Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 marca 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2017 r. w S.

odwołania K. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 29 stycznia 2016 r. Nr (...)

w sprawie K. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty rodzinnej

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje K. B. prawo do renty rodzinnej od dnia 01 grudnia 2014 roku.

Sygn. akt IV U 226/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 stycznia 2016r. nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 68 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 887), odmówił K. B. prawa do renty rodzinnej po zmarłym L. B., bowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 14 stycznia 2016r. stwierdziła, że ubezpieczony jest trwale całkowicie niezdolny do pracy, lecz niezdolność ta nie powstała przed 16 rokiem życia lub w trakcie nauki w szkole, tj. w okresie od 1.09.1970r. do 12.06.1973r.

Odwołanie od w/w decyzji złożył K. B., wnosząc o jej uchylenie, ustalenie, że jest osobą całkowicie niezdolną do pracy a niezdolność ta powstała przed ukończeniem 16 roku życia, jak również o przyznanie prawa do renty rodzinnej. W uzasadnieniu zwrócono uwagę, że u ubezpieczonego w kwietniu 1966r. stwierdzono upośledzenie umysłowe w stopniu średniego debilizmu oraz poważną wadę wymowy i dlatego skierowano go do szkoły specjalnej. Wskazano, iż od dnia 8 września 2014r. wnioskodawca pobiera rentę socjalną na stałe (odwołanie z załącznikami k.1-19 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na argumentację i przepisy prawa zawarte w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.22-23 akt sprawy).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony K. B., ur. (...), ma ustalone prawo do stałej renty socjalnej od 8 września 2014r. na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 14 listopada 2014r.

W dniu 22 grudnia 2014r. ubezpieczony wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o rentę rodzinną po zmarłym w dniu 31.08.1993r. ojcu L. B. (wniosek k. 1-8 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez Lekarza Orzecznika, który uznał go za trwale całkowicie niezdolnego do pracy, jednocześnie wskazując, iż niezdolność ta powstała po 16 roku życia i nie powstała w trakcie pobierania nauki, tj. od 01.09.1970r. do 12.06.1973r. (orzeczenie lekarza orzecznika z 04.03.2015r. k.25 akt rentowych i z 10.06.2015r. k. 32 akt rentowych). Z uwagi na sprzeciw wniesiony przez ubezpieczonego sprawa została przekazana do rozpatrzenia Komisji Lekarskiej Zakładu, która w orzeczeniu z dnia 14 stycznia 2016r. ustaliła, iż K. B. jest trwale całkowicie niezdolny do pracy, przy czym niezdolność ta nie powstała w trakcie nauki od 1.09.1970r. do 12.06.1973r. (orzeczenie Komisji Lekarskiej z dnia 14.01.2016r. k.47 akt rentowych). Powołane orzeczenie Komisji Lekarskiej stało się podstawą wydania zaskarżonej decyzji z dnia 29 stycznia 2016r. odmawiającej wnioskodawcy prawa do renty rodzinnej po zmarłym L. B. (decyzja z 29.01.2016r. k.49 akt rentowych).

W opinii sądowej psychologiczno-psychiatrycznej biegli wskazali, że podczas badania ubezpieczony był w bardzo trudnym kontakcie słownym, przejawiał poważne zaburzenia mowy, które uniemożliwiały prowadzenie zwartej rozmowy. Biegli ocenili jego mowę jako niewyraźną, bełkotliwą, a uzyskanie podstawowych informacji od wnioskodawcy było bardzo trudne. Na podstawie całości materiału biegli psychiatra i psycholog stwierdzili, że K. B. od dzieciństwa nie radził sobie z kolejnymi stawianymi przez życie wymaganiami, nie radził sobie w szkole i z tego powodu był kierowany do placówek szkolnictwa specjalnego. Poważne zaburzenia mowy nie pozwalały mu na nawiązanie prawidłowych relacji z otoczeniem. Mimo że wnioskodawca pracował zawodowo, to była to praca w brygadzie pracowników fizycznych, pod nadzorem, którą można by traktować jako terapię zajęciową, nie wykonywał samodzielnej pracy, nie miał możliwości kontaktowania się bezpośrednio z pracodawcą. Biegli rozpoznali u ubezpieczonego upośledzenie umysłowe w stopniu na pograniczu upośledzenia umysłowego lekkiego i umiarkowanego, jak również poważne zaburzenia mowy, które uniemożliwiają kontakt słowny z otoczeniem. Upośledzenie umysłowe jest zaburzeniem rozwojowym i zawsze stwierdza się je od dzieciństwa. Wobec powyższego, w ocenie biegłych psychologa i psychiatry, K. B. jest całkowicie niezdolny do pracy, a niezdolność ta powstała przed 16. rokiem życia (opinia biegłych psychologa i psychiatry k. 33-35 akt rentowych).

Odwołanie ubezpieczonego K. B. zasługiwało na uwzględnienie.

Stosownie do treści art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016r. poz. 887) renta rodzinna przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego z tych świadczeń. Zgodnie z art.68 ust. 1 pkt 1-3 w/w ustawy dzieci własne, dzieci drugiego małżonka i dzieci przysposobione mają prawo do renty rodzinnej do ukończenia 16 lat, do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia albo bez względu na wiek, jeżeli stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy w wyżej wskazanych okresach.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty rodzinnej po zmarłym ojcu L. B. wymagało ustalenia, czy ubezpieczony stał się osobą całkowicie niezdolną do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolną do pracy do ukończenia 16 lat lub do ukończenia nauki w szkole, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia. W tym zakresie niezbędne było uzyskanie opinii biegłych, którzy posiadając wiadomości specjalne, dokonali oceny stanu zdrowia ubezpieczonego pod kątem jego niezdolności do pracy i daty powstania tej niezdolności. Na tę okoliczność Sąd oparł się na dowodzie z opinii psychologiczno-psychiatrycznej, w której biegli zwrócili uwagę, że Komisja Lekarska w orzeczeniu z dnia 14 stycznia 2016r. uznała ubezpieczonego za trwale całkowicie niezdolnego do pracy. Kluczową kwestią była zatem ocena, czy niezdolność ta powstała przed 16 rokiem życia lub w trakcie nauki w szkole. Po przeprowadzeniu badania i analizie dokumentacji medycznej biegli psychiatra i psycholog rozpoznali u K. B. upośledzenie umysłowe w stopniu na pograniczu upośledzenia umysłowego lekkiego i umiarkowanego, a także poważne zaburzenia mowy, które uniemożliwiają mu prawidłowy kontakt z otoczeniem. Podkreślono, że upośledzenie umysłowe jest zaburzeniem rozwojowym i zawsze stwierdza się je od dzieciństwa, co potwierdza dokumentacja medyczna wnioskodawcy. Biegli nie mieli wątpliwości, iż K. B. jest całkowicie niezdolny do pracy, a niezdolność ta powstała przed 16 rokiem życia.

Analizując sporządzoną w sprawie opinię Sąd doszedł do przekonania, iż stanowi ona miarodajny dowód w sprawie, jest spójna, logiczna i należycie uzasadniona. Zastrzeżenia organu rentowego nie podważyły zawartych w niej wniosków i stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo poczynionymi ustaleniami. Organ rentowy nie przedstawił żadnych merytorycznych zarzutów do opinii, koncentrując się wyłącznie na powołaniu faktów wynikających z wywiadu zawodowego ubezpieczonego. Wobec powyższego wniosek o powołanie innych biegłych nie zasługiwał na uwzględnienie. Podkreślenia przy tym wymaga, iż orzeczona trwała całkowita niezdolność do pracy u wnioskodawcy była okolicznością bezsporną, a zakwestionowano wyłącznie datę powstania tej niezdolności.

Całokształt okoliczności sprawy pozwolił zatem uznać, że K. B. spełnia wszystkie niezbędne przesłanki do przyznania prawa do renty rodzinnej po zmarłym L. B. od dnia 1 grudnia 2014r., tj. od miesiąca, w którym złożono wniosek o to świadczenie.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, zmieniono zaskarżoną decyzję i orzeczono jak w sentencji wyroku.