Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Radomiu I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Gzel-Michalska

Protokolant: sekretarz sądowy Agata Kazała

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017 w Radomiu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) M. P., (...) spółka jawna w Ł.

przeciwko M. S.

o uznanie czynności prawnych za bezskuteczne i zapłatę

I- uznaje za bezskuteczne wobec (...) M. P. , (...) spółka jawna w Ł. :

-umowę darowizny środków pieniężnych w kwocie 13 407,00 złotych z dnia 4 stycznia 2011 roku zawartej pomiędzy K. S. a M. S. do wysokości wierzytelności stwierdzonych:

a)  wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Ł.z dnia 17 grudnia 2014 roku
w sprawie I ACa 112/14;

b)  wyrokiem Sądu Rejonowego(...) z dnia 6 listopada 2014 roku w sprawie XIII GC 557/09;

c)  wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 9 września 2015 roku
w sprawie XIII Ga 268/15;

- w łącznej wysokości 302.147 (trzysta dwa tysiące sto czterdzieści siedem) złotych;

- umowę darowizny środków pieniężnych w kwocie 9.100, 00 złotych z dnia 26 maja 2011 roku zawartej pomiędzy K. S. a M. S.;

-

umowę darowizny środków pieniężnych w kwocie 286.007,00 złotych z dnia 13 lipca 2011 roku zawartej pomiędzy K. S. a M. S.;

II- zasądza od M. S. na rzecz (...) M. P. , (...) spółka jawna w Ł. kwotę 302.146,72 / trzysta dwa tysiące sto czterdzieści sześć złotych siedemdziesiąt dwa grosze / złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 8 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

III- nakazuje pobrać od M. S. na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Radomiu kwotę 15.108 / piętnaście tysięcy sto osiem / złotych tytułem brakującej opłaty sądowej;

IV-zasądza od M. S. na rzecz (...) M. P., (...) spółka jawna w Ł. kwotę 29.525 / dwadzieścia dziewięć tysięcy pięćset dwadzieścia pięć / złotych tytułem zwrotu kosztów procesu , w tym kwotę 14.417 / czternaście tysięcy czterysta siedemnaście / złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

SSO Anna Gzel-Michalska

§Sygn. akt IC 19/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 8 stycznia 2016r. (data prezentaty) a nadanym w dniu
4 grudnia 2015r. (k. 21) powódka (...) M. P., (...) spółka jawna w Ł. skierowanym przeciwko pozwanej M. S. domagała się uznania za bezskuteczne wobec powódki umów darowizny z dnia: 4 stycznia 2011r. środków pieniężnych w kwocie 13.407,00zł zawartej pomiędzy M. S. a K. S.; 26 maja 2011r. środków pieniężnych w kwocie 9.100,00zł pomiędzy M. S.
a K. S.; 13 lipca 2011r. w kwocie 286.007,00zł zawartej pomiędzy M. S. a K. S.. Nadto powódka wnosiła o zasądzenie od M. S. kwoty 302.146,72zł z odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadniając swoje żądanie powódka wskazywała, iż wyrokiem z dnia
17 grudnia 2014r. w sprawie IACa 1112/14 Sąd Apelacyjny w Ł. zasądził solidarnie od K. S. i P. K. na rzecz powódki kwoty:

-

127.553,60zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 lutego 2009r. do dnia zapłaty;

-

10.542,68zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

-

3.726,00zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

W dniu 19 stycznia 2015r. nadał przedmiotowemu wyrokowi klauzulę wykonalności i zasądził na rzecz powódki solidarnie od powodów kwotę 72,00zł tytułem zwrotu kosztów postępowania klauzulowego.

Wyrokiem z dnia 9 września 2015r. w sprawie XIIIGa Sąd Okręgowy
w Ł. oddalił apelację K. S. od wyroku Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 6 listopada 2014r. zasądzającego od K. S.
i P. K. solidarnie na rzecz powodowej spółki kwotę 24.210,70zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

19.153,70zł od 11 lutego 2008r. do dnia zapłaty;

-

2.657,00zł od dnia 24 lutego 2009r. do dnia zapłaty;

-

2.400,00zł od dnia 24 lutego 2009r. do dnia zapłaty;

kwotę 3.628zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz kwotę 1200zł od K. S. tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

W dniu 17 grudnia 2015r. Sąd Rejonowy (...)
(...) nadając przedmiotowym wyrokom klauzulę wykonalności zasądził na rzecz powodowej spółki kwotę 108,00zł tytułem zwrotu kosztów postępowania klauzulowego. Postępowanie egzekucyjne wszczęte przez powódkę na podstawie wyroku z dnia 17.12.2015r. w sprawie IACa 1112/14 okazało się
w znacznej mierze bezskuteczne i Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym w Z. w sprawie KM 102/15 w dniu 7 grudnia 2015r. wydał postanowienie o stwierdzeniu bezskuteczności egzekucji i przyznał powódce koszty zastępstwa adwokackiego w kwocie 1800zł. Powódka dokonała zapłaty zaliczki w kwocie 611,36zł na wydatki komornicze i po odliczeniu kosztów prowadzonego postępowania, zwrocie niewykorzystanej części zaliczki, powódka poniosła koszty postępowania w kwocie 332,08zł. Zdaniem powódki w dniach 4 stycznia 2011r., 26 maja 2011r. i 13 lipca 2011r. dłużnik powódki K. S. darował pozwanej środki pieniężne na łączną kwotę 308.514,00zł doprowadzając tym samym do pokrzywdzenia wierzycieli. Zdaniem powódki dokonanie przez K. S. w/w czynności spełnia przesłanki określone treścią art. 527 kc. Zawierając przedmiotowe umowy darowizny ze swoją małżonką M. S. w 2011r. dłużnik K. S. miał wiedzę o toczących się przeciwko niemu na podstawie art. 299 ksh postępowaniach sądowych z powództwa powódki. Powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego powódka twierdziła, że pozwana jako osoba bliska dla K. S. wiedziała o działaniu K. S. ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, gdyż zachodzi tu domniemanie z art. 527§2 kc. Nadto na podstawie art. 528 kc nieodpłatny charakter przysporzenia w związku z w/w umowami daje powódce jako wierzycielowi prawo do żądania uznania czynności za bezskuteczną chociażby osoba trzecia nie wiedziała i nawet przy zachowaniu należytej staranności nie mogła się dowiedzieć, że dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela.

Na podstawie art. 532 kc powołując się na wyrok Sądu Apelacyjnego
w S. z dnia 18.06.2015r. IACa 172/15, powódka wnosiła także
o zasądzenie od pozwanej kwoty 302.510,78zł, w tym:

-

kwoty 127.553,60zł tytułem należności głównej zasądzonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Ł. z dnia 17.12.2014r. w sprawie IACa 1112/14;

-

kwoty 106.288,38zł tytułem odsetek zasądzonych w/w wyrokiem naliczonych do dnia 3.01.2016r. pomniejszonych o kwotę wyegzekwowaną od K. S. w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 916,05zł;

-

kwoty 10.542,68zł tytułem zasądzonych w/w wyrokiem kosztów procesu w I instancji;

-

kwoty 3.726,00zł tytułem zasądzonych w/w kosztów procesu w II instancji;

-

kwoty 72zł tytułem zwrotu kosztów postępowania klauzulowego;

-

kwoty 1800,00zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego
w postępowaniu egzekucyjnym w sprawie KM 102/15;

-

kwoty 332,08zł tytułem poniesionych kosztów w/w postępowania egzekucyjnego;

-

kwoty 24.210,70zł tytułem należności głównej zasądzonej wyrokiem Sądu Rejonowego (...) z dnia 6.11.2014r.
w sprawie XIIIGC 557/09;

-

kwoty 22.685,28zł tytułem odsetek zasądzonych w/w wyrokiem naliczonych do dnia 3.01.2016r.;

-

kwoty 3.628zł tytułem zasądzonych w/w wyrokiem kosztów procesu;

-

kwoty 1200zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego z dnia 9.09.2015r. w sprawie XIIIGa 268/15;

-

kwoty 108zł tytułem zwrotu kosztów postępowania klauzulowego.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem powódki, jej żądania są konieczne
i uzasadnione (pozew k. 3 – 6).

Pozwana w odpowiedzi na pozew wnosiła o oddalenie powództwa w całości
i zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zdaniem pozwanej kwestionowane przez powódkę darowizny nie mogą być uznane za dokonane z pokrzywdzeniem powódki, gdyż w 2011r. oraz obecnie K. S. ma wystarczający majątek do zaspokojenia wierzyciela, a także w 2011r. nie mógł przypuszczać, że poniesienie odpowiedzialność za długi spółki (...) w związku z wprowadzeniem go
w błąd co do stanu majątku spółki, a po trzecie dłużnik od pozwanej w drodze darowizny otrzymał więcej niż pozwana od dłużnika. Pozwana wskazywała, że w 2011r. K. S. dysponował majątkiem rzeczowym i pieniężnym wartości kilku milionów złotych, a także najprawdopodobniej obecnie jego stan majątkowy umożliwia zaspokojenie wierzytelności powódki. W związku z czym, zdaniem pozwanej, nie można przyjąć, że K. S. działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli. Nadto K. S. w chwili dokonywania darowizn nie miał świadomości, że będzie ponosił odpowiedzialność za zobowiązania spółki (...). Został bowiem wprowadzony w błąd przez wspólnika i prezesa zarządu spółki P. K. o dobrej sytuacji spółki a faktycznie dowiedział się o tym dopiero po przeprowadzeniu audytu w spółce. Nie jest też prawda, że K. S. wyprowadził majątek ze spółki. Rzeczywistą przyczyna powstania stanu niewypłacalności K. S. były nietrafione inwestycje w 2012r., a K. S. w 2011r. nie mógł przypuszczać, że może stać się niewypłacalny w wyniku nietrafionych inwestycji w 2012r., a na pewno nie można przypisać jakiejkolwiek świadomości pozwanej, że darowizna jest dokonywana z pokrzywdzeniem wierzycieli dłużnika K. S.. Ponadto pozwana podnosiła, że w drodze darowizn przekazała K. S. więcej niż sama otrzymała z darowizn wskazanych w pozwie. Dlatego też zdaniem pozwanej trudno jest mówić o pokrzywdzeniu wierzycieli kwestionowanymi darowiznami (odpowiedź na pozew k. 88 – 91).

W piśmie procesowym z dnia 25.10.2017r. pozwana dodatkowo zgłosiła zarzut przedawnienia roszczenia, tj. umowy z dnia 4 stycznia 2011r.,
a z ostrożności procesowej wnosiła o zwrot pozwu w całości, bowiem powódka nie uiściła należnego wpisu sądowego w sprawie.

W pierwszej kolejności pozwana nadal podnosiła, że powództwo winno być oddalone w całości, gdyż nie zostały spełnione przesłanki uzasadniające wywiedzione roszczenia. Powołując się na treść art. 534 kc, który stanowi, że nie można żądać uznania czynności prawnej dokonanej z pokrzywdzeniem wierzycieli za bezskuteczną po upływie 5 lat od daty tej czynności, zdaniem pozwanej powództwo w zakresie pkt. 1 litera A zostało wniesione
z naruszeniem w/w artykułu i winno zostać oddalone. Ponadto pozwana wskazywała, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z dwoma oddzielnymi roszczeniami, podlegającymi oddzielnym opłatom. Powódka wniosła po pierwsze o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną a po drugie o zapłatę. Zgodnie z art. 21 kpc jeżeli powód dochodzi pozwem kilku roszczeń, zlicza się ich wartość. Powódka zaś dokonała jedynie częściowej opłaty. Dopuszczalność kumulacji w jednym pozwie roszczeń majątkowych i niemajątkowych nie może więc prowadzić do zmiany zasad pobierania opłat sądowych. W sytuacji, gdy uiszczona opłata jest wystarczająca dla poszczególnych roszczeń lecz niewystarczająca z uwagi na ich sumę, sąd nie może zarachować jej na poczet jednego z dochodzonych roszczeń, ani domniemywać na poczet którego z tych roszczeń opłata ta została uiszczona i w takiej sytuacji pozew winien zostać zwrócony w całości. Dodatkowo pozwana podnosiła, że dokonane darowizny miały miejsce między małżonkami pozostającymi w ustroju rozdzielności majątkowej, prowadzącymi oddzielane działalności gospodarcze oraz winnych wzajemnych zobowiązań oboje małżonkowie pozostawali względem siebie w stosunku wierzyciel – dłużnik. Wobec powyższego nie można stosować instytucji skargi paulińskiej w stosunku do czynności dłużnika stanowiącego wykonanie zobowiązania względem innego wierzyciela, nawet gdyby doprowadziło to do jego niewypłacalności względem innego wierzyciela. Dłużnik ma bowiem obowiązek spełnienia swojego zobowiązania i przysługuje mu prawo wyboru, którego wierzyciela chce zaspokoić (pismo- k. 383 – 385).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny i zważył, co następuje:

Pozwana M. S. i K. S. od 19.07.2008r. do 2016r. pozostawali w związku małżeńskim. W dniu 15 lipca 2008r. przed notariuszem P. C. zawarli umowę o ustanowienie rozdzielności majątkowej (umowa- k. 203 – 205). Małżonkowie prowadzili każde z nich odrębną działalność gospodarczą. W dniu 20 grudnia 2010r. M. S. dokonała darowizny na rzecz K. S. w kwocie 300.000zł;
w dniu 7 stycznia 2011r. w kwocie 82.000zł; w dniu 21 grudnia 2010r.
w kwocie 85.000zł a w dniu 27 czerwca 2011r. w kwocie 100.000zł (k. 386 – 400). Natomiast K. S. dokonał na rzecz M. S. darowizn w dniach 4 stycznia 2011r. na kwotę 13.407zł; 26 maja 2011r. na kwotę 9.100zł; 13 lipca 2011r. na kwotę 286.007zł (k. 406 – 413).

Prawomocnym wyrokiem z dnia 17 grudnia 2014r. w sprawie IACa 1112/14 Sąd Apelacyjny w Ł. zasądził solidarnie od K. S. i P. K. na rzecz (...) M. P., (...) spółka jawna w Ł. kwotę 127.553,60zł z ustawowymi odsetkami od dnia 24 lutego 2009r. do dnia zapłaty, kwotę 10.542,68zł z tytułu częściowego zwrotu kosztów procesu oraz kwotę 3.726zł tytułem częściowego zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (wyrok- k. 11). Prawomocnym wyrokiem z dnia 6 listopada 2014r. Sąd Rejonowy (...)
(...) zasądził solidarnie od K. S. na rzecz powódki kwotę 24.210,70zł z ustawowymi odsetkami od kwot:

-

19.153,70zł od dnia 11.02.2008r. do dnia zapłaty;

-

2.657zł od dnia 24.02.2009r.do dnia zapłaty;

-

2.400zł od dnia 24.02.2009r. do dnia zapłaty;

oraz kwotę 1.211zł tytułem zwrotu opłaty i kwotę 2.417zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (wyrok- k. 13 – 13v).

Sąd Okręgowy w Ł. wyrokiem z dnia 9 września 2015r. w sprawie XIII Ca 268/15 oddalił apelacje od wyroku z dnia 6 listopada 2014r. w sprawie XIIIGC 557/09 i zasądził od K. S. na rzecz powódki kwotę 1200zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (k. 14). Dnia 9 stycznia 2015r. Sąd Apelacyjny w Ł. nadał klauzulę wykonalności wyrokowi z dnia 17 grudnia 2014r. w sprawie IACa 1112/14 i ustalił koszty postępowania klauzulowego na kwotę 60zł i pobrano opłatę kancelaryjną w kwocie 12zł
(k. 12).

W sprawie KM 102/15 Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym
w Z. J. K. prowadził postępowanie egzekucyjne
z wniosku powódki i wyegzekwował od dłużnika K. S. kwotę 916,05zł i postanowieniem z dnia 7 grudnia 2015r. umorzył postępowanie egzekucyjne wobec stwierdzenia bezskuteczności i przyznał powódce koszty zastępstwa adwokackiego w kwocie 1800zł oraz zwrócił niewykorzystaną część zaliczki w kwocie 279,28zł przy czym całość zaliczki wpłacona przez powódkę na wydatki komornicze wynosiła 611,36zł (k. 17).

Postanowieniem z dnia 30 maja 2008r. Prokuratury Rejonowej Ł. w Ł. zostało umorzone śledztwo w sprawie zaboru w celu przywłaszczenia powierzonego mienia na kwotę o łącznej wartości nie mniejszej niż 486.769,17zł na szkodę spółki z o. o. (...) wobec niewykrycia sprawców (k. 157 – 162).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o częściowe zeznania pozwanej (k. 168; 421 – 421v), częściowe zeznania świadka K. S. oraz dołączone do akt dokumenty.

Zeznaniom pozwanej Sąd dał wiarę częściowo jedynie w tej części, gdzie potwierdziła fakt zawarcia umów. W pozostałym zakresie natomiast Sąd odmówił wiary zeznaniom pozwanej, gdyż sąd tendencyjne.

Także zeznaniom świadka K. S. Sąd dał wiarę jedynie w części. Zdaniem Sądu nie zasługują na uznanie zeznania świadka dotyczące braku wiedzy na temat kondycji finansowej jego spółki, gdyż pozostają
w sprzeczności z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Zeznania świadków P. P., J. L. i R. S. nic do sprawy nie wnoszą, gdyż świadkowie zeznawali na okoliczność kondycji (...) spółki (...) i świadomości tego faktu przez niego.

Sąd dał wiarę zebranym w sprawie dokumentom, ponieważ ich autentyczność nie była kwestionowana.

Powództwo w niniejszej sprawie opiera się na treści art. 527 § 1 kc zgodnie z którym, gdy wskutek czynności prawnej dłużnika dokonanej
z pokrzywdzeniem wierzycieli osoba trzecia uzyskała korzyść majątkową, jeżeli dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli, a osoba trzecia
o tym wiedziała lub przy zachowaniu należytej staranności mogła się dowiedzieć. Czynność prawna dłużnika jest dokonana z pokrzywdzeniem wierzycieli, jeżeli wskutek czynności dłużnik stał się niewypłacalny w stopniu wyższym niż był przed dokonaniem czynności. Przesłanka niewypłacalności musi istnieć w dacie zaskarżenia czynności prawnej, a więc w chwili wystąpienia z żądaniem uznania bezskuteczności czynności prawnej, a także według chwili wyrokowania. Natomiast świadomość pokrzywdzenia musi mieć miejsce w chwili dokonania czynności prawnej.

Bezsporne jest w niniejszej sprawie, że pozwana i dłużnik K. S. zawarli umowy darowizny z dnia 4.01.2011r., 26.05.2011r.
i 3.07.2011r. Strony tej okoliczności nie kwestionowały, a także wynika to
z dokumentów zgłoszenia darowizn w urzędzie podatkowym. Bezsporne jest także istnienie wierzytelności powódki, gdyż wynika to z wyroków powołanych wyżej Sądu Apelacyjnego w Ł. i Sądu Rejonowego Ł.
w Ł.. Także, zdaniem Sądu, z zebranego materiału wynika, że dłużnik K. S. dokonując darowizn na rzecz pozwanej działał ze świadomością pokrzywdzenia powódki, bowiem już w 2009r. zostało wytoczone przez powódkę powództwo przed Sądem Rejonowym Ł. w Ł. przeciwko K. S., a część odsetek została zasądzona od 2008r. Zdaniem Sądu już wówczas dłużnik wiedział
o istnieniu wierzycieli i znał skutek czynności prawnej w postaci usunięcia ze swojego majątku określonych walorów majątkowych nadających się do egzekucji i że może w związku z tym ucierpieć interes wierzycieli. To, iż pozwana dokonywała darowizn na rzecz K. S. ma znaczenie poboczne, gdyż decydujące znaczenie ma dokonywanie przez niego darowizn na rzecz osoby bliskiej w sytuacji, gdy dłużnik sam miał zobowiązania finansowe. Czynność prawna dłużnika, za którą otrzymał on świadczenie ekwiwalentne, nie powoduje generalnie pokrzywdzenia wierzycieli jedynie wtedy, gdy uzyskany ekwiwalent znajduje się w majątku dłużnika lub też został wykorzystany do zaspokojenia wierzycieli (por. wyrok Sądu Najwyższego z 5.03.2008r. VCSK 471/07 z 6.10.2011r. VCSK 493/10). Pokrzywdzenie wierzyciela ma miejsce wówczas, gdy dłużnik zużył ekwiwalent w całości lub w części w inny sposób niż zaspokojenie wierzyciela (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2.10.2007r., IICSK 323/07). Przez niewypłacalność dłużnika należy rozumieć obiektywny stan jego majątku, w którym egzekucja prowadzona zgodnie z przepisami kodeksu postępowania cywilnego nie może przynieść zaspokojenia wierzytelności pieniężnej przysługującej wierzycielowi. Nie jest przy tym bezwzględnie konieczne wszczynanie postępowania egzekucyjnego i wykazanie jego nieskuteczności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z 6.12.1996r., I AC 853/96). Jeżeli jednak komornicza egzekucja świadczenia pieniężnego przeprowadzona z jednej choćby części składowych majątku dłużnika okaże się nieskuteczna, jest to wystarczające do przyjęcia, że wykazana została w ten sposób niewypłacalność dłużnika zalegającego z zapłatą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 14.10.2010r., IACa 875/10). Zgodnie natomiast z art. 527 § 3 kc jeżeli wskutek czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzycieli uzyskała korzyść majątkową osoba będąca w bliskim z nim stosunku, domniemywa się, że osoba ta wiedziała, iż dłużnik działał ze świadomością pokrzywdzenia wierzycieli.

Niewątpliwie pozwana i dłużnik K. S. byli osobami najbliższymi i na pozwanej spoczywał obowiązek udowodnienia, iż mimo stosunku bliskości nie wiedziała o pokrzywdzeniu wierzyciela i że mimo należytej staranności nie mogła się dowiedzieć. Zdaniem Sądu pozwana tego domniemania nie obaliła. Nadto w sytuacji, gdy bezpłatne korzyści przypadają osobom bliskim dłużnika, należy zastosować wyłącznie art. 528 kc jako przepis dalej idący z pominieciem art. 527 § 3 kc, a wnioski dowodowe zmierzające do obalenia domniemania z art. 527 § 3 kc, winny ulec oddaleniu jako dotyczące faktów nie mających znaczenia dla sprawy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w Szczecinie z dnia 3.03.2016r., IACa 965/15). Zatem nawet jeżeli pozwana mimo stosunku bliskości z dłużnikiem nie wiedziałaby o istniejącej wierzytelności dłużnika, to treść art. 528 kc oraz art. 527 § 3 kc działa na korzyść powoda, pozwalając uwzględnić powództwo. Pogląd ten prezentowany jest w orzecznictwie, gdzie przyjęto, że art. 528 kc stosuje surowsze przesłanki uznania czynności za bezskuteczną, niż czyni to §3 art. 527 kc. Jeżeli zatem drugi z wymienionych przepisów dostatecznie pewnie usprawiedliwia żądanie strony powodowej, to odwoływanie się do pierwszego z nich jest bezprzedmiotowe (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8.12.2005r. IICK 309/05).

Zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie mają znaczenia relacje dłużnika K. S. ze swoim wspólnikiem P. K., gdyż nie miały one także znaczenia w żadnej z toczących się spraw w trybie art. 299 ksh przeciwko dłużnikowi.

Także zdaniem Sadu bez znaczenia w niniejszej sprawie jest okoliczność nietrafionych inwestycji czynionych przez K. S. w 2012 roku, gdyż z zebranego materiału dowodowego wynika, iż dłużnikowi była znana kondycja finansowa spółki, co wynika chociażby z postanowienia z dnia 30 maja 2008r. Prokuratora Prokuratury Rejonowej Ł. w Ł..

W związku z powyższym, skoro dłużnik K. S. jest nadal wypłacalny, to niezrozumiałym jest to, że dotychczasowe postępowanie egzekucyjne jest bezskuteczne i brak jest możliwości zaspokojenia wierzyciela nawet w części.

Zgodnie natomiast z art. 532 kc wierzyciel względem którego czynność prawna została uznana za bezskuteczną może z pierwszeństwem przed wierzycielami osoby trzeciej dochodzić zaspokojenia z przedmiotów majątkowych, które wskutek czynności uznanej za bezskuteczną wyszły
z majątku dłużnika albo do niego nie weszły. Wyrok uznający na podstawie art. 527 kc bezskuteczność określonej czynności prawnej przenoszącej przedmiot lub prawo majątku dłużnika do majątku osoby trzeciej nie powoduje automatycznie ich powrotu do majątku dłużnika, leczy jedynie daje wierzycielowi prawo zaspokojenia się z tego przedmiotu lub prawa pozostających nadal w majątku osoby trzeciej, przed jej wierzycielami. Nie stoi na przeszkodzie, aby wierzyciel obok zaskarżenia czynności prawnej dłużnika
z osobą trzecią wystąpił przeciwko osobie trzeciej także o zasądzenie na jego rzecz odpowiedniej kwoty. Może też z powołaniem się na prawomocny wyrok uwzględniający powództwo o ubezskutecznienie, wytoczone przeciwko osobie trzeciej z odrębnym powództwem o zapłatę (por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w S. 18.06.2015r., IACa 172/15, (...), wyrok Sądu Najwyższego z 3.02.2005r. IIC 412/04, uzasadnienie, (...)).

Wierzyciel występujący ze skargą paulińską nie ma obowiązku wskazania sposobu, w jaki zamierza skorzystać z wyroku uwzględniającego powództwo. Uprawnienie do egzekucji z majątku osoby trzeciej wynika bowiem wprost
z ustawy. W sytuacji, gdy powódka nie może uzyskać zaspokojenia swojej wierzytelności wobec dłużnika, jedynie zasądzenie pozwala jej na zaspokojenie roszczeń. Odpowiedzialność osoby trzeciej może opierać się na podstawie art. 415 kc lub art. 409 kc. Zebrany w sprawie materiał dowodowy wskazuje bowiem, że powódce przysługują wierzytelności zasądzone na jej rzecz od K. S. na mocy prawomocnych orzeczeń, tj.:

-

kwota 127.553,60zł jako należność główna z wyroku Sądu Apelacyjnego w Ł. w sprawie IACa 1112/14 z 14.12.2014r.;

-

kwota 106.288,38zł tytułem odsetek zasądzonych w/w wyrokiem do 3.01.2016r. pomniejszone o wyegzekwowaną kwotę 916,05zł;

-

kwota 10.542,68zł tytułem kosztów procesu w I instancji zasądzonej w/w wyrokiem;

-

kwota 3.726zł tytułem kosztów procesu za II instancję zasądzonych w/w wyrokiem;

-

kwota 72zł tytułem zwrotu kosztów postępowania klauzulowego w w/w sprawie;

-

kwota 1800zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu egzekucyjnym KM 102/15;

-

kwota 332,08zł tytułem kosztów w/w postępowania egzekucyjnego;

-

kwota 24.210,70zł tytułem należności głównej zasądzonej w sprawie XIIIGC 557/09 wyrokiem z dnia 6.11.2014r. Sądu Rejonowego (...);

-

kwota 22.685,28zł tytułem odsetek od w/w należności do dnia 3.01.2016r.;

-

kwota 3.628zł tytułem kosztów procesu zasądzonych w/w wyrokiem;

-

kwota 1200zł tytułem kosztów postępowania apelacyjnego zasądzonych wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 9.09.2015r. w sprawie XIIIGa 268/15;

-

kwota 108zł tytułem kosztów postępowania klauzulowego.

Orzeczenie o odsetkach oparto na podstawie art. 481zł.

Odnosząc się natomiast do zarzutu przedawnienia roszczenia, tj. umowy darowizny z dnia to podnieść należy, że stosownie do art. 534 kc uznania czynności prawnej za beskuteczną dokonaną z pokrzywdzeniem wierzycieli nie można żądać po upływie lat pięciu od daty tej czynności. Termin ten jest terminem zawitym (prekluzyjnym) i jego upływ oznacza wygaśnięcie uprawnienia do dochodzenia bezskuteczności (por. wyrok Sądu Apelacyjnego
w L. z 8.02.2014r., IACa 713/13). W niniejszej sprawie pozew został złożony w dniu 4.01.2016r. (koperta – k. 21). Zgodnie z art. 165 § 2 kpc oddanie pisma procesowego w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego
w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012r. – Prawo pocztowe lub placówce pocztowej opartowa świadczącego usługi powszechne w innym państwie4 członkowskim Unii Europejskiej jest równoznaczne z wniesieniem go sądu. Artykuł 165 § 2 kpc zrównuje oddanie pisma procesowego w polskim urzędzie pocztowym z wniesieniem go do sądu pod względem zachowania terminu, tj. skutek taki powstaje w momencie wpłynięcia przesyłki do sądu. Przepis art. 165 § 2 kpc ma zastosowanie także do pozwu (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11.01.2002r. IVCz 209/01, uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 27.06.2008r. IIICZP 54/08). Mając na uwadze powyższe Sąd nie uwzględnił zarzutu przedawnienia.

Zdaniem Sądu na uwzględnienie nie zasługuje tak ze zarzut dotyczący zwrotu pozwu. Podnieść należy, iż zarzut powyższy został zgłoszony dopiero
w piśmie procesowym z 25.10.2017r., kiedy postępowanie toczy się od
8 stycznia 2016r. Ponadto nie była także kwestionowana wartość przedmiotu sporu wskazana przez powódkę a zgodnie z art. 25 § 2 kc po doręczeniu pozwu sprawdzenie wartości przedmiotu sporu może nastąpić jedynie na zarzut pozwanego zgłoszony przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy.

Orzeczenie o kosztach oparto na podstawie art. 98 kpc oraz rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22.10.2015r. (Dz.U. z 2015 roku poz. 1804).

/-/ Na oryginale właściwy podpis.-