Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Lublinie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący SSO Piotr Jakubiec

Protokolant Małgorzata Siuda

po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2015 r. w Lublinie

na rozprawie

sprawy z powództwa B. C. (1), R. C. i J. C. (1)

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

I. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda B. C. (1) kwotę 60.000 zł (sześćdziesiąt tysięcy złotych 0/100) z ustawowymi odsetkami od dnia 12 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty;

II. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda R. C. kwotę 40.000 zł (czterdzieści tysięcy złotych 0/100);

III. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda J. C. (1) kwotę 40.000 zł (czterdzieści tysięcy złotych 0/100);

III. oddala powództwa w pozostałej części;

IV. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty na rzecz powoda B. C. (1) kwotę 2.595 zł (dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąt pięć złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

V. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty na rzecz powoda R. C. kwotę 1226 zł (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia sześć złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

VI. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty na rzecz powoda J. C. (1) kwotę 1226 zł (jeden tysiąc dwieście dwadzieścia sześć złotych 0/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 363/14

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 kwietnia 2014 roku B. C. (1), R. C. oraz J. C. (1) wnieśli o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.:

1.  na rzecz powoda B. C. (1) kwoty 95.000 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty,

2.  na rzecz powoda R. C. kwoty 80.000 złotych,

3.  na rzecz powoda J. C. (1) kwoty 80.000 złotych,

tytułem zadośćuczynienia, w związku z zerwanymi więziami emocjonalnymi i rodzinnymi łączącymi odpowiednio męża oraz synów ze zmarłą M. C. (1) oraz z tytułu rozstroju zdrowia psychicznego oraz cierpień, jakich doznali i doznają w związku z jej tragiczną śmiercią.

Powodowie domagali się również zasądzenia na swoją rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. (petitum pozwu k. 2-3)

W uzasadnieniu pozwu powodowie reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika podnieśli, że w dniu 17 września 2013 roku doszło do wypadku drogowego. Kierujący samochodem osobowym marki A. (...), o nr rej. (...) z nieznanych przyczyn zjechał na przeciwległy pas ruchu i doprowadził do czołowego zderzenia z samochodem A. (...), którego pasażerką była M. C. (1). W wyniku tego zdarzenia M. C. (1) zmarła. Pismem z dnia 3 października 2013 roku powodowie wystąpili do pozwanego o wypłacenie świadczenia w łącznej kwocie 326.510 zł, w tym na rzecz B. C. (1) zadośćuczynienia w kwocie 120.000 zł., zaś na rzecz R. i J. C. (1) po 100.000 zł. Pismem z dnia 14 października 2013 r. pozwany poinformował powodów R. i J. C. (1) o przyjęciu zgłoszenia szkody, zaś pismem z dnia 15 października 2015 r. taką samą informację otrzymał B. C. (1). Decyzją, z dnia 12 listopada 2013 roku pozwany przyznał B. C. (1) bezsporną kwotę 5.000 zł, zaś decyzją z 18 grudnia 2013 r. odmówił wypłaty dochodzonych przez pozostałych powodów roszczeń, w uzasadnieniu podając, że nie wykazali oni poniesienia krzywdy.

Uzasadniając żądanie zadośćuczynienia powodowie wskazali, że wskutek śmierci osoby najbliższej utracili prawo do osobistej więzi z ze zmarłą. Utrata więzi emocjonalnych i rodzinnych związanych ze śmiercią najbliższego członka rodziny oraz związane z tym przeżycia psychiczne każdego z członków najbliższej rodziny stanowią niepowetowaną krzywdę, znacznie większą niż w innych sytuacjach powodujących w świetle prawa obowiązek naprawienia krzywdy za pomocą odpowiedniego zadośćuczynienia. Dobro osobiste w postaci prawa do życia w rodzinie, wywodzone z art. 446 § 4 k.c. w hierarchii wartości zasługiwać powinno na wzmożoną, w porównaniu z innymi chronionymi dobrami ochronę, a tym samym wymiar zadośćuczynienia w przypadku jego naruszenia powinien być na relatywnie wysokim poziomie. Strona powodowa wskazała, że M. C. (1) wspierała osobiście, materialnie i emocjonalnie swojego męża i synów, z którymi była bardzo związana emocjonalnie.

Powodowie do dzisiaj nie mogą pogodzić się ze śmiercią żony i matki. Po śmierci M. C. (1) powodów ogarnęło uczucie osamotnienia i osłabienie energii życiowej. Wystąpiły u nich stany lękowe i depresyjne. Powodowie R. i B. C. (2) potrzebowali pomocy psychiatrycznej . J. C. (1) przyjmuje leki uspokajające i nasenne. (uzasadnienie pozwu k. 5-13)

W odpowiedzi na pozew (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powodów na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwany wskazał, że w toku likwidacji szkody uznał za zasadne (co do zasady) jedynie roszczenie B. C. (1), zaś roszczenia pozostałych powodów uznał jako nieudowodnione zarówno co do zasady jak i wysokości. Wysokość szkody niemajątkowej doznanej przez B. C. (1) w związku ze śmiercią żony pozwany ustalił na kwotę 20.000 zł i kwotę tę uznaje za odpowiednią do rozmiaru krzywdy. Pozwany wskazał, że matka powodów mieszkała oddzielnie. Brak jest podstaw do przyjęcia, że reakcja powodów była odmienna od typowej reakcji żałobnej. (odpowiedz na pozew k. 89-101)

W toku postępowania strony podtrzymywały swoje stanowiska. Na rozprawie w dniu 25 listopada 2014 roku powód B. C. (1) cofnął pozew w części – co do kwoty 15.000 zł i w tej części zrzekł się roszczenia (00:01:16 k. 111)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

B. C. (1) był mężem M. C. (1), a R. i J. C. (2) są jej synami. (okoliczność bezsporna)

W dniu 17 września 2013 roku doszło do wypadku drogowego. Kierujący samochodem osobowym marki A. (...), o nr rej. (...) z nieznanych przyczyn zjechał na przeciwległy pas ruchu i doprowadził do czołowego zderzenia z samochodem A. (...), którego pasażerką była M. C. (1). W wyniku tego zdarzenia M. C. (1) zmarła. (bezsporne)

Posiadacz samoistny pojazdu, którym poruszał się sprawca wypadku posiadał zawartą z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. (okoliczność przyznana k. 99 v)

Pismem z dnia 3 października 2013 roku mąż i synowie zmarłej wystąpili do (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. o wypłacenie świadczenia w łącznej kwocie 326.510 zł, w tym na rzecz B. C. (1) zadośćuczynienia w kwocie 120.000 zł., zaś na rzecz R. i J. C. (1) po 100.000 zł. (okoliczność bezsporna, pismo k. 28)

(...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. decyzją z dnia 12 listopada 2013 roku przyznała B. C. (1) bezsporną kwotę 5.000 zł, zaś decyzją z 18 grudnia 2013 r. odmówiła wypłaty świadczeń na rzecz synów zmarłej, w uzasadnieniu podając, że nie wykazali oni poniesienia krzywdy. Kolejną decyzją przyznano B. C. (1) kwotę 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia. (okoliczność bezsporna, operat szkodowy k. 107)

Małżeństwo M. i B. C. (1) trwało 47 lat. (odpis aktu małżeństwa k. 17)

Małżonkowie mieszkali we dwoje. B. C. (1) tak ciężko przeżył wiadomość o śmierci żony, że nie można było w pierwszych dniach po tragedii nawiązać z nim kontaktu. Korzystał z pomocy lekarza psychiatry, przyjmował przypisane mu leki psychoaktywne. Nadal przyjmuje leki i jest pod opieką psychiatry. Co drugi dzień odwiedza grób żony, nie może pogodzić sie z jej śmiercią.

Synowie M. C. (1) pozostawali z nią w bliskich stosunkach, mieszkali osobno, mają własne rodziny, ale często się odwiedzali, wspólnie spędzali święta, prowadzili harmonijne, zgodne życie rodzinne. Nie było pomiędzy M. C. (1) a żadnym z jej synów konfliktów. Synowie wspomagali M. C. (1) w chorobie, odwozili ją do lekarzy. Była dla nich autorytetem, pomagała synom w rozwiązywaniu problemów życiowych, radzili sie matki w ważnych sprawach.

R. C. odwiedzał rodziców przynajmniej raz w tygodniu, matka przyjeżdżała do niego, aby zajmować się jego dziećmi. Po śmierci matki przyjmował leki uspokajające, później korzystał z pomocy psychiatry.

M. C. (1) wspomagała syna J. i jego żonę w wychowaniu córek. J. C. (1) mocno przeżył śmierć matki, bezpośrednio po tym jak dowiedział się wypadku bardzo płakał. W późniejszym czasie zamknął sie w sobie, nie potrafił rozmawiać o stracie matki z rodziną.

(zeznania powodów k. 173-174, protokół skrócony z 25.11.2014 - 00:03:49 do 00:21:53, zeznania M. C. (2) 00:23:14 – 00:25:58, zeznania J. C. (3) k. 136)

U R. C. obecnie nie występują objawy depresyjne. Mimo rozpaczy po śmierci matki nie doszło u niego do obniżenia poziomu funkcjonowania. Wystąpiła reakcja żałoby o przeciętnym nasileniu. Początkowo ujawniły się lęk i niepokój, poczucie krzywdy i wyczerpania nerwowego. Pomoc specjalistyczna, z jakiej korzystał miała charakter doraźny, nie wymagał specjalistycznego leczenia. Z czasem doszło do redukcji objawów, obecnie nie wymaga leczenia ani terapii. (opinia biegłego k. 138-140)

U B. C. (1) po śmierci żony wystąpiły objawy depresyjne, które spowodowały konieczność podjęcia leczenia psychiatrycznego. Jego nastrój był obniżony, jednak szukał on aktywności, bowiem przynosiło mu to ulgę. Wspomnienia o żonie nie paraliżują jego aktywności, obecnie prezentuje postawę małej aktywności, wraca myślami do zdarzenia. Ograniczył kontakty międzyludzkie, stał się mniej otwarty i spontaniczny. Zaburzenia te stanowiły w początkowym okresie wskazanie do terapii, obecnie bezwzględnych wskazań do leczenia nie ma. Objawy są słabo nasilone. (opinia biegłego k. 141-143)

J. C. (1) na skutek śmierci matki doznał uczucia żalu, smutku, przygnębienia, co było naturalną reakcją żałoby. Pojawiły sie u niego cechy zaburzeń adaptacyjnych, jego nastrój był obniżony, ograniczył kontakty międzyludzkie, ale po czasie prowadził normalne życie, wrócił do równowagi psychicznej. Przeszedł z powodzeniem wszystkie etapy żałoby, jednak uczucia skutku będą mu towarzyszyć zawsze. Nie wymaga leczenia ani terapii. (opinia biegłego k. 144-146)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dowody z dokumentów, a także opierając się na treści zeznań powodów i świadków oraz opiniach biegłego.

Wszystkie zebrane w sprawie dowody Sąd uznał za wiarygodne. W ocenie Sądu przeprowadzone dowody wzajemnie się uzupełniają i przedstawiają jednolity obraz życia powodów sprzed i po wypadku.

Zeznania w charakterze strony złożone przez powodów są szczere i wiarygodne. Ich treść koresponduje ze sobą oraz ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w szczególności z dowodami z dokumentów oraz opiniami biegłej.

Sąd nie znalazł również podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków. Zeznania te są spójne i konsekwentne.

Sąd podzielił wywołane w sprawie opinie biegłego sądowego z zakresu psychologii dotyczące stanu zdrowia psychicznego powodów, a także rozmiaru ich cierpień. Wydane zostały one przez osobę posiadającą wiedzę specjalistyczną w swojej dziedzinie, kwalifikacje i doświadczenie, na podstawie bezpośredniego badania powoda. Opinie sądowe są w ocenie Sądu rzetelne, obiektywne i zawierają wyczerpujące odpowiedzi na postawione pytania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwa są zasadne w części.

W przedmiotowej sprawie poza sporem pozostaje odpowiedzialność strony pozwanej (ponoszona w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej) za skutki wypadku komunikacyjnego z dnia 17 września 2013 roku.

Powodowie dochodzili zadośćuczynienia pieniężnego, roszczenie swoje opierając na przepisie art. 446 § 4 k.c., który stanowi, że sąd może przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Wskazane zadośćuczynienie przewidujące fakultatywną możliwość zasądzenia zadośćuczynienia przewidziane zostało w razie śmierci najbliższego członka rodziny spowodowanej popełnieniem deliktu. Ma ono na celu złagodzenie cierpienia wywołanego utratą osoby bliskiej. Okolicznościami wpływającymi na wysokość tego świadczenia są między innymi dramatyzm doznań osób bliskich zmarłego, poczucie osamotnienia, cierpienia moralne, wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rola jaką w rodzinie pełniła osoba zmarłego, charakter i rodzaj zaburzeń powstałych u osób pokrzywdzonych, stopień w jakim te osoby będą umiały odnaleźć się w nowej rzeczywistości i na ile są zdolne zaakceptować obecny stan rzeczy, proces leczenia doznanej traumy, dalsze funkcjonowanie tych osób w życiu rodzinnym i społecznym. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 kwietnia 2010 r. I ACa 178/10)

Pojęcie "najbliższego członka rodziny" określające grupę uprawnionych do wystąpienia z roszczeniem z art. 446 § 4 k.c. nie zostało zdefiniowane. Krąg osób uprawnionych do zadośćuczynienia z art. 446 § 4 k.c. jest taki sam, jak w art. 446 § 3 k.c. Na gruncie tego przepisu pod pojęciem rodzina należy rozumieć "najmniejszą grupę społeczną, powiązaną poczuciem bliskości i wspólności, osobistej i gospodarczej, wynikającej nie tylko z pokrewieństwa". (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 7 sierpnia 2013 r. I ACa 254/13) Pokrewieństwo nie stanowi przy tym wyłącznego kryterium zaliczenia do kategorii najbliższych członków rodziny. Istotniejsze znaczenie ma faktyczny układ stosunków rodzinnych, a nie formalna kolejność pokrewieństwa. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2005 r. w sprawie IV CK 648/04, orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 1961 r. II CR 325/61)

W tym zakresie pomocnymi przesłankami do ustalenia tego rodzaju relacji będzie m. in. wspólnie zamieszkiwanie rodziny, częstotliwość kontaktów, ich intensywność.

Przynależność wszystkich powodów do najbliższej rodziny zmarłej nie budziła w sprawie sporu. Pozwany nie kwestionował zasadności twierdzenia pozwu, że każdy z powodów był osobą bliską M. C. (1), zarzucał jednak, że synowie zmarłej nie doznali takiej krzywdy, która podlegałaby naprawieniu na podstawie powołanego przez powodów przepisu. (odpowiedź na pozew k. 89-101)

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w tym zakresie w sposób jednoznaczny wskazuje, że każdy z powodów należy do kręgu podmiotów uprawnionych do dochodzenia wskazanego świadczenia, jakkolwiek krzywda powodów wywołana śmiercią najbliższej osoby nie jest taka sama.

B. C. (1) był mężem zmarłej. Jego więź z żoną była bardzo silna i bezspornie jego krzywda jest największa. Małżeństwo trwało bardzo długo i jest oczywiste, że wytworzyła sie pomiędzy małżonkami szczególna relacja oparta na zaufaniu, wzajemnym wsparciu i miłości. Fakt, że małżonkowie mieszkali tylko we dwoje, wspólnie prowadzili gospodarstwo domowe, wspólnie spędzali niemal cały czas musiał powodować u powoda B. C. (1) trudne do opisania cierpienia wywołane stratą żony.

Zgodnie z wiarygodnymi zeznaniami powodów oraz świadków relacje każdego z powodów z M. C. (1) układały się bardzo dobrze. Wszyscy powodowie z całą pewnością mogli liczyć na wszelkie możliwe wsparcie ze strony zmarłej. W wyniku jej przedwczesnej śmierci rodzina doznała wielkiej straty. Powód B. C. (1) mógł liczyć na żonę w trudnych chwilach i to ona stanowiła dla niego podporę w trudnych chwilach. Nie bez znaczenia jest również, że powód z dnia na dzień zmuszony został rodzić sobie praktycznie sam. Brak żony i związana z tym samotność, ból po jej starcie spowodowały, że zagubił się i początkowo nie potrafił odnaleźć w sobie siły do działania. Takie zagubienie powoda trwało przez kilka miesięcy i w tym czasie korzystał z pomocy psychiatry. Synowie zmarłej również mogli liczyć na pomoc ze strony matki. Jak ustalono, mimo iż w dacie śmierci matki byli już samodzielni i mieli własne rodziny, to zmarła M. C. (1) nadal była dla nich bardzo ważna. To do niej powodowie zwracali się prośbami o radę. Znamiennym jest, że mimo iż od tragicznego dnia upłynęły niemal 2 lata powodowie ciągłe pamiętają i żywo reagują bólem na wspomnienie tego dnia, zaś powód B. C. (1) bardzo często odwiedza grób żony.

Okoliczności te w ocenie Sądu świadczą o tym, że wszyscy powodowie doznali krzywdy podlegającej naprawienia na podstawie przepisu art. 446 § 4 k.c.

Przechodząc do rozważań na temat wysokości należnego powodom zadośćuczynienia w oparciu o wskazany przepis podnieść należy, że nie ulega żadnym wątpliwościom, że śmierć osoby bliskiej zwykle stanowi dla rodziny wielki wstrząs, a cierpienia psychiczne, jakie się z nią wiążą, mogą przybierać ogromny wymiar, tym większy, im mocniejsza była w danym przypadku więź emocjonalna łącząca zmarłego z jego najbliższymi.

Zadośćuczynienie to ma zrekompensować straty niemajątkowe, krzywdę wywołane przez śmierć najbliższego członka rodziny. Istota szkody niemajątkowej wiąże się z naruszeniem czysto subiektywnych przeżyć człowieka. Można przyznać zadośćuczynienie za ból, pewne utrudnienia życiowe, za konieczność zasadniczo odmiennego urządzenia sobie życia (por. M. Olczyk, Komentarz do ustawy z dnia 30 maja 2008r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Lex).

W przedmiotowej sprawie powodowie wskazali i udowodnili, że śmierć M. C. (1) doprowadziła do cierpień psychicznych, w tym poczucia osamotnienia, straty, żalu, tęsknoty, utraty czerpania przyjemności z życia rodzinnego.

Wyżej opisane okoliczności wskazują, iż przyznanie powodom zadośćuczynienia było uzasadnione. Sporna była jedynie jego wysokość. Pozwany kwestionował roszczenia synów zmarłej, uznał zaś, że wszystkie cierpienia zrekompensuje powodowi B. C. (1) kwota 20.000 złotych.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze, iż zadośćuczynienie musi mieć charakter kompensacyjny, a więc powinno przedstawiać ekonomicznie odczuwalną wartość, niebędącą jednakże wartością nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy. Z tego wynika, że "wartość odpowiednia" to wartość utrzymana w granicach odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej (por. wyrok SN z 4 lutego 2008r., sygn. akt III KK 349/07, LEX nr 39507; wyrok SN z 30 stycznia 2004r., sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005/2/40). Nadto wartość ta winna przynosić poszkodowanemu równowagę emocjonalną, naruszoną przez doznane cierpienia (por. wyrok SN z 14 lutego 2008r., sygn. akt II CSK 536/07, LEX nr 461725).

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, odpowiednią sumą z tytułu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę będzie wobec B. C. (1) kwota 80.000 zł, zaś wobec pozostałych powodów kwoty po 40.000 zł.

Zasądzając wskazane kwoty Sąd oparł się na okolicznościach, o których mowa wyżej. Wskazać ponadto należy, że uwzględniając roszczenie powodów Sąd miał m.in. na względzie, wiek w jakim znajdowała się osoba poszkodowana i uprawnione.

Wskazać należy, że inna jest sytuacja po stracie najbliższego członka rodziny, który był osobą małoletnią, żyjącą we wspólnym gospodarstwie domowym, a inna sytuacja osoby dorosłej, która nie funkcjonuje w ramach rodziny. O ile w przypadku dziecka wskutek utraty rodzica powstaje sytuacja, w której traci ono oparcie w procesie dalszego kształtowania się i edukacji, to w przypadku osób dorosłych, które powołały do życia własne rodziny, mają współmałżonków i dzieci taka sytuacja nie występuje, gdyż przede wszystkim założona przez nich rodzina winna stanowić dla nich oparcie w sytuacjach trudnych. Wskazane różnice powinny mieć wpływ na ocenę charakter cierpień w przypadku śmierci osób bliskich. (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 24 października 2013 r. I ACa 432/13)

Wskazać zatem należy, że w wyniku śmierci M. C. (1) powodowie doznali znacznych cierpień, to jednak ich zakres i natężenie stosownie również do w/w opinii biegłej nie był wyjątkowo silny. Z opinii tych wynika, że jedynie u B. C. (1) doszło do wystąpienia zaburzeń psychicznych, mających charakter przedłużającej się żałoby. Synowie zmarłej wrócili zaś do normalnego funkcjonowania społecznego.

Te argumenty i dowody przemawiają za uznaniem iż odpowiednim zadośćuczynieniem krzywdy powodowi B. C. (1) będzie kwota 80.000 zł. Pozwany uznał wysokość zadośćuczynienia na kwotę 20.000 zł, zatem zasądzić należało 60.000 zł. R. i J. C. odpowiednie zadośćuczynienia wyraża kwota 40.000 zł.

W zakresie odsetek, należy odwołać się do treści art. 481 § 1 kc w zw. z art. 817 § 1 kc. Sąd zasądził zatem odsetki na rzecz B. C. (1) od dnia wniesienia pozwu - zgodnie z żądaniem pozwu.

Sąd Okręgowy w pełni podziela zasadę przyznawania odsetek wynikającą z treści wyroku Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2010 r. w sprawie II CSK 434/09, w którym Sąd Najwyższy stwierdził „jest zatem zasadą, że zarówno odszkodowanie, jak i zadośćuczynienie za krzywdę stają się wymagalne po wezwaniu ubezpieczyciela przez poszkodowanego (pokrzywdzonego) do spełnienia świadczenia odszkodowawczego (art. 455 § 1 k.c.). Od tej zatem chwili biegnie termin do odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). B. C. (1) żądał odsetek od dochodzonego pozwem zadośćuczynienia od dnia wytoczenia powództwa. Jego roszczenie stało się wymagalne wcześniej, jednak orzeczenie ponad żądanie pozwu nie było możliwe. Pozostali powodowie nie żądali zasądzenia odsetek.

W pozostałej części powództwo należało oddalić.

Rozstrzygniecie o kosztach uzasadnia treść art. 100 kpc. Wobec częściowego tylko uwzględnienia powództwa koszty procesu pomiędzy stronami należało stosunkowo rozdzielić.

Powód B. C. (1) wygrał proces w 63 %. Poniósł w procesie koszty zastępstwa procesowego w kwocie 3.617 zł oraz opłaty od pozwu w wysokości 4.750 zł i wydatek w wysokości 400 zł (1/3 zaliczki w wysokości 1200 zł)

Pozostali powodowie wygrali proces w 50 %, ponieśli koszty w wysokości po 4.000 zł opłaty od pozwu, 3617 zł zastępstwa procesowego oraz 400 zł wydatków.

Pozwany poniósł koszty zastępstwa w wysokości 7.217 zł, wobec czego powodom należą się od pozwanego koszty proporcjonalne do wyniku procesu. Koszty pozwanego (7.217 zł) należało podzielić na trzy części równe (po 2.406 zł), z których pozwanemu należy się od powoda B. C. (1) kwota 649 zł, stanowiąca 27 % poniesionych kosztów, zaś od pozostałych powodów po 1.203 zł (50 % z 2.405 zł)

63 % kosztów powoda B. C. (1) (8.767 zł) to kwota 5.523 zł pomniejszona o 27 % kosztów pozwanego (649 zł) daje wartość kosztów procesu należnych powodowi B. C. (1) od pozwanego - 4.874 zł.

50 % kosztów powodów R. i J. C. (1) (8.017 zł) to kwota 4008 zł pomniejszona o 50 % kosztów pozwanego (1.203 zł) daje wartość kosztów procesu należnych powodom od pozwanego – 2.805 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę i w oparciu o powołane przepisy prawa, Sąd orzekł jak w wyroku.