Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2015 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO Dorota Stańczyk

Protokolant sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy C. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o wysokość wyrównania

na skutek odwołania C. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 5 września 2013 roku znak (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 2325/13

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 5 września 2013 r. przeliczył wysokość renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy C. S. na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., Nr 153, poz. 1227. W uzasadnieniu swojej decyzji wskazał, że wykonując prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 lipca 2013 r., zmieniający częściowo wyrok Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia 3 kwietnia 2013 r., przeliczył rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r., tj. od daty określonej wyrokiem sądu. Należność za powyższy okres w kwocie 4341,48 zł brutto – po potrąceniu zaliczki na podatek w kwocie 445,00 zł, składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 390,73 zł wyniosła 3505,75 zł netto (decyzja k. 4 a.s.).

W dniu 23 września 2013 r. odwołanie od powyższej decyzji wniosła C. S. wskazując, że nie zgadza się z przeliczeniem wyrównania renty za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r., tj od daty określonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 lipca 2013 r. Podniosła, że kwota wyrównania powinna wynosić 14 355,40 zł, z czego 4 341,48 zł zostało już wypłacone, a do wypłaty pozostało 10 013,92 zł. Zarzuciła organowi rentowemu, że do przeliczenia wyrównania nie uwzględnił świadectw rekompensacyjnych. W konkluzji wniosła o uchylenie wyżej wymienionej decyzji i zobowiązanie organu rentowego do ponownego wyliczenia wyrównania renty (odwołanie k. 2-3 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 17 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie wskazując, iż nie znajduje podstaw do zaspokojenia roszczeń wnioskodawczyni, a tym samym do zmiany zaskarżonej decyzji. Podniósł ponadto, iż podstawa wymiaru świadczenia C. S. została ustalona w oparciu o wynagrodzenia z czterech kwartałów 1990 r. i dlatego brak jest podstaw do uwzględnienia wartości świadectw rekompensacyjnych (odpowiedź na odwołanie k. 7-7v a.s).

W piśmie procesowym z dnia 30 maja 2014 r. C. S. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji z dnia 5 września 2013 r. oraz ponowne wyliczenie przez organ rentowy wyrównania renty zgodnie z art. 15 ust. 3 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz zgodnie z art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu niepodwyższania okresowego płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent. Wniosła o zasądzenie od organu rentowego wypłaty wyrównania renty za okres od 1 listopada 2002 r. do dnia 31 lipca 2006 r. w wysokości 14 355,40 zł, emerytury w wysokości 2 258, 35 zł na dzień 1 marca 2014 r. oraz wypłaty emerytury na bieżąco w wyżej wymienionej kwocie, przy uwzględnieniu wszystkich wyrównań oraz waloryzacji kwot wyrównawczych (pismo procesowe k. 20-21 a.s.).

Na rozprawie w dniu 9 czerwca 2014 r. wnioskodawczyni stwierdziła, iż wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 lipca 2013 r. został tylko częściowo wykonany, z uwagi na fakt, iż kwota wyrównania nie została zwaloryzowana oraz, że w wyliczeniu wyrównania organ rentowy nie uwzględnił świadectw rekompensacyjnych, które zdaniem wnioskodawczyni powinny być doliczone do świadczenia (protokół rozprawy k. 26-27v a.s.). Natomiast na rozprawie w dniu 29 czerwca 2015 r. podniosła, iż w zaskarżonej decyzji powinno być przeliczenie renty od 1991 r., a nie od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. (protokół rozprawy k. 97-98 a.s).

Organ rentowy w toku postępowania konsekwentnie wnosił o oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawczyni C. S. (z domu S.), urodzona (...), na podstawie decyzji organu rentowego z dnia 20 listopada 1989 r. (decyzja – k. 20 a.r.) była uprawniona i pobierała od dnia 1 listopada 1989 r. rentę inwalidzką, następnie od dnia 1 kwietnia 2000r. rentę z tytułu niezdolności do pracy (decyzja k. 109 a.r.). Powyższe świadczenie przysługiwało wnioskodawczyni do dnia przyznania emerytury z urzędu tj. do 7 sierpnia 2006 r. (decyzja k. 124v a.r.). Prawo do wypłaty renty za okres od dnia 1 listopada 2002 r. do dnia 31 lipca 2006 r. w wysokości obliczonej przy zastosowaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 130,96 % ustalone zostało wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 31 lipca 2013 r. wydanym w sprawie III AUa 520/13. W tym okresie renta wnioskodawczyni ustalona była według wskaźnika wynoszącego 101,38 %. Do ustalenia wysokości wskaźnika przyjęte zostały zarobki, które wnioskodawczyni uzyskała w okresie czterech kwartałów 1990 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych w wykonaniu zobowiązania Sądu w piśmie procesowym z dnia 26 czerwca 2014 r. dokonał szczegółowego wyliczenia wysokości wypłaconego wyrównania renty C. S. za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. przedstawiając sposób wyliczenia renty oraz waloryzowanie wyliczonych kwot renty wskaźnikami waloryzacji (od kiedy i procentowo). Wyjaśnił, iż wyrównanie renty za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. w kwocie 4341,48 zł stanowi różnicę pomiędzy kwotą renty z tytułu stałej częściowej niezdolności do pracy ustalonej i wypłacanej na podstawie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru z 4 kwartałów kalendarzowych od 1 stycznia 1990 r. do 31 grudnia 1990 r. wynoszącego 101,38 %, a przysługującą kwotą renty do której wyliczenia przyjęto wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wynoszący zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego 130,96 % (tj. 30060,78 zł wysokość renty przysługującej- 25719,30 zł wysokość renty wypłaconej = wyrównanie wynosi 4341,48 zł) (pismo k. 33-33v a.s).

W odpowiedzi na pismo procesowe Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 26 czerwca 201 4 r. wnioskodawczyni nie zgodziła się ze szczegółowym wyliczeniem wysokości wypłaconego wyrównania renty za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. W jej ocenie wyliczona renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dzień 1 września 1996 r. wynosi 372,96 zł i podlega kolejnym waloryzacjom (pismo k. 37-38 a.s).

Postanowieniem z dnia 9 czerwca 2014 r. Sąd Okręgowy w Lublinie dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu księgowości Z. K., zlecajac sporządzeniaeopinii na okoliczność prawidłowości sposobu wyliczenia renty wnioskodawczyni za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. dokonanego w zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 września 2013 r. wydanej w wykonaniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 lipca 2013 r., w tym również prawidłowości wykonanej waloryzacji (postanowienie k. 27v a.s.).

W opinii sądowej z dnia 20 września 2014 r. biegły z zakresu księgowości ustalił, że do wyliczenia renty na dzień 1 listopada 2002 r. należy przyjąć:

1.  wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na poziomie 130,96 % ustalony w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 lipca 2013 r.,

2.  kwotę bazową w wysokości 666,96 zł obowiązującą w dniu 31 sierpnia 1996 r. zastosowaną w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 maja 2000 r.,

3.  300 miesięcy okresów składkowych według w/w decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 8 maja 2000 r.

Przy przyjęciu powyższych parametrów wyliczenie wysokości renty przez biegłego przedstawia się następująco:

a)  podstawa wymiaru renty wynosi: 666,96 zł *130,96 % = 873,45 zł

b)  pełne świadczenie wynosi

24 % * 666,96 zł = 160,07 zł

(300 m-cy *1,3 %):12 *873,45 zł = 283,87 zł

…….. ………………..

Razem 443,94 zł

c)  renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy na dzień 31 sierpnia 1996 r. wynosi: 443,94 *75 % = 332,96 zł

d)  waloryzacja renty od 1 września 1996 r. do 31 lipca 2006 r. przedstawia się następująco:

Kwota świadczenia na dzień 31 sierpnia 1996 r.				332,96
waloryzacja od dnia	podstawa	razy	wskaźnik waloryzacji	kwota świadczenia po waloryzacji
od 1.09.1996	332,96	x	115,20 %	383,57
od 1.03.1997	383,57	x	102,20 % 105,20%	412,39
od 1.07.1997	412,39	x	102,80 %	423,94
Od 1.09.1997	423,94	x	105,20 %	445,98
od 1.03.1998	445,98	x	105,25 %	469,39
od 1.09.1998	469,69	x	105,25 %	494,03
od 1.06.1999	494,03	x	108,70 %	537,01
od 1.06.2000	537,01	x	104,30 %	560,10
od 1.06.2001	560,10	x	112,70 %	631,23
od 1.06.2002	631,23	x	100,50 %	634,39
od 1.03. 2003	634,39	x	103,70 %	657,86
od 1.03.2004	657,86	x	101,80 %	669,70
od 1.03.2006	669,70	x	106,20 %	711,22

Biorąc powyższe po uwagę biegły z zakresu księgowości wskazał, że organ rentowy w prawidłowy sposób dokonał wyliczenia renty C. S. za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. w decyzji z dnia 5 września 2013 r. oraz prawidłowo wyliczył kwotę niedopłaty za ten okres. Ponadto w przedmiotowej opinii biegły sądowy odniósł się do zarzutów wnioskodawczyni podniesionych na rozprawie sądowej w dniu 9 czerwca 2014 r. i w piśmie procesowym z dnia 7 lipca 2014 r. wskazując, iż wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na poziomie 130,96 % ustalony został w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 19 listopada 2009 r. w oparciu o zarobki wnioskodawczyni za rok 1990. Natomiast przyznane wnioskodawczyni świadectwa rekompensacyjne dotyczą okresu od l lipca 1991 r. do 28 czerwca 1992 r. Stąd też wartość świadectw rekompensacyjnych nie ma wpływu na wysokość wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przyjętego do obliczenia renty w sposób zgodny z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 31 lipca 2013 r., zaś wyliczenie wartości części socjalnej renty uzyskujemy przez pomnożenie kwoty bazowej przez wskaźnik 24 %. Natomiast wnioskodawczyni bezzasadnie zastosowała do wyliczenia części socjalnej wartość podstawy wymiaru renty w kwocie 873,45 zł zamiast przyjąć kwotę bazową 666,96 zł obowiązującą w dniu 31 sierpnia 1996 r. (opinia k. 43-47 a.s).

W dniu 22 października 2014 r. zastrzeżenia do powyższej opinii wniosła wnioskodawczyni C. S. zarzucając, iż stanowi ona powielenie pisma Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 czerwca 2014 r. Podniosła, iż została ona wydana niestarannie pomijając stan faktyczny oraz ustawę o emeryturach i rentach. Ponadto wniosła o ponowne zobowiązanie organu rentowego do przeliczenia renty, zasądzenia uwzględnienia przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych 25 lat, 5 miesięcy pracy okresów składkowych i 2 lata, 10 miesięcy okresów nieskładkowych (praca w gospodarstwie rolnym rodziców), zasądzenia uwzględnienia 20 lat pracy w charakterze nauczyciela, zasądzenia uwzględnienia wypłaty równowartości w złotówkach rekompensat wypłaconych w 2002 roku przez NBP, zasądzenia oraz uznania winy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. za naruszenie art. 22 i 23 ustawy z dnia 24 maja 1990 r.(Dz. U. Nr 36, poz. 206) (pismo procesowe k. 53-56 a.s). W dniu 7 stycznia 2015 r. wnioskodawczyni wniosła ponowne zastrzeżenia do opinii biegłego z zakresu księgowości wnosząc o jej oddalenie w całości oraz zarzucając, iż przedmiotowa opinia jest sporządzona tendencyjnie, nie obiektywnie ze względu na stronniczość. W uzasadnieniu wskazała motywy argumentujące wyrażone przez siebie stanowisko (pismo procesowe k. 67 a.s).

W piśmie procesowym z dnia 21 stycznia 2015 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych stanowiącym ustosunkowanie się do zastrzeżeń wnioskodawczyni zgłoszonych w piśmie procesowym z dnia 22 października 2014 r. wskazał, iż za bezzasadny uznać należy zarzut podniesiony przez ubezpieczoną nieuwzględnienia w pełnym zakresie posiadanego zatrudnienia w wymiarze 25 lat i 5 miesięcy okresów składkowych. W stanie prawnym obowiązującym w dacie ustalania prawa do renty inwalidzkiej, zgodnie z zasadą wynikającą z art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. Nr 40, poz. 267 z późn. zm.) dopuszczalne było uwzględnienie do wzrostu świadczenia wyłącznie pełnych lat zatrudnienia wraz z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi. W związku z powyższym dopiero złożenie przez stronę wniosku o ustalenie prawa do emerytury skutkowało wyliczeniem nowego świadczenia, przy uwzględnieniu pełnych miesięcy okresów składkowych. W ocenie organu rentowego również nie ma podstaw do wliczenia do wzrostu świadczenia okresu pracy w gospodarstwie rolnym gdyż okres ten może mieć znaczenie jedynie przy ustalaniu prawa do świadczenia. Zakład Ubezpieczeń Społecznych podkreślił ponadto, iż wnioskodawczyni traktuje, jako tożsame pojęcia wskaźnika wysokości świadczenia ustalonego w decyzji rewaloryzacyjnej z dnia 1 grudnia 1991 r. w wysokości 42,72 % oraz wskaźnika indywidulanego świadczenia -70,08 %, przy zastosowaniu, którego wyliczona została renta inwalidzka decyzją z dnia 30 kwietnia 1991 r. Z uwagi na fakt, iż wnioskodawczyni przed dniem 15 października 1991 r. posiadała uprawnienia do dodatku z tytułu pracy nauczycielskiej, który utraciła na mocy art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (Dz. U. z 2000 r. Nr 23, poz. 294 z późn. zm.). uprawniona została do wypłaty rekompensaty pieniężnej. Jednakże nie oznacza to, że nominalna wartość rekompensaty podlega uwzględnieniu do podstawy wymiaru renty lub emerytury. W światle regulacji wynikających z art. 5 ust. 1 w/w/ ustawy nominalną wartość rekompensaty dolicza się przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury lub renty osobom uprawnionym do wynagrodzenia, uposażenia lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty, uzyskanego w okresie od 1 lipca 1991 r. do 28 czerwca 1992 r. Ponieważ podstawa wymiaru przyznanych przez organ rentowy świadczeń ustalona została na podstawie czterech kwartałów świadczeń 1990 r., nie zachodzą przesłanki uzasadniające uwzględnienie do podstawy wymiaru wartości przedmiotowych świadectw. W konkluzji Zakład Ubezpieczeń Społecznych podkreślił, iż opinia biegłego z dnia 20 września 2014 r. sporządzona została w sposób prawidłowy, w oparciu o dokładną analizę zgromadzonej w sprawie dokumentacji oraz mając na uwadze treść podniesionych przez wnioskodawczynię zarzutów wniósł o ich nieuwzględnienie i oddalenie odwołania (pismo procesowe k. 68-69 a.s).

W kolejnym piśmie procesowym złożonym na rozprawie w dniu 23 stycznia 2015 r. wnioskodawczyni ponownie powoływała się na zgłoszone wcześniej zarzuty oraz wniosła o powołanie innego biegłego z zakresu księgowości, który prawidłowo wyliczyłby przysługującą jej rentę (pismo procesowe k. 72-73 a.s.).

W opinii uzupełniającej z dnia 5 lutego 2015 r. wydanej na podstawie postanowienia Sądu z dnia 23 stycznia 2014 r. biegły z zakresu księgowości odniósł się do zarzutów wnioskodawczyni złożonych w pismach procesowych z dnia 22 października 2014 r., z dnia 21 stycznia 2015 r. oraz zgłoszonych na rozprawie w dniu 23 stycznia 2015 r. Odnosząc się do zarzutów skarżącej w kwestii wysokości renty stwierdził, iż wyliczona wyższa kwota renty na dzień 1 września 1996 r. w wysokości 349,60 zł od kwoty 332,96 zł wyliczonej w opinii zasadniczej jest wynikiem zastosowania przez skarżącą dłuższego stażu pracy od przyjętego przez organ rentowy w decyzji z dnia 8 maja 2000 r. w ilości 300
m-cy okresów składkowych. Z uwagi na fakt, iż biegły nie jest kompetentny do wypowiadania się w kwestii ilości okresów składkowych i nieskładkowych przyjął okres składkowy ustalony przez organ rentowy. Nadmienił ponownie, iż wartość świadectw rekompensacyjnych nie ma wpływu na wysokość wskaźnika wysokości podstawy wymiaru renty skarżącej, gdyż obejmują one okres od 1 lipca 1991 r. do 28 czerwca 1992 r., a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru na poziomie 130,96 % ustalony został w wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 19 listopada 2009 r. w oparciu o zarobki skarżącej za rok 1990 (opinia uzupełniająca k. 76-77 a.s.).

W dniu 3 marca 2015 r. zastrzeżenia do uzupełniającej opinii biegłego zgłosiła wnioskodawczyni wskazując, iż wyliczenie przysługującej jej renty powinno nastąpić od dnia, w którym otrzymała ona rentę i decyzję, czyli od 1 stycznia 1991 r., a nie jak to określił Zakład Ubezpieczeń Społecznych od 1 września 1996 r. oraz biegły sądowy. W jej ocenie opinia zasadnicza, jak i uzupełniająca nie są pełne, powinny zawierać opis pod względem merytorycznym od dnia 1 stycznia 1991 r. na podstawie akt rentowych (pismo procesowe k. 86-87 a.s).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił w oparciu o przytoczone dowody z dokumentów zawartych w aktach sądowych i aktach organu rentowego, które obdarzył wiarą w całości. Zostały one sporządzone w przepisanej formie przez kompetentne osoby w ramach przysługujących im uprawnień, w oparciu o obowiązujące w dacie ich wydania przepisy prawne.

Sąd Okręgowy dopuścił ponadto dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu księgowości i rachunkowości Z. K., któremu zlecił sporządzenie opinii na okoliczność prawidłowości i sposobu wyliczenia renty wnioskodawczyni za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r., w tym również prawidłowości wykonanej waloryzacji (k. 27v a.s.). Ustalenia biegłego pozwoliły na wyliczenie w sposób niebudzący wątpliwości wysokości renty skarżącej przysługującej jej w spornych okresach. W ocenie Sądu, sporządzone przez biegłego opinie (zasadnicza, jak i uzupełniająca) były rzetelne i zasługiwały w całości na uwzględnienie. Zostały one opracowane po bezpośrednim zapoznaniu się przez biegłego z dokumentacją organu rentowego, jak i zastrzeżeniami wnioskodawczyni oraz jej zeznaniami. Wnioski zawarte w opiniach zostały przez biegłego rzeczowo i logicznie uzasadnione. Biegły przekonująco uzasadniał stwierdzenia zawarte w pisemnych opiniach i w sposób jednoznaczny wyjaśnił kwestie wymagające wiadomości specjalnych. Ponadto w toku postępowania nie ujawniły się żadne okoliczności mogące podważyć zaufanie do wiedzy, rzetelności lub bezstronności biegłego. Pomimo, iż wnioskodawczyni składała zastrzeżenia do opinii głównej z dnia 20 września 2014 r., to treść opinii uzupełniającej dostarczyła Sądowi wystarczających wiadomości specjalnych niezbędnych do rozstrzygnięcia tychże zarzutów a także przede wszystkim do merytorycznego rozpoznania argumentów zawartych w odwołaniu od decyzji organu rentowego. Podkreślić również należy, iż do opinii uzupełniającej biegłego Z. K. z dnia 5 lutego 2015 r. wnioskodawczyni nie przedstawiła żadnych nowych zarzutów i argumentów ani też dowodów mogących mieć wpływ na zajęte przeze biegłego stanowisko.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni C. S. nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 114 ust. 1 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Mając na względzie powyższą regulację, należy stwierdzić, że istnieje możliwość dokonania ponownej oceny uprawnień przez organ rentowy czy odwoławczy w stanie, gdy przedłożone zostaną nowe dowody lub zostaną ujawnione okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji, a ujawnione dopiero po jej uprawomocnieniu się. Oznacza to, że wspomniane nowe dowody czy ujawnione okoliczności nie były znane organowi rentowemu w chwili wydawania

przez niego decyzji oraz mają one wpływ na prawo do świadczenia czy jego wysokość. Ocena zasadności wniosku o ponowne ustalenie prawa do świadczenia musi, więc prowadzić do ustalenia zarówno dowodów czy też okoliczności posiadających przymiot nowości i ujawnionych dopiero po wydaniu uprzedniego wyroku sądowego (wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 14.02.2013 r., III A Ua (...), LEX nr 1281 025, wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 11.09.2013r., IIIAUa (...), (...),).

W przedmiotowej sprawie organ rentowy decyzją z dnia 5 września 2013 r. wykonał prawomocny wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31 lipca 2013 r. wydany w sprawie III AUa 520/13. Wyrokiem tym, w I punkcie jego sentencji, Sąd ustalił, że prawo wnioskodawczyni do wypłaty renty z tytułu niezdolności do pracy obliczonej przy przyjęciu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru wynoszącego 130,96 % przysługuje od dnia 1 listopada 2002 r. do dnia 31 lipca 2006 r. Organ rentowy odliczył więc wysokość przysługującego wnioskodawczyni wyrównania za w/w okres, które wynosi 4341,48 zł i po potrąceniu zaliczki na podatek dochodowy w kwocie 445,00 zł oraz składki na ubezpieczenie zdrowotne w kwocie 390,73 zł wypłacił je w kwocie 3505,75 zł. Wyliczając wysokości renty za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. uwzględnił zgodnie z wyrokiem Sądu wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 130,96 %, a także kwotę bazową 666,96 zł oraz wymiar okresów składkowych przyjętych na podstawie decyzji (...) przyznającej prawo do renty inwalidzkiej, przeliczonej decyzją z dnia 30 kwietnia 1991 r. oraz decyzją rewaloryzacyjną z dnia 1 grudnia 1991 r. Przy zastosowaniu wskazanych wskaźników, wyliczona została kwota świadczenia na dzień 1 września 1996 r., która następnie została zwaloryzowana. Wypłacone na mocy zaskarżonej decyzji z dnia 5 września 2013 r. wyrównanie świadczenia rentowego stanowi różnicę pomiędzy kwotą należną za okres od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. tj. 30 060,78 zł, a wypłaconą 25 719,30 zł.

Należy wskazać, że w niniejszej sprawie sporną kwestią była możliwość uwzględnienia do wysokości podstawy wymiaru świadczenia wnioskodawczyni świadectw rekompensacyjnych, które jej zdaniem powinny być doliczone do wysokości wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd w pełni podzielił stanowisko biegłego sądowego o braku możliwości uwzględnienia do wysokości podstawy wymiaru świadczenia wnioskodawczyni świadczeń rekompensacyjnych, z uwagi na fakt, iż dotyczą one okresu od 1 lipca 1991 r. do 28 czerwca 1992 r. i z tego też powodu ich wartość nie ma wpływu na wysokość wskaźnika wysokości podstawy wymiaru przyjętego do obliczenia renty w sposób zgodny z wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia 31 lipca 2013 r., tj. w wysokości 130,96 %, ustalonego w oparciu o zarobki skarżącej za rok 1990.

W ocenie Sądu chybione są żądania C. S. w przedmiocie przeliczenia renty, począwszy od 1991 r. Należy podkreślić, iż ustalenie wysokości renty wnioskodawczyni w sposób, jaki ona żąda w odwołaniu oraz w pismach procesowych składanych w toku procesu, a w szczególności, aby przeliczyć wysokość przysługującej jej renty od 1991 r., a nie od 1 listopada 2002 r. do 31 lipca 2006 r. oraz aby uwzględnić 25 lat i 5 miesięcy okresów składkowych nie może odnieść skutku, z uwagi na okoliczność, iż decyzja z 1991 r. została wydana na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników oraz ich rodzin. W stanie prawnym obowiązującym w dacie ustalania prawa do renty inwalidzkiej, stosownie do art. 35 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin dopuszczalne było tylko uwzględnienie do wzrostu świadczenia wyłącznie pełnych lat zatrudnienia wraz z okresami równorzędnymi i zaliczanymi. W dacie złożenia wniosku o rentę, pozwany zakład nie był związany wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 31 lipca 2013 r. wydanym w sprawie III AUa 520/13, którym ustalono wskaźnik wysokości podstawy wymiaru renty w wysokości 130,96 %. Prawo do wypłaty renty w wysokości obliczonej według wskaźnika wysokości podstawy wymiaru 130,96 % powstało zgodnie z art. 129 ust. 1 art. 133 ust. 1 pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS od miesiąca zgłoszenia przez skarżącą wniosku o zmianę wysokości renty z tytułu przeliczenia podstawy wymiaru świadczenia. Tak sformułowane roszczenie złożyła skarżąca w dniu 21 listopada 2002 r. W efekcie prawo do wypłaty skarżącej renty w wysokości ustalonej przez Sąd Apelacyjny w Lublinie powstało z dniem 1 listopada 2002 r.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej wymienionych przepisów oraz treści art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji wyroku.