Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

SSO Agnieszka Karłowicz

Protokolant:

st. sekr. sąd. Anna Sieczkiewicz

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 160/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 16 marca 2018 r. sygn.
II K 410/17

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2

3.

4.

T. M.

zdolność rozpoznania znaczenia czynów i pokierowania swoim postępowaniem nie była zniesiona ani ograniczona

sporządzenie oświadczenia o rezygnacji

działalność charytatywna oskarżonego

prawomocne skazanie za czyn z art. 107 par. 1 kk

opinia sądowo- psychiatryczna

oświadczenie

porozumienie

odpisy orzeczeń

k.915-921

k.728

k.729

k.718-721

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

2.

3.

4.

opinia sądowo – psychiatryczna

oświadczenie

porozumienie o współpracy

odpisy orzeczeń

Opinia była jasna, rzetelna, sporządzona w oparciu o dokumentację lekarską, ale również osobiste badanie oskarżonego

złożone oświadczenie bez wskazania daty jego przyjęcia świadczy jedynie o wyrażeniu woli oskarżonego

dokument nie był kwestionowany przez strony

dokumenty urzędowe będące poświadczonymi za zgodność odpisami wydanych orzeczeń

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

------------------------------------

--------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzuty obrońcy oskarżonego

1

1.  na podstawie art. 438 pkt 1 kpk w zw. z art. 113 §1 kks obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 107 §1 kks w zw. z art. 4 §1 i §2 kks poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na:- uznaniu oskarżonego za winnego popełnienia czynu zabronionego określonego w ww. przepisie, w sytuacji kiedy dany czyn można popełnić wyłącznie umyślnie i do zespołu ustawowych znamion należy kwestia zamiaru sprawcy, zaś opis czynu zawarty w sentencji wyroku nie określa zamiaru sprawcy, zatem opis czynu jest niekompletny i w konsekwencji zarzucony oskarżonemu czyn nie stanowi przestępstwa.

2.  na podstawie art. 438 pkt. 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych polegające na uznaniu, iż dany przepis art. 6 ugh może uzupełnił przepis blankietowy art. 107 § 1 kks, podczas gdy dany przepis ma charakter podmiotowy stąd nie może doprecyzowywać strony przedmiotowej przestępstwa z art. 107 § 1 kks.

3.  na podstawie art. 438 pkt. 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 10 § 3 i 4 kks poprzez jego błędną wykładnię i w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że w niniejszej sprawie nie ma podstaw do uznania, iż oskarżony działał w usprawiedliwionej nieświadomości czynu bowiem art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nigdy nie stanowił przepisu technicznego i co za tym idzie od momentu wejścia w życie ustawy był skuteczny, podczas gdy kwestię wykładni art. 6 i art. 14 ustawy o grach hazardowych wyjaśnił dopiero Sąd Najwyższy w uchwale z 19 stycznia 2017 r., sygnatura I KZP 17/16 zatem w dacie zarzuconego czynu oskarżony miał podstawy do tego aby twierdzić, że oba ww. przepisy są nieskuteczne.

Nadto, na wypadek nieuwzględnienia powyższych zarzutów dotyczących stanu prawnego skarżonemu wyrokowi na podstawie art. 438 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zarzucił obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia:

4. na podstawie art. 438 pkt. 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść skarżonego wyroku art. 414 § 1 zd. 2 kpk w zw. z art. 17 § 1 pkt. 2 kpk w zw. z art. 10 § 3 kks w zw. z art. 113 § 1 kks, poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na wydaniu po przeprowadzeniu postępowania dowodowego wyroku skazującego wobec oskarżonego T. M., w sytuacji kiedy, w sprawie wystąpiła negatywna przesłanka procesowa z art. 17 § 1 pkt 2 – ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa, czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego bowiem zachowanie oskarżonego nie wyczerpało znamion czynu zabronionego, nadto obowiązujący wówczas chaos orzeczniczy wyłącza możliwość przypisania winy jakiemukolwiek sprawcy czynu z art. 107 § kks z uwagi na usprawiedliwioną nieświadomość karalności;

5. art. 196 § 3 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez bezpodstawne nieuwzględnienie wniosku obrońcy oskarżonego o wyłączenie od opiniowania w niniejszej sprawie biegłego A. C., w sytuacji kiedy okoliczność, iż biegły jest jednocześnie funkcjonariuszem celnoskarbowym osłabia zaufanie co do bezstronności biegłego, albowiem biegły należy do struktur oskarżyciela - jest powiązany ze stroną sprawy - i w jego interesie leży dostarczanie dowodów na niekorzyść oskarżonego. Co mogło mieć wpływ na treść skarżonego wyroku, albowiem ustalenia stanu faktycznego dotyczące rodzaju gier oferowanych przez urządzenia zostały poczynione w oparciu o stronniczą opinię.

6. art. 170 § 2 kpk w zw. z art. 193 § 1 i § 2 kpk w zw. z art. 5 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks polegające na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego dotyczącego przeprowadzenia dowodu z opinii laboratorium badawczego posiadającego upoważnienie Ministra Finansów lub odpowiedniego biegłego, celem zbadania czy nastąpiła ingerencja w oprogramowanie zatrzymanych urządzeń, a jeśli taka ingerencja nie miała miejsca celem wykazania iż urządzenia wymienione w akcie oskarżenia nie są automatami do gier w rozumieniu ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, w sytuacji kiedy w stwierdzenie danej okoliczności wymaga wiadomości specjalnych zaś w aktach sprawy nie ma merytorycznego, obiektywnego dowodu, pozwalającego na stanowcze określenie rodzaju gier zainstalowanych w zatrzymanych automatach, co doprowadziło do błędnego uznania, iż gry zainstalowane na automatach mają charakter losowy.

7. art. 170 § 2 kpk w zw. z art. 193 § 1 i § 2 kpk w zw. z art. 201 kpk w zw. z art. 5 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks polegające na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego dotyczącego przeprowadzenia dowodu z opinii uzupełniającej biegłego, w sytuacji kiedy zalegające w aktach sprawy opinie biegłego A. C. są niepełne i niejasne, albowiem przede wszystkim nie zawierają informacji dotyczącej metodologii, jaką posługiwał się biegły przy badaniu automatów i opiniowaniu, nie zawierają informacji czy biegły dokonał analizy i badania oprogramowania i kodu źródłowego w poszczególnym urządzeniu, podczas gdy stwierdzenie okoliczności czy dane urządzenie oferuje gry o charakterze losowym czy logicznym wymaga przede wszystkim dokładnego zbadania oprogramowania i kodu źródłowego, które sterują pracą danego automatu. W aktach sprawy nie ma merytorycznego, obiektywnego dowodu, pozwalającego na stanowcze określenie rodzaju gier zainstalowanych w zatrzymanych automatach, co doprowadziło do błędnego uznania, iż gry zainstalowane na automatach mają charakter losowy.

8. art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks polegające na dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki oraz doświadczeniem życiowym ocenie dowodów zebranych w sprawie tj. eksperymentu procesowego, opinii biegłego i uznaniu, że dowody te w sposób niewątpliwy wskazują, iż przedmiotowe urządzenia były automatami do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, podczas gdy funkcjonariusze przeprowadzający eksperyment nie byli w tym zakresie należycie szkoleni, zaś biegły jako ściśle związany z oskarżycielem powinien zostać wyłączony w trybie art. 196 § 3 kpk, co skutkowało błędnym uznaniem, iż urządzenia wskazane w akcie oskarżenia są automatami do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych.

9. art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. art. 4 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks polegające na pominięciu przez Sąd okoliczności, iż:

- stan faktycznych sprawy odnośnie czynności podejmowanych przez oskarżonego, odnośnie rodzaju oferowanych gier był stanowczo kwestionowany przez obrońcę,

- oskarżony nie miał świadomości tego, iż automaty takie jak wymienione w akcie oskarżenia są nielegalne, bowiem urządzenia takie były oskarżonemu wielokrotnie zwracane przez Sądy i postępowania karne wszczynane wobec oskarżonego były umarzane. Ponadto, z wyjaśnień oskarżonego wynika, że gdy został powołany na funkcję prezesa Zarządu Spółki, w spółce znajdowały się dokumenty dotyczące urządzeń wymienionych w akcie oskarżenia, były to opinie biegłych oraz orzeczenia sądowe. Z dokumentów tych wynikało, że urządzenia te są legalne. W związku z tym nie można
przypisać oskarżonemu zamiaru bezpośredniego albo ewentualnego, gdy w uzasadnionym odczuciu oskarżonego urządzanie gier na automatach tego rodzaju co wymienione w akcie oskarżenia nie stanowi przestępstwa,

oraz polegające na uznaniu, iż karalność oskarżonego po dacie zarzuconego mu czynu ma określenie zamiaru i świadomości oskarżonego, podczas gdy należy badać okoliczności istniejące w chwili popełnienia czynu.

10. naruszenie art. 5 § 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks poprzez jego niezastosowanie w sytuacji kiedy w sprawie zaistniały niedające się usunąć wątpliwości natury faktycznej i prawnej - urządzanie gier przez oskarżonego, możliwość przypisania winy oskarżonemu, wykładnia przepisów ustawy o grach hazardowych i wątpliwości te nie zostały rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego.

11. art. 424 § 1 i § 2 kpk w zw. z art. 6 kpk w zw. z art. 113 § 1 kpk polegające na nieprawidłowym sporządzeniu uzasadnienia skarżonego wyroku, bowiem Sąd I instancji nie wyjaśnił jakimi działaniami oskarżony wypełnił znamiona zarzuconego mu czynu, nie wyjaśnił jak należy rozumieć czasownikowe znamię urządzać i poprzestał na analizie skuteczności regulacji ustawy o grach hazardowych, co uniemożliwia prześledzenie toku rozumowania Sądu i jednocześnie narusza prawo do obrony.

W konsekwencji skarżonemu wyrokowi w trybie art. 438 pkt. 3 kpk w zw. z art. 113 §1 kks zarzucam:

12. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku, który mógł mieć wpływ na treść wyroku i polegał na uznaniu, że:

- oskarżony urządzał gry w datach i miejscach określonych w akcie oskarżenia, podczas gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na poczynienie danych ustaleń, żaden z świadków nie wskazał na to aby kiedykolwiek spotkał oskarżonego w lokalu, aby to oskarżony podejmował działania takie jak umieszczenie urządzeń w lokalu, ustalenie regulaminu gry. Ponadto z wyjaśnień samego oskarżonego wynika, że nigdy nie był w lokalach wymienionych w akcie oskarżenia i nie wydawał dyspozycji odnośnie wstawienia urządzeń do tych lokali, nie zatrudniał w nich pracowników,

- uznaniu, że urządzenia wymienione w akcie oskarżenia są automatami do gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych w sytuacji kiedy ze zgromadzonego materiału dowodowego nie da się wyciągnąć takich wniosków, bowiem w aktach sprawy nie ma merytorycznego dowodu określającego rodzaj gier zainstalowanych na przedmiotowych automatach,

- uznaniu, że oskarżony działał umyślnie, wiedział o tym, że na urządzeniach wymienionych w akcie oskarżenia były zainstalowane gry o charakterze losowym, nadto, iż oskarżony był świadomy, co do znamion popełnionego przestępstwa, podczas gdy jak było podnoszone w toku procesu w świadomości oskarżonego dane urządzenia są legalne i nie mają charakteru losowego, bowiem w podobnych sprawach Sądy umarzały postępowanie, np. Postanowienie Sądu Rejonowego w Olsztynie z dnia 10 czerwca 2016 r., sygn. akt: VII Kp 354/16 - wówczas automaty zostały zatrzymane dnia 18 listopada 2015 r. w świadomości oskarżonego jego działania były legalne i niekaralne, więc jeżeli problem stosowania przepisów ustawy o grach hazardowych był przedmiotem sporu w orzecznictwie to tym bardziej oskarżony miał podstawy do tego aby obserwując otaczającą go rzeczywistość wysnuć wnioski o legalności i niekaralności swojego zachowania

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty skarżącego okazały się prawie w całości niezasadne.

Sąd Okręgowy wskazuje na wadliwe skonstruowanie zarzutu w zakresie obrazy treści przepisu art. 410 kpk z naruszeniem art. 7 kpk, który należało ocenić jako pozbawiony merytorycznych podstaw. Oczywistym bowiem pozostaje, iż konstruowanie prawdziwych ustaleń faktycznych musi opierać się na dowodach wiarygodnych,
a dowody niewiarygodne temu celowi nie służą. Pominięcie określonych dowodów uznanych za niewiarygodne przez Sąd meriti przy konstruowaniu ustaleń faktycznych jest rezultatem dokonanej oceny dowodów i wyboru jednej ze sprzecznych wersji zdarzenia, w sytuacji, w której wersje te absolutnie się wykluczają. Nie oznacza to jednak, że nie dokonano oceny określonych dowodów w ogóle, a tym samym nie świadczy o naruszeniu art. 410 kpk (wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 29 września 2017 roku, wydany w sprawie o sygn. II AKa 285/17).

Dla skuteczności zarzutu obrazy art. 7 kpk konieczne jest wykazanie przez skarżącego jakich konkretnie uchybień w procesie oceny poszczególnych dowodów dopuścił się Sąd meriti. Omawiany zarzut nie może sprowadzać się tylko do tego, że autor apelacji zakwestionuje sposób oceny określonych dowodów tylko dlatego, że wynik tej oceny nie jest korzystny dla strony skarżącej (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2019 r. II AKa 8/19). Sąd Okręgowy dokonując kontroli instancyjnej nie dopatrzył się uchybień ze strony Sądu Rejonowego w zakresie poczynionych ustaleń faktycznych oraz oceny poszczególnych dowodów.

(zarzut 1.) Sąd Okręgowy podziela pogląd wyrażony wielokrotnie w orzecznictwie, zgodnie z którym dla przypisania znamion konkretnego przestępstwa nie jest niezbędne powtórzenie wyrażeń zastosowanych przez ustawodawcę w jego opisie zamieszczonym w przepisie karnym (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2012 r. III KK 227/11). Z treści art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. nie wynika bowiem, ażeby w opisie czynu należało używać słów ustawy, określających poszczególne znamiona przestępstwa. Chodzi natomiast o to, aby ten opis odpowiadał znaczeniu wszystkich znamion ustawowych konkretnego przestępstwa. Przy opisie czynu należy posłużyć się takimi sformułowaniami, które w sposób niebudzący wątpliwości odpowiadają treści poszczególnych znamion przypisanego sprawcy czynu zabronionego (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 4 września 2014 r., V KK 156/14; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2019 r., II KK 198/18). Opis zachowania sprawcy czynów zabronionych zamieszczony in concreto w sformułowaniach zawartych w wyroku odpowiada pełnemu zespołowi znamion określonych w art. 107 § 1 kks, co skarżący pominął podczas analizy wyroku Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim. Z uzasadnienia orzeczenia wynika wprost, że oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim, na co wskakuje określanie czasownikowe czynności wykonawczych zawarte w opinie czynów. Dopuszczalne jest zatem posłużenie się sformułowaniami równoważnymi językowo, jak i takie zwerbalizowane przedstawienie działania oskarżonego, które w sposób nie pozostawiający wątpliwości odpowiada treści poszczególnych znamion przypisanego mu przestępstwa albo w drodze nieodpartego logicznego wnioskowania świadczy o wyczerpaniu konkretnego elementu składającego się na ustawowy obraz określonego czynu zabronionego. Dlatego ten zarzut nie został uznany za zasadny. W orzecznictwie funkcjonuje ugruntowane stanowisko, że urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia realizowania w praktyce działalności w zakresie gier hazardowych, w szczególności: zorganizowanie i pozyskanie odpowiedniego miejsca
na zamontowanie urządzeń, przystosowanie go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiającym ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, obsługa urządzeń, zatrudnienie i odpowiednie przeszkolenie personelu, zapewniające graczom możliwość uczestniczenia w grze (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim
z dnia 8 września 2016 r., II SA/Go 321/16, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 22 września 2016 r., II SA/Ke 553/16). Wobec tego, nie wszystkie fakty ustalone przez Sąd I instancji muszą być oparte na dowodach bezpośrednich, ale mogą wynikać także z nieodpartej logiki sytuacji oraz jednoznacznego kontekstu ustalonych w sprawie okoliczności, na podstawie których doświadczenie życiowe nasuwa jednoznaczny wniosek, że dana okoliczność faktyczna istotnie wystąpiła.

(zarzut 2) Należy mieć na uwadze treść uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2017 r. sygn. akt V KK 21/17. Sąd Najwyższy wskazał, że mimo pewnego związku występującego pomiędzy art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, to jednak przepisy te mają niezależny od siebie charakter: o ile artykuł 6 ust. 1 tej ustawy dotyczy strony podmiotowej działalności w zakresie urządzania gier hazardowych, skoro przewiduje, że może ją prowadzić wyłącznie podmiot posiadający koncesję na prowadzenie kasyna (podmiotowa reglamentacja działalności), o tyle art. 14 ust. 1 reguluje pewien aspekt przedmiotowy urządzania i prowadzenia gier na automatach, określa, bowiem miejsce użytkowania tych automatów. Pierwszy z tych przepisów nie przesądza przy tym, że posiadacz koncesji może urządzać i prowadzić gry na automatach wyłącznie w kasynach gry, a takie zastrzeżenie zawiera art. 14 ust. 1 ustawy (zob. M. Skowrońska, Przecięcie węzła gordyjskiego w dziedzinie hazardu - uwagi w związku z wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości w sprawie G.M. i M.S., EPS.2017.1.14) Przepisy powyższe obowiązują wszystkie podmioty w państwie, jako reglamentujące działalność gospodarczą w zakresie udostępniania urządzeń losowych, między innymi gry na automatach, do czego konieczna jest koncesja na prowadzenie kasyna gry, gdyż automaty te mogą być użytkowane tylko w kasynach gry. Z ich treści wynika również, że zakaz w nich określony jest adresowany do wszystkich podmiotów, a zatem zarówno osób fizycznych jak i prawnych oraz niezależnie od tego, czy posiadają one koncesję na prowadzenie kasyna gry, czy też nie. Działalność w zakresie gier na automatach, w rozumieniu art. 2 ust. 3 cyt. ustawy, urządzana bez stosownej koncesji oraz poza kasynem gry, jest więc zawsze działalnością nielegalną. Dlatego też, każdy kto spełnia powyższe kryteria zakwalifikowania go jako urządzającego grę hazardową, bez względu na formę prawną oraz gdy miejscem urządzenia gry nie będzie kasyno gry, narusza przepisy ustawy karnoskarbowej. Niezasadnym jest twierdzenie, że skoro automaty takie znajdują się w miejscu, które kasynem nie jest (np. stacja benzynowa, bar lub inny lokal gastronomiczny), to nie jest wymagana koncesja na prowadzenie gier na automatach. Regulacje ustawy o grach hazardowych są w tym zakresie jednoznaczne i nie ulega wątpliwości, że każda działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona jedynie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry (art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych). W sytuacji, gdy oskarżony takiej koncesji nie posiadał i się o nią nie starał, nie miał prawa bez naruszenia przepisów ustawy o grach hazardowych - w ogóle prowadzić jakiejkolwiek działalności w zakresie gier na automatach.

Notyfikacja przepisu art. 14 ust. 1 ugh oraz brak technicznego charakteru przepisu art. 6 ust. 1 tej ustawy oznaczały, że oba te przepisy mogły stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 kks (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 października 2018 r., sygn. II KK 379/18, Legalis Numer 1836028). W przedmiotowej sprawie kluczowe były daty czynów z a/o, na co zasadnie wskazał Sąd I instancji. Czyn polegający na urządzaniu gier na automatach, pomimo nieposiadania koncesji na prowadzenie kasyna gier, stanowi już sam w sobie przestępstwo i czynem zabronionym pod groźbą kary był również przed wejściem w życie w dniu 3 września 2015 r. nowelizacji ustawy o grach hazardowych.

Pozostaje to o tyle istotne o ile zważy się, iż po dniu 3 września 2015 r., wobec wejścia w życie przepisów nowelizujących ustawę o grach hazardowych i notyfikacji przepisów technicznych, ewentualne wątpliwości odnośnie legalności prowadzenia gier na automatach bez posiadania koncesji na prowadzenie tego typu działalności w kasynach, zostały kategorycznie i stanowczo rozstrzygnięte. W demokratycznym państwie prawa elementarnym warunkiem wymagania przestrzegania ustanowionych norm prawnych i pociągania do odpowiedzialności za ich przekroczenie jest ich prawidłowe ogłoszenie. Nowelizacja przepisów ustawy o grach hazardowych została w sposób prawidłowy ogłoszona w dniu 19 sierpnia 2015 roku (Dz. U. z 2015 r., poz. 1201). Oskarżony T. M. mógł bez trudu zapoznać się z treścią przepisów.

Oskarżony prowadził szeroką działalność gospodarczą, co spowodowało następnie zainicjowanie postępowań karnych zakończonych wyrokami skazującymi. Wprowadzenie zamian w regulacjach prawnych w dniu 3 września 2015r nie powstrzymało oskarżonego od prowadzenia czynności objętych następnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 22 marca 2018 roku, sygn. II K 471/17 oraz Sądu Rejonowego w Siedlcach z dnia 13 kwietnia 2018 roku, sygn.. akt II K 729/16. Mimo czynności kontrolnych funkcjonariuszy Urzędu Celnego i zatrzymania automatów w miejscach prowadzenia działalności oskarżony kontynuował nielegalną działalność w miejscach wskazanych w przedmiotowym postępowaniu. Dlatego ten zarzut z pkt 2 został uznany za niezasadny.

(zarzut 3 i 4) Okoliczności, iż inne sądy rejonowe i okręgowe na terenie Polski w podobnych sprawach wydawały wyroki uniewinniające od zarzutu popełnienia czynu z art. 107 § 1 kks, a nawet umarzały postępowania, nie może bezpośrednio wpływać na rozstrzygnięcie tej sprawy. Samodzielność jurysdykcyjna sądu karnego z art. 8 kpk stanowi podstawową zasadę działania organu wymiaru sprawiedliwości w Polsce, gdzie nie obowiązuje system prawa oparty na precedensach. Każda sprawa jest rozpatrywana indywidualnie przez niezawisły sąd na podstawie materiału dowodowego, zgromadzonego w aktach konkretnej sprawy. Ocena, czy wyczerpane zostały znamiona czynu zabronionego i czy nie zachodzą okoliczności wyłączające bezprawność czynu lub winę oskarżonego, nie mogą być zatem uzależniane od tego, czy sądy powszechne uprzednio wypowiedziały się w swoich orzeczeniach na temat wykładni określonych przepisów. Problematyka odpowiedzialności danej osoby stojącej pod konkretnym zarzutem popełnienia przestępstwa podlega badaniu ściśle w oparciu o przepisy ustaw karnych, a nie orzeczenia innych sądów. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, obowiązującym także w dacie czynu zarzucanego oskarżonemu w tej sprawie, prowadzenie działalności w zakresie gier liczbowych, loterii pieniężnych, gry telebingo oraz gier na automatach poza kasynem gry jest objęte monopolem państwa. Przepis ten nie wymagał od oskarżonego wysiłku interpretacyjnego. Zdaniem Sądu Okręgowego, judykat wydany w sprawie I KZP 17/16 nie mógł być przydatny dla oceny strony podmiotowej czynów oskarżonego. Obrońca pomija milczeniem, że cytowana przez niego uchwała Sądu Najwyższego w sprawie I KZP 17/16 zapadła w styczniu 2017 r. i po pierwsze - nie można było na jej brzmienie powoływać się rozpatrując sprawę czynów z 2016 r., skoro oskarżony nie znał, a powinien znać przepisy ugh, zaś po drugie - potwierdziła ona dotychczasową wykładnię kwestionowanych przepisów i to dodatkowo na niekorzyść oskarżonego. Wbrew twierdzeniom skarżącego zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynów zabronionych i brak było podstaw do uznania, że zaistniała negatywna przesłanka procesowa.

(zarzut pkt 5) Sąd Okręgowy nie podzielił również zrzutu dotyczącego stronniczości biegłego tj. obrazy art. 196 § 3 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks. Nie można uznać za słuszny poglądu, że niedopuszczalne jest, aby funkcjonariusz organów ścigania występował w sprawie w charakterze biegłego lub tłumacza, jeżeli tylko ma on odpowiednie kwalifikacje w tym zakresie. Za oczywiście błędne należałoby uznać także stwierdzenie, że sam fakt pełnienia przez taką osobę funkcji w organach ścigania stanowi powód osłabiający zaufanie do jej bezstronności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 maja 1980 r., sygn. I KR 83/80, OSNKW 1980/9/78, LEX). Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie, który w wyroku z dnia 6 czerwca 2017 r., sygn. II AKa 61/17, orzekł, iż usytuowanie jednostki naukowo-badawczej, w której pracuje biegły w strukturze Policji, ani też zatrudnienie tam innych biegłych, którzy wydawali opinie nie jest automatycznie powodem do wyłączenia. Funkcjonariusze wykonujący czynności w śledztwie nie są ani stroną postępowania, ani nie podlegają służbowo biegłemu, czy też odwrotnie (LEX nr 2338563). W przekonaniu Sądu Okręgowego, brak jest przesłanek, aby w kontekście bezstronności różnicować sytuację biegłych, pełniących jednocześnie obowiązki funkcjonariuszy celno-skarbowych. Jednocześnie wydana ustna opinia uzupełniająca w sposób jednoznaczny odpowiedziała na pytania dotyczące metodologii jaką posługiwał się biegły przy badaniu poszczególnych urządzeń. Nie można również pominąć, że biegły dysponuje doświadczeniem zawodowym dotyczącym opiniowania w tego typu sprawach, co również wpływa na jakość i rzetelność opinii.

Chybionym był także zarzut z pkt 6 i 7 apelacji, tj. naruszenie art. 170 § 2 kpk w zw. z art. 193 § 1 i § 2 kpk w zw. z art. 5 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks, polegający na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego o dopuszczenie kolejnej opinii biegłego lub laboratorium badawczego. Szczegółowa analiza treści wydanych w sprawie opinii, doprowadziła Sąd Odwoławczy do przekonania, że Sąd orzekający słusznie uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy, mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w tej sprawie. Z akt przedmiotowej sprawy wynika, iż zatrzymane w dniu kontroli automaty zostały zaplombowane plombami paskowymi Urzędu Celnego w S. (k.5, 54,170,229) i brak jest podstaw do stwierdzenia ingerencji w ich integralność i oprogramowanie. Zdaniem Sądu Okręgowego, przeciwne twierdzenie obrońcy oskarżonego pozostawało zupełnie gołosłowne, dążąc do stworzenia bezpodstawnej i nieuprawnionej nawet w świetle art. 5 § 2 kpk hipotezy ( por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 marca 2014 r., sygn. II AKa 56/14, Legalis Numer 831478). Szczegółowa analiza treści wydanej w sprawie opinii, zarówno tej pisemnej, wydanej w pierwotnej wersji, jak i opinii mającej charakter uzupełniający (k. 650-652) doprowadziła Sąd II instancji do przekonania, że Sąd orzekający słusznie uznał je za pełnowartościowy materiał dowodowy, mogący stanowić podstawę ustaleń faktycznych w tej sprawie. Na rzetelność opinii biegłego wskazywała okoliczność, że biegły opisał, że nie mógł ocenić automatu (...), gdyż urządzenie nie uruchomiło się. To spowodowało, że to urządzenie zostało wyeliminowane z opisu czynu, gdyż nie można było ocenić jego charakteru, a więc w tym jedynie zakresie można było przyjąć za skarżącym, że istnieją wątpliwości czy to konkretne urządzenie objęte jest przepisami ustawy o grach hazardowych.

(zarzut pkt 8 i 9) Oskarżony jako przedsiębiorąca prowadził działalność w zakresie gier na automatach poza miejscami dozwolonymi ustawą, mając świadomość rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych, administracyjnych oraz Sądu Najwyższego i rozdźwięku części tego orzecznictwa z praktyką urzędów celnych. W ocenie Sądu II instancji, gromadzenie stosownych orzeczeń i opinii prywatnych jest tego najlepszym świadectwem. Owszem, stanowisko krajowych sądów przez pewien okres mogło być niejasne i wprowadzać stan niepewności co do charakteru i mocy wiążącej przepisów art. 6 ust. 1 oraz art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych . Jednakże przepisy te były jawne, ich treść znana oskarżonemu. Fakt, że oskarżony nie stosował się do kwestionowanych przepisów, bo uważał, że w świetle zgromadzonych wybiórczo orzeczeń i poglądów doktryny – wcale nie musi, nie może przecież oznaczać, że nie był świadomy treści przepisów ustawy i faktu ich obowiązywania. Równolegle do judykatów korzystnych, zapadała przecież znaczna ilość orzeczeń niekorzystnych dla organizatorów gier na automatach. W ocenie Sądu Okręgowego, mnogość dostępnych chociażby w Internecie wyroków sądów powszechnych także w datach wskazanych w treści zarzutów stawianych oskarżonemu w tej sprawie, nie podlega dyskusji, a zapoznanie się z treścią tychże judykatów było dla oskarżonego równie możliwe, jak odszukanie orzeczeń co do zasady przemawiających na jego korzyść i mogących w przyszłości wspomóc jego ewentualną linię obrony. Oskarżony miał zatem dostatecznie czytelne sygnały, które podważały jego przekonanie o legalności i niekaralności urządzania gier na automatach poza kasynem gry, bez dokumentu w postaci koncesji na prowadzenie kasyna. Tym bardziej, że żywo interesował się przedmiotową problematyką. Ze spornych poglądów istniejących w orzecznictwie, doktrynie i wnioskach opinii biegłych działających na terenie okręgów i apelacji różnych sądów oskarżony wybrał dla siebie najprostsze rozwiązanie, pozwalające na lekceważenie ustanowionej przez państwo ścisłej reglamentacji gier na automatach. Tego rodzaju wyrachowane, wręcz cyniczne postępowanie nie może być postrzegane jako działanie w błędzie co do karalności, ewidentnie sprzecznych z ustawą o grach hazardowych, poczynań (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 2018 r., sygn. III KK 331/17, Legalis Numer 1807201).

Skarżący pomija, że w sprawie zostały sporządzone opinie biegłego, które potwierdziły w sposób jednoznaczny, że prawie na wszystkich zabranych urządzeniach istniała możliwość prowadzenia gier o cechach gier w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, natomiast co jednego z urządzeń biegły nie mógł dokonać jednoznacznej oceny.

Dla zasadności zarzutu obrazy art. 5 § 2 kpk (pkt 11) nie wystarczyło zaprezentowanie przez skarżącego własnych wątpliwości co do oceny dowodów, kwestii prawnych. Ewentualne zastrzeżenia powinny być w takiej sytuacji podnoszone i rozstrzygane wyłącznie na płaszczyźnie zachowania lub przekroczenia przez Sąd merytoryczny granic swobodnej oceny dowodów. Zasady in dubio pro reo nie można interpretować jako obowiązku oparcia ustaleń na wersji najbardziej korzystnej dla oskarżonego (czyli, że zgodnie z jego twierdzeniami kwestionowanej umowy w ogóle nie zawarto), jeżeli takie wersje wynikające z zebranych w sprawie dowodów występują, gdyż Sąd ferując w danej sprawie wyrok ma obowiązek ustalenia takiej wersji przebiegu zdarzenia, która ma najpełniejsze oparcie w materiale dowodowym sprawy.

(zarzut pkt 11) Bezzasadny był również zarzut obrazy art. 424 § 1 i § 2 kpk w zw. z art. 6 kpk w zw. art. 113 § 1 kpk. W ocenie Sądu II instancji, Sąd I instancji sporządził uzasadnienie na poziomie w zupełności wystarczającym, aby po zapoznaniu się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym zweryfikować prawidłowość zapadłego rozstrzygnięcia przez pryzmat zarzutów apelacyjnych, jak również w zakresie zagadnień koniecznych do rozważenia z urzędu. Pamiętać należało, iż niedostatki uzasadnienia wyroku należy każdorazowo badać przez pryzmat przepisu art. 455a kpk i taki charakter ma zdaniem Sądu Okręgowego brak wyjaśnienia przez Sąd I instancji jak należy rozumieć znamię czasownikowe „urządzać” i „prowadzić” gry hazardowe. Urządzanie gry o jakim stanowi przepis art. 107 § 1 kks obejmuje czynności niezbędne do rozpoczęcia określonej działalności (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 323). Chodzi zasadniczo o zaprowadzenie czy uruchomienie działalności hazardowej w określonym miejscu, stąd też można zgodzić się z poglądem, że urządzanie gier i zakładów poprzedza czasowo ich "prowadzenie", to ostatnie bowiem dotyczy działalności już "urządzonej" (zob. Kardas, Łobuda, Razowski, Komentarz, 2012, s. 827). W tym ujęciu „urządzić” grę oznacza mniej więcej tyle, co ją zorganizować, czyli doprowadzić do tego, aby mogła się odbyć. Sąd Odwoławczy w pełni podzielił stanowisko Sądu Rejonowego, iż oskarżonemu w tej sprawie T. M. można przypisać przestępcze działanie polegające na stworzeniu warunków do tego, aby w/w gry odbywały się wbrew przepisom ustawy w miejscu i czasie wskazanym w przypisanych czynach z uwzględnieniem czasu przyjętego przez Sąd I instancji w zakresie czynu z punktu IV – wobec podjęcia uchwały z dnia 9 sierpnia 2016 roku o odwołaniu oskarżonego z funkcji prezesa zarządu (k.479-480). Złożone do akt sprawy oświadczenie o rezygnacji oznaczone datą 28 czerwca 2016 roku (k.728) nie zawiera wskazania przez kogo i z jaką datą zostało przyjęte. Wobec powyższego nie mogło wywołać skutków, o jakie wnioskował skarżący. Jednocześnie chybione są twierdzenia, że oskarżony nie był w lokalach, nie wstawiał urządzeń, nie zatrudniał pracowników, a więc nie działał w sposób określony w zarzutach. Niewątpliwe oskarżony jako prezes zarządu nie musiał osobiście bywać w lokalach czy też osobiście umieszczać automatów. Zasady doświadczenia życiowego i dokonane ustalenia wskazują, że czynności te mogły wykonywać inne osoby – pracownicy spółki, oskarżony jako osoba zarządzająca stwarzał warunki do działalności, a zabezpieczone w poszczególnych lokalach automaty stanowiły niewątpliwie własność spółki (...) sp. z o.o.

W orzecznictwie SN wprost wskazuje się, iż chociaż art. 10 § 4 kks stawia mniejsze wymagania w związku z wyłączeniem odpowiedzialności w oparciu o przesłankę błędu co do prawa, to nie można jako usprawiedliwionej nieświadomości zakwalifikować zachowania polegającego na wykorzystywaniu rozbieżności orzecznictwa sądowego. Profesjonalny charakter prowadzonej przez oskarżonego działalności i stąd oczywista jego wiedza o tym, iż w polskim porządku prawnym działalność polegająca na urządzaniu gier hazardowych była zawsze działalnością koncesjonowaną pozwalają też wymagać od niego zdecydowanie wyższej staranności aniżeli od przeciętnego pozbawionego tych przymiotów człowieka także przy podejmowanej przez niego ocenie odnośnie karalności albo niekaralności realizowanych zachowań. Skoro oskarżony wiedział (bo podjął się takiej działalności, co pozwala przyjąć, iż musiał znać jej co najmniej elementarne reguły), że nie posiada stosownej, wymaganej koncesji na prowadzenie tej działalności i mimo to podejmował zachowania sprzeczne z tymi wymogami, mogące skutkować dla niego odpowiedzialnością karną, to nie pozostawał w stanie usprawiedliwionej nieświadomości co do karalności tego czynu (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2018 r., sygn. II KK 97/18, Legalis Numer 1855638).

Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 lipca 2015 r., sygn. II AKa 171/15 słusznie uznał, że jeśli Sąd meriti nie naruszył żadnego z przepisów ze sfery gromadzenia i oceny dowodów, to brak jest podstaw do kwestionowania ustaleń faktycznych. Stanowisko przedstawione w tym orzeczeniu aprobuje także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne, mocne oraz logiczne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne.

Analiza całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, pozwala na pozbawione wątpliwości stwierdzenie, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przypisanych czynów z art. 107 § 1 kks. zw. z art. 9 § 3 kks.

Wniosek

Obrońca oskarżonej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub uniewinnienie oskarżonego

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutów skutkowała bezzasadnością wniosków w kształcie wskazanym przez obrońcę, ale spowodowała zmianę wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu automatu B. (...).

Lp.

Zarzuty prokuratora

2

- obraza przepisów prawa karnego materialnego tj. przepisu art. 6 § 2 kks poprzez jego zastosowanie polegające na uznaniu, że czyny zarzucane oskarżonemu w pkt I-IV aktu oskarżenia stanowią jeden czyn zabroniony popełniony w warunkach art. 6 §2 kk, podczas gdy przepis z art. 107 §1 kks, stwierdza wieloczynowo określone znamiona, wykluczające możliwość zastosowania art. 6 § 2 kks, a nadto zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu przestępstw jednym czynem.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przechodząc do apelacji prokuratora należy stwierdzić, że w zakresie problematyki możliwości przyjęcia konstrukcji czynu ciągłego w odniesieniu do urządzania i prowadzenia gier hazardowych w różnych miejscach Sąd Najwyższy rozstrzygał już identyczny problem prawny w judykatach o sygn. V KK 415/18, V KK 419/18 czy V KK 278/18. Zdaniem Sądu Okręgowego, w/w orzeczenia powinny definitywnie zakończyć dotychczasowe rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych na gruncie przepisów art. 107 § 1 kk i art. 6 § 2 kks. Przedstawiona w nich argumentacja była przekonująca, jak również zbieżna z poglądami prezentowanymi dotychczas w doktrynie. W wyroku z dnia 19 września 2018 r., sygn. V KK 415/18 Sąd Najwyższy orzekł wprost, iż skoro urządzanie gry hazardowej w postaci gry na automatach wymaga uzyskania koncesji na kasyno gry, a koncesja taka udzielana jest w odniesieniu do jednego kasyna prowadzonego w ściśle określonym geograficznie miejscu, to zachowanie osoby, która nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna podejmuje działanie w postaci urządzania gry na automatach w różnych miejscach (miejscowościach, lokalach) stanowi każdorazowo - od strony prawnokarnej - inny czyn, podjęty z zamiarem naruszenia tych przepisów w każdym z tych miejsc (Legalis Numer 1856052).

