Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Radomiu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Gzel-Michalska

Protokolant: sekr. sąd. Monika Grzyb

po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2015 roku w Radomiu

przy udziale – na rozprawie

sprawy z powództwa M. S.

przeciwko Towarzystwu (...) S.A.
w W.

o zapłatę

I.  zasądza od Towarzystwa (...) S.A.
w W. na rzecz M. S. kwotę 220.000 (dwieście dwadzieścia tysięcy) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia
2 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od Towarzystwa (...) S.A.
w W. na rzecz M. S. kwotę 17.288,76 zł (siedemnaście tysięcy dwieście osiemdziesiąt osiem złotych siedemdziesiąt sześć groszy) z ustawowymi odsetkami od dnia
2 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty;

III.  w pozostałej części powództwo oddala ;

IV.  zasądza od Towarzystwa (...) S.A.
w W. na rzecz M. S. kwotę 7.517 zł (siedem tysięcy pięćset siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

V.  nakazuje pobrać od Towarzystwa (...) S.A. w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego
w R. kwotę 15.170,56 zł (piętnaście tysięcy sto siedemdziesiąt złotych pięćdziesiąt sześć groszy) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa oraz brakującej opłaty sądowej.

/-/ Na oryginale właściwy podpis.-

Sygn. akt I C 129 / 13

UZASADNIENIE

Pozwem z 22 stycznia 2013 roku M. S. wnosiła o zasądzenie na jej rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 220.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami począwszy od trzydziestego pierwszego dnia po otrzymaniu przez pozwaną zgłoszenia szkody przez powódkę do dnia zapłaty, kwoty 17.288,76 złotych tytułem odszkodowania z ustawowymi odsetkami począwszy od trzydziestego pierwszego dnia po otrzymaniu przez pozwaną zgłoszenia szkody przez powódkę do dnia zapłaty, , ustalenia odpowiedzialności pozwanego w przyszłości za następstwa wypadku , któremu uległa powódka oraz zasądzenia kosztów procesu.

Żądanie swoje uzasadniała tym , iż w dniu 12 lipca 2011 roku powódka została potracona na przejściu dla pieszych. Sprawca zdarzenia został skazany prawomocnym wyrokiem. Sprawca wypadku posiadał u pozwanej ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych . W ocenie strony powodowej z uwagi na okoliczności sprawy, w tym rodzaj i rozmiar uszkodzeń ciała powódki, stopień uciążliwości w codziennym funkcjonowaniu, dolegliwości odbywanego leczenia i rehabilitacji, jak również spowodowane zdarzeniem zmiany w życiu prywatnym i zawodowym powodują , iż kwota zadośćuczynienia w żądanej kwocie będzie adekwatna, uległ wypadkowi komunikacyjnemu , w wyniku którego doznał poważnych obrażeń. Powódka nadal odczuwa skutki urazów jakich doznała, a odczuwane dolegliwości uniemożliwiają jej powrót do pracy jako nauczyciel -wychowawca w grupie żłobkowej, przez co zarobki kształtują się na niższym poziomie niż przed wypadkiem. Pozwane Towarzystwo w postępowaniu likwidacyjnym wypłaciło powódce z tytułu zadośćuczynienia kwotę 30.000 złotych , a z tytułu odszkodowania kwoty: 1.208,80 złotych z tytułu kosztów przejazdu, 1.576,19 złotych z tytułu zakupu środków medycznych i wynajmu szyny CMP do ćwiczeń, 13,46 złotych z tytułu odbioru ze szpitala kopii dokumentacji medycznej , 1.309,82 złotych z tytułu utraconego dochodu, 24 złote z tytułu kosztów dojazdu rodziny do szpitala. Na dochodzona przez powódkę kwotę odszkodowania składają się : koszty wizyt lekarskich, rehabilitacji, zakupu leków i innych środków, zaopatrzenie medyczne,, basen, koszty badań, zakup odzieży i obuwia do rehabilitacji, wydatki na dojazdy, przejazdy busem, wydatki związane z dietą, zniszczona odzież , dodatkowe wydatki oraz renta wyrównawcza. Powódka podnosiła , ze przyznane przez pozwane Towarzystwo kwoty nie spełniają kryteriów, jakie te świadczenia powinny spełniać. Stan zdrowia powódki, a zwłaszcza ostatnio wykonane badania wskazują , ze w przyszłości mogą nastąpić niemożliwe do przewidzenia w dniu dzisiejszym komplikacje i dlatego tez uzasadniony jest wniosek o ustalenie odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. / pozew k - 3-9 /

Pozwane Towarzystwo w odpowiedzi na pozew wnosiło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności za skutki wypadku z dnia 12 lipca 2011 roku , w którym poszkodowana jest powódka. Pozwany podniósł , iż wypłacił powódce z tytułu zadośćuczynienia kwotę 30.000 złotych i kwota ta zdaniem pozwanego na dzień jej wypłaty miała ekonomicznie odczuwalną wartość , pozwoliła na złagodzenie krzywdy spowodowanej cierpieniami fizycznymi i psychicznymi., a także była utrzymana w rozsądnych granicach , uwzględniających aktualna sytuację majątkową społeczeństwa. W związku z powyższym pozwane Towarzystwo wnosiło o oddalenie roszczenia o zadośćuczynienie jako nie udowodnionego. Odnośnie roszczenia o odszkodowanie z tytułu szeroko rozumianych kosztów leczenia, pozwane Towarzystwo podnosiło , że powódce zostało wypłacone odszkodowanie za wydatki, które są normalnym następstwem szkody powódki. Podnosiło , ze nie uznało kosztów wizyt lekarskich, rehabilitacji, zakupu leków i innych środków zaopatrzenia medycznego , wydatków na basen, odzieży i obuwia na potrzeby rehabilitacji, wydatków związanych z dojazdami, przejazdów autobusem , wydatków związanych z dietą, za zniszczona odzież, ponieważ odpowiedzialność pozwanego zgodnie z art.361 & 1 k.c. ogranicza się do skutków będących normalnym następstwem działania , z którego szkoda wynikła. Ponadto pozwany kwestionował dochodzona kwotę 2.345 złotych określoną jako rentę wyrównawczą za okres od dnia 10 stycznia 2012 roku. Zdaniem pozwanego żądanie jest sprecyzowane niejasno bowiem powódka żąda renty wyrównawczej z okres od 10 stycznia 2012 roku do 7 lipca 2012 roku i jest to żądanie z tytułu utraconych zarobków. Podkreślono , iż powódka dochodząc tego roszczenia nie uwzględniła wypłaconego odszkodowania w kwocie 1.309,82 złotych obejmującego okres od 10 stycznia 2012 roku do maja 2012 roku , a wiec zdaniem pozwanego do wyrównania pozostał okres czerwca i lipca 2012 roku . Zdaniem pozwanego roszczenie jest zasadne , ale nie została udowodniona jego wysokość. Ponadto pozwane Towarzystwo kwestionowało żądanie odsetkowe wobec nie określenia w pozwie daty wymagalności roszczenia. Z daleko posuniętej ostrożności procesowej pozwane Towarzystwo kwestionowało datę żądania odsetkowego od dnia wcześniejszego aniżeli data wyrokowania. / odpowiedź na pozew k - 137-140 /.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny i zważył co następuje:

W dniu 12 lipca 2011 roku powódka została potracona na przejściu dla pieszych przez samochód osobowy kierowany przez R. G..

Sprawca zdarzenia został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Mokotowa w sprawie XIV K 1272/11. W wyniku zdarzenia powódka doznała złamania kości ramiennej lewej ze stłuczeniem nerwu promieniowego, złamania bez przemieszczenia kręgu krzyżowego S 1, urazu prawego kolana z uszkodzeniem więzadeł PLC, LCL, oderwania napinacza powięzi szerokiej, częściowego uszkodzenia więzadła LCA, oderwania fragmenty chrząstki stawowej, całkowitego uszkodzenia LCA i częściowo LCM kolana lewego , ogólnego potłuczenia i stłuczenia płata czołowego mózgu. W dniach od 12 lipca do 22 lipca 2011 roku powódka przebywała w'Klinice (...) w W.. Dokonano tam operacyjnego zespolenia trzonu kości ramiennej, nekrolizę nerwu promieniowego , usunięto z kolana prawego oderwana część chrząstki i krwiaka, wykonano plastykę podkolanowego LCL, zszyto łąkotkę boczną, plastykę torebki stawowej. Następnie w dniach 17 . 08 - 27.09 2011 roku powódka przebywała na rehabilitacji w Wojewódzkim Szpitalu (...) w R. . Następnie powódka poddana była dalszej rehabilitacji w poradni rehabilitacyjnej w R., a następnie w (...) Klinice (...) w W.,. W dniach 10-11.04.2012 roku powódka przebywała w klinice (...) w W. gdzie dokonano artroskopii prawego stawu kolanowego W chwili wypadku powódka miała 29 lat i pracowała jako nauczyciel wychowawca w grupie żłobkowej. Obecnie powódka pracuje w swoim zawodzie .

Sprawca wypadku posiadał umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z pozwanym Towarzystwem (...). Pozwane Towarzystwo (...) wypłaciło powódce kwotę 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty; 1.208,80 złotych z tytułu kosztów przejazdu, 1.576,19 złotych z tytułu kosztów zakupu środków medycznych i wynajmu szyny, 13,46 złotych z tytułu kosztów odbioru ze szpitala kopii dokumentacji medycznej, 1.309,82 z tytułu utraconego dochodu, 24 złote z tytułu dojazdu rodziny do szpitala .

Biegły neurolog I. F. (1) w pisemnej opinii stwierdził, że powódka w wyniku zdarzenia doznała stłuczenia płata czołowego lewego co przyczyniło się do powstania podmiotowego zespołu pourazowego objawiającego się bólami , zawrotami głowy co spowodowało powstanie 5% trwałego uszczerbku na zdrowiu / pkt.10 a/ , uszkodzenia nerwu promieniowego co spowodowało powstanie 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu / pkt. 181 g/ . Biegły podkreślił, iż powódka po wypadku odczuwała silne dolegliwości bólowe, które trwały ok. 2 tygodni i wraz z upływającym czasem łagodniały. Pod względem neurologicznym jak wyjaśnił biegły powódka nie musiała stosować specjalnej diety, produktów spożywczych, które przyczyniłyby się do poprawy jej zdrowia. Także pod względem neurologicznym powódka nie wymagała dodatkowych zabiegów rehabilitacyjnych, leków odzieży oraz obuwia. Zdaniem biegłego doznane obrażenia w związku z przedmiotowym zdarzeniem nie będą wpływały na dalsze życie zawodowe społeczne. W opinii uzupełniającej biegły neurolog podniósł , iż powódka nie zgłaszała dolegliwości w zakresie lewej kończyny górnej i nie miała z tego powodu wdrożonego leczenia farmakologicznego ani wykonanych badań diagnostycznych. Również biegły nie stwierdził cech uszkodzenia nerwu w badaniu przedmiotowym . Zaznaczył także biegły , iż bóle kręgosłupa lędźwiowego z promieniowaniem bólu do prawego biodra są wynikiem złamania trzonu kręgu S 1 , a nie uszkodzenia nerwu. / opinia biegłego k-210-212, 237/

Biegły ortopeda R. K. (1) stwierdził w swojej pisemnej opinii, iż na skutek zdarzenia u powódki wystąpił stały 20 % uszczerbek na zdrowiu z zakresu ortopedii . Uszczerbek ten dotyczy I stopnia niestabilnością przednią, spowodowana naderwaniem ACL lewego stawu kolanowego, I stopnia boczna niestabilność prawego stawu kolanowego spowodowaną naderwaniem LCL i wygojonego złamania kości ramiennej lewej z niewielkimi zanikami mięśniowymi. Jak stwierdził biegły przebyty uraz wywołał u powódki znaczny ból fizyczny i cierpienie, a proces leczenia i rehabilitacji trwał ponad 6 miesięcy , wiec był procesem długotrwałym. Zdaniem biegłego ból fizyczny i cierpienie było największe przez 2- 3 dni od urazu i stopniowo zmniejszało się. Biegły uznał , ze przyznany uszczerbek jest trwały i nie ulegnie zmniejszeniu i w związku z tym powódka nie może odzyskać pełnej sprawności fizycznej jaką miała przed urazem. W przyszłości , jak zaznaczył biegły, w wyniku przebytego urazu mogą wystąpić wcześniejsze zmiany zwyrodnieniowe stawów kolanowych, jest to związane z niewielką niestabilnością. Ta pourazowa artroza może dawać dolegliwości bólowe i spowodować ograniczenie ruchomości w stawie kolanowym. Badana w związku z tym może odczuwać okresowe dolegliwości bólowe, które mogą wymagać farmakoterapii i rehabilitacji , a może nawet być konieczność leczenia operacyjnego . Zdaniem biegłego w chwili obecnej powódka nie wymaga rehabilitacji i leczenia operacyjnego, a to jest wykonywane bezpłatnie w ramach ubezpieczenia zdrowotnego. Biegły podniósł , że niewielka niestabilność stawów kolanowych nie powoduje ograniczeń w wykonywaniu czynności dnia codziennego, rekreacyjnym uprawnianiu sportu oraz nie uniemożliwia wykonywania pracy fizycznej zgodnej z kwalifikacjami.. Zdaniem biegłego powódka wymagała opieki osób trzecich przez okres 8 tygodni - 3 godziny dziennie. Ze względu na długotrwałe chodzenie o kulach wykony W. czynności dnia codziennego przez następne 4 tygodnie było utrudnione i wymagało dłuższego czasu. Zdaniem biegłego specjalna dieta u osób zdrowych nie ma żadnego wpływu na proces gojenia się ran , a zakupienie ortez, temblaka i leków na receptę było zasadne. / opinia biegłego k -243-246 /

Biegły z zakresu ortopedii R. L. w pisemnej opinii stwierdził , iż w wyniku zdarzenia powódka doznała stłuczenia płata czołowego , złamania trzonu kości ramiennej ze stłuczeniem nerwu promieniowego, uszkodzeniem Ścięgien kolana prawego uszkodzeniem łękotki bocznej. Więzadeł lewego kolana , złamania kręgu krzyżowego S 1 i ogólnego potłuczenia. Powódka miała unieruchomioną kończynę górna lewą i dolna prawą i ze względu na złamanie kręgu krzyżowego leżała w domu w okresie od 22 lipca 2011 do 17 sierpnia 2011 roku i w tym czasie wymagała stałej opieki co najmniej 5 godzin dziennie, a po powrocie z Oddziału (...) w R. przez okres ok. 2 miesięcy przez 1,5 godzin dziennie. Zdaniem biegłego w przyszłości będzie konieczność dalszego leczenia lewego stawu kolanowego. Biegły zaznaczył, iż cierpienia fizyczne znacznego stopnia trwały przez okres 1 miesiąca, a następnie przez 3 miesiące miernego ni dalej 1 roku, a obecnie nieznacznego«stopnia trwające do dziś. Biegły przyjął trwały uszczerbek na zdrowiu wynoszący 25 %. Zdaniem biegłego leczenie szpitalne trwało 2 miesiące , a usprawniające przez okres 2 lat. Jak podkreślił biegły w przyszłości należy operacyjnie usunąć materiał zespalający z lewej kości ramiennej i nie jest wykluczony zabieg naprawczy przebytego uszkodzenia więzadła wewnątrz stawowego leczenia kolana. Powódka wymagała noszenia ortez lewego ramienia oraz obu stawów kolanowych. Rehabilitacja powódki polegała na czynnym usprawnieniu obu kończyn dolnych i ramienia , a obecnie wymaga ćwiczeń usprawniających mających wzmocnić czynności mięśni uda i ogólnie kondycyjnych. / opinia biegłego k-310-312/

Biegły R. K. (2) - specjalista chirurgii urazowo - ortopedycznej i rehabilitacji medycznej odnośnie rozmiaru cierpień powódki, czasu ich trwania , bólu i innych dolegliwości oraz długotrwałości leczenia i jego efektywności podzielił opinię biegłego R. L.. Zdaniem biegłego w trakcie leczenia chirurgicznego i rehabilitacji powódka nie wymagała specjalnej diety czy tez leczenia farmakologicznego . Zdaniem biegłego powódka doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu , który wynosi 25 % . Ponadto biegły podniósł, iż kwoty wydatkowane na leki były uzasadnione w pierwszych kilku miesiącach po wypadku. Zdaniem biegłego rehabilitacja była prowadzona od początku prawidłowo. Uzyskano znaczna poprawę stanu zdrowia Powódka porusza się samodzielnie bez użycia lasek. Obecnie wymaga okresowej rehabilitacji w celu utrzymania kondycji mięśni ograniczenia i spowolnienia zmian malacyjnych chrząstek stawowych. W opinii uzupełniającej biegły zaznaczył , iż kwestia stawu krzyżowo - biodrowego jest pochodną urazu, ale jest to subiektywna ocena biegłego. Ponadto dodał , iż zawarta w opinii głównej uwaga dotycząca szybkiego macierzyństwa wynikła z troski o dobro powódki, gdyż biegły w swojej praktyce spotkał się z podobnymi przypadkami , w których wskutek wcześniejszych uszkodzeń w obrębie obręczy miednicy dochodziło do powikłań przy porodzie./ opinia biegłego k -368-377, 409 /

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o zeznania powódki / k - 155v, /, zeznania świadków E. P. / k - 156/ i A. S. / k - 156/ opinie biegłych , akta szkody , zebrane w sprawie dokumenty.

Zeznaniom powódki oraz świadków sąd dał wiarę w całości, ponieważ są jednoznaczne , spójne i nie zawierają wewnętrznych sprzeczności .

Sąd podzielił opinie biegłych R. L., I. F. (2) i R. K. (2) , ponieważ nie były one kwestionowane przez strony , zostały sporządzone przez specjalistów , nie zawierają sprzeczności , są rzeczowe i konkretne.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego nie brał pod uwagę opinii biegłego R. K. (1) , gdyż jest ona odosobniona np. odnośnie ustalenia uszczerbku i nie koresponduje z jednoznacznymi ustaleniami w tym zakresie biegłych R. K. (2) i R. L..

Prawdziwość i wiarygodność dokumentów zebranych w sprawie nie, budziła wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron .

Zgodnie z art. 444§ 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty .W myśl art. 445 § 1 k.c. w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednia sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu złagodzenie cierpień i winno mieć charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne/ por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 lutego 2000 roku I CKN 969/98 niepubl./ W judykaturze ugruntowany jest pogląd , iż przy ocenie wysokości zadośćuczynienia za krzywdę należy uwzględniać przede wszystkim nasilenie cierpień, długotrwałość choroby , rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku II UKN 681/98 OSNP 2000 nr 16, poz. 626, z 10 lipca 1977 roku IV CR 266/77 niepubl. / Cierpienie nie da się przełożyć na konkretną sumę pieniężną i zadośćuczynienie z art. 445 & 1 k.c. ma cel kompensacyjny i jego wysokość musi stanowić ekonomicznie odczuwalną wartość i nie może mieć charakteru symbolicznego. / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 1978 roku IV CR 99/78 niepubl. Z dnia 22 marca 1978 roku IV CR 79/78 niepubl/. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy ale musi być „odpowiednia" w tym znaczeniu , że powinna być - przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego - utrzymana w rozsądnych granicach , odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. / tak wyrok SN z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00/. Zdaniem sądu zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje , iż rozmiar cierpień powódki zaistniałych po wypadku był znaczny. W chwili wypadku powódka była młodą kobietą, aktywną zawodowo i towarzysko. Na skutek doznanych urazów powódka miała przeprowadzane zabiegi operacyjne , musiała poddawać się rehabilitacji . Z powodu odniesionych obrażeń powódka odczuwał ból , musiał utrzymywać operowaną rękę na temblaku , co powodowało np. problemy ze swobodnym schyleniem się czy przyjmowaniem wygodnej pozycji ciała podczas snu. Dolegliwości bólowe powódka odczuwa nadal , pomimo leczenia i upływu czasu i w związku z tym zmuszona jest przyjmować środki przeciwbólowe Na skutek doznanych obrażeń powódka musiała dokonać zmiany planów życiowych ,ograniczenia aktywności życiowej i zawodowej. Powód wymagał także przez dłuższy czas pomocy innych osób .

Dlatego też sąd uznał, iż kwota 250. 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę będzie kwotą najbardziej odpowiednią. Sąd uwzględnił wypłaconą powódce z tego tytułu kwotę 30.000 złotych w toku postępowania likwidacyjnego i wobec tego zasądził z tego tytułu kwotę 220. 000 złotych.

W myśl natomiast art. 444& 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. W orzecznictwie wskazuje się , iż obowiązek rekompensaty kosztów obejmuje wszelkie koszty wywołane uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, a wiec wszystkie niezbędne i celowe wydatki bez względu na to , czy podjęte działania przyniosły poprawę zdrowia. / por Wyrok S N z 9 stycznia 2008 roku II CSK 425/07 Mon. Praw. 20008 nr 3, s. 116 / W szczególności będą to koszty leczenia, a wiec wydatki związane z postawieniem diagnozy, terapią, rehabilitacją poszkodowanego. Ich zakres nie może się ograniczać do wydatków kompensowanych w ramach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego , lecz powinien obejmować koszty działań podjętych z uzasadnionym - zważywszy na aktualny stan wiedzy medycznej -przekonaniem o spodziewanej poprawie stanu zdrowia poszkodowanego . / por. wyrok SN zl2 grudnia 2002 roku II CKN 1018/00 LEX nr 75325 /Jednocześnie przyjmuje się , że poszkodowany może domagać się kompensaty wszelkich kosztów, a wiec także : kosztów transportu, odwiedzin osób bliskich / por. wyrok SN z 7 października 1971 roku II CR 427/71 OSP 1972 z. 6 poz. 108/, kosztów szczególnego odżywiania i pielęgnacji w okresie rekonwalescencji / por. uchwała SN z 19 czerwca 1975 roku PRN 2 / 75 OSNC 1976 nr 4 , poz. 70; wyrok SN z 21 maja 1973 roku II CR 194/73 OSP 1974 , z.4 poz. 83 /, kosztów nabycia specjalistycznej aparatury rehabilitacyjnej, kosztów przyuczenia do wykonywania nowego zawodu/ por. wyrok SN z 10 lutego 1970 roku II CR 7/70 , LEX nr 6672/ zwrotu utraconych zarobków.

Roszczenie powódki o odszkodowanie z tytułu poniesionych wydatków za sąd przyjął za zasadne Zgodnie z art.322 k.p.c. , jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, sąd uzna , że ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, może w wyroku zasadzić odpowiednią sumę według swojej oceny, opartej na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy. Oznacza to , że jeśli strona powodowa wykazała , że w następstwie wypadku poniosła szkodę związaną np. z potrzebą zapewnienia opieki, zakupu niezbędnych lekarstw, konieczność rehabilitacji, to powództwo w tym zakresie nie może być oddalone, lecz niezbędne jest ustalenie wysokości kwot należnych z tego tytułu, przy uwzględnieniu wszystkich okoliczności sprawy. / por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 26 lutego 2014 roku I A Ca 1142/13 LEX nr 1439205 / Zdaniem sądu poniesione one przez powódkę wydatki na leczenie , leki , rehabilitacje są uzasadnione i poparte przedłożonym i dowodami. Także zasadne były koszty związane z dojazdami do W. z miejsca zamieszkania na rehabilitację, przejazdy po W. w celu dotarcia na miejsce, wydatki związane z dietą , uczęszczaniem na basen czy zakupem obuwia i odzieży do rehabilitacji. Podnieść należy , iż te okoliczności wpłynęły na pomyślny efekt leczniczy powódki. Wprawdzie jak wynika z opinii biegłych powódka nie wymagała w przypadku swoich schorzeń specjalnej diety, jednakże na pomyślny przebiegu leczenia duży wpływ ma psychika, pewne nawyki i przyzwyczajenia i trudno zdaniem sądu odmówić powódce aby nie korzystała w tym okresie z dodatkowych owoców czy produktów białkowych. Także zdaniem sądu nie można przyjąć , że dokonanie przez powódkę zakupu obuwia i odzieży do rehabilitacji było zbędne. Jak wynika z zebranego w sprawie materiału dowodowego rehabilitacja była dla powódki konieczna w celu przywrócenia je sprawności , jak również i korzystanie z basenu. Sąd uznał także za zasadne żądanie zwrotu za zniszczona odzież, gdyż uległa ona zniszczeniu podczas wypadku , a podana przez powódkę z tego tytułu kwota nie jest wygórowana i nie wykracza poza granice realiów rynkowych. Także zdaniem sądu na uwzględnienie zasługiwało żądanie zasądzenia kwoty 2345 złotych z tytułu tzw. Renty wyrównawczej. Od dnia 10 stycznia 2012 roku do 9 kwietnia 2012 roku. powódka przebywała na zasiłku rehabilitacyjnym i otrzymywała 90 % uzyskiwanego przed wypadkiem wynagrodzenia tj. kwotę 1445 złotych netto , gdy tymczasem uzyskiwane wynagrodzenie za prace wynosiło brutto 2345 złotych , a netto 173 8 złotych. Następnie od 10 kwietnia do 7 lipca 2012 roku powódka otrzymywała zasiłek rehabilitacyjny w wysokości 75% wynagrodzenia tj, kwotę 1250 złotych. W związku z powyższym za okres od 10.01 do 09.04 2012 roku różnica pomiędzy wynagrodzeniem jakie osiągałaby powódka gdyby nie uległa wypadkowi wynosi 880 złotych netto , a za okres od 10.04 do 7.07 2012 roku 1465 złotych netto , co daje łącznie kwotę 2345 złotych.

Sąd oddalił żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość. Zgodnie z art. 442 (1) & 2 k.c. , jeżeli szkoda wynika ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem lat dwudziestu, od dnia popełnienia przestępstwa bez względu na to kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Sąd Apelacyjny w Białymstoku w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 grudnia 2014 roku wyraził pogląd , że ustalenie w wyroku odpowiedzialności pozwanego za skutki wypadku mogące powstać w przyszłości jest zbędne, mając bowiem na względzie tak długi okres przedawnienia, uznać należy, ze jest on wystarczający by ujawniły się wszystkie okoliczności w postaci pogorszenia bądź utraty stanu zdrowia. W przypadku ujawnienia się nowej szkody obowiązany będzie wykazać nie tylko fakt jej wystąpienia , rozmiar i skutki przekładające się na ocenę, wielkości krzywdy, ale także związek przyczynowy ze zdarzeniem, za którego skutki odpowiada pozwany. Samą zaś zasadę niekwestionowanej na tym etapie, odpowiedzialności pozwanego za skutki zdarzenia przesądza, bez potrzeby wydania orzeczenia w przedmiocie ustalenia, już rozstrzygniecie w niniejszej sprawie. Tymczasem sens wydania wyroku ustalającego zachodzi wtedy , gdy powstała sytuacja grozi naruszeniem stosunku prawnego lub statuuje wątpliwość co do jego istnienia lub nieistnienia. Interes prawny powinien być interpretowany z uwzględnieniem celowościowej wykładni tego pojęcia, konkretnych okoliczności danej sprawy i tego czy strona może uzyskać pełna ochronę swoich praw w drodze powództwa o świadczenie./ por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2004 roku II CK 387/02 LEX nr 391789 / Jak z powyższego wynika powód może uzyskać pełna ochronę roszczeń , jakie mogą powstać w przyszłości z ustalonego w niniejszej sprawie stosunku prawnego , w ramach powództwa o świadczenie, stąd osobny wyrok ustalający jest zbędny. / I A Ca 600/14 LEX nr

1602870/

. Zgodnie z art.817 §1 i 2 k.c. zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku. Zgodnie z przepisami dotyczącymi art. 481 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego , wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia , chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Zgodnie z art. 455 k.c. świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego w sprawie I CK 83/04 zasądzenie odsetek od daty wyrokowania prowadzi w istocie do umorzenia ich za okres przed datą wyroku. Jest to nieuzasadnione uprzywilejowanie dłużnika i może skłaniać dłużnika do jak najdłuższego zwlekania z opóźnionym świadczeniem pieniężnym w oczekiwaniu na orzeczenie sądu, znosząc obowiązek zapłaty za wcześniejszy okres. Ponadto zdaniem sądu okoliczności konieczne do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń , były już znane wcześniej , w postępowaniu likwidacyjnym, w dacie wydania decyzji.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i & 6 pkt. 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ./ teks jednolity Dz. U. z 2013 roku poz. 461 /

Sąd nakazał ponadto pobrać od pozwanego Towarzystwa

Ubezpieczeniowego na rzecz Skarbu Państwa / Sądu Okręgowego w Radomiu / kwotę tytułem brakującej opłaty sądowej od zasądzonego roszczenia oraz tytułem wydatków za sporządzenie opinii przez biegłych , które tymczasowo wyłożył Skarb Państwa.

/-/ Na oryginale właściwy podpis.-