Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2019 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Magdalena Kurczewska- Śmiech

Sędziowie: SO Krzysztof Wojtaszek

SO Mariusz Jaroszyński - spr.

Protokolant: p.o. protokolanta Wioleta Zawadzka

przy udziale prokuratora Marcina Mucharzewskiego

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2019 r.

sprawy S. T. urodzonego (...) w B., syna M. i A. z domu K.,

oskarżonego z art. 278 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej

z dnia 22 października 2018 roku sygn. akt VII K 736/18

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciąża Skarb Państwa.

Magdalena Kurczewska- Śmiech Krzysztof Wojtaszek Mariusz Jaroszyński

XI Ka 1230/18

UZASADNIENIE

S. T. oskarżony został o to, że w okresie od 15 maja 2017 roku do 15 czerwca 2017 roku w B. województwa (...), z terenu budowy przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia mienie w postaci 22 arkuszy blachy trapezowej wartości 946 złotych, na szkodę W. i J. M.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej wyrokiem z dnia 22 października 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VII K 736/18, uniewinnił S. T. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Nadto, na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowody rzeczowe ujęte w wykazie dowodów rzeczowych numer (...) pod pozycją (...) zwrócił pokrzywdzonym J. i W. M.. Natomiast na podstawie art. 632 pkt 2 k.p.k. ustalił, że koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł Prokurator Rejonowy w Białej Podlaskiej. Zaskarżając rozstrzygnięcie w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, polegający na bezkrytycznym obdarzeniu wiarą wyjaśnień S. T. i w konsekwencji przyjęciu, iż w sprawie brak jest podstaw do przypisania mu zamiaru przy popełnieniu czynu z art. 278 § 1 k.k., w sytuacji gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego, w tym zeznań J. M. i W. M., w powiązaniu z zeznaniami S. C. prowadzi do poglądu odmiennego, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Podnosząc powyższy zarzut, prokurator wniósł o uchylenie przedmiotowego orzeczenia oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Białej Podlaskiej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy w toku rozprawy głównej, mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana jedynie wtedy, gdyby w procesie dochodzenia do nich sąd pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, wewnętrznie sprzeczne, bądź sprzecznie z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno – odwoławczej.

Zarzut dokonania błędnych ustaleń faktycznych, może być więc skuteczny tylko wtedy, gdy apelujący wykaże, że sąd meriti oceniając dowody zgromadzone w sprawie, naruszył zasadę prawidłowego rozumowania oraz nie uwzględnił wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego.

Natomiast owa ocena, której wadliwości środek odwoławczy nie wykazał, dokonana przez sąd I instancji z zachowaniem powyższych kryteriów, mająca charakter kompletny - pozostaje w całkowitej zgodności z wymogami art. 7 k.p.k.

W toku rozprawy głównej Sąd Rejonowy wykorzystał wszelkie istniejące możliwości dowodowej weryfikacji tez aktu oskarżenia, przeprowadził postępowanie dowodowe respektując naczelne zasady procesowe, a to zasadę swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.), prawdy materialnej (art. 2 § 2 k.p.k.) oraz obiektywizmu (art. 4 k.p.k.).

Przechodząc natomiast bardziej szczegółowo do zarzutu apelującego, stwierdzić należy, iż nie jest prawdą jakoby sąd meriti bezkrytycznie obdarzył walorem wiarygodności wyjaśnienia S. T.. Wszak ich ocena dokonana została z uwzględnieniem pozostałego materiału dowodowego - w szczególności osobowego, zgromadzonego w sprawie, do czego sąd był zobligowany regulacją art. 410 k.p.k. i z czego w pełni się wywiązał. I tak, prawidłowo uznał je za logiczne, wolne od wewnętrznych sprzeczności, a co za tym idzie zasługujące na obdarzenie walorem wiarygodności. Oskarżony konsekwentnie nie przyznawał się do winy i w sposób szczegółowy oraz przekonujący opisywał okoliczności i powód wywiezienia blachy trapezowej należącej do J. M. i W. M. z ich posesji na swoją nieruchomość. Od samego początku utrzymywał, iż jego celem było jedynie uporządkowanie terenu budowy, którą prowadził na zlecenie pokrzywdzonych, a nie kradzież przedmiotowego materiału. Jego relacja znajduje potwierdzenie w zeznaniach M. T.. Świadek ten wskazał, że właściciele wiedzieli gdzie znajduje się przedmiotowa blacha, jak też nie zgłaszali co do niej żadnych roszczeń.

Sąd I instancji miał również na względzie zbieżne co do zasady z wyjaśnieniami S. T., zeznania J. M. i W. M., prawidłowo przyznając im moc dowodową w zakresie, w jakim wzajemnie ze sobą korespondują i są zbieżne właśnie z twierdzeniami oskarżonego. Podobnie też uznał za wiarygodne zeznania S. C..

Należy zaznaczyć, że kwestią bezsporną w sprawie jest fakt, iż w okresie od 15 maja 2017 roku do 15 czerwca 2017 roku S. T. zlecił wywiezienie z terenu budowy przy ul. (...) w B. dwudziestu dwóch arkuszy blachy trapezowej, stanowiącej własność pokrzywdzonych. Jednakże, jak prawidłowo wywiódł i wykazał sąd meriti, okoliczność ta, nie jest wystarczająca do przypisania mu sprawstwa i winy za czyn z art. 278 § 1 k.k.

Czynnością sprawczą kradzieży jest zabór, czyli wyjęcie rzeczy spod władztwa innej osoby i objęcie jej we władanie przez sprawcę, wbrew woli osoby dysponującej rzeczą i bez podstawy prawnej. Skutkiem kradzieży jest więc zmiana osoby władającej rzeczą. Jest to przestępstwo umyślne i kierunkowe, znamienne celem. Treścią tego celu, jest przywłaszczenie. Natomiast sprawca działa w celu przywłaszczenia, jeżeli zamierza traktować cudzą rzecz jako własną, czyli włączyć ją do swojego majątku.

Mając na względzie powyższe rozważania, należy stwierdzić, że działanie S. T. nie było „zaborem” w rozumieniu omawianego przepisu. Przede wszystkim bowiem, oskarżony nie rościł sobie praw właścicielskich do przedmiotowej blachy, nie ukrywał również faktu jej przewiezienia oraz miejsca składowania przed właścicielami, a celem jego działania, było jedynie uporządkowanie placu budowy.

Zaborowi cudzej rzeczy przy kradzieży, towarzyszyć musi zamiar kierunkowy, jakim jest chęć jej przywłaszczenia i zatrzymania bez żadnego tytułu prawnego, celem powiększenia swojego majątku, kosztem majątku osoby pokrzywdzonej. Jest to niezbędny element związany z przypisaniem sprawcy odpowiedzialności karnej za kradzież. Z czego, dla popełnienia przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. nie wystarcza, aby sprawca „godził się” na możliwość przywłaszczenia, niezbędne jest wykazanie, że miał on świadomość znaczenia swojego działania, to znaczy tego, iż zmierzał do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chciał przywłaszczyć sobie cudzą rzecz ruchomą (patrz: wyrok Sądu Najwyższego – Izba Karna z dnia 5 maja 1999 roku, V KKN 406/97, Legalis numer 46877).

Natomiast, z samego faktu wywiezienia przez oskarżonego - porządkującego teren budowy, blachy na swoją posesję, nie można wywieść, iż miał on zamiar jej przywłaszczenia. Tym bardziej, iż nigdy nie kwestionował on, że przedmiotowy materiał należy do pokrzywdzonych, których poinformował co do miejsca i przyczyny jego wywiezienia. Natomiast w momencie zakończenia prac budowlanych, podczas końcowego rozliczenia się stron, sam poruszył kwestię blachy, deklarując jej zwrot. W konsekwencji, słusznie uznał Sąd Rejonowy, iż działanie S. T. nie nosiło znamion czynu zabronionego stypizowanego w art. 278 § 1 k.k.

Z tych względów, a nadto nie stwierdzając nieprawidłowości skutkujących zaistnieniem którejkolwiek z bezwzględnych przyczyn odwoławczych, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie wydatków za postępowanie odwoławcze nastąpiło na podstawie art. 636 § 1 k.p.k.

Magdalena Kurczewska – Śmiech Krzysztof Wojtaszek Mariusz Jaroszyński