Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

sekr. sąd. Beata Wilkowska

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 481/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 19 marca 2024 r. w sprawie II K 212/22

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

1. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia poprzez:

a. naruszenie art. 7 k.p.k. polegające na dokonaniu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów, w postaci:

i. wyjaśnień oskarżonych K. S. oraz R. S., poprzez:

1. odmówienie im wiarygodności w zakresie, w którym oskarżeni wskazywali na brak popełnienia przez K. S. zarzucanych mu czynów, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonych w powyższym zakresie były logiczne, spójne oraz nie były sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a także;

2. poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie posiadanych i użytkowanych przez oskarżonych pojazdów napędzanych olejem napędowym i uznanie że posiadanie i użytkowanie takich pojazdów uzasadnia przyjęcie, że oskarżony K. S. dopuścił się wszystkich zarzucanych mu czynów dotyczących kradzieży paliwa (dot. czynów z pkt I., V., XVII. oraz XVIII zaskarżonego wyroku) w celu tankowania tych pojazdów z pominięciem stacji benzynowych, podczas gdy żaden dowód w sprawie nie wskazuje, że olej napędowy znaleziony na posesji nr (...) w D. pochodził z czynu zabronionego;

ii. zeznań świadków G. K., Ł. O., G. C., S. K., M. B., T. K., L. W., D. K., D. R., G. T., B. K., S. T., I. K., M. K., B. O., H. K., R. P., H. P., P. K., M. C., M. Ż., A. Ż., poprzez przyznanie im wiarygodności, a jednocześnie uznanie, że zeznania te świadczą o popełnieniu przez oskarżonego K. S. zarzucanych mu czynów, podczas gdy z zeznań tych świadków wynika jedynie, że doszło do popełnienia przestępstw na ich szkodę, zaś żaden ze świadków nie widział sprawcy lub sprawców przestępstwa i żaden z nich nie rozpoznawał oskarżonego K. S., jak również nie wskazał go jako sprawcy czynu zabronionego;

iii. protokołów oględzin terenu posesji nr (...) w D., poprzez przyznanie mu wiarygodności, a jednocześnie uznanie na jego podstawie, że K. S. popełnił zarzucane mu czyny, podczas gdy dowód ten świadczy jedynie o tym, że w pomieszczeniach usytuowanych na posesji nr (...) w D. znaleziono szereg przedmiotów pochodzących z przestępstwa, jak również takich, które z przestępstwa nie pochodziły, zaś nieograniczony dostęp do tych pomieszczeń poza oskarżonym K. S. miał również oskarżony R. S. oraz P. S., a pomieszczenia te należą do mamy oskarżonych, wobec czego nie sposób ustalić na podstawie samego faktu odnalezienia przedmiotowych rzeczy w ww. pomieszczeniach, że zostały one tam przywiezione przez oskarżonego K. S., a nie przez jego braci, jak również, zważywszy na ilość rzeczy odnalezionych w tych pomieszczeniach, nie sposób uznać, że oskarżony wiedział, że znajdują się tam rzeczy przywiezione przez P. S., a w konsekwencji, że pomógł w ich ukryciu oraz miał lub mógł mieć świadomość, że pochodzą one z przestępstwa (dot. czynów z pkt VI. - X. zaskarżonego wyroku);

iv. historii logowań telefonów do stacji BTS, poprzez przyznanie mu wiarygodności, a jednocześnie uznanie na jego podstawie, że sam fakt logowania się telefonu oskarżonego K. S. do stacji BTS w obrębie których doszło do popełnienia czynów zabronionych, w okresie gdy doszło do ich popełnienia, świadczy o popełnieniu przez oskarżonego K. S. zarzucanych mu czynów, podczas gdy dowód ten świadczy jedynie o tym, że oskarżony K. S. przebywał w bliższej lub dalszej okolicy miejsc, w których doszło do popełnienia czynów zabronionych, zaś dokładne daty popełnienia czynów zarzucanych temu oskarżonemu nie są znane, a więc co najmniej nie można wykluczyć możliwości przypadkowego znalezienia się w okolicy przez oskarżonego K. S., gdyż są to miejsca zlokalizowane w okolicy miejsca zamieszkania tegoż oskarżonego i znajdował się on w obrębie zasięgu tych stacji BTS wielokrotnie wcześniej oraz później oraz brak jest jakiegokolwiek dowodu świadczącego o tym, że do popełnienia czynów zarzucanych temu oskarżonemu doszło akurat wówczas, gdy jego telefon logował się do konkretnych stacji BTS;

b. naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. polegające na zaniechaniu rozstrzygnięcia niedających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, w sytuacji gdy w sprawie zachodzą wątpliwości:

i. co do faktu popełnienia czynów zabronionych w datach i godzinach, w których telefon oskarżonego K. S. logował się do stacji BTS położonych w okolicy miejsca popełnienia czynów zarzucanych temu oskarżonemu;

ii. co do faktu, jak rzeczy pochodzące z przestępstwa znalazły się na terenie posesji nr (...) w D., bowiem nieograniczony dostęp do pomieszczeń na ww. posesji miał zarówno oskarżony K. S., jak i jego bracia, R. S. i P. S., którzy również byli oskarżonymi w niniejszej sprawie, jak również mama oskarżonych, podczas gdy brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących na to, że to akurat oskarżony K. S. był osobą, która przywiozła rzeczy objęte zarzutami w stosunku do niego (dot. czynów z pkt I. - V., XV. - XVIII. zaskarżonego wyroku), na przedmiotową posesję, a nie zrobiła tego inna z ww. osób, a w konsekwencji że to oskarżony K. S., a nie R. S. lub P. S. jest sprawcą tych czynów, z wyłączeniem czynów do popełnienia których się przyznał;

iii. co do faktu wiedzy K. S., że w pomieszczeniach na posesji nr (...) w D. znajdują się przedmioty pochodzące z przestępstw popełnionych przez P. S., a także wiedzy K. S. lub istnienia okoliczności uzasadniających przypuszczenie, że przedmioty te pochodzą z przestępstwa, a w konsekwencji świadomego udzielania P. S. pomocy w ukryciu tych rzeczy (dot. czynów z pkt VI. - X. zaskarżonego wyroku), podczas gdy żaden dowód w sprawie nie wskazuje, że oskarżony K. S. wiedział w ogóle o przechowywaniu tych rzeczy przez brata w ww. pomieszczeniach, gdzie znajdowało się mnóstwo innych rzeczy, a nawet jeżeli by o nich wiedział, to brak dowodu że istniały jakiekolwiek przesłanki, aby mógł choćby podejrzewać, że przedmioty te pochodzą z przestępstwa;

iv. co do faktu wiedzy K. S. lub istnienia okoliczności uzasadniających przypuszczenie, że nabywane przez niego przedmioty pochodzą z przestępstwa (dot. czynów z pkt XI. oraz XII. zaskarżonego wyroku), podczas gdy żaden dowód w sprawie nie wskazuje na to, że oskarżony K. S. wiedział o pochodzeniu nabywanych przedmiotów lub, że istniały jakiekolwiek przesłanki aby mógł choćby podejrzewać, że przedmioty te pochodzą z przestępstwa;

v. co do pochodzenia paliwa (oleju napędowego) znalezionego na posesji nr (...) w D., podczas gdy w sprawie nie przeprowadzono żadnego dowodu pozwalającego stwierdzić, że paliwo odnalezione w zbiornikach na ww. posesji pochodzi z przestępstwa;

2. w konsekwencji naruszeń wskazanych w pkt 1., na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść, polegający na:

a. bezpodstawnym przyjęciu, że K. S. popełnił czyn z pkt I zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że prawidłowo ustalony stan faktyczny winien prowadzić do ustalenia, że oskarżony K. S. nie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa wskazanego w opisie czynu i nie spowodował strat na szkodę wskazanego podmiotu;

b. bezpodstawnym przyjęciu, że K. S. popełnił czyn z pkt IV zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że prawidłowo ustalony stan faktyczny winien prowadzić do ustalenia, że oskarżony K. S. nie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia agregatu spawalniczego wskazanego w opisie czynu i nie spowodował strat na szkodę wskazanego podmiotu;

c. bezpodstawnym przyjęciu, że K. S. popełnił czyn z pkt V zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że prawidłowo ustalony stan faktyczny winien prowadzić do ustalenia, że oskarżony K. S. nie dokonał włamania oraz zaboru w celu przywłaszczenia paliwa wskazanego w opisie czynu i nie spowodował strat na szkodę wskazanego podmiotu;

d. bezpodstawnym przyjęciu, że K. S. popełnił czyny z pkt VI - X zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że prawidłowo ustalony stan faktyczny winien prowadzić do ustalenia, że oskarżony K. S. nie miał świadomości znajdowania się przedmiotów wskazanych w opisie czynów, na terenie posesji nr (...) w D., nie wiedział skąd P. S. przywiózł owe przedmioty, nie miał podstaw do podejrzewania, że zostały one uzyskane za pomocą czynu zabronionego oraz nie pomagał P. S. w ich ukryciu;

e. bezpodstawnym przyjęciu, że K. S. popełnił czyn z pkt XI - XIII zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że prawidłowo ustalony stan faktyczny winien prowadzić do ustalenia, że oskarżony K. S. nie miał podstaw aby przypuszczać, że nabyte przez niego przedmioty wskazane w opisie czynów zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego;

f. bezpodstawnym przyjęciu, że K. S. popełnił czyn z pkt XV zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że prawidłowo ustalony stan faktyczny winien prowadzić do ustalenia, że oskarżony K. S. nie dokonał włamania oraz zaboru w celu przywłaszczenia wrzutników monet wraz z kasetkami, a także napojów i batoników oraz nie dokonał uszkodzeń wskazanych w opisie czynu i nie spowodował strat na szkodę wskazanego podmiotu;

g. bezpodstawnym przyjęciu, że K. S. popełnił czyn z pkt XVII zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że prawidłowo ustalony stan faktyczny winien prowadzić do ustalenia, że oskarżony K. S. nie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa wskazanego w opisie czynu i nie spowodował strat na szkodę wskazanego podmiotu;

h. bezpodstawnym przyjęciu, że K. S. popełnił czyn z pkt XVIII. zaskarżonego wyroku, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że prawidłowo ustalony stan faktyczny winien prowadzić do ustalenia, że oskarżony K. S. nie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia paliwa wskazanego w opisie czynu i nie spowodował strat na szkodę wskazanego podmiotu;

3. z daleko posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku gdyby Sąd nie uznał zarzutów podniesionych w pkt 1. i 2. powyżej za zasadne, na podstawie art. 438 pkt 1 i 1a k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucam naruszenie przepisów prawa materialnego, tj:

a. art. 279 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie wobec oskarżonego K. S. w zakresie czynu opisanego w pkt I. zaskarżonego wyroku, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje, aby oskarżony K. S. wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w tym przepisie;

b. art. 278 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie wobec oskarżonego K. S. w zakresie czynów opisanych w pkt IV., XVII. oraz XVIII. zaskarżonego wyroku, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje aby oskarżony K. S. wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w tym przepisie;

c. art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. poprzez jego zastosowanie wobec oskarżonego K. S. w zakresie czynu opisanego w pkt V. zaskarżonego wyroku, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje, aby oskarżony K. S. wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w tym przepisie;

d. art. 291 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie wobec oskarżonego K. S. w zakresie czynów opisanych w pkt VI. - X. zaskarżonego wyroku, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje, aby oskarżony K. S. wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w tym przepisie, a jeżeli Sąd doszedłby do przekonania, że czyn oskarżonego K. S. nosił znamiona czynu zabronionego, jedyną ewentualnie dopuszczalną kwalifikacją prawną czynu mógłby być art. 292 § 1 k.k.;

e. art. 292 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie wobec oskarżonego K. S. w zakresie czynów opisanych w pkt XI. - XIII. zaskarżonego wyroku, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje, aby oskarżony K. S. wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w tym przepisie;

f. art. 279 § 1 k.k. w zb. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. poprzez jego zastosowanie wobec oskarżonego K. S. w zakresie czynu opisanego w pkt XV. zaskarżonego wyroku, podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie wskazuje aby oskarżony K. S. wypełnił znamiona przestępstwa stypizowanego w tym przepisie;

4. z bardzo daleko posuniętej ostrożności procesowej, w przypadku gdyby Sąd nie uznał zarzutów podniesionych w pkt 1., 2. oraz 3. powyżej za zasadne, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k., zaskarżonemu wyrokowi zarzucam rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec oskarżonego K. S., poprzez orzeczenie wobec tego oskarżonego jednostkowych kar pozbawienia wolności za czyny opisane w pkt I., III., IV., V., XV., XVI., XVII. oraz XVIII., a także kary łącznej w wymiarze 2 lat pozbawienia wolności, podczas gdy nawet przyjmując popełnienie przez oskarżonego zarzucanych mu czynów, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu, okoliczności obciążające i okoliczności łagodzące, cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do tego oskarżonego, a także stopień winy, właściwości i warunki osobiste oskarżonego, który założył i prowadzi działalność gospodarczą i wykonuje w pełni legalną pracę zarobkową oraz przez niemal 4 letni okres trwania postępowania w niniejszej sprawie nie popełnił przestępstwa, wszelkie cele kary wypełnione byłyby w przypadku skazania oskarżonego na karę łączną jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

- kontrola odwoławcza utwierdziła Sąd Okręgowy w przekonaniu o prawidłowości oceny wyjaśnień oskarżonych K. S. i R. S. przeprowadzonej przez
Sąd niższej instancji, która to w odpowiednim stopniu uwzględniała dyrektywy zawarte w treści art. 7 kpk. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał w jaki sposób ocenił te dowody, a apelacja skarżącego nie zawierała żadnych rzeczowych argumentów, mogących podważyć słuszność tejże oceny. Należy podkreślić, że wyrok wobec R. S. w zakresie wszystkich czynów, które popełnił działając wspólnie i w porozumieniu z K. S. uprawomocnił się. Odnosząc się w sposób szczegółowy do wyjaśnień K. S. i uzupełniając rozważania Sądu I instancji należy wskazać, że oskarżony składał zmienne wyjaśnienia uzależnione od etapu postępowania i zebranego materiału dowodowego, starając się coraz bardziej minimalizować swoją odpowiedzialność. Analiza tych wyjaśnień, w których przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, w połączeniu z innymi dowodami pozwalała na skazanie oskarżonego. W toku postępowania sądowego oskarżony przyznał się do popełnienia tylko dwóch zarzucanych mu czynów – II i III, a po odczytaniu wyjaśnień poprzednio składanych, również do czynu z pkt XVI. Zaprzeczał swoim wcześniejszym wyjaśnieniem min. dotyczącym kradzieży paliwa w m. Mroków, gdyż wcześniejsze wyjaśnienia zostały, w jego ocenie, nieprawidłowo zapisane. Zdaniem Sądu Okręgowego stanowiło to jedynie nieudolną linię obrony, a w toku postępowania sądowego nie stwierdzano nieprawidłowości przy przesłuchaniu oskarżonego. Analiza wyjaśnień składnych w toku postępowania przygotowawczego wskazuje, że oskarżony przyznał się do popełnienia czterech czynów, ale również opisał okoliczności kradzieży w m. G., w której brał udział, okoliczności posiadania środków psychotropowych, dwóch zdarzeń związanych z kradzież paliwa i podał okoliczności ich popełnienia. Te wyjaśnienia należy uznać za wiarygodne biorąc pod uwagę treść oświadczenia złożonego przez oskarżonego podczas przesłuchania w dniu 3 października 2019 roku. Nie można też pomijać w jaki sposób ustalono popełnienia przez oskarżonego czynu z pkt V, oskarżony posiadał w samochodzie nożyce do cięcia metalu, na posesji paliwo przechowywane w zbiornikach, a w toku postępowania sądowego R. S. opisał w jaki sposób pomagał bratu nosić schowane w krzakach rzeczy, w tym przypadku kanistry z paliwem( argumentacja dot. czynów z pkt I - V, XV - XVIII zaskarżonego wyroku). Sąd w całości podzielił argumentację Sądu I instancji co do czynu z pkt XV.

