Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2013 roku została wniesiona przez K. O. skarga na naruszenie prawa strony do przeprowadzenia i zakończenia bez nieuzasadnionej zwłoki w sprawie z powództwa K. O. przeciwko Fundacji (...) z siedzibą w K. o zapłatę, prowadzonej przez Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie pod sygn. akt VI Nc-e 897214/12.

Skarżący wniósł o:

1.  stwierdzenie przewlekłości postępowania w tej sprawie;

2.  zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz skarżącego odpowiedniej sumy pieniężnej w kwocie 11.000 zł;

3.  zobowiązanie Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie do rozpoznania sprawy w terminie miesiąca od rozpoznania skargi;

4.  zasądzenia od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy ustalił co następuje:

W dniu 29 maja 2012 roku do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym wpłynął pozew K. O. przeciwko Fundacji (...) w K. o zapłatę kwoty 22.801,29 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 października 2010 roku do dnia zapłaty.

W dniu 5 lipca 2012 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wydał w sprawie nakaz zapłaty.

Przesyłka pocztowa zawierająca odpis nakazu zapłaty i odpis pozwu została nadana na adres pozwanego wskazany w pozwie: (...)-(...) K., ul. (...)/XXI i odebrana w dniu 17 lipca 2012 roku, przy czym na dowodzie doręczenia nie wskazano, na jakiej podstawie przesyłkę wydano osobie o danych „M. W.”.

Z tego względu zarządzeniem z dnia 6 listopada 2012 roku Referendarz Sądowy zarządził reklamację przesyłki pocztowej, a jednocześnie ponowne doręczenie pozwanemu nakazu zapłaty.

Ponownie wysłana do pozwanego przesyłka pocztowa została podwójnie awizowana w dniach od 14 do 30 listopada 2012 roku i zwrócona Sądowi Rejonowemu.

Sąd Rejonowy nie przyjął skutku doręczenia na podstawie art. 139 § 1 k.p.c., natomiast zarządzeniem z dnia 11 stycznia 2013 roku nakazał doręczyć korespondencję pozwanemu na adres ujawniony w Krajowym Rejestrze Sądowym: K., ul. (...). Przesyłka została zwrócona z adnotacją „Firma nie istnieje”.

Zarządzeniem z dnia 18 kwietnia 2013 roku Referendarz Sądowy pozostawił tę przesyłkę w aktach ze skutkiem doręczenia na dzień 24 stycznia 2011 roku.

Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2013 roku Referendarz Sądowy nadał klauzulę wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 5 lipca 2012 roku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga K. O. nie jest zasadna.

W myśl art. 2 ust. 1 i art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 roku, Nr 179, poz. 1843, ze zm.) strona może wnieść skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie jej prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, jeżeli postępowanie w tej sprawie trwa dłużej, niż to konieczne dla wyjaśnienia tych okoliczności faktycznych i prawnych, które są istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, albo dłużej niż to konieczne do załatwienia sprawy egzekucyjnej lub innej dotyczącej wykonania orzeczenia sądowego (przewlekłość postępowania).

Dla stwierdzenia, czy w sprawie doszło do przewlekłości postępowania, należy w szczególności ocenić terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu wydania w sprawie rozstrzygnięcia co do istoty lub czynności podjętych przez sąd uwzględniając charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę, rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania (art. 2 ust. 2 cyt. ustawy).

Z przedstawionego wyżej toku postępowania wynika, że, wbrew wywodowi skarżącego, w sprawie nie wystąpił okres prawie rocznej bezczynności Sądu Rejonowego, z czego pozwany powinien doskonale zdawać sobie sprawę mając dostęp do akt elektronicznego postępowania upominawczego.

Zasadnie Referendarz Sądowy nie przyjął, że w dniu 17 lipca 2012 roku nakaz zapłaty został doręczony skutecznie pozwanemu, skoro doręczyciel nie wskazał na dowodzie doręczenia, kim jest osoba, której wydał przesyłkę. Zauważyć należy, że osoba ta nie podała rodzaju swojego uprawnienia do odbioru korespondencji ani nie posłużyła się pieczęcią pozwanego, co mogłoby uprawdopodabniać, iż działała ona w imieniu pozwanego. Przepis art. 133 § 2 k.p.c. stanowi, że pisma procesowe lub orzeczenia dla osoby prawnej, jak również dla organizacji, która nie ma osobowości prawnej, doręcza się organowi uprawnionemu do reprezentowania ich przed sądem lub do rąk pracownika upoważnionego do odbioru pism. Sąd Rejonowy w żaden sposób nie ponosi odpowiedzialności za tę wadliwość doręczenia.

Ponownie doręczenie zarządzono po upływie około 3 miesięcy, co zważywszy na ilość spraw rozpoznawanych w elektronicznym postępowaniu upominawczym i ograniczenia w funkcjonalności systemu teleinformatycznego w zakresie powiadamiania orzeczników o potrzebie podjęcia kolejnej czynności, nie może zostać uznane za nadmierny okres bezczynności, mimo iż chodzi o czynnością nieskomplikowaną.

Zasadnie też Referendarz Sądowy nie przyjął skutku doręczenia w przypadku ponownej przesyłki, gdyż art. 139 § 3 k.p.c. stanowi, że pisma dla osób prawnych, organizacji, osób fizycznych podlegających wpisowi do rejestru albo ewidencji na podstawie odrębnych przepisów – w razie niemożności doręczenia w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających z uwagi na nieujawnienie w rejestrze albo w ewidencji zmiany adresu, a w przypadku osób fizycznych miejsca zamieszkania i adresu – pozostawia się w aktach sprawy ze skutkiem doręczenia, chyba że nowe miejsce zamieszkania i adres są sądowi znane.

Pozwana fundacja podlega wpisowi do Krajowego Rejestru Sądowego – rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej. Należy w tym miejscu zauważyć, że w tym – jawnym i łatwo dostępnym dla stron rejestrze – ujawniony jest adres odbiegający od adresu podanego przez powoda w pozwie, a mianowicie (...)-(...) K., ul. (...). Powód ani w toku elektronicznego postępowania upominawczego, ani w niniejszej skardze w żaden sposób nie odniósł się do tej okoliczności, a miała ona decydujący wpływ na wydłużenie się okresu doręczenia pozwanemu odpisu nakazu zapłaty, a w konsekwencji – na jego uprawomocnienie się i nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty. Zauważyć należy, że powód był reprezentowany w elektronicznym postępowaniu upominawczym przez zawodowego pełnomocnika i widząc wadliwości doręczeń, mógł wskazać Sądowi Rejonowemu adres ujawniony w rejestrze, albo wyjaśnić, dlaczego podał nieco odmienny adres pozwanego.

Te kolejne czynności sądowe były podejmowane w styczniu i kwietniu 2013 roku, a zatem każdorazowo okres pomiędzy poszczególnymi czynnościami oscylował w granicach 2 miesięcy od zwrotu przesyłki pocztowej Sądowi Rejonowemu.

Sąd Okręgowy dostrzega, że całościowo okres pomiędzy wydaniem nakazu zapłaty a nadaniem mu klauzuli wykonalności wyniósł łącznie około 9 miesięcy, nie był to jednak okres nieusprawiedliwionej niczym bezczynności Sądu Rejonowego, a trudności z doręczeniem odpisu nakazu zapłaty powstały na skutek podania przez powoda w pozwie – bez uzasadnienia – innego adresu pozwanego niż ujawniony we właściwym rejestrze.

Z tych względów na podstawie wyżej powołanych przepisów oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt I. sentencji postanowienia.

Wobec oddalenia skargi na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., art. 397 § 2 k.p.c. i art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki należało oddalić wniosek skarżącego o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.