Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lutego 2016r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Elżbieta Wojtczuk (spr.)

Sędziowie: SO Katarzyna Antoniak

SO Jacek Witkowski

Protokolant: st. sekr. sądowy Anna Wąsak

po rozpoznaniu w dniu 4 lutego 2016 r. w Siedlcach

na rozprawie

sprawy z powództwa M. W. (1)

przeciwko (...) sp. z o.o.

o odszkodowanie i inne

na skutek apelacji powoda M. W. (1)

od wyroku Sądu Rejonowego w Siedlcach IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 27 kwietnia 2015r. sygn. akt IV P 860/13

I. oddala apelację;

II. zasądza od powoda M. W. (1) na rzecz pozwanego (...) Sp. z o.o. kwotę 285 (dwieście osiemdziesiąt pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za drugą instancję.

Sygn. akt Pa 80/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie IV P 860/13 zasądził od pozwanej (...) Sp. z o.o. w K. na rzecz powoda M. W. (1) kwoty:

a). 651,40 zł netto tytułem częściowego wynagrodzenia za październik 2012 r z ustawowymi odsetkami od 11 listopada 2012 r. do dnia zapłaty;

b). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za listopad 2012 r. z ustawowymi odsetkami od 11 grudnia 2012 r. do dnia zapłaty;

c). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za grudzień 2012 r. z ustawowymi odsetkami od 11 stycznia 2013 r. do dnia zapłaty;

d). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za styczeń 2013 r. z ustawowymi odsetkami od 11 lutego 2013 r. do dnia zapłaty;

e). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za luty 2013 r. z ustawowymi odsetkami od 11 marca 2013 r. do dnia zapłaty;

f). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za marzec 2013 r. z ustawowymi odsetkami od 11 kwietnia 2013 r. do dnia zapłaty;

g). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za kwiecień 2013 r. z ustawowymi odsetkami od 11 maja 2013 r. do dnia zapłaty;

h). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za maj 2013 r. z ustawowymi odsetkami od 11 czerwca 2013 r. do dnia zapłaty;

i). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za czerwiec 2013 r. z ustawowymi odsetkami od 11 lipca 2013 r. do dnia zapłaty;

j). 994 zł brutto tytułem wynagrodzenia za lipiec 2013 r. z ustawowymi odsetkami od 11 sierpnia 2013 r. do dnia zapłaty;

k). 555 zł tytułem diet z ustawowymi odsetkami od 30 października 2013 r. do dnia zapłaty;

l). 334,04 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy z ustawowymi odsetkami od 30 października 2013 r. do dnia zapłaty;

II. w pozostałej części powództwo oddala;

III. w części objętej cofnięciem powództwa postępowanie umorzył;

IV. zniósł między stronami koszty procesu;

V. wyrokowi w pkt I nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 3494 zł.

Rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego było wynikiem następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych:

W pozwie z 20.12.2013r. skierowanym przeciwko pozwanej (...) Sp. z o.o. w K. pełnomocnik powoda M. W. (1) domagał się od pozwanej: zasądzenia kwoty 14.910 zł tytułem zaległego wynagrodzenia za miesiące od maja 2012r. do lipca 2013r. z ustawowymi odsetkami od kwot po 994 zł od 11 dnia każdego miesiąca od czerwca 2012r. do sierpnia 2013r. do dnia zapłaty; zasądzenia kwoty 3.494 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy na skutek ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków pracowniczych z ustawowymi odsetkami od 30.10.2013r. do dnia zapłaty; zasądzenia kwoty 555 zł tytułem diet za pracę świadczoną przez okres 37 dni poza miejscem pracy w wymiarze od 8 godzin do 12 godzin z ustawowymi odsetkami od 30.10.2013r. do dnia zapłaty; zasądzenia kwoty 334,04 zł tytułem ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w wymiarze 2 dni z ustawowymi odsetkami od 30.10.2013r. do dnia zapłaty; nakazanie pozwanej wydania powodowi świadectwa pracy z zaznaczeniem, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu 29.10.2013r. na podstawie art. 55 § 1 ¹ kp; nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności do kwoty 3.494 zł oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych.

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanej wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

M. W. (1) był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w K. na podstawie umowy o pracę (nazwanej (...)) najpierw na czas określony od 10.01.2011r. do 10.01.2012r. na stanowisku dyrektora oddziału w S. z wynagrodzeniem w kwocie 3.000 zł netto w okresie pierwszych trzech miesięcy wykonywania pracy i kwocie 3.500 zł netto po upływie trzech miesięcy prawidłowo wykonywanej pracy, a od 11.01.2012r. na czas nieokreślony z wynagrodzeniem w kwocie 2.500 zł netto (tj. 3.494 zł brutto). W obu umowach o pracę wskazano, że jego miejscem pracy jest ul. (...), (...)-(...) S.. Zgodnie z § 3 ust. 2 pracownikowi przysługiwało również wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 3 % zysku z podpisanego kontraktu netto 14 dni po podpisaniu protokołu odbioru końcowego. Nadto w § 11 pkt 1 strony uzgodniły, że zmiany w treści umowy będą dokonywane za ich zgodą w formie pisemnej w postaci aneksów pod rygorem nieważności.

Spółka (...) Sp. z o.o. w K. posiada biuro w miejscowości (...), Z.. Tam też mieści się zakład i biuro Zakładu Usług Budowlanych (...) P. P. w M., której właściciel P. P. jest także prezesem zarządu firmy (...) Sp. z o.o. w K..

Pracodawca zaniżył M. W. (1) wynagrodzenie za pracę za październik 2012r. o kwotę 651,40 zł netto, a za okres od listopada 2012r. do lipca 2013r. o kwoty po 994 zł brutto. Za sierpień i wrzesień 2013r. pracownik otrzymał wynagrodzenie w kwotach po 3.494 zł brutto (2.500 zł netto), przy czym wypłata za wrzesień 2013r. nastąpiła 5.11.2013r., mimo, że powinna nastąpić 10.10.2013r.

Strony nigdy nie uzgodniły na piśmie w formie aneksu zmiany umowy o pracę M. W. (1) w zakresie wysokości wynagrodzenia za pracę i miejsca jej świadczenia.

Od 24.07.2013r. M. W. (1) na podstawie ustnego polecenia prezesa zarządu P. P. zaczął świadczyć pracę w biurze pracodawcy w C.. Biuro na ul. (...) w S. zostało zamknięte. Pracownik świadczył tam pracę od godziny 7.00 do godziny 15.00. Dojeżdżał tam swoim samochodem lub samochodem A. P. – pracownika Zakładu Usług Budowlanych (...) P. P. w M.. Z domu wyjeżdżał o godzinie 6.35, a w domu był o godzinie 15.30. Świadcząc tam pracę nie podpisywał listy obecności. Pracodawca nie prowadził dla niego w tym okresie ewidencji czasu pracy.

4.09.2013r. M. W. (1) otrzymał wypowiedzenie umowy o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Jako przyczynę swej decyzji pracodawca wskazał złą kondycję finansową spółki spowodowaną przez brak zleceń, które pozwoliłyby na zachowanie płynności finansowej, finansowanie bieżące oraz podnoszenie wartości spółki. Nadto wskazał, że niezadowalające jest 12 miesięcy pracy pracownika. Pracownik nie odwołał się do sądu pracy od otrzymanego wypowiedzenia.

W okresie od 16.09.2013r. do 30.09.2013r. M. W. (1) przebywał na zwolnieniu lekarskim.

24.09.2013r. P. P. wezwał za pomocą e-maila M. W. (1) do stawienia się w biurze w C. o godzinie 7.00 nie podając przyczyny swej prośby. Ponieważ pracownik odmówił, P. P. udał się do jego miejsca zamieszkania i zażądał zwrotu służbowego laptopa i telefonu. M. W. (1) oddał pracodawcy użyczony sprzęt, lecz nie dostał na tę okoliczność stosownego pokwitowania.

16.10.2013r. M. W. (1) wysłał do na adres siedziby pracodawcy w K. kolejne zwolnienie lekarskie. Następnego dnia przesyłka została awizowana, a potem nie została odebrana przez adresata.

18.10.2013r. M. W. (1) wysłał do pracodawcy pismo rozwiązujące umowę o pracę z winy pracodawcy. Śledząc przesyłkę na stronie internetowej Poczty Polskiej zauważył, że przesyłka 21.10.2013r. została awizowana po raz pierwszy, a 29.10.2013r. o godzinie 6.53 po raz drugi. Z tych przyczyn zdecydował się doręczyć osobiście swoje oświadczenie woli.

29.10.2013r. około godziny 13.00 M. W. (1) wraz z przyjacielem funkcjonariuszem Policji P. T. udał się do biura pracodawcy znajdującego się w (...). Zastał tam żonę prezesa spółki E. P., która w spółce zajmuje się m. in. odbieraniem korespondencji. M. W. (1) przekazał jej pismo zawierające rozwiązanie umowy o pracę przez pracownika z winy pracodawcy. E. P. oświadczyła, że nie podpisze tego pisma, lecz zobowiązała się je przekazać mężowi P. P.. Na okoliczność tego zdarzenia M. W. (1) uczynił stosowną adnotację na swoim piśmie. Jako przyczynę swej decyzji pracownik wskazał ciężkie naruszenie przez pracodawcę obowiązków pracowniczych w postaci niewypłacenia wynagrodzenia za wrzesień 2013r. i niejednokrotne opóźnienia w wypłacie wynagrodzenia oraz wypłata wynagrodzenia w mniejszej kwocie niezgodnej z zapisami umowy o pracę.

5.11.2013r. M. W. (1) otrzymał zwrot niepodjętej w terminie przesyłki zawierającej rozwiązanie umowy o pracę z winy pracodawcy. Tego samego dnia otrzymał przelewem wynagrodzenie za wrzesień 2013r. w kwocie 2.500 zł netto.

6.11.2013r. M. W. (1) otrzymał rozwiązanie umowy o pracę przez pracodawcę bez wypowiedzenia. Jako przyczynę swej decyzji pracodawca wskazał ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych jakimi są obowiązek lojalności wobec pracodawcy, dbania o dobro zakładu pracy i ochrony mienia pracodawcy. Pracownik umyślnie i świadomie działa na szkodę pracodawcy poprzez podejmowanie działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy (m. in. podejmowanie działań mających na celu przejęcie do prywatnej współpracy klienta pracodawcy).

W związku z ustaniem stosunku pracy M. W. (1) nie otrzymał od pracodawcy świadectwa pracy. 18.10.2013r. pracodawca sporządził świadectwo pracy i wysłał je pocztą na adres S., ul. (...), lecz M. W. (1) mieszka pod adresem S., ul. (...).

W trakcie zatrudnienia M. W. (1) nie wykorzystał urlopu wypoczynkowego w wymiarze 2 dni. Pracodawca nie wypłacił pracownikowi z tego tytułu stosownego ekwiwalentu.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo okazało się częściowo uzasadnione. Odnośnie wysokości wynagrodzenia za pracę należnego powodowi za okres od maja 2012r. do lipca 2013r., wskazano, iż zgodnie z umową o pracę z 10.01.2012r. powinno ono wynosić kwotę 2.500 zł netto, tj. 3.494 zł brutto. W treści tejże umowy strony ustaliły, iż zmiany w treści umowy będą dokonywane za ich zgodą w formie pisemnej w postaci aneksów pod rygorem nieważności (§ 11 pkt 1 umowy). Zatem zmiana wysokości wynagrodzenia także powinna zostać dokonana – jak to uzgodniły strony – w formie aneksu pod rygorem nieważności. Bezsporne jest, że strony nie zawarły przedmiotowego pisemnego aneksu obejmującego zmianę wynagrodzenia powoda w spornym okresie. Wszelkie ustne ustalenia w tej kwestii – o ile nawet były poczynione – nie mogły wywrzeć skutku z uwagi na zastrzeżoną formę pisemną pod rygorem nieważności (art. 76 kc w zw. z art. 300 kp). Zatem w okresie od maja 2012r. do lipca 2013r. pozwana powinna wypłacać powodowi wynagrodzenie w wysokości po 2.500 zł netto (3.494 zł brutto) miesięcznie.

Następnie Sąd zbadał, czy w takiej wysokości pracodawca wypłacał powodowi umówione wynagrodzenie za pracę. Powód twierdził, że w spornym okresie otrzymywał co miesiąc kwoty po 1.808,10 zł netto (2.500 zł brutto), co wynika ze złożonych do akt potwierdzeń transakcji (k. 108v-113v). W porównaniu z kwotą należną, tj. 3.494 zł pracodawca nie dopłacał mu miesięcznie kwoty 994 zł brutto. Powód przyznał, że otrzymał w spornym okresie następujące kwoty: 1.700 zł w grudniu 2012r. tytułem prowizji (za budowę w O. i W.), 1.800 zł w lipcu 2012r. tytułem prowizji (za budowę dla firmy (...)) oraz 4.000 zł w grudniu 2012r. (za budowę w R.). Pozwana twierdziła z kolei, że oprócz kwot wypłacanych powodowi przelewem po 1.808,10 zł netto wypłacała także kwoty po 1.700 zł netto „do ręki” powoda, a kwoty 1.700 zł, 1.800 zł i 4.000 zł stanowiły część wynagrodzenia zasadniczego.

Sąd nie dał wiary tej części zeznań prezesa zarządu pozwanej, w której twierdził, iż wypłacał powodowi do miesiąc kwoty po 1.700 zł netto „do ręki”. Oprócz jego twierdzeń pozwana nie przedstawiła dowodów na poparcie tej okoliczności, np. w postaci wskazania dat przedmiotowych wypłat i towarzyszących im okoliczności. Co prawda P. P. twierdził, że przy każdej wypłacie obecny był jego brat K. P. (k. 171), lecz stwierdzenie to stoi w sprzeczności z zeznaniami tego świadka, który opisał, iż był obecny przy 99 % przypadkach wypłat, a dwa razy sam ich dokonywał, lecz nie umiał wskazać dat tych wypłat (k. 227v-228). Z kolei P. P. zaprzeczył, aby jego brat wypłacał powodowi wynagrodzenie (k. 173v). W ocenie Sądu z uwagi na związek pokrewieństwa łączący prezesa zarządu pozwanej i świadka K. P. należy do ich relacji w tej części podejść z bardzo dużą ostrożnością. Logiczne jest, że tego powodu świadek jest żywo zainteresowany w poprawieniu sytuacji procesowej pozwanej. Dziwi także sytuacja, że prezes zarządu w momencie wypłaty – o ile rzeczywiście miała ona miejsce – nie zażądał od powoda pokwitowania (art. 462 kc w zw. z art. 300 kp). Ponieważ pracodawca nie wskazał precyzyjnie, kiedy miały miejsce wypłaty kwoty po 1.700 zł, Sąd został pozbawiony możliwości dokonania weryfikacji prawdziwości tych faktów.

Wbrew twierdzeniom pozwanej powód w e-mailu z 11.04.2013r. (k. 69) nie przyznał, że co miesiąc otrzymuje kwoty po 1.700 zł. Treść tej korespondencji dotyczy bowiem jednorazowej wypłaty i ma związek z budową w R. wykonaną przez powoda na rzecz innego podmiotu, o czym mowa poniżej.

Sąd zbadał także, czy kwoty 1.700 zł, 1.800 zł i 4.000 zł faktycznie stanowiły część wynagrodzenia zasadniczego, czy też wynagrodzenie prowizyjne określone w umowie o pracę. Zgodnie bowiem z jej zapisami powód nabywał prawo do takiego składnika wynagrodzenia w momencie podpisania protokołu odbioru końcowego danej budowy. W ocenie Sądu powód nie wykazał, mimo, że tak twierdził, aby budowy w O. i W. (kwota 1.700 zł w grudniu 2012r.) i dla firmy (...) (kwoty 1.800 zł w lipcu 2012r.) zakończyły się sporządzeniem i podpisaniem protokołów odbioru końcowego danej budowy. Pozwana zaprzeczyła tej okoliczności, a powód nie przedstawił na poparcie swoich twierdzeń żadnych dowodów, np. w postaci przedmiotowych protokołów. Z tych też przyczyn Sąd uznał, że wymienione kwoty stanowiły część wynagrodzenia zasadniczego w spornym okresie.

Sąd uznał również, że brak jest podstaw do zaliczenia kwoty 4.000 zł wypłaconej w grudniu 2012r. także na poczet wynagrodzenia zasadniczego. Z zawiadomienia P. P. z 10.10.2012r. (k. 118) wynika, że w trakcie prowadzenia budowy w R. powód reprezentował tam nie pozwaną, lecz Zakład Usług Budowlanych (...) P. P. w M.. Świadczy o tym nie budzący wątpliwości zapis pisma o treści: „Od strony Firmy (...) następuje zmiana kierownika ekipy montującej na M. W. (1) (...)”. W ocenie Sądu odmienne wyjaśnienia P. P. odnośnie tej kwestii stanowią linię obrony przed żądaniem powoda zapłaty zaległego wynagrodzenia. Z tych przyczyn Sąd uznał, że kwota 4.000 zł dotyczyła rozliczeń powoda z Zakładem Usług Budowlanych (...) P. P. w M., więc brak jest podstaw, by zaliczyć ją na poczet wynagrodzenia żądanego od pozwanej.

Pozwana nie wykazała także, kiedy i w jaki sposób wypłaciła powodowi kwotę 100 zł wskazaną w uzasadnieniu odpowiedzi na pozew (k. 46).

Reasumując, Sąd uznał, że w spornym okresie powód otrzymał oprócz kwot wypłacanych przelewem również kwoty 1.700 zł i 1.800 zł, które zaliczył na poczet najdawniej wymagalnego wynagrodzenia za pracę (art. 451 § 1 kc w zw. z art. 300 kp). Za ten okres pozwana powinna dopłacić powodowi kwoty po 691,90 zł netto za 15 miesięcy z pominięciem już wypłaconej łącznej kwoty 3.500 zł netto. Z wyliczenia tego wynika, że pracodawca wypłacił w całości wynagrodzenie za maj, czerwiec, lipiec i sierpień 2012r., nie wypłacił wynagrodzenia w kwocie 651,40 zł netto za października 2012r. oraz kwot po 691,90 zł netto (994 zł brutto) za okres od listopada 2012r. do lipca 2013r. W pozostałej części żądanie powoda jako bezzasadne nie zasługiwało na uwzględnienie. O dacie wymagalności ustawowych odsetek od zasądzonych kwot Sąd orzekł w oparciu o treść § 3 pkt 3 umowy o pracę w zw. z art. 481 kc w zw. z art. 300 kp.

