Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2023 r.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Bernard Domaradzki

Protokolant: Agnieszka Mazurek, Magdalena Chmielewska

przy udziale oskarżyciela publicznego M. G. (1)

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września i 10 października 2023 roku

sprawy Z. S. , syna K. i J. z d. Taczała, urodzonego w dniu (...) w W..

obwinionego o to, że w dniu 13.02.2023 ok. godz. 13:53 w m. R. na DW-747 kierując pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 21 km/h, jadąc z prędkością 71 km/h w miejscu gdzie maksymalna dopuszczalna prędkość wynosi 50 km/h, tj. o czyn z art. 92a § 1 kw,

Z. S. uznaje za winnego tego, że w dniu 13 lutego 2023 ok. godz. 13:53 w miejscowości R. na DW-747 – terenie zabudowanym prowadząc pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) nie stosował się do określonego ustawą ograniczenia prędkości do 50 km/h jadąc z prędkością 69 km/h, tj. winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 92a § 1 kw, i za to na podstawie 92 a § 1 k.w. wymierza Z. S. karę grzywny w wysokości 300 (trzystu) złotych;

zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu wydatków i kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Sygn. akt III W 727/23

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 lutego 2023 roku w miejscowości R. Z. S. prowadził pojazd marki V. (...) o nr rej. (...) K, przemieszczając się drogą wojewódzką nr (...) w kierunku L.. W tym dniu w miejscowości R. na wysokości stacji wodociągowej – obszarze zabudowanym, w stałym miejscu dokonywania pomiaru prędkości, służbę pełnili funkcjonariusze Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w L. – M. G. (2) oraz A. Z.. W ramach prowadzonych czynności, funkcjonariusze policji dokonywali stacjonarnego pomiaru prędkości poruszających się pojazdów. Pomiar przeprowadzany był przyrządem do pomiaru prędkości o oznaczeniu fabrycznym (...) 20/20 TruCAM II.

O godzinie 13:53 funkcjonariusze policji stwierdzili w oparciu o wskazanie miernika T., że kierujący pojazdem marki V. (...) o nr rej. (...) K porusza się z prędkością 71 km/h, w miejscu, gdzie dozwolona administracyjnie prędkość wynosi 50 km/h. Rzeczywista prędkość z jaką poruszał się Z. S. wynosiła 69 km/h ( notatka urzędowa k. 1, świadectwo legalizacji k. 3, zeznania A. Z. k. 133 v zeznania M. G. (2) k. 133 v, częściowe wyjaśnienia obwinionego k. 10, dokumentacja wykonanego pomiaru k. 5 i 129, instrukcja urządzenia T. k. 30-122)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dowodów osobowych i nieosobowych.

Sąd zważył, co następuje:

Obwiniony nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu (k. 9v) kwestionował prawidłowość pomiaru i interpretację wyniku pomiaru.

Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia obwinionego, w których przyznał się do kierowania pojazdem w miejscu i czasie jak we wniosku oraz w zakresie w jakim wskazuje na istnienie błędu pomiarowego urządzenia T.. Natomiast wyjaśnienia, które zdają się kwestionować, iż obwiniony przekroczył prędkość administracyjnie dozwoloną w miejscu, które nie jest wyznaczonym znakami pionowymi terenem zabudowanym nie są wiarygodne w świetle zeznań funkcjonariuszy policji przesłuchanych na rozprawie głównej. Podobnie nie są wiarygodne wyjaśnienia, w których wskazuje, że doszło do zawyżenia prędkości pojazdu na skutek błędów wynikających ze sposobu użycia pomiaru.

Zeznania A. Z. i M. G. (2) funkcjonariuszy policji są zasadniczo wiarygodne. Nie uznał ich zeznań za wiarygodne jedynie w elemencie, który w istocie nie dotyczy faktu, ale jego interpretacji tj. kwestii istnienia błędu pomiarowego miernika prędkości. Świadkowie w tym zakresie mylą się. Na ich usprawiedliwienie należy poczytać, iż niezrozumienie istoty procesu wzorcowania jest powszechne w strukturach policji i Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji.

Dokumentacja w postaci krótkiego pliku wideo i zdjęcia obrazującego proces pomiaru prędkości pojazdu obwinionego nie budzi wątpliwości.

Dołączona instrukcja urządzenia T. nie budzi wątpliwości podobnie jak złożone przez obwinionego pismo skierowane przez Dyrektora Okręgowego (...) Miar w Ł. k. 131.

Przechodząc do kwalifikacji prawnej czynu, Sąd zważył co następuje:

W świetle zgromadzonego materiału dowodowego i przeprowadzonego postępowania dowodowego nie budzi wątpliwości, że obwiniony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu wykroczenia wyczerpującego dyspozycję art. 92 a § 1 kw.

Zgodnie zaś z treścią art. 92a § 1 kw,, karze podlega ten, kto prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym.

W dyspozycji przepisu art. 92a § 1 kw ustawodawca użył określenia "nie stosuje się do ograniczenia prędkości", co w tym przypadku oznacza niepodporządkowanie się ograniczeniu prędkości obowiązującemu w ruchu drogowym nakazanemu znakiem drogowym lub wynikającym z przepisów ustawy, nieprzestrzeganie go czy też niestosowanie się do niego. Ograniczenie prędkości wynikające z ustawy (przypadki opisane w art. 20 Prawa o ruchu drogowym) lub znaku drogowego wiąże wszystkich uczestników ruchu drogowego na danej trasie.

W świetle wiarygodnego materiału dowodowego i poczynionych na jego podstawie ustaleń faktycznych, nie budziło wątpliwości Sądu, że obwiniony w dniu 13 lutego 2023 nie zastosował się do ograniczenia prędkości określonego ustawą, przekraczając obowiązującą administracyjnie na danym odcinku drogi (50 km/h) prędkość o 19 km/h. Zgodnie z brzmieniem art. 20 ust 1 ustawy prawo o ruchu drogowym prędkość dopuszczalna pojazdu lub zespołu pojazdów na obszarze zabudowanym wynosi 50 km/h, z zastrzeżeniem ust. 2. Obwiniony kierował samochodem w miejscowości R. na drodze wojewódzkiej nr (...). Przesłuchani funkcjonariusze policji wskazali na rozprawie głównej in concreto miejsce pomiaru prędkości. Obwiniony nie przedstawił żadnego dowodu przeciwnego, poza zarzutem natury ogólnej, który wskazywałby inne miejsce w jakim miano dokonać pomiaru, a w szczególności, że nie stanowiło to miejsce punktu położonego w obrębie obszaru zabudowanego. Nie miał Sąd, zatem podstaw, aby kwestionować powyższą okoliczność i przyjął, że obwiniony poruszał się w obszarze zabudowanym, gdzie dopuszczalna administracyjnie prędkość na danym terenie zabudowanym wynosiła 50 km/h . Obwiniony wyczerpał, zatem znamiona strony przedmiotowej omawianego tu wykroczenia.

Pomiar prędkości dokonany przez policjantów był prawidłowy (wykonany zgodnie z zasadami określonymi instrukcją obsługi urządzenia). Co do zastrzeżeń obwinionego w zakresie usytuowania miernika w stosunku do pojazdu i potencjalnego wpływu tego faktu na pomiar prędkości to skutki takiego faktu są przeciwne do tych, które podnosi obwiniony tj. powodują zmniejszenie prędkości namierzonej przez przyrząd, a nie jej wzrost(k. 64-65 – instrukcja urządzenia). Natomiast Sąd uwzględnił zastrzeżenie obwinionego, co do prędkości z jaką się poruszał. Rację ma skarżący, iż interpretacja wyniku pomiaru przez policjantów była nieprawidłowa. Bezspornie urządzenie pomiarowe wskazało na prędkość 71 km/h. Niemniej jednak pomimo tak powszechnego jak i jednoczesnego błędnego przekonania, iż proces legalizacji urządzeń mierniczych powoduje, iż urządzenia te są „nieomylne” to zarówno instrukcja urządzenia T. jak i przepisy prawa jednoznacznie wskazują, iż tak nie jest. Proces legalizacji mierniczej przyrządów służących do pomiaru prędkości odbywa się w celu weryfikacji, czy dane urządzenia spełnia warunki jakie stawia przed takim urządzeniem
rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 17.12.2014 roku w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w kontroli ruchu drogowego oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych. W szczególności w zakresie istotnym dla niniejszej sprawy służy ustaleniu, czy przyrząd mierzący prędkość nie przekracza błędów granicznych wskazanych § 21 rozporządzenia oraz § 22 rozporządzenia (dla typu przyrządu). Sama treść tego rozporządzenia wskazuje, iż przyrządy pomiarowe mogą wskazywać inną prędkość niż rzeczywista –co potwierdza treść regulacji wskazując, iż przyrząd ma ustalony inny zakres błędu pomiaru w warunkach laboratoryjnych i w warunkach poza laboratorium. Oznacza to, iż dane urządzenie będzie dopuszczone do użytku jako miernik prędkości jeżeli podczas wykonywanych badań w laboratorium błąd pomiaru nie przekroczy +/- 1 km/h dla prędkości poniżej 100 km/h oraz poza laboratorium +/- 3 km/h dla prędkości poniżej 100 km/h. W sposób oczywisty wynika taka interpretacja z wymagań dla badań typu przyrządu, gdzie rozporządzenie wprost mówi o „wartości średniej błędów”. Skoro przyrządy te mogą się mylić w warunkach badania przeprowadzanego przez Główny Urząd Miar i Okręgowe Urzędy Miar to z pewnością poddanie ich procesowi legalizacji nie powoduje magicznego skutku, iż w warunkach drogowych podczas użytkowania przez policjantów przestają wykazywać błędy w dopuszczalnym przez prawo zakresie.

W instrukcji urządzenia sporządzonej przez producenta urządzenia nie odnalazł Sąd podstaw dla usprawiedliwienia mylnego przekonania funkcjonariuszy policji, iż urządzenie wskazuje prędkość namierzoną bez żadnego marginesu błędu. Instrukcja (k.117) wskazuje, iż dokładność pomiaru prędkości wynosi dla tego urządzenia +/- 2 km/h i jednocześnie nie wskazuje, aby ten margines błędu był uwzględniany automatycznie przez urządzenie (tj. iż obwinionemu przyrząd namierzył prędkość 73 km/h, ale dokonał korekty i wyświetlił policjantom wartość 71 km/h). Przeciwnie w opisie wykonania testu „stała odległość zerowa prędkość” instrukcja wskazuje na akceptowalny wynik pomiaru w zakresie prędkości +/-2 km/h (tj. iż pomimo obiektywnego faktu, iż przedmiot nie porusza się miernik może wskazać prędkość 2 km/h).

Przedstawione przez funkcjonariuszy policji przekonanie o dokładności pomiaru w zakresie wskazania prędkości 71 km/h jest błędne i powiela stanowisko jakie prezentuje policja jak i Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji ( vide pismo sekretarza stanu w w/w ministerstwie skierowane w odpowiedzi na wystąpienie Rzecznika Praw Obywatelskich (...).0790.1.1.2023.KSz świadczące bądź o zupełnym niezrozumieniu istoty problemu lub celowym, nieprawidłowym kształtowaniu czynności organów państwa w tym zakresie). Sąd z oczywistych względów nie jest związany żadnymi interpretacjami i wytycznymi w tym zakresie jakie pojawiają się w strukturze organizacyjnej policji.

Sąd uwzględnił margines błędu wskazywany przez producenta urządzenia tj. +/-2 km/h nie znajdując podstaw do jego zakwestionowania. Pamiętać, bowiem należy, że margines wskazany w/w rozporządzeniu Ministra Gospodarki jest maksymalnym marginesem błędu dla przyrządu, co nie oznacza, że każdy z nich obarczony jest błędem +/- 3 km/h przy każdy pomiarze, ale że przyrządy te nie mogą przekroczyć podczas prób takiego zakresu błędu.

Uwzględnieniu marginesu błędu na korzyść obwinionego – odzwierciedla rzeczywistą prędkość pojazdu kierowanego przez obwinionego tj. 69 km/h.

Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego obwinionemu Sąd miał na uwadze wskazania zawarte w art. 47 § 6 kw. Przedmiotem ochrony zarówno art. 92a kw jest porządek i bezpieczeństwo ruchu drogowego. Z punktu widzenia społeczeństwa jest to dobro istotne, wysoko usytuowane w hierarchii dóbr chronionych przez polskie prawo wykroczeń.

Przystępując do wymiaru kary Sad zważył, co następuje:

Wymierzając obwinionemu karę grzywny w oparciu o normę art. 92 a § 1 k.w. miał Sąd na względzie tak charakter czynu, stopień naruszenia przepisów Prawa o ruchu drogowym. Jednocześnie oceniając możliwości majątkowego obwinionego Sąd ocenił je jako bardzo dobre. Sąd uznał, iż odpowiadać zasadom prewencji indywidualnej jak i generalnej będzie grzywna w wysokości 300 zł. Jednocześnie podkreślić należy, iż Sąd w żaden sposób nie jest związany wysokością taryfikatora, albowiem skierowany jest on do funkcjonariuszy policji w ramach postępowania mandatowego.

Orzeczenie o kosztach uzasadniają przepisy § 1 pkt 1 , § 2 i § 3 rozporządzenia ministra sprawiedliwości w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia z dnia 22 grudnia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r. poz. 2467) oraz art. 21 pkt 2 w zw. z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (tekst jedn. Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223 z póź. zm.). Z uwagi na bardzo dobrą sytuację materialną obwinionego nie znalazł Sąd podstaw do zwolnienia go od kosztów postępowania.

Z tych wszystkich względów orzeczono jak w części dyspozytywnej wyroku.

.