Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 marca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Stachoń

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anita Szczepanik

bez udziału Prokuratora -

po rozpoznaniu na rozprawie 05.10.2017 r., 05.12.2017 r., 13.03.2018 r.

sprawy R. B. , syna M. i S. z domu Ł., urodzonego dnia (...) w P.,

oskarżonego o to, że w dniu 14 maja 2016 roku w miejscowości K., woj. (...) wypowiedział w stosunku do M. T. (1) groźbę karalną pozbawienia życia, która to wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona

tj. o czyn z art. 190§1 kk

1. na mocy art. 66§1 i 2 kk i art. 67§1 i 3 kk postępowanie karne wobec R. B. warunkowo umarza na 2 (dwa) lata próby i zasądza od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego M. T. (1) kwotę 1000 (jednego tysiąca) złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę;

2. na mocy art. 627 kpk obciąża oskarżonego kosztami sądowymi w kwocie 70 (siedemdziesięciu) złotych tytułem zwrotu wydatków i 60 (sześćdziesięciu) złotych tytułem opłaty oraz zasądza od oskarżonego R. B. na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. T. (1) kwotę 2000 (dwóch tysięcy) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

II K 585/17

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Puławach oskarżyła R. B. o to, że w dniu 14 maja 2016 roku w miejscowości K. województwa (...) wypowiedział w stosunku do M. T. (1) groźbę karalną pozbawienia życia, która to wzbudziła w zagrożonym uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, tj. o przestępstwo z art. 190 § 1 kk.

Po przeprowadzeniu rozprawy sąd ustalił i zważył, co następuje:

(...) R. B. i M. T. (1) położone są w K. i sąsiadują ze sobą. Pomiędzy sąsiadami istnieje spór cywilnoprawny polegający na tym, że M. T. (1) zarzuca R. B., że ten zasypując rów znajdujący się na jego działce, w związku z czym opady deszczu powodują zalewanie jego działki, zakłócił stosunki wodne pomiędzy obiema nieruchomościami. Spory pomiędzy sąsiadami przybierają postać agresywnych awantur, podczas których padają wyzwiska i obraźliwe określenia i to obustronnie. W dniu 14 maja 2016 roku M. T. (1) przyjmował gości na grillu, który miał być około godziny 17. Ponieważ wcześniej padał deszcz, doszło do zalania działki M. T. (1). Około godziny 16, kiedy byli już obecni zaproszeni goście, M. T. (1) zgłosił R. B. pretensje o zalewanie jego działki, na co R. B. trzymając w ręku łopatę zagroził M. T. (1) pozbawieniem życia poprzez dekapitację używając na określenie tej czynności wulgarnego określenia. Podczas tych gróźb żona R. B. W. B. nie była obecna, ponieważ udała się na chwilę do mieszkania. Zarówno M. T. (1) jak i R. B. mają problemy kardiologiczne. R. B. nie był dotychczas karany, jest żonaty, ma dorosłego syna, jest z zawodu ślusarzem i jest bezrobotny.

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd obdarzył wiarą zeznania świadków: M. T. (1) – k. 101v-102v, 8-10, 14-15, 20-21, Z. T. – k. 102v-103, K. W. – k. 103-103v, L. J. – k. 103v-104, A. K. – k. 104-104v, M. T. (2) – k. 104v-105, J. Ł. – k. 105-105v, 55, W. B. – k. 105v-106v, P. Z. – k. 119v, ponieważ ich zeznania są nie sprzeczne ze sobą oraz konsekwentne. Ponadto sąd obdarzył wiarą znajdujące się w aktach sprawy i ujawnione na rozprawie dowody w postaci: protokołu zatrzymania rzeczy – k. 48-49, spisu i opisu rzeczy – k. 50, płyty – k. 51, protokołu oględzin – k. 57, danych osobo poznawczych – k. 62, danych z Krajowego Rejestru Karnego – k. 75, 117, zaświadczeń lekarskich – k. 99, 118, ponieważ dowody te zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby i w odpowiedniej formie, a żadna z zainteresowanych stron nie zakwestionowała prawdziwości zawartych w nich informacji. Sąd uznał za nic nie wnoszące do sprawy zeznania świadka R. K. – k. 104v, 37, ponieważ jak wynika z treści jego zeznań, świadek ten nie posiada żadnej wiedzy na temat zdarzenia będącego podstawą aktu oskarżenia, jak też nie wie nic na temat charakteru konfliktu, który do tego zdarzenia doprowadził.

Oskarżony R. B. nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że nie groził M. T. (1). Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego, ponieważ przeczą temu zeznania licznych świadków zdarzenia, a jego żony nie było podczas gróźb, gdyż poszła do domu po telefon komórkowy, żeby udokumentować awanturę, co sama przyznała.

Wina oskarżonego R. B. nie budzi żadnych wątpliwości, ponieważ jest on osobą świadomą swych czynów i nie zachodzą żadne okoliczności wyłączające jego odpowiedzialność karną.

Grożenie pokrzywdzonemu zabójstwem za pomocą trzymanej w rękach łopaty stanowi przestępstwo z art. 190 § 1 kodeksu karnego, ponieważ oskarżony groził pokrzywdzonemu popełnieniem przestępstwa na jego szkodę, a okoliczności zdarzenia i emocjonalne zabarwienie tych gróźb spowodowały, że pokrzywdzony mógł obawiać się spełnienia tych gróźb. Istotą uregulowania art. 190 § 1 kodeksu karnego jest zapewnienie wolności od strachu przed popełnieniem przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego i nie jest ważne, czy groźby te były realne i czy sprawca miał zamiar je zrealizować, gdyż wystarczy dla zaistnienia tego przestępstwa obawa spełnienia tych gróźb, a okoliczności zdarzenia w pełni uzasadniają taką obawę. Pokrzywdzony nie zna myśli sprawcy, ale widząc go, jak mu grozi śmiercią będąc wzburzonym i trzymając w ręku łopatę, ma prawo obawiać się spełnienia tych gróźb.

Sąd uznał, że samo toczenie się przeciwko oskarżonemu postępowania karnego jest wystarczające, by w przyszłości zrezygnował on z podobnego postępowania jak to, które zostało ustalone w stanie faktycznym. Czyn oskarżonego stanowiący przestępstwo gróźb karalnych nie charakteryzuje się znaczną społeczną szkodliwością z uwagi na wzajemność krzywd, prowokowanie negatywnego zachowania przez pokrzywdzonego, a obawy pokrzywdzonego nie mogły być znaczne, skoro zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa złożył po przeszło trzech miesiącach od zdarzenia. Wina oskarżonego też nie jest znaczna, ponieważ oskarżony nie jest człowiekiem zdemoralizowanym. Jest on osobą niekaraną, dobrze funkcjonującą w rodzinie, a jego naganne zachowanie było sprowokowane przez naganne zachowanie pokrzywdzonego, co wyraźnie słychać na załączonych do sprawy nagraniach.

Przy zasądzaniu zadośćuczynienia sąd uznał, że kwota 1000 złotych będzie wystarczająca, gdyż skutkiem przestępstwa było jedynie chwilowe przestraszenie i nie zaszło w tym wypadku długotrwałe cierpienie czy uraz, czego dowodem jest dość późne złożenie zawiadomienia o przestępstwie, a sam pokrzywdzony występując przed sądem nie sprawiał wrażenia osoby przestraszonej. Nie można identyfikować zadośćuczynienia za doznaną krzywdę z okazją do znacznej korzyści materialnej przy okazji bycia ofiarą przestępstwa. Wyższa kwota zadośćuczynienia mogłaby do takiego wniosku prowadzić.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 627 k.p.k. w zw. z art. 629 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt 2 k.p.k., art. 616 § 2 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy o opłatach w sprawach karnych oraz art. 616 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 618 § 1 pkt 1 i 10 k.p.k., w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym i w zw. z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2014 roku w sprawie określenia wysokości opłaty za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego.