Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2024 roku

Sąd Rejonowy w Radomiu I Wydział Cywilny w składzie

Przewodniczący SSR Katarzyna Mizera

Protokolant Edyta Chaberek-Kowalczyk

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2024 roku w Radomiu na rozprawie sprawy

z powództwa: (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria)

przeciwko: A. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej A. P. na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) kwotę 980,13 zł (dziewięćset osiemdziesiąt złotych i trzynaście groszy) wraz z odsetkami umownymi
w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 800 zł (osiemset złotych) od dnia 13 września 2022 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanej A. P. na rzecz powoda (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria) kwotę 297 zł (dwieście dziewięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt złotych) tytułem kosztów zastępstwa prawnego wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sędzia SR Katarzyna Mizera

Sygn. akt I C 296/24 upr

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 grudnia 2023 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 20) (...) z siedzibą w Z. (Szwajcaria), reprezentowany w sprawie przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od A. P. kwoty 980,13 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie licznymi od kwoty 800 zł od dnia 13 września 2022 roku do dnia zapłaty. Wniósł również o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu wskazał, że pozwana w dniu 12 lipca 2022 roku zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę pożyczki nr (...). Pozwana nie wywiązała się z obowiązku spłaty pożyczki. Na mocy umowy ramowej z dnia 30 marca 2022 roku oraz aktu cesji z dnia 26 października 2022 roku Spółka (...) zbyła przedmiotową wierzytelność na rzecz strony powodowej. Na dochodzoną pozwem sumę składa się należność główna w wysokości 800 zł oraz prowizja z tytułu udzielonej pożyczki w wysokości 180,13 zł (pozew – k. 3 – 5).

A. P., w odpowiedzi na pozew złożonej w dniu 7 maja 2024 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 44), wniosła o oddalenie powództwa w całości i jednocześnie o „ustanowienie realnego harmonogramu spłaty” (odpowiedź na pozew – k. 43).

W piśmie z dnia 29 lipca 2024 roku (data nadania w urzędzie pocztowym – k. 53) strona powodowa oświadczyła, że nie wyraża zgody na rozłożenie przedmiotowego zobowiązania na raty (pismo – k. 51 – 52).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 marca 2022 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. zawarła z (...) z siedzibą w Z. ramową umowę przelewu wierzytelności. W ramach tej umowy powód nabywał, każdego dnia cesji, wierzytelności przysługujące (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.. Zgodnie z postanowieniami ust. 2 pkt 2.3 umowy, przeniesienie wierzytelności miało następować na podstawie aktu cesji sporządzonego według wzoru stanowiącego załącznik nr A do umowy, przez kupującego i przesłanego następnie sprzedającemu w formie elektronicznej (umowa – k. 15 – 16v.).

Powód załączył dokument umowy pożyczki nr (...) z dnia 12 lipca 2022 roku, zawartej pomiędzy (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. i pozwaną A. P.. Umowa pożyczki została skonstruowana w ten sposób, że określa limit ogólny pożyczki, który oznacza kwotę, do wysokości której pożyczkobiorca może uzyskać od pożyczkodawcy środki pieniężne w ramach umowy. Limit ogólny został ustalony na 800 zł. Na koszty pożyczki składa się prowizja w wysokości 186,85 zł oraz odsetki umowne w kwocie 13,15 zł – w sumie 200 zł. Umowa pożyczki została zawarta na 30 dni. Warunkiem udzielenia pożyczki było utworzenie profilu klienta na stronie internetowej, a następnie weryfikacja danych oraz numeru rachunku bankowego poprzez dokonanie jednorazowego przelewu w wysokości 1 grosza (§ 4 ust. 4.1 i 4.9 umowy) (umowa – k. 8 – 9v.).

W dniu 12 lipca 2022 roku na wskazany przez A. P. we wniosku o udzielenie pożyczki nr rachunku bankowego, który kolejno został wpisany do formularza umowy pożyczki, pożyczkodawca przekazał kwotę 800 zł tytułem wypłaty pożyczki nr (...) (potwierdzenie przelewu - k. 10).

Na podstawie aktu cesji nr 04/10/22 do ramowej umowy zakupu wierzytelności z dnia 30 marca 2022 roku, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. przeniosła na stronę powodową wierzytelność przysługującą jej względem A. P. w kwocie łącznej 995,21 zł z tytułu umowy pożyczki nr (...) (akt cesji wraz z załącznikiem nr 2 – k. 12 – 13v.; oświadczenie o zapłacie ceny – k. 14).

Pismem z dnia 31 października 2022 roku (...) z siedzibą w Z. wezwała A. P. do zapłaty kwoty 998,48 zł, zakreślając termin 7 dni (zawiadomienie i wezwanie do zapłaty – k. 11 – 11v.).

A. P. posiada stałe źródło dochodu w wysokości około 5.130,40 zł netto miesięcznie. Na utrzymaniu ma syna w wieku 14 lat. Pozostaje we wspólnym gospodarstwie domowym z mężem, który osiąga dochody w wysokości 3.200 zł. Pozwana nie posiada żadnych nieruchomości. Wraz z rodziną zamieszkuje w mieszkaniu jej rodziców. Miesięczny koszt utrzymania mieszkania wynosi 1.248 zł – 1.258 zł. Posiada również inne zobowiązania finansowe z tytułu pożyczek zaciągniętych w (...) Banku oraz innych instytucjach finansowych, które spłaca w ratach miesięcznych po 720 zł, 680 zł i 300 zł (zeznania pozwanej – k. 66 – 66v., płyta z nagraniem rozprawy – k. 67; wydruk pasków płacowych – k. 69 – 72; zaświadczenie – k. 73).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów, których prawdziwość i wiarygodność nie nasuwała wątpliwości, a także zeznań pozwanej.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Za udzielenie pożyczki strony mogą przewidzieć wynagrodzenie pożyczkodawcy, np. w formie odsetek od kapitału. Istotą umowy pożyczki gotówkowej jest zatem wręczenie pożyczkobiorcy określonej sumy pieniężnej z zobowiązaniem do zwrotu tej kwoty powiększonej (ewentualnie) o wynagrodzenie pożyczkodawcy.

Według art. 509 § 1 k.c. przelew wierzytelności dochodzi do skutku w drodze umowy między dotychczasowym wierzycielem a nabywcą wierzytelności bez potrzeby uzyskania zgody dłużnika, a nawet bez potrzeby zawiadomienia dłużnika o przelewie. Skutek przelewu polega na tym, że zmieniają się jedynie osoby stosunku zobowiązaniowego, a poza tym pozostaje on taki sam, jaki istniał przed dokonaniem przelewu. Wskutek cesji wierzytelność przechodzi na nabywcę i to on (cesjonariusz) staje się wierzycielem a zbywca (cedent) być nim przestaje. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Przepis art. 513 § 1 k.c. stanowi zaś, że dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie.

W sprawie niniejszej strona powodowa dochodzi roszczenia w związku z tym, iż jest ona następcą prawnym (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., która to Spółka w dniu 12 lipca 2022 roku zawarła z pozwaną A. P. umowę pożyczki nr (...).

Wskazać należy, że zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne, stosownie zaś do art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ciężar dowodu wiąże się z obowiązkiem twierdzenia i obowiązkiem dowodzenia tych wszystkich okoliczności, które mogą być stosownie do przepisu art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu, w szczególności tych, które są w sprawie sporne. Co prawda reguła ta nie może być pojmowana w ten sposób, że ciąży on zawsze na powodzie, gdyż w zależności od rozstrzyganych w procesie kwestii, ciężar dowodu co do pewnych faktów będzie spoczywał na powodzie, co do innych z kolei na pozwanym (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 1969 r., II PR 313/69). To jednak należy mieć na względzie, iż ciężar dowodu spoczywa na tym, kto twierdzi, a nie na tym, kto zaprzecza określonym faktom. Co jest o tyle zrozumiałe, iż nie sposób obciążać określonej strony ciężarem dowodzenia wystąpienia okoliczności negatywnych.

Pozwana, w odpowiedzi na pozew, wniosła o oddalenie powództwa, jednakże w toku postępowania przyznała, że rzeczywiście jest winna powodowi kwotę w wysokości wskazanej w pozwie. Kwestią nie budzącą wątpliwości był zatem fakt, iż wierzyciela pierwotnego i pozwaną łączyła umowa pożyczki nr (...) oraz że pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania, ponieważ nie dokonała spłaty pożyczki. Na okoliczność zawarcia przedmiotowej umowy pożyczki strona powodowa przedstawiła umowę oraz potwierdzenie wypłaty w dniu 12 lipca 2022 roku pożyczki w kwocie 800 zł. Odnośnie formy zawarcia umowy, z treści załączonych dokumentów wynika, że została ona zawarta w formie elektronicznej. Oczywiste jest zatem, że dokument umowy nie występuje w klasycznej postaci papierowej z podpisami osób uprawnionych do reprezentacji pożyczkobiorcy i pożyczkodawcy. Umowę o kredyt konsumencki (a za taką należy uznać umowę pożyczki nr (...) z dnia 12 lipca 2022 roku) można bowiem zawrzeć zarówno w formie pisemnej (z własnoręcznymi podpisami), jak i na innym trwałym nośniku, tak jak to miało miejsce w niniejszym przypadku. A zatem, istnienie roszczenia dochodzonego pozwem znajduje swoje źródło w przedmiotowej umowie pożyczki, która w sposób jasny i klarowny statuuje obowiązki stron, w tym w szczególności obowiązek pozwanej do zwrotu kwoty kapitału i prowizji w ściśle określonej kwocie i w skonkretyzowanym terminie. Nie można więc mieć wątpliwości co do istnienia samego zobowiązania, a tym samym i roszczenia strony powodowej do spełnienia świadczenia, będącego treścią tegoż zobowiązania. Legitymacja procesowa powoda również nie była kwestionowana przez pozwaną. Wskazać również należy, że warunki pożyczki objętej pozwem, po analizie Sądu, należy uznać za zgodne z przepisami prawa, w szczególności art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim.

Mając na uwadze powyższe Sąd, w punkcie I (pierwszym) wyroku zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 980,13 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie liczonymi od kwoty 800 zł od dnia 13 września 2022 roku do dnia zapłaty.

Odsetki od kwoty głównej zostały ustalone w wysokości odsetek umownych zgodnie z § 8 pkt 8.1 umowy pożyczki i zasądzone od dnia następnego po dniu upływu terminu do spłaty pożyczki.

Pozwana wniosła o rozłożenie zasądzonej kwoty na raty po 200 zł miesięcznie (k. 66).

Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Uprawnienie to przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny całościowe spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub bardzo utrudnione. Skorzystanie z przysługującego sądowi uprawnienia ma na celu także uchronienie pozwanego od postępowania egzekucyjnego – służy, bowiem umożliwieniu mu wykonania wyroku w sposób dobrowolny. Sąd ma możliwość zastosowania go w razie zaistnienia szczególnie uzasadnionych wypadków, należących do sfery majątkowej pozwanego, na którym to ciąży obowiązek wykazania istnienia tych wypadków (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 kwietnia 2014 r. V CSK 302/13, LEX nr 1480070).

Sąd przeanalizował sytuację życiową, majątkową i rodzinną pozwanej i uznał, że nie wystąpiły przesłanki z art. 320 k.p.c. Pozwana posiada stały miesięczny dochód, którego wysokość pozwala na jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia. Nadto, poprzez rozłożenie na raty zasądzonego świadczenia nie można czynić pozwanej dobra za to, że w konsekwencji nie wywiązała się z zobowiązań wobec powoda. Skoro pozwana zaciągając zobowiązanie godziła się na to, że będzie musiała je spłacać, zaś jego niespłacenie pociągnie za sobą konieczność spłaty całości jednorazowo, to nie można czynić tej stronie pomocy w tym zakresie, że świadczenie zasądzone wyrokiem będzie rozłożone na raty. Byłoby to zbyt dalekie ingerowanie w stosunek prawny, jaki został zawarty pomiędzy stronami i do którego kształtu strony były zgodne. Sąd wyważając interesy stron uznał zatem, że nie jest zasadnym uwzględnienie wniosku pozwanej i rozłożenie zasądzonej należności na raty.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie II (drugim) wyroku na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu strona przegrywająca sprawę zwraca przeciwnikowi na jego żądanie niezbędne do celowego dochodzenia praw koszty procesu. Pozwana przegrała sprawę w całości, dlatego zobowiązana była zwrócić powodowi kwotę 297 zł tytułem kosztów procesu, na którą składają się: opłata od pozwu – 100 zł (w tym kwota 30 zł uiszczona w elektronicznym postępowaniu upominawczym), 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 180 zł. Sąd dodatkowo na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. orzekł o odsetkach ustawowych za opóźnienie od kwoty zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sędzia Katarzyna Mizera

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć powódce.

Sędzia Katarzyna Mizera