Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 listopada 2015 r. (data wpływu do tut. Sądu) powód R. D. (1), aktualnie odbywający karę pozbawienia wolności w Zakładzie Karnym w B., wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na jego rzecz:

1/ kwoty 6.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od 2002 r. do dnia zapłaty tytułem wyrównania roszczeń odszkodowawczych powoda, wynikających z wypadku drogowego, któremu uległ w dniu 9 października 2001 r. w miejscowości T., gmina K. powiatu (...), województwa (...), którego sprawca został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 14 stycznia 2002 r. w sprawie II K (...); potrąconej przez pozwanego tytułem „rzekomego” przyczynienia się powoda do zaistnienia wyżej wskazanego wypadku w wysokości 20 %;

2/ kwoty 6.480 zł tytułem renty wyrównawczej przysługującej powodowi w związku z powyższym wypadkiem na przyszłość do czasu uzyskania przez niego wieku emerytalnego za okres od roku 2017 do roku 2019, gdyż na mocy dotychczas zawartej z pozwanym ugody, świadczenie to zostało mu przyznane do roku 2017, podczas gdy prawo do emerytury powód uzyska dopiero w roku 2019. (k.3 – 4).

Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału Cywilnego tut. Sądu z dnia 17 listopada 2015 r. powód został wezwany do uiszczenia opłaty od pozwu w kwocie 624 zł oraz do usunięcia braków formalnych pozwu poprzez wskazanie adresu zamieszkania powoda (gdyż adres jego aktualnego pobytu w zakładzie karnym nie jest miejscem zamieszkania), sprecyzowanie żądania zawartego w pkt 2 pozwu poprzez wyjaśnienie, za jaki okres powód domaga się renty wyrównawczej (jeżeli renta wyrównawcza dochodzona jest na przyszłość, wskazanie w jakiej kwocie miesięcznie i od jakiej daty), uzasadnienie pozwu poprzez powołanie okoliczności faktycznych, na których powód opiera swoje roszczenie o odszkodowanie i zasądzenie renty wyrównawczej i złożenie odpisu pisma, w którym powód uzupełni braki formalne pozwu – w terminie 7 dni pod rygorem zwrotu pozwu (k.1).

W piśmie z dnia 30 listopada 2015 r. powód R. D. (1) poinformował, że aktualnym adresem jego zamieszkania jest miejscowość M., ul. (...) oraz sprecyzował żądanie zawarte w pkt 2 pozwu w ten sposób, że wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 6.840 zł tytułem renty wyrównawczej na przyszłość za okres od lipca 2017 r. do lipca 2019 r., to jest za 24 miesiące po 270 zł, gdyż prawo do emerytury nabywa w lipcu 2019 r. Jednocześnie, R. D. (1) zwrócił się z wnioskiem o zwolnienie go od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w postaci opłaty od pozwu w kwocie 624 zł. Powód wskazał, że od 29 listopada 2013 r. odbywa karę pozbawienia wolności w zakładzie karnym, gdzie nie jest zatrudniony odpłatnie i nie posiada żadnych środków finansowych (k. 8 – 9).

Zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 17 grudnia 2015 r. powód został wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez sprecyzowanie żądania pozwu zawartego w pkt 1 i wskazania daty dziennej, od której powód domaga się zasądzenia odsetek od kwoty 6.000 zł, gdyż R. D. (1) wskazał jedynie, że wnosi o zasądzenie odsetek od 2002 roku, zaś konieczne jest dokładne określenie dnia i miesiąca – w terminie 7 dni pod rygorem zwrotu pozwu. Jednocześnie, powód został wezwany do usunięcia braków formalnych wniosku o zwolnienie od opłaty sądowej od pozwu poprzez złożenie oświadczenia obejmującego szczegółowe dane o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania powoda na urzędowym formularzu – w terminie tygodniowym od dnia doręczenia wezwania pod rygorem zwrotu wniosku (k.11).

W piśmie z dnia 3 stycznia 2016 r. powód R. D. (1) wskazał, że za właściwą datę zasądzenia odsetek od żądania zawartego w pkt 1 pozwu należy uznać datę otrzymania przez niego odszkodowania od pozwanego tj. maj lub lipiec 2002 r. Dodatkowo, powód złożył na urzędowym formularzu oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania (k.15 – 19).

Z uwagi na niewykonanie zarządzenia Przewodniczącego z dnia 17 grudnia 2015 r. odnośnie podania daty dziennej, od której powód domaga się zasądzenia odsetek od kwoty 6.000 zł wskazanej w pkt 1 pozwu, zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 5 lutego 2016 r. w tym zakresie zwrócono pozew R. D. (1) (k.26).

Następnie, zarządzeniem Zastępcy Przewodniczącego Wydziału Cywilnego tut. Sądu z dnia 25 sierpnia 2016 r. wezwano powoda R. D. (1) do usunięcia braków formalnych pozwu w części dotyczącej żądania ustalenia prawa do renty przez wskazanie czy renta jest dochodzona z tytułu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej i wyjaśnienia, z czym związana jest utrata zdolności zarobkowania, czy też z tytułu zwiększenia się potrzeb powoda (jakie potrzeby uległy zwiększeniu, z jakiego tytułu i w jakich kwotach) czy też zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość (wyjaśnić należy jakie to widoki) z odpisem dla strony pozwanej – w terminie tygodniowym od dnia doręczenia wezwania pod rygorem zwrotu pozwu w tej części (k.54).

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 15 września 2016 r. powód R. D. (1) wskazał, że w dniu 22 września 2015 r. (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B. wydal orzeczenie, mocą którego ustalono u powoda lekki stopień niepełnosprawności, z istotnie obniżoną zdolnością do pracy. Przy czym orzeczenie to zostało wydane na stałe. Oznacza to zatem, iż z uwagi na zły stan zdrowia, powód nie może podjąć jakiejkolwiek pracy zarobkowej. Natomiast odnośnie renty, powód podkreślił, iż była to renta wyrównawcza w kwocie 270 zł miesięcznie i przyznana przez Powszechny Zakład Ubezpieczeń Społecznych Spółkę Akcyjną z (...) w W. do czasu nabycia przez R. D. (1) prawa do emerytury, tj. do roku 2019 . Przy czym, z góry powód otrzymał z tego tytułu należność jedynie za okres do roku 2017. W związku z czym pozew zawiera żądanie zapłaty przez pozwanego w/w renty wyrównawczej za okres od roku 2017 do roku 2019. Powód wskazał również, że przyznana dotychczas przez pozwanego renta jest rażąco niska, pozwany wypłacił mu też niskie odszkodowanie, a także bezpodstawnie potrącił z odszkodowania 20 % tytułem rzekomego przyczynienia się powoda do zaistnienia wypadku z dnia 9.10.2001 r. (k.58).

Postanowieniem z dnia 22 września 2016 roku referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim zwolnił powoda R. D. (1) od ponoszenia opłaty sądowej od pozwu w niniejszej sprawie w całości (k.61).

W odpowiedzi na pozew z dnia 25 października 2016 r., pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o oddalenie powództwa w całości. Jednocześnie pełnomocnik pozwanego wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu według norm prawem przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew, pełnomocnik pozwanego oświadczył, że (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. nie uznaje powództwa oraz zaprzecza wszelkim okolicznościom faktycznym podniesionym przez powoda. Pozwany podniósł bowiem zarzut wygaśnięcia zobowiązania z tytułu renty wyrównawczej, wobec zawarcia przez strony w dniu 10.04.2008 r. ugody, mocą której dokonano kapitalizacji renty i wypłacono powodowi jednorazowe odszkodowanie, które wyczerpuje wszelkie roszczenia główne i uboczne powoda, pozostające w związku z wypadkiem z dnia 09.10.2001 r. Ponadto, z ostrożności procesowej pozwany podnosi również zarzut przedawnienia wszystkich roszczeń dochodzonych przez powoda w niniejszym postępowaniu. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przyznał, że samochód, którym kierował sprawca wypadku z dnia 09.10.2001 r. był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej u pozwanego. W toku likwidacji szkody pozwany uznał także swoją gwarancyjną odpowiedzialność za szkodę spowodowaną opisanym w pozwie zdarzeniem. Podnosi on jednak, że przyznane dotychczas powodowi świadczenie pieniężne z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez powoda a ustalone na poziomie 30.000,00 zł wyczerpuje całkowicie roszczenie powoda i prowadzi do skutku w postaci jego wygaśnięcia. Zadośćuczynienie to bowiem, w ocenie pozwanego, zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 kc uwzględnia cierpienia fizyczne i psychiczne powoda zarówno te już doznane, jak i te, które mogą dopiero wystąpić w przyszłości. Dla ustalenia rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych powoda, pozwany dokonał dokładnej analizy wszystkich znanych mu okoliczności sprawy, a mających wpływ na rozmiar doznanej przez powoda szkody niemajątkowej. Przy czym pozwany podkreślił, że w toku postępowania likwidacyjnego należna powodowi kwota zadośćuczynienia została pomniejszona o stopień przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody, który został określony na 1/3, co w konsekwencji doprowadziło do wypłaty na rzecz powoda kwoty 20.172,00 zł. W ocenie pozwanego, odnośnie okoliczności zaistnienia wypadku drogowego z dnia 9.10.2001 r. powód tworzy własną projekcję stanu faktycznego, który nie znajduje potwierdzenia w ustaleniach poczynionych w toku postępowania likwidacyjnego. Nawet bowiem w toku postępowania karnego, Sąd oparł się jedynie w niewielkim stopniu na zeznaniach poszkodowanego, ponieważ zawierały one szereg nieścisłości, a nawet kłamstw. Dodatkowo, podkreślono duży stopień przyczynienia się samego R. D. (1) do powstałego wypadku, w pierwszym szeregu poprzez prowadzenie roweru w stanie głębokiego upojenia alkoholowego. Pozwany wskazał bowiem, iż z akt sprawy karnej oraz akt szkody wynikało, że poszkodowany w momencie zdarzenia był w stanie nietrzeźwości (ponad 4 promile alkoholu) i poruszał się nieoświetlonym rowerem. Powyższe okoliczności bezsprzecznie zatem zostały uznane za przesłanki zmniejszające ciążący na pozwanym obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej R. D. (1) i wskazujące na przyczynienie się poszkodowanego do jej powstania i zakresu. Stąd też, w ocenie pozwanego, roszczenie powoda o zapłatę kwoty 6.000,00 zł tytułem dalszego zadośćuczynienia w związku z następstwami urazu, jakiego R. D. (1) doznał podczas wypadku komunikacyjnego należy uznać za nieudowodnione i oczywiście bezzasadne. W ocenie pozwanego na oddalenie zasługuje także roszczenie powoda dotyczące zasądzenia renty wyrównawczej. W tej mierze, pozwany podniósł bowiem zarzut wygaśnięcia zobowiązania z tytułu renty wyrównawczej, wobec zawarcia przez strony ugody z dnia 10.04.2008 r. mocą której dokonano kapitalizacji renty i wypłacono powodowi jednorazowe odszkodowanie, które wyczerpuje wszelkie roszczenia główne i uboczne powoda, pozostające w związku z wypadkiem z dnia 09.10.2001 r. Pozwany zaprzeczył, aby jednorazowe odszkodowanie przyznane w miejsce renty obejmowało jedynie okres do 2017 roku. W piśmie z dnia 1.04.2008 r. (doręczonym powodowi w dniu 09.04.2008 r.) pozwany bowiem w sposób jednoznaczny poinformował R. D. (1) o tym, że wypłata jednorazowego odszkodowania będzie stanowiła ostateczne zakończenie sprawy i wyczerpuje wszelkie roszczenia główne i uboczne jakie powstały lub mogą powstać w przyszłości w związku ze szkodą z dnia 9.10.2001 r. Oświadczenie to określa zatem charakter świadczenia wypłaconego powodowi i nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, że w latach 2017 – 2019 powód może liczyć na wypłatę renty. Powód zawierając w dniu 10.04.2008 r. z pozwanym ugodę w tym przedmiocie działał zatem z pełnym rozeznaniem skutków, jakie wiążą się z jej podpisaniem, na które się zgodził i je w pełni zaakceptował. Pozwany wskazał przy tym, że od zawarcia powyższej ugody, nie ujawniły się w stanie powoda żadne nowe następstwa, które by nie występowały już wcześniej albo których zaistnienia nie należałoby się uprzednio spodziewać. Dochodzone przez powoda roszczenie dotyczy zatem szkody, która już istniała w dacie zawarcia ugody. Nadto, powód przez ponad 8 lat od jej zawarcia nie kwestionował jej warunków, a w szczególności adekwatności wypłaconej kwoty do poniesionych przez niego konsekwencji (k.66 – 68).

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 17 listopada 2016 roku, Sąd zobowiązał powoda R. D. (1) do złożenia w terminie 14 dni pisma przygotowawczego, w którym przedstawi swe stanowisko w sprawie oraz wskaże wnioski dowodowe na poparcie swoich twierdzeń, pod rygorem ich pominięcia, informując, iż uzasadnienie swojego żądania powód może przedstawić w formie pisemnej (k.84v).

W wykonaniu powyższego, w piśmie z dnia 01 grudnia 2016 r. powód R. D. (1) oświadczył, że popiera swój pozew przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w całości. Powód zaprzeczył, aby istniały jakiekolwiek okoliczności sprawiające, iż roszczenia te uległy przedawnieniu. R. D. (1) zaprzeczył, aby będąc osobą poszkodowaną poruszał się w dniu zdarzenia po drodze rowerem bez świateł, środkiem jezdni i w stanie upojenia alkoholowego. Wskazał bowiem, że światła w jego rowerze uległy zniszczeniu tak samo jak i sam rower podczas wypadku i uderzenia samochodu. W jego ocenie nie ma również żadnego dowodu, iż znajdował się on wówczas w stanie upojenia alkoholowego. Gdy bowiem po zdarzeniu został przewieziony do szpitala w stanie nieprzytomności, nikt nie przeprowadzał u niego badań na trzeźwość. Nie była wówczas także pobierana od niego krew w tym celu. Zdaniem R. D. (1), jeśli stwierdzono by, że powód porusza się na drodze publicznej rowerem w stanie nietrzeźwości, znalazłoby to wyraz w treści wydanego w postępowaniu karnym wyroku skazującego. Czyn taki bowiem podlega karze z art. 178 kk, zaś w prowadzonym w sprawie II K (...)postępowaniu karnym powód nie został skazany za takie przestępstwo. W związku z tym pozwany mógłby dokonać potrącenia wypłaconego mu odszkodowania tylko wówczas, gdyby taką ewentualność określił sąd w wyroku karnym. W ocenie powoda, przyznana mu tytułem odszkodowania suma nie uwzględnia realnie przez niego poniesionych cierpień fizycznych i psychicznych, lecz tylko stanowi należność za procentowy uszczerbek na zdrowiu powoda, wynikający z przedmiotowego wypadku. Wypłacone roszczenie nie uwzględnia też skutków ubocznych w/w zdarzenia, jakie pojawiły się w dalszej przyszłości. R. D. (1) podkreślił, że przez około 2 miesiące cierpiał w szpitalu, zaś przez kolejne lata odczuwał i odczuwa także obecnie skutki doznanych wówczas urazów. Przez ten czas nie mógł on także podjąć jakiejkolwiek pracy, z uwagi na zły stan zdrowia. Oznacza to, że powód był zmuszony żyć i utrzymywać się z bardzo niskiej renty wyrównawczej w kwocie 270 zł miesięcznie i pomocy uzyskiwanej od organów pomocy społecznej z tytułu stałej niepełnosprawności. Powód, zawierając ugodę z pozwanym, nie zdawał sobie też sprawy, jak powyższy wypadek będzie skutkował w przyszłości na jego dalszym życiu. Nadto, R. D. (1) wskazywał, że przyznana mu przez pozwanego w 2002 r. renta wyrównawcza miała być wypłacana do czasu osiągnięcia przez powoda wieku emerytalnego. Tymczasem wiek ten powód osiągnie dopiero w 2019 r. zaś przedmiotowa renta została mu wypłacona jedynie do 2017 r. (k.89 – 91v).

Na rozprawie w dniu 22 grudnia 2016 r. pełnomocnik pozwanej wnosił o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k.108 – 108v).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. D. (1) zamieszkuje w M., przy czym od listopada 2013 r. przebywa w Zakładzie Karnym w B., gdzie odbywa karę pozbawienia wolności, której przewidywany termin zakończenia przypada w lutym 2017 r . (okoliczności bezsporne).

W dniu 09 października 2001 roku w godzinach wieczornych R. D. (1) udał się rowerem na drogę krajową K - 19 z M. do miejscowości Ż., gm. K., powiatu (...). Rower, którym poruszał się powód był niesprawny technicznie, gdyż nie posiadał wymaganego stosownymi przepisami oświetlenia, a jedynie światła odblaskowe w pedałach. W tym samym czasie, w tym samym kierunku drogą tą poruszał się także T. M., który kierował samochodem marki M. typu (...) o nr rej. (...). Panujące w tym momencie warunki drogowe były dość trudne, gdyż z powodu gęstej mgły i ciemności, znacznie ograniczona była widoczność. Przejeżdżając przez miejscowość T., gm. K., powiatu (...), T. M. prowadząc samochód marki M. typu (...) o nr rej. (...) z prędkością około 50 km/h, nienależycie obserwował jezdnię oraz nie dostosował techniki i prędkości jazdy do bardzo słabej, spowodowanej ciemnościami i mgłą widoczności. W wyniku powyższego, wyjeżdżając z jednego z pasm mgły, ujrzał niespodziewanie przed sobą kierującego słabo oświetlonym rowerem R. D. (1), który poruszał się blisko prawej krawędzi jezdni. T. M. próbował ominąć rowerzystę, podejmując gwałtowny manewr w lewo, który nie odniósł skutku, zaś R. D. (1) został uderzony prawą przednią częścią samochodu prowadzonego przez T. M.. W wyniku tego uderzenia R. D. (1) doznał szeregu urazów w postaci: złamania pięciu żeber, złamaniu obojczyka z lewej strony, złamania śródstopia lewej nogi, złamania śródpalcza prawej ręki, rozerwaniu spojenia łonowego, rozerwania stawu krzyżowo – biodrowego oraz wstrząsowi, co stanowiło realne zagrożenie jego życia. Pomimo, że T. M. zauważył, iż potrącił rowerzystę, nie zatrzymał się celem udzielenia mu pomocy, lecz po opanowaniu samochodu oddalił się z miejsca zdarzenia. Z uwagi na podejrzenie, iż poszkodowany R. D. (1), w chwili przedmiotowego zdarzenia mógł znajdować się pod wpływem alkoholu, w dniu 9 października 2001 r. o godz. 23.00 w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w R. pobrano od powoda krew, którą przesłano do Laboratorium Kryminalistycznego Komendy Wojewódzkiej Policji w L.. Tam stwierdzono, iż stężenie alkoholu we krwi poszkodowanego R. D. (1) wynosiło 4,1 promila, co wskazywało na to, że w chwili przedmiotowego wypadku, powód znajdował się w stanie głębokiego upojenia alkoholowego. Okoliczność ta, świadczyła zatem o dużym stopniu przyczynienia się samego R. D. (1) do powstałego wypadku, co mogło być przedmiotem ewentualnego postępowania karnego wobec powoda. Jednakże, w ocenie Sądu fakt ten nie miał decydującego wpływu na zajście tego zdarzenia, którego powodem było nieprawidłowe zachowanie kierującego samochodem marki M. typu (...) o nr rej. (...) T. M.. (dowód: uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 14.01.2002 r. wydanego w sprawie II K (...)k. 98 – 103 akt sprawy II K (...)SR Radzyń Podlaski, protokół pobrania krwi k. 59 – 60 akt sprawy II K (...)SR Radzyń Podlaski, opinia Laboratorium Kryminalistycznego KWP L. z przeprowadzonych badań krwi R. D. k. 58 akt sprawy II K (...) SR Radzyń Podlaski, zeznania świadka E. K. k. 17 – 18v akt sprawy II K (...)SR Radzyń Podlaski).

Sprawca wyżej wskazanego wypadku, T. M., wyrokiem Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 14 stycznia 2002 roku wydanym w sprawie II K (...)został uznany za winnego popełnienia czynu stanowiącego przestępstwo określone w art. 177 § 2 k.k. w zw. z art. 178 § 1 k.k., za który został skazany na karę 2 lat pozbawienia wolności, z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby 4 lat. Orzeczono od niego również karę grzywny oraz środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w sferze ruchu lądowego na okres 3 lat. Nadto, powołanym wyżej wyrokiem, na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeczono od T. M. na rzecz R. D. (1) nawiązkę w kwocie 2.000 zł ( dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 14.01.2002 r. w sprawie II K (...)k. 97 – 97 v akt sprawy II K (...)SR w Radzyniu Podlaskim, oraz k. 4 akt niniejszej sprawy).

Z uwagi na to, że sprawca przedmiotowego wypadku poruszał się samochodem, którego właściciel Z. K. posiadał aktualną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej w pozwanym (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., podmiot ten przeprowadził postępowanie likwidacyjne szkody osobowej doznanej przez poszkodowanego R. D. (1). W toku tego postępowania, pozwany zakład ubezpieczeń uznał swoją odpowiedzialność za przedmiotowe zdarzenie oraz ustalił, iż poszkodowany na skutek wypadku doznał uszczerbek na zdrowiu w wysokości 57 %. Z tego też tytułu, w dniu 24 czerwca 2002 roku R. D. (1) przyznano kwotę 30.000, 00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz kwotę 258,00 zł tytułem odszkodowania za uszkodzony rower i rzeczy osobiste. W toku postępowania likwidacyjnego podkreślono, że okoliczności faktyczne wynikające zarówno z akt sprawy karnej jak też z akt szkody wskazują, że do wypadku zaistniałego w trudnych warunkach przyczynił się także sam poszkodowany R. D. (1), poruszając się w stanie upojenia alkoholowego rowerem, który wyposażony był jedynie w światła odblaskowe w pedałach. Okoliczność ta bowiem, zdaniem pozwanej, w sposób istotny miała wpływ na postrzeganie poszkodowanego przez innych użytkowników drogi. Stąd też, na podstawie art. 362 k.c. pozwany dokonał zmniejszenia przyznanego powodowi zadośćuczynienia o 20 % tytułem przyczynienia się R. D. (1) do zaistniałego wypadku, tj. o kwotę 6.051,60 zł. W związku z powyższym, powodowi wypłacono kwotę 20.172,00 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę ( dowód: akta szkody komunikacyjnej (...) ).

Na wniosek powoda, pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. prowadził także postępowanie odnośnie przyznania R. D. (1) renty wyrównawczej z tytułu utraconych w wyniku wypadku dochodów oraz zwiększonych potrzeb. W związku z tym, w dniu 24 września 2002 r. przyznano powodowi R. D. (1) rentę wyrównawczą z tytułu utraconych dochodów oraz zwiększonych potrzeb, płatną w kwotach po 270 zł miesięcznie, do czasu nabycia przez poszkodowanego wieku emerytalnego. Nie mniej jednak powód pismem z dnia 9.07.2007 r. zwrócił się do pozwanego z prośbą o podwyższenie renty wyrównawczej z kwoty 270 zł do kwoty 530 zł miesięcznie. W toku prowadzonych przez strony negocjacji w tym przedmiocie, (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w piśmie z dnia 01 kwietnia 2008 r. zaproponował powodowi R. D. (1), na podstawie art. 447 k.c. wypłatę jednorazowego odszkodowania (tzw. kapitalizacji renty) w kwocie 30.000,00 zł w miejsce przyznanej uprzednio renty wyrównawczej. Jednocześnie poinformowano powoda, że wypłata jednorazowego odszkodowania będzie stanowiła ostateczne zakończenie sprawy i wyczerpie wszelkie roszczenia główne i uboczne jakie powstały lub mogą powstać w przyszłości w związku ze szkodą z dnia 09.10.2001 r. Powód zgodził się na powyższą propozycję, w związku z czym w dniu 10 kwietnia 2008 r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. – Centrum Likwidacji S. w L. oraz R. D. (1) zawarli ugodę, na mocy której pozwany przyznał powodowi w miejsce dotychczasowej renty jednorazowe odszkodowanie w kwocie 30.000,00 zł. Przy czym, zgodnie z §3 wyżej wskazanej ugody, strony zgodnie oświadczyły, że jednorazowe odszkodowanie wynikające z niniejszej ugody wyczerpuje wszelkie roszczenia główne i uboczne jakie powstały lub mogą powstać w przyszłości w związku z wypadkiem z dnia 09.10.2001 r. Nadto, w zakresie wynikającym z tej ugody, powód R. D. (1) oświadczył, że zrzeka się wszelkich roszczeń zarówno w stosunku do (...) S.A. jak ubezpieczonego ( dowód: operat szacunkowy k. 75 – 76, pismo R. D. z dn. 9.07.2007 r., k. 141, pismo pozwanego z dn. 1.04.2008 r. k. 162, ugoda dotycząca sprawy nr (...)/(...)z dnia 10.04.2008 r. k. 165 akt szkody komunikacyjnej RR (...)).

Doznane przez R. D. (1) w przedmiotowym wypadku obrażenia ciała spowodowały, że orzeczeniem (...) do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w B., powód uzyskał na stałe lekki stopień niepełnosprawności, z istotnie obniżoną zdolnością do wykonywania pracy ( dowód: akta szkody nr (...), orzeczenie (...) ds. Orzekania o Niepełnosprawności w B. z dn. 22.09.2015 r. k.59 akt niniejszej sprawy).

Powyżej przedstawiony stan faktyczny Sąd oparł na przytoczonych wyżej dowodach z dokumentów, które należało uznać za wiarygodne, albowiem nie były kwestionowane przez strony i nie budzą wątpliwości Sądu pod względem ich autentyczności.

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i podlega oddaleniu zarówno w odniesieniu do zadośćuczynienia jak i do żądania renty.

Należy podnieść, że powód nie wykazał w sposób należyty ani istnienia dochodzonych pozwem roszczeń, ani ich wysokości. Twierdzenia powoda w tym zakresie są gołosłowne i nie znajdują potwierdzenia w przedłożonych przez powoda dokumentach. Zgodnie bowiem z przepisem art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Z przepisem tym koreluje także przepis art. 232 k.p.c. który mówi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż powód R. D. (1) nie udowodnił faktu, iż potrącenie przez pozwanego (...) Spółkę Akcyjną w W. z ogólnej sumy przyznanego mu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę doznaną na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 09.10.2001 r. tj., z kwoty 30.000 zł stopnia przyczynienia się poszkodowanego do jej zaistnienia w wysokości 20 %, tj. kwoty 6.051,60 zł było niezasadne. Dowody zgromadzone zarówno w aktach sprawy karnej II K (...)Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim, jak też aktach likwidacyjnych pozwanego wyraźnie przekonują, iż pozwany miał pełne podstawy do częściowego obniżenia przyznanego poszkodowanemu zadośćuczynienia. Wskazano w nich bowiem, iż mimo tego, że bezpośrednią przyczyną zajścia wypadku komunikacyjnego z dnia 09.10.2001 r. było zachowanie kierującego samochodem marki M. T. M., to także poszkodowany R. D. (1) w dużym stopniu przyczynił się do powstania doznanej przez niego szkody. Powód nie przedstawił żadnego dowodu wskazującego na przeciwne wnioski. W toku postępowania karnego ustalono, że w chwili zaistnienia przedmiotowego wypadku, R. D. (1) znajdował się w stanie głębokiego upojenia alkoholowego, gdyż stężenie alkoholu we krwi poszkodowanego wynosiło 4,1 promila, a ponadto poruszał się on po drodze publicznej, krajowej K – 19 nieoświetlonym rowerem. Świadczą o tym konkretne dowody w postaci: protokołu pobrania krwi od R. D. (1), który został sporządzony w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej w R. tego samego dnia, w którym doszło do wypadku tj. 09.10.2001 r. o godz. 23:00 (k. 59 akt II K (...)), sprawozdanie z badania krwi powoda, przeprowadzone w Laboratorium Kryminalistycznym Komendy Wojewódzkiej Policji w L. (k.58 akt II K (...)) oraz uzasadnienie wyroku Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim z dnia 14 stycznia 2002 r. wydanego w sprawie II K 732/01 (k.98 – 103 akt II K (...)). W tej sytuacji, pozwany (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. był w ocenie Sądu w pełni uprawniony do przyjęcia przyczynienia się R. D. (1) do powstania zaistniałej szkody i ustalenia stopnia, w jakim to nastąpiło. Zgodnie bowiem z treścią art. 362 k.c. jeżeli poszkodowany przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron. Należy również podkreślić, że przyznane powodowi przez pozwanego zadośćuczynienie za doznaną krzywdę zgodnie z treścią przepisu art. 445 § 1 kc uwzględnia cierpienia fizyczne i psychiczne powoda zarówno te już doznane, jak i te, które mogą dopiero wystąpić w przyszłości. Dla ustalenia bowiem rozmiaru cierpień fizycznych i psychicznych powoda, pozwany w toku postępowania likwidacyjnego dokonał dokładnej analizy wszystkich znanych mu okoliczności sprawy, a mających wpływ na rozmiar doznanej przez powoda szkody niemajątkowej. Stąd też, przyznane R. D. (1) zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, w ocenie Sądu wyczerpało całkowicie roszczenie powoda i prowadzi do skutku w postaci jego wygaśnięcia. W tym kontekście także podnoszone przez R. D. (1) roszczenie o zapłatę przez pozwanego dalszego odszkodowania z tytułu pogorszenia się jego stanu zdrowia jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie. Powód bowiem, mimo wielokrotnego wzywania przez Sąd, w żaden sposób nie udowodnił, za pomocą stosownych dokumentów, choćby w postaci dokumentacji medycznej, że takie pogorszenie stanu jego zdrowia faktycznie nastąpiło, a także jego zakresu oraz związku przyczynowego z wypadkiem, jakiego doznał w dniu 09.10.2001 r.

W ocenie Sądu, na oddalenie zasługuje także roszczenie powoda dotyczące zasądzenia renty wyrównawczej. W tej mierze bowiem doszło do wygaśnięcia wcześniejszego zobowiązania pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. w stosunku do powoda R. D. (1) wobec zawarcia przez strony ugody z dnia 10.04.2008 r. Na jej podstawie dokonano kapitalizacji przedmiotowej renty i wypłacono powodowi jednorazowe odszkodowanie w kwocie 30.000 zł, które wyczerpywało wszelkie roszczenia główne i uboczne powoda, pozostające w związku z wypadkiem z dnia 09.10.2001 r. Należy podkreślić, iż z akt szkody wynika, że ze stosowną inicjatywą w tej mierze wystąpił powód R. D. (1), który domagał się kapitalizacji przyznanej mu renty wyrównawczej, z uwagi na zwiększone koszty utrzymania i leczenia. Przy czym, wbrew twierdzeniom R. D. (1), jednorazowe odszkodowanie przyznane w zawartej przez stronie ugodzie nie obejmowało okresu do uzyskania przez powoda wieku emerytalnego, to jest do 2017 roku. W piśmie z dnia 1.04.2008r. (doręczonym powodowi w dniu 09.04.2008 r.) pozwany bowiem w sposób jednoznaczny poinformował R. D. (1) o tym, że wypłata jednorazowego odszkodowania będzie stanowiła ostateczne zakończenie sprawy i wyczerpuje wszelkie roszczenia główne i uboczne jakie powstały lub mogą powstać w przyszłości w związku ze szkodą z dnia 9.10.2001 r. Oświadczenie to określiło zatem charakter świadczenia wypłaconego powodowi jako jednorazowego i nie dawało żadnych podstaw do przyjęcia, że w latach 2017 – 2019 powód może liczyć na wypłatę renty. Miało ono zatem charakter zupełnie odmienny od renty, która była wypłacana powodowi przez pozwanego od 2002 roku, a którą przyznano R. D. (1) do czasu osiągnięcia przez niego wieku emerytalnego. Powód zawierając w dniu 10.04.2008 r. z pozwanym ugodę w tym przedmiocie działał zatem z pełnym rozeznaniem skutków, jakie wiążą się z jej podpisaniem, na które się zgodził i je w pełni zaakceptował. Co istotniejsze, od zawarcia powyższej ugody, nie ujawniły się w stanie powoda żadne nowe następstwa, które by nie występowały już wcześniej albo których zaistnienia nie należałoby się uprzednio spodziewać. Na tę okoliczność bowiem powód także nie przedstawił żadnych dowodów, stąd też należało ją uznać za niewykazaną. Dochodzone przez powoda roszczenie dotyczy zatem szkody, która już istniała w dacie zawarcia ugody. Nadto, na podkreślenie zasługuje to, że R. D. (1) przez ponad 8 lat od jej zawarcia nie kwestionował jej warunków, a w szczególności adekwatności wypłaconej kwoty do poniesionych przez niego konsekwencji.

Mając powyższe rozważania na uwadze, stwierdzić należy, że powód nie wykazał, że przysługują mu dochodzone pozwem należności. Ta okoliczność spowodowała, z uwagi na treść art. 6 k.c., że powództwo zostało oddalone.

Podkreślić należy, o czym powód kilkakrotnie był pouczany, że to na osobie wnoszącej żądanie spoczywa obowiązek udowodnienia zasadności takiego żądania poprzez złożenie odpowiednich wniosków dowodowych. Powód nie sprostał temu obowiązkowi. Usprawiedliwieniem w tym zakresie nie może być fakt przebywania powoda w Zakładzie Karnym, gdyż to nie ogranicza strony w formułowaniu wniosków dowodowych.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zostało wydane w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Nadto, zgodnie z § 3 art. 98 k.p.c. do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Przy czym, stosownie do art. 99 k.p.c. stronom reprezentowanym przez radcę prawnego, rzecznika patentowego lub Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. Mając zatem na względzie okoliczność, iż powództwo powoda zarówno dotyczące odszkodowania jak też renty wyrównawczej zostało oddalone, należało uznać, iż R. D. (1) jest stroną przegrywającą sprawę. Tym samym powód został zobowiązany do zwrotu kosztów procesu poniesionych przez pozwaną (...) Spółkę Akcyjną w W.. Na koszty te składają się: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w osobie radcy prawnego w kwocie 2400 zł (§ 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm w zw. z § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych Dz. U. z 2016 r. poz. 1667 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Przy czym, zgodnie z powołanym § 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych, do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji. Mając zatem na uwadze okoliczność, iż pozew został wniesiony w dniu 12 listopada 2015 r., rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów procesu zostało wydane na podstawie przepisów poprzednio obowiązujących.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w wyroku.