej oceny dowodów przewidzianej w art. 233 KPC, choćby dowiedzione zostało, że z tego samego materiału dałoby się wysnuć równie logiczne i zgodne z zasadami doświadczenia życiowego wnioski odmienne (wyr. SN z 27.9.2002 r., IV CKN 1316/00, L.). Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (wyr. SN z 27.9.2002 r., II CKN 817/00, L.; wyr. SN z 16.12.2005 r., III CK 314/05, OwSG 2006, Nr 10, poz. 110).

Zdaniem Sądu Odwoławczego, Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w zakresie wystarczającym dla poczynienia ustaleń faktycznych mających wpływ na zastosowanie przepisów prawa materialnego. Zgromadzone w sprawie dowody poddał wszechstronnej, wnikliwej ocenie, ustalając prawidłowo stan faktyczny sprawy. Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Okręgowy zdaniem Sądu Apelacyjnego odpowiada wymogom stawianym przez przepis art. 233 § 1 k.p.c., uwzględnia cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i tym samym pozostaje pod ochroną wynikającą z powołanego przepisu. Nie nosi ona cech dowolności, odnosi się do przeprowadzonych w sprawie dowodów.

W tym stanie rzeczy zarzuty powódki dotyczące naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługiwały na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego zarzuty naruszenia art. 233 k.p.c. sprowadzają się jedynie do niedopuszczalnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego . Skarżąca bowiem wskazując na zasadność swojego powództwa powołuje się na wersję zdarzenia która jest wskazywana przez świadków J. P. (1), M. G. (2) i H. R. oraz powódkę która zresztą nie była świadkiem całego zdarzenia .

Tymczasem sąd wyjaśnił w sposób logiczny dlaczego wersję zdarzenia oparł na zeznaniach świadków G. K. – komornika sądowego, P. H. – byłego męża pozwanej, D. K. (1) – znajomego P. H.. Według Sądu w sposób spójny i logiczny przedstawili oni sekwencję zdarzeń z 25 stycznia 2019 r.

Świadkowie ci potwierdzili, że dłużnik J. P. (1) dokonał transakcji z D.

Sygn akt I ACa 1151/19

K. – dłużnik wypłacił przy tym kontrahentowi środki pieniężne w polskich złotych, i to przed zajęciem zakupionych przez niego dewiz. Komornik sądowy zaznaczył też, że – wbrew twierdzeniom powódki – w kantorze za ladą nie przebywali w chwili czynności zajęcia ani powódka ani jej ojciec ( ten ostatni - M. G. (2) miał przebywać tylko na zapleczu, po tym jak przyszedł do kantoru w trakcie przeliczania pieniędzy kontrahenta J. P. (1)). Pozostali świadkowie nie potwierdzili też twierdzeń powódki, by środki w kasie kantoru prowadzonego przez dłużniczkę w kwocie 118.200 zł pochodziły od powódki lub jej ojca.

Sąd Apelacyjny w całości tę argumentację podziela.

Skarżąca swoje stanowisko opiera na tym , że w aktach znajduje się dokument KW (kasa wypłaci) wystawiony przez pracownika Kantoru (...), z którego jednoznacznie wynika, że wypłacono dnia 25 stycznia 2019 roku kwotę 118.200,00 złotych na poczet zakupu waluty (EUR i USD) z Kantoru (...) jak i wydruk rejestru transakcji i operacji powodujących zmianę stanu wartości dewizowych w Kantorze powódki który potwierdza, że nabyła ona wartości dewizowe w kwocie 20.000,00 USD i 10.000,00 EUR od Kantoru (...), wydruk z książki ewidencji kantoru z dnia 25 stycznia 2019 roku w którym znajduje się adnotacji o sprzedaży wartości dewizowych w kwocie 20.000,00 USD i 10.000,00 EUR na rzecz Kantoru powódki. Nadto na tym , że powódka dysponuje wystawionym dowodem sprzedaży wartości dewizowych nr 10 z dnia 25 stycznia 2019 roku, na kwotę 10.000,00 EURO i 20.000,00 USD przez Kantor (...).

Tymczasem Sąd Okręgowy w sposób logiczny wyjaśnił, dlaczego nie dał wiary dokumentowi wystawionemu przez Prywatny Kantor (...) w dniu 25.01.2019 r – dowód sprzedaży wartości walutowych nr. 10 ( k.13 akt). Również logicznie i zgodnie z zebranym w sprawie materiałem dowodowym sąd ocenił zarówno zeznania świadka H. R. jak i wystawione przez nią dokumenty KW – kasa wypłaci jako rzekomo przygotowane środki dla M. G. (2) przeznaczone na zakup dewiz od J. P. (1).

Jak słusznie wskazał Sąd Okręgowy zarówno dowód sprzedaży waluty kantorowi powódki jak i dokumenty przygotowane przez księgową kantoru powódki nie zostały okazane w czasie zajęcia tych środków przez komornika. Jest to w sposób jednoznaczny wykazane na dołączonym do akt i stanowiącym istotny dowód w sprawie nagraniu video. Okoliczności ta nie zostały również objęte protokołem zajęcia ruchomości, a protokół zajęcia ruchomości sporządzony przez organ egzekucyjny w toku postępowania egzekucyjnego jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 k.p.c.

W wywiedzionej apelacji powódka nie wykazała więc przy użyciu argumentów o charakterze jurydycznym, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia

Sygn akt I ACa 1151/19

życiowego, gdyż tylko takie uchybienie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż

ocena sądu.

Nieuzasadnione są również zarzuty prawa materialnego.

W szczególności nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 535 k.c. w związku z postanowieniami art 155 § 2 k.c. oraz art. 348 k.c. jak również zarzut naruszenia art. 169 k.c.

Zgodnie z art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Natomiast w myśl art. 155 k.c.

§ 1. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

§ 2. Jeżeli przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy oznaczone tylko co do gatunku, do przeniesienia własności potrzebne jest przeniesienie posiadania rzeczy. To samo dotyczy wypadku, gdy przedmiotem umowy zobowiązującej do przeniesienia własności są rzeczy przyszłe.

Do przeniesienia własności w tym przypadku konieczne było przeniesienie posiadania rzeczy. Przeniesienie posiadania następuje przez wydanie rzeczy. ( art. 348 k.c.) .

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu Okręgowego , że w tym przypadku nie doszło do skutecznego przeniesienia środków walutowych w posiadanie M. G. (2), który miał działać wówczas w imieniu powódki.

Wynika to zarówno z zeznań świadków którym Sąd Okręgowy prawidłowo dał wiarę jak również z zapisów video z którego wynika, że dewizy w chwili zajęcia znajdowały się w posiadaniu dłużniczki, a nie powódki ( M. G. (2)) – nie zostały one faktycznie jeszcze przeniesione w jego posiadanie. Z zapisu wynika , że w chwili zajęcia przedmiotowe dewizy zostały właśnie odebrane od sprzedającego i przeszły w posiadanie dłużniczki – kantoru. Z filmu wynika , że po sprzedaży środków walutowych przez świadka D. K. (2) będący w kantorze informuje J. P. o tym że prowadzone jest postępowanie egzekucyjne. Następnie informuje o zajęciu wszelkich środków które znajdują się w kantorze łącznie z depozytem. Środki zostały przyjęte na kwit przez K.. W tym momencie doszło do zajęcia środków walutowych Dopiero w tym momencie J. P. bierze walutę z lady i podaje M. G. który znajduje się w pomieszczeniu obok mówiąc , że to nie są jego środki , to są pieniądze kolegi. W ocenie Sądu Apelacyjnego ta sekwencja zdarzeń wyraźnie wskazuje na wersję przyjętą przez Sąd Okręgowym , że przed zajęciem środków walutowych przez komornika nie

Sygn akt I ACa 1151/19

doszło do przeniesienia własności tych środków na M. G.. Wynika to również z protokołu zajęcia ruchomości sporządzonym przez K. na miejscu dokonywania czynności ( k. 49 i dalej akt Km 4/19 ), a jak już wyżej wskazano w tym zakresie protokół taki stanowi dokument urzędowy w rozumieniu art. 244§ 1 k.p.c. (Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 września 2014 r. V CSK 563/13).

Należy dodać , że wniesiona na tą czynność skarga na komornika w trybie art. 767 k.p.c. została oddalona postanowieniem Sądu Rejonowego (...) w P. z dnia 9 kwietnia 2019 r. w sprawie o sygn.. akt II Co 375/19. ( akta Km 4/19).

Reasumując stwierdzić należy, że powódka nie wykazała by w chwili zajęcia środki walutowe w kwocie 10.000 EURO i 20.000 USD stanowiły jej własność i tym samym powództwo oparte o treść art. 841 § 1 k.p.c. nie mogło zostać uwzględnione.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny apelację jako nieuzasadnioną oddalił na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108§ 1 k.p.c. oraz § 2 pkt.6 w zw. z § 10 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r w sprawie opłat za czynności adwokackie. (Dz.U. 2015 r. poz.1800).

Małgorzata Mazurkiewicz-Talaga Ryszard Marchwicki Ewa Staniszewska