Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

sędzia SO Paweł Mądry

Protokolant:

sekr. sąd. Kinga Łempicka

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 614/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 10 kwietnia 2024 r., sygn. akt II K 565/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

---------------------

-------------------------------------------------------------

-------------

------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

--------------------

-----------------------------------------------------------

-----------

------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------

----------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------

zeznania P. D.

(k. 191-191v)

zeznania świadka P. D. nie miały znaczenia dla ustalenia faktów, gdyż świadek zeznał, że nie stał on przed wejściem do sklepu, tylko za jego rogiem, a z tamtego miejsca nie widział jak D. C. wysiadał z samochodu ani nie widział, czy oskarżony podchodził do wejścia sklepu. Świadek nie widział nawet, jak ekspedientka (A. M.) stała w okolicy drzwi wejściowych do budynku i nie pozwalała oskarżonemu wejść do środka sklepu. Wobec powyższego, zeznania P. D. nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych, bowiem jak wynika z jego depozycji, w rzeczywistości nie był on naocznym świadkiem zdarzenia, którego zarzuty w przedmiotowej sprawie dotyczą.

------------

Zeznania A. S.

(k. 222)

zeznania świadka A. S. nie miały zasadniczego znaczenia dla ustalenia faktów. Świadek opowiedziała okoliczności, które miała możliwość zaobserwować z perspektywy pasażera w zaparkowanym samochodzie oskarżonego. Z uwagi na odległość samochodu od wejścia do sklepu, świadek nie miała możliwości usłyszenia gróźb, które oskarżony kierował do O. P.. Natomiast z relacji świadka wynika, że widziała pokrzywdzonego, który wbiegł do sklepu. Depozycje te były wiarygodne i korespondowały z zeznaniami pokrzywdzonego oraz świadka A. M.. Świadek szczerze opowiedziała wydarzenia z dnia 28 sierpnia 2023 roku tak jak je zaobserwowała i zapamiętała, lecz zeznania te nie mogły stanowić podstawy dla nowych ustaleń faktycznych w sprawie.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Oskarżony w osobistej apelacji sformułował zarzuty:

- naruszenia prawa procesowego tj. art. 7 kpk w zw. art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk, które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że oskarżony przyjechał do sklepu za pokrzywdzonym, podczas gdy przyjechał on po prostu pod sklep z babcią zrobić szybkie zakupy i nie wiedział, że jest w nim pokrzywdzony, a taką informację otrzymał od sprzedawczyni, co spowodowało, że odstąpił od wejścia do sklepu z uwagi na obowiązujący zakaz zbliżania się;

- naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk, które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że oskarżony kierował groźby karalne do pokrzywdzonego podczas gdy oczywistym jest, że skoro oskarżony był na zewnątrz z kolegami, a pokrzywdzony w środku daleko w sklepie, to oskarżony komunikował się z kolegami, a nie z pokrzywdzonym, który i tak by nic nie słyszał;

- naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk, które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że pokrzywdzony obawia się oskarżonego, podczas gdy pokrzywdzony nie dosyć, że absolutnie nie boi się oskarżonego, wyśmiewa go, kpi z niego, to jeszcze grozi mu śmiercią poprzez użycie broni;

- naruszenie prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk, które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że zeznania pokrzywdzonego są wiarygodne, podczas gdy w świetle korespondencji smsowej ewidentnie widać, że ustalenia Sądu są nielogiczne i krzywdzące dla oskarżonego;

- naruszenia prawa procesowego, tj. art. 7 kpk w zw. art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk, które miało wpływ na treść orzeczenia poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że oskarżony w którymś momencie podszedł do pokrzywdzonego i do tego jeszcze mu groził, podczas gdy absolutnie nic takiego nie miało miejsca i nie ma żadnego dowodu, który by oskarżonego obciążał;

- naruszenia przepisów postępowania, tj. art. 4 kpk, art. 5 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 424 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 170 kpk przez odmowę przeprowadzenia dowodu z przesłuchania bezpośrednich świadków na okoliczności zdarzenia, Sąd nawet chyba nie zanotował zgłoszenia przez oskarżonego tych świadków, co jest naruszeniem prawa do obrony;

- błędu w ustaleniach faktycznych mającego wpływ na treść zapadłego orzeczenia poprzez bezpodstawne przyjęcie, że oskarżony swym zachowaniem wypełnił znamiona czynu zawarte w art. 244 kk w zw. oraz art. 190 § 1 kk, podczas gdy z okoliczności ujawnionych w trakcie postępowania i dowodów, które powinny zostać przeprowadzone wynika, że oskarżony w ogóle nie popełnił zarzucanego mu czynu, ponieważ nie ma żadnych dowodów potwierdzających pomówienia pokrzywdzonego, co spowodowało wydanie wyroku skazującego osobę niewinną;

- dokonania błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez bezpodstawne przyjęcie, że pokrzywdzony odczuwał jakikolwiek strach przed osobą oskarżonego, podczas gdy zupełnie co innego wynika z smsów, ponad to nie ma żadnego dowodu jakiej treści miały być te groźby, ani kto miałby je wypowiedzieć.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- apelacja oskarżonego jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie. Zarzuty podniesione w apelacji wraz z przytoczoną na ich poparcie argumentacją nie dostarczyły podstaw do uznania skarżonego orzeczenia za nietrafne. W ocenie Sądu II instancji, w trakcie ferowania zaskarżonego wyroku, nie doszło do wskazanych we wniesionym środku odwoławczym uchybień, ani też nie ujawniono w tracie kontroli instancyjnej innych uchybień o charakterze bezwzględnym, które mogłyby zobowiązać Sąd Odwoławczy do zmiany orzeczenia, bądź uchylenia zaskarżonego orzeczenia i zwrócenia sprawy do stadium postępowania przed Sądem I instancji.

- oskarżony podnosząc zarzut naruszenia art. 7 kpk w zw. art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk stwierdził, że w dniu 28 sierpnia 2023 r. przyjechał on po prostu pod sklep z babcią zrobić szybkie zakupy i nie wiedział, że jest w nim pokrzywdzony, a taką informację otrzymał od sprzedawczyni, co spowodowało, że odstąpił od wejścia do sklepu z uwagi na obowiązujący go zakaz zbliżania się. Zdaniem Sądu Okręgowego, twierdzenia te nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym, w tym również w samych wyjaśnieniach oskarżonego złożonych na rozprawie w dniu 4 kwietnia 2024 r. Podczas tych wyjaśnień D. C. stwierdził, że podczas jazdy samochodem zobaczył pokrzywdzonego, który zaczął przed nim uciekać na piechotę (k. 105v). Jednocześnie oskarżony całkowicie zaniechał odniesienia się do okoliczności pierwszego kontaktu tego dnia z pokrzywdzonym. Jak wynika z zeznań O. P., w dniu zdarzenia, pokrzywdzony wracał pieszo ze sklepu „u B.” w Ł.. Gdy był na wysokości przystanku autobusowego, oskarżony zatrzymał swój samochód w niedalekiej odległości od pokrzywdzonego, na ul. (...), wysiadł z niego i zaczął do niego krzyczeć. Następnie, oskarżony wsiadł do samochodu i zaczął jechać w stronę pokrzywdzonego, który widząc to, skierował się biegiem do sklepu, z którego chwilę wcześniej wyszedł. Wobec powyższego, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd meriti dokonał prawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego oraz zeznań pokrzywdzonego. Materiał dowodowy jasno wskazuje, że – wbrew twierdzeniom D. C. zawartym w apelacji – oskarżony widział pokrzywdzonego biegnącego do sklepu i miał świadomość, że tam właśnie O. P. się ukrywa. Ponadto, w toku postępowania apelacyjnego, świadek A. S. zeznała, że widziała, jak pokrzywdzony „ leciał i biegł” do sklepu oraz wskazała, że O. P. przebiegł dystans około 30 metrów zanim wbiegł do lokalu (k. 222). Nie ulega wątpliwości, że skoro pasażerka samochodu - babka oskarżonego A. S., była w stanie zaobserwować jak pokrzywdzony w dniu zdarzenia wbiega do sklepu, to bezzasadne są twierdzenia D. C., w których twierdzi że nie wiedział, że w sklepie „u B.” znajduje się O. P..

- zdaniem skarżącego, Sąd meriti dopuścił się naruszenia art. 7 kpk w zw. art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk również w ten sposób, że dowolnie i wbrew logicznemu rozumowaniu uznał, że oskarżony kierował groźby karalne do pokrzywdzonego, podczas gdy oskarżony stojąc pod sklepem komunikował się z kolegami, a nie z pokrzywdzonym, który i tak by nic nie słyszał. Zdaniem Sądu Okręgowego, twierdzenia te również stoją w sprzeczności z zebranym i właściwie ocenionym materiałem dowodowym. Jak wynika z zeznań zarówno pokrzywdzonego jak i świadka A. M., drzwi do sklepu były otwarte przez cały czas, dlatego obiektywnie należy ocenić, że pokrzywdzony miał możliwość usłyszenia tego, co mówi na jego temat oskarżony. Na marginesie należy wskazać, że świadek A. M. konsekwentnie, przy każdych zeznaniach mówiła, że drzwi do sklepu były otwarte, dlatego Sąd Okręgowy nie podziela twierdzeń oskarżonego, w których doszukuje się sprzeczności wewnętrznych w zeznaniach tego świadka. Wracając do argumentacji zarzutu 2 apelacji, sam pokrzywdzony zeznał, że słyszał słowa, które krzyczał w jego stronę D. C., bowiem znajdowali się w odległości około 4-5 metrów od siebie. Świadczą o tym depozycje pokrzywdzonego O. P. (k. 3) oraz świadka A. M. (k. 107). Ponadto, jak wynika z materiału dowodowego, konfrontacja z ekspedientką – świadkiem A. M., która nie pozwoliła oskarżonemu wejść do sklepu, w którym znajdował się pokrzywdzony, miała miejsce w obrębie wejścia do sklepu, natomiast koledzy oskarżonego, w tym świadek P. D. stali za rogiem, z boku sklepu. Okoliczność ta wynika wprost z depozycji świadka P. D., który na rozprawie przed Sądem Okręgowym zeznał, że nie stał on przed wejściem do sklepu, tylko za jego rogiem, a z tamtego miejsca nie widział jak D. C. wysiadał z samochodu ani nie widział, czy oskarżony podchodził do wejścia sklepu. Świadek nie widział nawet, jak ekspedientka – świadek A. M. stała w okolicy drzwi wejściowych do budynku i nie pozwalała oskarżonemu wejść do środka sklepu. Wobec powyższego, zeznania P. D. nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych, bowiem jak wynika z jego depozycji, w rzeczywistości nie był on naocznym świadkiem zdarzenia, którego zarzuty w przedmiotowej sprawie dotyczą.

- oskarżony zarzuca wyrokowi naruszenie art. 7 kpk w zw. art. 92 kpk w zw. z art. 410 kpk również poprzez nieuzasadnione i dowolne uznanie wbrew logicznemu rozumowaniu, że pokrzywdzony obawia się oskarżonego, podczas gdy pokrzywdzony nie dosyć, że absolutnie nie boi się oskarżonego, wyśmiewa go, kpi z niego, to jeszcze grozi mu śmiercią poprzez użycie broni. W ocenie Sądu Okręgowego, twierdzenia przedstawione w apelacji nie zostały poparte wiarygodnym materiałem dowodowym. Jako załącznik do apelacji, skarżący złożył wydruki SMS pisane – jak sam wskazał w zarzucie 3 – przed zapadnięciem poprzedniego prawomocnego wyroku. Zdarzenie historyczne będące przedmiotem niniejszej sprawy miało miejsce w dniu 28 sierpnia 2023 roku, kiedy doszło do bezprawnego kontaktu oskarżonego z O. P., w trakcie którego D. C. formułował groźby bezprawne pobicia i pozbawienia życia. Wobec powyższego, dla oceny zdarzenia objętego zarzutem aktu oskarżenia nie ma znaczenia, jakiej treści SMSy pisały do siebie strony jeszcze przed zapadnięciem prawomocnego wyroku w sprawie II K 462/22. Ponadto, z akt sprawy nie wynika, aby nadawcą tych wiadomości rzeczywiście był pokrzywdzony oraz w jakiej dacie miała miejsce wymiana wiadomości. Odnosząc się do stanu obawy, w ocenie Sądu Okręgowego, nie ulega wątpliwości, że u pokrzywdzonego w związku z groźbami sformułowanymi przez oskarżonego, stan ten rzeczywiście wystąpił. Świadczą o tym nie tylko zeznania samego pokrzywdzonego, lecz także naocznego świadka – A. M., która zaobserwowała zachowanie pokrzywdzonego i fizyczne objawy jego strachu, który nie ustępował pomimo tego, że oskarżony już zdążył się oddalić od wejścia do sklepu. W ocenie Sądu Okręgowego, nie ulega wątpliwości, iż mając na uwadze całe okoliczności przedmiotowej sprawy, każdy przeciętny człowiek o podobnej osobowości, cechach psychiki, intelektu co pokrzywdzony, w ustalonych okolicznościach, uwzględniając także relacje pomiędzy oskarżonym a pokrzywdzonym, uznałby groźbę za rzeczywistą i wzbudzającą obawę jej spełnienia.

- oskarżony w uzasadnieniu apelacji podniósł, że Sąd Rejonowy nie wskazał logicznego i rozsądnego argumentu dlaczego obdarzył walorem wiarygodności zeznania pokrzywdzonego, a odmówił tego waloru wyjaśnieniom skarżącego. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że zdaniem Sądu Okręgowego, ocena zarówno zeznań pokrzywdzonego jak i wyjaśnień oskarżonego dokonana przez Sąd nie jest sprzeczna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego, a ponadto, ocena ta została poprzedzona ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, natomiast argumentacja zaprezentowana przez Sąd w uzasadnieniu jest zgodna z zasadami logiki. Zarzut obrazy przepisu art. 7 kpk może być skuteczny tylko wtedy, gdy jego autor wskaże na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, tj. wykaże, że ocena pewnych dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego lub została dokonana wbrew wskazaniom wiedzy względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania bądź wykaże, że poczynione przez sąd meriti ustalenia wykazują błędy natury faktycznej lub błędy logiczne.

- ustalenia faktyczne nie zawsze muszą bezpośrednio wynikać z konkretnych dowodów. Mogą one także wypływać z nieodpartej logiki sytuacji stwierdzonej konkretnymi dowodami, jeżeli owa sytuacja jest tego rodzaju, że stanowi oczywistą przesłankę, na której podstawie doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, iż dane okoliczności faktyczne wystąpiły. Dedukcyjne wnioskowanie, a więc dochodzenie od prawdziwych przesłanek do prawdziwych wniosków, jako logicznie niezawodne, odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania i tym samym mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów określonych w art. 7 kpk.

- wbrew zarzutom oskarżonego, brak jest podstaw do wiązania zarzutu naruszenia art. 7 kpk i art. 410 kpk. Nie zostało bowiem wykazane w złożonej apelacji, aby Sąd I instancji pominął jakieś istotne okoliczności zdarzenia czy też nie ujawnił ich na rozprawie w sposób niezgodny z procedurą gromadzenia i przeprowadzania dowodów. Sąd wszystkie dowody w sprawie poddał wnikliwej analizie i właściwie ocenił, czemu dał wyraz w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Skoro zatem Sąd meriti prawidłowo ujawnił na rozprawie dowody, które pozwoliły na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie i poddał je ocenie, zarzut naruszenia art. 410 kpk jest bezpodstawny. Na marginesie należy wskazać, że przepisy art. 92 i art. 410 kpk mają tożsamy zakres znaczeniowy i pierwszy z nich dotyczy spraw rozstrzyganych na posiedzeniu, a zatem w sprawie, w której wydany został wyrok po przeprowadzeniu rozprawy art. 92 kpk nie ma w ogóle zastosowania i z tego też względu nie może dojść do jego naruszenia.

- bezzasadny jest również zarzut naruszenia przepisów art. 4 kpk, art. 5 kpk i art. 7 kpk w zw. z art. 424 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z art. 170 kpk. Jak wynika z akt sprawy, oskarżony w toku postępowania pierwszoinstancyjnego nie formułował wniosków dowodowych zarówno w pismach wysyłanych do sądu jak i w toku rozprawy głównej. W związku z brakiem wniosku oskarżonego, Sąd meriti nie formułował decyzji procesowej dotyczącej dopuszczenia innych dowodów niż wymienione w akcie oskarżenia, dlatego nie można w przedmiotowej sprawie mówić o jakiejkolwiek „ odmowie” przeprowadzenia dowodu. W toku argumentacji uzasadniającej zarzut 6 apelacji, oskarżony stwierdził, że obiektywna potrzeba przesłuchania bezpośrednich świadków zdarzenia wynikała z faktu, że świadek A. M. w swoich depozycjach wspominała o innych klientach, których obsługiwała w czasie, gdy O. P. chował się przed pokrzywdzonym w sklepie. Jednakże ani świadek, ani pokrzywdzony nie byli w stanie wskazać tych innych potencjalnych świadków, a jak wynika z zeznań A. M. (k. 17v), monitoring w sklepie nie działa. Zdaje się, że oskarżony oczekiwał, że Sąd z urzędu podejmie działania w celu ustalenia innych osób, które hipotetycznie mogły w dniu 28 sierpnia 2023 roku robić zakupy w tym właśnie sklepie. W tym nurcie jako niedopuszczalne uznać trzeba prowadzenie postępowania dowodowego niejako "na wszelki wypadek", dla sprawdzenia, czy za pomocą kolejnych dowodów da się wysnuć alternatywne, choćby najbardziej nieprawdopodobne wersje zdarzenia, a do czego zdaje się dążyć oskarżony zarzucając Sądowi meriti zaniechanie inicjatywy dowodowej. Podkreślenia wymaga, że dowody dopuszcza się w celu udowodnienia konkretnych okoliczności, a nie w celu sprawdzenia hipotezy wnioskodawców czy ewentualnie nie okażą się przydatne w danym postępowaniu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 21 lutego 2014 r., II AKa 3/14, LEX nr 1448637). Właściwy wniosek dowodowy został sformułowany w apelacji, wobec tego Sąd Okręgowy dopuścił dowód z zeznań świadków wskazanych przez oskarżonego w środku odwoławczym. Niemniej jednak, treść depozycji świadków P. D. oraz A. S. nie dała podstaw do czynienia nowych ustaleń faktycznych w sprawie.

- dokonując kontroli instancyjnej skarżonego orzeczenia, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w sprawie. Sąd Okręgowy nie stwierdził również, aby zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiadała prawidłowości logicznego rozumowania. Argumentacja skarżącego zdaje się być jedynie polemiką z ustaleniami Sądu meriti wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, dlatego podkreślenia wymaga, że zdaniem Sądu Okręgowego, w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie doszło do żadnego z zarzucanych w apelacji naruszeń.

- po przeanalizowaniu okoliczności kontrolowanej sprawy, Sąd Okręgowy doszedł do wniosku, że orzeczona wobec oskarżonego kara była ze wszech miar celowa, oczekiwana i sprawiedliwa. Trzeba było bowiem zaakceptować przedstawione precyzyjnie przez Sąd Rejonowy przesłanki jakimi kierował się przy wyborze wymiaru kary, która jest adekwatna do czynów jakich dopuścił się oskarżony. Sąd Rejonowy wziął pod uwagę wszystkie okoliczności obciążające i łagodzące. Przestępstwo z art. 244 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, natomiast przestępstwo z art. 190 § 1 kk zagrożone jest karą pozbawienia wolności do lat 3. Wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe zostały połączone następnie w jedną karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, która – w ocenie Sądu Okręgowego - nie może być w żadnym razie uznana za nadmiernie surową tudzież nadmiernie łagodną. Przeciwnie, trafnie odzwierciedla ona winę oskarżonego, szkodliwość społeczną czynów i oddaje właściwie społeczny sprzeciw dla tego rodzaju zachowań.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie wobec wielości uchybień dowodowych i przeprowadzeniu materiału dowodowego jedynie w części pomijając najistotniejsze wnioski dowodowe

- o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania,

z ostrożności procesowej, gdyby Sąd uznał, że nie zachodzą przesłanki do uniewinnienia, bądź nie znalazł potrzeby uzupełnienia materiału dowodowego

- o zmianę kary, na karę typu wolnościowego w postaci kary grzywny bądź kary ograniczenia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

bezzasadność zarzutów warunkowała bezzasadność wniosków

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

cały wyrok

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------------

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 8 i art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), obciążył oskarżonego kosztami sądowymi za II instancję (180 zł opłaty od kary i 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu apelacyjnym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana