Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 roku w Lublinie

sprawy M. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 17 sierpnia 2012 roku znak:(...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala M. M. prawo do stałej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 14 maja 2012 roku.

Sygn. akt VII U 3537/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 sierpnia 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił M. M. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, gdyż wnioskodawca nie został uznany za niezdolnego do pracy orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 20 lipca 2012 roku.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył M. M. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Powoływał się na stale pogarszający się stan swojego zdrowia.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

M. M. z zawodu jest elektronikiem i dotychczas pracował jako elektronik, elektromonter, pomoc techniczna, naprawa sprzętu, robotnik (okoliczności bezsporne). W dniu 14 maja 2012 roku złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (k. 1 akt ZUS). Po przebadaniu przez lekarza orzecznika ZUS w dniu 29 maja 2012 roku nie został uznany za niezdolnego do pracy (k. 24 akt ZUS). Na skutek wniesionego sprzeciwu został poddany badaniu przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 20 lipca 2012 roku uznała go za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 31 lipca 2013 roku. Ustalono, że niezdolność istniała w dniu złożenia wniosku (orzeczenie komisji lekarskiej - akta ZUS). W zaskarżonej decyzji organ rentowy potwierdził, że wnioskodawca legitymuje okresami składkowymi wynoszącymi 36 lat, 9 miesięcy i 20 dni. Odmówiono mu prawa do renty, gdyż nie wykazał 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych przed dniem powstania niezdolności do pracy lub złożenia wniosku o rentę.

Wnioskodawca w dniu 27 lutego 2008 roku miał wykonany zabieg elektroresekcji guza pęcherza moczowego. Guz był rozległy, gdzie jego średnica podstawy nacieku wynosiła 4,5 cm. Powyższe naruszyło funkcje organizmu w stopniu znacznym. Wnioskodawca wymagał immunoterapii i częstych kontroli specjalistycznych oraz oszczędzającego trybu życia, unikania stresu, wypoczynku, zwolnienia tempa życia. Z tego względu od dnia 27 lutego 2008 roku wnioskodawca był częściowo niezdolny do pracy z przyczyn urologiczno-onkologicznych. W sierpniu 2008 roku podjął pracę, co świadczy o tym, że czuł się lepiej i nie był już niezdolny do pracy. Natomiast w dniu 6 kwietnia 2011 roku w badaniu usg wykryto liczne zmiany brodawczakowate o wielkości do 14 mm. Wnioskodawca zaniechał leczenia. W dniu 2 września 2014 roku zmiany te rozrosły się do poziomu 37 mm. Postępowanie choroby nowotworowej w pęcherzu moczowym z towarzyszącym krwiomoczem powoduje, że od dnia 6 kwietnia 2011 roku wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy na stałe (opinie biegłych – k. 19, 41, 54, 70, 81, 103, 116).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niekwestionowane przez strony, które uznał za wiarygodne oraz opinie biegłych. Sąd przeprowadził dowody z licznych opinii biegłych. Wielość dopuszczonych dowodów z opinii biegłych wynikała ze stanowiska organu rentowego kwestionującego ustalenia poczynione w każdej opinii. Należy jednak wskazać, że treść tych opinii jest zgodna co do faktu, że wnioskodawca jest chory na raka pęcherza moczowego i choroba ta postępuje. Początkowo w okresie jej wykrycia i wykonania zabiegu usunięcia komórek nowotworowych wnioskodawca od dnia 27 lutego 2008 roku był częściowo niezdolny do pracy. Jego tok życia i podjęcie zatrudnienia od sierpnia 2008 roku wskazuje, że przestał być częściowo niezdolny do pracy i jego stan zdrowia był na tyle dobry, że mógł pracować. Jednakże kolejne badanie wykonane w kwietniu 2011 roku ujawniło nawrót choroby, a kolejne z 2014 roku potwierdziło, że choroba ta zdecydowanie postępuje. Pomimo nie podjęcia dalszego leczenia przez wnioskodawcę jest on całkowicie niezdolny do pracy od dnia 6 kwietnia 2011 roku, od czasu wykrycia nawrotu choroby w stopniu przewyższającym rozmiar zmian zwyrodnieniowych pierwotnie stwierdzonych jeszcze w 2008 roku. Opinie biegłych są logiczne, należycie umotywowane i wyważone. W pełni odpowiadają na zadane biegłym pytania. Zastrzeżenia organu rentowego pomimo ich konsekwencji nie mogą w tej sytuacji się ostać. Argumentacja w nich podniesiona stanowi bowiem subiektywną ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy przez lekarzy orzeczników organu rentowego, która nie ma waloru dowodowego, a biegli opiniujący w sprawie jej nie podzielili. Z tego względu Sąd oddalił kolejne wnioski organu rentowego o wywołanie dalszych opinii.

Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące (wyrok SN z 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656). Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok SN z 21 listopada 1974 r., II CR 638/74, opubl. w OSP 1975/5/108). Wydane w sprawie opinie spełniają te kryteria. Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (postanowienie SN z 3 września 2008 r., I UK 91/08, opubl. w LEX nr 785520).

Odwołanie M. M. zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2015 r. poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy,

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 i 7 ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Wnioskodawca spełnia ten warunek.

Zgodnie z art. 58 powołanej ustawy warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej 5 lat - jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat.

Pojęcie niezdolności do pracy zdefiniowane zostało w art. 12 cytowanej ustawy, który to przepis stanowi, iż niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Okres 5 lat , o którym mowa w art. 58 ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Przepisu ust. 2 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy, o którym mowa w art. 6, wynoszący co najmniej 25 lat dla kobiety i 30 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. Wnioskodawca spełnia także i ten warunek, legitymuje się bowiem ponad 30-letnim okresem składkowym i jest całkowicie niezdolny do pracy.

W związku z tym, że wnioskodawca został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy na stałe od dnia 6 kwietnia 2011 roku i spełnia przesłanki o jakich mowa w art. 57 ust. 1 i ust. 2 oraz art. 58 ust. 4 powołanej ustawy, zaskarżoną decyzję należało zmienić i przyznać M. M. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy na stałe od dnia 14 maja 2012 roku tj. od dnia złożenia wniosku o rentę.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji.