Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 kwietnia 2022 r.

Sąd Apelacyjny w (...), I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej w składzie:

Przewodniczący:	Sędzia Bogdan Wysocki

po rozpoznaniu w dniu 7 kwietnia 2022 r. w (...)

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Banku Spółdzielczego we W.

przeciwko P. Ż.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu, XIII Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w L.

z dnia 29 lipca 2021 r., sygn. akt XIII C 82/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.050 zł (cztery tysiące pięćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Bogdan Wysocki

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 października 2020 r. powód Bank Spółdzielczy we W. wniósł o orzeczenie nakazem zapłaty w postępowaniu nakazowym, aby pozwany P. Ż. zapłacił powodowi kwotę 99.751,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 5,60% liczonymi od dnia 20 października 2020 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania. W razie skutecznego wniesienia przez pozwanego zarzutów od nakazu zapłaty, powód wniósł o utrzymanie w mocy nakazu zapłaty, a w razie braku podstaw do utrzymania nakazu zapłaty w mocy o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 99.751,65 zł wraz z odsetkami ustawowymi w aktualnej wysokości 5,60% liczonymi od dnia 20 października 2020 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania.

18 listopada 2020 r. Sąd Okręgowy w (...) wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym i zasądził całą należność dochodzoną pozwem.

8 grudnia 2020 r. pozwany złożył zarzuty od ww. nakazu zapłaty. Pozwany wniósł o uchylenie nakazu zapłaty w całości i oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów procesu.

Pismem z dnia 29 lipca 2021 r. powód cofnął pozew w zakresie roszczenia głównego oraz odsetkowego w części przewyższającej kwotę 71.874,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty w części obejmującej cofnięcie pozwu i umorzenie w tym zakresie postępowania, zrzekając się jednocześnie roszczenia w zakresie objętym cofnięciem pozwu. Ponadto, wniósł o utrzymanie nakazu zapłaty w mocy w części obejmującej zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 71.874,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie a także o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kosztów dojazdu pełnomocnika na posiedzenie w dniu 29 lipca 2021 r.

Wyrokiem z dnia 29 lipca 2021 r. Sąd Okręgowy w (...), XIII Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w L. utrzymał w części w mocy nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z 18 listopada 2020 r. co do kwoty 71.874,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie: a) od kwoty 99.751,65 zł od dnia 20 października 2020 r. do dnia 19 listopada 2020 r., b) od kwoty 98.251,65 zł od dnia 20 listopada 2020 r. do dnia 7 grudnia 2020 r., c) od kwoty 94.341,65 zł od dnia 8 grudnia 2020 r. do dnia 10 stycznia 2021 r., d) od kwoty 90.661,65 zł od dnia 11 stycznia 2021 r. do dnia 9 marca 2021 r., e) od kwoty 86.961,65 zł od dnia 10 marca 2021 r. do dnia 8 kwietnia 2021 r., f) od kwoty 85.411,65 zł od dnia 9 kwietnia 2021 r. do dnia 13 kwietnia 2021 r., g) od kwoty 83.411,65 zł od dnia 14 kwietnia 2021 r. do dnia 9 maja 2021 r., h) od kwoty 79.411,65 zł od dnia 10 maja 2021 r. do dnia 23 maja 2021 r., i) od kwoty 79.134,15 zł od dnia 24 maja 2021 r. do dnia 21 czerwca 2021 r., j) od kwoty 75.574,15 zł od dnia 22 czerwca 2021 r. do dnia 9 lipca 2021 r., k) od kwoty 71.874,15 zł od dnia 10 lipca 2021 r. do dnia zapłaty oraz co do zasądzonych w nakazie zapłaty kosztów zastępowania (pkt 1); w pozostałym zakresie umarza postępowanie w sprawie (pkt 2); zasądzł od pozwanego na rzecz powoda 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i 151,11 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu pełnomocnika (pkt 3).

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski.

11 lutego 2016 r. pozwany prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą Firma (...) Roboty (...) Mostowe Transport z siedzibą w L., zawarł z powodem umowę o kredyt w rachunku bieżącym nr (...). Następnie, umowę zmieniono aneksem nr (...) z dnia 24 października 2016 r., aneksem nr (...) z dnia 14 marca 2017 r. oraz aneksem nr (...) z dnia 18 września 2017 r.