- uzupełniając wcześniejszą argumentację należy wskazać, że nie wszystkie fakty ustalone przez Sąd I instancji muszą być oparte na dowodach bezpośrednich, w tym przyznaniu się oskarżonego do winy, ale mogą wynikać także z nieodpartej logiki sytuacji oraz jednoznacznego kontekstu ustalonej sekwencji faktów ubocznych, na podstawie których doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktyczna istotnie wystąpiła. Obciążający dla oskarżonego kontekst wyjaśnień oskarżonego w odniesieniu do protokołu przeszukania pomieszczeń był nader czytelny dla Sądu Okręgowego. Nie ma racji skarżący, że dowodem na popełnienie przestępstw związanych z kradzieżą paliwa był jedynie protokół przeszukania i był to dowód niewystarczający. Należy podkreślić, że oskarżony do części tych przestępstw przyznał się, zaś część z nich opisał w jaki sposób przebiegały i jaki miał być jego udział. Ewidentnie oskarżony marginalizował swoje zachowania, ale ocena tych wypowiedzi dawała podstawę do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności. Ponadto jak wynika z analizy logowania telefonu oskarżonego, był on w pobliżu kradzieży mających miejsce w Ż. (k.971). W toku postępowania oskarżony nie wskazywał, aby w tych miejscach, w konkretnych dniach znalazł się przypadkowo, całkowicie w innym celu, a więc postawianie przez skarżącego takiej tezy jest nieuprawnione.

-podobnie należy traktować wyjaśnienia oskarżonego K. S. co do czynów z art. 291 § 1 kk (dot. czynów z pkt VI - X zaskarżonego wyroku). Sąd Okręgowy podzielił argumentację Sądu I instancji w tym zakresie. Oskarżony z jednej strony wskazywał, że pozostawał w konflikcie z bratem P. S., a z drugiej strony tolerował pojawianie się różnych przedmiotów na posesję, nie interesując się, jak twierdził pochodzeniem przedmiotów. W przedmiotowej sprawie należy mieć na uwadze wyrok skazujący jaki zapadł wobec P. S. (k.1356), a przedmioty obcięte opisem czynów, wartościowe i o znacznych rozmiarach, znalazły się na posesji K. S.. To oskarżony K. S. prowadził gospodarstwo rolne, użytkował sprzęty rolnicze, korzystał z zabudowań, a więc jego wersję wydarzeń o braku świadomości co znajduje się na jego posesji podaną na rozprawie należało odrzucić jako nielogiczną i sprzeczną z doświadczeniem życiowym. W ocenie Sądu te wyjaśnienia są całkowicie nieprawdziwe, a nagłe pojawienie się takich przedmiotów na posesji powinno spowodować reakcję oskarżonego i zawiadowanie odpowiednich organów. Oskarżony zresztą jasno wyraził się co planował zrobić ze zgromadzonymi przedmiotami, chciał je sprzedać z uwagi na trudną sytuację finansową. Należy też mieć na uwadze, że w wyjaśnieniach złożonych na rozprawie oraz 16 czerwca 2021 roku oskarżony wskazywał, że część przedmiotów przyniósł P. S.. Logiczne, że były to przedmioty skradzione przez P. S., a więc te wskazane w pkt VI - X, a następnie rozpoznane i odebrane przez pokrzywdzonych. W tym zakresie zapadł prawomocny wyrok skazujący wobec P. S. w sprawie sygn. akt II K 589/21 Sądu Rejonowego w Garwolinie. Należy też wskazać, że w zakresie czynów z pkt VI, VIII, IX, X oskarżonemu postawiono zarzut udzielenia pomocy w ukryciu przedmiotów, a nie ich przywiezienia na posesję. Odnosząc się do argumentacji skarżącego, co do braku popełnienia czynów z art. 291 § 1 kk należy powołać się na wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 września 2023 r. II AKa 112/22. Oskarżony nie wskazał żadnej osoby, od której nabył te przedmioty, ani nie przedstawił żadnych dokumentów na okoliczność ich zakupu. Tego należałoby oczekiwać, zwłaszcza od osoby, która ma świadomość, że używane pojazdy, czy maszyny i urządzenia oferowane do sprzedaży często właśnie pochodzą z kradzieży. Praktyką przy obrocie rzeczami używanymi, zwłaszcza tymi o większej wartości, jest sporządzanie umów na piśmie, gdzie wskazany pozostaje sprzedawca, oraz znajduje się jego zapewnienie co do legalnego pochodzenia rzeczy. Taka argumentację należy podzielić w zakresie używanych przedmiotów wskazanych w pkt VI, VII, VIII, IX, X.

- w zakresie czynów z art. 292 § 1 kk oskarżony próbował uwiarygadniać swoje wyjaśnienia opisując okoliczności zakupu m.in motocykla marki S. (XII), ale nie przedstawił żadnych dokumentów. Wbrew twierdzeniom skarżącego widział u siebie w pomieszczeniach gospodarczych zagęszczarkę, agregat spawalniczy, kosiarkę czy zacieraczkę do betonu, ale nie wie jak te przedmioty znalazły się na jego posesji, co wydaje się nielogiczne. Przedmioty te w większości figurowały w ewidencji jako utracone. Wszystkie przedmioty znalezione na posesji oskarżonego, a odnoszące się do czynów wskazanych w pkt XI, XII, XIII zostały rozpoznane przez pokrzywdzonych i im zwrócone. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2017 r. III KK 141/17 - sprawca nieumyślnego paserstwa nie musi wiedzieć lub przewidywać, za pomocą jakiego konkretnie czynu zabronionego rzecz została uzyskana, jak również nie musi znać okoliczności, w jakich przestępstwo to zostało popełnione. Nie jest więc konieczne ustalenie podmiotowego związku między sprawcą paserstwa a sprawcą czynu zabronionego, za pomocą którego rzecz został uzyskana. Oskarżony wszedł w posiadanie tych przedmiotów nie posiadając umowy, dowodu zakupu, dowodu rejestracyjnego czy też nie podając żadnych okoliczności legalności nabycia. Trudno przyjąć, aby osoba osiągająca dochód miesięczny w kwocie 2000 zł mogła nabyć w krótkim czasie taką ilość wartościowych przedmiotów, jak te znalezione na jego posesji i gromadzić paliwo w dużych ilościach.

- ma rację obrońca, że z zeznań świadków G. K., Ł. O., G. C., S. K., M. B., T. K., L. W., D. K., D. R., G. T., B. K., S. T., I. K., M. K., B. O., H. K., R. P., H. P., P. K., M. C., M. Ż., A. Ż. nie wynika wprost, że K. S. dopuścił się zarzucanych mu czynów. Nie ulga wątpliwości, że zeznania tych świadków są wiarygodne i wynika z nich, że doszło do popełnienia przestępstw na ich szkodę. Wynika z nich również , że szereg przedmiotów znalezionych na posesji w m. D. zostało przez nich rozpoznanych m.in. pkt II, III, IV,VI, IX, X. To zaś całkowicie obalało te twierdzenia, że oskarżony w sposób legalny wszedł w ich posiadanie, tym bardziej, że większość tych przedmiotów nie była mu potrzebna do wykonywania pracy zarobkowej np. zacieraczka do betonu. Wbrew twierdzeniom skarżącego zeznania tych wiarygodnych świadków miały istotne i zasadnicze znaczenie dla dokonania ustaleń faktycznych.

- skoro zarzut obrazy przepisów postępowania nie został uwzględniony, to na uwzględnienie nie mógł liczyć także następczy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

- istnienie dwóch sprzecznych ze sobą wersji wydarzeń nie powoduje a priori stanu określonego w art. 5 § 2 kpk. Sąd meriti dokonuje wówczas oceny dowodów,
a następnie ustaleń faktycznych i jeżeli dostrzega wątpliwości do ich treści, wobec braku możliwości ich usunięcia, rozstrzyga je na korzyść oskarżonego. W ocenie czy doszło do naruszenia zasady in dubio pro reo istotne jest jednak to czy to sąd powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych, a nie to, że takie wątpliwości powzięła strona. W związku z tym, że Sąd Okręgowy podobnie jak Sąd Rejonowy nie zauważa niedających się usunąć wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego w przedmiotowej sprawie, zarzut należało uznać za bezpodstawny.

- Sąd Okręgowy odniesie się do zarzutu rażącej niewspółmierności, szeroko ujmując, sankcji karnej i przypomni, że nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić tylko wówczas, gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy (wyrok SN z 16.11.2021 r., II DOW 15/21, LEX nr 3261440).

- w ocenie tut. Sądu kara łączna 2 lat pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego zaskarżonym wyrokiem nie nosi cech rażącej, a zatem nie ma powodów do jej zmiany. Tożsame stanowisko Sąd Okręgowy prezentuje co do jednostkowych kar za przypisane oskarżonemu czyny, w tym kary grzywny. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu należycie uzasadnił swoje rozstrzygnięcia we wskazanym przedmiocie. Sąd II instancji w całości aprobuje argumentację Sądu Rejonowego, który to nie dostrzegł okoliczności łagodzących, natomiast wymienił wiele okoliczności obciążających. Należy przypomnieć, że przy ustalaniu stopnia winy, należy wychodzić od domniemania pełnej swobody sprawcy w realizacji określonego zachowania. Postępowanie nie wykazało, aby wolność oskarżonego była ograniczona. W związku z tym przyjęcie przez Sąd Rejonowy znacznego stopnia winy w odniesieniu do wskazanych czynów było prawidłowe. Stopień społecznej szkodliwości czynów, wbrew temu co twierdzi obrońca, również był znaczny, m.in. ze względu na rodzaj zaatakowanych przez oskarżonego dóbr oraz wielość czynów, zamiar bezpośredni oraz motywację związana z bezprawnym wzbogaceniem się. Zważyć należy także na jego właściwości i warunki osobiste, a w szczególności na wielokrotną karalność oskarżonego za czyny skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym, w tym z art. 279 § 1 kk, art. 291 § 1 kk i naruszający przepisy o przeciwdziałaniu narkomanii (wyrok SA w Poznaniu z 26.10.2021 r., II AKa 110/20, LEX nr 3287195). Oskarżony pomimo wszczętego postępowania, postawionych zarzutów, nie wyciągnął wniosków i nie zmienił się, o czym świadczą kolejne postępowania min. popełnione w lutym 2021 roku z art. 291 § 1 kk. Okazał w ten sposób lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego, w tym wydanych wobec niego orzeczeń sądowych. Z tych względów wymierzenie kary w łagodniejszym wymiarze nie spełniałoby ustawowych celów przed nią zakładanych. Proponowana przez skarżącego sankcja karna nie skłoniłaby oskarżonego do jakiejkolwiek refleksji nad swoim zachowaniem, a wręcz przeciwnie wyrobiła w nim przeświadczenie o opłacalności popełniania przestępstw w przyszłości. Wskutek takiego orzeczenia nie zostałyby zrealizowane cele zapobiegawcze i wychowawcze względem jego osoby. Nie ukształtowałby również należycie potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wreszcie należało odnieść się do wymiaru kar za poszczególne przestępstwa. Nie sposób zatem uznać, iż kary zbliżone znacznie do dolnych granic ustawowego zagrożenia, w świetle okoliczności przedmiotowej sprawy, są rażąco niewspółmierne. Reasumując, sankcja karna wymierzona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy, uwzględniająca dyrektywy ustawowe jej wymiaru jest sprawiedliwą, a argumentacja obrońcy nie zdołała skutecznie przekonać Sądu Okręgowego, że rozstrzygnięcie to jest błędne.

Wniosek

l.  uniewinnienie oskarżonego K. S. w zakresie czynów wskazanych w pkt I., IV. - XIII., XV. oraz XVII. - XVIII. zaskarżonego wyroku;

2.  orzeczenie za pozostałe czyny zarzucane oskarżonemu kary o charakterze wolnościowym, a w przypadku orzeczenia jednostkowych kar pozbawienia wolności, orzeczenie kary łącznej jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat;

ewentualnie, w przypadku uznania oskarżonego za winnego popełnienia czynów wskazanych w pkt 1. powyżej

3.  orzeczenie wobec oskarżonego K. S. kar o charakterze wolnościowym, a w przypadku orzeczenia jednostkowych kar pozbawienia wolności, orzeczenie kary łącznej jednego roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 3 lat;

ewentualnie

4.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

niezasadność podniesionych zarzutów warunkowała decyzję o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 19 marca 2024 r. w sprawie II K 212/22 – w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

zarzuty apelacji okazały się w całości bezzasadne, zaś Sąd Okręgowy nie dostrzegł, ażeby w sprawie zachodziły podstawy do zmiany wyroku na podstawie okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Mając na uwadze, że oskarżony K. S. jest osobą młodą, nie posiada nikogo na utrzymaniu, uznano, że ma możliwości podjęcia pracy i uregulowanie należności sądowych (art. 636 kpk i art. 634 kpk).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego K. S.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Garwolinie z dnia 19 marca 2024r. sygn. akt II K 212/22

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana