Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2024 roku (data nadania) do Sądu Rejonowego w Radzyniu Podlaskim wpłynął pozew E. D. Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Wierzytelności w G. przeciwko pozwanemu P. B. o zapłatę kwoty 3092,63 zł. wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu pozwu (k. 2-5).

W dniu 30 grudnia 2024 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Radzyniu Podlaskim I Wydziale Cywilnym wydał nakaz zapłaty, w którym zasądził żądaną przez powoda kwotę 3092,63 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 grudnia 2024 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 817,00 zł tyt. zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie (k. 95).

W dniu 21 stycznia 2025 roku (data nadania), w ustawowo przypisanym terminie pozwany złożyła sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, z przyczyn wskazanych w uzasadnieniu sprzeciwu (k. 102-104).

Zarządzeniem z dnia 3 lutego 2025 roku pełnomocnik powoda został zobowiązany do sprecyzowania żądania pozwu przez wskazanie od jakiej kwoty, za jaki okres (należy podać daty dzienne) oraz według jakiej stopy procentowej zostały obliczone odsetki umowne w kwocie 29,72, a także od jakich kwot, za jaki okres (należy podać daty dzienne) zostały obliczone odsetki karne w kwocie 869,12 zł w terminie tygodniowym pod rygorem zawieszenia postepowania w tym zakresie (k. 108).

W dniu 17 lutego 2025 roku (data wpływu) powód złożył w tut. Sądzie pismo procesowe, w którym nie sprecyzował żądania pozwu. W piśmie tym zawarł ponadto cofnął pozew ze zrzeczeniem się roszczenia w zakresie kwoty 0,32 zł (k. 111-130).

Sąd Rejonowy w Radzyniu Podlaskim I Wydział Cywilny postanowieniem z dnia 10 marca 2025 roku zawiesił postępowanie w sprawie w części dotyczącej kwoty 898,84 zł (k.155).

Pismami z dnia 3 i 28 marca 2025 roku (daty wpływu) pełnomocnik pozwanego podtrzymał swoje stanowisko w sprawie (k.152, 160 - 164).

W dniu 7 maja 2025 roku Sąd Rejonowy w Radzyniu I Wydział Cywilny na rozprawie rozpoznawał powództwo w części dotyczącej żądania zasądzenia kwoty 2193,79 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 grudnia 2024 roku do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 sierpnia 2019 roku pozwany P. B. zawarła z (...) sp. z o.o. (dawniej (...) sp. z o.o.) z siedzibą we W. umowę pożyczki nr (...). Umowa została zawarta na okres od dnia 2 sierpnia 2019 roku do dnia 2 lutego 2022 roku. Pozwanej przyznano pożyczkę kwocie 2000 zł. Całkowity koszt pożyczki wyniósł 2269,43 zł i była to opłata operacyjna i odsetki naliczone za cały okres obowiązywania umowy, zaś całkowita kwota do zapłaty wyniosła 4269,43 zł.

Dowód: poświadczony za zgodność z oryginałem odpis umowy pożyczki nr (...) – k. 56

Pozwany nie dokonywał spłaty pożyczki zgodnie z ustaleniami umownymi, w związku z tym umowa została wypowiedziana i z dniem 11 marca 2021 roku roszczenie stało się wymagalne.

Dowód: wezwania do uregulowania zaległości z dnia 17.11.2020 r, wypowiedzenie umowy pożyczki z dnia 25 stycznia 2021 roku, wezwanie do zapłaty z dnia 25 stycznia 2021 roku

Powyższy stan faktyczny Sąd oparł na powołanych wyżej dowodach, które należało uznać za wiarygodne albowiem nie były kwestionowane przez pozwanego i nie budzą wątpliwości Sądu pod względem ich autentyczności.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo co do kwoty 2193,79 zł nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Powód, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, jako podstawę materialnoprawną dochodzonego roszczenia wskazał umowę przelewu wierzytelności, zaś jako źródło roszczenia wskazał umowę pożyczki z dnia 2 sierpnia 2019 roku, nr (...).

Należy jednak podnieść, że przedstawione przez powoda dowody nie dały wystarczających podstaw do przyjęcia, iż powód ma legitymację procesową.

Zgodnie z art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Z przepisem tym koreluje także przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Powód przede wszystkim nie udowodnił, że nabył przedmiotową wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, nie wykazał, aby przysługiwało mu roszczenie dochodzone pozwem tzn. aby rzeczywiście doszło do przeniesienia na jego rzecz wierzytelności, przysługującej wierzycielowi pierwotnemu względem pozwanego.

W myśl przepisu art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Tym samym, celem i skutkiem przelewu jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku przelewu przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew. Przedmiotem przelewu jest zaś wierzytelność, tj. prawo podmiotowe wierzyciela do żądania od dłużnika świadczenia. Strony stosunku, świadczenie oraz przedmiot świadczenia muszą być oznaczone, bądź przynajmniej możliwe do oznaczenia w momencie zawierania umowy przenoszącej wierzytelność ( por. Kodeks cywilny. Komentarz pod red. A Kidyby, Tom III, Zobowiązania – część ogólna, Lex 2010 r.).

Powód nie udowodnił należycie swojej legitymacji procesowej, albowiem nie udowodnił, iz wierzytelność wobec pozwanego przeniesiona została od pierwotnego wierzyciela do powoda.

Na skutek zawarcia umowy cesji wierzytelności stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. Tym samym legitymacja procesowa czynna, przysługująca do tej pory cedentowi, przechodzi na cesjonariusza, który zyskuje szczególne uprawnienie do występowania w charakterze strony w konkretnym procesie w stosunku do konkretnego podmiotu. Warunkiem uzyskania tego uprawnienia jest wykazanie przez cesjonariusza skuteczności cesji konkretnej wierzytelności.

W uzasadnieniu pozwu powód powoływał się na trzy umowy przelewu wierzytelności. Wskazał, iż wierzyciel pierwotny dokonał przelewu wierzytelności na rzecz (...) z siedzibą we W., następnie (...) zbył przedmiotową wierzytelność na rzecz (...) w dniu 8 sierpnia 2019 roku. Następnie w dniu 23 kwietnia 2024 roku dokonano przelewu wierzytelności na rzecz (...).

W ocenie Sądu powód nie udowodnił przejścia wierzytelności od pierwotnego wierzyciela na następcę prawnego (...). Na wykazanie przejścia następstwa prawnego nie jest wystarczające oświadczenie zawarte w treści umowy przelewu wierzytelności z dnia 8 sierpnia 2019 roku pomiędzy (...) a (...) P. Dywidendowy (...) o wcześniejszym nabyciu wierzytelności przez cedenta oraz oświadczenie z dnia 25 listopada 2019 roku. Tego rodzaju oświadczenie nie stanowi dostatecznego dowodu na dysponowanie przez powoda dochodzoną wierzytelnością.

Powód nie udowodnił należycie swojej legitymacji czynnej. Nie przedstawił umowy przelewu wierzytelności z której wynikałoby faktyczne przejście wierzytelności na rzecz powoda. Powód nie przedstawił dokumentów, które pozwoliłby Sądowi na ustalenie czy faktycznie doszło do przelewu wierzytelności i czy cesja obejmowała wierzytelność należną wierzycielowi pierwotnemu od pozwanej.

Sąd nie podziela stanowiska powoda, że wystarczającym dowodem wykazującym, że wierzytelność z tytułu udzielonej pożyczki została zbyta na rzecz powoda stanowi samo oświadczenie o przeniesieniu wierzytelności.

W sprawach cywilnych nie jest rzeczą Sądu zarządzanie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnień twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych. Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek taki spoczywa na stronach (por. Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz pod red. A. Zielińskiego, Wydawnictwo C. H. Beck, wyd. 6, Warszawa 2012 r.).

Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007 roku (II CSK 293/07) „Ciężar udowodnienia faktu należy rozumieć nie tylko jako obarczanie jednej ze stron procesu obowiązkiem przekonania sądu dowodami o prawdziwości swoich twierdzeń ale również konsekwencjami zaniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności.”

Posiadanie przez strony legitymacji czynnej i biernej jest przesłanką zasadniczą, od której istnienia uzależniona jest możliwość uwzględnienia powództwa, a jej brak, zarówno w postaci czynnej jak i biernej, prowadzi do wydania wyroku oddalającego powództwo.

Mając powyższe rozważania na uwadze, stwierdzić należy, że powód nie wykazał, że przysługuje mu dochodzona pozwem należność. Ta okoliczność spowodowała, że z uwagi na treść art. 6 k.c. powództwo zostało oddalone w części dotyczącej kwoty 2193,79 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 19 grudnia 2024 roku do dnia zapłaty.

Mając powyższe na względzie Sąd orzekł jak w wyroku częściowym.

apb