W ocenie Sądu żądanie odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy na skutek ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków pracowniczych okazało się bezzasadne. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, że 29.10.2013r. powód wręczył pracodawcy oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę z winy pracodawcy w trybie art. 55 § 1 ¹ kp. Świadczą o tym zeznania powoda w powiązaniu z dokumentem w postaci potwierdzenia awizacji wysłanego rozwiązania umowy o pracę wraz z wydrukiem śledzenia przesyłki (k. 132) i zeznaniami świadka P. T. (k. 221v-222v). Analiza powyższych dowodów prowadzi do wniosku, że po uzyskaniu przez powoda wiadomości o drugiej awizacji przesyłki zawierającej rozwiązanie umowy o pracę z winy pozwanej 29.10.2013r. o godzinie 6.53 zdecydował się on na osobiste wręczenie przedmiotowego oświadczenia pracodawcy. W tej sytuacji przekonujące okazało się wyjaśnienie powoda, że w celach dowodowych zabrał ze sobą swego przyjaciela. Relacja powoda i świadka P. T. odnośnie zdarzenia z 29.10.2013r. oceniona została jako wiarygodna, gdyż świadek jest także funkcjonariuszem Policji, więc jest mu szczególnie znana konsekwencja składania ewentualnie fałszywych zeznań. Podjęta przez pozwaną próba zakwestionowania relacji powoda za pomocą zeznań świadka E. P. okazała się natomiast nieskuteczna. Z uwagi na szczególnie bliski związek łączący ją z prezesem zarządu pozwanej (mąż) jest ona zainteresowana w tym, aby jej zeznania były korzystne dla pracodawcy. Fakt posiadania przez tego świadka zwolnienia lekarskiego obejmującego m. in. dzień 29.10.2013r. nie przesądza o jej nieobecności tego dnia w biurze pozwanej. Co prawda świadek twierdziła, że z zaleceń lekarskich wynikało, że powinna leżeć, lecz po pierwsze nie pozwana nie przedstawiła na to żadnych dowodów, a po drugie tzw. wskazania lekarskie znajdujące się na przedmiotowym zwolnieniu dozwalają chorej chodzenie (k. 224). Sąd uznał, iż 29.10.2013r. E. P. przebywała w biurze pozwanej w C. i jako pracownik pozwanej i osoba uprawniona do odbioru korespondencji, co wynika z zakresu jej obowiązków (art. 97 kc w zw. z art. 300 kp), odebrała od powoda jego oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z winy pracodawcy deklarując jego przekazanie prezesowi zarządu. Z uwagi na wysłanie 22.10.2013r. za pośrednictwem poczty przez pozwaną rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika i braku wiedzy, czy do 29.10.2013r. dotarło ono do adresata, pracodawca miał interes w negowaniu otrzymania oświadczenia pracownika o rozwiązaniu przez niego umowy o pracę w trybie art. 55 § 1 ¹ kp.

Na skuteczność doręczenia pozwanej oświadczenia o rozwiązaniu umowy przez powoda nie ma wpływu okoliczność, że nastąpiło to w biurze firmy. Nie ulega bowiem wątpliwości, że pod adresem (...) znajduje się właśnie biuro pozwanej, o czym pracodawca poinformował na swojej stronie internetowej w. (...)

Na marginesie należy wskazać, że oświadczenie powoda o rozwiązaniu umowy o pracę wysłane pocztą zostało doręczone pracodawcy 5.11.2013r. zgodnie z treścią art. 139 kpc. Zatem odebranie przez powoda 6.11.2013r. rozwiązania umowy o pracę z winy pracownika nastąpiło już po ustaniu stosunku pracy i z tej przyczyny okazało się bezskuteczne.

Reasumując, Sąd doszedł do wniosku, że w niniejszej sprawie to powód jako pierwszy skutecznie rozwiązał łączącą go z pozwaną umowę o pracę (...).10.2013r.

Odnosząc się do oceny przyczyn decyzji pracownika wskazanych w piśmie rozwiązującym umowę o pracę to zgodnie z art. 55 § 2 kp zd. 2 przepis art. 52 § 2 stosuje się odpowiednio. Z kolei z art. 52 § 2 kp wynika, iż rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracownika wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy. Jak wskazał Sąd Najwyższy pracodawca niewypłacający pracownikowi bez usprawiedliwionej przyczyny części jego wynagrodzenia za pracę narusza w sposób ciężki swoje podstawowe obowiązki (art. 55 § 1 ¹ kp). Naruszenie to następuje co miesiąc w terminie płatności wynagrodzenia (art. 85 § 1 kp) i od dowiedzenia się przez pracownika o tej okoliczności należy liczyć termin jednego miesiąca określony w art. 55 § 2 w zw. z art. 52 § 2 (por. wyrok z 8.08.2006r., I PK 54/06, OSNP 2007/15-16/219). Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w tezie 4 wyroku z 5.06.2007r. (III PK 17/07, LEX nr 551138) przyjmując, że przy naruszeniu przez pracodawcę zachowaniem ciągłym jego podstawowych obowiązków, pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy najpóźniej w okresie miesiąca od dnia powzięcia wiadomości o ostatnim naruszeniu (art. 55 § 2 w zw. z art. 52 § 2 kp).

W swoim oświadczeniu o rozwiązaniu z pozwaną umowy o pracę powód powołał się na dwie przyczyny: niewypłacenie wynagrodzenia za wrzesień 2013r. oraz „niejednokrotnie” z opóźnieniem i „w mniejszej kwocie” wypłacanie wynagrodzenia w kwocie niezgodnej z zapisami umowy o pracę.

Jeżeli chodzi o tę drugą przyczynę, to ostatnie naruszenie przez pozwaną obowiązków pracowniczych w postaci zaniżenia wynagrodzenia powoda miało miejsce w 13.08.2013r. i dotyczyło wynagrodzenia za lipiec 2013r. (por. historia rachunku z k. 72). Dodając do tej daty okres jednego miesiąca otrzymujemy dzień 13.09.2013r., kiedy to mijał termin określony w art. 55 § 2 kp w zw. z art. 52 § 2 kp. Wręczenie pozwanej rozwiązania umowy o pracę (...).10.2013r. z powołaniem się na okoliczność spóźnionego wypłacania wynagrodzenia w niepełnej wysokości nastąpiło niewątpliwie po upływie wskazanego terminu. W tej zatem części rozwiązanie przez powoda umowy o pracę naruszyło obowiązujące przepisy.

Podkreślić należy, że wynagrodzenie za następne dwa miesiące (sierpień i wrzesień 2013r.) zostało wypłacone w kwotach wynikających z umowy o pracę.

Odnosząc się do pierwszej przyczyny rozwiązania umowy o pracę wskazano, że wynagrodzenie za wrzesień 2013r. powód winien otrzymać 10.10.2013r., a otrzymał je faktycznie 5.11.2014r. Co do zasady ta przyczyna okazała się zatem prawdziwa. Następnie Sąd zbadał, czy wypłata tego wynagrodzenia z opóźnieniem wynoszącym niecały miesiąc miała charakter ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków przez pozwaną wobec pracownika. Przez „ciężkość naruszenia” należy rozumieć znaczny stopień winy sprawcy tego naruszenia. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z 4.04.2000r. (I PKN 516/99, OSNAPiUS 2001/16/516) chodzi tu o winę umyślną lub rażące niedbalstwo. Przymiot ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika mają zachowania pracodawcy naruszające prawo do wynagrodzenia m. in. opóźnienie jego wypłaty, jeżeli jest ono w wymiarze temporalnym znaczne lub skutkuje dla pracownika poważnymi następstwami (por. uzasadnienie Sądu Najwyższego z 10.04.2008r., III PK 88/07, LEX nr 469173). W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie powód nie udowodnił ani umyślności, ani rażącego niedbalstwa pozwanej w wypłacie wynagrodzenia za wrzesień 2013r. z opóźnieniem wynoszącym niecały miesiąc. Niewątpliwie owo opóźnienie nie było znaczne, a powód nie wykazał, aby skutkowało dla niego poważnymi następstwami.

Powyższe argumenty prowadzą do wniosku, że powód nie nabył prawa do odszkodowania wynikającego z art. 55 § 1 ¹ kp i w tym zakresie Sąd oddalił jego żądanie.

Zdaniem Sądu zasadne okazało się żądanie dotyczące diet. Powód wskazał, że świadczył pracę poza miejscem pracy wskazanym w umowie o pracę w okresie od 24.07.2013r. do 13.09.2013r. (por. zestawienie z k. 136). Nie ulega wątpliwości, że zgodnie z umową o pracę miejscem jej świadczenia przez powoda była siedziba firmy znajdująca się w S. na ul. (...). W trakcie zatrudnienia powoda nie nastąpiła zmiana miejsca świadczenia pracy w formie aneksu do umowy o pracę. Niesporna była okoliczność, że od 24.07.2013r. do 13.09.2013r. powód na polecenie pracodawcy świadczył pracę w biurze pozwanej w C. od godziny 7.00 do godziny 15.00. Powód wyjeżdżał z domu pół godziny przez rozpoczęciem pracy, a wracał pół godziny po jej zakończeniu.

Zgodnie z art. 77 ⁵ § 1 kp pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Polecenie służbowe prezesa zarządu o świadczeniu przez powoda pracy w C., zamiast w S., spowodowało, że powód nabył prawo m. in. do diet wynikających z § 2 pkt 1 i § 7 ust. 1 i 2 pkt 1 b rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 29.01.2013r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013r., poz. 167). Co prawda pracodawca oświadczył, że kwestionuje zestawienie dni pracy świadczonej poza miejsce pracy powoda, lecz nie uczynił tego skutecznie. Bezsporne było, że pozwana w tym okresie nie sporządzała ewidencji czasu pracy powoda wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 94 pkt 9a kp w zw. z art. 149 pkt 1 kp. W sytuacji, gdy pracodawca nie wywiązuje się z tego obowiązku, pracownik może powoływać wszelkie dowody na wykazanie swojego czasu pracy, w tym posiadające mniejszą moc dowodową niż dokumenty dotyczące czasu pracy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 14.08.2013r., III APa 26/13, LEX nr 136059). Relacja powoda dotycząca jego czasu pracy w spornym okresie znalazła potwierdzenie w zeznaniach jego żony M. W. (2) oraz świadka A. P. – pracownika firmy będącej własnością prezesa zarządu pozwanej. Ten ostatni potwierdził, że w lipcu i sierpniu 2013r. przyjeżdżał razem z powodem do biura w C. na godzinę 7.00, a opuszczali je razem o godzinie 15.00. Co prawda świadek K. P. twierdził, że w lipcu, sierpniu i wrześniu 2013r. powód spóźniał się do pracy, lecz nie umiał wskazać w jakie konkretnie dni, więc Sąd nie mógł zweryfikować tej okoliczności. Prezes zarządu przyznał natomiast fakt, że powód pracował w R., lecz również nie pamiętał, w jakie dni. W ocenie Sądu powód wykazał daty, godziny i miejsce świadczenia pracy w spornym okresie za pomocą wyżej wskazanych dowodów. Z kolei relacja prezesa zarządu i jego brata odnośnie czasu pracy powoda jest zbyt enigmatyczna, aby można było ją sprawdzić, a wynikała z postawy pracodawcy, który nie ewidencjonował czasu pracy pracownika. Mając powyższe na uwadze na podstawie wskazanych wyżej przepisów Sąd uwzględnił żądanie powoda orzekając o dacie wymagalności ustawowych odsetek na podstawie art. 481 kc w zw. z art. 300 kp.

W ocenie Sądu w całości zasadne okazało się roszczenie dotyczące ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, przy czym sporna była nie ilość dni, za które powód domagał się tego świadczenia, a sama jego wysokość. Z uwagi na poczynione wyżej argumenty dotyczące prawidłowej wysokości wynagrodzenia za pracę powoda Sąd uznał, że żądane świadczenie należy liczyć od kwoty wynikającej z umowy o pracę, tj. 3.494 zł brutto. Zatem prawidłowa wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy wyniosła kwotę 334,04 zł brutto, a nie 239 zł. Mając na uwadze powyższe argumenty na podstawie art. 171 § 1 kp Sąd zasądził na rzecz powoda wskazaną kwotę. O dacie wymagalności ustawowych odsetek od zasądzonego żądania Sąd orzekł mając na uwadze, że roszczenie o ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop staje się wymagalne w dacie rozwiązania stosunku pracy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 5.12.1996r., I PKN 34/96, OSNP 1997/13/237).

Zdaniem Sądu bezzasadne okazało się roszczenie o wydanie świadectwa pracy z zaznaczeniem, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu 29.10.2013r. na podstawie art. 55 § 1 ¹ kp. Wskazano, że oświadczenie pracownika - także bezzasadne - powoduje rozwiązanie stosunku pracy. Pracodawca jest więc zobowiązany do dokonania wszelkich czynności z tym związanych, w tym do wydania pracownikowi świadectwa pracy (art. 97 § 1 kp). Zgodnie z art. 55 § 3 kp w zw. z art. 97 § 2 kp pracodawca powinien w takiej sytuacji zamieścić w świadectwie informację, że umowa została rozwiązana przez pracodawcę za wypowiedzeniem. Jednakże gdy pracodawca uzyska odszkodowanie na podstawie art. 61 ¹ kp, to z mocy art. 61 ² § 2 kp nie stosuje się art. 55 § 3 kp. Należy zatem zmienić treść świadectwa pracy w ten sposób, że w miejsce dotychczasowej informacji wpisuje się, iż pracownik rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 55 § 1 ¹ kp, a pracodawcy zasądzono z tego tytułu odszkodowanie według art. 61 ¹ kp. W przedmiotowym sporze pozwana nie wystąpiła przeciwko powodowi z żądaniem opartym na treści art. 61 ¹ kp. Jak wyżej wskazano rozwiązanie przez powoda umowy o pracę okazało się skuteczne, lecz bezzasadne. W takiej więc sytuacji zadaniem pozwanej było wydanie świadectwa pracy z informacją, że umowa o pracę została rozwiązana przez pracodawcę za wypowiedzeniem. Pełnomocnik powoda nie sformułował jednakże takiego żądania, a do uwzględnienia jego roszczenia brak było podstaw prawnych. Z tych zatem względów na podstawie a contrario art. 97 § 1 kp Sąd oddalił to żądanie.

W części objętej cofnięciem powództwa w zakresie ustawowych odsetek od odszkodowania (k. 233v), Sąd na podstawie art. 355 § 1 kpc postępowanie umorzył.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie stanowisk stron Sąd na podstawie art. 100 kpc zniósł między nimi koszty procesu.

O rygorze natychmiastowej wykonalności Sąd orzekł na podstawie art. 477 ² § 1 kpc.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego wniósł powód w części dotyczącej pkt II oraz pkt IV i zarzucił mu:

1.  naruszenie przepisów postępowania, a w szczególności:

a). art. 233 § 1 kpc poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów polegające na oparciu się w głównej mierze w zakresie rozstrzygnięcia co do zaskarżonej części na zeznaniach pozwanego i jego świadków, co doprowadziło do wadliwego uznania przez Sąd I instancji, że zachowanie pozwanego nie miało charakteru ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracodawcy oraz uznania przez Sąd, że pracodawca wydał powodowi świadectwo pracy, mimo iż w rzeczywistości, tego nie zrobił i zaliczenia kwoty 1700 zł i kwoty 1800 zł na poczet najdawniej wymagalnych wynagrodzeń za pracę, a w rezultacie uznanie, iż pozwany wypłacił powodowi w całości wynagrodzenie za maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień 2012 r. oraz w części za październik 2012 r. (kwotę 342,60 zł);

b). art. 100 kpc poprzez jego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędną wykładnię skutkujące zniesieniem między stronami kosztów postępowania z powodu niewłaściwego uwzględnienia żądań pozwanego w zakresie zaskarżonej części niniejszego wyroku;

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, a w szczególności:

a). art. 85 § 1 kp w zw. z art. 451 kc poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na zaliczeniu kwoty 1700 zł i kwoty 1800 zł na poczet najdawniej wymagalnych wynagrodzeń za pracę, a w rezultacie uznanie, iż pozwany wypłacił powodowi w całości wynagrodzenie za maj, czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień 2012r. oraz w części za październik 2012 r. (kwotę 342,60 zł);

b). art. 55 § 1 ¹ kp w zw. z art. 36 § 1 pkt 2 kp poprzez jego błędną wykładnię polegająca na przyjęciu, iż zachowanie pozwanego nie miało charakteru ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracodawcy wobec pracownika, a w rezultacie uznanie oświadczenia o rozwiązaniu przez powoda umowy o pracę z winy pracodawcy doręczonego pozwanemu w dniu 29.10.2013 r. za bezskuteczne i oddalenie żądania powoda o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 3494 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy na skutek ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków pracowniczych;

c). art. 97 § 1 kp w zw. z art. 55 § 1 ¹ kp poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że pracodawca wydał powodowi prawidłowe świadectwo pracy, podczas gdy w rzeczywistości powód w ogóle nie otrzymał świadectwa pracy.

Mając powyższe na uwadze powód na podstawie art. 248 § 1 w zw. z art. 381 i art. 391 § 1 kpc wniósł o zwrócenie się do O. i Syn Sp. j. i Z. R.. C. Sp.k. o nadesłanie umów o roboty budowlane dotyczących budowy realizowanej przez pozwanego we W., O. i w przedmiocie wykonania i montażu hali stalowej z firma (...). C. Sp. k. oraz protokołów odbioru końcowego poszczególnych budów i faktur końcowych wystawionych przez pozwanego i dopuszczenie dowodu z tych dokumentów na okoliczność tego, że kwoty 1700 zł i 1800 zł uzyskał powód tytułem prowizji od zakończonych inwestycji.

A następnie na podstawie art. 386 § 1 kpc wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku:

- w pkt II poprzez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda: kwoty 5312,60 zł tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiące od maja do września 2012 r. oraz w części za październik 2012 r. z ustawowymi odsetkami od wymienionych we wniosku kwot, kwoty 3494 zł tytułem odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy na skutek ciężkiego naruszenia przez pracodawcę podstawowych obowiązków pracowniczych, na podstawie art. 97 § 1 kp nakazanie pozwanemu wydania powodowi świadectwa pracy z zaznaczeniem, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu w dniu 29.10.2013 r. na podstawie art. 55 §1 ¹ kp;

- w punkcie IV i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za pierwszą instancję według norm przepisanych.

Powód wniósł również o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za druga instancję według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie jest zasadna i podlega oddaleniu.

Na wstępnie należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w pełni podzielił dokonane ustalenia faktyczne i ich ocenę pod względem prawnym dokonaną przez Sąd I instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1998r. IICKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut powoda wywiedziony w apelacji dotyczący naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w tym przepisie sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału" (a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności - por. wyrok SN z dnia 17 listopada 1966 r., II CR 423/66, OSNPG 1967, nr 5-6, poz. 21; uzasadnienie wyroku SN z dnia 24 marca 1999 r., I PKN 632/98, OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00, LEX nr 80266; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 18 lipca 2002 r., IV CKN 1256/00, LEX nr 80267). Jak ujmuje się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym, czy określony środek dowodowy, ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności, zasługuje na wiarę.

Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 marca 1980 r., II URN 175/79, OSNC 1980, nr 10, poz. 200; uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 15 lutego 2000 r., III CKN 1049/99, LEX nr 51627; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 maja 2000 r., IV CKN 1097/00, LEX nr 52624; uzasadnienie wyroku SN z dnia 29 września 2000 r., V CKN 94/00, LEX nr 52589; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00, LEX nr 52544; wyrok SN z dnia 19 czerwca 2001 r., II UKN 423/00, OSNP 2003, nr 5, poz. 137; uzasadnienie wyroku SN z dnia 14 marca 2002 r., IV CKN 859/00, LEX nr 53923; uzasadnienie postanowienia SN z dnia 16 maja 2002 r., IV CKN 1050/00, LEX nr 55499; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., II CKN 817/00, LEX nr 56906; uzasadnienie wyroku SN z dnia 27 września 2002 r., IV CKN 1316/00, LEX nr 80273).

W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny wskazał na jakich przeprowadzonych dowodach oparł swoje ustalenia. Powód podnosząc wskazany zarzut wskazał, iż Sąd pierwszej instancji poczynił swoje ustalenia w głównej mierze na zeznaniach pozwanego i jego świadków, co doprowadziło do niekorzystnego dla powoda rozstrzygnięcia zawartego w punkcie II wyroku. Nie wskazano natomiast, z jakimi dowodami ustalenia Sądu pierwszej instancji są sprzeczne i na czym miało polegać przekroczenie swobodnej oceny dowodów. Tak więc już z powodu wadliwości skonstruowanego zarzutu, brak jest podstaw do jego uwzględnienia. Niemniej jednak ponieść należy, iż Sąd pierwszej instancji dokładnie uzasadnił swoje stanowisko w zakresie oddalonego powództwa. Wskazał z jakich powodów uznał, iż kwoty wypłacone powodowi w kwotach: 1700 zł w grudniu 2012 r. i 1800 zł w lipcu 2013 r. zostały zaliczonej na poczet wynagrodzenia a nie zgodnie z twierdzeniem powoda na poczet prowizji. Sąd drugiej instancji podziela stanowisko Sądu Rejonowego, iż nie zostało udowodnione przez powoda reprezentowanego w toku całego procesu przez profesjonalnego pełnomocnika, iż wskazane kwoty stanowiły wynagrodzenie prowizyjne przysługujące powodowi na podstawie § 3 pkt 2 umowy o pracę z dnia 10 stycznia 2012 r. w związku z kontraktami podpisanymi z firmami: (...) Sp. j. w S. i Z. R.. C. Sp. k. w Ś.. Zgodnie z niniejszym postanowieniem umowy o pracę powodowi poza wynagrodzeniem zasadniczym przysługiwało również wynagrodzenie prowizyjne w wysokości 3% zysku z podpisanego kontraktu netto 14 dni pod podpisaniu protokołu odbioru końcowego. Po uzupełnieniu przez Sąd drugiej instancji postępowania dowodowego o żądane dokumenty przez powoda w apelacji okazało się, iż pozwany z firmą Usługi ogólnobudowlane (...) spółka jawna umowę na wykonanie i montaż hali stalowej podpisał 2 maja 2012 r. Na podstawie tej umowy termin zakończenia prac został ustalony na 15.08.2012 r. i zamawiający miał zapłacić wykonawcy wynagrodzenie ryczałtowe, które obejmowało wszystkie koszty niezbędne do należytego wykonania umowy, w tym koszty materiałów, robocizny, dojazdu montażystów w trzech transzach. Ostatnia część wynagrodzenia miała być płatna w terminie 14 dni od daty odbioru prac zawartych w umowie. Ostania faktura została wystawiona 29 sierpnia 2012 r. z terminem płatności dla zamawiającego – do 12 września 2012 r. Protokół odbioru dokumentacji powykonawczej i dokumentacja powykonawcza nie są opatrzone datami (k. 288-303). Z umowy zawartej między pozwanym a Z. R.. (...) Spółka komandytowa z dnia 10.12.2012 r. na wykonanie i montaż hali stalowej wynika, iż termin zakończenia prac został ustalony na 30.06.2013 r., strony uzgodniły wynagrodzenie ryczałtowe, ustalono harmonogram płatności, zgodnie z którym ostatnia cześć wynagrodzenia miała być płatna w terminie 14 dni od dnia odbioru prac zawartych w umowie (k. 304-309). Po każdym etapie prac był sporządzany protokół zdawczo – odbiorczy, w tym ostatni w dniu 27.06.2013 r. (k. 310-313). Z powyższych dokumentów nie można wywieść jakiego rzędu zysk w/w umów uzyskał pozwany, który to zysk stanowił podstawę do wyliczenia powodowi wynagrodzenia prowizyjnego. Ponadto faktura końcowa wystawiona została przez pozwanego firmie Usługi ogólnobudowlane (...) spółka jawna dnia 29 sierpnia 2012 r. z terminem płatności 12 września 2012 r., a kwotę 1700 zł powód otrzymał w grudniu 2012 r. Podobnie sytuacja wygląda w przypadku podpisania umowy przez pozwanego z Z. R.. (...) Spółka komandytowa. W tym przypadku po każdym etapie prac był sporządzany protokół zdawczo odbiorczy, ostatni z nich sporządzony był co prawda 27.06.2013 r., ale nie obejmował końcowego odbioru robót montażowo-budowlanych tylko potwierdzenie wykonania następujących etapów przedmiotu zamówienia: zakup płyt warstwowych (część 3), montaż płyt warstwowych, zakup rynien wraz z montażem (k.311). Ponadto, z zeznań pozwanego wynika, iż Z. R.. (...) spółka komandytowa miała roszczenia finansowe wobec pozwanego wynikające z niewłaściwego wykonania umowy (k.172v). Powyższe powoduje, że nie zostało wykazane, aby kwoty 1700 zł i 1800 zł stanowiły wynagrodzenie prowizyjne, ani co do wysokości, ani co do terminu zapłaty. Ponadto potwierdzenie przelewu z dnia 3.07.2013 r. na kwotę 3608,10 zł (k.114) również nie dowodzi tego, iż kwota 1800 zł była wypłacona tytułem wynagrodzenia prowizyjnego. Jako tytuł przelewu wskazano „wynagrodzenie czerwiec”, bez rozbicia na wynagrodzenie zasadnicze i prowizyjne. Pozwany twierdził, iż w tej kwocie nie zawierało się wynagrodzenie prowizyjne, a powód podczas wysłuchania informacyjnego (k.141v) wskazał, iż wskazana kwota według ustnej informacji pracodawcy stanowiła premię, a na rozprawie dnia 24.09.2014 r. wyjaśnił, iż było to kwota za zakończenie prac budowalnych na rzecz firmy (...) (k.169). Samo zatem stanowisko powoda w tej kwestii nie jest konsekwentne. Powyższe okoliczności wskazują, iż nie zostało udowodnione przez powoda, aby sporne kwoty 1700 zł i 1800 zł zostały mu wypłacone tytułem wynagrodzenia prowizyjnego, dlatego zasadnym było stanowisko Sądu Rejonowego, aby wskazane kwoty zaliczyć powodowi na poczet wynagrodzenia zasadniczego za miesiące maj, czerwiec, lipiec, sierpień, wrzesień 2012 r. i częściowo za miesiąc październik 2012 r. (co do kwoty 342,60 zł). Powyższe powoduje, iż zarzut powoda dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 85 § 1 kp w zw. z art. 451 kc jest niezasadny.

Na uwzględnienie nie zasługuje również zarzut apelacyjny dotyczący naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 55 § 1 ¹ kp w zw. z art. 36 § 1 pkt 2 kp. Zgodnie z art. 55§ 1 ¹ kp pracownik może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia także wtedy, gdy pracodawca dopuścił się ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika; w takim przypadku pracownikowi przysługuje odszkodowanie w wysokości wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. W przypadku rozwiązania umowy o pracę zawartej na czas określony odszkodowanie przysługuje w wysokości wynagrodzenia za czas, do którego umowa miała trwać, nie więcej jednak niż za okres wypowiedzenia. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 lipca 2012 r., I PK 53/12, Lex nr 1231310 wskazał, iż "ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków" w rozumieniu art. 55 § 1 ¹ k.p. oznacza naruszenie przez pracodawcę (osobę, za którą pracodawca ponosi odpowiedzialność) z winy umyślnej lub wskutek rażącego niedbalstwa obowiązków wobec pracownika, stwarzające realne zagrożenie istotnych interesów pracownika lub powodujące uszczerbek w tej sferze. Za takim rozumieniem tego określenia przemawia to, że gdyby miało ono odnosić się wyłącznie do strony podmiotowej zachowania pracodawcy, to ustawodawca nie stosowałby określenia "ciężkie", lecz jednoznacznie wskazał na konieczność wystąpienia winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa. Taka wykładnia rozważanego określenia ma także uzasadnienie w celu art. 55 § 1 ¹ k.p., którym jest umożliwienie pracownikowi natychmiastowego rozwiązania stosunku pracy w sytuacjach, w których jest to usprawiedliwione rzeczywistym i poważnym naruszeniem lub zagrożeniem naruszenia jego istotnych interesów. Przez "ciężkość naruszenia" należy rozumieć znaczny stopień winy sprawcy tego naruszenia. Jak przyjął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 kwietnia 2000 r., I PKN 516/99, OSNAPiUS 2001, nr 16, poz. 516, chodzi tu o winę umyślną lub rażące niedbalstwo. Powód w oświadczeniu o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia powołał się na dwie przyczyny: niewypłacenie wynagrodzenia za wrzesień 2013 r. oraz „niejednokrotnie” z opóźnieniem i „w mniejszej kwocie” wypłacanie wynagrodzenia w kwocie niezgodnej z treścią umowy o pracę. Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, wskazując na przepis art. 55 § 2 kp w zw. z art. 52 § 2 kp, iż przyczyna rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy dotycząca wypłacania wynagrodzenia przez pracodawcę w niepełnej wysokości jest bezskuteczna, gdyż zgłoszona została po upływie miesiąca od powzięcia przez powoda wiadomości o jej wystąpieniu. Odnosząc się natomiast do drugiej przyczyny tj. niewypłacenia wynagrodzenia powodowi za wrzesień 2013 r. należy wskazać, iż powód powinien otrzymać niniejsze wynagrodzenia do 10 października 2013 r., a zostało mu ono wypłacone dnia 5 listopada 2013 r. tj. z opóźnieniem 25 dni. Sąd pierwszej instancji uznał, iż zapłata wynagrodzenia z w/w opóźnieniem nie stanowi ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków wobec pracownika. Sąd drugiej instancji podziela niniejsze stanowisko Sądu Rejonowego. Opóźnienie w wypłacie nie było znaczne, a ponadto nie zostało wykazane, aby niniejsze opóźnienie spowodowało poważne następstwa dla powoda. Wobec powyższego prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia roszczenia powoda o zapłatę odszkodowania za rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracodawcy.

Sąd pierwszej instancji dokonał również prawidłowej wykładni art. 97 § 1 kp w zw. z art. 55 § 1 ¹ kp. Zgodnie z art. 97 § 1 kp w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy pracodawca jest obowiązany niezwłocznie wydać pracownikowi świadectwo pracy. W aktach osobowych powoda znajduje się świadectwo pracy wystawione przez pozwanego dnia 18.10.2013 r. za okres jego zatrudnienia od 01.01.2011 r. do 18.10.2013 r., gdzie wskazano, iż stosunek pracy ustał z powodu rozwiązania umowy o pracę na podstawie art.52 § 1 pkt 1 kp oraz potwierdzenie nadania go pocztą. Z uwagi na błędny adres powoda (ul. (...), zamiast ul. (...)) wskazany przez pozwanego korespondencja wróciła od powoda niedoręczona (chociaż swą dwa potwierdzenia doręczenia z 6.11.2013 r. na ten adres, które zostały doręczone powodowi osobiście). Powód żądał, aby nakazano pozwanemu wydanie powodowi świadectwa pracy z zaznaczeniem, że umowa o pracę uległa rozwiązaniu w dniu 29.10.2013 r. na podstawie art. 55 § 1 ¹ kp. Sąd Okręgowy podziela rozważania prawne Sądu pierwszej instancji dotyczące oddalenia powództwa w/w zakresie dotyczącym wydania świadectwa pracy. Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie w tym zakresie na treści art. 55 § 3 kp w zw. z art. 97 § 2 kp prawidłowo wskazując, iż powód błędnie sformułował żądanie. Wobec niezasadności w/w zarzutów apelacyjnych niezasadnym stał się również zarzut naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 100 kpc, na podstawie którego Sąd pierwszej instancji orzekł o kosztach procesu między stronami.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 kpc oddalił apelację. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz.461 ze zm.) § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.