Zgodnie z umową pozwanemu udzielono prawo do zadłużania się na rachunku bieżącym prowadzonym w banku do kwoty 400.000 zł w okresie od dnia 11 lutego 2016 r. do dnia 10 lutego 2019 r. Kredyt został udzielony na finansowanie bieżących potrzeb pozwanego związanych z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Ostateczny termin spłaty kredytu i odsetek został określony na dzień 10 lutego 2019 r. ( § 1 ust. 1, 2, 4 umowy).

Spłatę kredytu zabezpieczono m.in. wekslem in blanco wystawionym przez pozwanego (§ 1 ust. 8 pkt 1 umowy). Pozwany podpisał też deklarację wekslową, w której wskazano, że bank ma prawo wypełnić weksel w każdym czasie na sumę odpowiadającą kwocie wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami, prowizją i kosztami w przypadku niedotrzymania umownego terminu spłaty kredytu oraz we wszystkich tych przypadkach, gdy służy bankowi prawo ściągnięcia wierzytelności przed nadejściem terminu płatności. Bank ma prawo opatrzyć weksel datą płatności wg swego uznania, zawiadamiając pozwanego listem poleconym wysłanym najpóźniej na 7 dni przed terminem płatności. Weksel miał być płatny w oddziale banku we W..

W § 7 umowy wyszczególniono przypadki w których bank miał prawo obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę. Termin wypowiedzenia umowy określono na 30 dni, a w przypadku zagrożenia upadłością kredytobiorcy 7 dni, przyjmując że biegnie on od dnia następnego po dniu doręczenia kredytobiorcy pisma banku informującego o wypowiedzeniu umowy.

Ponadto, w § 10 umowy określono obowiązki pozwanego w okresie kredytowania, zobowiązując go m.in. do przedkładania żądanych w terminie do 20 dnia miesiąca, sprawozdań finansowych, deklaracji podatkowych oraz innych służących do oceny jego zdolności kredytowej i zapewnienia w tym celu wglądu do ksiąg.

Od maja do lipca 2017 r., pozwany realizował inwestycję, za którą nie otrzymał płatności w kwocie wynikającej z umowy, co doprowadziło do znacznego pogorszenia się jego sytuacji ekonomiczno-finansowej. Na rachunku bankowym pozwanego pojawiły się zajęcia komornicze, w konsekwencji czego pozwany zrezygnował z przeprowadzania na nim obrotów. Ponadto, pozwany mimo obowiązku wynikającego z umowy zaprzestał przedstawiać powodowi dokumentów mających na celu monitorowanie sytuacji ekonomiczno-finansowej.

Powód, celem zabezpieczenia swoich interesów oraz z obawy, że kredyt nie zostanie spłacony, pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. wypowiedział umowę o kredyt w rachunku bieżącym numer (...) z dnia 11 lutego 2016 r. z późniejszymi zmianami w terminie 30 dni od daty doręczenia pisma. W związku z wypowiedzeniem umowy bank wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 284.000 zł wraz z dalszym odsetkami liczonymi od kapitału niewymagalnego od dnia sporządzenia go wypowiedzenia zgodnie z § 2 umowy.

Pozwany nie spełnił żądania powoda dotyczącego spłaty całego zadłużenia, w związku z czym pismem z dnia 16 lipca 2018 r., odebranym przez pozwanego 20 lipca 2018 r., bank wezwał pozwanego do wykupu weksla, wskazując, że na kwotę 282.979,81 zł składa się:

- kwota 279.000 zł stanowiąca pozostałą do spłaty część kapitału,

- kwota 587,72 zł – odsetki umowne naliczone od dnia 11 lipca 2018 r. do dnia 10 lipca 2018 r. od kwoty 284 000 zł

- kwota 288,69 zł – odsetki umowne naliczone od dnia 11 lipca 2018 r. do dnia 15 lipca 2018 r. od kwoty 279 000 zł

- kwota 3 103,40 zł – odsetki od należności przeterminowanych naliczone od dnia 16 lipca 2018 r. do dnia 13 sierpnia 2018 r. od kwoty 279 000 zł.

Powód określił ostateczny termin wykupu weksla na 14 sierpnia 2018 r. Pozwany jednak weksla nie wykupił.

Powodowy bank wstrzymał się z dalszymi działaniami mającymi na celu pozyskanie tytułu wykonawczego, aż do momentu zakończenia umowy kredytowej. W tym okresie pozwany nie dokonał jednak spłaty całości zadłużenia.

Po zakończeniu umowy pozwany zwrócił się do powoda o zmniejszenie wysokości rat kapitałowych, na co powód wyraził zgodę pismem z dnia 20 kwietnia 2020 r., jednakże płatności również nie zostały zrealizowane.

W okresie od 14 sierpnia 2018 r. do 20.10.2020 r. pozwany dokonywał nieregularnych spłat kredytu, w konsekwencji czego na dzień wniesienia pozwu, do spłaty została kwota 99.751,55 zł.

Po wytoczeniu powództwa pozwany dokonał kolejnych wpłat na poczet dochodzonego roszczenia: 20 listopada 2020 r. – 1.500 zł, 8 grudnia 2020 r. – 3.910 zł, 11 stycznia 2021 r. – 3.680 zł, 10 marca 2021 r. – 3.700 zł, 9 kwietnia 2021 r. – 1.550 zł, 14 kwietnia 2021 r. – 2.000 zł, 10 maja 2021 r. – 4.000 zł, 24 maja 2021 r. - 277,50 zł, 22 czerwca 2021 r. – 3.560 zł, 10 lipca 2021 r. – 3.700 zł.

Pozostałej należności dochodzonej pozwem pozwany nie zapłacił. Do zapłaty pozostała kwota 71.874,15 zł.

W niniejszym postępowaniu powód dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 99.751,65 zł. Pismem z dnia 29 lipca 2021 r. powód cofnął pozew w zakresie roszczenia głównego oraz odsetkowego w części przewyższającej kwotę 71.874,15 zł, uwzględniając dokonane przez pozwanego wpłaty.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwalało na uznanie, że cofnięcie pozwu w zakresie roszczenia głównego oraz odsetkowego w części przewyższającej kwotę 71.874,15 zł, nie jest sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza do obejścia prawa oraz nie narusza słusznego interesu stron. W tej sytuacji sąd uznał częściowe cofnięcie pozwu za prawnie skuteczne. Wobec skutecznego częściowego cofnięcia pozwu sąd umorzył postępowanie w tym zakresie ( art. 355 § 1 k.p.c.).

Jeśli natomiast chodzi o zapłatę kwoty ostatecznie dochodzonej przez powoda w postępowaniu to wynikała ona z weksla, który został wystawiony jako weksel in blanco, zabezpieczający wykonanie umowy kredytu. Do procesu prowadzonego na podstawie tak wystawionego weksla wypełnionego później przez wierzyciela wekslowego i nie wprowadzonego w obieg w drodze indosu, do odpowiedzialności pozwanego i zakresu postępowania zastosowanie ma art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. Prawo Wekslowe (j.t. Dz.U. 2016r., poz. 160)

Zobowiązanie wekslowe ma charakter abstrakcyjny, który wyraża się tym, że zobowiązanie zachowuje swą ważność niezależnie od wszystkich przyczyn, które spowodowały jego powstanie. Konieczną i wystarczającą przesłanką uzyskania nakazu zapłaty przeciwko zobowiązanemu z weksla jest prawidłowa treść tego dokumentu. Art. 485 § 2 k.p.c. wskazuje bowiem, że ocena weksla w postępowaniu nakazowym ogranicza się do badania formy treści oraz wymagalności wyrażonego w dokumencie zobowiązania. W konsekwencji jeżeli weksel spełnia wymogi formalne - czyli zawiera wszystkie przewidziane w prawie wekslowym wymogi niezbędne dla jego ważności oraz jeśli roszczenie z niego jest już wymagalne, sąd zobligowany jest do wydania nakazu zapłaty. Dopiero na skutek wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty, sąd powinien uwzględnić argumenty stron odnoszące się do łączącego je stosunku podstawowego, dla zabezpieczenia którego wystawiony został weksel in blanco.

Weksel przedłożony przez powoda był wekslem ważnym, a jego treść nie nasuwała wątpliwości, co do swej prawdziwości, tak w zakresie osnowy, jak i stanu dokumentu. Weksel ten spełniał w zakresie swej treści wymagania, o których mowa w 101 pkt 1-7 ustawy, a zatem zawiera nazwę ,,weksel” w samym tekście dokumentu, przyrzeczenie bezwarunkowej zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej, zawiera wskazanie terminu płatności, miejsce płatności (W.), określenie podmiotu, na rzecz którego zapłata ma być dokonana, datę i miejsce wystawienia weksla , czytelny podpis wystawcy weksla (P. Ż.). Pozwany nie podniósł przy tym zarzutów wskazujących na wypełnienie weksla niezgodnie z porozumieniem wekslowym, nie podnosił również zarzutów dotyczących ważności weksla, a jego zarzuty jedynie sprowadzały się do kwestionowania zasadności wypowiedzenia umowy kredytu rewolwingowego, który de facto nie był przedmiotem niniejszego postępowania. Pozwany nie zakwestionował natomiast w żaden sposób zasadności wypowiedzenia umowy kredytu w rachunku bieżącym. Sąd nie miał jednak wątpliwości, że wypowiedzenie umowy o kredyt w rachunku bieżącym nr (...) było skuteczne. Sytuacja ekonomiczno-finansowa pozwanego uległa znacznemu pogorszeniu, a na rachunku bankowym pozwanego pojawiły się zajęcia komornicze. Ponadto, pozwany mimo obowiązku wynikającego z umowy zaprzestał przedstawiać powodowi dokumentów mających na celu monitorowanie sytuacji ekonomiczno-finansowej. Tym samym, powód celem zabezpieczenia swoich interesów oraz z obawy, że kredyt nie zostanie spłacony, skorzystał ze swojego uprawnienia wynikającego z § 7 ust. 1 pkt 1, 2, 6, 9, 10, 11 i 12 i pismem z dnia 8 czerwca 2018 r. z zachowaniem 30 dniowego terminu wypowiedzenia wypowiedział umowę. Następnie pismem z dnia 16 lipca 2018 r. wezwał do wykupienia weksla. Bank wstrzymał się z dalszymi działaniami mającymi na celu pozyskanie tytułu wykonawczego, aż do momentu zakończenia umowy kredytowej, tj. do dnia 10 lutego 2019 r. W tym okresie pozwany nie dokonał jednak całości spłaty zadłużenia. Pozwany nie wywiązał się zatem z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego kwota niespłaconej należności głównej stała się wymagalna wraz z odsetkami ustawowymi z dniem wypowiedzenia umowy. W toku procesu pozwany nie udowodnił, że spłacił kredyt ani że spłacił więcej niż to zostało wykazane przez powoda. Pozwany pozostaje zatem dłużnikiem powoda co do kwoty 71.874,15 zł z tytułu kredytu. Sąd nie dostrzegł także żadnych błędów w zakresie rozliczeń między stronami, a sam pozwany nie wskazywał na takie okoliczności.

W kwestii dotyczącej odsetek, sąd zasądził zgodnie z żądaniem powoda i mając na uwadze treść art. 481 k.c. Odmowa zapłaty weksla przez pozwanego niewątpliwie powoduje opóźnienie dłużnika w spełnieniu świadczenia, wierzyciel może zatem od dłużnika domagać się odsetek, począwszy od dnia ostatecznej płatności. Skoro pozwany wezwany do wykupu weksla nie spełnił dobrowolnie świadczenia w terminie wyznaczonym, popadł niewątpliwie w opóźnienie. Zasądzenie odsetek zgodnie z żądaniem pozwu, wynikało również z tego, że okoliczności związane z zawarciem przez pozwanego kredytu, którego zabezpieczenie stanowił weksel własny in blanco, nie zostało przez żadną ze stron zanegowane.

Mając powyższe na uwadze, sąd na podstawie art. 493 § 4 k.p.c. orzekł jak w pkt 1 wyroku. W pkt 2 wyroku sąd umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. O kosztach orzekł w pkt 3 wyroku, zasądzając uzupełniająco na rzecz powoda koszty procesu zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik (art. 98 k.p.c.).

Apelację od wyroku złożył pozwany, zaskarżył go w całości. Pozwany zarzucał rozstrzygnięciu:

-

naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez uznanie, że powód wypowiedział umowę kredytu w sposób skuteczny i zgodny z prawem, podczas gdy odbyło się to w czasie kiedy prowadzono wobec pozwanego postępowanie restrukturyzacyjne,

-

naruszenie prawa materialnego - art. art. 256 ust. 1 i 2 ustawy prawo restrukturyzacyjne poprzez uznanie, że powód był uprawniony do wypowiedzenia umowy kredytu.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania.

Powód wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od pozwanego na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny, zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Ustalenia faktyczne sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, nie budzą wątpliwości i dlatego Sąd Apelacyjny przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Ustalenia te nie zostały także, przynajmniej w sposób czytelny, zakwestionowane w apelacji.

Nie doszło także do naruszenia przez sąd orzekający jakichkolwiek przepisów prawa procesowego lub materialnego.

Należy pamiętać, że, z uwagi na rozpoznawanie sprawy w trybie postępowania nakazowego, a zarazem wekslowego, zakres badania przez sąd sprawy co do zasady ograniczony był treścią twierdzeń, zarzutów oraz dowodów zgłoszonych przez pozwanego w zarzutach od nakazu zapłaty z dnia 18 listopada 2020 r. (art. 493 § 2 kpc).

Tymczasem w piśmie z dnia 7 grudnia 2020 r., zawierającym zarzuty od nakazu zapłaty, pozwany w ogóle nie odnosił się do treści żądań pozwu, a podnosił wyłącznie okoliczności związane z wypowiedzeniem przez powoda kredytu rewolwingowego (z przedłożonej przez pozwanego korespondencji wynika, że chodzi o inny kredyt udzielony pozwanemu na podstawie umowy z dnia 14 listopada 2017 r. o nr (...)), który nie był przedmiotem roszczeń powództwa.

Również wyłącznie tego kredytu dotyczyła treść korespondencji między stronami, dołączonej do akt sprawy.

Nawet gdyby jednak założyć, że chodziło tu o oczywistą omyłkę, to treść podniesionych zarzutów od nakazu zapłaty, a także treść zarzutów apelacyjnych nie mogłyby prowadzić do wydania korzystnego dla skarżącego rozstrzygnięcia, podważającego zasadność roszczeń powództwa (po jego modyfikacji na skutek częściowego spełnienia przez pozwanego zobowiązania w toku procesu).

Jedynym bowiem zarzutem apelacyjnym jest kwestionowanie prawa powoda do wypowiedzenia umowy kredytu, z uwagi na treść art. 256 ust. 1 i 2 prawa restrukturyzacyjnego.

Według skarżącego do wypowiedzenia doszło bowiem w czasie, gdy wszczęte zostało wobec niego i było prowadzone postępowanie restrukturyzacyjne, a wspomniana czynność wypowiedzenia została dokonana bez zgody rady wierzycieli.

W związku z tym w pierwszej kolejności należy stwierdzić, że wspomniany zarzut w ogóle nie poddawał się merytorycznej ocenie.

Został on bowiem oparty o ogólnikowe twierdzenia i nie poparty był jakimikolwiek konkretnymi danymi, a tym bardziej dokumentami, z których wynikałoby, czy rzeczywiście oraz w jakim okresie prowadzone było wobec pozwanego postępowanie restrukturyzacyjne, jaki był jego charakter i przebieg, a także czy i jakie podjęto w nim czynności, mogące rzutować na wynik niniejszej sprawy.

Jedynie z treści pisma nadzorcy sądowego do powoda z dnia 14 sierpnia 2018 r., dołączonego dopiero na etapie postępowania apelacyjnego do wniosku pozwanego o zwolnienie od kosztów sądowych (k. 147), można wnioskować, że w bliżej nie określonym czasie prowadzone było w stosunku do pozwanego przyspieszone postępowanie układowe, o jakim mowa w art. 227 i nast. prawa restrukturyzacyjnego.

Z kolei pozwany nie podważał twierdzeń powoda, że dochodzona pozwem wierzytelność nie była objęta układem, z uwagi na treść art. 151 ust. 2 prawa restrukturyzacyjnego.

Była ona bowiem zabezpieczona hipoteką na mieniu dłużnika (por. § 1 pkt. 8 aneksu nr (...) do umowy kredytu z dnia 24 października 2016 r. oraz § 1 pkt. 8 aneksu nr (...) do umowy kredytu z dnia 14 marca 2017 r.), a powód nie wyraził zgody na objęcie jej układem.

W tej sytuacji, stosownie do przepisu art. 256 ust. 3 prawa restrukturyzacyjnego, powód jako wierzyciel nie był związany ograniczeniami wynikającymi z art. 256 ust. 1 i 2 pr. restr. w zakresie prawa do wypowiedzenia umowy kredytu.

Nie ma także jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że wypowiedzenie przez powoda umowy i dochodzenie wynikających stąd przysługujących mu należności miałoby stanowić nadużycie prawa lub pozostawać w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego (art. 5 kc).

Dla porządku należy dodać, że ani w zarzutach od nakazu zapłaty, ani w apelacji pozwany nie kwestionuje przedstawionych przez powoda wyliczeń, obrazujących stan jego zadłużenia kredytowego.

Natomiast przedmiotem postępowania w sprawie nie mogły być hipotetyczne roszczenia odszkodowawcze, jakie rzekomo przysługują pozwanemu w stosunku do powodowego banku.

Z tych przyczyn na podstawie art. 385 kpc Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O należnych stronie powodowej kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono (punkt 2. wyroku) na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc oraz art. 99 kpc w zw. z art. 391 kpc, przy uwzględnieniu treści przepisów § 10 ust. 1 pkt 2) w zw. z § 2 pkt. 6) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2018.265.).

Bogdan Wysocki