Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 709/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 8 lipca 2024 r. w sprawie II K 864/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

P. J.

Czyn z pkt III aktu oskarżenia -

świadek w toku przeprowadzanych czynności operacyjnych, na podstawie uzyskanych danych teleinformatycznych sporządził notatki urzędowe, których treść wskazywała, że w dniu 14 maja 2022 r. oskarżony posługiwał się numerem abonenckim (...) zarejestrowanym na jego konkubinę S. S., jak również poruszał się samochodem marki M. (...) o nr. rej. (...), również zarejestrowanym na jej dane osobowe, użytkowany przez oskarżonego telefon logował się w tym dniu za pośrednictwem stacji (...) m.in. znajdującej się w B. w ok. R. oraz kontaktował się z M. B., poprzez połączenia głosowe oraz wiadomości tekstowe, co odpowiada miejscu i czasie przekazania jej paczki z marihuaną.

Zeznania świadka J. K.

688-688v

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Zeznania świadka J. K.

Świadek ten jest funkcjonariuszem Policji, który dokonywał czynności operacyjnych w sprawie M. G., dotyczących m.in. tego, kto dostarczył M. B. przeznaczone dla niego dla niego narkotyki. Świadek zeznał, że to on ustalił nr abonencki osoby dostarczającej tę przesyłkę dla M. G., czyli P. J., na podstawie danych telekomunikacyjnych uzyskanych drogą operacyjną. Świadek wskazał również, że przedmiotowe dane zostały zniszczone jako niewykorzystane w postępowaniu przygotowawczym. Świadek potwierdził, że to on sporządził notatki urzędowe z k. 591-592, 593-594, w których to udokumentował rezultaty przeprowadzanych czynności i które odnosiły się do ustalenia numeru abonenckiego wykorzystywanego przez oskarżonego P. J., a który był zarejestrowany na S. S., jego konkubinę. Funkcjonariusz ten przeprowadzał czynności operacyjne, które potwierdziły również fakt przyjechania oskarżonego na stację paliw (...) samochodem marki M. (...) o nr rej . (...), który zarejestrowany był także na S. S. oraz kontaktowanie się z M. B., poprzez połączenia głosowe oraz wiadomości tekstowe, w czasie odpowiadającym przekazaniu paczki zawierającej marichuanę. Na podstawie danych uzyskanych od operatora telekomunikacyjnego przedstawiających łączenie się numeru abonenckiego ze stacjami (...), świadek potwierdził przyjazd oskarżonego w miejsce przekazania narkotyków, w okolicach R.. Zeznania J. K. uzyskane w toku postępowania odwoławczego zostały przez Sąd Okręgowy uwzględnione w całości, albowiem były wiarygodne, za czym przemawiała ich logiczność, jasność, a ponadto korespondowały z jego wcześniejszymi zeznaniami złożonymi na etapie postępowania przygotowawczego, jak również z ustaleniami płynącymi z pozostałego materiału dowodowego, przede wszystkim z zeznań świadka M. B.. Pomimo tego, że świadek z uwagi na upływ czasu i wielość podobnych postępowań mógł nie pamiętać szczegółów sprawy, to wypowiadał się co do kluczowych ustaleń, związanych z wówczas pozyskiwanymi przez niego w drodze przeprowadzanych czynności operacyjnych informacjami i zawartymi w sporządzonych notatkach urzędowych, o których Sąd Okręgowy wypowiedział się szerzej w dalszej części uzasadnienia.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Zarzuty z apelacji obrońcy oskarżonego:

I. W zakresie czynu I z aktu oskarżenia:

1. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na niewłaściwej i wadliwej ocenie, przy wymierzaniu oskarżonemu za zarzucany z art. 62 ust 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii czyn kary, postawy i zachowania oskarżonego przed i po popełnieniu przestępstwa, autentyczności jego skruchy, właściwości i warunków osobistych oskarżonego, okoliczności łagodzących a nadto polegającego na błędnych ustaleniach w zakresie koniecznego stopnia dotkliwości i celów kary, poprzez uznanie, iż jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy zadośćuczyni celom prewencji ogólnej i szczególnej oraz zaspokoi społeczne poczucie sprawiedliwości podczas, gdy w okolicznościach niniejszej sprawy, wobec dotychczasowej niekaralności oskarżonego, jego młodego wieku, przyznania się do stawianego zarzutu, unormowanego i praworządnego trybu życia oskarżonego po opuszczeniu aresztu śledczego (już ponad rok), stanu zdrowia oskarżonego (konieczność poddania się operacji - dokumentacja w aktach), okazywaniu autentycznej i popartej szczerymi emocjami skrusze, uczestniczeniu w każdej rozprawie i niedestabilizowaniu postępowania sądowego - prognozy kryminologiczne są pozytywne i brak jest przeciwskazań do wymierzenia oskarżonemu kary za zarzucany czyn w najniższej możliwej granicy ustawowego zagrożenia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, względnie zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa z art. 37b k.k. - wówczas sprawiedliwościowe cele kary określone w art. 53 k.k. zostałyby spełnione. W tych warunkach orzeczona skarżonym wyrokiem kara jest zbyt surowa;

2. zarzut rażącej surowości orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności w wymiarze 1 roku i 2 miesięcy , która, wobec stopnia społecznej szkodliwości i winy, postawy oskarżonego, jego właściwości i warunków osobistych, sposobu postępowania przed jak i po popełnieniu przestępstwa - wykracza ponad potrzeby prewencji ogólnej i szczególnej a także zaspokojenia społecznego poczucia sprawiedliwości a nadto przekracza stopień winy oskarżonego.

II. W zakresie czynu III z aktu oskarżenia:

1. zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim przepisów postępowania, poprzez nieustalenie prawdy materialnej, nierozstrzygnięciu na korzyść oskarżonego niedających się usunąć wątpliwości oraz bezzasadne ograniczenie przymiotu wiarygodności zeznań bezpośredniego i jedynego świadka zdarzenia z dnia 14 maja 2022 r. M. B. w części przemawiającej na korzyść oskarżonego tj. wprost eliminującej możliwość sprawstwa oskarżonego (świadek kategorycznie oświadczyła, iż nie zna oskarżonego oraz nigdy go nie widziała a nadto opisała przebieg i okoliczności jej uprzedniego przesłuchania na policji), a nadto poprzez nieusunięcie istotnych wątpliwości w sprawie i oparcie ustaleń oraz motywów rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim w zakresie popełnienia przez oskarżonego czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii, pomimo występowania istotnych wątpliwości co do winy oskarżonego oraz jego uczestnictwa w zarzucanym przestępstwie, jedynie na wyselekcjonowanych na użytek postępowania fragmentach zeznań M. B. oraz M. G., policyjnych notatkach urzędowych i szkicach (dotyczących czynności policyjnych) z dnia 16/12/2022 r., 23/02/2023 r. oraz ubogich w treści (niebędącego świadkiem zdarzenia) zeznaniach policjanta świadka J. K. z pominięciem konieczności zobiektywizowania tych okoliczności (np. poprzez uzyskanie dokumentów źródłowych stanowiących podstawę notatek urzędowych tj. billingów, wydruków systemowych logowań telefonów do stacji (...), przesłuchania świadków przeprowadzających czynności w celu ustalenia kto i w jaki sposób dokonał ustaleń opisanych w urzędowych notatkach, uzyskania monitoringu i in.) a także oparcie orzeczenia na własnej projekcji przypuszczeń Sądu Rejonowego - skutkującej przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów i wydaniem orzeczenia uznającego winę oskarżonego, pomimo nieusuniętych istotnych wątpliwości w sprawie tj. obrazę art. 5, 7, 167, 174, 366, 410 k.p.k.;

2. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na poczynieniu przez Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim arbitralnych, niezobiektywizowanych i wadliwych ustaleń (niezgodnych ze zgromadzonym materiałem dowodowym) w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego w popełnieniu w dniu 14 maja 2022 r. czynu z art. z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy materiał dowodowy w tym zakresie budzi poważne wątpliwości a w aktach sprawy bezwzględnych i kategorycznych dowodów winy oskarżonego brak. W zakresie zarzutu III z a/o ustalony przez Sąd stan faktyczny odbiega od rzeczywistości i oparty jest w zasadzie wyłącznie na przypuszczeniach i domysłach. Sąd dokonał ustaleń w sposób dowolny z naruszeniem zasady obiektywizmu oraz swobodnej oceny dowodów określonych w art. 4 i 7 k.p.k. a także zasady in dubio pro reo z art. 5 k.p.k., poprzez oparcie ustaleń co do przebiegu zdarzenia na dowodach niezobiektywizowanych a jedynie uzasadniających słuszność stawianego a/o zarzutów tj. selektywnych fragmentach zeznań bezpośredniego świadka M. B., M. G. oraz w całości na zeznaniach policjanta J. K. i treści policyjnych notatek urzędowych - intencjonalnie nie dostrzegając występujących w sprawie wątpliwości i rozbieżności a także nie widząc potrzeby obiektywizacji treści notatek urzędowych oraz zeznań policjanta - obdarzając je bezgraniczną wiarygodnością. Świadkowie nie rozpoznają i nie znają oskarżonego. M. B. a także M. G. kwestionują jakikolwiek kontakt z oskarżonym. Urzędowe notatki policyjne nie zawierają dokumentów źródłowych tj. billingów, systemowych wydruków logowań telefonów do stacji (...), treści korespondencji czy informacji nt. sposobu i metod dokonania ustaleń oraz osób ich dokonujących. Brak jest jakiegokolwiek materiału dowodowego obiektywizującego ustalenia Sądu w skarżonym wyroku;

3. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, polegającego na niezasadnym i dowolnym założeniu przez Sąd jakoby oskarżony w dacie zarzutu tj. 14 maja 2022 r. miał korzystać z należącego do jego konkubiny nr-u tel. (...) jak i także z samochodu M. (...) (również należącego do jego konkubiny) podczas, gdy ta okoliczność nie jest wykazana i poparta jakimkolwiek obiektywnym dowodem. Fakt, że oskarżony korzystał z tego telefonu w dacie zatrzymania oraz orzekania, tj. w okresie znacznie późniejszym, nie dowodzi użytkowania przez niego zarówno z telefonu jak i samochodu w dacie czynu. Sąd uznając a priori, iż oskarżony w dacie 14 maja 2022 r. musiał korzystać zarówno z przedmiotowego pojazdu jak i telefonu dokonał ustaleń wyłącznie na podstawie domysłów odbiegających od zasady prawdy materialnej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy przeanalizował akta postępowania w świetle złożonej apelacji i nie dopatrzył się uchybień, na jakie wskazuje skarżący.

Rozważając zarzuty dotyczące czynu z pkt. I, tj. zaskarżające rozstrzygnięcie o karze wymierzonej za ten czyn, nie uwzględniając ich zasadności, Sąd Okręgowy uznał, że rodzaj, jak i wymiar tej kary odpowiada prawu, jest sprawiedliwy oraz adekwatny do całokształtu okoliczności postępowania. Sąd II instancji nie podzielił stanowiska skarżącego i nie dopatrzył się konieczności ingerencji w tę część rozstrzygnięcia.

Zauważyć można, że wymierzona kara 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności, jest niemalże najniższą możliwą do wymierzenia karą przewidzianą w ustawie za ten czyn, toteż trudno poczytywać ją za surową, a tym bardziej za rażąco surową. Sąd Rejonowy słusznie nie dopatrzył się zasadności obniżenia kary do minimalnej jej granicy i warunkowego zawieszenia jej wykonania bądź zastosowania instytucji z art. 37b k.k., na które w apelacji wskazuje skarżący, a mającej jedynie charakter fakultatywny. Okoliczności, na które powołuje się skarżący, nie mogą być przeceniane względem okoliczności obciążających, o których trafnie wypowiedział się w uzasadnieniu Sąd Rejonowy. Szczególną uwagę należało zwrócić na wysoki stopień szkodliwości czynu, który związany był zwłaszcza z ilością ujawnionych i zabezpieczonych środków odurzających oraz psychotropowych, która nie tylko pozwalała na zakwalifikowanie tej ilości jako znacznej, zgodnie z brzmieniem art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, lecz także dodatkowo miała realny wpływ na istotne podwyższenie tegoż stopnia. Przyznanie się do winy nie mogło znacząco przyczynić się do wymierzenia łagodniejszej sankcji karnej, albowiem oskarżony miał świadomość ciężaru materiału dowodowego, jaki został zgromadzony już od wczesnego etapu postępowania. Młody wiek sprawcy także nie jest okolicznością, która w sposób jednoznaczny przemawia na korzyść oskarżonego, albowiem pomimo młodego wieku, oskarżony mając nieograniczoną świadomość swego nagannego zachowania, wystąpił przeciwko porządkowi publicznemu i tak istotnym dobrom prawnym, jak m.in. życie i zdrowie społeczeństwa. Sąd Okręgowy przychylił się do stanowiska Sądu I instancji, w zakresie wątpliwości co do szczerości wyrażanej przez oskarżonego skruchy. Natomiast celowe uniemożliwianie zrealizowania nakazu doprowadzenia do aresztu świadczy o lekceważeniu przez oskarżonego wymiaru sprawiedliwości. Sąd dostrzegł dotychczasową niekaralność oskarżonego i słusznie ją uwzględnił przy orzekaniu kary pozbawienia wolności w niemalże najniższym jej możliwym wymiarze.

Podsumowując powyższe wskazać należy, że Sąd Rejonowy rozstrzygając w powyższym zakresie stosował się do dyrektyw wskazanych w art. 53 k.k., uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu i zawinienia oskarżonego, okoliczności obciążające i okoliczności łagodzące, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego.

Rozważając zarzuty związane z czynem z pkt. III Sąd odwoławczy uznał, że Sąd Rejonowy procedował właściwie, obiektywnie, słusznie oceniając materiał dowodowy, który legł u podstaw ustalonego stanu faktycznego sprawy, niepozostawiającego żadnych wątpliwości, których nie można by było usunąć i należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. Przy wydawaniu wyroku, Sąd meriti ponadto uwzględnił wszystkie okoliczności ujawnione na rozprawie, zarówno przemawiające na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego.

Odnosząc się do zarzutów odnoszących się do czynu III aktu oskarżenia i zeznań M. B., w pierwszej kolejności wskazać należy, że skarżący kwestionuje rozpoznanie wizerunku oskarżonego przez tego świadka podając, że świadek ten w postępowaniu przed Sądem kategorycznie oświadczyła, iż nie zna oskarżonego oraz nigdy go nie widziała. Na uwadze mieć jednak należy, że poszczególne dowody, jak i ich całokształt, sąd ocenia kompleksowo, wszechstronnie, bacząc na całość zebranego materiału dowodowego, wedle zasady swobodnej oceny dowodów. Ponadto, zasada swobodnej oceny dowodów nie wyklucza przyznania wiarygodności jedynie części depozycji danego osobowego źródła dowodowego oraz dyskwalifikacji pozostałego zakresu jego wypowiedzi, pod warunkiem, że wyprowadzone wnioskowanie, będzie uwzględniało treść dowodu, tak w aspekcie jego cech wewnętrznych, jak i w konfrontacji z treścią innych dowodów, a zarazem będzie logiczne, oparte na wiedzy i wskazaniach doświadczenia życiowego i w rezultacie zamykające pole dla ocen alternatywnych. W niniejszym przypadku, świadek potwierdziła swoje wcześniejsze zeznania i jako przyczynę rozbieżności wskazała upływ czasu, albowiem jak się wprost wypowiedziała: „zdarzenia z 14 maja 2022 roku pamiętałam lepiej wtedy, kiedy byłam przesłuchiwana w postępowaniu przygotowawczym”. I tak z zeznań świadka złożonych na etapie postępowania przygotowawczego płynie jednoznaczny wniosek, że okazany jej wizerunek oskarżonego „najbardziej podobny” jest do osoby jaka przekazała jej paczkę, natomiast po okazaniu zdjęć w kolorze z portalu społecznościowego stwierdziła już, że osoba „wygląda bardzo podobnie”. Ponadto wskazała, że pies też wygląda „bardzo podobnie”, przy czym w zeznaniach przed sądem nadal utrzymywała, że z osobą przekazującą jej paczkę (a więc z oskarżonym) był pies. Opisowi dokonanemu przez świadka odpowiada również samochód marki M. (...), z jakiego korzystał wówczas oskarżony, a który był zarejestrowany na jego konkubinę S. S.. Jeśli chodzi o uznanie przez świadka, że oskarżony przypominał jej wskazaną przez nią osobę powszechnie znaną medialnie, przy sugerowaniu się takimi informacjami w polu widzenia należy mieć pewną dozę subiektywizmu przy tego typu ocenie, jednakże przemawiało to niewątpliwie za tym, że świadek przyjrzała się oskarżonemu podczas odbierania paczki, zwróciła uwagę na jego charakterystyczną aparycję i ją zapamiętała, co miało swój wydźwięk przy trafności w rozpoznawaniu zaprezentowanego jej wizerunku podczas pierwszego przesłuchania. Zauważyć również należy, że zeznając na etapie postępowania sądowego, świadek próbowała zdystansować się od istoty przedmiotowych wydarzeń oraz w pewnym zakresie zdeprecjonować wartość dowodową swoich zeznań z postępowania przygotowawczego. Ponieważ, nawet pomimo ich potwierdzenia, wskazywała na rzekomą presję i chęć jak najszybszego zakończenia przedmiotowej czynności procesowej, co miało spowodować pochopne wypowiedzeniu się co do prawdopodobieństwa rozpoznania oskarżonego na prezentowanych jej przez funkcjonariusza policji materiałach. Zauważyć jednak należało, że świadek chcąc uwiarygodnić taki stan rzeczy, m.in. podkreśla kilkukrotnie jakoby przesłuchanie miało trwać kilka godzin – nawet ponad 5 godzin (k. 563v), co nijak ma się do rzeczywistości, albowiem jak wynika z treści protokołu przesłuchania (k. 410-412), własnoręcznie podpisanego przez świadka, przesłuchanie trwało niespełna 2 godziny. Zważając na oświadczenie świadka, co do potwierdzenia wcześniejszych zeznań, wskazania przyczyn rozbieżności oraz samej treści depozycji złożonych w postępowaniu przygotowawczym, cechujących się logicznością oraz szczegółowością, zasadnym było uznanie tych właśnie zeznań za spontaniczne, najpełniejsze i wiarygodne. Omawiane zeznania świadka M. B. ponadto korespondowały z pozostałym uwzględnionym materiałem dowodowym, w tym z depozycjami M. G. czy A. M. (1).

Świadek M. G. wypowiadał się logicznie i wiarygodnie na temat kwestii paczki z zawartością marihuany, którą on zamówił, a którą odebrała dla niego M. B. i przekazała następnie A. M. (1). Świadek ten najpełniejsze depozycje złożył na etapie postępowania przygotowawczego, kiedy szczegółowo i logicznie odnosił się do całego zdarzenia, które było jednym z wątków w toczących się przeciwko niemu innych postępowaniach z zakresu obrotu narkotykami. O ile M. G. nie wskazał personaliów osoby, która dostarczyła paczkę M. B., jednakże treść jego depozycji potwierdza przedstawioną przez nią wersję wydarzeń. Świadek A. M. (1) potwierdził fakt otrzymania od M. B. paczki przeznaczonej dla M. G., która to następnie zaginęła. Wnioski płynące z omawianych zeznań jednoznacznie potwierdzają fakt, że owa paczka nie była „paczką widmo”, jak to określił skarżący w apelacji. Kwestią sporną pozostaje świadomość osób – świadków, które uczestniczyły w procederze odebrania, przekazania czy też przechowywania paczki, o tym co rzeczywiście stanowiło jej zawartość. Jednakże zwrócić uwagę należy na to, że ich świadomość bądź też uczestnictwo tychże osób w przestępczym procederze, samo w sobie nie było istotą niniejszego postępowania, lecz związane było z całym ciągiem zdarzeń, składających się na czyn przypisany oskarżonemu. Wskazani powyżej świadkowie wypowiadali się co do tego, że w paczce była marihuana, co jest kluczowe w sprawie, przy czym tę wiedzę mieli uzyskać dopiero po fakcie jej zaginięcia. Obecność środka odurzającego w paczce potwierdza także poniekąd kwota, jaką A. M. (1) oddał M. G. jako rekompensatę za jej utratę, tj. 17 000 zł. Trudno wyobrazić sobie bowiem sytuację, że świadek byłby skłonny przekazać M. G. taką kwotę pieniędzy, gdyby nie był przekonany o tym, że przechowywana paczka zawierała marihuanę i to w określonej ilości. M. G. podczas jednego z przesłuchań wskazał wprost, że powiedział A. M. (1), że M. B. przywiezie mu paczkę z zawartością marihuany, którą miał dla niego przechować (k. 445), czyli wiedzę miałby uzyskać świadek A. M. wcześniej niż to wynika z jego zeznań. Natomiast przy okazji innego przesłuchania, świadek M. G. wskazał, że owa paczka finalnie została odzyskana od W. B., ps. (...), jednakże już z pomniejszoną zawartością środka odurzającego (k. 430).

Nawiązując do zarzutu opartego na kwestionowaniu roli notatek urzędowych i wartości dowodowej zeznań świadka J. K. – funkcjonariusza Policji, na wstępie wskazać trzeba, że Sąd Okręgowy przeprowadził dowód z dodatkowych zeznań tegoż świadka w toku postępowania odwoławczego, o których wypowiedział się szerzej w części 2.2. niniejszego uzasadnienia. Analizując informacje, jakie płyną z treści przedmiotowych zeznań, należy je rozważać w korelacji z notatkami urzędowymi, które przez świadka były sporządzane. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że oczywistym dla Sądu jest, że notatki urzędowe nie mogą stanowić pełnoprawnego materiału dowodowego, a informacje zawarte w notatce urzędowej nie mogą zastępować zeznań ani wyjaśnień, jednakże notatka urzędowa może stanowić ich uzupełnienie, tj. występować "obok" tych źródeł dowodowych, lecz nigdy "zamiast” nich. Notatki urzędowe mogą stanowić sposób weryfikacji lub uzupełnienia wyjaśnień i zeznań (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 sierpnia 2019 r. III KS 10/19). Taka sytuacja zachodzi właśnie w niniejszej sprawie, albowiem ustalenia przedstawione w notatkach weryfikują i uzupełniają materiał dowodowy, zwłaszcza depozycje M. B., a zeznania J. K. nawiązują do podstaw sporządzania tychże notatek, wiedzy o materiale na jakim one bazowały i prawidłowości jego pozyskiwania. Dane płynące z notatek mają swoje odzwierciedlenie w relacji M. B. o fakcie, czasie i miejscu spotkania z oskarżonym, samochodem jakim się poruszał oraz numerze telefonu jakim się posługiwał i kontaktowaniu się z tym świadkiem za pomocą tego właśnie numeru abonenckiego w czasie odpowiadającym przekazaniu paczki. Co istotne, oskarżony wskazywał ten numer telefonu jako numer kontaktowy, podczas przeprowadzanych z nim czynności procesowych. Kwestionowanie przez skarżącego ustaleń, że w dniu czynu oskarżony również z przedmiotowego numeru abonenckiego korzystał oraz z samochodu udostępnianego mu przez konkubinę, na podstawie wymienionego powyżej materiału dowodowego, a także według wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, jawią się jako niezasadne i czysto polemiczne.

Z uwagi na powyższe rozważania, wbrew twierdzeniom obrony, przypisanie oskarżonemu winy nie było dokonane w wyniku uchybień, na które wskazano w apelacji, bowiem rozstrzygnięcie to uzasadnienie miało w bezspornym materiale dowodowym, który Sąd I instancji prawidłowo ocenił.

Aprobując ocenę materiału dowodowego, jaką przeprowadził Sąd meriti, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również błędów w ustaleniach faktycznych, które były na tych dowodach poczynione. Sąd II instancji wypowiedział się co do wniosków płynących z ocenionych dowodów, opisując jednocześnie fakty, za którymi przedmiotowe dowody przemawiały. Subiektywne przeświadczenie zaś strony o rzekomych wątpliwościach, które miałyby być w sprawie pozostawione, nie uzasadnia zastosowania art. 5 § 2 k.p.k., albowiem nieusuwalne wątpliwości musi mieć nie strona ale Sąd, jako organ orzekający. Zebrany w sprawie materiał dowodowy jest dla Sądu Okręgowego jednoznaczny i niewątpliwie wskazuje na sprawstwo oskarżonego, również w zakresie czynu z pkt. III zaskarżonego wyroku.

Wniosek

Wniosek o :

1. zmianę wyroku w pkt I poprzez wydatne złagodzenie kary;

2. zmianę wyroku w pkt III poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 o przeciwdziałaniu narkomanii;

3. uchylenie wyroku w pkt IV-VI oraz VIII.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów w apelacji obrońcy, wnioski apelacyjne nie zasługiwały na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 8 lipca 2024 r. w sprawie II K 864/23, za wyjątkiem rozstrzygnięcia opisanego w rubryce 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiona w sprawie apelacja obrońcy nie była zasadna i w całości nie podlegała uwzględnieniu. W postępowaniu odwoławczym rozpatrywana była również apelacja oskarżyciela publicznego, która jako częściowo zasadna, skutkowała poczynieniem zmiany jedynie w podanym poniżej zakresie. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 8 lipca 2024 r. w sprawie II K 864/23 w zaskarżonej części, w zakresie orzeczenia na podst. art. 70 ust. 4a Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, w zw. z art. 39 pkt 7 k.k., w związku z popełnieniem czynu przypisanego oskarżonemu w pkt I wyroku, na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężnego w wysokości 3000 (trzech tysięcy) złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

W przedmiotowej sprawie została wniesiona również apelacja oskarżyciela publicznego, który nie złożył wniosku o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku II instancji, przy czym wniesiony środek odwoławczy został częściowo uwzględniony jedynie w zakresie, w jakim uzasadniał poczynienie niniejszej zmiany. Zgodnie z art. 70 ust. 4a Ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii - w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 53 ust. 1, 1a lub 2, art. 55 ust. 1, 2 lub 3, art. 56 ust. 1, 2 lub 3, art. 58 ust. 1 lub 2, art. 59 ust. 1, 2 lub 3, art. 61, art. 62 ust. 1 lub 2, art. 62b ust. 2, art. 63 ust. 1, 2 lub 3 sąd orzeka świadczenie pieniężne wymienione w art. 39 pkt 7 Kodeksu karnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w wysokości co najmniej 1000 złotych, do wysokości 60 000 złotych. Oskarżony został skazany za czyn z art. 62 ust. 2 przywoływanej ustawy, toteż w obecnej sytuacji do orzeczenia świadczenia pieniężnego Sąd meriti był zobligowany, także przy uwzględnieniu art. 4 § 1 k.k. W wyniku przychylenia się do zarzutu z apelacji oskarżyciela publicznego, dotyczącego obrazy prawa materialnego, tj. cytowanego powyżej przepisu ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, Sąd Okręgowy orzekł przedmiotowe świadczenie w kwocie 3 000 zł, która zdaniem Sądu jest adekwatna do okoliczności sprawy, a jej wysokość jest zbliżona do najniższej możliwej do zasądzenia kwoty i nie stanowi zbytniego obciążenia finansowego dla oskarżonego.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji, Sąd Okręgowy na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. w zw. z art. 633 k.p.k. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 1290 złotych tytułem opłaty za II instancję, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust 1 pkt 4 oraz art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz obciążył go wydatkami postępowania odwoławczego w wysokości 20 zł, wg stawki określonej w § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS