Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

Przewodniczący:

Sędzia SO Grażyna Jaszczuk

Protokolant:

st. sekr. sądowy Beata Defut-Kołodziejak

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II Ka 39/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Węgrowie z dnia 30 października 2023 r., sygn. akt II K 197/23

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

----

----------------------

-------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

---------

---------------------

--------------------------------------------------------------

--------------

--------------

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

----------------

------------------------------------

---------------------------------------------------------------------------

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

------------------

------------------------------------

-------------------------------------------------------------------------

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść wyroku, tj.:

a)  Ustalenie, iż oskarżony działał umyślnie, podczas gdy z zeznań wszystkich przesłuchanych świadków wynikało, iż oskarżony w chwili podjęcia decyzji o prowadzeniu pojazdu (31.03.2023 r.) był przekonany, iż nie znajduje się pod wpływem alkoholu, czemu dał wyraz komunikując to świadkom przed podróżą oraz Funkcjonariuszowi Policji przybyłemu na miejsce zdarzenia.

b)  Przez zaniechanie nieustalenia, iż przekonanie oskarżonego o spaleniu przez jego organizm alkoholu spożytego w dniu 30.03.2023 r., było uzasadnione, na podstawie ustalonych przez Sąd okoliczności spożywania alkoholu w szczególności: ilości i mocy alkoholu a także czasu i okolicznościach jego spożycia.

c)  Ustalenie, że oskarżony doprowadził do zdarzenia drogowego uderzając swoim pojazdem w tył śmieciarki, podczas gdy oskarżony zaprzeczył aby to on doprowadził do kolizji przy czym kolizja drogowa nie była przedmiotem niniejszego postępowania a postępowanie dowodowe w tej kwestii nie było prowadzone.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wniesiony środek odwoławczy był bezzasadny i nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd Okręgowy nie podzielił żadnego z argumentów przytoczonych przez obrońcę oskarżonego w uzasadnieniu zarzutów podnoszonych w apelacji.

Należy stwierdzić, iż w ocenie Sądu II instancji, Sąd Rejonowy w Węgrowie rozpoznając sprawę w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszelkie okoliczności i dowody ujawnione w toku rozprawy głównej, przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), dokonując następnie na ich podstawie prawidłowych ustaleń faktycznych. Wbrew twierdzeniom obrońcy zawartym w apelacji, ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji dotyczące umyślności winy oskarżonego w zakresie przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem czynu są prawidłowe, gdyż stanowią wynik właściwie przeprowadzonego postępowania dowodowego. Ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów natury logicznej, nie była stronnicza, jak również nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów, chronionej przepisem art. 7 k.p.k., której to wyniki w sposób wyczerpujący zostały wyeksponowane w uzasadnieniu tegoż wyroku.

Na stwierdzenie powyższych okoliczności pozwala uważna lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku. W pisemnych motywach wyroku Sąd I instancji wskazał bowiem dowody, które obdarzył przymiotem wiarygodności oraz wyjaśnił, którym dowodom i z jakich powodów dał wiarę. Wskazał także części zeznań świadków, którym waloru wiarygodności odmówił i precyzyjnie oraz przekonywująco wyjaśnił, z jakich przyczyn elementy zeznań oskarżonego oraz świadków na wiarę nie zasługują. Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy w oparciu o tak dokonaną ocenę dowodów są zatem prawidłowe, co w ocenie Sądu II instancji prowadzi do przekonania, iż zarzuty apelacyjne podnoszone przez obrońcę oskarżonego K. P. w tym zakresie są chybione.

Nie można zgodzić się z argumentacją sformułowaną w apelacji, zgodnie z którą oskarżony w chwili podjęcia decyzji o prowadzeniu pojazdu w dniu 31 marca 2023 roku był przekonany, iż nie znajduje się pod wpływem alkoholu. Twierdzenia te stoją w sprzeczności ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a przede wszystkim z zeznaniami świadka O. T., która podała, iż od oskarżonego czuć było silną woń alkoholu, a także z dokumentami z protokołów badania stanu trzeźwości oskarżonego, ponieważ badania te jednoznacznie wskazują na początkowo wzrastającą tendencję stężenia zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu u oskarżonego. Bezsprzecznym jest, iż oskarżony został poddany badaniu stanu trzeźwości urządzeniem Alco-Sensor IV CM nr fabryczny 119244 z wynikami 0,31 mg/l o godzinie 07:46, 0,31 mg/l o godzinie 07:47, oraz 0,35 mg/l o godzinie 08:02 (k. 2-2v akt sprawy). W aktach sprawy znajduje się aktualne świadectwo wzorcowania urządzenia Alco-Sensor IV CM nr fabryczny 119244 wydane dnia 14 listopada 2022 r. (k. 6-6v akt sprawy).

Wobec powyższego, Sąd II instancji podziela zdanie Sądu I instancji, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało znamiona czynu opisanego w art. 178a § 1 k.k, ponieważ oskarżony w dniu 31 marca 2023 roku był kierowcą samochodu osobowego marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) i w trakcie prowadzenia pojazdu znajdował się w stanie nietrzeźwości.

Sąd II instancji podziela zdanie Sądu I instancji, iż oskarżonemu można przypisać winę, z uwagi na to, że znajdował się on w normalnej sytuacji motywacyjnej mogąc podjąć działanie zgodnie z prawem, przy czym wprawiając się w stan nietrzeźwości znał jego działanie, a w czasie czynu był w pełni poczytalny.

Odnosząc się do kolejnego twierdzenia obrońcy oskarżonego z punktu II lit. b apelacji, Sąd II instancji nie dopatrzył się uchybień w ustaleniach stanu faktycznego, ponieważ jak wskazano w uzasadnieniu, Sąd I instancji nie podzielił wyjaśnień oskarżonego K. P. w zakresie w którym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i twierdził, że kierował samochodem w dacie zdarzenia, ponieważ uznał, że jest trzeźwy.

Zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 28 października 2020 roku, sygn. akt II KK 405/19, LEX nr 3077362, nie można uznać za naruszenie prawa sytuacji, gdy sądy powszechne za pomocą innych, niż by sobie życzyły tego strony, określonych dowodów realizują swój obowiązek ustalenia prawdy materialnej. W skarżonej sprawie Sąd I instancji ustalił sprawstwo oskarżonego co do zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu za pomocą dowodów w postaci wyjaśnień oskarżonego K. P., zeznań świadka M. P., zeznań świadka W. P., zeznań świadka O. T., a także protokołów badania stanu trzeźwości oskarżonego K. P..

Nie można zgodzić się również z twierdzeniem zawartym w apelacji, zarzucającym iż Sąd I instancji ustalił, że oskarżony doprowadził do zdarzenia drogowego uderzając swoim pojazdem w tył śmieciarki, podczas gdy oskarżony zaprzeczył aby to on doprowadził do kolizji. Ramy postępowania zostały określone przez akt oskarżenia, zgodnie z którym, K. P. został oskarżony o czyn z art. 178a § 1 k.k. tj. o kierowanie samochodem w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości tj. mając 0,31 mg/l zmierzające do 0,35 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu. Jak słusznie zauważono w apelacji, kolizja drogowa nie była przedmiotem niniejszego postępowania, a postępowanie dowodowe w tej kwestii nie było prowadzone. Wobec tego nie sposób zgodzić się, z twierdzeniem, że Sąd I instancji dokonał własnych ustaleń co do okoliczności zderzenia się pojazdów w dniu 31 marca 2023 roku i uznał winę oskarżonego za doprowadzenie do kolizji i miało to wpływ na treść wyroku.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2016 roku, WA 4/16, LEX nr 2053656, błąd w ustaleniach faktycznych, o których mowa w art. 438 pkt 3 k.p.k., to de facto błąd w logicznej ocenie zgromadzonego materiału dowodowego poprzez wyprowadzenie przez Sąd orzekający błędnych wniosków. Z kolei zarzut co do błędu w ustaleniach faktycznych (...) winien odnosić się do oceny wniosków, które nie odpowiadają prawidłowości logicznego rozumowania, a przez to nie może sprowadzać się do polemiki z ustaleniami Sądu.

Stanowisko przedstawione w tym judykacie aprobuje także Sąd Okręgowy w Siedlcach, stwierdzając, iż ustalenia faktyczne dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji są pozbawione jakiegokolwiek błędu, trafne, prawidłowe oraz mające pełne i mocne oparcie w wiarygodnym materiale dowodowym, a zatem nie mogą być uznane za błędne. Nie ma wątpliwości co do tego, iż oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzucanego mu czynu z art. 178a §1 k.k.

W ocenie Sądu II instancji, dokonany przez Sąd I instancji wybór rodzaju kary zasadniczej – najłagodniejszej rodzajowo kary grzywny i określenie wymiaru samej ilości stawek dziennych tejże kary nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń. Pisemne motywy zaskarżonego wyroku w pełni przekonują, iż Sąd Rejonowy przesłankom łagodzącym oraz obciążającym tego oskarżonego nadał właściwą rangę i znaczenie oraz w należyty sposób uwzględnił kodeksowe kwalifikatory dyrektyw wymiaru kary, które wpływają na jej wymiar. Ilość stawek dziennych kary (140) oraz jej wysokość (20 złotych) w rozważanym przypadku jest przede wszystkim adekwatna do stopnia zawinienia oskarżonego K. P., spełniając przy tym pozostałe czynniki, o jakich mowa w art. 53 k.k w zw. z art. 33 k.k. Wymierzona kara zawiera w sobie ładunek dolegliwości koniecznej dla pełnego uświadomienia oskarżonemu konieczności poszanowania przepisów prawa.

Sąd I instancji na podstawie art. 42 § 2 kk sąd orzekł wobec oskarżonego K. P. środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat. Wymierzenie tego środka karnego i jego wysokość nie budzi zastrzeżeń, bowiem ustalając okres zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych Sąd I instancji miał na uwadze przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma spełnić ten środek karny w stosunku do osoby oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ponadto Sąd miał także na względzie stan nietrzeźwości oskarżonego w dacie czynu tj. 0,31 mg/l zmierzające do 0,35 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu i z tego względu okres zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych został orzeczony na 3 lata, czyli w najniższym możliwym wymiarze przewidzianym w kodeksie karnym za popełnienie czynu z art. 178a §1 kk.

Wniosek

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k w związku z art. 437 § 1 i 2 k.p.k., o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmienne co do istoty sprawy tj. poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność zarzutu warunkowała bezzasadność wniosku.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżony wyrok utrzymano w mocy w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność wniesionej apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

4.1.

-------------------------------------------------------------------------------------

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---------------------

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

6.  Koszty Procesu

P unkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Sąd Okręgowy na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223 z późn. zm.), obciążył oskarżonego kosztami sądowymi za II instancję (280 zł opłaty od kary i 20 zł ryczałtu za doręczenia pism w postępowaniu apelacyjnym).

7.  PODPIS

1.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Cały wyrok

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana