Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 marca 2016 r. w Lublinie

sprawy R. G. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do renty socjalnej

na skutek odwołania R. G. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 18 marca 2015 roku, znak (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala R. G. (1) prawo do renty socjalnej od dnia 1 marca 2015 roku do dnia 31 marca 2017 roku.

Sygn. akt VII U 802/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił R. G. (1) prawa do renty socjalnej na dalszy okres, gdyż wnioskodawca nie został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 11 marca 2015 roku.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył R. G. (1) wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty socjalnej na dalszy okres od 1 marca 2015 roku.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

R. G. (1) urodzony (...) od dnia 1 grudnia 2007 roku do dnia 28 lutego 2015 roku był uprawniony do renty socjalnej (bezsporne). W dniu 29 stycznia 2015 roku złożył kolejny wniosek o przyznanie prawa do renty socjalnej (k. 93 akt ZUS). Po przebadaniu przez lekarza orzecznika ZUS w dniu 23 lutego 2015 roku został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 28 lutego 2018 roku (k. 99 akt ZUS). Na skutek zgłoszenia zarzutu wadliwości orzeczenia lekarza orzecznika przez Głównego Lekarza Orzecznika ZUS wnioskodawca został ponownie poddany badaniu. Komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 11 marca 2015 roku nie uznała go za całkowicie niezdolnego do pracy (k. 105 akt ZUS).

Wnioskodawca od lutego 2015 roku do sierpnia 2015 roku oraz od listopada 2015 roku do lutego 2016 roku był zatrudniony przez M. C. w ramach programu finansowanego przez (...) na stanowisku specjalisty ds. pozyskiwania funduszy unijnych. W pracy się jednak nie sprawdził, miał trudności z jej wykonywaniem i ostatecznie ją przerwał z powodu problemów zdrowotnych. Zatrudnienie to miało na celu przede wszystkim aktywizację ludzi dotkniętych chorobami psychicznymi (k. 6, 52, zeznania wnioskodawcy – k. 57v-58).

R. G. (1) cierpi na zaburzenia funkcjonowania psychologicznego pod postacią choroby psychicznej oraz schizofrenię paranoidalną od 2004 roku. Wnioskodawca unika kontaktu z ludźmi, wykazuje wysoki poziom lęku, nieufność, ksobność, podejrzliwość, niska odporność na sytuacje stresowe oraz niska motywacja do aktywności i nawiązywania relacji społecznych. Objawy te dotychczas nie wymagały leczenia szpitalnego jednak skutecznie zaburzają jego codzienne funkcjonowanie w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Nie zmienia tego to, że wnioskodawca został zatrudniony w ramach programu pomocowego (...) w celu adaptacji do swojego stanu psychicznego. Jak wynika z opinii pracodawcy w pracy tej nie spełnił się, nie wykonywał jej, miał problemy z przychodzeniem do niej. Potwierdza to jedynie, że jego aktualny stan psychiczny uniemożliwia mu podjęcie jakiegokolwiek zatrudnienia. Całkowita niezdolność do pracy istniała w dniu 1 marca 2015 roku i trwać będzie do dnia 31 marca 2017 roku (opinie biegłych – k. 29-30, 42).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niekwestionowane przez strony, które uznał za wiarygodne oraz opinie biegłych. Sąd przeprowadził dowody z opinii biegłych o specjalnościach psychiatra i psycholog. Organ rentowy wniósł zastrzeżenia do opinii biegłych w istocie imputując, że sam fakt podjęcia zatrudnienia przez wnioskodawcę świadczy o poprawie jego stanu zdrowia. Poprawa ta jest tym większa, gdyż wnioskodawca ze stanowiska pomocnika kucharza awansował na stanowisko specjalisty ds. pozyskiwania funduszy unijnych. Ze stanowiskiem organu rentowego nie sposób się jednak zgodzić. Organowi całkowicie bowiem umyka w jakim celu zatrudnienie to zostało podjęte oraz, że wnioskodawca w pracy tej zupełnie się nie sprawdził. Okoliczności te bezpośrednio wynikają z treści opinii pracodawcy o wnioskodawcy. Praca ta miała stanowić formę rehabilitacji ubezpieczonego, która jednak ze względu końcową ocenę jego pracy nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. Okoliczności te umknęły organowi rentowemu, który w sposób selektywny i nieuprawniony powołał się na przesłanki wskazujące na poprawę stanu zdrowia wnioskodawcy, która w niniejszym stanie faktycznym jednak nie nastąpiła. Zarzuty organu rentowego, a w konsekwencji i jego wniosek o wywołania kolejnej opinii biegłych zostały przez Sąd oddalone jako wyłącznie zmierzające do przedłużenia postępowania sądowego. Opinia biegłych sądowych po jej uzupełnieniu została przez Sąd uznana za wiarygodną w całości. Biegli ostatecznie wskazali dokładną datę powstania niezdolności do pracy i przewidywany okres jej trwania. Szczegółowo opisali charakter wykonywanej pracy przez R. G. (1) wskazując, że zatrudnienie to miało charakter rehabilitacyjny i nie odniosło oczekiwanego skutku. Stanowisko to zostało należycie uzasadnione i poparte okolicznościami sprawy.

Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące (wyrok SN z 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656). Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok SN z 21 listopada 1974 r., II CR 638/74, opubl. w OSP 1975/5/108). Wydane w sprawie opinie spełniają te kryteria. Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (postanowienie SN z 3 września 2008 r., I UK 91/08, opubl. w LEX nr 785520).

Odwołanie R. G. (1) zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 roku o rencie socjalnej (tekst jednolity Dz. U. 2013.982 ze zm.) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18. roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed ukończeniem 25. roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Odwołanie do pojęcia niezdolności do pracy, które zdefiniowane zostało w art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2013.1440 j.t.), znajduje się w art. 5 ustawy o rencie socjalnej. Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Powyżej przedstawiony stan faktyczny jednoznacznie wskazuje, że R. G. (2) jest nadal całkowicie niezdolny do pracy od dnia 1 marca 2015 roku do dnia 31 marca 2017 roku. Zaskarżoną decyzję należało zatem zmienić przyznając odwołującemu prawo do renty socjalnej na okres stwierdzonej całkowitej niezdolności do pracy.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji.