Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

Sędzia SO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

p.o. sekr. sąd. Anita Lemisiewicz-Pszczel

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 181/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 20 grudnia 2024r. w sprawie sygn. akt II K 896/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

------------------------

---------------------------------------------------------------------------

---------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

-------------------------------------------------------------

-------------

-------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

---------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

----------------

------------------------------------

------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty

1

Zarzut apelacji prokuratora

obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk poprzez uwzględnienie, wbrew zasadzie obiektywizmu i w sposób wykraczający poza ramy swobodnej oceny dowodów, jedynie okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonych B. P. oraz W. O. (1) w zakresie czynu zarzucanego mu w pkt V aktu oskarżenia, przy jednoczesnym pominięciu dowodów przemawiających za ich winą, w szczególności poprzez nieprawidłową ocenę wyjaśnień podejrzanego D. B. polegającą na odmówieniu wiarygodności jego wyjaśnieniom złożonym w toku postępowania przygotowawczego i bezkrytycznym daniu wiary wyjaśnieniom złożonym w toku postępowania sądowego, a przez to błędną ocenę materiału dowodowego, co doprowadziło do uniewinnienia zarówno B. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu, jak i W. O. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt V aktu oskarżenia, podczas gdy prawidłowa i wszechstronna analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego w szczególności wyjaśnień D. B. złożonych na etapie dochodzenia dokonana w zgodzie ze wskazaniami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego oraz w kontekście pozostałego materiału dowodowego w tym zeznań świadka H. K., powinna doprowadzić do wniosku, że B. P. jak i W. O. (1) swoim zachowaniem wyczerpali znamiona zarzucanych im przestępstw.

Zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego W. O. (1)

- obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 i 410 k.p.k. i błąd w ustaleniach fak­tycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego w punkcie I oraz obrazę prawa material­nego w zakresie kwalifikacji prawnej tego czynu,

- obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 i 410 k.p.k. i błąd w ustaleniach fak­tycznych przyjętych za podstawę orzeczenia o uznaniu oskarżonego za win­nego popełnienia czynu opisanego w punkcie III,

- rażącej niewspółmierności kary łącznej.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny prokuratora

☒ niezasadne obrońcy

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut prokuratora dotyczący wyroku wydanego wobec B. P. w zakresie czynu z pkt VI okazał się niezasadny.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 13 października 2010 r. w sprawie
IV KK 248/10 wyraził pogląd, który w pełni podziela Sąd Okręgowy, iż przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 kpk tylko wówczas jeśli: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy; stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego; jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego; a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. Zdaniem Sądu Okręgowego w Siedlcach dokonana przez sąd meriti ocena dowodów we wskazanym wyżej zakresie została przeprowadzona zgodnie z kryteriami ujętymi w przywołanym orzeczeniu Sądu Najwyższego, wobec tego korzysta z ochrony art. 7 kpk.

Jak wskazuje skarżący, Sąd pierwszej instancji mógł przyjąć sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzucanego mu czynu na podstawie wskazania na mapie przez D. B. posesji w miejscowości C. należącej i użytkowanej przez B. P., na której pozostawili skradziony ciągnik. Z przyczyn nieustalonych nie dokonano okazania D. B. osoby oskarżonego B. P., a powoływanie się na ustalenia i czynności pozaprocesowe nie ma znaczenia dowodowego w sprawie. Oskarżony nawet w postępowaniu sądowym opisał okoliczności pozostawienia ciągnika w C., ale nie wskazał i nie rozpoznał konkretnej osoby. Przypisanie odpowiedzialności z art. 291 § 1 kk wymaga analizy przeprowadzonej transakcji, w tym przypadku zakupu ciągnika. W tej konkretnej sprawie nie został ustalona data nabycia, kwota nabycia, ani inne istotne okoliczności świadczące o wiedzy nabywcy, że pojazd został uzyskany za pomocą czynu zabronionego. Nie można wykluczyć, że nabywcą mogła być inna osoba przebywającą na posesji oskarżonego. W procesie karnym prawo wymaga udowodnienia winy oskarżonego w całości, nie dopuszczając wartościowania większego bądź mniejszego stopnia dopuszczenia się popełnienia czynu zabronionego. W przedmiotowej sprawie brak stanowczych i jednolitych dowodów wskazujących na winę oskarżonego B. P..

Apelacja prokuratora dotycząca czynu z punkt V aktu oskarżenia odnośnie W. O. (1) jest zasadna, a wniosek o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji zasługiwał na uwzględnienie. Analiza całości akt przedmiotowej sprawy prowadzi do wniosku o słuszności stanowiska prokuratora, że zaskarżony wyrok w tej części wydany został z obrazą przepisów art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., która miała wpływ na jego treść. Z kolei konsekwencją naruszenia wskazanych przepisów są poczynione przez Sąd I instancji błędne ustalenia faktyczne, które stały się podstawą uniewinnienia oskarżonego od popełnienia czynu z punktu V aktu oskarżenia. Wskazuje się, że każda odmienność wyjaśnień oskarżonego powinna stanowić podstawę odczytania poprzednich wyjaśnień. Jednakże użyty tu zwrot należy odczytać w powiązaniu z przedmiotem procesu, którym jest odpowiedzialność karna oskarżonego za zarzucane mu przestępstwo. Chodzi tu więc nie o jakiekolwiek odmienności w wyjaśnieniach, ale tylko takie, które mają charakter istotny dla rozstrzygnięcia sprawy (zob. też Grzegorczyk, Kodeks, t. 1, 2014, s. 1300–1301; L.K. Paprzycki [w:] Grajewski, Paprzycki, Steinborn, Kodeks, t. 1, 2013, s. 1115; R.A. Stefański [w:] Stefański, Zabłocki, Kodeks, t. 2, 2004, s. 704; K. Ostrowski, Warunki ujawnienia..., s. 91; wyrok SN z 10.07.1987 r., IV KR 220/87, OSNKW 1988/5–6, poz. 42). Za istotne wyjaśnienia należy zaś uznać takie, które mogą doprowadzić do innych ustaleń w przedmiocie winy, kary lub innych środków reakcji karnej (por. M. Korcyl-Wolska, Glosa do wyroku SN z 10.07.1987 r., IV KR 220/87 , OSPiKA 1989/2, s. 85). Odczytanie poprzednio złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym wyjaśnień odmiennych od wyjaśnień złożonych na rozprawie dotyczy zarówno sytuacji, gdy wyjaśnienia te są dla oskarżonego korzystne, jak i sytuacji, gdy są one dla oskarżonego niekorzystne. Odnosi się to również odpowiednio do odczytania tych wyjaśnień oskarżonego, które dotyczą współoskarżonych, co do których oskarżony złożył odmienne wyjaśnienia na rozprawie (por. powoływany już wyrok SN z 22.11.1974 r., IV KR 426/73; wyrok SN z 2.04.1981 r., I KR 201/80, OSNKW 1981/7–8, poz. 44). Słusznie wskazał skarżący, że Sąd I instancji nie odczytał na rozprawie wyjaśnień oskarżonego D. B. złożonych w toku postępowania przygotowawczego pomimo istotnych rozbieżności. Niewątpliwie oskarżony podczas składania wyjaśnień na rozprawie zasłaniał się niepamięcią i ilością spożytego alkoholu. Sąd I instancji nie dokonał właściwej weryfikacji wyjaśnień D. B. złożonych w postępowaniu sądowym i w toku dochodzenia. Zmienność i nielogiczność wyjaśnień z postępowania sądowego wymagała sięgnięcia do wyjaśnień z postępowania przygotowawczego celem właściwej, całościowej oceny wyjaśnień tego oskarżonego. Słusznie skarżący podniósł, że Sąd I instancji nie odniósł się do wyjaśnień złożonych przez D. B. w postępowaniu przygotowawczym i do zeznań H. K. wskazujących na udział D. B. i W. O. (1) w kradzieży (k.752v-753). Oskarżony D. B. przesłuchany trzykrotnie wskazywał na wspólne popełnienie czynu z pkt V aktu oskarżenia i okoliczność, że pomysłodawcą tej kradzieży był W. O. (1). Sąd I instancji pominął w rozważaniach nawet ten fragment zeznań H. K. złożonych w toku postępowania sądowego, gdzie wprost wskazał, że B. i W. O. (2) zabrali jego ciągnik, bo mieli jechać po zakupy, ciągnika nie oddali, a kierowane żądania zwrotu nie przyniosły efektu (k.752v). Reasumując powyższe stwierdzić należy, iż poczyniona przez Sąd Okręgowy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego doprowadziła do uznania, iż realnym jest do przyjęcia wersja zdarzenia przyjęta w złożonej apelacji i wskazana w zarzucie z aktu oskarżenia. Na potwierdzenie tej wersji zdarzenia istnieją dowody, których Sąd Rejonowy nie brał pod uwagę, a przez to pominął przy ocenie sprawstwa zarzucanego oskarżonemu czynu z pkt V aktu oskarżenia.

Odnosząc się do apelacji obrońcy oskarżonego W. O. (1) to podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż w każdej sprawie, kiedy oskarżony nie przyznaje się do winy i podaje okoliczności mogące świadczyć o jego niewinności, obowiązkiem organów postępowania przygotowawczego, jak i Sądu rozpoznającego sprawę, jest dokładne sprawdzenie obrony oskarżonego i poddanie ocenie dopiero tak zebranego materiału dowodowego (wyrok SN z 20.07.1987r., II KR 167/87, Inf. Praw. 1-3/1988, poz. 16). Zdaniem Sądu Okręgowego wyjaśnienia oskarżonego, w których nie przyznaje się do popełnienia czynów nie mogły być przyjęte jako pewnik i podlegały weryfikacji, jak pozostałe dowody, w szczególności w świetle zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania. W zasadzie skarżący nie odniósł się w żaden sposób do zeznań S. C. i M. W., uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne, z których wynikało, że oskarżeni A. L. i W. O. (1) w dniu 19 czerwca 2023 roku bez wiedzy właściciela zabrali ciągnik z jego posesji, a następnie próbowali go sprzedać, a więc rozporządzić nim jak właściciel. Z ich zeznań nie wynika, że propozycja sprzedaży miała charakteru żartu. Właściciel ciągnika po rozpoznaniu go od razu zadzwonił na policję i zgłosił kradzież. Brak skutecznego obalenia tych zeznań, spójnych i logicznych, spowodowało uznanie wyjaśnień oskarżonego za niewiarygodne i ustalenie, że przyjęta kwalifikacja prawna czynu z pkt I była prawidłowa. Takie same okoliczności zaistniały w zakresie czynu popełnionego na szkodę D. O.. Pokrzywdzony nie tylko niezwłocznie zgłosił przestępstwo w dniu 10 sierpnia 2023 roku, opisał je w sposób konsekwentny i stanowczy, skorzystał z pomocy lekarskiej i jednoznacznie wskazywał, że pobił go brat W. O. (1). Wersja podawana przez oskarżonego była zmienna, gdyż początkowo wskazywał, że D. O. pobiła siostra, a gdy ta zaprzeczyła wskazywał, że pokrzywdzonego pobili mężczyźni ze S. (k. 935). Istotne znaczenie miały też zeznania funkcjonariusza policji P. G. z których wynika, że pokrzywdzony D. O. wskazywał wprost na W. O. (1) jako sprawcę pobicia, bał się dalszych ataków oskarżonego i miał obawy, aby wracać do domu, co również potwierdza wiarygodność tych zeznań. Nie można wiec przyjąć tak jak wskazuje skarżący, że nie ustalono kto i w jaki sposób dokonał pobicia D. O.. Podkreślić należy, że wersję podaną przez pokrzywdzonego wspiera również opinia biegłego chirurga wskazująca, że do powstania obrażeń ciała mogło dojść w sposób wskazany przez pokrzywdzonego (k.850).

W ocenie tut. Sądu kara łączna 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona wobec oskarżonego W. O. (1) zaskarżonym wyrokiem nie nosi cech rażącej, a zatem nie ma powodów do jej zmiany. Tożsame stanowisko Sąd Okręgowy prezentuje co do jednostkowych kar za przypisane oskarżonemu czyny. Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu należycie uzasadnił swoje rozstrzygnięcia we wskazanym przedmiocie. Sąd II instancji w całości aprobuje argumentację Sądu Rejonowego, który to dostrzegł okoliczności łagodzące i wymienił wiele okoliczności obciążających. Należy przypomnieć, że przy ustalaniu stopnia winy, należy wychodzić od domniemania pełnej swobody sprawcy w realizacji określonego zachowania. Postępowanie nie wykazało, aby wolność oskarżonego była ograniczona. W związku z tym przyjęcie przez Sąd Rejonowy znacznego stopnia winy w odniesieniu do wskazanych czynów było prawidłowe. Stopień społecznej szkodliwości czynów, wbrew temu co twierdzi obrońca, również był znaczny, m.in. ze względu na rodzaj zaatakowanych przez oskarżonego dóbr oraz wielość czynów, zamiar bezpośredni oraz motywację związana z bezprawnym wzbogaceniem się. Zważyć należy także na jego właściwości i warunki osobiste, a w szczególności na wielokrotną karalność oskarżonego za czyny skierowane przeciwko różnym dobrom prawnym, z art. 288 § 1 kk, art. 158 § 1 kk, art. 157 § 1 kk, w tym za czyn skierowanym wobec D. O. w postaci spowodowania uszczerbku na zdrowiu. Oskarżony pomimo wszczętego postępowania, postawionych zarzutów, nie wyciągnął wniosków i nie zmienił się, o czym świadczą kolejne postępowania min. z art. 157 § 2 kk. Okazał w ten sposób lekceważący stosunek do obowiązującego porządku prawnego, w tym wydanych wobec niego orzeczeń sądowych. Z tych względów wymierzenie kary w łagodniejszym wymiarze nie spełniałoby ustawowych celów przed nią zakładanych. Proponowana przez skarżącego sankcja karna nie skłoniłaby oskarżonego do jakiejkolwiek refleksji nad swoim zachowaniem, a wręcz przeciwnie wyrobiła w nim przeświadczenie o opłacalności popełniania przestępstw w przyszłości. Wskutek takiego orzeczenia nie zostałyby zrealizowane cele zapobiegawcze i wychowawcze względem jego osoby. Nie ukształtowałby również należycie potrzeb w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wreszcie należało odnieść się do wymiaru kar za poszczególne przestępstwa. Nie sposób zatem uznać, iż kary zbliżone znacznie do dolnych granic ustawowego zagrożenia, w świetle okoliczności przedmiotowej sprawy, są rażąco niewspółmierne. Reasumując, sankcja karna wymierzona oskarżonemu przez Sąd Rejonowy, uwzględniająca dyrektywy ustawowe jej wymiaru jest sprawiedliwą, a argumentacja obrońcy nie zdołała skutecznie przekonać Sądu Okręgowego, że rozstrzygnięcie to jest błędne.

Wnioski

prokurator - o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie dotyczącym oskarżonego B. P. oraz w zakresie dotyczącym uniewinnienia oskarżonego W. O. (1) od czynu zarzucanego w pkt V aktu oskarżenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim do ponownego rozpoznania,

obrońca W. O. (1) – o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

1)  uznanie oskarżonego za winnego - w ramach czynu zarzuconego w punkcie I - tego, że 16 lipca 2023 r. w miejscowości R. działając wspólnie i w porozumieniu z M. L. dokonali zaboru w celu krótko­trwałego użycia ciągnika rolniczego marki U. (...) o numerze rejestra­cyjnym (...), tj. popełnienia czynu wypełniającego znamiona z art. 289 § 1 k.k. i wymierzenie mu za ten czyn kary 3 miesięcy pozbawienia wolności,

2)  uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynu opisanego w III punkcie wyroku,

3)  złączenie wymierzonych kar pozbawienia wolności i wymierzenie oskarżo­nemu kary łącznej powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa w jak najniższym wymiarze.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny wniosek prokuratora

☒ niezasadny wniosek obrońcy

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów obrońcy oskarżonego warunkowała niezasadność wniosku.

Częściowa zasadność zarzutów prokuratora warunkowała częściową zasadność wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 20 grudnia 2024r. w sprawie sygn. akt II K 896/23 utrzymano w mocy wobec B. P. i W. O. (1) w części skazującej.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

bezzasadność wniesionej apelacji prokuratora w części dot. B. P. i apelacji obrońcy oraz podniesionych zarzutów i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

---------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

nie można skazać oskarżonego, który w pierwszej instancji został uniewinniony.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Suma uchybień i treść rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego powodowała, że ich konwalidowanie nie było możliwe w postępowaniu apelacyjnym z uwagi na regułę ne peius z art. 454 § 1 k.p.k., zgodnie z którą Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego, który został uniewinniony
w I instancji.

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy powtórzy postępowanie dowodowe odnośnie zarzucanego oskarżonemu W. O. (1) czynu z pkt V aktu oskarżenia. Sąd przesłucha oskarżonego, o ile oczywiście nie odmówi składania wyjaśnień oraz przesłucha świadków, w tym D. B., odnosząc się do jego wyjaśnień składanych w postępowaniu sądowym, ale również przygotowawczym. W oparciu o tak zgromadzony i należycie ujawniony materiał dowodowy, oceniony stosownie do wskazań art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k., Sąd I instancji winien dokonać pełnych ustaleń faktycznych, przeprowadzić wnikliwą, szczegółową, bezstronną, logiczną i wszechstronną jego analizę oraz ocenę, mając na względzie zaprezentowane wyżej rozważania Sądu Okręgowego. W miarę potrzeby Sąd Rejonowy przeprowadzi także inne dowody, jeśli konieczność taka ujawni się w toku rozprawy. Dopiero tak przeprowadzone postępowanie, wolne od błędów, w którym zostanie należycie zgromadzony i oceniony materiał dowodowy, pozwoli na nie budzące wątpliwości ustalenia faktyczne i w konsekwencji umożliwi trafne rozstrzygnięcie, które będzie podlegało kontroli w drodze zwyczajnych środków odwoławczych.

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----------------

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III., IV.

Wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżyciela publicznego w części dotyczącej B. P., Sąd Okręgowy przejął wydatki postępowania odwoławczego na rachunek Skarbu Państwa. Wysokość wynagrodzenia dla obrońcy oskarżonego została ustalona na podstawie przepisów § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu. Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), zwolniono oskarżonego W. O. (1) od opłaty i wydatków za postępowanie odwoławcze na zasadzie słuszności.

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 20 grudnia 2024r. sygn. akt II K 896/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 20 grudnia 2024r. sygn. akt II K 896/23

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana