Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 sierpnia 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący	sędzia Monika Podgórska
Protokolant	Kamil Waniek

po rozpoznaniu w dniu 9 sierpnia 2024 roku w Radomiu na rozprawie

sprawy z powództwa W. Z.

przeciwko T. B.

o zapłatę

I.  zasądza od T. B. na rzecz W. Z. kwotę 4.200 zł (cztery tysiące dwieście złotych) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 600 zł od dnia 11 marca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 maja 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 lipca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od T. B. na rzecz W. Z. kwotę 1.317 zł (tysiąc trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem opłaty za czynności radcy prawnego wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za czas od dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt V GC 520/23

UZASADNIENIE

W. Z., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w R. wniosła o zasądzenie na jej rzecz od T. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w P. kwoty 4.200 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 600 zł od dnia 11 marca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 maja 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 czerwca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 lipca 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 sierpnia 2022 roku do dnia zapłaty,

- 600 zł od dnia 11 września 2022 roku do dnia zapłaty

oraz kosztami procesu według norm przepisanych, w tym kosztami zastępstwa procesowego. Uzasadniając swoje roszczenie powódka wskazała, że w dniu 19 maja 2019 roku zawarła z pozwanym umowę franczyzy. Umowa przewidywała udzielenie odpłatnej licencji na korzystanie ze znaku franczyzodawcy w celu świadczenia usług edukacyjnych polegających na prowadzeniu kursów umysłowych. Nadto franczyzobiorca zobowiązany pozostawał do dokonywania comiesięcznych opłat w kwocie 600 złotych w terminie do 10 dnia każdego miesiąca. Umowa wprawdzie została wypowiedzenia ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2022 roku, jednakże należności z niej wynikające nie zostały uregulowane, pomimo wystosowanego wezwania do zapłaty. Powódka wskazała jednocześnie w treści pozwu sposób zarachowania uiszczonych uprzednio należności ( pozew - karty: 2-4 i verte akt sprawy).

Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Radomiu w dniu 1 grudnia 2022 roku wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym ( nakaz zapłaty - karta 31 akt sprawy).

Pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym domagał się oddalenia powództwa oraz zasądzenia na jego rzecz od powódki kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Przyznał fakt zawarcia umowy franczyzy. Podniósł, iż na skutek małego zainteresowania zajęciami treningu pamięci w okresie pandemii (...), wypowiedział umowę franczyzy w dniu 13 lipca 2022 roku oraz, że zapłacił wszystkie należności wynikające z wystawionych faktur VAT. Pozwany wskazał, iż powódka zawiesiła działalność gospodarczą w okresie od maja do września 2022 roku, zaś faktury wystawione do kwietnia 2022 roku zostały uregulowane. Twierdził ponadto, że w okresie zawieszenia działalności gospodarczej, powódka wystawiała faktury wbrew prawu, zatem żądanie opłat licencyjnych należy uznać za bezprawne ( sprzeciw od nakazu zapłaty - karty: 42-46 akt sprawy).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

W dniu 19 maja 2019 roku W. Z., prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w R. zawarła z T. B. prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w P. umowę franczyzy. Umowa obejmowała ustalenie warunków współpracy i świadczenia usług dotyczących prowadzenia kursów treningu pamięci i szybkiego czytania. W § 8 umowy strony ustaliły, iż franczyzobiorca jest obowiązany do uiszczenia jednorazowej opłaty licencyjnej w wysokości 6.000 zł brutto oraz comiesięcznych opłat stałych w kwocie 600 złotych brutto, płatnych do 10 dnia każdego miesiąca. Umowa została zawarta na okres 5 lat, z możliwością jej wypowiedzenia za pięciomiesięcznym okresem, liczonym w pełnych miesiącach kalendarzowych ( umowa franczyzy– karty: 9-12 akt sprawy).

W okresie obowiązywania umowy, T. B. uiszczał na rzecz W. Z. miesięczne opłaty licencyjne ( polecenia przelewów – karty: 49-65 akt sprawy; historia operacji – karty 96-98 akt sprawy). Przelew z dnia 21 lutego 2022 roku (k. 49), W. Z. zarachowała na rzecz opłaty licencyjnej za miesiąc grudzień 2021 roku, przelew z dnia 27 kwietnia 2022 roku (k. 50) na rzecz należności za miesiąc styczeń 2022 roku, zaś przelew z dnia 11 sierpnia 2022 roku (k. 51) na rzecz zaległości za miesiąc luty 202 roku ( bezsporne).

W dniu 13 lipca 2022 roku W. Z. otrzymała oświadczenie T. B. o wypowiedzeniu umowy ( bezsporne).

Pismem z dnia 19 lipca 202 roku W. Z. wezwała T. B. do uiszczenia kwoty 3.600 złotych z tytułu miesięcznych opłat licencyjnych ( wezwanie do zapłaty wraz z dowodem – karty: 20-21 akt sprawy).

Sąd uwzględnił załączone do akt sprawy dokumenty, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Co do zasady ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd były bezsporne, rozstrzygnięcie niniejszej sprawy sprowadzało się do oceny stanu prawnego oraz faktów przedstawionych przez strony postępowania.

Sąd Rejonowy rozważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie za bezsporne – biorąc pod uwagę treść sprzeciwu od nakazu zapłaty - uznać należy, iż strony łączyła umowa franczyzy. Umowa została zawarta na okres 5 lat z możliwością jej wypowiedzenia przez każdą ze stron z zachowaniem pięciomiesięcznego okresu wypowiedzenia, przy czym okres wypowiedzenia liczony był w pełnych miesiącach kalendarzowych, począwszy od daty otrzymania stosowanego oświadczenia ( § 12 ust. 1 i 2 umowy – k. 11 verte). Bezspornym pozostało również to, że dnia 13 lipca 2022 roku powódka otrzymała od pozwanego wypowiedzenie umowy. Biorąc pod uwagę treść przywołanych zapisów umowy oraz złożone oświadczenie o jej wypowiedzeniu, Sąd uznał, iż umowa uległa rozwiązaniu z dniem 31 grudnia 2022 roku. Okres wypowiedzenia rozpoczął swój bieg od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu w którym złożono oświadczenie o wypowiedzeniu. Skoro powódka przyznała w treści pozwu, iż wypowiedzenie otrzymała w dniu 13 lipca 2022 roku, to licząc od dnia 1 sierpnia 2022 roku, okres wypowiedzenia umowy upłynął wraz z końcem 2022 roku. Za przyjęciem takiej koncepcji przemawia wykładnia językowa i celowościowa zapisów umowy, w której użyto określenia „pełnego miesiąca kalendarzowego”. Powyższe oznacza, że wszystkie obowiązki i uprawnienia jakie istniały po obu stronach umowy, obowiązywały do ostatniego dnia okresu wypowiedzenia, bowiem do tego dnia umowa łączyła strony. W ocenie Sądu powódka była uprawniona do żądania opłat licencyjnych za okres od marca do września 2022 roku.

Analizując natomiast zarzut podniesiony w nakazie zapłaty, to jest sposób zarachowania wpłat dokonanych przez pozwanego (luty, kwiecień i sierpień 2022 roku – polecenia przelewów k. 49 – 51), Sąd uznał, iż powódka mogła zarachować owe wpłaty na poczet najstarszych zaległości. Zgodnie z art. 451 § 1 k.c. dłużnik mający względem tego samego wierzyciela kilka długów tego samego rodzaju może przy spełnieniu świadczenia wskazać, który dług chce zaspokoić. Skoro pozwany dokonując przelewów, nie dokonał takiego wskazania - powódka – zgodnie z art. 451 § 3 k.c. - była uprawniona do zaliczenia wpłat na poczet najdawniej wymagalnego długu.

Kwestia zawieszenia działalności jest irrelewantna dla umowy łączącej strony, ma znaczenie w sferze podatkowej powódki. Przy czym przedsiębiorca w okresie zawieszenia działalności m.in.:

- może przyjmować należności,

- może osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed datą zawieszenia (art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 roku - Prawo przedsiębiorców - Dz. U. z 2024 r. poz. 236 ze zm.)

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że zawieszenie działalności gospodarczej samo w sobie nie stanowiło zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej przez W. Z.. Zgłoszenie zawieszenia działalności gospodarczej nie oznaczało zatem ustania bytu przedsiębiorcy, a jedynie przerwę w wykonywaniu działalności gospodarczej. Zatem, powódka w okresie zawieszenia działalności gospodarczej miała m.in. prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne do zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów oraz mogła osiągać przychody finansowe, także z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania działalności gospodarczej. Nie można tym samym dopatrzeć się podstaw do zwolnienia drugiej strony umowy cywilnej, od obowiązku świadczenia, w przypadku zawieszenia działalności gospodarczej przez W. Z..

Umowa łącząca strony nie zawierała zapisów korelujących zapłatę opłaty licencyjnej z wystawieniem faktury. Dla zobowiązań cywilnych brak faktury pozostaje bez znaczenia. Ma on znaczenie w sferze podatkowej, natomiast w prawie cywilnym – jedynie jako np. podstawa odpowiedzialności odszkodowawczej. Kwestia wymagalności opłat licencyjnych, ich terminowego regulowania, pozostawała niezależna od wystawienia faktury VAT.

Zarzut nieprawidłowego wykonania umowy przez powódkę (dostarczenia niedziałającego oprogramowania) podniesiony przez pozwanego na rozprawie w dniu 9 sierpnia 2024 roku - Sąd uznał za zgłoszony wyłącznie w celu przedłużenia postępowania, skoro pozwany zarzutu tego nie sformułował w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

Wobec powyższych ustaleń, Sąd po dokonaniu przedstawionej analizy stanu faktycznego i prawnego uznał, roszczenie powódki za uzasadnione i na podstawie przepisu art. 353 § 1 k.c., art. 750 k.c. w zw. z art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. i § 8 ust. 2 umowy łączącej strony. Z uwagi na opóźnienie w zapłacie po stronie pozwanego – Sad uwzględnił także żądanie powódki w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie, o których orzekł na podstawie oraz art. 481 § 1 i 2 k.c. w związku z § 8 ust. 3 umowy łączącej strony.

Zgodnie z wyrażoną w art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasadą odpowiedzialności za wynik procesu - strona przegrywająca zobowiązana jest zwrócić swojemu przeciwnikowi poniesione przez niego koszty procesu niezbędne do celowego dochodzenia swoich praw i celowej obrony. Pod pojęciem kosztów postępowania cywilnego należy rozumieć więc wszelkie koszty ponoszone przez podmioty postępowania w związku z jego tokiem. Koszty postępowania cywilnego obejmują zatem: koszty sądowe, na które składają się opłaty sądowe (opłata i opłata kancelaryjna), podlegające zwrotowi wydatki sądowe, koszty mediacji, koszty związane z udziałem strony występującej osobiście lub reprezentowanej przez pełnomocnika niewykwalifikowanego, na które składają się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie, koszty zastępstwa procesowego strony przez pełnomocnika wykwalifikowanego, na które składają się jego wynagrodzenie i poniesione wydatki, w tym opłata skarbowa od pełnomocnictwa ( uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 2003 roku, w sprawie III CZP 2/03). Mając na uwadze powyższe za koszty spełniające wskazane warunki, a poniesione przez powódkę, który spór wygrała Sąd uznał: opłatę od pozwu – 400 zł, opłatę za czynności radcy prawnego ustaloną na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radcy prawnego (Dz.U. z 2023 roku poz. 1935), opłatę skarbowe od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Opłatę za czynności pełnomocnika powódki Sąd ustalił na poziomie stawki minimalnej. Sąd podziela bowiem stanowisko orzecznictwa i doktryny prawniczej, że ustawodawca określając wysokość stawek minimalnych wynagrodzenia profesjonalnych pełnomocników za poszczególne czynności lub za udział w postępowaniach rozważył i uwzględnił wszelkie okoliczności charakterystyczne dla danego typu spraw. Tym samym w stawkach minimalnych odzwierciedlona została swoista wycena koniecznego nakładu pracy pełnomocnika związana ze specyfiką określonego rodzaju postępowań. Jednocześnie ustawodawca pozostawił sądom orzekającym możliwość uwzględnienia nadzwyczajnych, szczególnych okoliczności, które pojawiając się w danej sprawie zwiększają nakład pracy niezbędnej do prawidłowej realizacji obowiązków profesjonalnego pomocnika procesowego. Brak jest przesłanek zasądzenia wynagrodzenia wyższego od stawek minimalnych w przedmiotowej sprawie, gdyż wskazane powyżej okoliczności nie wystąpiły, skala aktywności pełnomocnika powódki pozostawała na przeciętnym poziomie.

Mając na uwadze Sąd orzekł w punkcie drugim wyroku na podstawie powołanych powyżej przepisów.