Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

SSO Karol Troć

Protokolant:

st.sekr.sądowy Agata Polkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 595/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie II K 1018/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

Oskarżony w apelacji nie sformułował żadnych konkretnych zarzutów, kwestionując jedynie swoją winę co do zarzucanego mu czynu (literalne brzmienie wniesionego środka odwoławczego na kartach 105-105v, 125-125 v akt sprawy).

Pismo oskarżonego z kart 137-143v stanowiące niejako rozwinięcie wniesionej apelacji nie mogło wywołać skutków prawnych, albowiem rozszerzanie zakresu zaskarżenia bądź podnoszenie nowych zarzutów po upływie terminu zawitego do wniesienia apelacji jest niedopuszczalne i nie niesie za sobą żadnych skutków, o ile nie dotyczy zakresu kontroli instancyjnej, jaką Sąd winien przeprowadzić z urzędu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja oskarżonego nie zawierała żadnych konkretnych zarzutów, jednakże jako środek odwoławczy pochodzący od podmiotu nieprofesjonalnego podlegała rozpoznaniu zgodnie z intencjami skarżącego, który kwestionował sprawstwo zarzuconego mu czynu. W największej mierze jednakże skarżący poruszał kwestie niebędące przedmiotem niniejszego postępowania, lecz wcześniejszego postępowania prowadzonego przed Sądem Rejonowym w Mińsku Mazowieckim o sygn. II K 409/23, w którym to Sąd uznał oskarżonego za winnego zarzucanych mu czynów z art. 35 ust. 1a i in. ustawy o ochronie zwierząt i w związku z tym orzekł wobec oskarżonego przepadek wskazanych w wyroku zwierząt. Przepadkiem objęta również była świnia rasy wietnamskiej, nad którą znęcanie się zostało zarzucone oskarżonemu w niniejszym postępowaniu. Z uwagi na uprawomocnienie się wyroku II K 409/23 wraz z orzeczeniem o przepadku zwierząt, w tym świni rasy wietnamskiej (wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach w sprawie II Ka 807/23 z dnia 13 sierpnia 2024 r.), Sąd odwoławczy w niniejszym postępowaniu zobligowany był do dokonania zmiany w zaskarżonym wyroku, o której szerzej w części 5.2. uzasadnienia. Odnosząc się zaś do apelacji oskarżonego uznać ją należało za bezzasadną i tym samym nie mogła zostać uwzględniona.

Zdaniem Sądu Okręgowego, sprawstwo zarzucanego oskarżonemu czynu w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie budziło żadnych wątpliwości. Oprócz zeznań inspektora z Powiatowego Inspektoratu Weterynarii w M. J. B. oraz świadka R. W., które Sąd Rejonowy słusznie uwzględnił jako wiarygodne, Sąd miał do dyspozycji także obiektywny materiał dowodowy w postaci dokumentacji fotograficznej, która uwierzytelniała wskazane powyżej depozycje. Na podstawie tego materiału dowodowego jednoznacznie można było ustalić stan faktyczny sprawy, który przemawiał za zasadnością przypisania oskarżonemu winy za zarzucany mu czyn. Podkreślenia wymaga to, że do bytu przestępstwa znęcania się nad zwierzętami nie jest konieczne dążenie sprawcy wprost do zadania zwierzęciu cierpienia, albowiem przez znęcanie się nad zwierzętami należy rozumieć właśnie m.in. utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach bytowania, wystawianie zwierzęcia domowego lub gospodarskiego na działanie warunków atmosferycznych, które zagrażają jego zdrowiu lub życiu oraz utrzymywanie zwierzęcia bez odpowiedniego pokarmu lub wody przez okres wykraczający poza minimalne potrzeby właściwe dla gatunku. Niewłaściwe warunki zaś będą to takie, które nie zapewniają zwierzęciu możliwości egzystencji, zgodnie z potrzebami gatunku, rasy, płci i wieku. Pamiętać należy, że zachowanie, które można określić za przejawy znęcania się nad zwierzętami, to nie tylko enumeratywnie wymienione przykłady w art. 6 ust. 2 ustawy o ochronie zwierząt, gdyż stanowią one katalog otwarty.

W niniejszej sprawie z uwzględnionego materiału dowodowego, w tym dokumentacji fotograficznej niewątpliwie wynika, iż zwierzę znajdujące się pod opieką oskarżonego było wychudzone, a warunki, w jakich było przetrzymywane, dalece odbiegały od przyjętych standardów. W prowizorycznej zagrodzie, która nie chroniła dostatecznie przed warunkami atmosferycznymi, zwierzę nie miało zagwarantowanych podstawowych potrzeb żywieniowych ani dostępu do wody nadającej się do spożycia. Zagroda nie była w żaden sposób ocieplona, nie była wyścielona słomą ani żadnym innym izolującym od zimna podłożem. Zwierzę narażone było na doznanie urazów, przede wszystkim przez nienależyte zabezpieczenie podłoża paletami, miejscowo wybrakowanymi, ubytki w zagrodzie, wystające gwoździe i inne ostre elementy widoczne na zdjęciach. Pomimo tak udokumentowanego stanu faktycznego, oskarżony w wyjaśnieniach nie przyznawał się do czynu, a w swym zachowaniu nie dopatrywał się niczego nagannego. Oskarżony przyjął stanowisko, że materiał dowodowy został sfabrykowany, a działanie Fundacji było nakierowane, aby pozbawić go zwierząt. W świetle wcześniej opisanych dowodów, takie twierdzenia nie zasługiwały na uwzględnienie, albowiem są wysoce nieracjonalne i stanowią jedynie przyjętą linię obrony. W przedmiotowej sytuacji, trudno upatrywać się też braku świadomości oskarżonego co do standardów opieki nad zwierzętami gospodarskimi, skoro wobec niego było prowadzone postępowanie o czyn podobny, jego gospodarstwo podlegało kontroli, a on był pouczany o wszelkich zaistniałych nieprawidłowościach. Oskarżony pozostał bezkrytyczny do swojego zachowania i nie polepszył warunków bytowych zwierzęcia. W związku z powyższym, Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował stanowisko Sądu Okręgowego co do przypisania oskarżonemu winy za czyn opisany szczegółowo w zaskarżonym wyroku, dopatrując się jedynie konieczności jego zmiany w ograniczonym zakresie, o którym Sąd wypowiedział się bardziej szczegółowo w dalszej części uzasadnienia, podobnie jak w aspekcie wymierzonej oskarżonemu kary.

Wniosek

Skarżący nie sformułował konkretnego wniosku apelacyjnego, wskazał jedynie, że żąda zwrotu zwierząt lub zapłaty za nie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Przepadek zwierząt, na które wskazuje skarżący, w tym świni rasy wietnamskiej, orzeczono na mocy prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim o sygn. II K 409/23 z dnia 28 lipca 2023 r. Wniesiona przez skarżącego apelacja w całości okazała się bezzasadna i nie podlegała uwzględnieniu.

Lp.

Zarzut

2.

Zarzuty z apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego:

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia o karze, tj.:

- brak ustalenia stopnia zawinienia oskarżonego,

- brak ustalenia stopnia społecznej szkodliwości czynu,

- brak ustalenia, czy w sprawie zachodzą okoliczności obciążające i okoliczności łagodzące,

- brak ustalenia rodzaju i stopnia naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaju i rozmiaru ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunków osobistych sprawcy, sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowania się po jego popełnieniu, a zwłaszcza starania o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, podczas gdy w/w okoliczności mają znaczenie w procesie wymiaru kary oraz środków karnych, a brak ich ustalenia skutkował karą oraz środkami karnymi rażąco łagodnymi.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd Okręgowy w rezultacie przeprowadzonej kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień, na jakie wskazuje skarżący. Skarżący, choć podnosząc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, odnosi się w istocie do zarzutu rażącej niewspółmierności orzeczonej kary (i środków karnych), ich rażącej łagodności. Tezy podnoszone w środku odwoławczym związane są ze wskazywanym przez skarżącego nieodpowiednim ustaleniem stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz zawinienia bądź niedostrzeżonymi lub niewłaściwie wartościowanymi okolicznościami obciążającymi i łagodzącymi, a tym samym związane są z dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 53 k.k., których naruszenie zaś stanowi podstawę do formułowania zarzutu wskazanego w art. 438 pkt 4 k.p.k. Jeśli zdaniem skarżącego Sąd meriti zbyt lakonicznie uzasadnił tę część rozstrzygnięcia, winno mieć to wyraźny wydźwięk w podniesionych przez niego zarzutach, albowiem twierdzenie, że do takich ustaleń w ogóle nie doszło, jest w niniejszych okolicznościach bezpodstawne. W uzasadnieniu przedmiotowej apelacji skarżący jasno powołuje się na dyrektywy wymiaru kary oraz przywołuje okoliczności, mające jego zdaniem wpływ na jej postać. Po rozważeniu podniesionych argumentów nie sposób się z nimi zgodzić, albowiem Sąd Rejonowy orzekając o karze wobec oskarżonego, w sposób adekwatny wykorzystał rozpiętość ustawowych granic kary, dostosowując wymierzoną podsądnemu represję karną do ustalonych okoliczności sprawy, a przede wszystkim do stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia jego zawinienia. Przyznać rację należy skarżącemu, że działanie oskarżonego cechowało się świadomością, zwłaszcza w kontekście wcześniejszego postępowania karnego przeciwko niemu o czyn podobny czy wręcz w innym okresie tożsamy, jednakże nie można zgodzić się z tym, że w tym przypadku zachowanie oskarżonego odznaczało się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Bezsprzecznym jest uznanie, że jego czyn jest naganny i winien być należycie piętnowany, jednakże zachowanie oskarżonego nie cechowało się takim stopniem drastyczności, okrucieństwa, ażeby orzekać wobec niego karę bezwzględnego pozbawienia wolności. Kara 5 miesięcy ograniczenia wolności, polegająca na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym odpowiada dyrektywom wymiaru kary z art. 53 k.k., jest ponadto dotkliwsza od uprzednio orzeczonej kary, nawet jeśli wówczas orzeczona była kara pozbawienia wolności, albowiem obecna nie podlega warunkowemu zawieszeniu jej wykonania. Kara ograniczenia wolności stanowi odpowiednią represję dla oskarżonego i zdaniem Sądu w sytuacji, gdyby wykonując ją miał okazję zaobserwować, jak wygląda rzeczywista dbałość o dobrostan zwierząt, spowoduje u niego należytą refleksję na temat niewłaściwego zachowania oraz spełni powierzone jej funkcje, zwłaszcza prewencyjną. Mając na uwadze również ten cel, zasadnym było zgodzić się ze skarżącym i orzec wobec oskarżonego na podstawie art. 35 ust. 3a i 4b ustawy o ochronie zwierząt zakaz posiadania zwierząt gospodarskich na okres 2 lat, zwłaszcza że oskarżony prezentował postawę pozbawioną krytycyzmu wobec udowodnionego mu zachowania, twierdząc w mowach końcowych, że jego gospodarstwo było wręcz wzorcowe, czym dał wyraz temu, że nie zamierza zmienić swojego podejścia do hodowanych zwierząt.

Na zakończenie wskazać należy, że podstawę wnioskowanej przez skarżącego ingerencji w rozstrzygnięcie sądu I instancji co do kary (i środków karnych) może stanowić jedynie ustalenie, że jej wymiar nie uwzględnia wszystkich okoliczności wiążących się z ustawowymi dyrektywami jej wymiaru bądź też wykracza poza granice swobodnego uznania sędziowskiego. Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca jej zmianę, może zachodzić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodziła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle obowiązujących przepisów (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 lipca 2024 r. II AKa 111/24). Zgodnie z tym co już wykazano w poprzednim akapicie, w przedmiotowej sprawie nie zachodziła konieczność ingerencji w treść pierwszoinstancyjnego wyroku w zakresie orzeczonej kary, nie było więc ku temu podstaw, co czyni środek odwoławczy oskarżonego w tej części niezasadnym. Jak wskazano, praca społecznie użyteczna lepiej może uzmysłowić oskarżonemu, jak należy wywiązywać się ze swych obowiązków (w tym wobec zwierząt), jeśli współdziałając przy wykonywaniu kary z innymi osobami pozna właściwe standardy pracy, w tym być może opieki nad zwierzętami.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary surowszej i orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu posiadania zwierząt gospodarskich przez okres 2 lat.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek apelacyjny podlegał uwzględnieniu jedynie w części dotyczącej orzeczenia wobec oskarżonego środka karnego w postaci zakazu posiadania zwierząt gospodarskich przez okres 2 lat. Apelacja w pozostałym zakresie, z uwagi na niezasadność podniesionych zarzutów, nie zasługiwała na aprobatę Sądu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie II K 1018/23 za wyjątkiem rozstrzygnięcia wskazanego w rubryce 5.2.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Na częściowe uwzględnienie zasługiwała jedynie apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, o czym Sąd wypowiedział się szerzej w części 3.2. oraz 5.2 niniejszego uzasadnienia. Apelacja prywatna oskarżonego okazała się bezzasadna w całości. Ponadto Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzeniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie II K 1018/23 w zakresie uchylenia rozstrzygnięcia z pkt II o przepadku zwierzęcia oraz orzeczenia wobec oskarżonego na podstawie art. 35 ust. 3a i 4b ustawy o ochronie zwierząt zakazu posiadania zwierząt gospodarskich na okres 2 lat.

Zwięźle o powodach zmiany

Uchylając rozstrzygnięcie z pkt II zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy miał na względzie uprawomocnienie się wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim o sygn. II K 409/23 z dnia 28 lipca 2023 r. (wyrok Sądu Okręgowego w Siedlcach z dnia 13 sierpnia 2024 r., sygn. II Ka 807/23), orzekającego wobec oskarżonego przepadek zwierząt, w tym świni rasy wietnamskiej, której przepadek został orzeczony przed uprawomocnieniem się powyższego wyroku również w wyroku podlegającym rozpoznaniu w niniejszym postępowaniu. Z uwagi na to, że po uprawomocnieniu się wyroku w sprawie wcześniejszej własność zwierzęcia przeszła z mocy prawa na Skarb Państwa, należało stwierdzić, że nie było możliwe (mimo ustawowego obowiązku) orzekanie o przepadku tego samego zwierzęcia, bowiem stanowiło ono obecnie własność Skarbu Państwa, dlatego przedmiotowe rozstrzygnięcie należało uchylić.

Z uwagi na częściowo zasadny wniosek apelacyjny pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego Sąd Okręgowy uznał, że orzeczenie wobec oskarżonego na podstawie art. 35 ust. 3a i 4b ustawy o ochronie zwierząt środka karnego w postaci zakazu posiadania zwierząt gospodarskich na okres 2 lat będzie rozstrzygnięciem słusznym i adekwatnym do okoliczności sprawy. Pomimo prawomocnie zakończonego postępowania, o którym wspomniano wcześniej, oskarżony nie poprawił warunków bytowych utrzymywanego zwierzęcia, czym zrealizował znamiona zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu. Oskarżony pozostał bezkrytyczny wobec swego nagannego zachowania i w związku z tym, mając także na uwadze fakultatywny charakter tego środka karnego, Sąd Okręgowy uznał zasadność jego zastosowania i orzekł jak w pkt I.2 wyroku.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III-IV.

Z uwagi na to, że oskarżyciel posiłkowy był reprezentowany w postępowaniu przez pełnomocnika, Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżyciela posiłkowego 840 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, według stawek określonych w § 11 ust. 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.

Ponadto, w związku z wystąpieniem przesłanek z art. 624 § 1 k.p.k., mając na względzie sytuację materialną oskarżonego, Sąd zwolnił go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, jego wydatki przejmując na rachunek Skarbu Państwa.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżony

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w całości

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☒

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana