Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz (spr.)

Sędziowie:

SO Agata Kowalska

SO Dariusz Półtorak

Protokolant:

st. sekr. sąd. Agnieszka Walerczak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 243/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z 23 grudnia 2024 r. sygn. akt II K 1368/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

W. S.

W. S.

brak znajomości i kontaktów M. P. z oskarżonym

nieprawomocne skazanie w sprawie II K 29/22 i prawomocne skazanie M. P. w sprawie II K 48/21 nie odnoszące się do oskarżonego

zeznania M. P.

odpisy orzeczeń

k.519-520

k.344-509

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-------

-----------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

zeznania M. P.

odpisy orzeczeń w sprawie II K 29/22 i II K 48/21 i kopie protokołów

bezpośredni kontakt ze świadkiem wskazuje, że jego wypowiedzi są to zeznania rzetelne i logiczne, nie przedstawiono okoliczności wskazujących na nieprawdziwość zeznań

dokumenty urzędowe, nie były kwestionowane przez strony

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

-------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

1

I.  bezwzględna przyczyna odwoławcza polegającej na naruszeniu przepisów art. 41 § 1 k.p.k. w zw. z art. 47 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k. tj. brak skargi uprawnionego oskarżyciela, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą opisaną w art. 439 § 1 pkt 9 k.p.k., z uwagi na okoliczność, iż prokurator Arkadiusz Jaraszek winien podlegać wyłączeniu zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i tym bardziej nie powinien on składać aktu oskarżenia w niniejszym postępowaniu;

II.  obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to naruszenie:

1. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów oraz w konsekwencji nie dążenie do wyjaśnienia wszelkich istotnych okoliczności sprawy, w szczególności poprzez:

a.  nienadanie adekwatnego znaczenia okoliczności, iż;

b.  bezpodstawne uznanie za niewiarygodne wyjaśnień W. S., w sytuacji gdy:

- są one zgodne z jego zeznaniami złożonymi przed Sądem Okręgowym w Siedlcach w sprawie o sygn. II K 29/22;

- oskarżony nie miał jakiegokolwiek powodu, aby składać nieprawdziwe wyjaśnienia w sprawie;

- oskarżony nie miał jakiegokolwiek motywu, aby składać fałszywe zeznania w sprawie gdzie oskarżonym jest M. K. (1), jak również aby z jakiegokolwiek powodu narażać się na odpowiedzialność karną;

- oskarżony miał świadomość - został pouczony o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, więc dalece wątpliwym jest aby świadomie zaryzykowałby on narażenie się na tak surową odpowiedzialność karną;

- wyjaśnienia oskarżonego są zbieżne z szeregiem dowodów w sprawie ujawnionych a to między innymi z:

- zeznaniami M. K. (1);

- zeznaniami A. M. (1);

- notatką urzędową dotyczącą połączeń telefonicznych;

- odpisem z księgi wieczystej lokalu - stanowiącego własność W. S.;

c.  bezpodstawne uznanie za wiarygodne zeznań świadka M. K. (2);

i.  w sytuacji gdy świadek ten miał oczywisty interes w podtrzymywaniu swoich poprzednich zeznań, albowiem ich zmiana narażała by go na wątpliwości co do jego prawdomówności w innych postępowaniach, jak również mogła by prowadzić do utraty statusu małego świadka koronnego;

d.  bezpodstawne uznanie za wiarygodne zeznań świadka T. D.;

i.  w sytuacji gdy świadek zeznał, iż miał widzieć M. K. (1) z okna kamienicy, w sytuacji gdy okna od strony dojazdu do nieruchomości znajdują się w lokalu zamieszkanym przez H. W.;

ii.  w sytuacji gdy świadek ten miał oczywisty interes w podtrzymywaniu swoich poprzednich zeznań, albowiem ich zmiana narażała by go na wątpliwości co do jego prawdomówności w innych postępowaniach, jak również mogła by prowadzić do utraty statusu małego świadka koronnego;

e.  bezpodstawne uznanie za wiarygodne zeznań świadka A. M. (1) w sytuacji gdy;

i.  świadek ten zarówno na pytanie Sądu jak i obrońcy wskazał, że „Pana W. sobie przypomniałem jak go zobaczyłem. Podczas tego spotkania był ten pan i nikogo więcej nie było.” „Byłem w M. tylko u tego pana”. „Kilka razy byłem u Pana W. po pieniądze”.;

ii.  niemożliwym byłoby, zdaniem obrońcy, ustalenie wspólnej wersji wydarzeń przez oskarżonego oraz świadka zważywszy że rzeczony świadek odbywał karę pozbawienia wolności - na rozprawę został doprowadzony z zakładu karnego;

(...).  świadek znał zarówno T. D. jak i M. K. (2);

iv.  wątpliwym jest żeby A. M. (1) jeździł do oskarżonego po inne pieniądze niż za narkotyki;

f.  bezpodstawne uznanie za niewiarygodne zeznań świadka M. K. (1);

i. - w sytuacji gdy jego wersja był zbieżna z całym szeregiem dowodów przeprowadzonych w sprawie;

2.  naruszenie 170 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z wyników badania poligraficznego, jako nieprzydatnego dla stwierdzenia okoliczności prawdomówności oskarżonego, w sytuacji gdy dowód ten miał istotne znaczenie w sprawie, nawet jako dowód z dokumentu, zważywszy że korespondował on zarówno z wyjaśnieniami W. S., M. K. (1), A. M. (2);

3.  naruszenie art. 170 § 1 pkt 2 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrońcy o zwrócenie się do Krajowego Rejestru Karnego o dane o karalności świadków, w sytuacji gdy informacja o skazaniu za składanie fałszywych zeznań, w innym postępowaniu przez świadka, winna dać asumpt do wyższej ostrożności, co do oceny jego zeznań;

a w konsekwencji błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na bezpodstawnym przyjęciu iż:

1.  W. S. dopuścił się zarzucanego mu czynu;

2.  W. S. miał jakikolwiek powód aby narażać się na odpowiedzialność karną, skoro nic tym dla siebie nie uzyskiwał;

3.  M. K. (1) przebywał w miejscu zamieszkania W. S. celem uczestnictwa w obrocie środkami odurzającymi;

4.  M. K. (2) oraz T. D. nie mieli jakiegokolwiek interesu w tym aby swoimi zeznaniami obciążać, chociażby pośrednio, W. S., w sytuacji gdy - jego skazanie za składanie fałszywych zeznań, wzmacnia ich wiarygodność w innych postępowaniach karnych - gdzie składali obciążające inne osoby wyjaśnienia;

5.  kontaktowanie w transakcjach narkotykowych z numeru L. S., nie wskazuje na wiarygodność oskarżonego, w sytuacji gdy dalece wątpliwym jest aby zarówno L. S. jak i W. S., udostępnili M. K. (1) numer telefonu;

III.  Z ostrożności procesowej, alternatywnie do podniesionych zarzutów w punkcie III. na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucam obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to naruszenie art. 5 § 2 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie występujących w sprawie wątpliwości dotyczących w szczególności:

1.  Przyczyny, dla której M. K. (1) miałby przyjmować dostawców środków odurzających w miejscu zamieszkania osoby trzeciej - W. S.;

2.  Przyczyny, dla której M. K. (1), miałby korzystać z numeru telefonu zarejestrowanego akurat na L. S. - matkę oskarżonego W. S.;

3.  motywu, dla którego W. S. miałby zaryzykować odpowiedzialnością kamą za składanie fałszywych zeznań, w sytuacji gdy w sprawie nie ustalono, aby miał osiągnąć z tego tytułu jakiekolwiek korzyści, a nadto jak wynika z akta sprawy nie ma pomiędzy oskarżonym a świadkiem K. jakiejś szczególnej zażyłości jak np. przyjaźń;

IV.  Ewentualnie, z najdalej posuniętej ostrożności procesowej, wyrokowi temu zarzucam błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegający braku nadania odpowiedniego znaczenia okolicznościom przedmiotowo-podmiotowym, a to:

1.  - okoliczności, iż oskarżony przez wiele lat był osobą niekaraną;

2.  - oskarżony nie osiągnął jakiejkolwiek korzyści;

3.  - orzeczona kara w ocenie obrońcy ma na celu zastraszenie swoim rozmiarem oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do orzeczenia kary rażąco niewspółmierne surowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty skarżącego okazały się niezasadne.

Dokonana przez Sąd Okręgowy kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku prowadzi do wniosku, że Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych,
a orzekając wziął pod uwagę wszystkie przeprowadzone dowody. Sąd Rejonowy
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia jasno i przekonywująco przedstawił tok swojego rozumowania, wskazał, jakie fakty zostały uznane za udowodnione i jakie dowody były podstawą ich przyjęcia. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd pierwszej instancji nie budzi zastrzeżeń, ponieważ nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, jest pełna i pozbawiona jakichkolwiek błędów, które miałyby wpływ na treść zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do zarzutu wskazanego w pkt II apelacji należy podkreślić, że w toku postępowania strony nie składały wniosku o wyłączenie prokuratora prowadzącego postępowanie przygotowawcze na podstawie art. 41 § 1 kpk w zw. z art. 47 § 1 kk i nie sygnalizowały innych podstaw do wyłączenia. W przepisie art. 447 § 4 k.p.k. ujęto możliwość podniesienia w apelacji zarzutów, które nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia lub nie stanowiły przedmiotu zażalenia, mimo że zażalenie mogło zostać wniesione. Chodzi najczęściej przy tym o takie postanowienia lub zarządzenia, które nie mogły być w ogóle zaskarżone, a przy tym mogły mieć wpływ na treść wydanego wyroku, np. nieuwzględnienie złożonego wniosku o wyłączenie sędziego może skutkować postawieniem zarzutu naruszenia art. 41 § 1 k.p.k. Z art. 447 § 3 k.p.k. wynika bowiem wprost, że w apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia. Oznacza to, że obowiązkiem sądu odwoławczego było dokonanie oceny prawidłowości i trafności rozstrzygnięcie, którym nie uwzględniono by wniosku oskarżonego czy jego obrońcy o wyłączenie prokuratora. Skarżący nie podjął próby złożenia wniosku o wyłączenie prokuratora, natomiast w złożonej apelacji przytacza argumenty wskazujące dlaczego należało podjąć taką decyzję, ale są to argumenty spóźnione. W rezultacie prokurator nie został wyłączony od prowadzenia postępowania przygotowawczego, a więc złożył skuteczną skargę w przedmiotowej sprawie.

W orzecznictwie wielokrotnie podkreślano, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną reguły
z art. 7 kpk, jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego oraz jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 2012 r., III KK 298/12). Ocena wiarygodności przeprowadzonych dowodów jest zarówno oceną każdego z dowodów z osobna, jak i oceną każdego dowodu w powiązaniu z innymi dowodami, a nadto oceną całokształtu materiału dowodowego, z którego wynikają określone ustalenia faktyczne (zob. Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz do art. 1-166, pod red. R. A. Stefańskiego i S. Zabłockiego, WKP 2017, komentarz do art. 7, teza 11).

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż w każdej sprawie, kiedy oskarżony nie przyznaje się do winy i podaje okoliczności mogące świadczyć o jego niewinności, obowiązkiem organów postępowania przygotowawczego, jak i Sądu rozpoznającego sprawę, jest dokładne sprawdzenie obrony oskarżonego i poddanie ocenie dopiero tak zebranego materiału dowodowego (wyrok SN z 20.07.1987r., II KR 167/87, Inf. Praw. 1-3/1988, poz. 16). Zdaniem Sądu Okręgowego wyjaśnienia oskarżonego nie mogły być przyjęte jako pewnik i podlegały weryfikacji, jak pozostałe dowody, w szczególności w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. Wersja wydarzeń prezentowana przez oskarżonego zmieniała się, inna była w toku postępowania w sprawie II K 44/22, a inna w sprawie II K 29/22, choć i ta wersja zmieniała się w zależności od biegu procesu. Należy podkreślić, że nic nie stało na przeszkodzie, aby już na wcześniejszym etapie postępowania przedstawić wersję o „prawdziwym” pochodzeniu marihuany. W zasadzie oskarżony nie wskazał dlaczego właśnie na etapie postępowania sądowego w sprawie II K 29/22 postanowił złożyć zeznania określonej treści. Należy więc podkreślić, że oskarżony zaczął składać fałszywe zeznania – 8 września 2023 roku, gdy jego sytuacja procesowa była stabilna, a więc postępowanie w sprawie II K 44/22 prawomocnie zakończyło się – w dniu 19 lipca 2023 roku, a oskarżony uzyskał zgodę na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego - postanowienie z dnia 5 września 2023 roku sygn. akt II Kow 1216/23/el. Słusznie Sąd I instancji wskazał, że nawet zeznania złożone w sprawie II K 29/22 cechują się wzajemną sprzecznością, co do tak istotnej okoliczności jak źródło pochodzenia narkotyków. Oskarżony, wbrew twierdzeniom skarżącego, miał motyw, gdyż jego zeznania w sprawie IIK 29/22, co do źródła pochodzenie narkotyków mogły mieć istotny wpływ na odpowiedzialność karną jego wieloletniego znajomego M. K. (1), w szczególności w zakresie czynów popełnionych na Pl. (...) w M.. Mając na uwadze wyżej przedstawione okoliczności, zarzuty skarżącego związane z niewłaściwą oceną wyjaśnień oskarżonego stanowią jedynie polemikę, przedstawienie własnej, korzystnej dla oskarżonego oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego.

Ocena zeznań A. M. (1) dokonana przez Sąd I instancji była trafna i te zeznania nie stanowią wersji zbieżnej z relacją oskarżonego. Według tego świadka T. D. i M. K. (2) nie jeździli do miejscowości M. celem sprzedaży narkotyków, a on nie wie dla kogo były te pieniądze, które miał odbierać od oskarżonego. Wersję podaną przez oskarżonego miał wspierać swoimi zeznaniami M. P., o przesłuchanie którego wnioskował obrońca oskarżonego. Świadek ten zeznał, że nie zna W. S., a z jego zeznań nie wynika, aby odbierał pieniądze od oskarżonego w miejscowości M., aby kontaktował się z W. S.. Świadek nie potwierdził, aby A. M. (1) jeździł z nim do M.. Należy zauważyć, że osoba W. S. pojawiła się w postępowaniu już w dniu 19 stycznia 2022 roku, a więc do czasu złożenia zeznań przez A. M. (1), że „kojarzy oskarżonego i odbierał od niego pieniądze” było wystarczająco dużo czasu na ustalenie wersji zeznań, nawet w sytuacji, gdy A. M. (1) przebywał w zakładzie karnym, gdzie jak sam zeznał otrzymywał grypsy. Skarżący w złożonej apelacji stawia szereg pytań, które jednak nie mogą prowadzić do uchylenia odpowiedzialności oskarżonego. M. K. (1) mógł bywać w miejscu zamieszkania L. S., gdyż W. S. to jego wieloletni znajomy, nie mogło być mowy o narażaniu W. S. przez M. K. (1) na odpowiedzialność karną, jeśli M. S. przechowywał w mieszkaniu narkotyki, które znaleziono podczas przeszukania. Sąd Okręgowy w całości podzielił argumentację Sądu I instancji co do wykorzystania telefonu należącego do L. S.. Zgodnie z doświadczeniem życiowym wykorzystanie telefonu zarejestrowanego na inną osobę bardzo często dotyczy nie osób uzależnionych od alkoholu, ale właśnie rodziny czy znajomych. Słusznie oddalono wnioski dowodowe o załączenie dokumentu w postaci badań wariograficznych i danych o karalności świadków T. D. i M. K. (2). Wiarygodność zeznań świadków Sąd ocenia w konkretnym postępowaniu niezależnie od uprzedniej karalności świadka. Należy podkreślić, że badanie wariograficzne sporządzono dla potrzeb sprawy II K 29/22, a zadane pytanie nie odnoszą się do istotnych okoliczności przedmiotowej sprawy m.in. osoby oskarżonego, zostały sformułowane przez zlecającego wykonanie czynności, były znane oskarżonemu przed wykonaniem badania.

Słusznie się twierdzi, że przepis art. 410 nie może być rozumiany w ten sposób, że każdy z przeprowadzonych dowodów ma stanowić podstawę ustaleń faktycznych. Byłoby to oczywiście niemożliwe, gdy z różnych dowodów wynikają wzajemnie sprzeczne fakty. Nie można zatem czynić skutecznego zarzutu obrazy tego przepisu, w sytuacji gdy niektóre dowody nie stanowiły podstawy poczynionych ustaleń, jeśli sąd je należycie rozważył i ocenił ich znaczenie w sposób przewidziany w art. 7 (wyrok SA w Lublinie z 27.03.2013 r., II AKa 26/13, LEX nr 1306009; postanowienie SN z 28.02.2013 r., IV KK 389/12, LEX nr 1294454). Ponadto uwiarygodnienie zarzutu dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów wymaga wykazania w oparciu o fakty i ich pogłębioną logiczną analizę, że rzeczywiście sąd pominął dowody istotne dla rozstrzygnięcia o sprawstwie i winie, że włączył do podstawy ustaleń dowody nieujawnione, że uchybił regułom prawidłowego logicznego rozumowania lub że uchybił wskazaniom wiedzy lub życiowego doświadczenia (postanowienie SN z 18.02.2015 r., II KK 8/15, LEX nr 1654741). Nie może osiągnąć skutku środek odwoławczy, który tego nie czyni, a jedynie przedstawia polemiczne wersje zdarzeń czy rozumowanie odmienne, oparte na innym systemie wartości (postanowienie SA w Krakowie z 27.06.2000 r., II AKz 208/00, KZS 2000 /7–8, poz. 46). Świadkowie T. D. i M. K. (2) składali konsekwentne i spójne zeznania, brak było okoliczności wskazujących na nieprawdziwe obciążanie zeznaniami właśnie M. K. (1), świadkowie nie tylko złożyli zeznania, uczestniczyli w czynności okazania oraz w konfrontacji procesowej z M. K. (1) w dniu 19 stycznia 2022 roku. Przebieg tych czynności w sposób jednoznaczny wskazuje, że świadkowie czynności związanych ze sprzedażą narkotyków w m. (...) dokonywali z M. K. (1), a nie oskarżonym. Znamienne jest, że T. D. miał kontakt z M. K. (1) nie tylko w okolicach kamienicy przy Placu (...), ale również w innym miejscu – miejscu zamieszkania M. K. (1) ul. (...) w M., gdzie nagrał okazany następnie w toku czynności procesowych film i gdzie zatrzymano M. K. (1). W czasie przesłuchania wskazał te miejsca, choć nie był pewien, z którego okna kamienicy przy Placu (...) machał do niego M. K. (1), a więc prowadzenie postępowania dowodowego w tym zakresie było niecelowe. Te okoliczności zostały uwzględnione przez Sąd I instancji i słusznie spowodowały uznanie wyjaśnień oskarżonego za nieudolną linię obrony. Wersja przedstawiona przez T. D. i M. K. (2) był stabilna i jednolita. Odrzucenie wyjaśnień oskarżonego stanowiło naturalną konsekwencję obdarzenia wiarą dowodów o całkowicie przeciwstawnej wymowie – zeznań T. D. i M. K. (2).

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2025 r. V KK 56/25 niejasności w dziedzinie ustaleń faktycznych należy w pierwszym rzędzie redukować wszechstronną inicjatywą dowodową, a następnie wnikliwą analizą materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie. Naruszenie reguły z art. 5 § 2 k.p.k. ma miejsce jedynie wówczas, gdy sąd orzekający poweźmie wątpliwości co do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i nie mogąc wątpliwości tych usunąć, rozstrzyga je na niekorzyść oskarżonego. Art. 5 § 2 k.p.k. nie można interpretować jako powinności czynienia ustaleń w oparciu o dowody najkorzystniejsze dla oskarżonego. Sytuacja równoznaczna z niedającymi się usunąć wątpliwościami jest kategorią obiektywną w tym sensie, że zasady logicznego rozumowania, doświadczenia życiowego lub nauki nie pozwalają ustalić określonego faktu. Nie ma to zatem nic wspólnego z subiektywnymi ocenami strony procesowej. Nawet brak kategorycznego wskazania rzeczywistych przyczyn złożenia przez W. S. zeznań określonej treści w dniu 8 września 2023 roku i 3 listopada 2023 roku nie ma znaczenia dla przypisania mu odpowiedzialności karnej. Sąd I instancji słusznie wskazał, jakimi motywami mógł kierować się W. S.. Ponadto przyczyny, o jakie pyta skarżący w pkt VI 1 i 2 apelacji również przedstawione są przez Sąd I instancji, podane na stronie 9 i 10 uzasadnienia wyroku i Sąd Okręgowy w całości je podziela.

Niezasadność zarzutów prawa procesowego skutkuje również niezasadnością zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, mający charakter wtórny do zarzutów prawa procesowego. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku powinien polegać na wykazaniu jakich uchybień w świetle wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w dokonanej przez siebie ocenie materiału dowodowego. Błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego, bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów. W niniejszej sprawie brak podstaw do przyjęcia, że Sąd Rejonowy dokonując analizy zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych. Obrońca formułując zarzut błędu w ustaleniach faktycznych ograniczył się jedynie do zanegowania sprawstwa oskarżonego, braku powodu po stronie W. S. do narażania się na odpowiedzialność karną, a w jego ocenie wyrok skazujący w tej sprawie wzmacnia wiarygodność świadków T. D. i M. K. (2) w innych postępowaniach karnych. Wyrok skazujący w sprawie II K 29/22 zapadł niezależnie od rozstrzygnięcia w tej sprawie. Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne, mocne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. Analiza całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, pozwala na stwierdzenie, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanych mu czynów z art. 233 § 1 kk.

Z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzona przez Sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 k.k. i dalszych. Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą, która powodowałaby, iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną, z uwagi na jej surowość lub łagodność (postanowienie Sądu Najwyższego Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 2020 r., sygn. V KK 382/19, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 grudnia 2020 r. sygn. II AKa 106/20). Tymczasem, wbrew odmiennym wywodom apelacji, ferując rozstrzygnięcie w tym zakresie, Sąd Rejonowy uwzględnił wszystkie ustawowe dyrektywy płynące z treści art. 53 kk, właściwie zważył stopień winy oskarżonego oraz społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu, obiektywnie bacząc przy tym na wszelkie okoliczności dotyczące stricte osoby sprawcy, a zatem zarówno te przemawiające na korzyść oskarżonego, jak też te obciążające go. Co więcej – swoje stanowisko organ procesowy przekonująco uargumentował w części motywacyjnej wyroku, gdzie dokładnie wskazał jakie przesłanki przemówiły za właściwością, celowością i współmiernością wymierzenia wobec podsądnego mieszczącej się w podstawowych granicach ustawowego zagrożenia czynu z art. 233 § 1 kk kary o charakterze izolacyjnym. W realiach niniejszej sprawy nie wystąpiły okoliczności przemawiające za szczególnym, uprzywilejowanym potraktowaniem sprawcy i wymierzeniem względem niego kary na zasadach szczególnych – czyli przy uwzględnieniu instytucji z art. 37a kk. Sięgając po instytucję uregulowaną w art. 37 a § 1 kk sąd za każdym razem obowiązany jest do indywidualnego podejścia i całościowego przeanalizowania konkretnego przypadku. Jej zastosowanie absolutnie nie jest uzależnione tylko od ziszczenia się przesłanek nakreślonych przez ustawodawcę, lecz także od autonomicznej decyzji Sądu, który z jakichś względów powinien uznać, że w danej, konkretnej sprawie, w odniesieniu do danego, konkretnego sprawcy wystąpiły nadzwyczajne okoliczności, przemawiające za stwierdzeniem, że kara standardowa, nawet w najniższym możliwym wymiarze, byłaby niesprawiedliwa i zbyt wygórowana. Co więcej – możliwość skorzystania z tego wariantu uwarunkowana jest również od pozbawionego wszelkich wątpliwości uznania, że właśnie takie rozstrzygnięcie okaże się wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa, a przy czym równolegle w powszechnym odbiorze będzie jawiło się jako sprawiedliwe i słuszne. W doktrynie i orzecznictwie zgodnie przyjmuje się, że skorzystanie przez Sąd z dobrodziejstwa tej instytucji winno mieć miejsce jedynie wyjątkowo, w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Wystąpienia takich wyjątkowych okoliczności nie wykazał zaś apelujący, który na łamach wywiedzionej apelacji jedynie wskazał jakiego rozstrzygnięcia się domaga, dodając, że oskarżony nie osiągnął żadnej korzyści i był przez wiele lat osobą niekaraną. W tej sytuacji Instancji Odwoławczej niezwykle trudno rozwinąć tę problematykę. Nie należy zapominać, iż popełnienie przez oskarżonego ciągu przestępstw, stanowiącego przedmiot niniejszego postępowanie było naruszeniem istotnego dobra prawnego, przez osobę karną w chwili czynów, w sprawie dotyczącej poważnych przestępstw osób działających w zorganizowanej grupie przestępczej. Wobec tego, uznać należy, iż zastosowana wobec niego sankcja karna jest właściwa dla osiągnięcia pożądanych efektów kary.

Wniosek

Obrońca oskarżonego wniósł o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów ewentualnie przy zastosowaniu art. 37a § 1 kk zmianę zaskarżonego wyroku, ewentualnie uchylenie wyroku i umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionych zarzutu skutkowała bezzasadnością wniosków.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 23 grudnia 2024 r.
sygn. akt II K 1368/23- utrzymany w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność zarzutów skutkowała bezzasadnością wniosku.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

-----------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 626 § 1 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 320 zł kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze mając na uwadze fakt, że oskarżony nie ma nikogo na utrzymaniu i podejmował zatrudnienie.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 23 grudnia 2024r. sygn. akt II K 1368/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☒

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana