Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Radomiu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jarosław Łuczaj

Protokolant st. sekr. sąd. Marta Gackiewicz

po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2016 roku w Radomiu

sprawy G. N.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania G. N. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 2 marca 2016 roku, nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje G. N. prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 30 listopada 2015 roku do 31 grudnia 2016 roku.

SSO Jarosław Łuczaj

Sygn. akt VI U 405/16

UZASADNIENIE

W dniu 1 kwietnia 2016 roku G. N. wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 2 marca 2016 roku, nr (...), odmawiającej przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Podniosła, że musi pracować na podstawie umowy zlecenia, ponieważ nie żadnych dochodów, a praca i dojazd do niej sprawiają mu dużą trudność. Stan jego zdrowia powoduje, że szybko się męczy i ma problemy z oddychaniem (odwołanie – k. 3).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie wskazując, że na skutek wniosku o rentę z tytułu niezdolności do pracy został skierowany na badanie przez lekarza orzecznika, który ustalił, że istnieją podstawy do ustalenia uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 6 miesięcy od daty wyczerpania zasiłku chorobowego. Na skutek zgłoszenia zarzutu wadliwości tego orzeczenia, komisja lekarska ZUS uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Organ rentowy odmówił więc prawa do renty, a ponadto do dnia złożenia wniosku wnioskodawca pozostawał w zatrudnieniu (odpowiedź na odwołanie – k. 5).

Pismem procesowym z dnia 1 czerwca 2016 roku pozwany organ wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, przekazanie mu sprawy do ponownego rozpoznania i umorzenie postępowania (k. 8), w odpowiedzi na co wnioskodawca nie wyraził zgody (k. 19).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

G. N. urodził się (...) (okoliczność bezsporna).

Od 7 czerwca 2015 roku do 31 grudnia 2016 roku G. N. zatrudniony jest na podstawie kolejnych umów zleceń jako pracownik ochrony (kopie umów – k. 32-34).

W dniu 30 listopada 2015 roku G. N. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy (wniosek – k. 1 – 2 akt ZUS).

W związku z tym został skierowany na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w dniu 18 stycznia 2016 roku stwierdził, że G. N. spełnia warunki do przyznania świadczenia rehabilitacyjnego na okres sześciu miesięcy. Główny lekarz orzecznik ZUS zgłosił zarzut wadliwości tego orzeczenia, w związku z czym komisja lekarska ZUS stwierdziła, że G. N. nie jest on niezdolny do pracy (dokumentacja orzeczniczo-lekarska, tom I akt ZUS).

Z uwagi na powyższe, decyzją z dnia 2 marca 2016 roku, nr (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił G. N. przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (dowód: decyzja – k. 153 akt ZUS).

G. N. ma obecnie 56 lat, z zawodu jest murarzem, zatrudnionym jako pracownik ochrony. Cierpi na miażdżycę wielopoziomową, chorobę wieńcową (obserwacja niekompletna), nadciśnienie tętnicze I/II stopnia wg WHO/ISH, stan po przemijającym niedokrwieniu mózgu i niedrożność lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej, a ponadto podaje nikotynizm. Z przyczyn kardiologicznych i neurologicznych jest częściowo niezdolny do pracy od 1 października 2015 roku do 31 grudnia 2016 roku (opinia biegłych z zakresu kardiologii i neurologii – k. 23).

Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie warunki określone w art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 z późn. zm.), tzn. jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy oraz niezdolność ta powstała w okresach wymienionych w ust. 1 pkt 3) wskazanego artykułu, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego nie podlegał badaniu w niniejszej sprawie, bowiem nie był sporny.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest zaś osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ust. 1, 2 i 3 w/w ustawy).

Kwestią sporną w sprawie niniejszej pozostawało ustalenie czy stopień zaawansowania rozpoznanych u wnioskodawcy schorzeń powoduje u niego niezdolność do pracy.

W tym celu Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu neurologii i kardiologii. Biegli ci rozpoznali u G. N.: miażdżycę wielopoziomową, chorobę wieńcową (obserwacja niekompletna), nadciśnienie tętnicze I/II stopnia wg WHO/ISH, stan po przemijającym niedokrwieniu mózgu i niedrożność lewej tętnicy szyjnej wewnętrznej, a ponadto nikotynizm w wywiadzie. Stwierdzili też, że z przyczyn kardiologiczno-neurologicznych jest on częściowo niezdolny do wykonywania pracy od 1 października 2015 roku do 31 grudnia 2016 roku.

W związku z powyższą opinią biegłych, strona pozwana podniosła, że biegli pominęli okoliczność, iż od 12 lat wnioskodawca pracuje jako pracownik ochrony (24 godziny na 48 godzin, czyli również w porze nocnej), z czego wynika, iż posiada orzeczenie uprawnionego lekarza medycyny pracy o zdolności do pracy i to na stanowisku wymagającym pracy w porze nocnej, co jest dowodem na to, że stwierdzone problemy zdrowotne nie ograniczają zdolności do pracy. Wskazując na te okoliczności pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy (k. 29-30).

Stwierdzić należy, że o uznaniu niezdolności do pracy, jej rodzaju i rozmiaru nie decyduje samo schorzenie, lecz stopień jego zaawansowania. O istnieniu takiej niezdolności nie decyduje i nie może decydować także subiektywne odczucie badanego, ale obiektywna ocena specjalistów biegłych lekarzy sądowych. W sprawie, w której przedmiotem jest prawo do świadczenia rentowego warunkująca powstanie tego prawa i będąca elementem ustaleń faktycznych ocena niezdolności do pracy wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń zainteresowanego.

Sąd podzielił opinię biegłych z zakresu kardiologii i neurologii, uznając ją za miarodajny dowód w sprawie. Sporządzona bowiem została przez specjalistów z zakresu schorzeń, na które cierpi wnioskodawca. Biegli wydali swoją opinię po uprzednim zbadaniu G. N., po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską zgromadzoną w aktach organu i przedstawioną przez niego oraz po przeanalizowaniu jego historii choroby. Uznać więc należy, że została zgromadzona pełna dokumentacja medyczna wnioskodawcy. W ocenie Sądu Okręgowego opinia ta jest rzetelna, fachowa i nie budzi zastrzeżeń. Biegli dokonali wnikliwej analizy stanu zdrowia ubezpieczonego pod kątem jego schorzeń i uzasadnili swoje konkluzje na temat jego zdolności do pracy.

W ocenie Sądu niezasadny był wniosek strony pozwanej o uchylenie zaskarżonej decyzji, przekazanie mu sprawy do ponownego rozpoznania i umorzenie postępowania, bowiem nie zaistniały żadne nowe okoliczności w rozumieniu art. 477 ¹⁴ § 4 kpc, dotyczące stwierdzenia niezdolności do pracy, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji. Wynika to wprost z opinii biegłych sądowych, którzy uznali, iż niezdolność wnioskodawcy do pracy powstała 1 października 2015 roku, podczas gdy zaskarżona decyzja została wydana później, tj. 2 marca 2016 roku. Dlatego też wniosek w tym względzie podlegał oddaleniu, o czym Sąd orzekł na rozprawie w dniu 30 listopada 2016 roku (zapis na płycie CD – k. 40).

Bezzasadny był też wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Oparty on został na błędnym założeniu, że jako osoba zatrudniona, wnioskodawca posiada zaświadczenie od lekarza medycyny pracy, dopuszczające do wykonywanej pracy. Strona pozwana pominęła bowiem okoliczność, że G. N. wykonuje pracę na podstawie umowy zlecenia, co wyłącza obowiązek legitymowania się stosownym zaświadczenie od lekarza medycyny pracy. Wobec tego również ten wniosek należało oddalić, o czym również orzeczono na rozprawie w dniu 30 listopada 2016 roku (zapis na płycie CD – k. 40).

Biegli stwierdzili, że G. N. jest (od 1 października 2015 roku) częściowo niezdolny do pracy, a niezdolność ta ma charakter okresowy – do 31 grudnia 2016 roku.

W świetle powyższego Sąd Okręgowy uznał, że stan zdrowia wnioskodawcy powoduje u niego częściową niezdolność do pracy od dnia złożenia wniosku o przyznanie renty, tj. od 30 listopada 2015 roku do 31 grudnia 2016 roku, gdyż w myśl art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Z uwagi na powyższe, na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję, o czym orzeczono w sentencji.

SSO Jarosław Łuczaj