Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016r. w S.

odwołania K. N.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 19 lutego 2015 r. (Nr (...)- (...) )

w sprawie K. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

oddala odwołanie

Sygn. akt IV U 307/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 19 lutego 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 i 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił K. N. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, bowiem Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 3 lutego 2015 r. nie uznała go za osobę niezdolną do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony K. N., wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (odwołanie, k. 1 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji, a nadto wskazując, że odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych i prawnych, które uzasadniałyby zmianę decyzji. Zwrócono także uwagę, że ubezpieczony do dnia 31 grudnia 2013r. pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, przyznaną na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, która przysługuje wyłącznie pod warunkiem utrzymania całkowitej niezdolności do pracy (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k. 3-4 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony K. N., ur. (...), do dnia 31 grudnia 2013r. pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy przyznaną na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (decyzja z dnia 7.01.2013r. o ponownym ustaleniu renty, k. 65 akt rentowych). Następnie, rozpatrując wniosek ubezpieczonego z dnia 25 listopada 2013r., organ rentowy decyzją z dnia 10 stycznia 2014r. odmówił mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 20.12.2013r. ustalił, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 31.10.2014r. i nie jest całkowicie niezdolny do pracy. Ponadto niezdolność do pracy powstała po upływie 18 miesięcy od ustania zatrudnienia (decyzja z dnia 10.01.2014r., k. 84 akt rentowych). Odwołanie od w/w decyzji z dnia 10 stycznia 2014r. na podstawie art. 477 ⁹ § 3 ¹ kpc zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 12 września 2014r., a zażalenie ubezpieczonego na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 października 2014r. (odpis postanowienia SA w Lublinie z dnia 31.10.2014r., k. 98-100 akt rentowych).

Rozpatrując kolejny wniosek K. N. o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy, organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez Lekarza Orzecznika, który w orzeczeniu z dnia 29 grudnia 2014r. wskazał, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 31 grudnia 2017r. (orzeczenie lekarza orzecznika z dnia 29.12.2014r., k. 118 akt rentowych). Na skutek sprzeciwu ubezpieczonego sprawa została przekazana do rozpatrzenia przez Komisję Lekarską Zakładu, która w orzeczeniu z dnia 3 lutego 2015r. nie stwierdziła u K. N. niezdolności do pracy (sprzeciw, k. 18 dokumentacji lekarskiej; orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 03.02.2015r., k. 121 akt rentowych). Powyższe orzeczenie stało się podstawą wydania zaskarżonej decyzji z dnia 19 lutego 2015r. odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z dnia 19.02.2015r., k. 125 akt rentowych).

U ubezpieczonego rozpoznano chorobę wieńcową, nadciśnienie tętnicze II stopnia, cukrzycę typu II bez udokumentowanych powikłał narządowych. Ponadto przebył zawarł serca, w 2003r. pomostowanie aortalno-wieńcowe ( (...)), zaś w 2011r. angioplastykę gałęzi okalającej lewej tętnicy wieńcowej z implantacją stentu DES. Znaczne zaawansowanie choroby wieńcowej stanowi przeciwwskazanie do wykonywania pracy w zawodzie kierowcy oraz prac fizycznych ciężkich i średniociężkich. Niezależnie od choroby wieńcowej wnioskodawca leczy się od wielu lat z powodu nadciśnienia tętniczego oraz cukrzycy. Obie te choroby wymagają stałego leczenia, pogarszają stan zasadniczego schorzenia jakim jest choroba wieńcowa i przyczyniają się do jej progresji. Wobec powyższego, w ocenie biegłych lekarzy kardiologa i diabetologa, obecny stan zdrowia ubezpieczonego w dalszym ciągu po 29 grudnia 2014r. sprowadza na niego częściową niezdolność do pracy do dnia 31 grudnia 2017r. (opinia biegłych lekarzy kardiologa i diabetologa, k. 11 akt sprawy). U K. N. rozpoznano ponadto retinopatię cukrzycową prostą obu oczu, stan po laseroterapii siatkówek (...), upośledzenie widzenia oka lewego oraz obustronny niedosłuch odbiorczy. W ocenie biegłego lekarza okulisty, aktualny stan narządu wzroku nie sprowadza całkowitej niezdolności do pracy, przeciwwskazane są jedynie prace wymagające dobrego widzenia na oba oczy. Konieczna jest również okresowa kontrola okulistyczna. Zdaniem biegłego laryngologa obecny stan narządu słuchu wnioskodawcy (w badaniu stwierdzono obustronny niedosłuch odbiorczy do 60-75 dB na wysokich tonach) stanowi przeciwwskazanie do pracy w hałasie i na wysokości. Ubezpieczony może natomiast pracować na innych stanowiskach, choć wskazane jest aparatowanie słuchu. Aktualny stopień zaawansowania schorzeń narządu wzroku i słuchu nie sprowadzają całkowitej niezdolności do pracy (opinia biegłych lekarzy okulisty i laryngologa, k. 37 akt sprawy).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie K. N. nie zasługiwało na uwzględnienie i podlegało oddaleniu.

Zgodnie z art.57 ust.1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 t.j.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała we wskazanych w powołanym przepisie okresach albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 w/w ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, przysługujące ubezpieczonemu do dnia 31 grudnia 2013r., zostało mu przyznane na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Bezspornie ubezpieczony wykazał zatem co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, lecz niezdolność do pracy nie powstała ani w okresie zatrudnienia lub innych wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 3 w/w ustawy, ani też nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Brak było podstaw do uznania, by okoliczność ta uległa zmianie, w szczególności że ubezpieczony wyjaśnił, iż obecnie nigdzie nie pracuje, a jedynie przebywa na zasiłku dla bezrobotnych i zasiłek pobiera z opieki społecznej. Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało zatem ustalenia, czy ubezpieczony jest osobą całkowicie niezdolną do pracy, w konsekwencji czego, czy spełnia warunek z art. 57 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Podkreślenia wymaga, że stan zdrowia osoby ubezpieczonej jest okolicznością, dla której ustalenia, niezbędne są wiadomości specjalne, wymagające udziału w procesie biegłych lekarzy. Kluczowa dla tego rodzaju spraw okoliczność stanu zdrowia oraz związana z nią niezdolność do pracy – w przypadku sporu co do tej okoliczności - nie może być ustalana przez Sąd samodzielnie lub wyłącznie na podstawie innych dowodów zgłoszonych przez strony postępowania. Ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń osoby ubezpieczonej.

Ustalając sporną okoliczność niezdolności do pracy Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłych lekarzy kardiologa, diabetologa, okulisty i laryngologa. Co prawda biegli lekarze kardiolog i diabetolog w sporządzonej opinii wskazali, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 grudnia 2017r. z uwagi na znaczne zaawansowanie choroby wieńcowej i współistniejące nadciśnienie tętnicze oraz cukrzycę. Niemniej jednak obecny stan zdrowia K. N., w tym także schorzenia narządów wzroku i słuchu, nie sprowadza całkowitej niezdolności do pracy. Analizując sporządzone opinie, Sąd doszedł do przekonania, że stanowią one miarodajny dowód w sprawie, gdyż wydane zostały po zapoznaniu się przez biegłych z dokumentacją medyczną oraz po przeprowadzeniu badania ubezpieczonego. Opinie są spójne, logiczne i należycie uzasadnione. Ostatecznie żadna ze stron postępowania nie zgłosiła zastrzeżeń do w/w opinii, w tym także ubezpieczony nie zgłaszał nowych wniosków dowodowych.

Wobec braku stwierdzenia u ubezpieczonego przez powołanych w sprawie biegłych lekarzy całkowitej niezdolności do pracy, nie została spełniona przesłanka warunkująca przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Prawo do świadczenia ustaje zaś w przypadku, gdy ustanie którykolwiek z warunków wymaganych do uzyskania tego prawa. Aby otrzymać rentę na podstawie art. 57 ust. 2 ustawy emerytalnej, poza wykazaniem wymaganych co najmniej 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych (dla mężczyzn), niezbędne jest pozostawanie osobą całkowicie niezdolną do pracy. U ubezpieczonego biegli stwierdzili tylko częściową niezdolność do pracy, więc nie zostały spełnione przesłanki do przyznania wnioskowanego świadczenia.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, odwołanie K. N. podlegało oddaleniu.