Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

SSO Dariusz Półtorak

Sędziowie:

SO Agnieszka Karłowicz

SO Jerzy Kozaczuk (spr.)

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIKa 548/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

0

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Rejonowy w Garwolinie, z dnia 23 marca 2021 r., sygn. IIK 803/18

2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☒ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

3.  Granice zaskarżenia

6.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

6.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

5.  Ustalenie faktów

6.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

dotyczy sytuacji osobistej oskarżonego R. W., pozostawania w stałym zatrudnieniu

zaświadczenie

5294

6.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

6.  Ocena dowodów

6.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

zaświadczenie

dowód z dokumentu, nie kwestionowany przez strony; brak również podstaw do podważania wiarygodności przez sąd odwoławczy. Dotyczy faktu pracy oskarżonego. Okoliczność ta może mieć wpływ na wymiar kary.

6.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zagadnienia ogólne.

W sprawie niniejszej apelacje zostały wniesione przez obrońców oraz samych oskarżonych. Oskarżonym przypisano wzięcie udziału w szeroko rozumianym obrocie narkotykami.

Ustalenia faktyczne w sprawie, sąd rejonowy w odniesieniu do poszczególnych oskarżonych opierał praktycznie na tych samych dowodach.

Wszystkie apelacje opierają się też w zasadzie na identycznych podstawach i założeniach.

Dla przejrzystości uzasadnienia oraz w celu uniknięcia zbędnych powtórzeń, celowym będzie na wstępie poczynienie uwag ogólnych, które będą odnosiły się w zasadzie do wszystkich apelacji. Dotyczy to w szczególności zarzutów nienależytej oceny dowodów, błędnych ustaleń faktycznych oraz rażącej niewspółmierności kary.

Przypomnieć w tym miejscu wypada, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, „Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. m.in. wtedy, gdy: 1/ jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy; 2/ stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego; 3/ jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku.” (por. OSN KW 1991, z. 7-9, poz. 41).

Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach dokonana przez sąd meriti ocena dowodów została przeprowadzona zgodnie z cyt. orzeczeniem Sądu Najwyższego tak, że w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k.. Sąd rejonowy szczegółowo, bowiem wykazał, czym kierował się dokonując takiej a nie innej oceny dowodów oraz co zdecydowało, iż jedne dowody obdarzył wiarygodnością, a innym tego waloru odmówił.

Co do znaczenia i wartości dowodowej zmienianych wyjaśnień czy też zeznań, wielokrotnie wypowiadał się już Sąd Najwyższy. I tak w wyroku z dnia 2 października 1972 r. – IIIKR 114/72 (por. OSN KW 1973, z. 2-3, poz. 36), stwierdził, cyt. „Wyjaśnianie oskarżonego (analogicznie zeznania świadków) złożone w śledztwie na następnie odwołane lub zmienione stanowią dowód w sprawie, które tak samo jak każdy inny dowód podlega swobodnej, lecz nie dowolnej ocenie sądu orzekającego. Wyjaśnienie takie należy oceniać z całą ostrożnością, z zachowaniem dużej dozy krytycyzmu i zasad logicznego rozumowania, w konfrontacji z pozostałymi dowodami i okolicznościami sprawy, jedynie wówczas można dojść do prawidłowych i bezbłędnych wniosków w zakresie oceny tego dowodu. Fakt odwołania lub zmiany wyjaśnień (analogicznie zeznań) złożonych w postępowaniu przygotowawczym nie świadczy sam przez się o ich nieprawdziwości, zwłaszcza zaś wtedy, gdy odwołujący nie potrafi w sposób przekonywujący wytłumaczyć przyczyn złożenia odmiennych wyjaśnień, a sąd orzekający ten fakt rozważy i uzasadni, dlaczego przyczyny odwołania uznał za nieprzekonywujące” k. cyt..

W innych z orzeczeniach Sąd Najwyższy zauważył cyt. „Kierując się przepisem 4§1 k.p.k. (obecnie 7 k.p.k.) sąd może określonym zeznaniom świadka lub wyjaśnieniom oskarżonego częściowo dać lub nie dać wiary, pod tym jednak warunkiem, że swoje stanowisko w sposób przekonywujący uzasadni w konfrontacji z całokształtem zebranego materiału dowodowego (por. OSN KW 1974, z. 7-8, poz. 154). „W razie sprzeczności w wyjaśnieniach (czy zeznaniach) poszczególnych osób występujących w procesie karnym wartość dowodowa wyjaśnień czy zeznań złożonych w postępowaniu przygotowawczym jest taka sama jak tych wyjaśnień czy zeznań, które zostały złożone na rozprawie. Sąd zaś ma obowiązek ustosunkowania się do zagadnienia, którą ze sprzecznych wersji uznaje za wiarygodną. Decyzja w tej kwestii powinna być jednak oparta na rozważeniu konkretnych okoliczności danej sprawy, przy czym przesłanki rozumowania sądu powinny znaleźć się w uzasadnieniu wyroku”. (OSN KW 1974/7-8/147). Fakt, że oskarżonego obciążają tylko osoby, zainteresowane wynikiem postępowania karnego, sama przez się nie może uzasadniać dyskwalifikacji ich zeznań, ani a priori przesądzać o ich wiarygodności. (por. OSN KW 1978/6/68, czy też OSN KW 2006/4/41). Jak słusznie też zauważył Sąd Najwyższy „Odmienna ocena dowodów korzystna dla oskarżonego jest naturalnie prawem obrońcy. Nie wynika z niej jednak samo przez się, by ocena dokonana w sprawie przez sądy orzekające charakteryzowała się dowolnością”. (por. Lex 55214).

Przypomnieć też należy, iż zgodnie z powszechnie akceptowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem, którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (wyrok SN z dnia 5 września 1974 r., II KR 114/74 OSNKW 1975, nr 2, poz. 28).

Dokonując oceny dowodów w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy w Garwolinie sprostał wymogom płynącym ze wskazanego wyżej orzecznictwa Sądu Najwyższego, dlatego rozumowanie Sądu I instancji spotkało się z całkowitą aprobatą ze strony Sądu odwoławczego i co za tym idzie, nie wymaga jakiejkolwiek korekty. Sąd rejonowy wnikliwie rozpatrzył wszystkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy, na ich podstawie poczynił co do zasady prawidłowe ustalenia faktyczne oraz należycie wykazał winę oskarżonych. Nie ma również wątpliwości co do tego, że postępowanie w przedmiotowej sprawie przeprowadzone zostało starannie, a ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 kpk. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd I instancji szczegółowo wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, z jakich powodów dał im wiarę. Szczegółowo wskazał także dowody, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione w tym zakresie przez Sąd rejonowy, są co do zasady, zatem prawidłowe i w ocenie Sądu Okręgowego w Siedlcach nie noszą cech błędu. Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał się w przedmiocie błędu w ustaleniach faktycznych wskazując, że zarzut ten czyni zasadnym nie sama odmienna ocena materiału dowodowego przez skarżącego, lecz wykazanie, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego (por. wyrok SN z dnia 22 stycznia 1975r., I KR 197/74, OSNKW 1975/5/58). Zdaniem Sądu Okręgowego, w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, twierdzenia skarżących, w odniesieniu do kwestii winny, w sytuacji gdy oskarżeni nie przyznają się do popełnienia czynów przypisanych im w wyroku, stanowią jedynie nieuzasadnioną polemikę z ustaleniami Sądu I instancji. Dokonując szczegółowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego Sąd odwoławczy podzielił pogląd Sądu rejonowego, iż ujawnione dowody sprawiają, że okoliczności popełnienia przedmiotowych przestępstw nie budzą wątpliwości i jednoznacznie wskazują na winę oskarżonych, chociaż nie zawsze w formie opisanej w zaskarżonym wyroku. W tym miejscu, ażeby nie powtarzać wszystkich argumentów przytaczanych w uzasadnieniu zakwestionowanego orzeczenia, Sąd odwoławczy uznał za stosowne ograniczyć się tylko do wskazania najistotniejszych okoliczności, które przemawiają za uznaniem za prawidłowe ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy w Garwolinie.

Sprawa niniejsza dotyczyła szeroko rozumianego obrotu narkotykami. Ustalenia dotyczące wielkości obrotu, jego uczestników oraz ich poszczególnych ról mogły być oparte w głównej mierze na dowodach osobowych - wyjaśnieniach samych oskarżonych oraz zeznaniach świadków, również biorących udział w obrocie narkotykami. Jest też faktem oczywistym, iż w większości tego typu spraw, dowody pochodzące z wyjaśnień czy też zeznań ulegają z biegiem procesu znacznej modyfikacji, ma to miejsce zwłaszcza podczas rozprawy sądowej. Zwykle jest tak, iż oskarżeni oraz świadkowie odwołują swoje wcześniejsze twierdzenia ze śledztwa, które wskazywały zarówno na ich udział, jak i rolę poszczególnych osób w obrocie. Zwykle tłumaczone jest to wymuszaniem określonych treści przez funkcjonariuszy policji, lub też stanowi próbę pomniejszenia własnego udziału w działalności przestępczej i udzielenia pomocy innym uczestnikom postępowania.

W realiach sprawy niniejszej podstawowymi dowodami osobowymi były zeznania M. Z. (1) i B. N. oraz wyjaśnienia D. P. (1), P. B. (1), K. Ż. i D. L..

Jeżeli chodzi o zeznania świadków M. Z. (1) i B. N. to zeznania te co do zasady są konsekwentne. Świadkowie szczegółowo opisują znane im przypadki udziału poszczególnych oskarżonych w obrocie narkotykami. Ponadto zeznania te znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach niektórych oskarżonych. Były więc wszelkie podstawy do obdarzenia tych zeznań wiarygodnością. Podobnie należy ocenić pomawiające wyjaśnienia poszczególnych oskarżonych składane w postepowaniu przygotowawczym. Większość tych wyjaśnień była składana przed prokuratorem, ponieważ postepowanie przygotowawcze prowadzone było w formie śledztwa. Podkreślenia wymaga fakt, iż prokurator dokonywał bardzo często zmiany zarzutów poszczególnym oskarżonym, poprzez rozszerzenie postanowień o przedstawieniu zarzutów (wtedy jeszcze podejrzanym), co wiązało się z koniecznością ich ponownego przesłuchania. To właśnie podczas tych przesłuchań uzyskiwano nowe, bądź po raz kolejny potwierdzano informacje o rolach poszczególnych oskarżonych w obrocie narkotykami. To, że wyjaśnienia te były niekiedy następnie odwoływane podczas rozprawy, nie daje jeszcze podstawy do odmowy wiarygodności tym składanym w śledztwie. Jak wynika, z cyt. wyżej orzecznictwa, dla oceny wiarygodności całego dowodu lub jego fragmentu, nie ma znaczenia fakt, na jakim etapie postepowania dowód taki został złożony. Odwołanie zaś wyjaśnień, rodzi tylko obowiązek bardziej wnikliwej analizy poszczególnych dowodów. Reasumując należy stwierdzić, iż w świetle cyt. orzecznictwa, dokonana przez Sąd rejonowy ocena dowodów, w pełni korzysta z ochrony art. 7 k.p.k., i w oparciu o tak dokonaną ocenę można było czynić ustalenia faktyczne w zakresie winy poszczególnych oskarżonych, również w oparciu o wyjaśnienia, czy też zeznania składane w śledztwie, a które zostały następnie odwołane podczas rozprawy przed sądem.

Wprawdzie Sąd odwoławczy dokonał zmiany wyroku i to nieraz znacznie modyfikując rozstrzygnięcie Sądu I instancji w odniesieniu do czynów poszczególnych oskarżonych, od tej przyjętej w zaskarżonym wyroku, jednakże korekta ta nie była następstwem odmiennej oceny dowodów. Z dokonanej oceny dowodów, Sąd odwoławczy wyciągnął jedynie inne wnioski w odniesieniu do winy oskarżonych i kwalifikacji prawnej ich zachowań, od tych jakie poczynił Sąd I instancji.

W przypadku rozstrzygnięcia w przedmiocie kary, powodem zmiany wyroku polegającej na złagodzeniu kar jednostkowych czy ewentualnie kar łącznych poszczególnym oskarżonym, była w głównej mierze potrzeba zachowania wewnętrznej spójności wyroku w tej części. Spowodowane było to oczywistą omyłką rachunkową Sądu rejonowego, w odniesieniu do czynu oskarżonego S. W.. Omyłka ta miała niewątpliwie wpływ na wymiar kary tego oskarżonego, co wprost wynika z uzasadnienia wyroku w tej części (str. 12, 13 i 94 uzasadnienia, k. 5164v, 5165,5295v), a co wobec treści apelacji musiało spowodować korektę wyroku wobec tego oskarżonego, poprzez ograniczenie rozmiaru jego przestępczej działalności, poprzez złagodzenie wymierzonej kary, która musiała być przecież adekwatna do stopni winy, społecznej szkodliwości, uwzględniać przede wszystkim prawdziwy rozmiar przestępczej działalności oraz spełniać wymogi prewencji zarówno ogólnej jak i indywidualnej. W konsekwencji omyłka ta musiała mieć również wpływ na wymiar kary pozostałym oskarżonym, których rozmiar przestępczej działalności był zbliżony do działalności oskarżonego W., po jego korekcie przez Sąd odwoławczy. Przypomnieć tutaj wypada, iż w sprawie niniejszej wszystkie apelacje zostały wywiedzione na korzyść oskarżonych.

Zważywszy, iż nie wszyscy autorzy apelacji zwrócili się z wnioskami o uzasadnienie wyroku odwoławczego, Sąd okręgowy nie będzie odnosił się do wszystkich środków odwoławczych i podniesionych w nich zarzutów.

Przechodząc do poszczególnych apelacji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. A..

I.  W zakresie czynu określonego w pkt X zaskarżonego wyroku:

1. na zasadzie art. 438 pkt 1 k.p.k., obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, a to art. 62 ust. 1 ustawy, z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, poprzez wadliwe uznanie, że posiadanie szklanej lufki z nadpalonym suszem roślinnym oznacza wypełnienie znamion ww. przepisu podczas, gdy Sąd winien w sposób niebudzący wątpliwości ustalić oraz zawrzeć w sentencji orzeczenia wskazanie, iż oskarżony posiadał środek odurzający albo substancję psychotropową, czego nie uczyniono, a w konsekwencji fakt ten winien mieć wpływ na treść orzeczenia;

2. na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający istotny wpływ na treść zaskarżonej o orzeczenia, a to w zakresie w jakim Sąd uznał, że:

a.  oskarżony posiadał środek odurzający w postaci suszu ziela konopi innej niż włókniste o masie 131,309 grama (słoik z zawartością ziele) 1,236 grama (dwie torebki foliowe) oraz „trzy szklane fifki nabite nadpalonym suszem roślinnym” nie ustalając przy tym jaki susz roślinny znajduje się ww. „fifkach ” oraz o jakiej masie, podczas gdy przyjęte masy określono jako brutto, zaś z punktu widzenia odpowiedzialności istotne są masy netto, które wg. opinii nr (...) wynoszą 2,009 grama (słoik z zawartością ziela), 0,607 grama dwie torebki foliowe), co ma istotne znaczenie, m.in. w kontekście ilości możliwych do wytworzenia działek narkotyku zgodnie z opinią biegłych - 2 działki (mając na względzie treść przepisu art. 5 § 2 k.p.k.) oraz wynikającego z materiału dowodowego posiadania substancji na własny użytek oskarżonego i winno mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku;

b.  w sprawie zastosowanie ma typ podstawowy ww. przestępstwa, podczas gdy okoliczności przedmiotowe, tj. waga netto zabezpieczonego środka odurzającego znajdującego się w szklanym słoiku wynosiła 2,009 grama, zaś tego znajdującego się w torebkach foliowych 0,607 grama, co daje łącznie wagę 2,616 grama środka odurzającego w postaci suszu ziela konopi innej niż włókniste i winno być oceniane jako przypadek mniejszej wagi określony w przepisie art. 62 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

c.  w sprawie niniejszej nie zachodzi możliwość umorzenia postępowania w trybie art. 62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy nieznaczna ilość ujawnionego środka odurzającego, jak i okoliczności podmiotowe dotyczące osoby M. A. wskazują na rekreacyjno-leczniczy charakter korzystania z marihuany na własny użytek, co w świetle na okoliczności czynu oraz stopień społecznej szkodliwości uprawniało Sąd do skorzystania z dobrodziejstwa przepisu art. 62a ustawy.

III. W zakresie czynu określonego w pkt IX zaskarżonego wyroku:

1. na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, a to w zakresie w jakim Sąd przyjął, że okoliczności niniejszej sprawy i konsekwentna postawa oskarżonego w zakresie posiada łych przez siebie 7 krzaków konopi innych niż włókniste i składane przez niego wyjaśnienia w tym zakresie nie dają podstaw do orzeczenia kary w wymiarze odpowiadającym dolnej jego granicy lub kary nadzwyczajnie złagodzonej w sytuacji gdy aktywność procesowa oskarżonego oraz okoliczności przedmiotowe i podmiotowe ustalone w niniejszej sprawie wskazują, że możliwym było zastosowanie w stosunku do oskarżonego dyspozycji przepisu art. 60 § 2 k.k. i nadzwyczajne złagodzenie kary orzeczonej w stosunku do oskarżonego lub skorzystanie z dobrodziejstwa instytucji określonej w przepisie art. 37a k.k. (w brzmieniu sprzed dnia 24 czerwca 2020 r.);

w świetle powyższego zarzutu:

2.  na zasadzie art. 438 pkt 4 k.p.k. zarzucam zaskarżonemu orzeczeniu rażącą niewspółmierność - surowość kary orzeczonej w stosunku oskarżonego M. A. w wymiarze 3 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności podmiotowe dotyczące M. A., a to fakt, iż jest ona osobą niekaraną, prowadzącą ustabilizowany tryb życia oraz kwestia przedstawienia przez oskarżonego okoliczności faktycznych, które stały się podstawą dla poczynionych przez Sąd ustaleń, przemawiały za orzeczeniem kary łagodniejszej, przy uwzględnieniu sądowych dyrektyw wymiaru kary oraz przepisów art. 60 k.k. lub też przy zastosowaniu instytucji określonej w przepisie art. 37a k.k.

IV.  W zakresie czynu określonego w pkt VIII zaskarżonego wyroku:

1.  na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k. rażącą obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to:

a.  art. 193 § 1 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k., poprzez niedopuszczenie z urzędu wniosku dowodowego kluczowego z punktu widzenia ustaleń faktycznych w sprawie w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych, a to dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu badań fizykochemicznych, który wypowiedziałby się czy w świetle okoliczności przedstawianych przez oskarżonego w tym określonego momentu w którym dokonał on zbioru, przy uwzględnieniu warunków uprawy konopi, tempa wzrostu roślin, okresu wegetacji, możliwym było uzyskanie rośliny z której można było pozyskać ziela konopi innej niż włókniste i przerobienie suszu roślinnego w ilości wskazanej przez M. A. oraz czy stanowił on ziele konopi innej niż włókniste;

b.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a to lakonicznych wyjaśnień oskarżonego w zakresie ilości przerobionego suszu roślinnego, gdzie oskarżony wskazał, iż z jednej rośliny uzyskał między 5 g a 10 g, co nie pozwala na przyjęcie ilości określonej na „co najmniej 18 gram”, przy jednoczesnym braku poczynienia ustaleń w zakresie możliwości uprawy pozwalającej na uzyskanie takiej ilości ziela, momentu ewentualnego zbioru, jak i jakości suszu ziela konopi innej niż włókniste;

z ostrożności procesowej w sytuacji niepodzielenia zarzutów określonych w pkt IV. 1 niniejszej apelacji:

2.  na zasadzie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przyjętych za podstawę wyroku, a to w zakresie w jakim Sąd uznał, że okoliczności niniejszej sprawy i postawa oskarżonego M. A. i składane przez niego wyjaśnienia nie dają podstaw do orzeczenia kary nadzwyczajnie złagodzonej, w sytuacji gdy aktywność procesowa oskarżonego, w tym fakt, iż de facto ustalenie ww. czynu wynika jedynie z wyjaśnień oskarżonego, oraz okoliczności przedmiotowe i podmiotowe ustalone w niniejszej sprawie wskazują, że możliwym było zastosowanie w stosunku do oskarżonego dyspozycji przepisu art. 60 § 2 k.k.. i nadzwyczajne złagodzenie kary orzeczonej w stosunku (o oskarżonego lub skorzystanie z dobrodziejstwa instytucji określonej w przepisie art. 37a k.k. (w brzmieniu sprzed dnia 24 czerwca 2020 r.);

zaś w świetle powyższego zarzutu (pkt IV.2):

3.  na zasadzie art. 438 pkt 4 k.p.k. rażąca niewspółmierność - surowość kary orzeczonej w stosunku oskarżonego M. A. w wymiarze 4 miesięcy pozbawienia wolności, w sytuacji gdy okoliczności podmiotowe dotyczące M. A., a to fakt, iż jest on osobą niekaraną, prowadzącą ustabilizowany tryb życia oraz kwestia przedstawienia okoliczności faktycznych, które stały się podstawą dla poczynionych przez Sąd ustaleń, przemawiały za orzeczeniem kary łagodniejszej, przy uwzględnieniu sądowych dyrektyw wymiaru kary oraz przepisów art. 60 k.k. lub też przy zastosowaniu instytucji określonej w przepisie art. 37a k.k.

V.  W zakresie czynu określonego w pkt VII zaskarżonego wyroku:

1. na zasadzie art. 438 pkt 2 k.p.k. rażąca obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a to: art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 0 k.p.k., poprzez nie dość wnikliwą ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a to wyjaśnień oskarżonego P. B. (1), który wskazał, że w okresie objętym zarzutami zaopatrywał się on w marihuanę od B. N. w ilości po 10 gramów tygodniowo w celu częściowej dalszej odsprzedaży, zaś w pozostałym zakresie do własnego użytku, jak również handlował innymi narkotykami, co oceniane zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego przeczy argumentacji, że zaopatrywał się on dodatkowo - dwukrotnie w tygodniu - w ilości po 1 gram suszu ziela konopi innej niż włókniste od oskarżonego M. A., skoro dysponował znacznie większą ilością ww. środka odurzającego.

VI.  Wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu badań fizykochemicznych/chemicznych, który wypowie się w oparciu o dostępny materiał dowodowy czy w okresie od kwietnia 2016 do początku sierpnia 2016 r. uwzględniając warunki uprawy konopi, tempo wzrostu roślin, okresu wegetacji możliwym było uzyskanie rośliny pozwalającej na przerób ziela konopi innej niż włókniste w ilości wskazanej w akcie oskarżenia, jak również oceni czy w oparciu o dostępne dane z akt sprawy możliwym jest ustalenie czy uzyskane ziele zostało pozyskane z rośliny w stadium przed zdrewnieniem łodyg, jak również czy susz roślinny stanowił ziele konopi innej niż włókniste, tj. czy zawartość A9 - tetrahydrokannabinolu i kwasu tetrahydrokannabinowego przekraczała 0,20% w przeliczeniu na suchą masę.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż apelacja nie kwestionuje co do zasady dokonanej przez sąd I instancji oceny dowodów, które legły u podstaw przypisania winy oskarżonemu, dlatego nie ma potrzeby szerszego odnoszenia się do tej kwestii.

Apelacja zawierała również wniosek dowodowy, który Sąd odwoławczy rozstrzygnął na rozprawie k. 5525.

Jeżeli chodzi o zarzuty I i II apelacji - obrazy przepisów prawa materialnego i błędnych ustaleń faktycznych, do mając na uwadze, iż dotyczą one zarzutu X, możliwie będzie odniesienie się do nich łącznie.

Co do zasady oba zarzuty dotyczą sposobu dokonania opisu czynu oskarżonego w tej części przez prokuratora, a następnie powielenia tego opisu w zaskarżonym wyroku. Wprawdzie art. 413§2 k.p.k. zawiera w punkcie 2 zapis o konieczności dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu, to zauważyć należy, iż nie wskazuje przesłanek w jaki sposób ta "dokładność" powinna wyglądać. Oczywiście zgodzić się należy, że skarżącym, iż lepiej byłoby gdyby w opisie czynu znalazła się waga netto posiadanych przez oskarżonego narkotyków, jednakże zdaniem Sądu okręgowego możliwy jest również opis czynu, przy użyciu wagi brutto. Sformułowanie brutto jednoznacznie bowiem wskazuje, że mamy do czynienia z "towarem", które posiada opakowanie. Dlatego też Sąd odwoławczy uznał, iż zawarte w opisie tego czynu sformułowanie brutto jest prawnie dopuszczalne. Jest natomiast rzeczą oczywistą, iż przy tak przyjętym opisie czynu, szczególnego znaczenia nabiera rozstrzygniecie sądu w części dot. orzeczenia przepadku przedmiotów, których posiadanie jest zabronione. Wynika to chociażby z treści art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani oraz art. 44 § 2 k.k.. Tym ostatnim wymaganiom Sąd rejonowy jednak nie sprostał. Dlatego też, Sąd odwoławczy, uwzględniając częściowo apelację, zmienił rozstrzygniecie w odniesieniu do czynu X, poprzez szczegółowe określenie jakie ilości narkotyków - konopi innych niż włókniste uległy przepadkowi, a które przedmioty stanowiły ich opakowanie (pkt II.2. a i b, wyroku). W odniesieniu do zarzutu I apelacji, pamiętać trzeba o treści opinii biegłych k. 2439, z której wynika, że w "fifkach" zabezpieczonych od tego oskarżonego, znajdowało się ziele konopi innych niż włókniste. Nie było więc podstaw do podzielenia zarzutów I i II apelacji w pozostałej części.

Zarzut IV.1.b.. Sąd nie podzielił tego zarzutu, bowiem za ustaleniem stanu faktycznego w tej części przemawiały wyjaśnienia oskarżonego M. A., który w swoich wyjaśnieniach na k. 175 określił ilość uzyskanej marihuany właśnie na 18 gram.

Zarzut V. Fakt, iż oskarżony P. B. (1) zaopatrywał się w marihuanę również od B. N., i to w znacznych ilościach, nie podważa jeszcze ustaleń Sądu rejonowego, iż narkotyków udzielał mu również oskarżony A.. Ilość nabywanych przez B. od N. narkotyków wskazuje, iż czynił to w celu dalszej odsprzedaży. Nie wykluczone jest, że nabywając niewielkie ilości narkotyków od A., czynił to w sytuacjach, gdy nie mógł uzyskać narkotyków z podstawowego źródła. Nie było więc podstaw do uwzględnienia apelacji w tej części, zwłaszcza jeśli się dodatkowo zważy na fakt, nie kwestionowany w apelacji, iż oskarżony A. był w posiadaniu narkotyków, które wcześniej sam uprawiał.

Zarzuty III.1, III.2, IV.2 i IV.3 chociaż oparte na różnych podstawach, dotyczą kwestii wymierzonej kary.

Nie ulega wątpliwości, iż co do niektórych z przypisanych oskarżonemu czynów, gdyby były rozpoznawane w oddzielnych postepowaniach, można by było rozważać zastosowanie instytucji, o których wspomina w swojej apelacji obrońca. Jednakże zachowanie każdego oskarżonego winno być oceniane w sposób całościowy. Jest to uzasadnione w realiach sprawy niniejszej zwłaszcza tym, iż oskarżonemu A. przypisano dopuszczenie się przestępstw z tej samej ustawy, tylko w różnej formie. Przypomnieć wypada, iż u tego oskarżonego znaleziono nie tylko marihuanę, ale również rośliny konopi innych niż włókniste w fazie wzrostu. Oznacza to, że charakter jego czynów nie był przypadkowy, a popełnienie części z nich miało charakter oczywisty. Składanie więc wyjaśnień w tej części nie ma więc szczególnie łagodzącego charakteru. Poza tym co oczywiste, oskarżony zbywał narkotyki B. (por. zarzut V apelacji), co przeczy tezie o posiadaniu narkotyków na własne potrzeby. Powyższe okoliczności oceniane w sposób, ze sobą wzajemnie powiązany, nie dawały podstaw do stosowania względem tego oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary.

Sąd okręgowy dokonał jednak korekty wyroku oskarżonego w odniesieniu do kary.

Podstawą tego rozstrzygnięcia był bowiem rażąco surowy wymiar kary w odniesieniu do czynu X oraz potrzeba zachowania wewnętrznej spójności wyroku, o czym wspomniano w rozważaniach ogólnych. Adekwatną karą ten czyn wina być kara w wysokości 2 miesięcy pozbawienia wolności. Taki wymiar kary jednostkowej musiał rzutować na wymiar kary łącznej, która zdaniem Sądu odwoławczego winna w tej sytuacji wynieść rok pozbawienia wolności.

Dlatego Sąd okręgowy dokonał korekty wyroku w części dot. tego oskarżonego.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- zarzut obrazy prawa materialnego (czyn X) - częściowo zasadny;

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (czyn X) - częściowo zasadny;

- zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (czyn IX) - niezasadny;

- zarzut obrazy przepisów prawa procesowego (czyn VIII) - niezasadny;

- zarzuty rażącej niewspółmierności kary - częściowo zasadne;

z przyczyn przytoczonych wyżej.

Wniosek

o uniewinnienie - niezasadny;

o nadzwyczajne złagodzenie kary - niezasadny;

o zmianę opisu czynu - niezasadny;

o zmianę kwalifikacji i umorzenie postępowania - niezasadny;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn podanych wyżej.

3.3.

Apelacja oskarżonego G. T. .

- naruszenie przepisów postępowania karnego tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez swobodne uznanie, iż G. T. dopuścił się zarzucanego mu czynu z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, pomimo tego że materiał dowodowy pozwala na wysunięcie przeciwnych wniosków w szczególności z uwagi na wyjaśnienia oskarżonego,

- naruszenie przepisów postępowania karnego tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez obdarzenie wiarą wyjaśnień D. P. (3) sowy w zakresie obciążającym G. T., podczas gdy D. P. (1) również jest oskarżony w przedmiotowej sprawie i zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego będzie składał wyjaśnienia korzystne dla niego, obciążając nimi inne osoby, w tym G. T.,

-

naruszenie przepisów postępowania karnego tj. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk poprzez nieuwzględnienie wyjaśnień G. T. w zakresie niesprzedawania D. P. (1) amfetaminy w ilości łącznej co najmniej 120 gram, podczas gdy jego wyjaśnienia są wiarygodne a sprzeczne wyjaśnienia D. P. (1) nie należy obdarzyć wiarą,

-

naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 4 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i uwzględnienie przez Sąd I instancji dowodów jedynie na niekorzyść oskarżonego, pomijając jednocześnie wszelkie warunki i właściwości osobiste oskarżonego, które powinny wpływać korzystniej na wymiar kary dla G. T.,

-

błędnym przyjęciu, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn tj. że swoim działaniem wyczerpał dyspozycję art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy brak było wystarczających dowodów świadczących o jego winie, co skutkowało bezpodstawnym jego skazaniem,

-

rażącą niewspółmierność kary, poprzez orzeczenie kary 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kary grzywny 100 stawek po 20 złotych każda w sytuacji, gdy warunki i właściwości osobiste oskarżonego nie uzasadniają wymierzenia oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności w orzeczonym wymiarze a okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości, zaś oskarżony przyznał się do popełnionego czynu, złożył obszerne wyjaśnienia co w efekcie doprowadziło do poniesienia przez niego odpowiedzialności karnej,

W apelacji podniesiono zarzuty zarówno w odniesieniu do winy - polegającej na nienależytej ocenie dowodów i dokonaniu na tej podstawie błędnych ustaleń faktycznych oraz rażącej niewspółmierności kary.

Treść zarzutów z punktu II - podpunkty 1 do 5 wskazuje, iż możliwe jest ustosunkowanie się do nich łącznie. Zarzuty odwoławcze w tej części sprowadzają się do kwestionowania przez skarżącego dokonanej oceny dowodów, w szczególności wyjaśnień współoskarżonego D. P. (1), w następstwie których, doszło do błędnych ustaleń faktycznych w odniesieniu do winy oskarżonego w zakresie czynów XXVIII i XXIX- tj. przestępstw z art. 59 ust. 1 i 56 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Nie ulega wątpliwości, iż faktycznie podstawą ustalenia winy oskarżonego G. T. w tej części były wyjaśnienia współoskarżonego D. P. (1) zawarte na k. 266 czy 872. O tym, że wyjaśnienia z tych kart mogły stanowić pełnoprawny materiał powodowy, wykazano już w punkcie 3.1. niniejszego uzasadnienia. Nie ma więc potrzeby przytaczania powyższej argumentacji ponownie. W tym fragmencie zaakcentować jedynie należy, iż Sąd odwoławczy w pełni akceptuje dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów z wyjaśnień oskarżonego D. P. (1) w odniesieniu do G. T.. Nie było więc podstaw do podzielenia zarzutów z punktu II - podpunkty 1 do 5.

Jeżeli chodzi o zarzut rażącej niewspółmierności kary - II podpunkt 6, to jego treść zdaje się wskazywać, iż dotyczy wyłącznie kary łącznej wymierzonej temu oskarżonemu. Natomiast treść wniosków odwoławczych świadczy już o tym, iż skarżący kwestionuje również wymiar kar jednostkowych za czyny XXIX i XXX. Zważywszy, iż apelację oskarżony wniósł osobiście, Sąd odwoławczy uznał, iż oskarżony zaskarżył wyrok również w odniesieniu do kar jednostkowych za w/w czyny.

Czyn XXIX dotyczy przekazania narkotyków celem ich dalszej odsprzedaży. Okoliczność ta świadczy o znacznym stopniu społecznej szkodliwości czynu. Narkotyki były przeznaczone nie na własny użytek nabywcy, ale w celu dalszego przekazania innym osobom. Ich ilość nie pozwala też uznać, że mamy do czynienia z przypadkowym czynem. Ten fragment zachowania oskarżonego należy oceniać w szerszym kontekście, a mianowicie jego udziału w obrocie znacznej ilości narkotyków. W takim przypadku nie było podstaw do wymierzenia za czyn XXIX innej kary, niż kara pozbawienia wolności i to w wysokości 8 miesięcy. Jeżeli chodzi natomiast o wymiar jednostkowych kar grzywny, to nie było podstaw do ingerencji w te fragmenty rozstrzygnięcia Sądu rejonowego. Wymiar grzywny powinien odnosić się do rozmiaru przestępczej działalności oskarżonego jak i jego sytuacji materialnej. Oskarżony posiada na utrzymaniu rodzinę. Jednakże ta okoliczność nie może powodować konieczności wymierzenia jedynie symbolicznej kary grzywny. Decydując się na uczestniczenie w obrocie narkotykami, z której to działalności oskarżony czerpał korzyści materialne, musiał się liczyć z tym, iż w przypadku ujawnienia przestępstwa, zajdzie konieczności wymierzenia kary majątkowej, która może być bardzo dolegliwa. Oskarżonemu wymierzono łączną karę grzywny, w wysokości niewiele przekraczającej połowę osiągniętej korzyści z przestępstwa. Oznacza to, że zarówno jednostkowe kary grzywny jak i kar łączna w tej części, nie mogą być uznane za szczególnie dolegliwe nawet przy uwzględnieniu sytuacji rodzinnej oskarżonego, konieczności utrzymania dwojga dzieci i konkubiny, przy osiąganiu dochodów z prac dorywczych.

W odniesieniu do braku możliwości ewentualnego zawieszenia kary pozbawienia wolności, nie bez znaczenia jest tutaj też fakt, iż oskarżony został skazany na taką karę za dwa czyny. W przypadku czynu XXVIII, jego stopień społecznej szkodliwości jest bardzo wysoki. Okoliczność ta, nawet przy założeniu, iż przy wymiarze kary łącznej Sąd odwoławczy, uznał za celowe zastosowanie zasady absorbcji (łączność czasowa czynów, niewielki rozmiar działalności w przypadku czynu XXIX), nie dawała podstaw do warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności, zwłaszcza jeśli się zważy również na uprzednią wielokrotną karalność oskarżonego. Dlatego też Sąd okręgowy nie uwzględnił w całości zarzutu rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

z powodów wskazanych wyżej

Wniosek

- uniewinnienie - niezasadny;

- złagodzenie kary - częściowo zasadny;

- uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania - niezasadny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z powodów wskazanych wyżej.

3.4.

Apelacja obrońcy oskarżonego D. L..

l.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 62 ust 2 i 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że oskarżony popełnił przestępstwa wymienione w obu wskazanych przepisach, skazanie go zarówno za posiadanie substancji psychotropowej w dniu 22 maja 2017 r. (pkt LXII sentencji wyroku) jak również za uczestniczenie w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w okresie od marca 2017 r. do 28 kwietnia 2017 r. (pkt LXIII sentencji wyroku) i wymierzenie za te czyny odrębnych kar, chociaż pomiędzy tymi czynami zachodzi bliskość czasowa i więź sytuacyjna, posiadanie substancji psychotropowej w dniu z 2 maja 2017 r. stanowiło element uczestniczenia w obrocie tymi środkami i nie powinno podlegać odrębnemu ukaraniu, ponieważ pomiędzy wskazanymi wyżej przestępstwami zachodzi pozorny (pomijalny) zbieg przestępstw i posiadanie narkotyków powinno być traktowane jako zachowanie współukarane w stosunku do uczestniczenia w obrocie (tak: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie - II Wydział Kamy z dnia 30 sierpnia 2012 r., sygnatura akt: II AKa 176/12),

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego a mianowicie art. 59 ust 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że czyn opisany w pkt. LXIV aktu oskarżenia nie stanowi przypadku mniejszej wagi i zakwalifikowanie go z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, chociaż przestępstwo zostało popełnione w krótkim okresie czasu, ustalone ilości udzielanych substancji psychotropowych są niewielkie, podobnie jak kwoty jakie miał uzyskać oskarżony, co prowadzi do wniosku, że czyn ten uznać należy za przypadek mniejszej wagi i zakwalifikować na podstawie art. 59 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

3.  rażącą niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu D. L. poprzez wymierzenie kary bez jej nadzwyczajnego złagodzenia, pomimo postawy oskarżonego, który złożył obszerne wyjaśnienia w których ujawnił osoby współuczestniczące wraz z nim w obrocie środkami psychotropowymi oraz istotne okoliczności popełnienia tego przestępstwa, takie jak daty i ilości przekazywanych narkotyków, jego wyjaśnienia mięły istotne znaczenie przy sformułowaniu aktu oskarżenia w niniejszej sprawie, jak również stanowiły podstawę ustaleń faktycznych Sądu, co powinno skutkować nadzwyczajnym złagodzeniem kary na podstawie art. 60 § 3 k.k.

☒ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Na wstępie zauważyć należy, iż skarżący nie kwestionuje dokonanej przez Sąd rejonowy oceny dowodów oraz ustaleń faktycznych poczynionych na ich podstawie. W tej sytuacji Sąd odwoławczy czuje się zwolniony z obowiązku odnoszenia się do tych kwestii.

Zarzuty 1 i 2 apelacji, obrazy przepisów prawa materialnego odnoszą się do kwestii winy i dlatego będzie możliwe odniesienie się do nich łącznie.

Jak zasygnalizowano, apelacja nie kwestionuje ustaleń faktycznych, tylko wyciągnięte na ich podstawie wnioski w odniesieniu do opisów czynów tego oskarżonego oraz przyjętej ich kwalifikacji prawnej.

Sąd okręgowy w całej rozciągłości podzielił te zarzutu apelacji. Co więcej Sąd odwoławczy uznał, iż opisane w zaskarżonym wyroku wszystkie zachowania oskarżonego stanowią jedno przestępstwo.

Jest rzeczą oczywistą, iż oskarżony uczestniczył w obrocie i to znacznej ilości narkotyków. Miało to mieć miejsce w okresie od marca do 28 kwietnia 2017 r...W okresie od 1 kwietnia do 22 maja 2017 r., prowadził też sprzedaż detaliczną narkotyków, jak ustalono w ilości nie mniejszej niż 50 gramów, posiadając jednocześnie w dniu 22 maja 2017 r., 654,751 gramów amfetaminy. Samo porównanie powyższych dat wskazuje, że mamy do czynienia z jednym czynem. Oskarżony praktycznie w tym samym czasie, posiadał narkotyki w znacznej ilości i jednocześnie zbywał je lub przekazywał innym osobom. Powyższe oceniane w sposób ze sobą wzajemnie powiązany musi prowadzić do wniosku, iż mamy do czynienia z jednym przestępstwem. Dlatego też Sąd odwoławczy, te zarzuty podzielił w całości.

Zarzut 3 rażącej niewspółmierności kary. Zarzut okazał się częściowo zasadny. Zmiana opisu czynu obligowała Sąd okręgowy do wymierzenia na nowo kary. Zdaniem Sądu odwoławczego adekwatną karą za tak przypisany czyn, jest kara 3 lat pozbawienia wolności. Uwzględnia ona rozmiar działalności przestępczej oskarżonego, który był duży, współdziałanie z innymi osobami oraz sytuację rodzinną, osobistą i materialną oskarżonego.

Nie ulega wątpliwości, iż na podstawie wyjaśnień tego oskarżonego można było ustalić udział innych osób w obrocie narkotykami na terenie G. i jego okolic. Podnieść jednak należy, iż nie był to jedyny dowód w tym zakresie. Organa ścigania dysponowały chociażby zeznaniami M. Z. (1), który współdziałał z oskarżonym. Nie było więc podstaw do stosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa nadzwyczajnego złagodzenia kary, chociaż postawa oskarżonego została dostrzeżona przez Sąd okręgowy przy wymiarze kary. Zważywszy na rozmiar obrotu narkotykami, kara mogłaby być orzeczona jeszcze w wyższym wymiarze.

Wniosek

- o zmianę opisu czynu - zasadny,

- o wymierzenie kary pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem - niezasadny;

- wniosek II, stał się bezprzedmiotowy wobec treści wyroku odwoławczego;

- wniosek o uchylenie - niezasadny, zważywszy chociażby na samą konstrukcje apelacji

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z powodów wskazanych w punkcie 3.4.

3.5.

Apelacja obrońcy oskarżonego T. P. (1)

I. obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku tj.

a)  art. 7 kpk przez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań M. Z. (1) skutkującą przyjęciem, iż oskarżony w lutym 2017 roku daty bliżej nieustalonej odbywając karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Ż. brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że przekazał telefonicznie K. Ż., aby ten następnie podał kontakt M. Z. (1) do nieustalonych dwóch osób, od których następnie M. Z. (1) oraz D. L. nabyli łącznie co najmniej 1.000 gram amfetaminy w celu odpłatnego udzielania tej substancji konsumentom, podczas gdy w sprawie bezspornym jest, że kontakt do nieustalonych osób M. Z. (1) otrzymał od K. Ż. i z wyjaśnień T. P. (1), zeznań M. D., T. B., Ł. K., wynika, iż T. P. (1) przekazał świadkowi Z. kontakt do M. M., ponieważ Z. prosił o kontakt do wynajmu mieszkania w W.; Podczas pierwszych zeznań w sprawie M. Z. (1) nie wspomina o jakimkolwiek udziale T. P. (1) w przestępczym procederze;

b)  art. 7 kpk przez dowolną, a nie swobodną ocenę zeznań M. Z. (1) i wadliwe obdarzenie ich walorem wiarygodności w zakresie roli oskarżonego T. P. (1) w przestępczym procederze poprzez przyjęcie, iż T. P. (1) przekazał K. Ż. kontakt do K. i T., podczas gdy zeznania te są wewnętrznie sprzeczne, świadek Z. umniejsza swoją rolę i marginalizuje swój udział, podczas pierwszych zeznań nie wspominał nawet o udziale T. P. (1) oraz nie potrafił podać imienia oskarżonego P., z którym siedział ponad 1 rok w Zakładzie Karnym i mieli kontakt codziennie; Wyjaśnienia K. Ż. złożone przed Sądem potwierdzają wyjaśnienia T. P. (1) oraz zeznania świadków M. D., Ł. K., że K. Ż. prosił T. P. (1) o nr telefonu do znajomych prostytutek;

c)  art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego w zakresie w jakim K. Ż. wskazywał, że kontakt do K. i T. uzyskał od T. P. (1), który raz miał kontakt przesłać SMS, innym razem przekazać w rozmowie telefonicznej, w sytuacji gdy K. Ż. na rozprawie zmienił treść swoich wyjaśnień i wytłumaczył dlaczego pomawiał oskarżonego P., a ponadto w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów potwierdzających, że T. P. (1) posiadał nielegalnie telefon komórkowy biorąc pod uwagę fakt pozostawania pod obserwacją zarówno w warunkach penitencjarnych, jak i w trakcie pracy w Urzędzie Miasta w D.; Dlaczego wobec faktu przekazania przez K. Ż. nr telefonu do K. i T. Z., K. Ż. nie miał przedstawionego w tym zakresie zarzutu pomocnictwa;

d)  art. 7 kpk poprzez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień K. Ż. i obdarzenie ich walorem wiarygodności w zakresie uzyskania nr telefonu do (...) od T. P. (1) przy jednoczesnym odebraniu przymiotu wiarygodności tym wyjaśnieniom w zakresie w jakim K. Ż. miał wskazywać, że narkotyki nabył od N. K., który został przez Sąd I instancji uniewinniony i który podnosił, że nie zna i nigdy nie widział T. P. (1), co wskazuje na dokonanie oceny zgromadzonych dowodów w sposób wadliwy, na potrzeby z góry przyjętej tezy odnośnie odpowiedzialności mojego Mocodawcy;

e)  art. 7 kpk przez dowolną, a nie swobodną ocenę wyjaśnień oskarżonego T. P. (1), który w sposób wiarygodny wyjaśnił, że K. Ż. w związku z faktem opuszczenia Zakładu Karnego tuż przed jego opuszczeniem prosił T. P. (1) o kontakt do znajomych prostytutek, co znajduje odzwierciedlenie w zeznaniach świadków M. D., Ł. K. i T. B.; Jednocześnie w zakresie M. Z. (1) świadkowie wskazywali na okoliczność, że M. Z. (1) przed opuszczeniem Zakładu Karnego zwracał się do współosadzonych z prośbą o pomoc przy wynajęciu mieszkania w W.;

f)  art. 7 kpk poprzez wadliwą ocenę wyjaśnień oskarżonego D. L. w zakresie w jakim oskarżony wskazywał, że M. Z. (1) kontakt do dostawcy narkotyków uzyskał bezpośrednio od K. Ż.;

II. błąd w ustaleniach faktycznych, będący wynikiem naruszenia przepisów postępowania ze sfery oceny i gromadzenia dowodów, polegający na bezpodstawnym uznaniu, że :

a.  T. P. (1) przesłał oskarżonemu K. Ż. wiadomość SMS zawierającą numer telefonu do kobiety, która sprzedała Ż. 10 gram amfetaminy, podczas gdy brak jest dowodów obiektywnie potwierdzających dowód z pomówienia, a ponadto wyjaśnienia K. Ż. na poszczególnych etapach sprawy ewoluowały, są wzajemnie sprzeczne, a w sprawie nie ustalono ponad wszelką wątpliwość lokalizacji telefonu, właściciela numeru telefonu z którego rzekomo przesłano K. Ż. kontakt do nieustalonej kobiety;

b.  T. P. (1) obejmował świadomością, iż swoim zachowaniem ułatwia popełnienie czynu zabronionego M. Z. (1) (przy hipotetycznym założeniu, że T. P. (1) udostępnił numer do (...) K. Ż.), w sytuacji gdy w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów, że T. P. (1) przekazując numer telefonu do (...) K. Ż. miał świadomość, że K. Ż. udostępni kontakt innym osobom w tym M. Z. (1), co winno skutkować uniewinnieniem oskarżonego;

c.  T. P. (1) przekazał M. Z. (1) kontakt do osoby sprzedającej amfetaminę (s. 53 uzasadnienia), w sytuacji gdy taka okoliczność nie wynika z wyjaśnień D. L., T. P. (1), K. Ż., a przede wszystkim z zeznań samego M. Z. (1), który jednoznacznie wskazywał, że kontakt do dilera narkotyków dostał od oskarżonego Ż. czemu Sąd I instancji dał wiarę na s. 73 uzasadnienia do wyroku;

d.  T. P. (1) posiadał w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności nielegalny telefon komórkowy czemu przeczą zasady doświadczenia życiowego, wyjaśnienia oskarżonego P., a także fakt, że w trakcie pracy w Urzędzie Miasta w D. zatrudnieni tam osadzeni byli pod stałą kontrolą oddelegowanego w tym celu pracownika Urzędu Miasta w D. w osobie M. W.;

e.  T. P. (1) w dniu 10 maja 2017r. odbywając karę pozbawienia wolności w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy, działając wspólnie i w porozumieniu z kobietą o nieustalonej tożsamości udzielił K. Ż. substancję psychotropową w ten sposób, że przesłał K. Ż. wiadomość SMS zawierającą numer telefonu do kobiety o nieustalonej tożsamości, która następnie skontaktowała się z K. Ż. telefonicznie i działając wspólnie i w porozumieniu w W. przy ulicy (...) sprzedali K. Ż. jako konsumentowi 10 gram amfetaminy, podczas gdy T. P. (1) ewentualnie ułatwił wykonanie udzielenia amfetaminy K. Ż. i jego udział we wkładzie w realizację znamienia skutkowego w ramach przyjętego między sprawcami działającymi w porozumieniu podziału ról nie był na tyle istotny, a w sprawie brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na porozumienie pomiędzy kobietą nieustalonej tożsamości a T. P. (1) (przy hipotetycznym przyjęciu, że T. P. (1) przesłał K. Ż. wiadomość SMS zawierającą numer telefonu do kobiety);

f.  T. P. (1) w lutym 2017 roku daty bliżej nieustalonej odbywając karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Ż. wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w zamiarze aby M. Z. (1) dokonał czynu zabronionego - udziału w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej przekazał telefonicznie K. Ż. aby ten następnie podał kontakt M. Z. (1) do nieustalonych dwóch osób, od których następnie M. Z. (1) oraz D. L. nabyli łącznie co najmniej 1.000 gram amfetaminy w celu odpłatnego udzielenie tej substancji psychotropowej konsumentom tego narkotyku, podczas gdy z żadnego z przeprowadzonych dowodów nie wynika, że T. P. (1) miał świadomość, że nabyte przez M. Z. (1) środki trafią do dalszego obrotu, a nie zostaną zakupione na własny użytek ich odbiorcy, co wyklucza przyjęcie sprawstwa w oparciu o dyspozycję art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, a winno skutkować przyjęciem kwalifikacji na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

g.  oskarżony T. P. (1) funkcjonował pod pseudonimem (...), (...), podczas gdy przeczą temu: wyjaśnienia oskarżonego, zeznania świadków M. D., Ł. K. i T. B... a także obiektywne dokumenty w postaci wyroku dotyczącego T. P. (1). Na marginesie wskazuję na niekonsekwencję Sądu I instancji, który z jednej strony ustala na podstawie dokumentów (wyroku z przeszłości), że oskarżony P. S. posługiwał się pseudonimem (...), a jednocześnie Sąd w oparciu o analogiczne dokumenty kwestionuje wersję prezentowaną przez oskarżonego, iż był nazywany pseudonimem (...) i nikt nigdy nie określał go (...).

h.  błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku, mający wpływ na treść orzeczenia poprzez przyjęcie, że brak jest podstaw do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary w myśl art. 19 § 2 kk, podczas gdy zachowanie T. P. (1) miało charakter dalece marginalny, oskarżony nie osiągnął z przestępstwa jakiejkolwiek rzeczywistej korzyści, nie był uprzednio karany za czyn z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co wskazuje, że orzeczona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia kara jest karą niewspółmiernie surową (przy hipotetycznym założeniu, ze oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu);

ewentualnie

rażąca niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego T. P. (1) łącznej kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 lat i 6 miesięcy, podczas gdy Sąd pominął lub nienależycie ocenił szereg istniejących okoliczności łagodzących dotyczących osoby oskarżonego, takich jak ustabilizowana sytuacja życiowa, stałe zatrudnienie, sytuacja rodzinna T. P. (1), marginalny udział w przestępczym procederze, znaczny upływ czasu od momentu popełnienia czynu aż do skazania przez Sąd I instancji, bardzo dobra opinia w środowisku, brak uprzedniej karalności za przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, co doprowadziło błędnie do orzeczenia rażąco surowej kary w stosunku do oskarżonego;

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja zawierała wniosek dowodowy, który został rozstrzygnięty na rozprawie odwoławczej poprzez jego nieuwzględnienie.

Apelacja obrońcy zawiera dwa podstawowe zarzuty - obrazy przepisów prawa procesowego w postaci nienależytej oceny dowodów (zarzut 1) oraz błędnych ustaleń faktycznych (zarzut 2), ponadto zarzut alternatywny rażącej niewspółmierności kary. Dwa podstawowe zarzuty mają wręcz kazuistyczny charakter, przy czym ich analiza wskazuje, iż błędne ustalenia faktyczne, zdaniem obrońcy, były następstwem nienależytej oceny dowodów. Zezwala to, na łączne odniesienie się do nich.

Zarzut 1. punkty a, b, c, d, e i f oraz zarzut 2. punkty a, c, d, f, g. Jeżeli chodzi o dokonaną ocenę dowodów, to Sąd odwoławczy odsyła do swoich rozważań zawartych w punkcie 3.1. W uzupełnieniu rozważań należy zauważyć, iż oskarżeni T. P. (2) i K. Ż. oraz świadek M. Z. (1) w okresie objętym zarzutami lub wcześniejszym funkcjonowali w warunkach zakładu karnego. W tej sytuacji, co oczywiste, mieli ograniczony sposób komunikowania się. Tak więc okoliczność, że przekazywanie nawet istotnych informacji następowało za pośrednictwem innych osób współosadzonych, nie może dziwić. Również fakt, iż część świadków odbywających wspólnie karę z oskarżonym T. P. (1) zeznała, iż nie znali go pod przezwiskami podawanymi np. M. Z. (2), nie może oznaczać, iż zeznania tego świadka są niewiarygodne. Świadkowie obrony mogli przecież nie znać wszystkich pseudonimów oskarżonego T. P. (1). Reasumując, argumenty podniesione w apelacji a dotyczące obrazy art. 7 k.p.k. oraz poczynionych na tej podstawie ustaleń faktycznych nie są przekonujące, co pozwoliło na nieuwzględnienie apelacji w tej części.

Podzielając dokonaną ocenę dowodów Sądu I instancji, Sąd odwoławczy wyciągnął z nich jednak częściowo odmienne wnioski niż Sąd meriti, co spowodowało częściowe uwzględnienia apelacji, zmianę opisów czynu oskarżonego, a w konsekwencji również wpłynęło na wymiar zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej.

Z ustaleń Sądu rejonowego (punkt LXXXiX) wyroku, wynika jednoznacznie, iż oskarżony przekazał innym osobom kontakt telefoniczny, który w konsekwencji doprowadził do nabycia przez nich 1000 ram amfetaminy. Zdaniem Sądu odwoławczego, nie można dokonywać oceny zachowania oskarżonego poprzez pryzmat działalności innych osób, a zwłaszcza poprzez ilość nabytych przez nich ostatecznie narkotyków. Nie da się bowiem wykluczyć, że nawet pomimo udzielenia kontaktu, nie doszłoby do sprzedaży im narkotyków, lub ilość ta byłaby mniejsza. Dlatego też wobec braku precyzyjnego wyjaśnienia tej kwestii, przy ocenie tego fragmentu zachowania oskarżonego, należało stosować dyrektywy interpretacyjne wynikające z treści art. 5§2 k.p.k., co nakazywało zmienić opis tego czynu oskarżonego i wyeliminować stwierdzenie, iż uczestniczył w obrocie "znacznej" ilości narkotyków. Na podobnej zasadzie Sąd odwoławczy, wyciągnął wnioski z materiału dowodowego w odniesieniu do czynu opisanego w wyroku jako XC. Obecność oskarżonego na miejscu sprzedaży K. Ż. narkotyków, nie daje podstaw do kategorycznego stwierdzenia, iż oskarżony T. P. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z nieustaloną kobietą. Na podstawie materiału dowodowego można jedynie uznać, iż oskarżony znał kobietę i wiedział, że handluje narkotykami.

Kierując się powyższymi przesłankami Sąd okręgowy częściowo podzielił zarzuty apelacji zawarte w zarzucie 2. punkty b i e, dokonując zmiany opisów czynów oskarżonego T. P. (1) do formy przyjętej w wyroku odwoławczym.

Sąd okręgowy częściowo podzielił zarzut rażącej niewspółmierności kary. W głównej mierze wynikało to z faktu, że Sąd dokonał zmiany opisów i kwalifikacji prawnej czynów oskarżonego na łagodniejsze. Zdaniem Sądu odwoławczego adekwatnymi karami jednostkowymi za tak przypisane czyny są kary 2 lat pozbawienia wolności i 100 stawek dziennych grzywny przy ustaleniu wysokości jednej stawki na kwotę 20 złoty oraz kara roku i 1 miesiąca pozbawienia wolności, a jako łączna kara pozbawienia wolności, kara 2 lat i 6 miesięcy. Tak wymierzone kary jednostkowe i kara łączna uwzględnia rozmiar działalności przestępczej oskarżonego, który w konsekwencji doprowadził do znacznego obrotu narkotykami, przez inne osoby oraz sytuację rodzinną, osobistą i materialną oskarżonego, jak również jego uprzednią karalność.

Wniosek

- o uniewinnienie - niezasadny;

- zmianę kwalifikacji prawnej - zasadny;

- o wymierzenie kary sekwencyjnej - niezasadny.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

w odniesieniu do kwestii winy i kwalifikacji prawnej, z powodów wskazanych w punkcie 3.5.;

zaś w odniesieniu do kary sekwencyjnej, z uwagi na to, iż oskarżony czynów tych dopuścił się podczas odbywania kary pozbawienia wolności, co pozostaje w sprzeczności z zasadami prewencji indywidualnej.

3.6.

Apelacja obrońcy P. S..

w zakresie zarzutu I ( pkt LIX a.o.) i II ( pkt. LX a.o.):

1.  błąd w ustaleniach faktycznych stanowiących podstawę wyroku i mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na przyjęciu, iż oskarżony P. S. w listopadzie 2016 roku, odbywając karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w Ż., wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowych brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej oraz znaczną ilością środków odurzających, mimo braku dostatecznych dowodów winy oskarżonego,

2.  obrazę przepisów postępowania karnego, a mianowicie art. 5 kpk, polegający na uznaniu winy oskarżonego, pomimo wielu wątpliwości wynikających z materiału dowodowego i rozstrzygnięcie ich na niekorzyść oskarżonego P. S..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut apelacji sprowadza się w konsekwencji do obdarzenia wiarygodnością zeznań świadka M. Z. (1), w oparciu o który to dowód, doszło do ustalenia winy P. S.. O przesłankach pozwalających uznać wiarygodność dowodu z zeznań świadka M. Z. (1) szczegółowo wyjaśniono w punkcie 3.1.

Sąd odwoławczy dokonał wprawdzie korekty wyroku w odniesieniu do tego oskarżonego, jednakże nie z tych powodów, o których w swojej apelacji wspomina obrońca.

Oba zarzuty oskarżonego dotyczyły obrotu m.in. marihuaną. Oskarżony spowodował najpierw, iż M. Z. (1) zakupił od wskazanych przez niego nieustalonych osób m.in. 500 gramów tego narkotyku, a następnie, z uwagi na to, iż marihuana była złej jakości i nie znajdowała nabywców, spowodował odebranie jej od M. Z. (1). Zachowania oskarżonego S., opisane w dwóch odrębnych zarzutach, miały miejsce w tym samym czasie. Drugi zarzut dotyczył tego samego narkotyku, który już raz został wprowadzony do obrotu w formie opisanej w zarzucie pierwszym. Zdaniem Sądu odwoławczego oskarżony nie może być dwukrotnie karany, za wprowadzenie do obrotu tej samej partii narkotyku, dodatkowo przy udziale tego samego uczestnika - M. Z. (1). Dlatego też Sąd odwoławczy uznał, iż w przypadku czynu LX, mamy do czynienia z czynem następczym współukaranym i dlatego uniewinnił go od jego popełnienia.

Rozstrzygniecie to, spowodowało konieczność orzeczenia nowej kary jednostkowej, ponieważ wymiar kary wobec oskarżonego P. S. został oparty o przepis art. 91§1k.k.. Sąd odwoławczy uznał, iż adekwatną karą będzie kara 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności. Tak wymierzona kara uwzględnia rozmiar działalności przestępczej oskarżonego, który w konsekwencji doprowadził do znacznego obrotu narkotykami, jego sytuację rodzinną, osobistą i materialną, jak również jego uprzednią karalność.

Z akt sprawy (zeznania M. Z. (1)), wynika jednoznacznie, iż oskarżony ten nie osiągnął żadnej korzyści z handlu narkotykami, które pomógł przekazać M. Z. (1). Dlatego też Sąd okręgowy uchylił nałożony na oskarżonego obowiązek zwrotu korzyści osiągniętych z przestępstwa.

Wniosek

- o uniewinnienie - częściowo niezasadny;

- o uchylenie - niezasadny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn wskazanych w punkcie 3.6.

3.7.

Apelacja obrońcy oskarżonego P. B. (1).

1.  błąd w ustaleniach faktycznych , który mógł mieć wpływ na treść wyroku, polegający na ustaleniu, że oskarżony P. B. (1) jest sprawcą zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu w sytuacji, gdy zebrany materiał dowodowy jest niewystarczający i wątpliwy,

2.  błędne ustalenie, że oskarżony P. B. (1) mógł zakupić w celach handlowych narkotyki w takiej ilości w sytuacji, gdy on sam i jego żona z trojgiem dzieci żyli na granicy ubóstwa,

3.  błędne ustalenie ilości nabytych narkotyków przez oskarżonego P. B. (1), w przypadku braku możliwości kontroli, sposobu wyliczenia tych wielkości,

4.  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść wyroku a w szczególności art. 5 §2, 7 i 410 kpk, poprzez rozstrzyganie niedających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego P. B. (1),

5.  rażącą niewspółmirność kary, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu P. B. (1) bezwzględną karę pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wprawdzie obrońca podniósł 4 zarzuty odwoławcze odnoszące się do ewentualnej winy oskarżonego w postaci błędu w ustaleniach faktycznych oraz nienależytej oceny dowodów, to jak w przypadku poprzednich apelacji możliwe będzie, odniesienie się do tych zarzutów łącznie. Podstawowe przesłanki, które legły u podstaw uznania zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. jako niezasadny zostały już wskazane w punkcie 3.1.. Dalszą część swojej argumentacji obrońca opiera na sytuacji rodzinnej, w szczególności materialnej oskarżonego, która jego zdaniem była wręcz tragiczna. Takiej argumentacji nie można niestety podzielić. Z akt sprawy niniejszej wynika przecież również, że brak środków finansowych nie był okolicznością, która wykluczała możliwość uzyskania narkotyków do dalszej sprzedaży. Często wzajemne rozliczenia następowały dopiero po sprzedaży partii narkotyków. Przeciwskazaniem do takiej działalności nie była też okoliczność, że uczestniczący w obrocie był czynnym narkomanem. Niektóre osoby, łączyły te dwie okoliczności np. M. Z. (1). Nie da się też wykluczyć, iż to właśnie zła sytuacja majątkowa, możliwość szybkiego i łatwego zarobku, stanowiła pobudkę dla oskarżonego wzięcia udziału w obrocie narkotykami. Podsumowując, apelacja obrońcy, nie wykazała, iż ustalenia Sądu I instancji w odniesieniu do winy tego oskarżonego były wadliwe. Nie było więc podstaw do uwzględnienia apelacji w tej części.

Sąd podzielił natomiast zarzut alternatywny dot. wymiaru kary pozbawienia wolności. Rozmiar działalności przestępczej tego oskarżonego, przy uwzględnieniu obrotu S. W., oraz sytuacja osobista i materialna oskarżonego spowodowały, iż zdaniem Sądu okręgowego oskarżonemu należało wymierzyć za ten czyn karę roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności. Ten wymiar kary, niejako automatycznie wyklucza możliwość wymierzenia oskarżonemu P. B. (2) kary sekwencyjnej.

Wniosek

- o uniewinnienie - niezasadny;

- o uchylenie - niezasadny;

- o złagodzenie kary - częściowo zasadny.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn podanych w punkcie 3.7 powyżej.

3.8.

Apelacja obrońcy oskarżonego K. Ż..

1. obraza przepisów postępowania karnego mająca wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, a także na wybiórczej analizie tylko jego części, która wyłącznie obciąża oskarżonego K. Ż., co stanowi naruszenie zasady obiektywizmu, a co w konsekwencji skutkowało:

7.  uznaniem wyjaśnień D. L. za wiarygodne w części obciążającej K. Ż., w sytuacji gdy nie mają one odzwierciedlenia w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym, ponadto zostały złożone z chęci zemsty na K. Ż. za to, że ten zabrał oskarżonemu portfel, ponadto obciążenie K. Ż. ma na celu umniejszenie roli D. L. w obrocie narkotykami;

8.  uznaniu za wiarygodne zeznania świadka M. Z. (1), w sytuacji gdy świadek ten ma uzasadnione powody, aby obciążyć oskarżonego K. Ż., który' miał romans z jego dziewczyną, jak również zeznania świadka zmierzają ku temu, aby umniejszyć udział świadka w obrocie substancjami psychoaktywnymi;

9.  jednostronną ocenę materiału dowodowego i uznanie za wiarygodne wyłącznie dowody obciążające oskarżonego K. Ż., przy jednoczesnym pominięciu dowodów przemawiających na jego korzyść;

10.  dowolną ocenę zeznań złożonych przez świadka D. K., z których rzekomo miało wynikać sprawstwo K. Ż. odnośnie zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, podczas gdy z zeznań tegoż świadka nic takiego nie wynika;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, mający wpływ na jego treść, a polegający na błędnym przyjęciu, iż:

a.  oskarżony K. Ż. od dnia 20 stycznia 2017 r. daty dziennej bliżej nieustalonej do dnia 31 marca 2017 r. w W., G. woj. (...) wbrew przepisom ustawy i w celu osiągnięcia korzyści majątkowej brał udział w obrocie znaczną ilością substancji psychotropowej w ten sposób, że zbył M. Z. (1) i D. L. łącznie co najmniej 754, 751 gram amfetaminy za łączną kwotę 9 811,76 złotych celem dalszej dystrybucji wśród konsumentów tej substancji psychotropowej, w sytuacji gdy takie zachowanie ze strony oskarżonego nie miało miejsca;

b.  substancje psychotropowe, które znajdowały się u D. L. należały do K. Ż. w sytuacji gdy w rzeczywistości należały one do M. Z. (1);

c.  w okresie od dnia 20 stycznia 2017 r. do dnia 31 stycznia 2017 r. w O. wbrew przepisom ustawy udzielił M. Z. (1) 5 gram substancji psychotropowej w postaci mefedronu, podczas gdy sytuacja taka nie miała miejsca.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podobnie jak w przypadku poprzednich apelacji obrońca podniósł dwa zarzuty. Obrazy art. 7 k.p.k. i błędnych ustaleń faktycznych, poczynionych w oparciu o wadliwie ocenione dowody, które bezpodstawnie jego zdaniem doprowadziły do uznania winy oskarżonego. Kwestię poprawności dokonanej oceny dowodów omówiono w punkcie 3.1. W odniesieniu do tej apelacji, przypomnieć wypada, iż podczas postepowania przygotowawczego oskarżony K. Ż. przyznawał się do popełnienia zarzuconych mu czynów i składał również obciążające jego samego wyjaśnienia. Swoją postawę procesową zmienił dopiero na rozprawie k. 3293. Nie potrafił jednak w sposób przekonywujący wyjaśnić powodu zmiany wyjaśnień. Okoliczności tej zdaje się nie dostrzegać autor apelacji, co oczywiście z uwagi na jego funkcję procesową jest jego prawem. Oskarżony miał być skonfliktowany z pomawiającymi go D. L. i M. Z. (1). Jednakże podłoże tych konfliktów, kradzież na szkodę D. L. czy kontakt z sympatią M. Z. (1), wskazują raczej na zażyły charakter ich znajomości, a nie na przypadkowy charakter ich kontaktów. Postawa oskarżonego K. Ż. prezentowana podczas rozprawy sądowej, wskazuje, iż to on chce przerzucić odpowiedzialność na te osoby, za to, że w swoich wyjaśnieniach ze śledztwa pomówił jeszcze inne osoby. Nie było więc podstaw do podzielenia argumentacji apelacji obrońcy w odniesieniu do winy tego oskarżonego.

Apelacja nie zawierała zarzutu rażącej surowości kary. Sąd zmienił wyrok w tej części (apelacja co do winy, skierowana jest wobec całego wyroku), mając przede wszystkim na względzie okoliczności wynikające z rozstrzygnięcia w odniesieniu do S. W..

Wniosek

o uniewinnienie

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z przyczyn wskazanych wyżej.

3.9.

Apelacja obrońcy oskarżonego R. M..

1/ obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a w szczególności art. 5 § 2, 7 i 410 k.p.k. poprzez nie uwzględnienie przez Sąd 1 Instancji, że współoskarżeni, których wymieniono w zarzucie postawionym R. M. /D. P. (1) i P. B. (1)/ w ogóle nie zostali oskarżeni ani skazani za czyny związane z osobą tegoż oskarżonego, a ponadto, w sytuacji gdy nie byli oskarżeni o współpracę w ramach obrotu narkotykami z R. M. zaprzeczyli na rozprawie wszystkim wcześniejszym wyjaśnieniom, które mogłyby w jakimkolwiek stopniu obciążać R. M., który kategorycznie zaprzecza aby kiedykolwiek miał z nimi cokolwiek wspólnego, co czyni ustalenia Sadu dowolnymi. Ponadto Sąd pominął, że przy rzekomo wieloletnim handlu narkotykami u R. M. nie znaleziono na przestrzeni tych lat nawet 1 grama zakazanej substancji, a ponadto przeszukanie osoby, domu mieszkalnego, samochodu i budynków gospodarczych dały wynik negatywny, co stanowi ważną wskazówkę w zakresie, czy oskarżony w ogóle się taką działalnością zajmował, bo jeżeli ocenić według dowodów, to z całą pewnością nie,

2/ błąd w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść orzeczenia, polegający na ustaleniu, że oskarżony jest sprawcą czynu przypisanego mu wyroku w sytuacji gdy materiał dowodowy jest wątpliwy i bez jego interpretacji na niekorzyść oskarżonego nie da się wyprowadzić wniosku o jego winie. Ponadto z ostrożności procesowej zarzucam,

3/naruszenie przepisu art. 438 pkt 4 k.p.k. poprzez wymierzenie rażąco surowej kary pozbawienia wolności, szczególnie ze względu na fakt, że R. M. jest po przeszczepie serca i w takiej sytuacji - zważywszy, że sprawa stosunkowo szybko wejdzie w fazę postępowania wykonawczego - istnieją możliwości realizacji funkcji Wymiaru Sprawiedliwości oraz zasad prewencji szczególnej, chociażby przez możliwość zastosowania, z podanego wyżej powodu, art. 37b k.k., co będzie realizowało jednocześnie zasadę humanitaryzmu określoną w art. 4 k.k.w. Sąd nie zaliczył oskarżonemu, na poczet kary pozbawienia wolności, pełnego okresu tymczasowego aresztowania, co oczywiście - w zależności od rozstrzygnięcia - będzie podlegało korekcie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja ta podobnie jak poprzednie, w odniesieniu do winy, oparta została na dwóch zarzutach. Nienależytej ocenie dowodów z wyjaśnień współoskarżonych D. P. (1) oraz P. B. (1), która to ocena doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych. Możliwe jest w tej sytuacji łączne się do nich odniesienie. O ocenie wiarygodności dowodów wspomniano już w punkcie 3.1. i argumenty tam przytoczone mają również zastosowanie w odniesieniu do dowodów z pomawiających wyjaśnień D. P. (1) i P. B. (1) odwołanych następnie podczas rozprawy sądowej. Dowody z odwołanych wyjaśnień, co wykazano wyżej, mogły stanowić pełnoprawny materiał dowodowy.

Obraza przepisów prawa procesowego i błąd w ustaleniach faktycznych. Okoliczność, iż D. P. (1) i P. B. (1) nie zostali oskarżeni przez prokuratora o ten fragment ich przestępczej działalności, sama w sobie nie może przesądzać kwestii braku winy oskarżonego B.. To, że prokurator niezbyt precyzyjnie opisał zachowania w/w, ma znaczenie, ale jedynie wobec tych oskarżonych, którym przypisano mniejszy rozmiar działalności przestępczej. Tak więc ten argument użyty w apelacji, nie mógł zostać uwzględniony.

Fakt, iż u oskarżonego podczas przeszukania nie znaleziono narkotyków, nie może być uznany jako wystarczającą przesłankę braku winy oskarżonego. Okoliczność ta oznacza jedynie, iż w czasie powyższej czynności oskarżony nie posiadał zabronionych substancji, co nie musi przecież oznaczać, iż w okresie wcześniejszym również ich nie posiadał.

Rażąca niewspółmierność kary. Oskarżonemu przypisano udział w obrocie 700 gram amfetaminy. Jest to ilość, która zdaniem Sądu odwoławczego przemawia przeciwko możliwości stosowania instytucji złagodzenia kary w oparciu o przepis art. 37b k.k., nawet przy stwierdzeniu, że sytuacja zdrowotna oskarżonego jest bardzo zła. Oskarżony znał swój stan zdrowia, a pomimo to zdecydował się na udział w obrocie narkotykami. Ponadto, działania oskarżonego nie miały charakteru przypadkowego. Polegały na systematycznej sprzedaży narkotyków, przez stosunkowo długi okres czasu, co wskazuje na znaczną premedytację. Nie było więc podstaw do jakiejkolwiek interwencji w wymiar kary oskarżonego, również przy założeniu, że R. M. nie był dotychczas karany sądownie.

Kierując się powyższymi przesłankami, Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji obrońcy R. M. w całości.

Jeżeli chodzi natomiast o brak zaliczenia na poczet kary oskarżonego okresu tymczasowego aresztowania, Sąd okręgowy uznał, iż ten brak może zostać usunięty w toku postepowania wykonawczego.

Wniosek

- o uniewinnienie - niezasadny;

- o uchylenie - niezasadny;

o- wymierzenie łagodniejszej kary - niezasadny;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

z powodów wskazanych wyżej.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

w odniesieniu do kary wszystkich oskarżonych . Sąd rejonowy przy ustalaniu rozmiaru działalności S. W. dopuścił się oczywistej omyłki rachunkowej. Omyłka ta była miała wpływ na wymiar kary (uzasadnienie wyroku (str. 12, 13 i 94 uzasadnienia, k. 5164v, 5165,5295v), ). Błąd ten został skorygowany przez Sąd odwoławczy. Jednakże nie dało się wykluczyć, iż wymiar kary tego oskarżonego, mógł mieć przełożenie również na kary pozostałych współoskarżonych (wewnętrzna spójność wyroku). Okoliczność ta była jedną z przesłanek, którymi kierował się Sąd odwoławczy dokonując zmian zaskarżonego wyroku w części dotyczącej zarówno kar jednostkowych jak i kary łącznej innym oskarżonym.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

z przyczyn podanych wyżej.

4.2.

w odniesieniu do oskarżonego P. S. .

Skazanie za czyn współukarany.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

z powodów wskazanych w punkcie 3.6.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

11.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

w odniesieniu do R. M..

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

z powodów wskazanych w punkcie 3.9.

12.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

w zakresie kary w odniesieniu do :

- M. A.;

- G. T.;

- D. L.;

- T. P. (1);

- P. S.;

- P. B. (1);

- P. Ż.

Zwięźle o powodach zmiany

okoliczności wskazane w punktach: 3.2., 3.3., 3.4., 3.5., 3.6., 3.7..,3.8, oraz 4.1.

Obecnie wymierzone wszystkim oskarżonym kary pozbawienia wolności, zarówno te jednostkowe jak i kary łączne są adekwatne do stopni winy, społecznej szkodliwości, rozmiaru prowadzonego obrotu narkotykami, uwzględniają ich sytuacje osobiste w tym zdrowotne, rodzinne i materialne, nadto ich uprzednią karalność, a w przypadku niektórych z nich, również za przestępstwa narkotykowe, jak również zasady prewencji zarówno ogólnej jak i indywidualnej.

5.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

w odniesieniu do M. A. w zakresie podstawy prawnej orzeczonego przepadku przedmiotów:

z powodów wskazanych w punkcie 3.2., ponieważ istniała możliwość ustalenia ilości posiadanych narkotyków jak również przedmiotów, w których były przechowywane.

Zwięźle o powodach zmiany

z powodów wskazanych wyżej

5.2.3.

Przedmiot i zakres zmiany

D. L. i T. P. (1) w zakresie opisu i kwalifikacji prawnej:

Zwięźle o powodach zmiany

z powodów wskazanych w punkcie 3.4. - D. L.;

z powodów wskazanych w punkcie 3.5. - T. P. (1).

5.2.4.

Przedmiot i zakres zmiany

P. S. w zakresie uniewinnienia.

Zwięźle o powodach zmiany

z przyczyn wskazanych w punkcie 3.6..

13.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

6.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

6.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

14.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Sąd odwoławczy z powodu zmiany wyroku w części dotyczącej kary, na nowo ustalał opłatę za obie instancje - art. 10.1. ustawy z dnia23 czerwca 1973 r., o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1989 r.,Nr 49, poz. 223 z późniejszymi zmianami.

Z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji, nastąpiło zwolnienie od wydatków postepowania odwoławczego, w oparciu o zasady słuszności z art. 624§1 k.p.k..

7.  PODPIS