Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 maja 2016 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący Sędzia S.O. Grażyna Cichosz

Protokolant sekretarz sądowy Anna Łempicka

po rozpoznaniu w dniu 11 maja 2016 roku w Lublinie

sprawy J. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość renty wypadkowej

na skutek odwołania J. D.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 15 stycznia 2015 roku znak: (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt VII U 369/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 15 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. przeliczył J. D. od dnia 1 listopada 2014 roku rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe w związku z wypadkiem przy pracy oraz dodatek pielęgnacyjny.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył J. D. wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje:

J. D. był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy i dodatku pielęgnacyjnego do dnia 31 października 2014 roku (k. 328v akt ZUS).

W dniu 26 sierpnia 2014 roku wnioskodawca wniósł o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy (k. 337 akt ZUS). Lekarz orzecznik ZUS uznał wnioskodawcę za częściowo niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem przy pracy oraz całkowicie niezdolnego do pracy z ogólnego stanu zdrowia do dnia 30 września 2016 roku (k. 339 akt ZUS). Na skutek wniesienia sprzeciwu przez wnioskodawcę, został on ponownie poddany badaniu, tym razem przez Komisję Lekarską ZUS, która uznała go za trwale częściowo niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 czerwca 1987 roku oraz trwale całkowicie niezdolnego do pracy i do samodzielnej egzystencji do dnia 31 grudnia 2016 roku (k. 353 akt ZUS). Na tej podstawie została wydana zaskarżona decyzja (k. 357 akt ZUS).

J. D. w dniu 11 czerwca 1987 roku doznał wypadku w pracy, który spowodował złamanie miednicy oraz uraz cewki moczowej. Powoduje to nawrotowe zwężenia cewki moczowej. Dwukrotnie przechodził zabieg urethrotomii i okresowej kalibracji cewki. Aktualnie u wnioskodawcy występuje częstomocz z parciami naglącymi oraz popuszczaniem moczu. Ze strony bioder wnioskodawca odczuwa kłucie i szczypanie. Ponadto ma trudności z chodzeniem po schodach. Powyższe schorzenia układu moczowego pozostające w związku z wypadkiem z dnia 11 czerwca 1987 roku nie wpływają na stan zdrowia wnioskodawcy w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Dolegliwości te wymagają regularnej kontroli ambulatoryjnej jednak mają przebieg łagodny i nie dyskwalifikują wnioskodawcy całkowicie z możliwości podjęcia zatrudnienia. Natomiast dolegliwości natury ortopedycznej utrzymujące się obecnie nie wynikają z powyższego wypadku, a z postępujących zmian zwyrodnieniowych. Z tych względów w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 czerwca 1987 roku wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy, a jedynie częściowo (opinie biegłych – k. 21, 43-44).

Powyższy stan faktyczny sąd ustalił w oparciu o powołane dowody z dokumentów niekwestionowane przez strony, które uznał za wiarygodne oraz opinie biegłych. Treść opinii biegłych jest zgodna co do faktu, że obecne dolegliwości wnioskodawcy pozostające w związku w wypadkiem przy pracy z dnia 11 czerwca 197 roku pochodzą ze strony układu moczowego. Jednak ich intensywność nie zaburza funkcjonowania organizmu badanego w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Opinie biegłych są logiczne, należycie umotywowane i wyważone. W pełni odpowiadają na zadane biegłym pytania. Zasługiwały zatem na obdarzenie ich wiarą w pełni.

Specyfika oceny dowodu z opinii biegłych wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez Sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie się przez Sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłych za przekonujące (wyrok SN z 7 kwietnia 2005 r., II CK 572/04, opubl. w LEX nr 151656). Wnioski środka dowodowego w postaci opinii biegłego mają być jasne, kategoryczne i przekonujące dla Sądu, jako bezstronnego arbitra w sprawie, dlatego gdy opinia biegłego czyni zadość tym wymogom, co pozwala uznać znaczące dla istoty sprawy okoliczności za wyjaśnione, to nie zachodzi potrzeba dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych (wyrok SN z 21 listopada 1974 r., II CR 638/74, opubl. w OSP 1975/5/108). Wydane w sprawie opinie spełniają te kryteria. Granicę obowiązku prowadzenia przez Sąd postępowania dowodowego wyznacza, podlegająca kontroli instancyjnej, ocena czy dostatecznie wyjaśniono sporne okoliczności sprawy, okoliczność zaś, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiadało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z kolejnych opinii. Potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (postanowienie SN z 3 września 2008 r., I UK 91/08, opubl. w LEX nr 785520).

Odwołanie J. D. nie zasługuje na uwzględnienie.

Na podstawie przepisu art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U.2009.167.1322 j.t.) ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 oraz art. 58 cytowanej ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (…), do ustalenia wysokości tych świadczeń, ich wypłaty oraz w innych sprawa nieuregulowanych w niniejszej ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stosownie do art. 17 ust. 2 świadczenia, o których mowa w ust. 1 przysługują niezależnie od długości okresu ubezpieczenia wypadkowego oraz bez względu na datę powstania niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową.

Zgodnie z art. 12 ust 1 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2013.1440 j.t. ze zm.) niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Art. 13 cytowanej ustawy stanowi, że przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W niniejszym postępowaniu w sposób jednoznaczny ustalono, że J. D. nie jest całkowicie niezdolny do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 11 czerwca 1987 roku, a jedynie częściowo niezdolny do pracy. Z tego względu zaskarżoną decyzję należało uznać za słuszną, a odwołanie za niezasadne.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji.