Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2017 roku

Sąd Rejonowy w Łukowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Ewa Przychodzka- Kasperska

Protokolant st. sekr. sądowy Beata Siestrzewitowska

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu dnia 25 października 2017 roku sprawy:

K. K. s. I. i G. z domu Z.

ur. (...) w R.

oskarżonego o to, że: w dniu 13 marca 2017 roku w Ł. gm. Ł.województwa (...) wbrew przepisom ustawy posiadał środek odurzający w postaci marihuany o łącznej masie 0,892 grama netto co stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj . czyn określony w art. 62 ust. 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.05.179.1485 z późn.zm)

orzeka:

I.  oskarżonego K. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu przestępstwa wyczerpującego dyspozycję art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz.U.05.179.1485 z późn.zm) i za to na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza oskarżonemu karę grzywny w liczbie 100 (sto) stawek dziennych, na podstawie art. 33 § 3 k.k. określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny za równoważną kwocie 15 (piętnaście) złotych;

II.  na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych na karcie 37 akt pod pozycją 1 i 2, zarządzając ich zniszczenie;

III.  na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych na karcie 39 akt;

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 marca 2017 roku od godz. 22:05 do dnia 14 marca 2017 roku godz. 12: 37;

V.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. D. Ś. w Ł. kwotę 442,60 (czterysta czterdzieści dwa 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za wykonywaną z urzędu obronę oskarżonego;

VI.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa tytułem części kosztów sądowych w zakresie wydatków kwotę 600,00 (sześćset 00/100) złotych, zwalniając oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w dalszej części i wydatkami w tym zakresie obciążając Skarb Państwa.

POUCZENIE O UPRAWNIENIACH I OBOWIĄZKACH

Strona ma prawo do złożenia w terminie 7 dni od daty ogłoszenia wyroku wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku. Oskarżony pozbawiony wolności, który nie ma obrońcy i - pomimo złożenia wniosku o doprowadzenie go na termin rozprawy, na którym ogłoszono wyrok - nie był obecny podczas ogłoszenia wyroku, ma prawo do złożenia wniosku o sporządzenia na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku w terminie 7 dni od daty doręczenia mu wyroku.

Sporządzenie uzasadnienia z urzędu nie zwalnia strony od złożenia wniosku o doręczenie uzasadnienia. Wniosek składa się na piśmie wskazując:

1)  oznaczenie organu, do którego jest skierowany, oraz sprawy, której dotyczy;

2) oznaczenie oraz adres wnoszącego pismo;

3) treść wniosku, czy dotyczy całości wyroku czy też niektórych czynów, których popełnienie oskarżyciel zarzucił oskarżonemu, bądź też jedynie rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu oraz oznaczenie oskarżonego, gdy wniosek nie pochodzi od oskarżonego;

4) datę i podpis składającego pismo (za osobę, która nie może się podpisać, pismo podpisuje osoba przez nią upoważniona, ze wskazaniem przyczyny złożenia swego podpisu).

Wniosek złożony przez osobę nieuprawnioną, po terminie lub którego braki formalne nie zostały uzupełnione w terminie przez wnoszącego nie zostanie przyjęty (art. 119, art. 422 § 1, § 2 i § 3) ²⁾.

Od wyroku sądu pierwszej instancji stronom i podmiotowi zobowiązanemu przysługuje apelacja (art. 444).

Apelację wnosi się na piśmie do sądu, który wydał zaskarżony wyrok, w terminie 14 dni od daty doręczenia wyroku z uzasadnieniem (art. 428 § 1, art. 445 § 1).

Apelację co do winy uważa się za wniesioną przeciwko całości wyroku, a apelację co do kary uważa się za wniesioną przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze i środkach karnych. Natomiast apelację co do środka karnego, środka kompensacyjnego albo przepadku uważa się za wniesioną odpowiednio przeciwko całości rozstrzygnięcia o środkach karnych albo o środkach kompensacyjnych albo o przepadku (art. 447 § 1-3).

W apelacji można podnosić zarzuty, które nie stanowiły lub nie mogły stanowić przedmiotu zażalenia (art. 447 § 4).

Podstawą apelacji nie może być błąd w ustaleniach faktycznych przyjęty za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, oraz rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka, związane z treścią zawartego porozumienia w sprawie wydania wyroku skazującego, wymierzenia określonej kary lub środka karnego, orzeczenie przepadku lub środka kompensacyjnego lub rozstrzygnięcia w przedmiocie poniesienia kosztów procesu (art. 447 § 5).

Apelacja wniesiona po terminie lub przez osobę nieuprawnioną albo niedopuszczalna z mocy ustawy nie zostanie przyjęta (art. 429 § 1).

Oskarżony ma prawo do korzystania przy sporządzeniu apelacji z pomocy ustanowionego przez siebie obrońcy, a strona inna niż oskarżony może ustanowić pełnomocnika. Do czasu ustanowienia obrońcy przez oskarżonego pozbawionego wolności, obrońcę może ustanowić inna osoba. Apelacja od wyroku sądu okręgowego, która nie pochodzi od prokuratoralub pełnomocnika będącego radcą prawnym, powinna być sporządzona i podpisana przez adwokata lub radcę prawnego. Wydatki związane z ustanowieniem obrońcy albo pełnomocnika ponosi strona, która go ustanowiła (art. 6, art. 83 § 1, art. 87 § 1,art. 446 § 1, art. 620).

Jeśli strona nie ma obrońcy albo pełnomocnika z wyboru, może żądać, aby wyznaczono obrońcę albo pełnomocnika z urzędu, w tym w celu dokonania określonej czynności, jeżeli w sposób należyty wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów ustanowienia obrońcy albo pełnomocnika z wyboru bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny. Pełnomocnik z urzędu zostanie wówczas wyznaczony z listy pełnomocników. Wyznaczenie pełnomocnika z urzędu może zostać cofnięte, jeżeli okaże się, że nie istnieją okoliczności, na podstawie których go wyznaczono (art. 78 i art. 81a § 1w zw. z art. 88 § 1 zd. drugie).

Udział obrońcy w postępowaniu nie wyłącza osobistego działania w nim oskarżonego, a udział pełnomocnika nie wyłącza osobistego działania w nim strony innej niż oskarżony (art. 86 § 2 w zw. z art. 88 § 1 zd. drugie).

Do biegu wskazanych powyżej terminów nie wlicza się dnia, od którego liczy się dany termin. Jeżeli koniec tego terminu przypadnie na dzień uznany ustawowo za dzień wolny od pracy, czynność można wykonać następnego dnia (art. 123 § 1 i § 3). Termin jest zachowany, jeżeli przed jego upływem wniosek o sporządzenie uzasadnienia na piśmie lub apelacja zostaną złożone bezpośrednio w sądzie albo:

1.  nadane w placówce podmiotu zajmującego się doręczaniem korespondencji na terenie Unii Europejskiej;

2.  nadane w polskim urzędzie konsularnym;

3.  złożone przez żołnierza, z wyjątkiem żołnierza pełniącego terytorialną służbę wojskową dyspozycyjnie, w dowództwie jednostki wojskowej;

4.  złożone przez osobę pozbawioną wolności w administracji odpowiedniego zakładu;

5.  złożone przez członka załogi polskiego statku morskiego kapitanowi statku (art. 124).

1)  należy wybrać właściwy zwrot;

2)  podane w nawiasach przepisy oznaczają odpowiednie artykuły ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 1749, z późn. zm.).

Sygn. akt II K 554/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego materiału dowodowego Sąd Rejonowy w Łukowie ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 marca 2017 roku ok. godz. 21:30 zamieszkały w Ł. K. K. pojechał wraz z dwoma swoimi kolegami Ł. L. i A. Ł., samochodem osobowym marki A. (...) o numerach rejestracyjnych (...), kierowanym przez właściciela pojazdu K. K., na teren podstrefy ekonomicznej w Ł.. Podczas gdy o godzinie 22:00 w/w mężczyźni siedzieli w zaparkowanym samochodzie, zaś K. K. rozpoczął spożywanie uzyskanej wcześniej marihuany z przegotowanej szklanej fifki, na miejsce podjechało dwóch funkcjonariuszy Policji pełniących w tym czasie służbę patrolową – G. P. i M. Ż.. Funkcjonariusze Policji oceniając zachowanie mężczyzn siedzących w samochodzie jako podejrzane, przystąpili do czynności wylegitymowania ich. K. K. zaciskał w tym czasie w pięść prawą dłoń. Na polecenie G. P. otworzył dłoń, w której - jak się okazało - znajdował się przezroczysty woreczek foliowy bez zamknięcia, z substancją koloru zielono – brunatnego. K. K. dobrowolnie wydał woreczek z przedmiotową substancją funkcjonariuszowi policji. Następnie na polecenie funkcjonariusza Policji K. K. wysiadł z samochodu. W momencie wysiadania mężczyźnie upadła szklana fifka, która rozbiła się na ziemi. Funkcjonariusze policji zabezpieczyli ujawniony woreczek z substancją oraz fifkę ze szczątkową ilością tej substancji. K. K. założono kajdanki i umieszczono go w radiowozie, gdzie został wylegitymowany. Następnie funkcjonariusze Policji wylegitymowali i dokonali przeszukania odzieży wierzchniej pozostałych dwóch mężczyzn. Nie ujawniono przy nich żadnych rzeczy zabronionych. W obecności właściciela pojazdu oraz dwóch w/w mężczyzn policjanci dokonali sprawdzenia wnętrza pojazdu, w którym także nie ujawnili przedmiotów, których posiadanie jest zabronione. Samochód na prośbę właściciela pojazdu został zabezpieczony przez Ł. L. i A. Ł.. Następnie funkcjonariusze Policji doprowadzili K. K. do Komendy Powiatowej Policji w Ł., gdzie dokonano sprawdzenia narkotestem i przeważenia opisanej substancji. Przeprowadzone badanie wykazało, że przebadana substancja to marihuana o wadze 0,848 grama oraz nadpalony susz roślinny koloru zielono – brązowego o wadze 0,044 g.

Jak wynika z wywołanej w sprawie opinii Laboratorium Kryminalistycznego KWP w L., stwierdzono, że dostarczone do badań substancje, zabezpieczone wcześniej od K. K., stanowią ziele konopi innych niż włókniste, które są środkiem odurzającym grupy I-N i IV-N według załącznika nr 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie analizy dowodów w postaci: wyjaśnień oskarżonego K. K. – k. 92-93, 23v, zeznań świadka G. P. – k. 14v-15, a ponadto na podstawie dowodów w postaci: notatki urzędowej – k. 1-2, protokołu zatrzymania rzeczy wraz ze spisem i opisem rzeczy – k. 3-4, 5-7, protokołu oględzin rzeczy - k. 10-11, wywiadu policyjnego - k. 30, danych o stanie majątkowym – k. 32, danych o karalności – k. 35, opinii biegłego – k. 58-59, zaświadczenia o zatrudnieniu – k. 73, danych o karalności – k. 89, dowodów rzeczowych zgodnie z wykazem – k. 39.

Oskarżony K. K. przyznał się do dokonania zarzucanego mu czynu. Podczas przesłuchania na rozprawie oskarżony odmówił składania wyjaśnień. Potwierdził jednak odczytane mu wyjaśnienia wcześniejsze, w których przedstawił okoliczności zdarzenia zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Nadto wskazał, że nigdy wcześniej nie miał kontaktu z narkotykami, zaś posiadana przez niego ilość przedmiotowej substancji w jego ocenie nie była duża i pozwalała na przygotowanie jednej lub dwóch porcji.

Sąd zważył, co następuje:

Wyjaśnienia oskarżonego K. K. zasługują na wiarę, ponieważ w pełni korespondują one z zebranym materiałem dowodowym. Z niekwestionowanych przez oskarżonego zeznań świadka - funkcjonariusza Policji G. P. wynika, że faktycznie w trakcie czynności kontrolnych podczas pełnienia służby patrolowej K. K. wydał dobrowolnie substancję, która następnie okazała się narkotykiem w postaci marihuany o wadze 0,848 grama. W toku czynności sprawdzających ujawniono także posiadanie przez K. K. nadpalonego suszu roślinnego koloru zielono – brązowego o wadze 0,044 g, znajdującego się w szklanej fifce. Należy nadto wskazać, że świadek jest osobą obcą względem K. K., a jego zeznania są szczegółowe i logiczne. Ustalenia świadka odnośnie charakteru zabezpieczonej substancji znajdują też potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego oraz w opinii Laboratorium Kryminalistycznego KWP w L., którą uznać należy za fachową i rzetelną. Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że bezsporny jest fakt, że posiadana przez oskarżonego substancja to marihuana, a więc jest to środek odurzający grupy I-N i IV-N według załącznika nr 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii, którego posiadanie jest zabronione.

Opierając się zatem na powyższych ustaleniach i rozważaniach Sąd uznał oskarżonego K. K. za winnego dokonania zarzucanego mu czynu. Opisane zachowanie oskarżonego wyczerpuje zaś dyspozycję art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179 poz. 1485 ze zm.), jako że stanowi on wypadek mniejszej wagi przestępstwa posiadania środka odurzającego. Podnieść należy, że „O uznaniu konkretnego czynu zabronionego za wypadek mniejszej wagi decyduje całościowa ocena jego społecznej szkodliwości, jako zmniejszonej do stopnia uzasadniającego wymierzenie kary według skali zagrożenia ustawowego, przewidzianego w przepisie, wyodrębniającym wypadek mniejszej wagi w kategorii przestępstw określonego typu. Na ocenie tej ważą przesłanki dotyczące zarówno przedmiotowej, jak i podmiotowej strony czynu (postanowienie SN z dnia 25 września 2002 r., II KKN 79/00, Lex, nr 56084). K. K. posiadał zaś marihuanę, która nie stanowi narkotyku ,,ciężkiego”, a nadto jej ilość pozwalała na sporządzenie maksymalnie dwóch porcji. Ponadto, podkreślić należy właściwości i warunki osobiste oskarżonego. K. K. ma 31 lat, jest kawalerem, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Mieszka w Ł. wraz z rodziną. Pracuje jako kierowca w transporcie międzynarodowym, osiąga miesięczne wynagrodzenie w kwocie 1600 złotych brutto. Jak wynika z danych o karalności, K. K. nie był też wcześniej karany.

Należy jednocześnie zaznaczyć, że w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki z art. 62a ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, który stanowi, że jeżeli przedmiotem czynu, o którym mowa w art. 62 ust. 1 lub 3, są środki odurzające lub substancje psychotropowe w ilości nieznacznej, przeznaczone na własny użytek sprawcy, postępowanie można umorzyć również przed wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa lub dochodzenia, jeżeli orzeczenie wobec sprawcy kary byłoby niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia czynu, a także stopień jego społecznej szkodliwości. Dla podjęcia decyzji o umorzeniu konieczne jest łączne spełnienie wszystkich wymienionych przesłanek. W ocenie jednak Sądu powyższe przesłanki nie zostały spełnione w przedmiotowej sprawie. Przede wszystkim nie sposób uznać, aby od K. K. zatrzymano marihuanę w ilości nieznacznej. Podnieść należy, iż według słownika języka polskiego „nieznaczny" to „taki, który nie jest znaczący, mały, błahy, drugorzędny, nieważny, niewielki, nikły" ( Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. H. Zgółkowa, t. 24, Poznań 1999, s. 250). Wyjaśnienie to nie oddaje jednak w pełni omawianego określenia w kontekście posiadania środków odurzających lub substancji psychotropowych. W przypadku bowiem przedmiotowych substancji nawet ,,mała”, ,,niewielka” ilość może zostać przeznaczona do użytku większej liczby osób. Nie można jednoznacznie stwierdzić, że obiektywnie oceniana ,,niewielka” ilość posiadanych środków może zostać ,,przeznaczona jedynie na własny użytek sprawcy”. Nadto jak wskazał sam oskarżony posiadana przez niego substancja była wystarczająca do sporządzenia jednej lub dwóch porcji. Biorąc pod uwagę fakt, że część substancji znajdowała się w fifce, zaś część pozostała w woreczku foliowym, należy stwierdzić, że substancja ta została podzielona do przynajmniej dwukrotnego użycia. A zatem w ocenie Sądu nie sposób uznać, że była to ilość nieznaczna.

Warte podkreślenia jest również to, że dla penalizacji posiadania środka odurzającego lub substancji psychotropowej znaczenie ma ilość narkotyku pozwalająca na choćby jednorazowe użycie w dawce przyjętej za typową dla danego środka czy substancji, zaś nie ma znaczenia cel posiadania środka oraz okres dysponowania nim. Sam zamiar K. K. zużycia całości posiadanej substancji na własne potrzeby nie przesądza zatem o możliwości zastosowania art. 62a omawianej ustawy.

Sąd uznał jednocześnie, iż K. K. przypisanego mu czynu dokonał z pełną świadomością przekroczenia zasad porządku prawnego. Oskarżony wszak jako osoba dorosła i funkcjonująca w społeczeństwie doskonale musiał zdawać sobie sprawę z naganności podjętych zachowań w aspekcie naruszenia reguł porządku prawnego zwłaszcza, że czyn ten polegał na przekroczeniu elementarnych reguł porządku prawnego w tym tego rodzaju, na których od lat akcentuje się uwaga mediów szeroko nagłaśniających szkodliwy charakter zażywania środków odurzających.

Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary Sąd uwzględnił przede wszystkim charakter i ilość posiadanej substancji. Okoliczności łagodzące stanowią zaś postawa oskarżonego, który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, brak działań mogących utrudnić prawidłowy tok postępowania, młody wiek oskarżonego, dotychczasowa niekaralność oraz zamiar nakierowany jedynie na użycie nielegalnych środków na własne potrzeby.

Wyważając powyższe okoliczności Sąd wymierzył K. K. karę, to jest na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii karę grzywny w liczbie 100 (sto) stawek dziennych, na podstawie art. 33 § 3 k.k. ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 15 (piętnaście) złotych, zaś na podstawie art. 63 § 1 k.k. Sąd zaliczył K. K. na poczet wymierzonej kary grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 13 marca 2017 r. godz. 22:05 do dnia 14 marca 2017 r. godz. 12:37. Poniesienie przez K. K. konsekwencji majątkowych będzie zaś wykonalne z uwagi na fakt, że jest on wszak osobą młodą, zdolną do pracy, a nadto obecnie posiada pracę na stanowisku kierowcy, z której osiąga dochód 1600 złotych brutto miesięcznie. Nadto na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii Sąd orzekł względem oskarżonego środek karny w postaci przepadku na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych na karcie 37 akt pod pozycją 1 i 2, zarządzając ich zniszczenie, ponieważ oprócz kar przewidzianych za popełnienie przestępstwa z art. 62 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w stosunku do sprawcy orzekany jest obligatoryjnie środek karny w postaci przepadku środka odurzającego lub substancji psychotropowej. Na podstawie zaś art. 44 § 2 k.k. Sąd orzekł zaś przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodów rzeczowych szczegółowo opisanych na karcie 39 akt, w związku z tym, że były przeznaczone do popełnienia przestępstwa.

Tak ukształtowane orzeczenie o karze jest w ocenie Sądu adekwatne do stopnia winy oskarżonego i społecznej szkodliwości jego czynu. Uwzględnia też cele wychowawcze i zapobiegawcze jakie kara ma spełnić względem oskarżonego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa (art. 53 § 1 k.k.).

Z uwagi na wykonywanie względem K. K. obrony z urzędu Sąd na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze – Dz. U. Nr. 16 poz. 124 ze zm. zasądził stosowną kwotę tytułem wynagrodzenia na rzecz uprawnionego adwokata, ustalając tę wielkość na podstawie § 4 ust. 3 i § 17 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu – Dz. U. z 2016 r. poz. 1714.

Uwzględniając możliwości zarobkowe oskarżonego, Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od niego kwotę 600,00 zł - tytułem części kosztów sądowych w zakresie wydatków, którą to kwotę w ocenie Sądu oskarżony może ponieść. Jak wskazano, K. K. jest bowiem osobą młodą i zdolną do pracy, a nadto posiada pracę na stanowisku kierowcy, z której osiąga dochód 1600 złotych brutto miesięcznie. Natomiast na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. Sąd zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w dalszej części, wydatkami w tym zakresie obciążając Skarb Państwa, z uwagi na niewielką wysokość wynagrodzenia za pracę oskarżonego, a także ze względów słuszności, z uwagi na wysokość kosztów sądowych orzeczonych w wyroku nakazowym, od którego oskarżony złożył sprzeciw.

Mając zatem powyższe na względzie Sąd orzekł, jak w wyroku.

SSR Ewa Przychodzka-Kasperska