Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2023 roku funkcjonariusze Komendy Powiatowej Policji w L. J. P. i P. R. prowadzili w miejscowości D., gm. S., na drodze wojewódzkiej (...), poza obszarem zabudowanym kontrolę prędkości. Funkcjonariusze dokonywali pomiaru prędkości urządzeniem pomiarowym (...) nr fabryczny (...)(notatka urzędowa- k .1-2, świadectwo legalizacji ponownej- 3, certyfikat kalibracji- k. 4, zeznania świadka J. P.- k. 12, zeznania P. R.- k. 34)

Urządzenie to posiadało wówczas świadectwo legalizacji ponownej wydane dnia 10 maja 2022 roku ważne do 10 czerwca 2023 roku oraz certyfikat kalibracji wystawiony 6 maja 2022 roku, według którego dokładność prędkości +/- 2 km/h, dokładność odległości +/- 15 cm. (świadectwo legalizacji ponownej- 3, certyfikat kalibracji- k. 4).

Wspomniane kontrole zostały poprzedzone przygotowaniem urządzenia do pracy. Po odprawie i pobraniu urządzenia (...) nr fabryczny (...) funkcjonariusz J. P. przeprowadził na placu KPP w L. test stałej odległości – znajduje się tam stanowisko z wyznaczoną odległością 60 m od przeszkody- tablicy. Pomiar dokonany na w/w stanowisku polegający na skierowaniu wiązki urządzenia w tablicę z wyznaczonego miejsca wykazał 60 m – test zakończył się pozytywnie. J. P. na tym samym stanowisko przeprowadził też test prędkości zerowej – pomiar prędkości opisanym wyżej urządzeniem na wspomnianym stanowisku poprzez wycelowanie w tablicę- wykazał prędkość 0 km/h, a zatem test ten wypadł pozytywnie. Na placu KPP w L. J. P. przeprowadził również test przyrządów celowniczych urządzenia – włączył w nim odpowiednią opcję, wycelował w obiekt w postaci komina przy ul. (...), nacisnął spust urządzenia, przy wodzeniu urządzeniem i nietrafieniu w obiekt urządzenie wydaje specyficzny sygnał, a przy trafieniu w obiekt urządzenie emituje inny dźwięk. Również i ten test urządzenie przeszło pozytywnie. (zeznania J. P.- k. 24v.-25, notatka urzędowa- k. 1v.)

Po przybyciu do punktu kontrolnego na drodze wojewódzkiej (...) w miejscowości D., gm. S. J. P. przeprowadził kolejny raz test przyrządów celowniczych urządzenia w ten sam sposób jak poprzednio, ale na obiektach znajdujących się w pobliżu punktu kontrolnego. (zeznania J. P.- k. 25)

O godzinie 17:08 J. P. dokonał pomiaru prędkości samochodu B. (...) o nr rej. (...) kierowanego wówczas przez obwinionego P. S., używając ręcznego laserowego miernika prędkości (...) nr fabryczny (...). Został on wykonany z odległości 184,7 m, przy czym przy pomocy siatki celowniczej lunety skierowano punkt celowniczy na przednią tablicę rejestracyjną. Uzyskano wynik pomiaru 134 km/h przy prędkości dozwolonej do 90 km/h. (notatka urzędowa- k. 1-2, zeznania J. P.- k. 12, 24v.- 25).

Funkcjonariusz J. P. odbył wcześniej, to jest w dniach 29-30 marca 2021 roku, szkolenie w zakresie obsługi ręcznych mierników prędkości przeprowadzone przez Centrum Szkolenia Policji w L., co potwierdzone zostało świadectwem ukończenia kursu specjalistycznego nr ewidencyjny (...) z dnia 30 marca 2021 roku (świadectw ukończenia kursu- k. 315).

W warunkach terenowych wynikających z przebiegu drogi, położenia punktu pomiaru, z odległości 184,7 fizycznie możliwe było prawidłowe oświetlenie pojazdu obwinionego laserową wiązką pomiarową urządzenia (...) z pokryciem czołem wiązki laserowej wyłącznie elementów/części/ powierzchni karoserii samochodu obwinionego bez zakłóceń biegu toru wiązki laserowej przez jakiekolwiek inne stacjonarne lub ruchome obiekty; z dokumentacji wspomnianego wyżej urządzenia, zapisów w notatce urzędowej i zeznań funkcjonariuszy policji wynika pełna sprawność techniczna i metrologiczna przedmiotowego miernika; analiza szerokości i pokrycia wiązki laserowej względem rozmiaru samochodu ujawniła, że wynosząca około 38,4 cm średnica czoła wiązki laserowej dla dystansu 184,7 m pozwalała nawet przy nieidealnym celowaniu na oświetlenie przynajmniej części tarczy tablicy rejestracyjnej lub jej bezpośrednich okolic większością energii impulsów laserowych; wpływ istnienia rozbieżności wiązki laserowej i celowniczej, powodowanej fizycznym mechanicznym pionowym rozstawem soczewki nadawczej wiązki laserowej i umieszczonego wyżej wizjera celowniczego, nie jest znaczący, gdyż dla prawidłowo skalibrowanego urządzenia(...) na odległości pomiarowej 184,7 m rozbieżność osi wiązki laserowej i celowniczej wynosi tylko około 3,7 mm: pomiar został dokonany pod azymutalnym kątem pomiarowym nie większym niż 1,1 stopnia, a ponadto z uwagi na opadającą na odcinku pomiarowym pod kątem około 0,71 stopnia jezdnię, pomiar prędkości pojazdu obwinionego zachodził również pod niezerowym elewacyjnym kątem pomiarowym wynoszącym zaledwie około 0,37 stopnia, czyli wielokrotnie poniże kątów pomiarowych zalecanych przez producenta urządzenia. (opinia biegłego W. L.- k. 185-187)

P. S. (...) urodził się w dniu (...) w L.. Jest kawalerem nie posiadającym nikogo na utrzymaniu. Jest zdrowy fizycznie, nie leczy się psychiatrycznie. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Uzyskuje z tego tytułu dochód w kwocie około 3000 zł netto miesięcznie. (dane o osobie obwinionego- k. 24, wniosek o ukaranie- k. 14)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów.

Obwiniony P. S. (k. 24v.) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu wykroczeń i odmówił składania wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd nie dał wiary nieprzyznaniu się obwinionego do zarzuconych mu czynów, bowiem materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie bezsprzecznie wskazuje na fakt, iż obwiniony dopuścił się zarzuconego mu wykroczenia drogowego. Postawa obwinionego i odmowa składania wyjaśnień w przedmiotowej sprawie, stanowi wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony, która przy tak zgromadzonym materiale dowodowym nie może się ostać.

Podstawą ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie stały się głównie zeznania funkcjonariusza policji J. P., który w chwili zdarzenia pełnił wraz z innym funkcjonariuszem (P. R.) służbę w patrolu zmotoryzowanym, będąc bezpośrednim świadkiem zdarzenia ujawnił wykroczenie, będące przedmiotem niniejszej sprawy i na tę okoliczność złożył wyczerpujące, rzeczowe i spójne zeznania, podając szczegółowo następujące po sobie zdarzenia. Zeznania wskazanego świadka są w pełni wiarygodne. Świadek zeznawał na okoliczności będące przedmiotem jego czynności służbowych, a jego relacja znajduje odzwierciedlenie w sporządzonej notatce urzędowej (k. 1-2) oraz pozostałym materiale dowodowym. Ponadto świadek wykonuje zawód zaufania społecznego, a jako funkcjonariusz publiczny zdawał sobie sprawę z surowej odpowiedzialności grożącej za składanie fałszywych zeznań. Świadek ponadto swoją relację przedstawił w oparciu o swoje kompetencje wynikające z wieloletniego doświadczenia oraz przeszkolenia. Z tych względów Sąd nie znajdując okoliczności przeciwnych, obdarzył jego zeznania wiarą w całości.

Sąd podzielił również opinię biegłego W. L.. Biegły przeprowadził szczegółową analizę dokonanego pomiaru prędkości, odwołując się do specyfikacji technicznej użytego urządzenia, regulacji metrologicznych, uwarunkowań infrastruktury drogowej w miejscu dokonania pomiaru i poruszania się samochodu obwinionego. Biegły w sposób rzeczowy rozprawił się również z tezami wysuwanymi w opiniach innego biegłego tej samej specjalności J. T., do których nawiązywała obrona, przedkładając m.in. do akt sprawy fragment takiej opinii z innej sprawy. Wywody opinii są logiczne. Opinia jest pełna, jasna, pozbawiona wewnętrznych sprzeczności.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. R., jednakże były one bardzo ogólne, a świadek z uwagi na upływ czasu, brak bezpośredniego zaangażowania w przedmiotowy pomiar, nie pamiętał szczegółów istotnych dla ustalenia stanu faktycznego.

Sąd obdarzył w całości wiarą zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe, tj. dokumenty albowiem zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby (wydane przez uprawnione do tego organy) zgodnie z obowiązującymi przepisami i celem danej czynności. Dokumenty te nie budzą zastrzeżeń, co do swojej prawdziwości i rzetelności. Autentyczność wymienionych dowodów nieosobowych, nie była także podważana przez żadną ze stron. Dowody te uzyskały uznanie Sądu, dlatego więc oparł się on na nich w swoich ustaleniach. Sąd nie znalazł bowiem przesłanek, aby zakwestionować którykolwiek z wymienionych wyżej dokumentów. Pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie tj. świadectwo legalizacji pionowej urządzenia pomiarowego oraz notatka urzędowa dot. przekroczenia prędkości nie budzi wątpliwości co do prawdziwości i autentyczności. Został sporządzony przez obiektywne w sprawie podmioty i w pełni odzwierciedla przebieg dokonanych zgodnie z wymogami kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia czynności procesowych. Sąd nie znalazł powodu, aby kwestionować ich autentyczność lub prawdziwość.

Zgodnie z treścią art. 92a § 1 k.w., karze podlega ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Osoba kierująca pojazdem mechanicznym, wymagającym posiadania stosownych uprawnień, ma obowiązek znać przepisy regulujące poruszanie się po drogach i w ruchu drogowym, w tym ma posiadać wiedzę o znaczeniu znaków drogowych oraz ustawowych ograniczeń prędkości i innych zasad ujętych w przepisach o ruchu drogowym. Warto dodać, że ograniczenia prędkości wynikające z ustawy – nie wspominając już o ograniczeniach wynikających z oznakowania drogowego – są podstawową wiedzą każdego uczestnika ruchu drogowego i ograniczeniom tym należy się bezwzględnie podporządkować.

W dyspozycji przepisu art. 92a § 1 k.w. ustawodawca użył określenia "nie stosuje się do ograniczenia prędkości", co w tym przypadku oznacza niepodporządkowanie się ograniczeniu prędkości obowiązującemu w ruchu drogowym nakazanemu znakiem drogowym lub wynikającym z przepisów ustawy, nieprzestrzeganie go czy też niestosowanie się do niego. Ograniczenie prędkości wynikające z ustawy (przypadki opisane w art. 20 Prawa o ruchu drogowym) lub znaku drogowego wiąże wszystkich uczestników ruchu drogowego na danej trasie (wyjąwszy pojazdy uprzywilejowane). Ograniczenie obejmuje odcinek drogi od miejsca ustawienia znaku lub miejsca stanowiącego początek drogi określonego rodzaju do miejsca znaku, od którego przestaje obowiązywać ograniczenie, lub do końca drogi, od punktu, od którego rozpoczyna się droga wyższej kategorii.

Przepis art. 92a § 2 k.w. przewiduje kwalifikowany typ przedmiotowego wykroczenia, przewidując znamię przekroczenia prędkości o ponad 30 km/h.

W świetle wiarygodnego materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych, nie budziło wątpliwości Sądu, że P. S. w dniu 28 marca 2023 roku w miejscowości D. o godz. 17:08 prowadząc pojazd marki B. (...) o nr rej. (...), nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą, przekraczając obowiązującą administracyjnie na danym odcinku drogi (90 km/h) prędkość o 44 km/h. Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust 3 pkt 1 lit. d ustawy prawo o ruchu drogowym prędkość dopuszczalna samochodu osobowego, motocykla lub samochodu ciężarowego o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 t poza obszarem zabudowanym na pozostałych drogach wynosi 90 km/h. Obwiniony wyczerpał zatem znamiona strony przedmiotowej omawianego tu wykroczenia (art. 92a § 2 k.w.). Pomiar prędkości dokonany przez policjanta był prawidłowy (wykonany zgodnie z zasadami określonymi instrukcją obsługi urządzenia, bez błędów wpływających na jego dokładność w sposób sugerowany przez obronę).

Obwiniony P. S. w chwili czynu był poczytalny, miał pełną zdolność do rozpoznania znaczenia swoich czynów i pokierowania swym postępowaniem; nie zachodziła żadna anormalna sytuacja motywacyjna; obwiniony nie działał pod wpływem emocji. Obwiniony działał w tych warunkach, w których można było od niego oczekiwać zgodnego z prawem i zasadami ruchu drogowego zachowania. Reasumując, stopień winy obwinionego jest znaczny.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd miał na uwadze wskazania zawarte w art. 47 § 6 k.w. Należy zwrócić uwagę, że oskarżony poruszał się w poza obszarem zabudowanym (gdzie obowiązuje administracyjnie ograniczenie prędkości do 90 km/h) z prędkością 134 km/h, a zatem przekraczając dopuszczalną prędkość pojazdu o 44 km/h. Tym samym zwiększał wydatnie ogólne ryzyka związane z prowadzeniem pojazdu mechanicznego, przez co stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego jest wysoki.

Przystępując do wymiaru kary Sąd Rejonowy w Lipsku zważył, co następuje:

Sąd na podstawie art. 92a § 2 k.w. w zw. z art. 24 § 1a i 3 kw grzywnę w wysokości 1000 zł, czyli jedynie 200 zł powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Wymierzając obwinionemu karę Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami wynikającymi z art. 33 k.w. Sąd miał na uwadze w szczególności znaczny stopień winy sprawcy oraz wysoki stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Jako okoliczność łagodzącą Sąd przyjął fakt, iż obwiniony w przeszłości zasadniczo przestrzegał porządku prawnego w zakresie ruchu drogowego.

W ocenie Sądu wymierzona kara grzywny będzie sprawiedliwa, jak również adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionych wykroczeń. Jednocześnie uwzględnia ona możliwości zarobkowe i sytuację materialną obwinionego. Obwiniony posiada stałe źródło dochodów- jest zdrowy i może swoją pracą je generować. Będzie też wystarczająca dla osiągnięcia celów prewencji ogólnej ukazując społeczeństwu, że tego rodzaju zachowanie kierowców spotyka się z reakcją stosownych organów państwa. Z drugiej strony, w ocenie Sądu kara ta będzie dla sprawcy wystarczająco dolegliwa, by osiągnąć wobec niego cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Na podstawie art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z art. 118 § 1 k.p.w. w zw. z § 2 i § 3 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia Sąd zasądził od obwinionego P. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania, kwotę 5217,11 zł tytułem zwrotu wydatków na opinię biegłego oraz na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w wysokości 100 zł. Obwiniony prowadzi działalność gospodarczą, uzyskując dochód około 3000 zł netto miesięcznie. Jest zdrowym, młodym człowiekiem zdolnym do podejmowania różnorodnych zajęć zarobkowych. Jest obwiniony zatem w stanie ponieść koszty postępowania w niniejszej sprawie.

Na oryginale właściwy podpis.