Treść orzeczenia III K 62/23 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

III K 62/23 - wyrok Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie z 2024-10-24

Sygn. akt III K 62/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2024 r.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie w III Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Bernard Domaradzki

w obecności protokolanta: Agnieszki Mazurek

w obecności prokuratora: Anny Olech – Maciąg, R. W.

po rozpoznaniu w dniach 16 marca, 19 kwietnia, 6 czerwca, 25 lipca, 21 września, 7 i 23 listopada 2023 r. 4 stycznia, 22 lutego, 16 kwietnia, 10 października 2024 roku na rozprawie

sprawy M. W. (1) z d. J., córki R. i M. z d. R., urodzonej w dniu (...) w H.

oskarżonej o to, że: w okresie od dnia 24 stycznia 2020 r. do dnia 13 marca 2020 r. w L. woj. (...) pełniąc obowiązki lekarza w SP ZOZ Centrum (...) w L., wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi opieki nad T. B. (1), którego była lekarzem prowadzącym tj. odpowiadającym za leczenie i diagnostykę nieumyślnie, poprzez nie zlecenie konsultacji internistycznej oraz nie wykonanie badań EKG przed rozpoczęciem leczenia lekami przeciwpsychotycznymi, a następnie poprzez podawanie zbyt dużej liczby leków przeciwpsychotycznych, w bardzo wysokich dawkach i braku przy tym kontroli długości odstępu QT w badaniach EKG, stworzyła stan bezpośredniego niebezpieczeństwa wystąpienia zaburzeń rytmu serca lub złośliwego zespołu neuroleptycznego spowodowanego kumulacją leków neuroleptycznych, czym naraziła go na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, tj. o czyn z art. 160 § 3 i § 2 k.k.

I. M. W. (1) uznaje za winną, tego że, w okresie od dnia 24 stycznia do dnia 13 marca 2020 r. w L. pełniąc obowiązki lekarza w SP ZOZ Centrum (...) w L., wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi opieki nad pacjentem T. B. (1), którego była lekarzem prowadzącym tj. odpowiadającym za leczenie i diagnostykę, nieumyślnie naraziła pacjenta T. B. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia poprzez: nie zlecenie konsultacji internistycznej oraz nie wykonanie w dniu 24 stycznia 2020 roku badania EKG serca celem zweryfikowania, czy zgłaszane przez T. B. (1) dolegliwości w postaci duszności i bólu w klatce piersiowej mają charakter rzeczywisty, czy stanowią tak jak przyjęła o wystąpieniu urojeń o charakterze hipochondrycznych i następnie pomimo braku weryfikacji przyczyn zgłaszanych przez T. B. (1) dolegliwości, mając świadomość uprzedniego leczenia pacjenta lekiem przeciwpsychotycznym (...) w iniekcjach, w okresie od 24 stycznia 2020 roku do 13 marca 2020 roku zleciła podawanie pacjentowi T. B. (1) zbyt dużej liczby leków przeciwpsychotycznych w postaci (...) ” (...) nie zlecając przy tym wykonywania badań EKG serca celem kontroli długości odstępu QT w badaniach EKG, czym stworzyła stan bezpośredniego niebezpieczeństwa wystąpienia zaburzeń rytmu serca lub złośliwego zespołu neuroleptycznego spowodowanego kumulacją leków neuroleptycznych, co stanowiło o bezpośrednim niebezpieczeństwie utraty życia tj. winną czynu z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 160 § 3 k.k. i za to na podstawie art. 160 § 3 k.k. skazuje M. W. (1) na karę grzywny w wymiarze 120 (sto dwadzieścia) stawek dziennych określając wysokość stawki dziennej na kwotę 260 (dwieście sześćdziesiąt) złotych;

II. na podstawie art. 43 b k.k. podaje wyrok do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie odpisu wyroku na tablicy ogłoszeń Szpitala (...) K. SPZOZ w L. oraz opublikowanie wyroku na stronie startowej www.snzoz. (...).pl przez okres 2 (dwóch) miesięcy;

III. zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 38.745, 60 (trzydzieści osiem tysięcy siedemset czterdzieści pięć złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu wydatków oraz kwotę 3.120 (trzy tysiące sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 62/23

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1. USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. W. (1)

w okresie od dnia 24 stycznia do dnia 13 marca 2020 r. w L. pełniąc obowiązki lekarza w SP ZOZ Centrum (...) w L., wbrew ciążącemu na niej obowiązkowi opieki nad pacjentem T. B. (1), którego była lekarzem prowadzącym tj. odpowiadającym za leczenie i diagnostykę, nieumyślnie naraziła pacjenta T. B. (1) na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia poprzez: nie zlecenie konsultacji internistycznej oraz nie wykonanie w dniu 24 stycznia 2020 roku badania EKG serca celem zweryfikowania, czy zgłaszane przez T. B. (1) dolegliwości w postaci duszności i bólu w klatce piersiowej mają charakter rzeczywisty, czy stanowią tak jak przyjęła o wystąpieniu urojeń o charakterze hipochondrycznych i następnie pomimo braku weryfikacji przyczyn zgłaszanych przez T. B. (1) dolegliwości, mając świadomość uprzedniego leczenia pacjenta lekiem przeciwpsychotycznym (...) w iniekcjach, w okresie od 24 stycznia 2020 roku do 13 marca 2020 roku zleciła podawanie pacjentowi T. B. (1) zbyt dużej liczby leków przeciwpsychotycznych w postaci (...) ” (...) nie zlecając przy tym wykonywania badań EKG serca celem kontroli długości odstępu QT w badaniach EKG, czym stworzyła stan bezpośredniego niebezpieczeństwa wystąpienia zaburzeń rytmu serca lub złośliwego zespołu neuroleptycznego spowodowanego kumulacją leków neuroleptycznych, co stanowiło o bezpośrednim niebezpieczeństwie utraty życia tj. czyn z art. 160 § 2 k.k. w zw. z art. 160 § 1 k.k. w zw. z art. 160 § 3 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

1.T. B. (1) po raz pierwszy był hospitalizowany psychiatrycznie w okresie od 15 września do 10 października 2003 roku w Szpitalu (...) w L., gdzie rozpoznano u niego ostre, przemijające zaburzenia psychotyczne i podejrzenie zespołu paranoidalnego. Skierowanie do szpitala wskazywało, że ciśnienie u T. B. (1) było znacznie podwyższone i wynosiło 165/100 mmHg. W trakcie pobytu w szpitalu ciśnienie uległo obniżeniu do 145/100 mmHg. Wykonane badanie RTG klatki piersiowej nie wykazało cech powiększenia lewej komory serca. Leczenie szpitalne zostało przerwane, ponieważ T. B. samowolnie oddalił się ze szpitala.

Z uwagi na omamy słuchowe o charakterze głosów komentujących, liczne urojenia prześladowcze, oddziaływania trucia, ksobne, z towarzyszącym lękiem i zaburzeniami snu T. B. (1) był hospitalizowany w Oddziale O. Katedry i Kliniki (...) w L. w dniach

Opinia biegłych pisemne i ustne

679-683v, 837-842, 882-887, (...)- (...) , 112-416

Informacja dot. dni pracy M. W.

689

Dokumentacja medyczna T. B. – wersja papierowa i wydruki wersji elektronicznej

907, 36-38

Opinia biegłego z zakresu informatyki

709-710v, 576-657

Częściowe wyjaśnienia M. W.

519-521

Zeznania H. B.

521v-522, 523, 13-20

Zeznania E. G.

522v-523, 45-48

Zeznania A. L.

94-97

Zeznania J. F.

533-534

Zeznania T. S.

k. 678

Charakterystyka produktu leczniczego

724-837

Kopia raportów pielęgniarskich – dokumentu w wersji papierowej

545-565

Zeznania E. W.

861v-862

Zeznania R. D. (1)

862-862 v

od 14 października do 04 grudnia 2003 roku. T. B. (1) został zakwalifikowany do badania (...) zakwalifikowano go do leczenia H.. Przed rozpoczęciem leczenia H. T. B. (1) zostały wykonane wymagane badania obejmujące pomiar wzrostu, ciężaru ciała, ciśnienia tętniczego krwi (które wynosiło 135/100 mmHg) oraz tętna (które wynosiło 96/min). W dniu 23 października 2003 r. zostało wykonane badanie EKG, wynik był prawidłowy, a odstęp QT był prawidłowy i wynosił 375 msek. T. B. (1) został wypisany po uzyskaniu stopniowej poprawy stanu psychicznego, z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej. Zalecono mu przyjmowanie H. i A.. Zalecono kontynuowanie leczenia w poradni zdrowia psychicznego.

Od grudnia 2003 roku T. B. (1) leczył się w (...) i przyjmował leki: H., R., Z., C., C.. T. B. (1) nie ujawniał wówczas objawów psychotycznych, miał cały czas zaburzenia nastroju - głównie pod postacią obniżonego nastroju.

T. B. (1) był leczony z powodu samoistnego nadciśnienia tętniczego. W listopadzie 2004 roku .T. B. (1) uskarżał się na drżenie rąk oraz uczucie sztywności mięśni i miał podwyższone ciśnienie tętnicze krwi do 160/115 mmHg. Do leczenia włączono P.. W procesie leczenia nadciśnienia tętniczego w P. I. T. B. (1) przyjmował zlecane w POZ leki T., P., I., A., I. i A..

T. B. (1) zdradzał oczywiste objawy bezdechu sennego. W dniu 24 lipca 2018 r. T. B. (1) w ramach POZ został skierowany na badanie polisomnograficzne z powodu bezdechu sennego. T. B. (1) nie kontynuował leczenia w tym zakresie.

Do jesieni 2019 roku T. B. (1) pomimo zdiagnozowanej schizofrenii funkcjonował prawidłowo. Założył rodzinę, miał syna, pracował. Po złamaniu nogi w sierpniu 2019 roku i związanym z tym ograniczeniami stan zdrowia psychicznego T. B. (1) zaczął się pogarszać.

T. B. (1) od sierpnia do października 2019 r. był pod opieką poradni alergologicznej.

W 2019 r. T. B. (1) odbywał regularne wizyty lekarskie w P. I.. Lekarzem POZ, który do października 2019 roku włącznie przyjmowała T. B. (1) była B. F. specjalista chorób wewnętrznych oraz specjalista kardiologii. Wykonywane u T. B. (1) pomiary ciśnienia tętniczego i tętna pozostawały w normie.

W dniu 14 października 2019 r. T. B. (1) zgłosił się do lekarza POZ B. F.. T. B. (1) zgłaszał, że czuje się źle, miał przyspieszone tętno — tachykardię. Z wywiadu wynikało, że nie przyjmuje od dwóch tygodni leków psychiatrycznych. Badanie EKG potwierdziło tachykardię, lewogram, głębokie załamki S w odprowadzeniach V2, V3 oraz wysoki załamek R w odprowadzeniach V5 i V6, ale nie spełniające cech przerostu lewej komory. Odcinek pQ wynosił 200 msek. a odstęp QT wynosił 330 msek.

W dniu 17 października 2019 r. T. B. (1) zgłosił się do prowadzącego go lekarza psychiatry A. L. (2). Podczas wizyty A. L. stwierdziła pogorszenie stanu psychicznego T. B. (1)- obniżony nastrój, płaczliwość i urojenia prześladowcze. Z uwagi na samowolną modyfikację leczenia przez T. B. (1) A. L. (2) włączyła lek przeciwpsychotyczny, podawany domięśniowo raz w miesiącu tj. X. a 100 mg (substancja czynna paliperidon) celem zwiększenia kontroli nad dawkowaniem leków przez T. B. (1). A. L. (2) zleciła również lek przeciwpsychotyczny K. oraz przeciwdepresyjny S. .

W listopadzie 2019 roku stan zdrowia psychicznego T. B. (1) uległ pewnej poprawie. Wrócił do pracy zawodowej.

W dniu 26 listopada 2019 r. podczas wizyty lekarz psychiatra A. L. (2) zaobserwowała poprawę stanu chorego. Z uwagi na zgłaszane przez T. B. (1) spadki ciśnienia tętniczego po leku K. A. L. (2) obniżyła dawkę tego leku, przy kontynuacji leczenia X..

T. B. (1) schudł 15 kilogramów, niemniej jednak lekarz psychiatra A. L. (2) nie stwierdziła, aby był to objaw niepożądany.

W dniu 29 listopada 2019 r. T. B. (1) podczas wizyty u lekarza POZ w C. I. skarżył się na osłabienie, spadek napędu i spadek masy ciała 15 kg w ciągu miesiąca. T. B. (1) został skierowany na badania laboratoryjne, a lekarz wystawił zwolnienie lekarskie na okres od 29.11.2019 r do 6.12.2019 r. Jako rozpoznanie stanowiące podstawę zwolnienia lekarz wskazał schizofrenię. Zwolnienie lekarskie zostało następnie przedłużone do dnia 13 grudnia 2019 r.

W dniu 12 grudnia 2019 roku lekarz psychiatra A. L. (2) stwierdziła pogorszenia stanu T. B. (1), który był w złym nastroju, zgłaszał problemy ze snem, z pamięcią, z gubieniem rzeczy i podawał, że nie chce wychodzić z domu. A. L. (2) zdecydował o odstawieniu leku przeciwdepresyjnego, kontynuowano leczenie lekiem K.. A. L. (2) zleciła dodatkowo przyjmowanie C. przed snem.

W dniu 13 grudnia 2019 roku T. B. (1) zgłosił się do POZ Centrum Medycznym (...). Przeprowadzone badanie fizykalne nie wykazało odchyleń od stanu prawidłowego. T. B. (1) zgłaszał lekarzowi, że źle się czuje, zgłaszał senność. Lekarz POZ wystawił kolejne zwolnienie lekarskie na czas od 14.12.2019 r. do 22.01.2020 r.

Od grudnia 2019 r. T. B. (1) skarżył się bliskim na bóle w klatce piersiowej oraz na uczucie duszności. W styczniu 2020 roku T. B. (1) funkcjonował zasadniczo w obniżonej formie psychicznej – był bez siły i motywacji, nie chciał jeść, dużo leżał w łóżku.

W dniu 17 stycznia 2020 r. T. B. (1) podczas wizyty w P. I. podał, że nastąpiła mała poprawa samopoczucia, zgłosił lekarzowi niskie wartości ciśnienia tętniczego (wynik badania na miejscu w normie tj. 120/80 mmHg).

W dniu 17 stycznia 2020 roku T. B. (1) przyjął lek (...) w iniekcji.

W dniu 23 stycznia 2020 roku podczas wizyty u lekarza psychiatry A. L. (2) T. B. (1) podał, że poprzedniego dnia chciał zadzwonić po karetkę pogotowia z uwagi na poczucie, że się dusił. Poinformował także, że w ostatnim czasie nie wychodził z domu i nie sypiał w nocy, miał problemy z koncentracją oraz pamięcią. Podał, że po konsultacji z lekarzem rodzinnym odstawił leki na nadciśnienie tętnicze. W badaniu lekarskim A. L. (2) stwierdziła ściszenie szmeru pęcherzykowego nad polami płucnymi oraz obniżenie siły mięśniowej. A. L. (2) zadecydowała o odstawieniu leków K. i S. oraz zaleciła kontynuację leczenia X. i przyjmowanie C. 15 mg trzy razy dziennie. Ponadto wystawiła skierowanie do II Kliniki (...) w L.. T. B. (1) oczekiwał na przyjęcie z uwagi na brak miejsc.

W dniu 24 stycznia 2019 r. T. B. (1) poczuł się bardzo źle i prosił o wezwanie karetki pogotowia z uwagi na duszność i ból w klatce piersiowej. Był niespokojny. H. B. (2) początkowo zadzwoniła do lekarz A. L. (2) po poradę. A. L. poleciła wezwanie karetki.

W wywiadzie medycznym zebranym w ramach czynności (...) w miejscu zamieszkania T. B. (1) H. B. (2) i T. B. (1) zgłosili, że od dwóch dni u T. B. (1) występowały ataki duszności oraz zgłaszał ból w klatce piersiowej. W trakcie ataku leżał na podłodze i taczał się po ziemi. T. B. (1) twierdził, że ma ranę w przełyku. Zespół (...) został poinformowany, że T. B. (1) choruje na schizofrenię paranoidalną. Zespół (...) stwierdził, że T. B. (1) był przytomny, saturacja wynosiła 100%, częstość oddechów wynosiła 12/minutę, które to parametry były prawidłowe. Ciśnienie tętnicze T. B. (1) było nieco podwyższone i wynosiło 150/100 mmHg, tętno było prawidłowe i wynosiło 76/min. Zespół (...) stwierdził, że T. B. (1) był pobudzony. (...) na miejscu w mieszkaniu podał T. R. 10 mg domięśniowo. T. B. (1) uspokoił się.

Z uwagi na informację o leczeniu psychiatrycznym ratownik medyczny T. S. podjął decyzję o przewiezieniu T. B. (1) do szpitala psychiatrycznego w L. tj. Szpitala (...). im. Prof. M. K. w L.. H. B. (2) chciała, aby T. B. (1) trafił do Kliniki (...), niemniej jednak T. S. poinformował ją, że pomimo posiadania skierowania do tej placówki T. B. (1) zostanie przewieziony do Szpitala (...) w L. zgodnie z rejonizacją.

W dniu 24 stycznia 2020 r. (...) przywiózł T. B. (1) na izbę przyjęć Szpitala (...). M. K. w L.. T. B. (1) wyraził zgodę na hospitalizację. Przy przyjęciu do szpitala został zbadany przez lekarza J. K.. J. K. podjął decyzję o przyjęciu T. B. (1) na VI Oddział Psychiatryczny Ogólny Szpitala (...). W wywiadzie lekarskim P. K. (1) odnotował, że T. B. (1) był leczony w tej placówce, został dowieziony przez (...) oraz że zgłaszał uczucie duszności. Odnotowano także, że w izbie przyjęć pacjent był spokojny i potwierdzał uczucie duszności. Zmierzono T. B. (1) ciśnienia tętniczego, które wynosiło 150/100 mmHg.

W izbie przyjęć T. B. (1) towarzyszyła H. B. (2). H. B. (2) i T. B. (1) przekazali P. K. (1), że T. B. (1) ma duszność, bóle w klatce piersiowej i piecze go w przełyku.

W VI oddziale lekarzem prowadzącym T. B. (1) została M. W. (1) .

H. B. (2) w dniu 24 lub 25 stycznia 2020 roku poinformowała M. W. o dotychczasowym procesie leczenia T. B. (1) i przyjmowanych lekach. Poinformowała, że T. B. (1) leczy się na nadciśnienie, ale z uwagi na to, że w ostatnim okresie poziom ciśnienia spadł to T. B. (1) przestał przyjmować leki na nadciśnienie. Poinformowała ją o przyjętej iniekcji leku X.. W odniesieniu do tej informacji M. W. poinformowała H. B. (2), iż dawka leku X. była zbyt niska i że zwiększy ją do 150 mg. H. B. (2) poinformowała M. W. (1), że T. B. (1) skarży się na duszności i ból w klatce piersiowej. Podobną informację podała nieustalonym z personaliów osobom z personelu pielęgniarskiemu. M. W. (1) informowała H. B. (2), że ze stanem zdrowia fizycznego T. B. (1) jest wszystko w porządku, a celem jego hospitalizacji jest wprowadzenie właściwej farmakoterapii psychiatrycznej.

Pierwsze badanie stanu psychicznego w oddziale przeprowadziła psychiatra M. W. (1). W wywiadzie lekarskim sporządzonym w dniu 13 marca 2020 roku po śmierci T. B. (1) M. W. (1) odnotowała, że T. B. (1) został przyjęty z powodu pojawiających się od kilku dni napadów duszności, bólów w klatce piersiowej, poczucia owrzodzenia przełyku. Wskazała, że H. B. (2) podała w wywiadzie, że T. B. (1) nie chciał jeść ani pić – tłumaczył to tym, że jego układ trawienny przestał pracować.

M. W. (1) odnotowała, że T. B. (1) był spokojny, z nieco spowolniałym napędem, mowa bardzo cicha i niewyraźna oraz że był w pełni zorientowany i świadomy. Nastrój T. B. (1) określiła jako anhedonię. Jako rozpoznanie wskazała także urojenia hipochondryczne W odniesieniu do badania przedmiotowego M. W. (1) odnotowała otyłość ( (...) 31,2 kg/m²), obecność blizny w prawym zgięciu łokciowym, zmiany zapalne gardła. Nie stwierdziła żadnych nieprawidłowości w trakcie osłuchiwania płuc i serca.

W wywiadzie pielęgniarskim przy przyjęciu T. B. (1) na oddział nie stwierdzono zaburzeń w obrębie układu oddechowego i nie występowała duszność. Tętno 88/min. i ciśnienie tętnicze 130/90 mmHg. były prawidłowe. Odnotowano zaburzenia wydalania.

W pierwszej dobie hospitalizacji w dniu 24 stycznia 2020 roku M. W. (1) włączyła u T. B. (1) leczenie lekami przeciwpsychotycznymi:

(...) (risperidon) w tabletkach a 1 mg. Lek został zlecony w dawce wzrastającej do 4 mg/dobę. Lek był podawany dwukrotnie w ciągu dnia.

(...) w tabletkach a 15 mg. W dniu 24 stycznia 2020 roku dwukrotnie, a od 25 stycznia 2020 roku trzy razy w ciągu doby (łącznie do 6 tabletek). C. nie został podany T. B. (1) w dniu 30 stycznia 2020 roku. Następnie od 31 stycznia 2020 roku M. W. (1) zmodyfikowała leczenie C. w ten sposób, iż T. B. (1) przyjmował lek trzy razy dziennie po 15 mg.

W dniu 25 stycznia 2020 r. przeprowadzone zostały u T. B. (1) badania laboratoryjne: badanie morfologii krwi, oznaczenie enzymów wątrobowych ( (...) i (...)), parametrów nerkowych (stężenie kreatyniny i mocznika), stężenia podstawowych jonów (potas i sód), stężenia glukozy, a także wykonano badanie ogólne moczu. Wyniki badań nie wykazywały istotnych odchyleń od normy.

W dniu w dniu 26 stycznia 2020r około godziny 04:00 rano wystąpił o T. B. (1) epizod lęku i niepokoju — kładł się na podłodze w korytarzu. U T. B. (1) zmierzono ciśnienie tętnicze, które było podwyższone i wynosiło 160/90 mmHg. Lekarz dyżurny zlecił podanie T. B. (1) 1 ampułki (...) . Po podaniu R. wedle obserwacji pielęgniarskiej T. B. (1) uspokoił się. Ponownie T. B. (1) około godziny 13:00 w dniu 26 stycznia 2020 roku T. B. (1) położył się na podłodze w holu telewizyjnym, nie chciał wstać, nie odpowiadał na pytania. Na zlecenie lekarza dyżurnego podano T. B. (1) domięśniowo ampułkę (...) . Po podaniu R. wedle obserwacji T. B. (1) uspokoił się.

W dniu 27 stycznia 2020 r. M. W. (1) włączyła do leczenia (...) w tabletkach a 10 mg w dawce wzrastającej. Początkowo tj. od 27 stycznia do 30 stycznia 2020 roku T. B. (1) przyjmował lek jeden raz dziennie w dawce 10 mg. Od dnia 31 stycznia do 6 lutego 2020 roku T. B. (1) przyjmował raz dziennie 20 mg leku. Od 7 lutego przyjmował dwa razy dziennie łącznie 30 mg (...) dziennie.

W obserwacji lekarskiej datowanej na dzień 31 stycznia 2020 r. M. W. (1) stwierdziła, że u T. B. (1) utrzymywał się cały czas niepokój i wypowiadał on treści urojeniowe o charakterze hipochondrycznych, wskazała na brak istotnych odchyleń w badaniach laboratoryjnych.

Wedle indywidualnej karty zleceń lekarskich M. W. (1) zleciła podanie T. B. (1) w dniu 31 stycznia 2020 r. (...) jedna ampułka a 150 mg. Nieustalona osoba przekreśliła na indywidualnej karcie zleceń lekarskich dawkę leku X. „1” i dopisała „0”. Na kolejnej karcie zleceń lekarskich przygotowanej na kolejny tydzień uwzględniono lek X., niemniej jednak dopisano ręcznie datę 14.02.20, z której wynikało, iż planowane podanie leku nastąpi w kolejnym tygodniu.

W obserwacjach lekarskich M. W. odnotowała nieznaczną poprawę stanu psychicznego T. B. w dniu 7 lutego 2020 r. Kolejno zmniejszenie objawów urojeniowych dot. pracy przewodu pokarmowego odnotowała w dniu 14 lutego 2020 r., a ich ustąpienie w dniu 18 lutego 2020 r. Nie odnotowano zgłaszania przez pacjenta innych somatycznych dolegliwości.

M. W. (1) zleciła podanie T. B. (1) w dniu 14 lutego 2020 r. leku (...) jedna ampułka a 150 mg, czyli w dawce wyższej niż przyjmowana w ramach leczenia ambulatoryjnego.

M. W. odnotowała, że utrzymywały się u T. B. (1) negatywne objawy choroby tj. mała aktywność.

M. W. (1) zleciła modyfikację leczenia (...) począwszy od dnia 20 lutego 2020 roku, którą T. B. przyjmował raz dziennie w niższej dawce tj. 20 mg.

M. W. (1) zleciła podanie T. B. (1) począwszy od 21 lutego 2020 r. leku (...) w dawce 15 mg dziennie do dnia 26 lutego 2020 roku. Począwszy od dnia 27 lutego 2020 roku M. W. zleciła podawanie większej dawki tj. 30 mg dziennie.

Począwszy od 28 lutego 2020 roku M. W. zleciła zmniejszenie dawki leku (...) do 10 mg raz dziennie.

W dniu 2 marca 2020 r. w godzinach rannych T. B. (1) zgłosił personelowi pielęgniarskiemu złe samopoczucie. Pielęgniarka odnotowała, że T. B. (1) „był urojeniowy" w wypowiedziach.

W obserwacji lekarskiej z dnia 3 marca 2020 r. M. W. odnotowała, że T. B. zgłaszał liczne dolegliwości somatyczne i wypowiadał urojenie trucia. Zleciła wykonanie badań laboratoryjnych i zmodyfikowała leczenie farmakologiczne. W dniu 3 marca 2020 roku został odstawiony lek O. i włączony został (...) w tabletkach w dawce do 10 mg dziennie. M. W. utrzymała podawanie A., C., przy czym zmniejszyła dawkę A. do 1 tabletki dziennie a 15 mg.

Po modyfikacji leczenia T. B. (1) zgłaszał matce, że czuje się gorzej, ponownie skarżył się na ból w klatce piersiowej, pieczenie.

W dniu 5.03.2010 r. w obserwacjach pielęgniarskich personel pielęgniarski odnotował,^-że T. B. był dziwaczny w zachowaniu — twierdził, że leki które otrzymuje w szpitalu szkodzą mu.

Zlecone przez M. W. badania laboratoryjne zostały wykonane w dniu 6.03.2020 r. Jedynie w zakresie stężenie mocznika wyniki było nieco obniżone w stosunku do normy oraz podwyższone było stężenie (...).

W dniu 6 marca 2020 roku wykonano u T. B. (1) badanie RTG płuc, które nie wykazało żadnych patologicznych zmian.

7Personel pielęgniarski odnotował, że w nocy z 6 na 7 marca 2020 r. około północy T. B. (1) „był bezsenny, w widocznym lęku, urojeniowy". Lekarz dyżurny zlecił podanie R. w iniekcji , ale T. B. pozostał bezsenny do rana. Lekarz zlecił podawanie R. w ampułkach rano i wieczorem (w dniu 7 marca 2020 roku podano T. B. (1) trzy dawki R.)

I. J. (1) w dniu 7 marca 2020 r. podjęła decyzję o wprowadzeniu do leczenia dodatkowo (...) domięśniowo w dawce 2 x 5 mg. Lek miał być podawany rano i wieczorem. I. J. (1) w związku z włączeniem leku H. w iniekcjach nie modyfikowała leczenia lekiem H. w tabletkach. Wedle obserwacji pielęgniarskich w nocy 8 marca 2020 roku T. B. (1) zachowywał się agresywnie - wkładał palce do oczu. I. J. (1) podjęła decyzję o unieruchomieniu T. B. (1) o godzinie 01:00 w dniu 8 marca 2020 roku. Kolejne unieruchomienia były przedłużane co 6 godzin przez lekarzy: M. J., M. W. (1), I. J. (1), E. B. i M. Z.. Powodem dalszego unieruchomienia były pobudzenie i agresja. W dniu 9-11 marca 2020 roku w ramach profilaktyki przeciwzakrzepowej podawano T. B. (1) (...) .

W dniu 9 marca 2020 roku M. W. podjęła decyzję o odstawieniu leku H. w tabletkach utrzymując iniekcje. W dniu 10 marca 2020 zaprzestano podawania T. A..

W dniu 9 marca 2020 roku wystąpił u T. B. (1) stan podgorączkowy — temperatura ciała zmierzona o godzinie 8:00 wynosiła 37,8°C. O godzinie 18:00 temperatura ciała wynosiła 37,6°C. Brak jest informacji o temperaturze ciała T. B. (1) w kolejnych dniach.

Podczas unieruchomienia nie mierzono parametrów życiowych T. B. (1). T. B. (1) został zwolniony z unieruchomienia o godzinie 11:30 w dniu 10 marca 2020 r.

W dniu 10 marca 2020 roku wykonano u T. B. (1) morfologię krwi oraz oznaczono (...) oraz stężenie kreatyniny. (...) wyniosło 7,7 mg/l. tj. wynik powyżej normy.

W dniu 11 i 12 marca 2020 r. wedle obserwacji pielęgniarskich T. B. (1) zachowywał się dziwaczne i wypowiadał treści urojeniowe, a w dniu 12 marca 2020 r. przyciskał oczy rękoma.

Od dnia 12 marca 2020 r. M. W. do leczenia włączyła ponownie O. w tabletkach a 10 mg – dwa razy dziennie oraz włączyła nowy lek (...) w dawce 50 mg domięśniowo, który został podany o godzinie 8:00 W dniach 11.02-13.03.2020 r. T. B. (1) otrzymywał lactulosę lek przeczyszczający.

T. B. (1) zmarł w dniu 13 marca 2020 r. przed godziną 07:20 Po stwierdzeniu, że pacjent nie daje oznak życia podjęta resuscytacja nie przyniosła skutku i o godzinie 8:02 stwierdzono zgon T. B. (1). Jako wyjściową przyczynę zgonu wskazano schizofrenię paranoidalną, jako wtórną niewydolność serca, a jako bezpośrednią zatrzymanie krążenia.

Zeznania I. J.

862v-863

M. W. (1) pracowała w VI oddziale w okresie od dna 24 stycznia do 13 marca 2020 roku w poniedziałki, wtorki, środy i piątki w godzinach od 08:00 do 15:35. M. W. była obecna w tym okresie w pracy w dniach: 24 stycznia, 27-29 stycznia, 31 stycznia, 3- 5 luty, 7 luty, 10-11 luty, 17-19 luty, 24-26 luty, 28 luty, 2-4 marca, 9-11 marca, 13 marca 2020 roku

2.Część dokumentacji medycznej T. B. (1) nie była w systemie elektronicznym (...) tworzona na bieżąco. Dokument pierwsze badanie stanu psychicznego w oddziale został wytworzony przez M. W. (1) po zgonie T. B. (1)

Opinia biegłego (...)

709-710v, 576-657

Częściowe wyjaśnienia oskarżonej

710v-711

3.Do zgonu T. B. (1) doszło na skutek ostrej niewydolności krążeniowo-oddechowej, która była spowodowana zaburzeniami rytmu serca.

Sekcja zwłok T. B. (1) ujawniła przerost mięśnia serca – włóknienie okołonaczyniowe, arytmogenną dysplazję/kardiomiopatię prawej komory serca. Sekcja zwłok ujawniła również zmiany zapalne części odźwiernikowej żołądka oraz obustronne zapalenie płuc odoskrzelowe.

Opinia biegłych pisemne i ustne

679-683v, 837-842, 882-887, (...)- (...) , 112-416

Zeznania M. P.

67-69

Wynika badania patomorfologicznego

Protokół sekcyjny

7,9

4.Na wyposażeniu oddziału VI znajdował się w dacie hospitalizacji aparat EKG.

Zeznania M. D.

k. 660-662

Zeznania E. W.

861v-862

Zeznania R. D. (1)

862-862 v

0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

M. W.

j.w.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

1.Podanie na zlecenie M. W. X. w dniu 31.01.2020roku

Opinia biegłych pisemna

112-416

2.Zgłaszanie personelowi pielęgniarskiemu podczas hospitalizacji w oddziale w dniu 24 stycznia 2020 roku przez T. B. (1) uczucia duszności.

Opinia biegłych pisemna, wersja elektroniczna dokumnetacji medycznej

112-416

3.Modyfikacja leczenia przez M. W. poprzez wprowadzenie leku H. w postaci iniekcji, przy jednoczesnym utrzymaniu podawania leku H. w formie tabletek.

Opinia biegłych pisemna

112-416

2. OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1-2

Częściowe wyjaśnienia oskarżonej

Wyjaśnienia oskarżonej z uwagi na przedmiot procesu miały dwoistą naturę. Z jednej strony stanowiły relację o faktach, z drugiej opisując proces leczenia pokrzywdzonego stanowiły polemikę z opinią biegłych.

Oskarżona prawidłowo w świetle dowodów z dokumentów i zeznań I. J. zakwestionowała przypisanie jej ordynacji dla pokrzywdzonego leku (...) domięśniowo przy jednoczesny utrzymaniu doustnej formy podawanego leku. Po przeprowadzonym postępowaniu dowodowym błędne odczytanie zapisów karty zleceń jawi się jako oczywiste. Stąd też wyjaśnienia oskarżonej w tym zakresie należy uznać za wiarygodne.

W świetle wątpliwych zapisów dokumentacji medycznej – karty zleceń Sąd uznał również za wiarygodne wskazanie oskarżonej, iż lek (...) pokrzywdzony otrzymał we właściwym czasie, a co za tym idzie w dopuszczalnej dawce, a adnotacja z dnia 31 stycznia 2020 roku o zleceniu tego leku była omyłkowa.

Oskarżona praktycznie zbieżnie z wytworzoną zasadniczo przez siebie dokumentacją medyczną opisywała przebieg leczenia T. B. niewątpliwie opierając się o nią. Jest to oczywiste, albowiem bez odświeżenia procesu leczenia danymi z dokumentacji medycznej podawanie tylu szczegółowych danych na temat jednego z wielu pacjentów sprzed kliku lat byłoby niemożliwe. Jednocześnie tak w zakresie wyjaśnień oskarżonej jak i właściwości samego dokumentu zweryfikowanych przez biegłego z zakresu informatyki Sąd wyjaśnienia dotyczące pierwszego badania stanu psychicznego w oddziale pokrzywdzonego i adekwatnego do tej czynności dokumentu z dokumentacji medycznej pacjenta uznał, za wiarygodny dowód tego, że M. W. oceniła wyjściowy stan psychiczny pacjenta w formie dokumentu nie w dacie badania – przyjęcia na oddział, ale w odniesieniu do oceny stanu zdrowia pacjenta po nieudanym procesie leczniczym i jego zgonie. Jest, bowiem oczywiste w świetle opinii biegłego (...), że dokument ten powstał dopiero po śmierci pokrzywdzonego.

Wyjaśnienia, choć nie stanowcze, odnośnie możliwości zaistnienia sytuacji sporządzania dokumentacji medycznej w datach późniejszych niż wynikałoby to z harmonogramu leczenia są wiarygodne w świetle opinii biegłego (...).

Wyjaśnienia oskarżonej stanowiące polemikę z ocenami biegłych Sąd odrzucił jako niewiarygodne. Tezom oskarżonej przeczy nie tylko opinia biegłych, ale również dołączone charakterystyki produktów medycznych – leków ordynowanych przez oskarżoną w toku procesu leczenie. Co więcej na niesłuszność jej tez wskazuje również historyczna dokumentacja medyczna pokrzywdzonego ze Szpitala (...), która wskazuje na modelowy sposób działania przy wprowadzaniu leków przeciwpsychotycznych I generacji, tj. H., w którym znajdowało się między innymi wykonanie badania EKG.

Wyjaśnienia oskarżonej wskazujące na to, iż jej sposób leczenia, brak korzystania z urządzenia EKG, brak konsultacji lekarza specjalisty w zakresie schorzeń somatycznych odpowiadał praktykom panującym w szpitalu są wiarygodne. W istocie tez tych w swoich zeznaniach bronił ordynator M. D., w mniejszym stopniu I. J.. Rzecz w tym, że tezy te są oczywiście nieprawidłowe.

Zeznania H. B.

zeznania E. G.

Zeznania wiarygodne tak w zakresie opisu stanu zdrowia, procesu leczenia pokrzywdzonego przed hospitalizacją jak i w okresie hospitalizacji. Nie miał Sąd podstaw, aby je kwestionować.

Zeznania A. L., J. F.

Zeznania wiarygodnie opisują proces leczenie pokrzywdzonego przed hospitalizacją. Nie była natomiast przedmiotem oceny Sądu w przypadku A. L. ocena prawidłowości jej procesu leczenia, albowiem nie to było przedmiotem procesu.

Zeznania T. S.

Zeznania ratownika medycznego kierownika (...) są wiarygodne i pozostają w zgodzie z dokumentacją medyczną pokrzywdzonego.

1,4

Zeznania E. W., R. D.

Zeznania wiarygodne, choć w dużym stopniu dotyczyły ogółów funkcjonowania oddziału nie odnosząc się w konkrecie do detali hospitalizacji pokrzywdzonego. Zeznania E. W. w świetle przyznania się przez I. J. do zlecenia iniekcji H. są oczywiste.

Zeznania M. P., protokół sekcyjny,

Zasadniczo wiarygodne. Jedynie w zakresie dokonanych pomiarów serca pokrzywdzonego jak się wydaje w świetle opinii biegłych dowody te obrazują błąd wykonującego sekcję. Aktualnie z oczywistych względów nie jest on możliwy do kategorycznego zweryfikowania.

Wynika badania patomorfologicznego

Nie budzi wątpliwości.

1,2

Opinia biegłego (...) z zakresu informatyki

Opinia nie budzi wątpliwości i jest wiarygodna

1-3

Dokumentacja medyczna T. B. – wersja papierowa i wydruki wersji elektronicznej

Dokument zasadniczo wiarygodny. W zakresie dokumentacji ujawnione nieścisłości i braki zostały wyjaśnione w toku postępowania jurysdykcyjnego. W odniesieniu do dokumentów wytwarzanych w systemie elektronicznym nie tracił Sąd z pola widzenia, iż część z dokumentów została wytworzona/ zmodyfikowana w innej dacie niż wynikałoby to z daty dokumentu.

Informacja o dniach pracy oskarżonej

Dokument nie budzi wątpliwości.

1 i 3

Opinia biegłego z zakresu medycyny

Sąd uznał opinię biegłych za wiarygodną. Błędy jakie w niej się znalazły są efektem niestarannego sporządzania dokumentacji medycznej, w tym przez oskarżoną, oraz braków postępowania przygotowawczego. Weryfikacja dokumentów stanowiących podstawę pierwotnej opinii tak w zakresie obserwacji pielęgniarskich, kart zleceń nie zmieniła jednak wniosków opinii biegłych. W ocenie Sądu opinia biegłych jest spójna, logiczna i zgodna z pozostałym materiałem dowodowym. Jednocześnie dokonana przez Sąd weryfikacja opinii w toku postępowania sądowego poprzez skonfrontowanie jej z dokumentami w postaci charakterystyki produktów leczniczych potwierdziła prawidłowość wniosków opinii. Co więcej same zasady logiki, od którym procedury medyczne i farmakoterapia nie mogą być wolne, potwierdzają słuszność wniosków biegłych. W świetle nawet samych wyjaśnień oskarżonej faktem bezspornym (potwierdzonym zeznaniami matki pokrzywdzonego) jest to, że M. W. w dniu przyjęcia pacjenta lub dnia następnego uzyskała informację kluczową dla oceny jej zachowania jako lekarza prowadzącego proces leczenia pokrzywdzonego. Uzyskała, bowiem informację, że T. B. (1) jest pacjentem obciążonym jednostką chorobową w postaci nadciśnienia tętniczego, że była to jednostka zdiagnozowana przez lekarza i leczona farmakologicznie. Uzyskała informację, iż w ostatnim czasie pacjent nie przyjmował leków na nadciśnienie z uwagi na jego spadek. Uzyskała również informację, że w tym okresie modyfikacji leczenia chorób układu sercowo – naczyniowego doszło również do pogorszenia jego stanu zdrowia psychicznego. Wniosek podstawowy, krytyczny dla oskarżonej jaki wynika z tejże opinii jest logiczny i wyjaśnienia oskarżonej ani dokumenty z publikacji naukowych go nie zdyskwalifikowały i dotyczy braku weryfikacji zgłaszanych dolegliwości i potraktowania ich a priori jako dolegliwości wyłącznie o charakterze psychiatrycznym, urojeń hipochondrycznych. Żaden lekarz w najlepszym nawet ośrodku psychiatrycznym nie jest w stanie zweryfikować na podstawie autoanamnezy, wywiadu od rodziny pacjenta, czy zgłaszane dolegliwości w postaci duszności, bólu w klatce piersiowej są/były objawem urojeń hipochondrycznych, czy też objawem rzeczywistej choroby układu sercowo – naczyniowego. Czynienie takiego założenia bez podjęcia weryfikacji, niezależnie od leczenia psychiatrycznego, o charakterze obiektywnym przynajmniej poprzez wykonania badania EKG, konsultację kardiologiczną w przypadku pacjenta, o którym lekarz wie, że leczył się kardiologicznie, znał jednostkę chorobową pacjenta jest oczywiście nieprawidłowe. Przez większą część czasu hospitalizacji teza o urojeniach hipochondrycznych musi zostać uznana za postawioną na wyrost i co biegli podkreślili nieweryfikowalną. Wywołana opinia biegłego z zakresu informatyki wskazała, że stwierdzenie podczas pierwszego badania istnienia urojeń hipochondrycznych jest w istocie oceną M. W. jaką dokonała oskarżona po nieudanym procesie leczenia pokrzywdzonego i jego zgonie. Jednocześnie na co zwrócili biegli nawet w zakresie dolegliwości układu pokarmowego zgłaszanych przez pokrzywdzonego, jego zastrzeżenia w tym zakresie, miały podstawy o charakterze medycznym, skoro sekcja zwłok wykazała zmiany zapalne części odźwiernikowej żołądka. Rzecz w tym, iż traktowane były one przez oskarżoną i personel szpitala jako objawy wytwórcze. Wystąpienie bólu w klatce piersiowej, duszności może wywołać lęk u osoby zdrowej psychicznie, stąd też podanie R., przy okresowym ustąpieniu objawów o charakterze kardiologicznym nie świadczyło o wyłącznie psychicznym charakterze problemów zdrowotnych pokrzywdzonego.

Tezy biegłych o nieprawidłowym postępowaniu oskarżonej przy prowadzonej przez nią politerapii lekami przeciwpsychotycznymi są prawidłowe i nie budzą wątpliwości Sądu. Ich potwierdzenie znajduje się w dołączonych charakterystykach produktów leczniczych. Należy zauważyć, iż z punktu widzenia bezpieczeństwa stosowania leków przeciwpsychotycznych zarówno pierwszej jak i drugiej generacji, zwłaszcza w przypadku pacjenta obarczonego problemem dotyczącym układu sercowo – naczyniowego, wnioski biegłych o zwiększonym niebezpieczeństwie dla pokrzywdzonego przy politerapii jawią się jako oczywiste i niewątpliwe. Obrona przedstawiła publikacje naukowe, oskarżona powoływała się na nie w swoich wyjaśnieniach, niemniej jednak żadna z nich nie dotyczyła skutków politerapii dla wydłużenia odcinka QT czy możliwości powstania złośliwego zespołu neuroleptycznego w ramach takiej politerapii, która ulegała jeszcze modyfikacji. Część z nich potwierdza tezy biegłych „w praktyce nie zaleca się kojarzenia leków, które mogą wydłużać odstęp QT w zapisie EKG” „ nie należy kojarzyć risperidonu z lekami wydłużającymi odstęp QT” k. 940 , 941 v. czy też, że „kardiotoksyczność wywołana przez leki przeciwpsychotyczne jest jednym z najbardziej zagrażających życiu działań niepożądanych (k. 922) choć w odniesieniu do tej ostatniej publikacji W. J. of Psychiatry trudno przyjąć, aby była wytyczną działania oskarżonej skoro została opublikowana w 2021 roku. Słusznie biegli stwierdzili, a dołączone dokumenty obrazujące stan nauki w tym zakresie temu w żaden sposób nie przeczą, że nie przeprowadza się badań klinicznych w ramach tego typu politerapii jaką stosowała oskarżona. Trudno byłoby przecież w takim procesie ustalić jaki skutek przyniosło zastosowanie danego leku. Jako logiczne w świetle logiki, informacji zawartych w (...) są wskazania biegłych dotyczące zbyt dużej ilości leków przeciwpsychotycznych zlecanych jednocześnie pokrzywdzonemu i ich modyfikowanie. Trudno dostrzec zwłaszcza w odniesieniu do modyfikacji dokonanych pod koniec lutego i w marcu 2020 racjonalność działania oskarżonej, a także obiektywną weryfikowalność dla ustalenia stanu zdrowia psychicznego pokrzywdzonego zmian farmakoterapii. Truizmem musi być przypomnienie, że w przypadku takich leków jak leki przeciwpsychotyczne do absorpcji, dystrybucji, metabolizmu leku w organizmie i eliminacji leku z organizmu nie dochodzi natychmiast, z dnia na dzień. Podobnie ma się w odniesieniu do okresu półtrwania leku w organizmie.

Dokonując oceny opinii biegłych przez pryzmat treści samej opinii, konfrontacji opinii z dokumentami obrazującymi proces leczenia pokrzywdzonego, wyjaśnieniami oskarżonej nie odnalazł Sąd żadnych elementów, które mogłyby skutecznie zakwestionować opinię i uczynić ją niewiarygodną.

Zeznania I. J.

Zeznania świadka, w których przyznała, że zleciła pokrzywdzonemu lek (...) domięśniowo są wiarygodne. Ocena prawidłowości działania własnego w procesie leczenia pokrzywdzonego nie jest wiarygodna i związana jest, co oczywiste z okolicznościa, iż w realiach niniejszej sprawy, gdyby prokurator prawidłowo ustalił fakty na etapie postępowania przygotowawczego I. J. (1) mogłaby występować w niniejszej sprawie w charakterze oskarżonej

1,4

Zeznania M. D.

Zeznania świadka miały ograniczone znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodnie wskazywały na dostępność aparatu EKG na oddziale i modelowy sposób tworzenia dokumentacji medycznej. W istotnej części stanowiły quasi opinię biegłego, w której M. D. dokonywał pozytywnej oceny leczenia prowadzonego przez oskarżoną. Niezależnie od tego, iż to rolą biegłego jest dokonywanie takiej oceny należy zauważyć, iż M. D. jako ordynator oddziału, w którym doszło do zgonu pacjenta oraz jednocześnie dyrektor szpitala ma określony, subiektywny ogląd sprawy, jako osoba zainteresowana wykazaniem prawidłowości funkcjonowania oddziału i szpitala w ogólności jak i w odniesieniu w konkrecie do procesu leczenia T. B.. Stąd też przekonanie i ocena M. D. o prawidłowości procesu leczenia nie została przez Sąd uwzględniona i potraktowana jako wiarygodna.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1-3

Opinia biegłych z zakresu medycyny

Błędy, które początkowo pojawiły się w opinii nie są efektem wad wewnętrznych opinii, ale niedostatku materiału dowodowego obciążającego prokuratora tak w zakresie jego niepełności (brak jednej karty zleceń) nieczytelności i niestaranności w prowadzeniu dokumentacji (błąd w przepisaniu dokumentacji do systemu elektronicznego, skreślenia w dokumentacji bez stosownego i wyraźnego opisu, wreszcie kreślenia przez lekarzy podpisów w kartach zleceń w sposób utrudniający ich identyfikację).

3. PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

3.1. Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

M. W.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Sąd dokonał korekty opisu czynu przypisanego oskarżonej stosownie do poczynionych na etapie postępowania sądowego ustaleń faktycznych jednocześnie uszczegóławiając opis czynu.

W pierwszym rzędzie należy zauważyć, iż zasada odpowiedzialności jak i zasadniczo generalny opis zaniechań i działań oskarżonej Sąd zaakceptował w formie przedstawionej w akcie oskarżenia.

M. W. (1) pracując w Szpitalu (...) pełniąc rolę lekarza prowadzącego pokrzywdzonego T. B. (1) nieumyślne w sposób sprzeczny z zasadami sztuki lekarskiej jak i logiki prowadziła w sposób nieprawidłowy proces leczenia pokrzywdzonego T. B. (1). Podkreślić należy, iż ewentualne błędy innych osób jakie zostały ujawnione w toku niniejszego postępowania nie uwalniają oskarżonej od odpowiedzialności. Rolą prokuratora jest określenie osoby oskarżonej, a ewentualnie zaniechania w tym zakresie nie mają wpływy na odpowiedzialność oskarżonej W.. Nie może uwolnić oskarżonej od odpowiedzialności okoliczność, że proces leczenia prowadziła w sposób, który odpowiadał ówczesnym standardom leczenia w placówce, w której była zatrudniona. Standard leczenia jaki wyłonił się również z relacji ordynatora – dyrektora szpitala jawi się jako niski. Brak jakichkolwiek procedur obowiązujących w szpitalu nie jest również okolicznością, która może zwolnić oskarżoną z odpowiedzialności.

Stosownie do wyników postępowania dowodowego Sąd wyeliminował z opisu czynu podawanie leków w bardzo wysokich dawkach jako, że w odniesieniu do leku (...) należało przyjąć, iż został podany we właściwej dawce i we właściwym schemacie podania. W odniesieniu do leku (...) i jego wprowadzenia w formie iniekcji, przy jednoczesnym utrzymaniu leczenia lekiem w postaci doustnej, odpowiedzialność ponosi I. J. (1), która to zleciła wprowadzenie leku w formie iniekcji. W tym zakresie nieprawidłowość postępowania I. J. (1) jawi się jako oczywista, zważywszy na wzmożone ryzyko działań niepożądanych, w szczególności wydłużenia odcinka QT, zaburzeń układu sercowo – naczyniowego, złośliwego zespołu neuroleptycznego w odniesieniu do wprowadzenia leku pierwszej generacji w formie iniekcji (w szczególności forma podania zwiększa to ryzyko w stosunku do formy doustnej) w przypadku jednoznacznie wynikającej z dokumentacji medycznej politerapii prowadzonej przez M. W. (1) bez uprzedniej kontroli za pomocą badania EKG. Dla oceny zachowania oskarżonej obojętne jest również to, czy w działaniu lekarza izby przyjęć P. K. można doszukać się znamion czynu z art. 160 k.k.

Oskarżona prowadziła proces leczenia pokrzywdzonego i za niego odpowiadała. Jak już Sąd wskazywał oceniając dowody zaniechanie oskarżonej W., które rozpoczęło się w dniu 24 stycznia i trwało do dnia zgonu pacjenta w dniu 13 marca 2020 roku dotyczyło błędu o charakterze fundamentalnym. Przyjęcie przez oskarżoną, iż T. B. (1) jako osoba cierpiąca na schizofrenię paranoidalną manifestuje objawy o charakterze wytwórczym w postaci duszności i bólu w klatce piersiowej i w związku z tym, że przedmiotowa duszność, ból w klatce piersiowej nie są manifestacją choroby układu sercowo – naczyniowego wprowadziło pokrzywdzonego w stan zagrożenia życia w momencie przyjęcia pokrzywdzonego na oddział i utrzymywało go w tym stanie aż do zgonu. Brak konsultacji internistyczno – kardiologicznej i brak wykonania EKG stanowiło podstawowe zaniechanie oskarżonej. Późniejsze błędy tylko stan zagrożenia wzmacniały. Jak już Sąd wskazywał to błędne założenie, w istocie hipoteza o tak kategorycznej treści stawiana wedle dokumentacji medycznej podczas pierwszego badania na oddziale, w rzeczywistości zostało w taki sposób sformułowana po śmierci pacjenta, a zatem ze świadomością całego procesu leczenia i jego fiaska. Oskarżona nie wiedziała przez cały proces leczenia, czy u T. B. (1) duszność i ból w klatce piersiowej miały przyczyny wyłącznie fizykalne bądź też występowały jako manifestacja przyczyn fizykalnych obok objawów psychotycznych w przebiegu schizofrenii. Niezależnie przecież od zaostrzenia przebiegu choroby zasadniczej – choroby psychicznej pacjent może równocześnie cierpieć na schorzenia o charakterze ogólnomedycznym. Wyniki sekcji zwłok tylko potwierdzają, iż T. B. (1) był pacjentem, który mógł manifestować tego typu objawy jako objawy rzeczywistych dysfunkcji układu sercowo – naczyniowego. Sekcja zwłok pokrzywdzonego potwierdziła, iż cierpiał on poważne schorzenie przerost mięśnia sercowego, kardiomiopatię prawej komory serca, które ze swej natury mogą prowadzić do groźnych dla życia zaburzeń rytmu serca i które mogą manifestować się właśnie dusznością i bólami w klatce piersiowej. Zaburzenia rytmu serca są zaś najbardziej prawdopodobną przyczyną zgonu pokrzywdzonego. Jednocześnie pamiętać należy, iż powyższy błąd stanowiący o wprowadzeniu pokrzywdzonego w stan zagrożenia jest oczywisty jeżeli weźmie się pod uwagę, iż oskarżona od początku hospitalizacji dysponowała wiedzą o problemach z układem sercowo – naczyniowym pokrzywdzonego, który leczył się na nadciśnienie. Oskarżona nie dysponowała danymi diagnostycznymi, dokumentacja medyczną, które pozwałaby na przyjęcie, iż zaniechanie przyjmowania leków na nadciśnienie i obniżenie ciśnienia u pacjenta było swoistym wyzdrowieniem pacjenta z tej jednostki chorobowej. Przeciwnie sytuacja medyczna pacjenta wymagała wzmożonej czujności – zmiany w funkcjonowaniu układu sercowo – naczyniowego zbiegały się czasowo z modyfikacją leczenia psychiatrycznego i gorszym stanem psychicznym pacjenta. Jak już Sąd wskazywał personel medyczny bagatelizował skargi pacjenta na funkcjonowanie układu trawiennego klasyfikując je jako urojone w sytuacji gdy sekcja zwłok potwierdziła istnienie obiektywnych przyczyn somatycznych, które mogły być źródłem skarg T. B..

Poza powyższym elementarnym błędem kolejne decyzje oskarżonej W. stan zagrożenia życia podtrzymywały i eskalowały. Prowadzenie przez oskarżoną politerapii lekami przeciwpsychotycznymi (...), (...), (...), (...), (...), (...) oraz (...) na przestrzeni półtorej miesiąca bez dokonania sprawdzenia wpływu przedmiotowych leków tj. ich wprowadzenia, zaprzestania stosowania, modyfikacji dawkowania na długość odstępu QT, dokonywanie tych zmian i podawanie tych leków w tak krótkim odstępie czasowym stanowiło o narażeniu pokrzywdzonego na niebezpieczeństwo utraty życia. W tym zakresie ocenę ryzyka opisaną przez biegłych w zakresie zaburzeń rytmu serca i złośliwego zespołu neuroleptycznego Sąd podziela w pełni. W pełni podziela również ich stanowisko o zwiększonym niebezpieczeństwie, w istocie nieprzewidywalności skutków w zakresie politerapii. Negatywna ocena zachowania oskarżonej w tym zakresie jest spotęgowana jej wiedzą o istnieniu u pokrzywdzonego zaburzeń w funkcjonowaniu układu sercowo – naczyniowego w postaci nadciśnienia.

Ocena zachowania oskarżonej i sposobu jej funkcjonowania, która ma wpływ również na wykładnię znamienia narażenia pokrzywdzonego na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia musi się również odwoływać do faktu, iż pokrzywdzony trafił do specjalistycznej jednostki szpitalnej dysponującej odpowiednimi środkami diagnostycznymi, możliwością konsultacji internistyczno – kardiologicznej.

Na marginesie należy zauważyć, iż modelowy sposób działania w odniesieniu do leku przeciwpsychotycznego pierwszej generacji był znany w przedmiotowej jednostce szpitalnej. Z dokumentacji medycznej pokrzywdzonego wynika, iż w 2003 roku w ramach programu (...) w ramach leczenia H. dochowano wszelkiej niezbędnej staranności o jakiej mowa było w opinii biegłych, w tym w szczególności wykonano pokrzywdzonemu badanie EKG.

Warunkiem odpowiedzialności za przestępstwo z art. 160 k.k. jest „przeniesienie przez sprawcę człowieka ze staniu bezpiecznego dla zdrowia w stan narażenia człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia, lub przeniesienie człowieka z jednego stanu niebezpiecznego w stan bardziej niebezpieczny” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 1979 roku, IV KR 62/78 OSNPG 1979/2/21). W realiach niniejszej sprawy przyjęcie T. B. (1) i zastosowany sposób leczenie, który znalazł się w opisie czynu przypisanego, zwielokrotnił stan niebezpieczny dla życia pokrzywdzonego w jakim znalazł się T. B. (1) w porównaniu do stanu w jakim znajdował się przed trafieniem do Szpitala (...) w L.. W tym zakresie T. B. (1) trafiając do szpitala specjalistycznego, jak zostało to zweryfikowane empirycznie, nie zwiększył swojej szansy na przeżycie, zachowanie zdrowia. Opisane braki działania ze stron oskarżonej, zlecenie zbyt dużej ilości leków, brak weryfikacji obiektywnej przyczyn somatycznych objawów pokrzywdzonego, brak kontroli odcinka QT – każde z nich w sobie mogło bez ingerencji innych czynników doprowadzić do zgonu pacjenta bez żadnych czynników pośrednich.

Oczywiście trafiając do szpitala specjalistycznego pacjent nie ma swoistego roszczenia o wyzdrowienie, nie ma gwarancji przeżycia, natomiast ma prawo oczekiwać, że gwarant – lekarz nie podejmie działań, powstrzyma się od zaniechań, które narażą pacjenta na zwiększone niebezpieczeństwo dla jego życia i zdrowia. Psychiatra jest odpowiedzialny, zwłaszcza podczas leczenie szpitalnego, za stan zdrowia swoich pacjentów nie tylko psychicznego, ale także somatycznego.

Przedmiotowe narażenie było nieumyślne stąd czyn oskarżonej należało zakwalifikować z art. 160 par. 3 k.k.

4. KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

M. W.

Sąd wymierzając oskarżonej karę kierował się okolicznościami wskazanymi w art. 53 k.k. Okoliczności czynu, stopień społecznej szkodliwości przypisanego czynu o charakterze nieumyślnym pozwoliły Sądowi na orzeczenie wobec oskarżonej kary najłagodniejszej rodzajowo jaką przewiduje norma art. 160§ 3 k.k. tj. kary grzywny. Przemawiały za tym również okoliczności łagodzące tj. niekaralność oskarżonej i prowadzenie ustabilizowanego trybu życia. W ocenie Sądu karą odpowiadającą zasadom prewencji ogólnej jak i indywidualnej, dostosowaną do charakteru czynu będzie kara 120 stawek dziennych grzywny. Określając wysokość stawki dziennej miał Sad na względzie bardzo dobrą sytuację majątkową oskarżonej oraz wysokie możliwości zarobkowe. Oskarżona dysponując deficytową specjalizacją na rynku medycznym ma znaczne możliwości zarobkowe, które pozwolą jej na uiszczenie grzywny w orzeczonej wysokości. Z tych względów Sąd przyjął wysokość stawki dziennej na 260 złotych.

M. W.

Sąd orzekł wobec oskarżonej środek karny podania wyroku do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie wyroku na tablicy ogłoszeń i stronie internetowej Szpitala (...) w L.. Środek ten jest niezbędny wobec braku krytycznej refleksji u oskarżonej w zakresie przypisanego jej czynów i popełnionych przez nią nieprawidłowości. Co więcej środek ten winien sprzyjać krytycznej refleksji w niniejszej placówce i podniesieniu standardów opieki medycznej i będzie miał również skutek ogólnoprewencyjny.

7. KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Z uwagi na dobrą sytuację majątkową należało w oparciu o normę art. 627 k.p.k i art. 3ust. 1 ustawy o opłatach karnych zasądzić od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa całość kosztów sądowych tj. 38.745, 60 zł wydatków (wydatki postępowania przygotowawczego plus wydatki postępowania jurysdykcyjnego k. 1045,901,902,878,853,722,693,666,567) i 3.120 zł opłaty.

8. Podpis

UZASADNIENIE

Formularz UK 1

Sygnatura akt

III K 62/23

5. USTALENIE FAKTÓW