Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak (spr.)

Sędziowie:

SO Karol Troć

SO Sylwia Olimpia Uszyńska

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 624/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 8 maja 2024 r. w sprawie II K 26/24

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

I. Zarzut obrazy przepisu prawa karnego materialnego, a mianowicie art. 244 k.k., poprzez niezasadne przyjęcie, że w okresie przypisanego czynu R. K. obowiązywał prawomocny zakaz kontaktowania się z A. P. w sposób bezpośredni i pośredni, a także prawomocny zakaz zbliżania się do niej na odległość nie mniejszą niż 100 metrów wynikający z wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim o sygn. II K 307/22, gdy tymczasem wyrok ten był nieprawomocnym orzeczeniem w chwili skazywania R. K. w niniejszej sprawie;

II. zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, mającej wpływ na treść wyroku, a mianowicie:

a) art. 424 § 1 i § 2 k.p.k. wyrażającą się w zaniechaniu wskazania w pisemnym uzasadnieniu wyroku skazującego R. K. okoliczności prawno-faktycznych, dotyczących przypisania odpowiedzialności karnej za występek z art. 244 k.k. i tego, jakie okoliczności miał Sąd na względzie w związku z przypisaniem oskarżonemu sprawstwa i winy tego przestępstwa, skutkiem czego zachodzi sprzeczność pomiędzy ustnymi powodami wyroku, a uzasadnieniem pisemnym oraz nie ma możliwości stwierdzenia, w jakim zakresie wymierzona kara R. K. związana jest z przypisaną odpowiedzialnością za czyn zabroniony z art. 244 k.k.,

b) art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., polegającą na nie wzięciu pod uwagę przy ferowaniu wyroku wszystkich ujawnionych w toku przewodu sądowego i mających istotny wpływ na rozstrzygnięcie okoliczności, oparciu poczynionych ustaleń faktycznych na dowolnie przeprowadzonej ocenie dowodów oraz wbrew zasadom prawidłowego rozumowania, wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, niedostatecznym uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy w tym okoliczności dla oskarżonego ewidentnie korzystnych, rozstrzygnięciu nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, nienależytej analizie i ocenie poszczególnych dowodów, w szczególności zeznań A. P. i wyjaśnień oskarżonego, co skutkowała niesłusznym uznaniem R. K. za winnego przypisanego mu występku;

III. zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, stanowiących podstawę zakażonego orzeczenia, mającego wpływ na jego treść, polegającego na błędnym i dowolnym przyjęciu, że R. K. podlegał prawomocnemu zakazowi kontaktowania się z A. P. w sposób bezpośredni i pośredni, a także prawomocnemu zakazowi zbliżania się do niej na odległość nie mniejszą niż 100 metrów wynikającemu z wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim o sygn. II K 307/22, gdy tymczasem wyrok ten nie miał prawomocnego charakteru w chwili skazywania R. K.;

IV. Zarzut rażącej surowości, a tym samym niewspółmierności orzeczonej R. K. kary roku pozbawienia wolności, w sytuacji gdy brak podstaw prawnych do przypisania odpowiedzialności za czyn z art. 244 k.k., stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczność jego popełnienia, uzasadniały wymierzenie oskarżonemu kary grzywny lub kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy, po zapoznaniu się z aktami postępowania w świetle złożonego środka odwoławczego uznał podniesione w nim zarzuty za niezasadne i skutkujące ich nieuwzględnieniem. Zdaniem Sądu II instancji, Sąd meriti dokonał prawidłowej, bezstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, który doprowadził do ustalenia rzeczywistego stanu faktycznego w sprawie, biorąc pod uwagę całokształt istotnych okoliczności ujawnionych na rozprawie, co doprowadziło do słusznego uznania oskarżonego za winnego popełnienia przypisanego mu wyrokiem czynu. Ponadto, zauważyć należało, że w sprawie nie pozostały żadne nieusuwalne wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego z uwzględnieniem zasady z art. 5 § 2 k.p.k., przy czym pamiętać trzeba, że to wątpliwości sądu, jako organu orzekającego, a nie wątpliwości strony, uzasadniają jej zastosowanie. Wymierzona zaś oskarżonemu kara 1 roku pozbawienia wolności także odpowiadała prawu i właściwie uwzględniała wszelkie okoliczności sprawy i rozpiętość zagrożenia karą, przewidzianą w ustawie karnej za przypisany oskarżonemu czyn.

Odnosząc się do zarzutu obrazy przepisu prawa karnego materialnego, tj. art. 244 k.k. należało stwierdzić jego bezzasadność. Przypisany wyrokiem czyn dotyczył okresu od dnia
2 sierpnia 2023 r. do 2 grudnia 2023 r., a więc w chwili obowiązujących prawomocnie zakazów, orzeczonych wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 30 stycznia 2023 r. sygn. akt II K 307/22, których prawomocność wynikała z wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 21 lipca 2023 r. sygn. II Ka 337/23. Sąd Najwyższy uchylił powyższy wyrok sądu II instancji w dniu 21 lutego 2024 r. sygn. II KK 572/23 z uwagi na zaistnienie bezwzględnej przyczyny odwoławczej polegającej na niewłaściwej obsadzie sądu- art. 439§1 pkt.2 kpk. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania w sądzie II instancji. Zgodnie z brzmieniem art. 538 § 1 k.p.k., wykonanie kary, środka karnego, przepadku i środka kompensacyjnego ustaje z chwilą uchylenia wyroku w postepowaniu kasacyjnym. Wydanie przez Sąd Najwyższy wyroku uchylającego wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 21 lipca 2023 r. nie sprawiło, że znamiona przestępstwa z art. 244 k.k. zostały zdezaktualizowane za okres poprzedzający orzeczenie Sądu Najwyższego, albowiem w okresie objętym zarzutem, orzeczone zakazy były prawomocne. Podobna sytuacja miałaby nawet miejsce w przypadku, gdyby w dacie orzekania za czyn z art. 244 k.k. nastąpiło zatarcie skazania, co ma swój wyraz w orzeczeniu Sądu Najwyższego - w sytuacji gdy prawomocnym wyrokiem orzeczono wobec sprawcy przestępstwa jeden ze środków karnych wymienionych w treści art. 244 k.k., i w czasie stosowania tego środka sprawca ten do niego się nie stosuje, fakt, że w dacie orzekania za przestępstwo z art. 244 k.k. nastąpiło zatarcie skazania, którym środek karny nałożono, nie oznacza, iż zespół znamion przestępstwa z art. 244 k.k. został zdekompletowany (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2009 r. I KZP 24/09). Na marginesie zwrócić należy uwagę, że zaskarżony w niniejszym postępowaniu wyrok II K 26/24 zapadł w dniu 8 maja 2024 r., czyli po wydaniu orzeczenia przez Sąd Najwyższy w sprawie II KK 572/23 tj. po dniu 21 lutego 2024 r., lecz w dniu 28 maja 2024 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach w sprawie II K 176/24 ponownie utrzymał w mocy wyrok II K 307/22, którym to Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim orzekł przedmiotowe środki karne, a Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 20 grudnia 2024 roku w sprawie II KK 488/24 nie uwzględnił kasacji obrońcy. Tak więc w chwili orzekania w przedmiotowej sprawie przez Sąd Okręgowy wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku mazowieckim sprawie
II K 307/22 był prawomocny i to po kontroli w trybie postępowania kasacyjnego.

Przechodząc dalej do oceny zarzutów odwoławczych należało przyznać rację skarżącemu, że Sąd meriti błędnie nie odniósł się w swym uzasadnieniu do czynu z art. 244 k.k. Niemniej jednak, nie można się zgodzić ze skarżącym, że uchybienie to miałoby wpływ na treść wyroku i tym samym stanowić podstawę do jego zmiany bądź uchylenia. Wskazać należy, że niespełnienie wymogów z art. 424 k.p.k. nie może stanowić samodzielnej podstawy zmiany lub uchylenia wyroku, skoro jest to uchybienie o charakterze procesowym (art. 438 pkt 2 k.p.k.), a więc wymaga wykazania możliwego wypływu na treść orzeczenia (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2022 r. II AKa 188/21). Błędy formalne w zakresie sporządzania uzasadnienia, nie mogą skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku, albowiem uzasadnienie sporządzane jest po jego wydaniu, a zatem nie mogą mieć wpływu na jego treść (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2023 r. II ZOW 24/22). Sąd Okręgowy zapoznając się z aktami sprawy, w tym ze sporządzonym uzasadnieniem, dokonał całościowej kontroli instancyjnej postępowania, obejmując także zakres czynu z art. 244 k.k. i to niezależnie od zakresu uzasadnienia wyroku sporządzonego przez sąd meriti.

Podnosząc zarzuty obrazy art. 4 k.p.k., art. 5 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., skarżący ograniczył się jedynie do przedstawienia swojego ogólnego stanowiska kwestionującego ocenę materiału dowodowego, jednakże nie wykazał dostatecznie na czym przedmiotowe uchybienie miałoby polegać. Jako argument przemawiający za niezrealizowaniem przez oskarżonego znamion przestępstwa z art. 190a § 1 k.k., skarżący wskazał to, że pokrzywdzona co jakiś czas sprawdzała w telefonie korespondencję wpływającą od oskarżonego. Twierdzenie, że ten fakt przemawiał o nieodczuwaniu przez nią zagrożenia i udręczenia, ma charakter jedynie polemiczny i nie mogło być uznane za zasadne. Swoje zachowanie pokrzywdzona wyjaśniła chęcią udokumentowania przestępczych zachowań oskarżonego naruszającego zakaz kontaktowania się z nią. Wyjaśnienia te brzmią całkowicie logicznie i przekonywującą jeśli się zważy, że wydruki z jej telefonu zawierające próby połączeń i treść sms-ów wysyłanych przez R. K. stanowiły główny dowód jego winy. Sprawstwo oskarżonego co do przypisanego mu czynu, który zawierał w sobie zarówno znamiona przestępstwa z art. 190a § 1 k.k. oraz 244 k.k., zasadnie nie budziła wątpliwości Sądu i wynikała z obiektywnego i wiarygodnego materiału dowodowego w postaci zeznań pokrzywdzonej, doręczonej przez niej dokumentacji – wydruku zrzutów z ekranu, zawierających treść wiadomości otrzymywanych od oskarżonego, rejestru połączeń oraz doręczonego nagrania na płycie CD, z którego wynika, że oskarżony zbliżył się do A. P. na odległoś1-2 metrów, a agresywny sposób zachowania oskarżonego zasadnie wzbudził u oskarżonej obawę dalszej eskalacji zachowań z jego strony. Depozycje złożone przez pokrzywdzoną były jasne, logiczne i korespondowały z pozostałym uwzględnionym materiałem dowodowym. Analizując jej zeznania nie można było odnieść wrażenia, że pokrzywdzona intencyjnie dążyła do przypisania oskarżonemu winy ponad to, co rzeczywiście było wynikiem jego działania. Pokrzywdzona od początku wskazywała jakie zachowania podejmował oskarżony wobec niej, początkowo negując próby bezpośredniego kontaktu czy śledzenia, jednakże jego działania eskalowały, co miało swój wydźwięk w kolejnych zeznaniach, składanych przez pokrzywdzoną i dołączanych przez nią materiałach. Sam oskarżony wprawdzie nie przyznał się do winy odmawiając składania wyjaśnień, jednakże te depozycje, biorą pod uwagę przytoczony wyżej materiał dowodowy, zasadnie zostały uznane za niewiarygodne. Co istotne jednak, w protokole przesłuchania R. K. wskazał, jako swój abonencki numer telefonu, który był analogiczny z numerem, z którego wysyłane były do pokrzywdzonej sms-y czy też wykonywane próby połączeń. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy nie stwierdził, aby Sąd meriti uchybił przepisom proceduralnym, na jakie wskazuje skarżący, gdyż oceniając materiał dowodowy dokonał tego z poszanowaniem zasady swobodnej oceny dowodów oraz obiektywnie uwzględnił okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i niekorzyść oskarżonego. Na względzie mieć trzeba, że odmówienie wiary niektórym depozycjom, a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów i w związku z tym, nie może być uznana za przejaw złamania zasady obiektywizmu,

o jakiej mowa w art. 4 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2024 r. I KK 225/24). W przedmiotowej sytuacji, gdy nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut błędnej oceny dowodów, brak było w konsekwencji przesłanek do zakwestionowania dokonanych na tychże dowodach ustaleń faktycznych, więc i ten zarzut należało uznać za niezasadny.

Ostatni ze sformułowanych zarzutów dotyczył zarzutu rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec oskarżonego. Na wstępie rozważań wskazać należy, że zmiana wyroku z powodu rażącej niewspółmierności kary może mieć miejsce dopiero wtedy, gdy wykazana zostanie wyraźna dysproporcja między karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2023 r. VIII AKa 306/23). Zdaniem Sądu Okręgowego, w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy właściwie dostosował represje prawnokarne do czynu oskarżonego. Na względzie przede wszystkim mieć należało, że oskarżony działał w warunkach recydywy, toteż negatywnie trzeba było ocenić prognozę kryminologiczną wobec niego. Oskarżony był już skazany na karę bezwarunkowego pozbawienia wolności, mimo to nie zmienił swego zachowania i nadal przedstawiał brak poszanowania dla porządku prawnego, jak również w dalszym ciągu godził w dobra tej samej pokrzywdzonej, jakimi są poczucie bezpieczeństwa, prawo do prywatności i jej wolność osobista. W związku z powyższym, nieracjonalnym byłoby wymierzenie oskarżonemu kary łagodniejszej, w tym tej wnioskowanej przez obrońcę tj. kary ograniczenia wolności czy grzywny skoro wcześniej orzekane kary surowsze nie osiągnęły zamierzonego celu. W tym przypadku obrońca również oprócz kwestionowania przypisania oskarżonemu winy i tym samym kary za czyn z art. 244 k.k. i przedstawieniu ogólnego stanowiska o rzekomo rażąco niewspółmiernej karze, nie rozwinął swej argumentacji i nie wykazał należycie jakie okoliczności przy tym rozstrzygnięciu winny być wzięte pod uwagę lub jakie okoliczności zostały przez Sąd nieprawidłowo ocenione lub pominięte. Podsumowując powyższe podkreślić należy, że Sąd Rejonowy przy przedmiotowym rozstrzygnięciu kierował się dyrektywami określonymi w art. 53 k.k., dostosowując wymiar kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia sprawcy, bacząc na skuteczność w osiągnięciu przez nią celów, zgodnych z powierzonymi jej funkcjami. Sąd Okręgowy uznał również, że orzeczone środki karne w postaci zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną w sposób bezpośredni i pośredni przez okres 3 lat, a także zakaz zbliżania się do niej na odległość nie mniejszą niż 100 metrów również przez okres 3 lat są sankcją adekwatną do stopnia społecznej szkodliwości czynu i winy oskarżonego, a także jego postawy. Zdaniem Sądu, orzeczone zakazy zagwarantują pokrzywdzonej poczucie bezpieczeństwa, komfortu psychicznego oraz powstrzymają oskarżonego od ewentualnych przyszłych prób ingerowania w jej życie prywatne.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie R. K. od przypisanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty apelacyjne obrońcy okazały się niezasadne i skutkowały nieuwzględnieniem przedmiotowych wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wniesiony środek odwoławczy okazał się bezzasadny. Jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy, na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 200 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zgodnie ze stawkami wskazanymi w art. 2 ust 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana