Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 stycznia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Piotr Górecki

Sędziowie: Małgorzata Kaźmierczak

Bogdan Wysocki /spr./

Protokolant: st. sekr. sąd. Katarzyna Kaczmarek

po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2020 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa S. M. i B. M.

przeciwko A. (...) w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 31 października 2018 r. sygn. akt I C 140/17

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powodów solidarnie na rzecz pozwanego kwotę 4.050 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Bogdan Wysocki Piotr Górecki Małgorzata Kaźmierczak

UZASADNIENIE

Powodowie S. M. i B. M. wystąpili z powództwem przeciwko stronie pozwanej A. (...) w W., w którym domagali się pozbawienia w całości wykonalności wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 10 sierpnia 1998 r. sygn. akt I C 66/17 zaopatrzonego w klauzulę wykonalności, zasądzającego od S. i B. M. na rzecz Banku (...) S.A. we W. działającego w imieniu i na rzecz A. (...)kwotę 190.381,11 zł z odsetkami od dnia 13 lutego 1994 r. do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na jej rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 31 października 2018 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił powództwo (pkt 1), zasądził od powodów solidarnie na rzecz pozwanego kwotę 5.400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Podstawą rozstrzygnięcia były następujące ustalenia i wnioski.

Wyrokiem z dnia 10 sierpnia 1998 r. w sprawie sygn. akt I C 66/97 Sąd Wojewódzki w Zielonej Górze w sprawie z powództwa Banku (...) S.A. we W. działającego w imieniu i na rzecz A. (...) przeciwko B. i S. małż. M. zasądził od pozwanych B. i S. małż. M. solidarnie na rzecz powoda kwotę 190.381,11 zł z ustawowymi odsetkami w wysokości 54 % od dnia 13 lutego 1994 r. do dnia 14 grudnia 1995 r., z 46 % odsetek od dnia 15 grudnia 1995 r. do dnia 31 grudnia 1996 r., z 35 % odsetek od dnia 1 stycznia 1997 r. do dnia 14 kwietnia 1998 r. ustawowymi odsetkami w przypadku zmiany ich wysokości do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pisemnym wyroku Sąd podniósł, że pozwani B. i S. M. nie wywiązali się z umów kredytowych zawartych z Bankiem (...) w S., a następnie z umowy o spłatę restrukturyzowanego długu, który zawarli z Bankiem (...) S.A. we W. w dniu 30 listopada 1992 r. Nie ostał się również zarzut spłaty kredytu w wysokości 40 %, gdyż pozwani nie byli pewni ani co do wielkości spłat, ani co do kredytu. Pozwany S. M. funkcjonował w Banku (...) w S. nie tylko, jako kredytobiorca, ale przede wszystkim był członkiem Rady Nadzorczej tego banku, zajmującej się kontrolą finansowej działalności banku. Ustalono, że pozwani zaciągnęli bardzo wysokie kredyty, których bądź nie spłacali, bądź spłacali w minimalnym stopniu.

W toku postępowania dowodowego pozwani reprezentowani przez zawodowego pełnomocnika nie podnosili żadnych merytorycznych zarzutów do rozliczenia stanowiącego podstawę do wydania orzeczenia, nie wykazali również spłaty z tytułu umowy z 30.11.1992 r.

Od powyższego wyroku pozwani, zastępowani przez profesjonalnego pełnomocnika, wywiedli apelację, która postanowieniem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 8 czerwca 1999 r. została odrzucona z powodu nieuiszczenia wpisu od apelacji.

Powyższy wyrok został opatrzony klauzulą wykonalności w dniu 26 lipca 1999 r. Po nadaniu klauzuli wykonalności wierzyciel Bank (...) S.A. we W., działający w imieniu i na rzecz A. (...)wnioskiem z dnia 30 października 2000 r. złożonym do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...)wniósł o wszczęcie egzekucji z nieruchomości stanowiących własność B. i S. małż. M. - dla których Sąd Rejonowy w (...) prowadzi księgi wieczyste o numerach (...).

Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w (...)pismem z dnia 15 stycznia 2001 r. w sprawie(...)zawiadomił dłużników o wszczęciu egzekucji z nieruchomości, dla których Sąd Rejonowy w (...) prowadzi księgi wieczyste o numerach (...), na podstawie tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 10 sierpnia 2000 r. w sprawie I C 66/97.

Powodowie w marcu 2002 roku wnieśli skargę o wznowienie postępowania sprawy I C 66/97, która to skarga wyrokiem z dnia 21 stycznia 2004 r. Sądu Okręgowego w Zielonej Górze w sprawie I C 91/02, została oddalona.

W pisemnym uzasadnieniu wyroku, Sąd wskazał, że przedmiotowy wyrok z dnia 10 sierpnia 1998 r. opierał się na zobowiązaniach powodów z nieuregulowanych umów kredytowych z 30 listopada 1992 r. oraz umowy konwersji kredytów z dnia 16 grudnia 1991 r., zaś powołana przez S. i B. M. okoliczność podrobienia aneksu do umowy z dnia 13 października 2000 r., a więc na zdarzenie, które powstało przed wystąpieniem okoliczności stanowiących podstawę odpowiedzialności S. i B. M. w sprawie I C 66/97. Ponadto za oddaleniem skargi przemawiało to, że umowy które były zawierane przez S. i B. M. były wielokrotnie objęte restrukturyzacją i procesem naprawczym, co w konsekwencji prowadziło do stopniowego modyfikowania stopnia zadłużenia.

Od powyższego wyroku powodowie, zastępowani przez profesjonalnego pełnomocnika, wywiedli apelację, która została odrzucona prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 26 maja 2004 r. z powodu nieuiszczenia opłaty od apelacji.

30 listopada 1992 r. B. i S. M. zawarli z Bankiem (...) w S. działającego w imieniu (...) Banku (...) S.A. we W. umowę o spłatę zrestrukturyzowanego długu nr (...), na podstawie której zobowiązali się do spłaty do dnia 30 sierpnia 1999 r. kwoty 1.879.823.800,00 zł (starych złotych). Zabezpieczeniem spłaty zrestrukturyzowanego długu miał stanowić m.in. wpis hipoteczny.

30 listopada 1992 r. Bank(...) w S. zawarł z (...) Bankiem (...) S.A. we W. umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przeniósł na rzecz (...) Banku (...) S.A. wierzytelność przysługującą mu przeciwko B. i S. małż. M. w wysokości 1.879.823.800,00 starych złotych, co stanowiło 84% kwoty niespornej wierzytelności.

Na dzień 30 listopada 1992 r. Bankowi (...) w S. przysługiwała wierzytelność wobec B. i S. małż. M. w łącznej wysokości 2.237.885.500 starych złotych, z tytułu umowy kredytowej z dnia 17 września 1990 r.

Powyższy dług został wykupiony przez (...) Bank (...) S.A. we W., ze środków pochodzących od Funduszu (...) ( (...)) na podstawie zawartej w dniu 10 lipca 1992 r. umowy nr (...) między bankiem a Ministrem Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej występującym w imieniu Skarbu Państwa będącego dysponentem Funduszu Restrukturyzacji i Oddłużenia Rolnictwa.

Po utworzeniu A. (...) Agencja w celu realizacji przejętych od (...) zadań zawarła umowę z dnia 18 kwietnia 1995 r. z (...) Bankiem (...) S.A. we W., której przedmiotem było współdziałanie w zakresie realizacji wierzytelności i zobowiązań finansowych wynikających z umowy z dnia 10 lipca 1992 r.

Następnie w dniu 23 października 1998 r. zawarto kolejną umowę pomiędzy (...) a (...) Bankiem (...) S.A. we W., w celu realizacji wierzytelności i zobowiązań finansowych wynikających z umowy z dnia 10 lipca 1992 r., których obsługę bank prowadził w oparciu o umowę z 18 kwietnia 1995 r.

Rozwiązanie umowy nastąpiło z dniem 31 marca 2014 r. na podstawie zawartego w dniu 31 grudnia 2013 r. aneksu między (...) w W., a Bankiem (...) S.A. w W. (następcą prawnym (...) Banku (...) S.A.).

Postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułu wykonawczego I C 66/97 jest prowadzone przez komornika sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...) pod sygnaturą (...) Aktualnie doszło do sprzedaży części zajętych nieruchomości. Dotychczas w toku postępowania wyegzekwowano 13.065,99 zł z wynagrodzenia dłużnika.

W ocenie Sądu Okręgowego wniesione przez powodów powództwo przeciwegzekucyjne o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego w postaci wyroku Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze wydanego w sprawie I C 66/97 jest bezzasadne.

Powodowie wnosząc pozew wskazali, jako jego podstawę treść art. 840 § 1 ust 2 k.p.c.

Zgodnie z treścią art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. dłużnik może w drodze powództwa żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności w całości lub części albo ograniczenia, jeżeli po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane; gdy tytułem jest orzeczenie sądowe, dłużnik może powództwo oprzeć także na zdarzeniach, które nastąpiły po zamknięciu rozprawy, a także zarzucie spełnienia świadczenia, jeżeli zarzut ten nie był przedmiotem rozpoznania w sprawie.

Artykuł 840 § 1 pkt 2 stwarza podstawę do zwalczania tytułu wykonawczego w przypadku, gdy już po powstaniu tytułu egzekucyjnego zaszły zdarzenia prowadzące do wygaśnięcia zobowiązania lub wskutek których zobowiązanie nie może być egzekwowane. W oparciu o regulacje materialnoprawne w literaturze rozróżnia się zdarzenia zależne od woli stron (np. spełnienie świadczenia, potrącenie) oraz niezależne od woli stron (m.in. przedawnienie roszczenia, niemożność świadczenia wskutek okoliczności, za które dłużnik nie odpowiada). Por. np. uchwała SN z dnia 14 października 1993 r., III CZP 141/93, OSNC 1994, nr 5, poz. 102; uchwała SN z dnia 30 lipca 1974 r., III CZP 44/74, OSNC 1975, nr 5, poz. 78. Omawiany przepis w odniesieniu do orzeczeń sądowych wprowadza prekluzję, co do zdarzeń zaszłych przed zamknięciem rozprawy, a zatem zanim jeszcze takie orzeczenie formalnie zostało wydane.

Jeżeli dłużnik wskazuje, że po powstaniu tytułu egzekucyjnego nastąpiło zdarzenie, wskutek którego zobowiązanie wygasło albo nie może być egzekwowane (art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c.), to powinien je udowodnić. Przykładowo, dłużnik może wskazywać, że zobowiązanie wygasło na skutek zapłaty czy wykonania zobowiązania (art. 451 k.c.), złożenia do depozytu, dobrowolnego zwolnienia z długu (art. 508 k.c.), świadczenia w miejsce zapłaty (art. 453 k.c.), czy też nie może być egzekwowane, ponieważ rozłożono świadczenie na raty lub odroczono jego spełnienie, albo, gdy występuje trwała niemożliwość świadczenia, a także, gdy wydano wyrok na korzyść współdłużnika solidarnego (art. 375 § 2 k.c.). Dłużnik może ponadto powoływać się na zarzut potrącenia, ale tylko w takiej sytuacji, gdy wierzytelność nadająca się do potrącenia stała się wymagalna dopiero po powstaniu tytułu egzekucyjnego (szerzej K. Korzan: Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne w sprawach cywilnych, Warszawa 1986, s. 213-215).

Stosownie do utrwalonego w doktrynie i judykaturze stanowiska, powództwo opozycyjne nie może prowadzić do merytorycznego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem sądowym (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 1972 r., IV CKN 1071/00, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 3 października 2003 r. I ACa 135/03), ponadto zupełnie nieistotne dla sprawy są zarzuty powodów co do sposobu prowadzenia postępowania egzekucyjnego przez komornika sądowego M. B. (1), a przede wszystkim naliczenia „fikcyjnych„ kosztów egzekucyjnych, bezzasadna sprzedaż nieruchomości, czy też zarzuty powodów w stosunku do komornika w związku z prowadzonymi licznymi postępowaniami egzekucyjnymi, albowiem te kwestie podlegają innym postępowaniom przed sądem.

Wobec tego Sąd Okręgowy oddalił powództwo. O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. oraz § 2 ust. 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Apelację od wyroku złożyli powodowie, zaskarżyli go w całości. Powodowie zarzucali orzeczeniu:

1.  naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy:

-

poprzez rozpoznanie sprawy przez skład sądu, w którym brał udział sędzia, który wydał zaskarżone orzeczenie z dnia 10 sierpnia 1998 r., w sprawie o sygn. akt I C 66/97, w konsekwencji czego sędzia miał wyrobiony stosunek do sprawy przed rozpoznaniem sprawy, a z treści zaskarżonego orzeczenia z dnia 31 października 2018 r. wynika, że emocjonalny stosunek sędziego do sprawy, mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

-

art. 187 §1 k.p.c. poprzez zmianę przez sąd podstawy prawnej pozwu z art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. na art. 840 § 1 pkt 2 k.p.c. co skutkowało zmianą podstawy żądania i w konsekwencji naruszenie art. 321 k.p.c.,

-

art. 217 § 1 k.p.c. poprzez pominięcie dowodu z dokumentu tj.: z umowy o cesję wierzytelności z dnia 30.11.1992 r., nr (...); certyfikatu sporządzonego przez Bank (...) w S. z dnia 30.11.1992 r.; z pisma Banku (...) w S. z dnia 25.08.1997 r. L. Dz. (...), powołanych na okoliczność wykazania, że wierzytelność pozwanej się nie należy, oraz że w dniu w dniu 30.11.1992 r. tj. w dniu sporządzenia certyfikatu z dnia 30.11.1992 r. i umowy o cesję wierzytelności z dnia 30.11.1992 r. umowa z dnia 17.09.1990 r. nie obowiązywała, podczas gdy dowód ten dotyczy okoliczności mających dla sprawy istotne znaczenie, a sporne okoliczności nie zostały jeszcze ostatecznie wyjaśnione,

-

art. 232 k.p.c. poprzez przyjęcie, że powód nie wywiązał się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, podczas gdy powód przedstawił komplet dokumentów wzajemnie się uzupełniających wskazujących na logiczny ciąg zdarzeń, potwierdzających, że zasądzona wyrokiem I C 66/97 wierzytelność pozwanej się nie należy jednakże ze względu na zmianę podstawy pozwu przez Sąd, uległy zmianie okoliczności podlegające udowodnieniu, które jednak dotyczą okoliczności ponad żądanie pozwu, skutkiem czego powód nie ma obowiązku udowadniać tych okoliczności,

-

art. 233 § 1 i 2 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej wybiórczo, wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego, polegającej na zupełnym pominięciu dowodu z pisma Banku (...) w S. z dnia 25.08.1997 - L Dz. (...), pomimo faktu, że pismo to stanowiło podstawę do wydania orzeczenia w postępowaniu I C 66/97, a w sprawie stanowi jeden z kluczowych dokumentów, niezbędnych do prawidłowego rozpoznania sprawy,

-

art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niezawarcie w uzasadnieniu wyroku wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia dowodów, na których sąd się oparł i przyczyn dla których odmówił mocy dowodowej dowodom: pismo Banku (...) w S. z dnia 25.08.1997 r.- L. Dz.(...), umowy o cesję wierzytelności z dnia 30.11.1992 r. - nr(...)

2.  naruszenie prawa materialnego, tj.:

-

art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na jego pominięciu w ustalonym w sprawie stanie faktycznym, podczas gdy działanie pozwanego polegające na kontynuowaniu egzekucji wierzytelności w oparciu o tytuł egzekucyjny IC 66/97, wystawiony na Bank (...) S.A. we W., stanowi czynienie ze swego prawa użytku, który jest sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa oraz z zasadami współżycia społecznego, a przez to nie powinno być przez sąd uważane za wykonywanie prawa oraz nie powinno korzystać z ochrony,

-

art. 38 k.c. poprzez jego niezastosowanie do zaskarżonego wyroku z dnia 10.08.1998 r. - I C 66/97 w konsekwencji czego został utrzymany stan prawny niezgodny z obowiązującym prawem, tzn. że został utrzymany stan, w którym osoba prawna jest reprezentowana przez podmiot, który nie jest uprawniony do reprezentowania osób prawnych, co w sposób oczywisty godzi w porządek prawny Rzeczypospolitej.

Wskazując na powyższe zarzuty powodowie wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania zgodnie z treścią pozwu i wskazaną tam podstawą prawną.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od powodów na jej rzecz kosztów postępowania apelacyjnego wg norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Wszystkie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy ustalenia faktyczne sądu I instancji nie budzą wątpliwości i dlatego Sąd Apelacyjny przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Ustalenia te nie zostały skutecznie wzruszone w apelacji w ramach podniesionych tam zarzutów o charakterze procesowym (przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów, błędnych ustaleń faktycznych, naruszenia przepisów art. 233 § kpc, art. 328 kpc, 232 kpc itp.)

Dotyczą one bowiem prawie wyłącznie okoliczności, które miały miejsce przed wydaniem kwestionowanego tytułu wykonawczego, czyli wyroku Sądu Wojewódzkiego (obecnie Sądu Okręgowego) w Z. z dnia 10 sierpnia 1998r., a więc bezprzedmiotowych z punktu widzenia ewentualnych podstaw do uwzględnienia powództwa przeciwegzekucyjnego, o jakich mowa w przepisach art. 840 § 1 pkt. 1) i 2) kpc.

Nie doszło także do naruszenia innych przepisów prawa procesowego i materialnego, bądź to powoływanych w apelacji, bądź takich, które sąd odwoławczy miałby obowiązek uwzględnić z urzędu.

I tak, bezprzedmiotowy na obecnym etapie postępowania był wniosek o wyłączenie sędziego uczestniczącego w wydaniu zaskarżonego wyroku, na podstawie art. 49 kpc.

Sędzia ten nie podlegał natomiast wyłączeniu z mocy ustawy z tej przyczyny, że brał udział w wydaniu orzeczenia, będącego przedmiotem powództwa przeciwegzekucyjnego.

Dodać należy, że do istoty tego rodzaju powództwa należy wyłączenie możliwości badania i podważania tytułu egzekucyjnego, będącego orzeczeniem sądu.

Zgodzić można się ze skarżącym, że Sąd Okręgowy nie wskazał w sposób czytelny, czy badał roszczenia powództwa także z punktu widzenia przesłanek, o jakich mowa w art. 840 § 1 pkt. 1 kpc (taką podstawę prawną swoich roszczeń podali powodowie w pozwie).

Nie jest to jednak uchybienie, tym bardziej mogące rzutować na ocenę poprawności zaskarżonego orzeczenia.

Przede wszystkim sąd, tym bardziej w przypadku występowania stron bez profesjonalnego zastępstwa, ma obowiązek poddania roszczeń powództwa z punktu widzenia wszystkich mogących wchodzić w grę przepisów prawa.

Prawidłowo zatem sąd I instancji rozważał, czy w świetle podanej w pozwie podstawy faktycznej potencjalnie mógłby znaleźć zastosowanie przepis art. 840 § 1 pkt. 2) kpc.

Natomiast z góry należało wykluczyć możliwość uwzględnienia powództwa na podstawie przepisu art. 840 § 1 pkt. 1) kpc, w szczególności na podstawie przesłanki, polegającej na skutecznym zakwestionowaniu „przejścia obowiązku mimo formalnego dokumentu stwierdzającego to przejście”.

Przesłanka ta obejmuje bowiem, w przypadku podważania tytułu wykonawczego będącego orzeczeniem sądu, wyłącznie sytuacje, gdy nadanie klauzuli wykonalności nastąpiło na podstawie przepisów art. 788 kpc lub art. 799 kpc, tzn. gdy do przejścia obowiązku doszło po wydaniu tytułu egzekucyjnego, lub w okolicznościach, o jakich mowa w art. 192 pkt. 3) kpc.

Żadna z tych sytuacji nie występowała w rozpoznawanej sprawie, skoro powodowie powołują się na wadliwość cesji, która miała miejsce jeszcze przed wszczęciem postępowania w sprawie I C 66/97 Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze, w którym zapadło orzeczenie, stanowiące następnie kwestionowany tytuł wykonawczy.

Nie było także podstaw do uwzględnienia powództwa na podstawie innych przesłanek, w tym wymienionych w art. 840 § 1 pkt. 2) kpc.

Jak już wyżej powiedziano, powództwo przeciwegzekucyjne nie może zmierzać do podważania merytorycznej zasadności tytułu egzekucyjnego w postaci wyroku sądu.

Dotyczy to także kwestii legitymacji czynnej i biernej stron wymienionych w tym tytule czy też zgodności wydanego rozstrzygnięcia z zasadami współżycia społecznego.

Natomiast ewentualne wątpliwości co do treści tytułu egzekucyjnego, eksponowane w piśmie procesowym powodów z dnia 6 stycznia 2020r., należy wyjaśniać przy wykorzystaniu instytucji wykładni orzeczenia (art. 352 kpc).

Powództwo egzekucyjne nie służy też sanowaniu hipotetycznych uchybień organu egzekucyjnego w toku prowadzenia egzekucji.

Z kolei powodowie nie wykazali, aby po powstaniu tytułu egzekucyjnego, czyli po dniu uprawomocnienia się wyroku w sprawie I C 66/97 Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze, doszło do zdarzeń, wskutek których objęte tytułem wykonawczym roszczenie wygasło lub z innych przyczyn nie może być egzekwowane.

Z wielu podnoszonych przez powodów okoliczności w grę mógłby jedynie wchodzić podniesiony dopiero w piśmie apelacyjnym z dnia 6 stycznia 2020r. zarzut przedawnienia roszczenia, do jakiego miało rzekomo dojść po powstaniu tytułu egzekucyjnego.

Powodowie mianowicie twierdza, że po prawomocnym umorzeniu postępowania egzekucyjnego w sprawie (...), do jakiego miało dojść w dniu 18 grudnia 2009., nie nastąpiło przerwanie 10 - letniego terminu biegu przedawnienia objętych tytułem wykonawczym roszczeń.

Twierdzenia takie jednak nie znajdują oparcia w jakimkolwiek elemencie materiału dowodowego.

Przeciwnie, z pisma Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w (...) M. B. (2) z dnia 28 czerwca 2018r. (k. 192), mającego walor dokumentu urzędowego (art. 244 kpc), wynika, że postępowanie egzekucyjne w sprawie (...) wszczęte na podstawie wyroku wydanego w sprawie I C 66/97 Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze pozostaje w toku.

Z tych przyczyn na podstawie art. 385 kpc oraz powołanych wyżej przepisów Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O należnych stronie pozwanej kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono (punkt 2 wyroku) na podstawie przepisów art. 98 § 1 i 3 kpc oraz art. 99 kpc i art. 105 § 2 kpc w zw. z art. 391 kpc, przy uwzględnieniu treści § 10 ust. 1 pkt 2) w zw. z § 2 pkt. 6) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015.1804 ze zm.).

Bogdan Wysocki Piotr Górecki Małgorzata Kaźmierczak