Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 17 lutego 2022 r. zmodyfikowanym w piśmie procesowym z dnia 20 lipca 2023 r. wnioskodawczyni M. S. (1) wniosła o stwierdzenie nabycia, przez zasiedzenie, z dniem 1 stycznia 2010 r., własności nieruchomości położonej w Z. o nr ewidencyjnym (...), o powierzchni 0,5672 ha.

W uzasadnieniu swego żądania wnioskodawczyni wskazuje, że jej ojciec W. S. otrzymał przedmiotową nieruchomość pod koniec lat 70. XX wieku od swej matki H. S. w drodze nieformalnej umowy odpowiadającej treści umowie dożywocia. W okresie tym W. S., w drodze postępowania uwłaszczeniowego, stał się właścicielem innej działki siedliskowej, o nr (...), a działka objęta wnioskiem wraz z działką siedliskową stanowiła jedno gospodarstwo rolne. Od chwili przekazania gospodarstwa przez H. S. nieruchomością władał jej syn W. S. i jako najpóźniejszą datę lat 70. uznać należy datę 31 grudnia 1979 r., jako datę początku władania przez wyżej wskazanego przedmiotową nieruchomością, a tym samym początkiem biegu terminu zasiedzenia.

M. S. (1) argumentuje, że nieruchomość objętą wnioskiem otrzymała od swego ojca W. S. w 1999 r. Wnioskodawczyni podnosi, że jest uważana przez osoby trzecie za właścicielkę wskazanej nieruchomości, opłaca z niej daniny publiczne, a rzeczony grunt był i jest przez ostatnie dziesięciolecia uprawiany. Wnioskodawczyni wskazuje, że nie było sporów granicznych co do nieruchomości objętej wnioskiem i nikt też nie kwestionował jej prawa do przedmiotowej działki o nr (...) ( 3-4v, k. 50-51, k. 87, k. 103 i k. 104).

Uczestnicy w osobach: Z. S. i J. S. (1) przyłączyli się do wniosku wnioskodawczyni ( k. 27, k. 87, k. 103 i k. 104).

Uczestnicy w osobach: K. S. (1), J. S. (2), E. S., M. S. (2), B. S., A. B., K. M. sprzeciwili się wnioskowi.

Uczestniczka J. S. (2) wskazywała, że z przedłożonych przez wnioskodawczynię materiałów wynika, że przedmiotowa nieruchomość była w posiadaniu W. S. już w czasie dokonywania uwłaszczenia przez niego na innej nieruchomości. Brak uregulowania przez W. S. w postępowaniu uwłaszczeniowym dotyczącym działki siedliskowej również działki (...) rodzi podejrzenie u uczestniczki, iż nieruchomość ta nie mogła być w jego posiadaniu przez okres uprawniający go do uwłaszczenia tej nieruchomości zgodnie z przeprowadzonym wówczas postępowaniem. Jeżeli natomiast nieruchomość ta faktycznie była w posiadaniu i z nieznanych przyczyn nie zostało to uregulowane, to zgodnie z przepisami ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych W. S. stał się właścicielem tej nieruchomości w końcówce lat 70. XX wieku i nieruchomość ta winna wchodzić w skład spadku po nim, a nie stanowić przedmiot zasiedzenia.

Uczestniczka ta argumentuje, że biorąc pod uwagę, że W. S. wszedł z końcem lat 70. w posiadanie przedmiotowej działki, to w jej ocenie należałoby go traktować jako posiadacza w dobrej wierze, bowiem jak wynika z przedłożonych dowodów nabył on tą nieruchomość w drodze nieformalnej umowy. Obowiązujące wówczas przepisy odnoszące się do terminu zasiedzenia wskazywały w takim przypadku 10 letni okres do zasiedzenia (w przypadku dobrej wiary) i 20 letni (w przypadku złej wiary). Tym samym W. S. nabył przedmiotową nieruchomość przez zasiedzenie już w latach 80. XX wieku na zasadzie dobrej wiary. W ocenie uczestniczki nie można dokonać zasiedzenia już raz zasiedzianej nieruchomości.

J. S. (2) wskazuje, że w przypadku kiedy władztwo nad nieruchomością przejmuje tylko jeden spośród kilku spadkobierców, to powinien on zamanifestować na zewnątrz swoje zamiary posiadania nieruchomości jak właściciel, a w przedmiotowym przypadku takie zdarzenie nie miało miejsca. Uczestniczka ta argumentuje, że jeżeli w chwili śmierci spadkodawcy, spadkobierca posiadał wiedzę, że nie jest jedynym spadkobiercom, staje się on posiadaczem w złej wierze. W takim przypadku bieg zasiedzenia zostanie przerwany, a spadkobierca, który wbrew woli innych spadkobierców ma zamiar samoistnego posiadania w złej wierze nabędzie własność nieruchomości przez zasiedzenie po upływie 30 lat od śmierci spadkodawcy.

Uczestniczka kwestionuje otrzymanie nieruchomości przez wnioskodawczynię i doliczenie czasu posiadania przez jej poprzednika. Wskazuje, że nie pozwala na doliczenie czasu posiadania przez inny podmiot samowolne zawładnięcie rzeczą przez obecnego posiadacza.

Uczestnicy w osobach: E. S., M. S. (2), B. S., A. B., K. M. podnosili, iż wnioskodawczyni nie przedstawiła dowodów na nabycie przedmiotowej nieruchomości przez W. S. oraz poświadczających, że nieruchomość objęta wnioskiem została jej przekazana. Uczestnicy ci wskazywali, że nieruchomość o nr (...) była własnością H. S. ( k. 46, k. 87, k. 60-63, k. 96, k. 103 i k. 104).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny

Nieruchomość objęta wnioskiem położona jest Z., oznaczona jest nr ewidencyjnym (...) i ma powierzchnię 0,5672 ha. W przeszłości właścicielem m.in. tej działki był W. S., mąż M. S. (3). W. S. zmarł w 1939 r., a jego żona M. w 1965 r. Posiadali oni 4 dzieci: T. P., K. S. (2), J. P. i J. S. (3), który zmarł podczas II W. Światowej pozostawiwszy po sobie syna W. S.. Podczas przeprowadzonego postępowania uwłaszczeniowego w trybie art. 1, 8 i 12 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych sporządzony został w dniu 24 stycznia 1975 r. protokół dotyczący ustalenia stanu faktycznego i prawnego użytkowania gospodarstwa rolnego położonego m.in. w Z.. Z treści tego protokołu wynika, że po W. S. (mężu M. S. (3)) pozostały grunty, które podzielili spadkobiercy ustawowi postanowieniem sądu z dnia 3 kwietnia 1970 r. w sprawie Ns 13/70. Treść tego protokołu wskazuje, że W. S. (syn J.) otrzymał działkę o nr ewidencyjnym (...) i powierzchni 0,57 ha. Na przedmiotową nieruchomość nie został wydany akt własności ziemi pomimo tego, że działka ta w wyniku nieformalnej umowy znalazła się w posiadaniu W. S. (syna J.) i spełnione zostały wówczas przesłanki do uregulowania własności tej działki zgodnie z ww. ustawą. W wypisie z rejestru gruntów Starostwa Powiatowego w Z. co do przedmiotowej nieruchomości wpisany jest W. S. (syn J.), a charakter jego władania określony został jako władanie samoistne. Natomiast akt własności ziemi został wydany na rzecz W. S. (syna J.) co do działki siedliskowej o nr (...) położonej w Z. ( dowód: wypis i wyrys z rejestru gruntów – k. 25-26, kopia aktu własności ziemi działki (...) – k. 52, akta uwłaszczeniowe – k. 69-81v, zeznania Z. S. – k. 86-86v, zeznania J. S. (1) – k. 87v).

Nieruchomość o nr (...) od co najmniej 1970 r., tj. od kiedy doszło do podziału spadku po W. S. (mężu M. S. (3)), W. S. wraz ze swą żoną Z. S. użytkował do swej śmierci tj. do 2000 r. sadząc tam ziemniaki i siejąc zboże oraz opłacając daniny publiczne z tej nieruchomości. To W. i Z. małż. S. decydowali co robić na tej ziemi, jak z niej korzystać. Po śmierci W. S. tak samo użytkowała tą nieruchomość jego córka M. S. (1) i to ona od tej pory uiszczała podatki z tego gruntu i decydowała o tej ziemi. Zarówno W. S., jak i jego córka M. do prac rolnych na tej działce wynajmowali osoby trzecie, które na ich polecenie i po opłaceniu wykonywały zlecone czynności rolnicze. Od 2000 r. M. S. (1) na własne potrzeby wykorzystywałam płody rolne, które przynosiła ta ziemia ( dowód: potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia decyzji podatkowej – k. 8-8v, informacyjne wyjaśnienia M. S. (1), K. S. (1) i J. S. (2) – k. 46-47v potwierdzone w ich zeznaniach – k. 87-88, zeznania Z. S. – k. 86-86v, zeznania J. S. (1) – k. 87v, zeznania świadków: M. B. i M. R. – k. 47v-48v).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje

W ocenie sądu wniosek jest niezasadny i podlega oddaleniu.

Sąd swe rozstrzygnięcie oparł o zgromadzony materiał dowodowy, któremu dał wiarę w postaci dokumentów urzędowych i prywatnych wskazanych w powyższym stanie faktycznym. Dokumenty te w swej treści tworzą spójną i logiczną całość, nie były kwestionowane przez żadną ze stron i nie budzą żadnych wątpliwości dlatego sąd dał im wiarę w całej rozciągłości.

Sąd w całości dał wiarę zeznaniom świadków: M. B. (k. 47v-48) i M. R. (k. 48-48v). Z zeznań powyższych świadków wynika, że przedmiotowa nieruchomość o nr (...) była użytkowana rolniczo, od lat 70. XX wieku, najpierw przez W. S., a po jego śmierci w 2000 r. przez jego córkę M. S. (1) i to te osoby decydowały o tej działce na przestrzeni tych lat. W ocenie sądu wskazywane przez przywołanych świadków okoliczności pozostają ze sobą spójne, logiczne, uzupełniają się wzajemnie i nie budzą, zdaniem sądu, żadnych wątpliwości. Dlatego też na tych podstawach sąd uznał zeznania powyższych osób za wiarygodne, choć nie przesądzały one o zasadności wniosku o zasiedzenie, o czym sąd wskaże w dalszej treści uzasadnienia.

Czyniąc ustalenia faktyczne sąd opierał się nadto na zeznaniach M. S. (1) (k. 87-87v poprzedzone jej informacyjnymi wyjaśnieniami – k. 46-46v), K. S. (1) (k. 87v-88 poprzedzone jego informacyjnymi wyjaśnieniami – k. 46v-47), J. S. (2) (k. 88 poprzedzone jej informacyjnymi wyjaśnieniami – k. 47-47v), Z. S. (k. 86-86v), J. S. (1) (k. 87v), które okazały się przydatne do rozstrzygnięcia sprawy. Sąd nie powziął żadnych wątpliwości co do treści tak zebranego materiału dowodowego i przyznał mu walor wiarygodności. Jednocześnie sąd miał na uwadze, że do oceny materiału dowodowego w postaci zeznań wnioskodawczyni i uczestników należy podejść z dużą ostrożnością z uwagi m.in. na stosunki łączące uczestników postępowania (rodzina) i fakt zainteresowania każdego z uczestników postępowania rozstrzygnięciem sprawy na jego korzyść. Sąd oparł się na tych zeznaniach stron, które znalazły swoje potwierdzenie w dowodach zebranych podczas postępowania oraz na tym czy tworzą one logiczną i spójną całość z dowodami, którym sąd przyznał już walor wiarygodności. Sąd wziął również pod uwagę te okoliczności, które nie były przez strony kwestionowane i na tych podstawach oparł ustalony stan faktyczny.

Tak oceniając materiał dowodowy w postaci zeznań stron postępowania sąd - oczywiście przy uwzględnieniu powyższej argumentacji - uznał te zeznania za ważne i miarodajne. Dlatego też nie sposób było kategorycznie i jednoznacznie ocenić treść tych zeznań wobec czego sąd z treści ich zeznań, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego, zdołał wydobyć istotne informacje, na których oparł ustalony stan faktyczny.

Sąd nie dał wiary zeznaniom uczestniczek: B. S., E. S. i A. B. (k. 103-104), bowiem osoby te w treści swych zeznań wskazywały na nieruchomość nie objętą wnioskiem, gdyż ich depozycje odnosiły się do działki siedliskowej o nr ewidencyjnym (...). Dlatego treść ich zeznań nie odnosiła się w ogóle do przedmiotu niniejszego postępowania i nie przyczyniła się do wydanego rozstrzygnięcia.

Przechodząc do rozważań prawnych wskazać należy, iż wniosek M. S. (1) podlegał oddaleniu, bowiem nieruchomość objęta wnioskiem była własnością jej poprzednika prawnego tj. jej ojca W. S., a tym samym wnioskodawczyni nie mogła doliczyć sobie okresu posiadania właściciela, jak również sama nie posiadała wskazanej nieruchomości przez okres uprawniający do jej zasiedzenia.

Materiał dowodowy wskazuje, że W. S. (syn J.) nieformalną umową opartą o postanowienie sądu z dnia 3 kwietnia 1970 r. w sprawie Ns 13/70 stał się właścicielem nieruchomości o nr ewidencyjnym (...) i powierzchni 0,57 ha. Informacja ta ujęta została w protokole uwłaszczeniowym z dnia 24 stycznia 1975 r. dot. innych działek niż wskazana powyżej (k. 81). Niemniej jednak, w ocenie sądu, brak przeprowadzenia postępowania uwłaszczeniowego w trybie ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych (Dz. U. z 1971 r., Nr 27, poz. 250), co do działki objętej wnioskiem, nie powoduje, że nieruchomość ta nie posiadała właściciela.

Wskazać należy, że celem ustawy z dnia 26 października 1971 r. było uporządkowanie stosunków własnościowych na wsi będących konsekwencją dokonywania nieformalnego obrotu nieruchomościami między rolnikami, wskutek których dochodziło do obrotu ziemią i stan posiadania nieruchomości odbiegał od jej stanu prawnego. Nabycie własności nieruchomości rolnej na podstawie art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych następuje z mocy prawa, a orzeczenie sądu stwierdzające to nabycie ma charakter deklaratoryjny. W uchwale z dnia 26 listopada 1992 r., III CZP 145/92 (nie publ.) Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że dopuszczalne jest ujawnienie w księdze wieczystej prawa własności na podstawie aktu własności ziemi wydanego wcześniej niż zawarta umowa darowizny na rzecz innej osoby, wpisanej następnie do księgi wieczystej jako właściciel. W uzasadnieniu tej uchwały stwierdzono, że zgodnie ze szczególnymi przepisami o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, zarówno organy administracji w swoich decyzjach (art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych), jak i sądy w postanowieniach stwierdzających nabycie własności (art. 5 § 3 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych - Dz. U. z 1982 r., Nr 11, poz. 81) określały jedynie osobę nabywającą w tej drodze własność nieruchomości. Ostateczna decyzja lub prawomocne postanowienie sądu stwierdzające nabycie własności nieruchomości stanowiły podstawę do ujawnienia nowego stanu własności w księdze wieczystej. Stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych, powołanego jako podstawa nabycia własności w akcie własności ziemi, do nabycia tego dochodziło z mocy samego prawa, tj. z dniem wejścia w życie tej ustawy. Oznacza to, że nabycie własności przez uwłaszczenie następujące z mocy prawa, ma charakter pierwotny, zaś postanowienie sądu, czy też decyzja jedynie okoliczność tę deklaratywnie stwierdza (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1996 r., III CZP 50/96, OSNC 1996/11/141, postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2001 r. I CKN 233/99, nie publ, z dnia 20 lutego 2003 r, II CKN 1237/00 nie publ., z dnia 29 listopada 2005 r., III CK 285/05, nie publ. oraz z dnia 18 czerwca 2009 r., II CSK 4/09, nie publ.).

Ustawa z której wynika prawo do uwłaszczenia wprawdzie już nie obowiązuje, ale możliwym jest uzyskanie nabycia nieruchomości na jej podstawie, ponieważ orzeczenie sądu, jak już wskazano powyżej, ma charakter deklaratoryjny, co oznacza że sąd jedynie stwierdza, iż nieruchomość stanowi własność danej osoby z mocy prawa, a nie przyznaje tej osobie prawa własności. Aby nabyć własność nieruchomości na podstawie uwłaszczenia konieczne jest wykazanie, że osoba, która w chwili wejścia w życie ustawy, tj. 4 listopada 1971 r. była posiadaczem samoistnym nieruchomości i władała nią od co najmniej 5 lat, a w przepadku posiadania w złej wierze od 10 lat. Uwłaszczenia można się ubiegać również na rzecz osoby, która nabyła własność nieruchomości na podstawie umowy cywilnoprawnej, jednak nie została dochowana wymagana forma aktu notarialnego. Mowa tutaj w szczególności o umowach sprzedaży, darowizny, czy zamiany. Wówczas jednak należy wykazać, że do zawarcia takiej umowy doszło.

W ocenie sądu oznacza to, że sądy w sprawach dotyczących własności nieruchomości mają możliwość badania przesłanek nabycia własności nieruchomości w trybie uwłaszczeniowym, przy zastosowaniu dopuszczalnych prawem instytucji (zgodnie z zasadami wykładni przepisów odnoszonych do ustalonych stanów faktycznych). Taką możliwość miał sąd w sprawie niniejszej, w której przesłanką oceny zasadności wniosku o zasiedzenie było ustalenie faktycznego zakresu nabycia własności przez osoby wskazane w aktach uwłaszczeniowych z uwzględnieniem funkcjonującego w orzecznictwie i nauce prawa poglądu dotyczącego obowiązku badania stanu posiadania nieruchomości na datę 4 listopada 1971 roku także w zakresie jego zgodności ze stanem wynikającym z danych w rejestrze gruntów, który odwzorowuje jedynie granice działek, jako jednostek ewidencyjnych, nie przesądza zaś w sposób absolutny zakresu władztwa, a przez to skutków w postaci prawa własności do nieruchomości.

Podsumowując powyższe rozważania wskazać należy, iż jak wynika z przedstawionych pod osąd dowodów (akt postępowania uwłaszczeniowego – k. 69-81v) W. S. syn J. spełniał warunki do uzyskania własności nieruchomości objętej niniejszym wnioskiem (dz. 3558) z dniem 4 listopada 1971 r. tj. stosownie do art. 1 ust. 1 ustawy o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych. Skoro zaś, czy to decyzja administracyjna, czy też orzeczenie sądu ma charakter deklaratoryjny, to oznacza to, że w każdym z tych postępowań dochodzi jedynie do stwierdzenia, iż nieruchomość stanowi własność danej osoby z mocy prawa, a nie przyznaje się tej osobie prawa własności. Tym samym uznać należało, że wnioskodawczyni M. S. (1) nie mogła doliczyć do swego posiadania czas posiadania swego poprzednika (art. 176 k.c.), gdyż jej poprzednik W. S. nie był posiadaczem, lecz właścicielem przedmiotowej nieruchomości. Przepis art. 176 § 1 k.c. nie daje podstawy do doliczenia do czasu posiadania prowadzącego do zasiedzenia posiadania wykonywanego przez właściciela nieruchomości (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2021 r., (...) 66/21, LEX nr 3412797).

Skoro wnioskodawczyni nie mogła doliczyć posiadania, o którym wskazano wyżej, to należało zbadać, czy sama spełniała warunki do stwierdzenia własności nieruchomości przez zasiedzenie od chwili wejścia w posiadanie rzeczonej nieruchomości.

Zgodnie z treścią art. 172 k.c. posiadacz nieruchomości nie będący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze (zasiedzenie). Po upływie lat trzydziestu posiadacz nieruchomości nabywa jej własność, choćby uzyskał posiadanie w złej wierze. Norma ta określa przesłanki nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości. Kumulatywnym warunkiem niezbędnym do skutecznej jej realizacji jest upływ oznaczonego przez ustawę terminu nieprzerwanego posiadania samoistnego, a długość tego terminu zależy od dobrej lub złej wiary w chwili nabycia posiadania. W dobrej wierze jest posiadacz, który pozostaje w błędnym, ale usprawiedliwionym okolicznościami przeświadczeniu, że przysługuje mu prawo własności. Oczywiście, w przypadku zasiedzenia nieruchomości, chodzi o takie przeświadczenie w chwili uzyskania posiadania. Podnieść także należy, że stan posiadania współtworzą fizyczny element ( corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru ( animus) władania rzeczą dla siebie. W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze animus domini (posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel"). Przy ustalaniu charakteru posiadania – manifestowanym na zewnątrz wobec otoczenia zachowaniem posiadacza. Władanie nieruchomością prowadzące do zasiedzenia musi być przy tym manifestowane przez cały okres jego trwania w taki sposób, aby wola władania taką nieruchomością „jak właściciel” dla osób postronnych nie budziła wątpliwości.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego, który stanowił podstawę ustalonego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawczyni M. S. (1) weszła w posiadanie nieruchomości o nr ewidencyjnym (...) po śmierci swego ojca W. S., tj. w roku 2000. W niniejszej sprawie nie można wnioskodawczyni przepisać dobrej wiary. Materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, iż weszła ona w posiadanie nieruchomości objętej wnioskiem w sposób niesformalizowany, po prostu zaczęła użytkować przedmiotowy grunt, należący uprzednio do jej rodziców po śmierci swego ojca. Ugruntowany w orzecznictwie jest pogląd, że nie jest samoistnym posiadaczem w dobrej wierze osoba, która weszła w posiadanie nieruchomości na podstawie umowy mającej na celu przeniesienia własności, zawartej bez zachowania formy aktu notarialnego. Nieformalny nabywca nieruchomości jest jej posiadaczem w złej wierze, wie bowiem że ze względu na niezachowanie formy aktu notarialnego nie nabył prawa własności (Uchwała składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 6 grudnia 1991 roku, sygn. III CZP 108/91, OSNCP 1992, z. 4, poz. 48 oraz orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 23 kwietnia 1997 r., I CKN 74/97, OSNC 1997, z. 11, poz. 171). Jeśli zatem wnioskodawczyni weszła w posiadanie nieruchomości bez zachowania jakiejkolwiek formy przewidzianej dla przeniesienia własności nieruchomości, to oznacza, że była ona posiadaczem samoistnym przedmiotowej działki w złej wierze. Powyższe skutkuje trzydziestoletnim posiadaniem zmierzającym do nabycia własności. Niewątpliwie okres ten nie upłynął w niniejszym przypadku.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż w judykaturze Sądu Najwyższego występuje utrwalony już pogląd, zgodnie z którym sąd nie ma obowiązku prowadzenia z urzędu postępowania dowodowego w celu ustalenia okoliczności istotnych z punktu widzenia wnioskodawcy. Obowiązek wskazania faktów i dowodów na potwierdzenia zaistnienia przesłanek zasiedzenia spoczywa na zainteresowanym. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że zawarte w art. 610 § 1 k.p.c. odesłanie do przepisów o stwierdzeniu nabycia spadku dotyczy jedynie regulacji odnoszących się do ogłoszenia i orzeczenia, nie obejmuje natomiast przewidzianego w art. 670 § 1 k.p.c. obowiązku ustalania z urzędu kręgu uprawnionych (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z 12 czerwca 1986 r., III CZP 28/86, OSNC 1987, nr 5-6, poz. 74; postanowienia Sądu Najwyższego: z 13 października 2010 r., I CSK 582/09; z 15 września 2011 r., II CSK 657/10; z 22 stycznia 2018 r., I CSK 205/17, i z 24 czerwca 2021 r., II CSK 175/21).

Zatem, zdaniem sądu, brak było podstaw do przyjęcia, iż zostały spełnione ustawowe przesłanki nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie, którymi są jej posiadanie samoistne przez oznaczony czas (art. 172 § 1 i 2 k.c.).

Dlatego też sąd, biorąc pod uwagę wszystkie wyżej przytoczone argumenty, orzekł jak w punkcie I (pierwszym) sentencji postanowienia.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 520 § 1 k.p.c., bowiem w rozpoznawanej sprawie nie zachodzą przesłanki uzasadniające odejście od zasady wyrażonej w przywołanym przepisie, Dlatego sąd orzekł jak w punkcie II (drugim) postanowienia.

Sędzia Robert Tomikowski