Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:		SSO Grażyna Orzechowska
Protokolant:	st.sekr.sądowy Agnieszka Walerczak

po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2018 r.

sprawy A. M.

oskarżonej z art. 212 § 1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 27 marca 2018 r. sygn. akt II K 839/17

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od oskarżyciela prywatnego M. J. na rzecz oskarżonej A. M. 840 (osiemset czterdzieści) złotych tytułem poniesionych przez nią kosztów obrony w postępowaniu odwoławczym; zasądza od oskarżyciela prywatnego na rzecz Skarbu Państwa 120 (sto dwadzieścia) złotych opłaty za postępowanie odwoławcze.

Sygn. II Ka 564/18

UZASADNIENIE

A. M. została oskarżona o to, że w dniu 18 października 2018 r. w miejscowości Ż. , gmina T., sporządziła pismo adresowane do Komendanta 3 Regionalnej Bazy Logistycznej w K. płk E. O. (ówczesnego bezpośredniego przełożonego oskarżyciela prywatnego – ówczesnego kierownika Składu (...) – majora Pana M. J., które następnie zostało odebrane przez adresata w dniu 25 października 2016 r., w którym to piśmie pomówiła oskarżyciela prywatnego – ówczesnego kierownika Składu (...) – majora Pana M. J. (obecnie podpułkownika) o to, że „w czasie trwania naszego romansu major M. J. niejednokrotnie posunął się do obywania ze mną stosunków płciowych w miejscu pracy, przy każdej nadarzającej okazji dotykał mnie, kolokwialnie mówiąc obmacywał”,

tj. o czyn z art. 212 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Garwolinie wyrokiem z dnia 27 marca 2018 r., sygn. II K 839/17:

I.  oskarżoną A. M. uniewinnił od popełnienia zarzucanego jej czynu;

II.  zasadził od oskarżyciela prywatnego M. J. na rzecz oskarżonej A. M. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście i 92/100) złotych, w tym 23 % podatku VAT, tytułem zwrotu kosztów procesu związanych z ustanowieniem w sprawie jednego obrońcy;

III.  zasądził od oskarżyciela prywatnego M. J. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu – uznając te koszty za uiszczone w całości.

Apelację od przedstawionego wyżej wyroku wniósł pełnomocnik oskarżyciela prywatnego M. J., zaskarżając go w całości na niekorzyść oskarżonej i zarzucając mu:

1)  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk przez dowolną ocenę wyjaśnień oskarżonej, co mogło mieć wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonej co do czynu z art. 212 § 1 kk;

2)  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk przez dowolną ocenę zeznań męża oskarżonej – S. M. (1) oraz świadków K. G. i Z. S., co mogło mieć wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonej co do czynu z art. 212 § 1 kk;

3)  obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 kpk przez dowolną ocenę zeznań oskarżyciela prywatnego, co mogło mieć wpływ na treść wyroku przez poczynienie błędnych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonej co do czynu z art. 212 § 1 kk;

4)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia przez dowolne ustalenie, że pozwana nie miała zamiaru ani umyślnego, ani ewentualnego, zniesławienia oskarżyciela prywatnego, co mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie znamion strony podmiotowej przestępstwa z art. 212 § 1 kk;

5)  błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia przez dowolne ustalenie, że czyn oskarżonej nie naraził oskarżyciela prywatnego na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, o mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie znamion strony przedmiotowej przestępstwa z art. 212 § 1 kk.

Podnosząc powyższe zarzuty obrońca oskarżonej wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonej wniósł do tut. Sądu odpowiedź na w/w apelację (k. 267-268).

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca oskarżonej wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy, wniósł o zasądzenie od oskarżyciela prywatnego na rzecz oskarżonej kosztów zastępstwa procesowego według norm przypisanych.

Sąd Okręgowy w Siedlcach zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego jako bezzasadna, nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd Rejonowy ferując zaskarżony wyrok nie dopuścił się obrazy przepisu karnoprocesowego art. 7 kpk i poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne.

Pierwszoplanowo przypomnieć należy, iż prawdziwość zarzutu, o jakim stanowi przepis art. 212 § 1 kk, uczynionego niepublicznie zawsze wyłącza możliwość uznania czynu za przestępny. Ma to o tyle doniosłe znaczenie, o ile w przedmiotowej sprawie do czynienia mieliśmy zarówno z niepublicznym charakterem wypowiedzi oskarżonej, z którą miał styczność tylko bezpośredni przełożony oskarżyciela prywatnego płk E. O. w skierowanej do niego korespondencji służbowej, jak również z prawdziwością zarzutu. To dwie powyższe, kluczowe dla rozstrzygnięcia kwestie przesądziły o wydaniu przez Sąd Rejonowy wyroku uniewinniającego, który został w pełni zaakceptowany przez Sąd II instancji.

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena wyjaśnień oskarżonej i przesłuchiwanych w tej sprawie świadków – S. M. (2), K. G., Z. S. oraz oskarżyciela prywatnego M. J. nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń. Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się w niej naruszenia art. 7 kpk. Tok rozumowania przedstawiony w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku jest logiczny, przekonujący, zgodny z doświadczeniem życiowym, pozbawiony luk i sprzeczności. Sąd meriti słusznie wskazał, iż za obdarzeniem wyjaśnień oskarżonej wiarą przemawiało m.in. to, iż mogła ona wskazać dowolną liczbę stosunków, które miałaby odbyć z M. J. w miejscu pracy, lecz wskazała jedynie dwa – mimo tego, że takich stosunków było o wiele więcej poza miejscem ich pracy. Wskazywana przez skarżącego zegarmistrzowska precyzja ustaleń po stronie zdradzanego męża oskarżonej S. M. (2) odnośnie tego, kiedy doszło do zbliżeń między A. M. a M. J. również nie podważyła pierwszoinstancyjnej oceny dowodów o charakterze osobowym. Przede wszystkim romans między oskarżoną a oskarżycielem prywatnym trwający od jesieni 2015 r. do lipca 2016 r. (do czasu ujawnienia przez żonę oskarżyciela prywatnego „pikantnej” korespondencji między stronami prowadzonej za pośrednictwem portalu F.) pozostawał w tej sprawie okolicznością bezsporną. Jako absurdalny należało uznać pogląd skarżącego, odnośnie tego, że S. M. (2) nie mógł być uznany za wiarygodnego świadka wyłącznie z tego powodu, iż jest on funkcjonariuszem Policji. W przekonaniu Sądu Okręgowego, analogiczne uwagi, stanowiące oczywiste nadużycie, można by sformułować odnośnie oskarżyciela prywatnego. Zwrócić należało uwagę, iż obaj w/w, zarówno S. M. (3), jak i M. J., pracują w służbach mundurowych powszechnie uważanych w społeczeństwie za budzące respekt (funkcjonariusz Policji i wojskowy). Odrzucenie zeznań oskarżyciela prywatnego jako niewiarygodnych stanowiło naturalną konsekwencję obdarzenia wiarą określonych depozycji w sytuacji istnienia dwóch całkowicie wykluczających się grup dowodów i wersji wydarzeń. Sąd Rejonowy oceniając dowody o charakterze osobowym miał na względzie konflikt między stronami warunkujący podejście do treści ich relacji z dużą dozą ostrożności i krytycyzmu. O wartości procesowej poszczególnych dowodów przesądziła wyłącznie ich treść w aspekcie wewnętrznej spójności, jak i konfrontacji z treścią innych dowodów (spójność zewnętrzna), zaś ocena dokonana przez Sąd meriti nie odbyła się „wybiórczo” poprzez aprioryczne preferowanie lub dyskwalifikowanie jednych dowodów na rzecz drugich, według klucza najkorzystniejszego dla którejkolwiek ze stron procesowych, lecz stanowiła wynik dogłębnej analizy i swobodnej oceny, oczywiście odpowiednio uargumentowanej.

Chybione były również zarzuty z pkt 4 i 5 apelacji. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom Sądu ferującego wyrok odmiennego poglądu w danej kwestii nie wystarcza do uzasadnienia zarzutu istotnego błędu ustaleń. Polemika z oceną zaprezentowaną przez Sąd I instancji ma wartość wtedy, gdy wskazuje argumenty podważające tę ocenę, a tego brak w skardze apelacyjnej wniesionej w tej sprawie. W tym miejscu podkreślić należy, iż ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy generalizowała ocena dowodów, która spełniła wymogi płynące z przepisu art. 7 kpk. Na utratę zaufania publicznego naraziło oskarżyciela prywatnego jego własne zachowanie i romans z podwładną stażystką, a nie zachowanie oskarżonej polegające na uzasadnionym okolicznościami skierowaniu pisma do płk E. O., dotyczącego wątpliwych przesłanek wartościowania i opiniowania jej pracy przez M. J.. Diametralnie różne treści opinii oskarżyciela prywatnego na temat pracy oskarżonej A. M. przed i po ujawnieniu łączącego ich romansu (15.07.2016 r.) stanowią jedynie dodatkowy argument przemawiający za podzieleniem ustaleń faktycznych Sądu meriti. Odpowiadając na argumentację obrońcy wykorzystaną we wniesionym środku odwoławczym wskazać należy także, iż brak jest podstaw, aby twierdzić, ze celem oskarżonej było przekazanie treści listu również osobom trzecim i oczernienie oskarżyciela prywatnego w środowisku - do czynienia mieliśmy z zalokowaną korespondencją pocztową, skierowaną imiennie wyłącznie do płk E. O.. Jednocześnie stan zgromadzanych dowodów w tej sprawie prowadził do wnioskowania, iż romans między stronami nie pozostawał tajemnicą w ich miejscu pracy, lecz stanowił przedmiot plotek (zeznania Z. S.). Wszystkie te względy przemawiały za odrzuceniem zarzutów apelującego z pkt 4 i 5.

Nietrafność wszystkich postawionych w apelacji zarzutów oraz brak przesłanek z art. 439 § 1 kpk, przesądziły o niemożności uwzględnienia sformułowanego przez skarżącego wniosku o uchylenie wyroku i przekazanie niniejszej sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 632 pkt 1 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżyciela prywatnego M. J. na rzecz oskarżonej A. M. kwotę 840 (ośmiuset czterdziestu) złotych tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, ustalając wysokość tych kosztów zgodnie z § 11 ust. 2 pkt 4 w zw. z ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 z późn. zm.).

Jednocześnie Sąd Okręgowy obciążył oskarżyciela prywatnego kosztami postępowania odwoławczego w wysokości 120 (stu dwudziestu) złotych. Na tą kwotę składa się 100 zł opłaty (art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych, t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 1247 z późn. zm.). oraz 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w sprawie.

Z tych wszystkich względów, stosownie do treści art. 456 kpk w zw. z art. 437 § 1 kpk, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.