Z powyższych względów uznać należało, iż Sąd I instancji błędnie przyjął, iż oskarżony popełnił jedno przestępstwo skarbowe w warunkach art. 6 § 2 kks, skoro prawidłowym i zgodnym z w/w przepisami winna być konstatacja, iż oskarżony dopuścił się 4 odrębnych przestępstw karnoskarbowych. Dlatego też, Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że wyeliminował ustalenie, że oskarżony przypisanych mu ,,zachowań dopuścił się w krótkich odstępach czasu z wykorzystaniem takiej samej sposobności i stanowią one jeden czyn zabroniony, który wyczerpał dyspozycję art. 107 § 1 kks w zw. z art. 6 § 2 kk ”.Wydanie surowszego w stosunku do pierwszoinstancyjnego rozstrzygnięcia o karze było w tej sprawie w pełni możliwe z uwagi na kierunek i zakres zaskarżenia wniesionej przez prokuratora apelacji. Zachowania oskarżonego z pkt 1-4 aktu oskarżenia należało potraktować jako odrębne czyny zabronione i zastosować do nich instytucję ciągu przestępstw opisaną w art. 37 § 1 kpt 3 kks i w zakresie wymiaru kary zastosować art. 38 § 1 pkt 3 kks. Otwarcie każdego lokalu z automatami poprzedzone było odrębnym zamiarem sprawcy, wymagało zawarcia odrębnej umowy, poprzedzonej poszukiwaniem lokalu na danym terenie, a odstępy czasu pomiędzy czynami nie były długie. Uznając oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, Sąd Okręgowy na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 38 § 1 pkt 3 kks skazał go na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 100 stawek dziennych, po 100 złotych każda stawka. Popełnienie przez oskarżonego T. M. aż 4 przestępstw w warunkach art. 37 § 1 pkt 3 kks i ich ujawnienie już po dniu 3 września 2015 r., (która to data z przyczyn opisanych powyżej była przełomowa) skutkować musiało nadzwyczajnym obostrzeniem kary i orzeczeniem jej w wymiarze przewidzianym w art. 38 § 1 pkt 3 kks. Powyższy przepis stanowi, że sąd wymierza karę pozbawienia wolności powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia, nie niższej niż 1 miesiąc do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, co nie wyłącza wymierzenia z takim samym obostrzeniem także kary grzywny grożącej za to przestępstwo obok kary pozbawienia wolności. W tym miejscu należy również podkreślić, że w toczących się postępowaniach karnych dotyczących odpowiedzialności karnej z art. 107 § 1 kks zapadają kary pozbawienia wolności w niższym rozmiarze niż wnioskowana przez prokuratora w tym postępowaniu i to w sytuacji szerszego okresu działalności oraz wcześniejszej wielokrotnej karalności za tego typu przestępstwa. Oskarżony w chwili popełnienia czynów był osobą karaną, ale za przestępstwa o innym charakterze i można również domniemywać, że oskarżony stara się zamienić swoją postawę życiowa udzielając się charytatywnie.

Wniosek

Prokurator wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie art. 6 § 2 kks i zmianę orzeczonej kary zgodnie z dyspozycją art. 38 § 1 pkt 3 kks.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zasadność zarzutu skutkowała zasadnością wniosku o zmianę wyroku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 16 marca 2018 r. sygn. II K 410/17 – w części.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec niezasadności w zasadzie w całości apelacji obrońcy zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy w części co do orzeczonego przepadku przedmiotów (poza 1 automatem) i środków pieniężnych, przyjętego czasu popełnienia czynów.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 16 marca 2018 r. sygn. II K 410/17 – w części.

Zwięźle o powodach zmiany

Wobec zasadności apelacji prokuratora zaskarżony wyrok należało zmienić poprzez wyeliminowanie konstrukcji z art. 6 § 2 kks, a przez to zmianie uległ również rodzaj wymierzonej kary. Zarzuty obrońcy uzasadniały zmianę wyroku poprzez wyeliminowanie z opisu czynu i orzeczenia przepadku automatu B. (...).

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

----------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III., IV.

Na podstawie art. 636 kpk w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 626 § 1 kpk
w zw. z art. 627 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 2140 złotych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, mając na uwadze, że oskarżony ma możliwości wykonywania pracy zarobkowej i jest w stanie uregulować należności sądowe. Wysokość wynagrodzenia dla obrońcy oskarżonego została ustalona na podstawie przepisów § 17 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2017 roku, poz. 1798).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 16 marca 2018 r. sygn. akt II K 410/17.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Oskarżyciel publiczny

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Mińsku Mazowieckim z dnia 16 marca 2018 r. sygn. akt II K 410/17.

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana