Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2014r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Jerzy Zalasiński
Protokolant	st. sekr. sądowy Dorota Malewicka

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 lipca 2014r. w S.

odwołania B. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 30 października 2013 r. Nr (...)

w sprawie B. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala B. P. prawo do renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową na okres od dnia 01 listopada 2013r. do 30 września 2015r.

Sygn. akt IV U 1380/13

UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją z dnia 30 października 2013r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonej B. P. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

W uzasadnieniu decyzji ZUS podniósł, że decyzja powyższa została wydana na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 23 października 2013r. Komisja uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową, natomiast stwierdziła, że jest ona częściowo niezdolna do pracy z ogólnego stanu zdrowia.

Od decyzji tej odwołanie wniosła ubezpieczona B. P. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. W uzasadnieniu podnosiła, że ma coraz większe nasilenie objawów chorób nabytych podczas pracy. Długotrwała astma doprowadziła do problemów z sercem. Niezdolność do pracy potwierdzają m.in. próby wysiłkowe.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie. Uzasadniając swoje stanowisko podniósł, że ubezpieczona nie przedstawiła dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę decyzji ZUS.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczona B. P., ur. (...) była uprawniona do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową do 31 października 2013r. (k.51 a.r.). W dniu 2 września 2013r. złożyła wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową (k.57 a.r.). Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 18 września 2013r. stwierdził, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do 30 września 2015r., a częściowa niezdolność do pracy pozostaje w związku z chorobą zawodową (k. 59 a.r.). Zastępca Głównego Lekarza Orzecznika Oddziału ZUS w S. zgłosił zarzut wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika ZUS i sprawa została przekazana do rozpatrzenia komisji Lekarskiej Zakładu (k. 60 a.r.). Komisja Lekarska ZUS po stwierdzeniu u wnioskodawczyni astmy oskrzelowej, alergicznego nieżytu nosa oraz pokrzywki kontaktowej pochodzenia zawodowego i pozazawodowego uznała, że jest ona częściowo niezdolna do pracy, jednak częściowa niezdolność do pracy nie pozostaje w związku z chorobą zawodową (k. 13 a.l., k. 64 a.r.). Opierając się na tym orzeczeniu organ rentowy odmówił ubezpieczonej prawa do renty. Badając sporną okoliczność niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych: pulmonologa, dermatologa i specjalisty medycyny pracy. W swojej opinii biegli specjalista alergologii i chorób płuc i specjalista medycyny pracy (k.11-10 a.s.) rozpoznali u ubezpieczonej astmę oskrzelową – chorobę zawodową, alergiczny nieżyt nosa – chorobę zawodową i pokrzywkę kontaktową – chorobę zawodową. W opinii biegłych ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy na skutek choroby zawodowej. Niezdolność do pracy istnieje od września 2013r. i trwa do 30 września 2015r. Dodatkowo biegła dermatolog w swojej opinii (k. 20-21 a.s.) rozpoznała u badanej pokrzywkę kontaktową o etiologii zawodowej i wyprysk rąk. W jej ocenie B. P. jest częściowo niezdolna do pracy od września 2013r. do 30 września 2015r., a przyczyną niezdolności do pracy jest choroba zawodowa.

Organ rentowy kwestionował przedmiotowe opinie i wniósł o powołanie innego zespołu biegłych. Przewodniczący Komisji Lekarskich przy II Oddziale ZUS w W. stwierdził, że ubezpieczona nie pracuje od kilku lat, nie ma kontaktu z alergenem występującym w miejscu pracy – lateksem. Ponadto istnieje potwierdzenie uczulenia na liczne alergeny: chrom, kalafonię, balsam peruwiański, żywicę, neomycynę i in. Ze względu na brak ekspozycji na alergen pochodzenia zawodowego i powszechne występowanie w środowisku innych alergenów, na które istnieje uczulenie – trudno wiązać obecnie stwierdzane objawy z chorobą zawodową (uczulenie na lateks z objawami pokrzywki, nieżytu nosa i astmą), (k. 27-29 a.s.).

Wniosek o powołanie innego zespołu biegłych Sąd oddalił, uznając, iż sporna okoliczność została już dostatecznie wyjaśniona.

B. P. z zawodu jest szwaczką dzianin. Przed przejściem na emeryturę pracowała w szpitalu jako salowa. Cały czas leczy się sterydami.

Ubezpieczona popierała odwołanie. Pełnomocnik organu rentowego wnosił o odwołanie odwołania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest uzasadnione.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002r.o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. Nr 199, poz.1673 ze zm.) na skutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy.

Analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie wskazuje, że ubezpieczona spełnia warunki zawarte w tym przepisie. Odnośnie warunku niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową Sąd podzielił opinie biegłych. W ocenie Sądu Okręgowego opinie zasługują na uwzględnienie, ponieważ zostały wydane przez lekarzy odpowiedniej specjalności po bezpośrednim zbadaniu ubezpieczonej i szczegółowej analizie dokumentacji medycznej.

Przy ocenie opinii wydanej w rozpatrywanej sprawie Sąd miał na względzie, iż opinia biegłego podlega, jak inne dowody ocenie według art. 233 § 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji, jak dowód na stwierdzenie faktów, na podstawie kryterium prawdy i fałszu. Zgodnie z art. 233 § 1 kpc, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego. Sąd nie jest związany opinią biegłego i ocenia ją na równi z innymi środkami dowodowymi w ramach swobodnej oceny dowodów.

W ocenie Sądu, dopuszczalne było oparcie rozstrzygnięcia na wnioskach z opinii biegłych sądowych, którzy uznali, że B. P. jest osobą częściowo niezdolną do pracy w związku z chorobą zawodową. Wnioski opinii zostały oparte na zebranej w sprawie dokumentacji lekarskiej oraz badaniu wnioskodawczyni. Sąd Najwyższy wy­jaśniał w przeszłości, że do dowodu z opinii biegłego nie mo­gą mieć zastosowania wszystkie zasady prowadzenia do­wodów, a w szczególności art. 217 § 1 kpc, a zatem sąd nie jest obowiązany dopuścić dowód z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla strony (wyrok SN z dnia 15 lutego 1974 r., II CR 817/73, Lex nr 7404). Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawi­dłowego orzekania (wyrok SN z dnia 10 września 1999 r., II UKN 96/99, OSNAPUS 2000, nr 23, poz. 869). Wielokrotnie też Sąd Najwyższy stwierdzał, że potrzeba powołania innego bie­głego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z sa­mego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii oraz, że nie uzasadnia przeprowadzenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lekarzy sądowych przekonanie ubezpieczonego o utrzymującym się stanie inwalidztwa (wyroki SN z dnia 4 sierpnia 1999 r., I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, póz. 807, z dnia 14 maja 1997 r., II UKN 108/97, OSNAPUS 1998, nr 5, poz. 161).

Zgodnie z art. 217 § 3 kpc Sąd pomija twierdzenia i dowody jeżeli są powoływane jedynie dla zwłoki lub okoliczności sporne zostały już dostatecznie wyjaśnione.

Zdaniem Sądu w realiach niniejszej sprawy nie występowały okoliczności, które przemawiałyby za dopuszczeniem kolejnej opinii biegłego lekarza, gdyż wszystkie niezbędne zagadnienia zostały wszechstronnie wyjaśnione w opiniach już w sprawie sporządzonych.

W ocenie Sądu wnioski zawarte w opiniach powołanych w sprawie biegłych są prawidłowe i logicznie uzasadnione. Opinie są zupełne, jasne, zaś zawarte w nich stwierdzenia są kategoryczne. Biegli w sposób wyczerpujący i skrupulatny dokonali oceny stanu zdrowia opiniowanej, zaś wynikające z przeprowadzonych badań przedmiotowych i podmiotowych wnioski mają walor dowodowy.

Podnieść należy, iż przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (wyrok SN z 13 października 1987 r., II URN 228/87, (...)).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art.477 ¹⁴ § 2 kpc orzekł jak w wyroku.