Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Prokura Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniosła przeciwko J. S. pozew z żądaniem zapłaty kwoty 2.832,03 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym, tj. od dnia 17 kwietnia 2025 roku do dnia zapłaty. Nadto domagała się zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż przedmiotowa wierzytelność wynika z zawartej między pozwanym a poprzednikiem prawnym powoda – (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 19 maja 2024 roku umowy pożyczki nr (...). Zgodnie z postanowieniami umowy strona pozwana otrzymała na wskazany przez siebie rachunek bankowy kwotę 2.300 zł. Pozwany miał zwrócić zaciągniętą pożyczkę w terminie do dnia 19 lipca 2024 roku. Z powodu naruszenia umowy przez pozwanego w części dotyczącej warunków spłaty cała należność stała się wymagalna. Polubowne dochodzenie wierzytelności nie przyniosło oczekiwanego rezultatu. Następnie pożyczkodawca w drodze umowy cesji wierzytelności z dnia 10 grudnia 2024 roku zbył przedmiotową wierzytelność na rzecz powoda. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się: kwota 2.3000 zł tytułem niespłaconej kwoty kapitału, kwota 302,03 zł tytułem skapitalizowanych odsetek oraz kwota 230,00 zł tytułem prowizji. /pozew z uzasadnieniem k. 3-5/.

Dnia 30 czerwca 2025 roku tutejszy Sąd wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 109/25, w którym uwzględnił żądanie pozwu w całości i zasądził dochodzoną w sprawie kwotę wraz z kosztami procesu. /nakaz zapłaty k. 33/.

J. S., działając przez swojego pełnomocnika, z zachowaniem ustawowego terminu złożył sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty zaskarżając go w całości i wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od strony powodowej na swoją rzecz zwrotu kosztów postępowania wedle norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty. W uzasadnieniu swojego stanowiska kwestionował legitymację czynną powoda, brak uiszczenia ceny za zakupiony pakiet wierzytelności, brak umocowania osób podpisujących umowę cesji wierzytelności, nieudowodnienie istnienia roszczenia i jego wysokości, brak mocy dowodowej przedłożonych dokumentów. Zarzucił również postanowieniom umownym charakter abuzywny. /sprzeciw od nakazu zapłaty k. 36-37v/.

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały pierwotnie zajęte stanowiska w sprawie. /pismo powoda k. 42-50, pismo procesowe pozwanego k. 79-79v/.

Sąd Rejonowy ustalił, następujący stan faktyczny:

W dniu 19 maja 2024 roku pozwany J. S. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. umowę pożyczki (...). W oparciu o tą umowę pożyczkodawca udostępnił pozwanemu kwotę 2.300 zł. Z tego tytułu pożyczkobiorca obciążony był kosztami w postaci: prowizji w kwocie 230,00 zł. Tym samym całkowita kwota do zapłaty została ustalona na sumę 2.530,00 zł. Przedmiotowa umowa została zawarta na okres 61 dni do dnia 19 lipca 2024 roku. W przypadku opóźnienia w spłacie pożyczki pożyczkodawca był uprawniony do naliczania odsetek za opóźnienie – umownych odsetek za opóźnienie w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. /umowa pożyczki k. 21-23/.

Dnia 20 maja 2024 roku dokonany został przelew kwoty 2.300,00 zł na rachunek bankowy nr (...), gdzie jako odbiorca został wskazany pozwany, zaś w tytule transakcji „ (...) umowa pożyczki V. mPay nr (...)”. /potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej k. 25/.

Pozwana D. W. nie spłaciła zaciągniętego zobowiązania w terminie wynikającym z zwartej umowy. /okoliczność bezsporna/.

W dniu 28 sierpnia 2024 roku została zawarta umowy przelewu wierzytelności pomiędzy pożyczkodawcą (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. a Prokura Niestandaryzowany Fundusz Wierzytelności Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W.. Przedmiotową umową objęta była również wierzytelność przysługująca pożyczkodawcy w stosunku do pozwanego J. S.. /ramowa umowa przelewu wierzytelności k. 10-15, załącznik nr 4 – wykaz wierzytelności k. 20, oświadczenie k. 70, potwierdzenie przelewu k. 74/.

Powód pismem z dnia 7 kwietnia 2025 roku wezwał pozwanego do spłaty wymaganych należności w łącznej wysokości 2.824,94 zł w terminie 7 dni od otrzymania niniejszego wezwania. /pismo powoda k. 28/.

Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie dokonała zapłaty żądanej kwoty. /bezsporne/.

Zgodnie z wyciągiem z ksiąg rachunkowych Prokury Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Wierzytelności z dnia 17 czerwca 2025 roku nr (...) J. S. z tytułu w/w umowy pożyczki posiada wymagalne zadłużenie w wysokości 2.832,03 zł, na które składają się: kwota 2.300 zł tytułem niespłaconego kapitału, kwota 302,03 zł tytułem kosztów oraz kwota 230 zł tytułem należnych odsetek. /wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu k. 9/.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów złożonych do akt, powołanych wyżej. Prawdziwość dokumentów i fakt ich sporządzenia – w zakresie, a jakim stanowiły podstawę ustalenia stanu faktycznego sprawy – nie budziły wątpliwości i korespondowały ze sobą, stąd zostały uznane przez Sąd za wiarygodne.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Przedmiotowe roszczenie powód wywodził z umowy pożyczki nr (...) z dnia 19 maja 2024 roku zawartej pomiędzy pozwanym a pożyczkodawcą a także z umowy sprzedaży wierzytelności zawartej pomiędzy pierwotnym wierzycielem – pożyczkodawcą, a nabywcą wierzytelności – powodem w niniejszej sprawie. Zaś pozwany podniósł szereg zarzutów, zaprzeczając praktycznie wszystkim twierdzeniom i tezom powoda, przy czym najdalej idące były zarzuty braku legitymacji procesowej czynnej oraz braku udowodnienia roszczenia. Pozwany zaprzeczył przede wszystkim, by zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. złożoną do akt sprawy umowę pożyczki.

Zauważyć trzeba, iż podstawę prawną żądania pozwu stanowił art. 720§1 kc, zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Istotą zobowiązania wynikającego z umowy pożyczki, jest przeniesienie przez pożyczkodawcę jej przedmiotu na własność pożyczkobiorcy. Dotyczy to również zwrotu pożyczki. Przeniesienie własności przedmiotu pożyczki może nastąpić w każdy prawem przewidziany sposób. W wypadku pieniędzy wchodzi w grę wydanie gotówki, przelew bankowy, otwarcie kredytu na rachunku bankowym itp. Umowa pożyczki jest umową dwustronnie zobowiązującą, co oznacza, że obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Dopóki przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, dopóty nie może powstać obciążający go obowiązek jego zwrotu. Dla ważności umowy pożyczki nie jest wymagana forma szczególna.

Przedłożone przez powoda do akt sprawy dokumenty mające wykazywać okoliczność zawarcia przez strony umowy pożyczki wskazują, że umowę tą zakwalifikować należało jako kredyt konsumencki zawierany na odległość w rozumieniu art. 5 pkt. 13 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz.U.2023.1028) oraz art. 2 ust.1 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta (Dz.U.2020.287).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 złotych albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki (art. 3 ust. 2 pkt. 1). Przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt. 13). Umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę (art. 29 ust. 1). W przypadku umowy kredytu konsumenckiego zawartej na odległość, ustawodawca na kanwie art. 2 ust. 1 ustawy o prawach konsumenta przewidział, że może być ona zawarta z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość. Przedmiotowa umowa pożyczki spełnia powyższe przesłanki, wobec czego stosuje się do niej przepisy przytoczonej ustawy. Konsument, który zawarł na odległość umowę o usługi finansowe, może od niej odstąpić bez podania przyczyn, składając stosowne oświadczenie na piśmie w terminie czternastu dni od daty zawarcia umowy (art. 27 ustawy o prawach konsumenta).

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny legitymacji procesowej powoda. Nie ulega wątpliwości, iż dany podmiot, aby móc wystąpić w procesie w charakterze strony, musi być podmiotem do tego właściwym, tzn. musi posiadać szczególną kwalifikację pozwalającą na wystąpienie z danym powództwem właśnie przez niego (czynna legitymacja procesowa) bądź przeciwko niemu (bierna legitymacja procesowa). Sprawa dotycząca określonego stosunku prawnego z jednej strony nie może być wszczęta przez jakikolwiek podmiot, lecz jedynie przez podmiot określony, któremu służy do tego uprawnienie. Z drugiej zaś, powództwo musi być również skierowane wobec podmiotu właściwego. O istnieniu czy braku legitymacji procesowej decyduje prawo materialne na podstawie podanego w pozwie stanu faktycznego.

W ocenie Sądu zaoferowany przez stronę powodową materiał dowodowy był wystarczający do wykazania, iż nabyła ona ze skutkiem prawnym wierzytelność wobec pozwanego wynikającą z umowy pożyczki nr (...), tym samym posiada legitymację procesową czynną. Powódka złożyła do akt sprawy ramową umowę przelewu wierzytelności z dnia 28 sierpnia 2024 roku wraz z załącznikiem 4, zawierającym wykaz wierzytelności objętych umową cesji. Wskazać należy, że przedłożone dokumenty zostały podpisane przez osoby reprezentujące strony umowy cesji. Osoby podpisane pod umowami cesji wierzytelności były prawidłowo umocowane do reprezentacji stron tych umów, bowiem w imieniu cedenta w umowie cesji wierzytelności występowali R. S. i E. M., zaś cesjonariusza P. T., którzy posiadali pełnomocnictwo do zawarcia umów cesji wierzytelności udzielone na podstawie aktu notarialnego (k. 51-73v).

Wprawdzie dokument stanowiący wykaz wierzytelności nie został złożony w formie kompletnej, ale pozwalającej na weryfikację konkretnej wierzytelności przysługującej wobec pozwanego. Nie może budzić wątpliwości, że na potrzeby przedmiotowego procesu koniecznym było jedynie wykazanie, iż umowa cesji przenosiła tę konkretną wierzytelność stanowiącą źródło żądania powoda. Odnośnie zaś przedłożonego dokumentu oczywistym pozostaje, że dla jego waloru dowodowego nie ma znaczenia sposób jego anonimizacji w odniesieniu do innych wierzytelności, istotnym jest bowiem, że dokument ten został sygnowany parafą przez osoby zawierające umowę cesji, co zdaniem Sądu jest wystarczające do stwierdzenia jego autentyczności.

Przypomnienia wymaga, że zgodnie z dyspozycją art. 509§1 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. Jest to jedynie zmiana podmiotowa stosunku zobowiązaniowego. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy przelewu, wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami. Warunkiem skutecznego zawarcia umowy przelewu i rozporządzenia wierzytelnością jest to, aby była ona zindywidualizowana. Winien zostać określony stosunek prawny, z którego ona wynika. Ważne jest zatem wskazanie stron tego stosunku, świadczenia, jak również jego przedmiotu. Umowa przelewu może być w zasadzie zawarta w dowolnej formie. Jedynie art. 511 kc stanowi, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, przelew wierzytelności powinien być również pismem stwierdzony

W ocenie Sądu, powód należycie wykazał swoją legitymację procesową. Złożone do akt dokumenty pozwalają jednoznacznie stwierdzić, iż przejście wierzytelności miało miejsce, wynika z nich bowiem kiedy i pomiędzy jakimi stronami doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności, wobec kogo wierzytelność przysługiwała, jakie było źródło jej powstania oraz jaka była wysokość zadłużenia pozwanego w dacie nabycia wierzytelności przez powoda.

Sąd przyjął ponadto, że pozwanego łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki (...) nr (...) z dnia 19 maja 2024 roku, na mocy której J. S. została udzielona pożyczka w łącznej kwocie 2.300 zł, którą to pozwany zobowiązał się spłacić wraz z odsetkami do dnia 19 lipca 2024 roku.

Zawarcie umowy kredytu konsumenckiego nie wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem nieważności i co do zasady umowa taka może być zawarta również za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Forma, jakiej wymaga art. 29 ust. 1 ustawy o kredycie konsumenckim jest zachowana również wtedy, gdy treść oświadczeń woli spisano na dokumencie papierowym, ale nie zamieszczono pod nim własnoręcznych podpisów albo umieszczono faksymile lub innego rodzaju podpis powielony mechanicznie.

Zdaniem Sądu o ile sam brak podpisu pozwanego pod umową pożyczki V. (...) nr (...) nie mógł jeszcze świadczyć o tym, że między stronami nie doszło do zawarcia umowy pożyczki o treści wynikającej z dokumentu widniejącego w aktach sprawy na k. 21 i nast. to jednak w świetle reguły ciężaru dowodu powód był obowiązany w toku tego postępowania wykazać, że w jakikolwiek inny sposób pozwany złożył oświadczenie woli wyrażające zgodę na zawarcie umowy pożyczki na warunkach wynikających z w/w dokumentu. Zgodnie z art. 60 kc z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Zgodnie zaś z art. 61§1 i §2 kc oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Artykuł 60 kc wyraża zasadę swobody formy, wedle której wola osoby skierowana na wywołanie zamierzonego skutku prawnego związanego z dokonywaną czynnością prawną, może być uzewnętrzniona w każdy dowolny sposób, ujawniający ją tak, że staje się dostatecznie zrozumiała dla adresata. W konsekwencji ujawnienie woli osoby dokonującej czynności prawnej może nastąpić także w sposób dorozumiany, przez jakiekolwiek zachowanie się, uzewnętrzniające tę wolę w sposób obiektywnie zrozumiały, które wyraża wolę wywołania skutków prawnych, objętych treścią czynności prawnej. Złożenie oświadczenia może być zarówno jednostkową czynnością, jak i całym procesem zachowań podmiotu składającego to oświadczenie, o ile w oparciu o całokształt okoliczności można podmiotowi składającemu oświadczenie przypisać zamiar wywołania określonych skutków prawnych, czyli gdy zachowanie to niesie za sobą określony komunikat mający wywołać skutki prawne.

Jak wynika z przedmiotowej umowy pożyczki warunkiem zawarcia umowy oraz udzielenia pożyczki było utworzenie profilu klienta na stronie internetowej pożyczkodawcy, podanie niezbędnych danych, pozytywna weryfikacja wniosku i zdolności kredytowej pożyczkobiorcy oraz złożenie wniosku o pożyczkę. W ocenie Sądu powód w niniejszym procesie nie musiał wykazywać dokumentami całej procedury poprzedzającej udzielenie pozwanemu pożyczki przez pożyczkobiorcę. Obowiązkiem powoda było wykazanie faktu zawarcia umowy, z której wywodzi swoje roszczenie, któremu to obowiązkowi podołał przedkładając szereg dokumentów, w tym wydruk umowy pożyczki (...) nr (...).

W ocenie Sądu pozwany utworzył profil klienta i złożył pożyczkodawcy takowy wniosek o udzielenie pożyczki, w ramach którego wyraził również wolę zawarcia umowy pożyczki. Trudno bowiem racjonalnie wytłumaczyć, w jaki sposób pożyczkodawca wszedł w posiadanie takich danych pozwanego, jak: adres zamieszkania, seria i numer dowodu osobistego, numer P., adres e-mail jeśli sam mu ich nie udostępnił. Wskazać należy, iż bezsprzecznie powyższe dane należą do pozwanego, gdyż pozwany posługiwał się nimi m.in. w udzielonym pełnomocnikowi pełnomocnictwie (imię, nazwisko, numer P., adres zamieszkania). Zważyć wymaga, iż w tym zakresie pozwany nie twierdził, by ktoś wykorzystał jego dane osobowe do uzyskania pożyczki. Logicznym w świetle zasad doświadczenia życiowego jest, że gdyby zdarzenie takie miało miejsce, to pozwany zawiadomiłby organy ścigania. Tak postępuje człowiek należycie dbający o swoje interesy. Nadto w ocenie Sądu, w świetle zasad wiedzy nie do przyjęcia jest koncepcja, w której podmiot profesjonalny, którego głównym przedmiotem działalności jest udzielanie pożyczek, zrefinansowałby pożyczkę niezarejestrowanej u siebie, jako klient, osoby i bez uprzedniego wniosku w tym zakresie. Przypomnienia wymaga w tym miejscu, iż rejestrując się na stronie pożyczkodawcy pożyczkobiorca był zobowiązany do udostępnienia szeregu swoich danych. Zaś przekazanie przez pozwanego powodowi (poprzednikowi prawnemu) swoich danych osobowych i adresowych, a także innych danych wymaganych przez system rejestracyjny, świadczy o tym, że pozwany miał jednoznaczną wolę zawarcia umowy.

W związku z powyższym dowody przedłożone przez powoda w ocenie Sądu są wystarczające dla uznania za udowodniony fakt zawarcia umowy pożyczki i nie stoi temu na przeszkodzie okoliczność, że umowa ta nie została własnoręcznie podpisana przez pozwanego.

Zaś na potwierdzenie wykonania przez pożyczkodawcę umowy pożyczki powód przedłożył potwierdzenie wykonania transakcji płatniczej kwoty 2.300,00 zł na rachunek bankowy nr (...), gdzie jako odbiorca został wskazany pozwany, zaś w tytule transakcji „ (...) umowa pożyczki (...) nr (...)”. Transakcja ta została opatrzona numerem pożyczki, jak i została dokonana na nr konta tożsamy ze wskazanymi na wydruku umowy pożyczki załączonej do pozwu, jak również zostały wykonane następnego dnia po zawarciu umowy pożyczki, z której powód wywodzi swoje roszczenie. W tym miejscu podnieść wymaga, iż pozwany nie zaprzeczał, że rachunek bankowy numer (...) nie należał do niego.

Podnieść należy, iż powód poza kwotą główną dochodzi opłat, które nie zostały przez pozwanego dotychczas uregulowane, a wynikające z przedmiotowej umowy w postaci opłaty i odsetek. Wszystkie opłaty dodatkowe były w niej jasno przedstawione, co więcej już na pierwszej stronie umowy pożyczki znajdowała się tabela zawierająca informacje o kwocie pożyczki, jak również związanych z nią kosztów, w związku z tym powód miał prawo zobowiązać pozwanego do ich zapłaty. Wskazać wymaga, iż przedmiotowa umowa pożyczki jasno określa wysokość zastosowanych kosztów, tj. prowizji. Nie tworzą one stanu swobody, dowolności czy uznaniowości powoda, co mogłoby zagrażać prawom pozwanego. J. S. zawierając umowę miał pełną wiedzę o wysokości opłat, które obowiązany będzie uiścić, gdyż zostały one precyzyjnie i jednoznacznie wskazane w umowie. Nie ma podstaw, aby uznać, że postanowienia te naruszają istotnie interesy konsumenta. Od konsumenta, decydującego się na zawarcie umowy należy wymagać również odpowiedniego poziomu staranności i rozwagi. W niniejszej sprawie brak było jakichkolwiek podstaw, aby przyjąć, że poprzednik prawny powoda, zawierając z pozwanym przedmiotową umowę, wykorzystał jego niewiedzę lub naiwność, zmierzał do dezinformacji, czy też wywołał jego błędne przekonanie, co do wysokości spłaty. W badanej sprawie zdaniem Sądu samo nałożenie na pożyczkobiorcę obowiązku uiszczenia prowizji nie może być postrzegane za naruszające dobre obyczaje lub rażąco naruszające interesy konsumenta. Stosowanie tego rodzaju opłat przez instytucje finansowe jest powszechnie praktykowane, gdyż ma zrekompensować w sposób zryczałtowany koszty ponoszone przez powyższe podmioty celem zawarcia umowy z konsumentami. Dochodzona przez stronę powodową kwota tytułem pozaodsetkowych kosztów kredytu nie przekracza limitu określonego według wzoru z art. 36a ust. 1 ukk. Przywołany przepis art. 36a cyt. ustawy, w kontekście uzasadnienia projektu ustawy, wskazuje na dopuszczalną wysokość limitu kosztów kredytu, która w umowie nie została przekroczona. Z tego względu powyższego postanowienia umownego w ocenie Sądu nie można uznać za klauzulę abuzywną w rozumieniu art. 385 ¹ kc.

Reasumując w ocenie Sądu kwestionowanie przez J. S. istnienie dochodzonego przez powoda roszczenia jest gołosłowne, nie poparte żadnym materiałem dowodowym, przytoczone dla osiągnięcia korzystnego dla siebie rozstrzygnięcia. Zaś jego zarzuty wynikały wyłącznie z przyjętej przez niego linii obrony i zostały zgłoszone wyłącznie na użytek niniejszego procesu. Pozwany w zakresie w jakim nie zgadzał się z twierdzeniem pozwu powinien był zgodnie z zasadą ciężaru dowodu podjąć inicjatywę dowodową (art. 6 kc, art. 232 kpc). W świetle przytoczonej powyżej zasady wszelkie zaniechania działań przez pozwanego, jego zaniedbania i przeoczenia w gromadzeniu dowodów, stanowią wyraz swobody w prowadzeniu sporu przed Sądem i obciążają w konsekwencji pozwanego. Wszystkie niekorzystne skutki takich zaniedbań pozwany musi ponieść sam.

Mając powyższe na uwadze, uznając żądanie pozwu za w pełni zasadne, zasądzono od pozwanego J. S. na rzecz powoda kwotę 2.832,03 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 17 kwietnia 2025 roku do dnia zapłaty, o czym w pkt. I – szym sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd rozstrzygnął w myśl art. 481§1 kc, zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II – gim sentencji wyroku na podstawie art. 98 kpc regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Powód wygrał proces w całości, a zatem należy mu się od strony pozwanej zwrot kosztów procesu. Na koszty postępowania w przedmiotowej sprawie złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 200 zł (50,00 zł uiszczona w elektronicznym postępowaniu upominawczym), koszty zastępstwa procesowego strony powodowej w wysokości 900,00 zł obliczonego stosownie do §2 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Od kosztów procesu zasądzono odsetki za opóźnienie zgodnie z art. 98§11 kpc.

Dnia 28 listopada 2025 r. SSR A. Jędra

Z/ (...)

Dnia 28 listopada 2025 r. SSR A. Jędra