Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 września 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący - Sędzia	SA Barbara Mazurkiewicz-Nowikowska
Sędziowie:	SA Marcjanna Górska SA Krzysztof Szewczak (spr.)
Protokolant: Anna Szymanek-Leziak

po rozpoznaniu w dniu 10 września 2014 r. w Lublinie

sprawy H. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 31 marca 2014 r. sygn. akt VII U 2815/13

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 538/14

UZASADNIENIE

Decyzją z 8 października 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił H. B. przyznania emerytury na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r., nr 153, poz. 1227 ze zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.) z uwagi na to, iż wnioskodawca nie udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 r. co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy nie uznał w tym zakresie okresu pracy H. B. od 1 lutego 1992 r. do 30 września 1997 r. w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. w C., ponieważ w przedłożonym świadectwie pracy w szczególnych warunkach z 4 września 2013 r. pracodawca wskazał, że ubezpieczony był zatrudniony na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych, które nie jest ujęte we właściwym akcie resortowym.

W odwołaniu od powyższej decyzji H. B. domagał się jej zmiany poprzez ustalenie mu prawa do emerytury, wskazując, że w wymienionym wyżej zakładzie i okresie zajmował się stale i w pełnym wymiarze czasu pracy naprawą pojazdów samochodowych dostawczych, ciężarowych i specjalistycznych wyłącznie w kanałach remontowych. Do jego zadań należała m. in. naprawa mostów, wałów napędowych, skrzyni biegów, sprzęgieł, układów hamulcowych, zawieszenia przedniego, układu wydechowego, a także wymiana oleju amortyzatorów oraz resorów.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy domagał się oddalenia odwołania.

Wyrokiem z dnia 31 marca 2014 r. Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił H. B. prawo do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych od 12 września 2013 r. (pkt I) oraz stwierdził, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie prawa do świadczenia w terminie (pkt II).

Swoje rozstrzygnięcie Sąd Okręgowy oparł na następujących podstawach faktycznych i rozważaniach prawnych.

H. B., ur. (...), nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i osiągnął staż ubezpieczeniowy w wymiarze 29 lat, 7 miesięcy i 1 dnia. W dniu 12 września 2013 r. ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę, załatwiony odmownie zaskarżoną decyzją.

Sąd Okręgowy wskazał, że staż pracy w szczególnych warunkach, jaki organ rentowy uwzględnił H. B. (tj. 9 lat, 6 miesięcy
i 20 dni) obejmuje trzy okresy jego zatrudnienia w Cementowni (...) przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych, udokumentowane dwoma świadectwami wykonywania pracy
w szczególnych warunkach. Poza wspomnianymi świadectwami, dla udokumentowania swojego stażu pracy w szczególnych warunkach, wnioskodawca przedłożył świadectwo wykonywania tych prac, wystawione w dniu 4 września 2013 r. przez Miejskie Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. w C. ( (...)), zgodnie z którym był zatrudniony we wskazanym przedsiębiorstwie od 1 lutego 1992 r. do 29 marca 1998 r., gdzie od 1 lutego 1992 r. do 30 września 1997 r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, wymienione wykazie A, dziale XIV, poz. 16, załączonym do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r., na stanowisku: mechanik napraw pojazdów samochodowych, wymienionym w wykazie A, dz. XIV, poz. 16, pkt 1, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z 1 lipca 1983 r. Treści powyższego dokumentu organ rentowy nie uwzględnił, wydając zaskarżoną decyzję odmowną.

Sąd Okręgowy ustalił, że H. B. był zatrudniony w (...) w Zakładzie (...) ((...)) w pełnym wymiarze czasu, początkowo na podstawie umowy o pracę na czas określony na stanowisku „mechanik Warsztatu (...), a następnie na czas nieokreślony na stanowisku „mechanik”.

Od 1 października 1997 r. pobierał zasiłek chorobowy aż do końca zatrudnienia, tj. rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron, co nastąpiło w dniu 29 marca 1998 r., tj. w przeddzień ustalenia wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Na wskazanym stanowisku wnioskodawca pracował w warsztacie Zakładu (...), mieszczącym się na oddzielnym terenie przy ul. (...) w C.. Warsztat ten mieścił się w wysokiej hali, na której były dwa kanały naprawcze. W kanałach pracował wyłącznie wnioskodawca. W części „bezkanałowej” hali pracowali pozostali dwaj mechanicy, którzy dokonywali drobnych napraw, a także elektryk, tokarz oraz spawacz. Pracownicy ci podlegali kierownikowi warsztatu, Z. F., który z kolei podlegał kierownikowi całego Zakładu (...). W kanale naprawczym wnioskodawca wymontowywał uszkodzone, wymagające regeneracji elementy pojazdów, m. in.: skrzynie biegów, resory, siłowniki powietrza, sprzęgła, części zawieszenia, bądź układu hamulcowego. Obsługiwano tam głównie pojazdy specjalistyczne – śmieciarki, ciągniki, piaskarki (m. in. marki K.) oraz dostawcze (Ż.). Czynności miały ten sam charakter bez względu na porę roku. Ubezpieczony zajmował się wyłącznie podwoziami – wymontowane elementy przekazywał do regeneracji, a następnie umieszczał w pojeździe części zastępcze. Warunki opisanego zatrudnienia były uciążliwe. Cała hala warsztatowa była pozbawiona ogrzewania i nie izolowała należycie od ewentualnych niekorzystnych warunków atmosferycznych. Unosiły się w niej spaliny. Sam kanał naprawczy wymagał pracy w wymuszonej, niekorzystnej pozycji, panowała w nim wilgoć. H. B. część czasu pracy spędzał poza kanałem – zdarzało się, że nawet do godziny w ciągu całego dnia roboczego. Było to jednak wymuszone specyfiką pracy w kanale i związane z jej warunkami. Kanał był za mały i żeby wymontować większe części, bądź takie, których mocowanie było skomplikowane, konieczne było wyjście z kanału. Dotyczyło to np. wybijania sworzni, wymontowywania zawieszenia, bądź też wyjmowania wkładu tylnego mostu. Te poszczególne czynności były uciążliwe, wymagały pomocy pozostałych, „naziemnych” mechaników i zajmowały więcej czasu.

Sąd Okręgowy wskazał, że zeznania wnioskodawcy były zgodne z bezpośrednio poprzedzającymi je wyjaśnieniami. H. B. swobodnie i w sposób spójny, dwukrotnie. odtworzył te same okoliczności. Podawał szczegóły, które znajdowały potwierdzenie w dokumentach z akt osobowych, jak chociażby nazwisko kierownika Zakładu (...). Natomiast dokumenty z akt osobowych zostały sporządzone w przepisanej formie, przez upoważnione osoby, a ich treść, ani prawdziwość nie była kwestionowana.

Odnośnie zaś kwestionowanego przez organ rentowy świadectwa pracy w szczególnych warunkach, Sąd Okręgowy wskazał, że element w postaci charakteru pracy z zasady jest pojęciowo bardziej złożony niż sama nazwa stanowiska. Ten pierwszy ma charakter opisowy, natomiast drugi zwykle – zarówno w dokumentach sporządzanych na bieżąco w okresie zatrudnienia, jak też w umowie o pracę i świadectwach – jest wskazywany skrótowo. Tę okoliczność należało mieć na uwadze, dokonując oceny przedmiotowego świadectwa pracy. sąd zwrócił uwagę, iż jest to dokument prywatny, który podlega ocenie i interpretacji, tak, jak każdy inny dowód – w myśl art. 233 k.p.c. Samo więc istnienie braków, niedokładności, czy nawet sprzeczności w jego treści nie przesądza odmowy mu mocy dowodowej. W świetle pozostałych dowodów – dokumentów z akt osobowych oraz zeznań ubezpieczonego – powyższy dokument Sąd Okręgowy uznał za wiarygodny.

W świetle ustalonego stanu faktycznego Sąd stwierdził, że odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie. Sąd wskazał, że zgodnie z art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39

i 40 tej ustawy, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli: 1/ okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz 2/ okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27, tj. co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Emerytura, o której mowa, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W myśl art. 32 ust. 2 powołanej ustawy za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Z kolei na gruncie ust. 4 tego artykułu przesłankę wieku oraz rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których wskazanej kategorii osób przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych, którymi w tym przypadku są – w myśl art. 195 w zw. z art. 194 ustawy – przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r., nr 8, poz. 43 ze zm.). Rozporządzenie to stosuje się do pracowników wykonujących prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, które są wymienione w jego przepisach oraz w załączonych do niego wykazach. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Sąd Okręgowy wskazał, że H. B., w okresie od 1 lutego 1992 r. do 29 marca 1998 r., stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wykonywał zatrudnienie w kanale remontowym przy naprawie pojazdów mechanicznych. Okres ten wynosi 6 lat, 1 miesiąc i 29 dni. Dla ustalenia powyższej okoliczności nie miało znaczenia, w ocenie Sądu, że część czasu pracy wnioskodawca spędzał na powierzchni, albowiem wykonywał wówczas czynności związane z pracą w kanale. Ze względu na małą powierzchnię kanału musiał z niego wychodzić, aby dokończyć wymontowywanie elementów podwozia.

Ponadto w ocenie Sądu Okręgowego zaliczeniu do powyższego okresu podlega okres pobierania przez ubezpieczonego zasiłku chorobowego od 1 października 1997 r. do 29 marca 1998 r., albowiem w niniejszej sprawie nie ma zastosowania art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Sąd Okręgowy podkreślił, że uprawnienia emerytalne wnioskodawcy podlegały ocenie z punktu widzenia art. 184 powoływanej ustawy, który do art. 32 odsyła jedynie w zakresie wieku emerytalnego – bez uwzględnienia pozostałych przesłanek określonych tym przepisem.

Zgodnie z § 4 rozporządzenia pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy we wskazanym charakterze.

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane ustalenia Sąd Okręgowy stwierdził, że H. B. osiągnął łączny staż zatrudnienia w szczególnych warunkach, wynoszący na dzień 1 stycznia 1999 r. 15 lat, 8 miesięcy i 19 dni.

Ponadto H. B. ukończył 60 lat, nie przystąpił
do otwartego funduszu emerytalnego oraz na dzień 1 stycznia 1999 r. osiągnął staż ubezpieczeniowy przekraczający 25 lat. Spełnił zatem wszystkie przesłanki nabycia prawa do emerytury z art. 184 powołanej ustawy, co uzasadnia zmianę zaskarżonej decyzji poprzez ustalenie mu tego prawa, począwszy od dnia 12 września 2013 r., tj. od momentu złożenia wniosku o emeryturę (art. 129 ust. 1 ustawy emerytalnej).

Sąd Okręgowy wskazał, że na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS organ odwoławczy stwierdza odpowiedzialność organu rentowego w razie nieustalenia prawa do świadczenia we wskazanym w przepisie terminie. Przy czym Zakład wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji. W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do ustalenia H. B. prawa do emerytury było osiągnięcie przez niego przepisanego prawem stażu pracy w szczególnych warunkach, bądź szczególnym charakterze. Z kolei niezależnie od dokonanej wyżej oceny przedłożonego ZUS świadectwa pracy w szczególnych warunkach, nie mogło on stanowić dostatecznego dowodu w opartym na instrukcyjnych normach postępowaniu przed organem rentowym. Jedynie bowiem w postępowaniu przed sądem możliwa była pełna ocena spornego dokumentu w zestawieniu z innymi środkami dowodowymi (art. 473 k.p.c.).

Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł, jak w wyroku.

Apelację od powyższego wyroku złożył organ rentowy zarzucając naruszenie art. 184 w zw. z art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, polegające na błędnym zastosowaniu i przyznaniu emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach H. B., który nie legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych oraz naruszenie § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze poprzez uznanie, że w okresie do 1 października 1997 r. do 29 marca 1998 r. H. B. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracę w warunkach szczególnych w sytuacji, gdy przebywał wtedy na zasiłkach chorobowych.

Apelant wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł, że z art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wynika wprost, iż przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za który pracownik otrzymał po 14 lutego 1991 r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Powyższy przepis obowiązuje od 1 lipca 2004 r., z zatem wnioski o świadczenia złożone po tym terminie winny być rozpoznane w oparciu o przepisy obowiązujące w dacie ich składania. Wobec powyższego Sąd Okręgowy nieprawidłowo, zdaniem organu, zaliczył do okresu pracy w warunkach szczególnych okresy zasiłków chorobowych, przez co ubezpieczony uzyskał wymagany prawem 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych.

Skarżący dodatkowo podniósł, że zgodnie z art. 24 ust. 2, art. 32 w zw. z art. 184 ust. 1 i 2 cyt. ustawy oraz § 2 ust. 1 cyt. rozporządzenia praca w warunkach szczególnych powinna być wykonywana stale, a więc oczywistym jest, że pracownik w trakcie czasowej niezdolności do pracy nie świadczy pracy i brak jest podstaw do przyjęcia takiej fikcji prawnej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jest niezasadna i podlega oddaleniu.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej. Jeżeli więc uzasadnienie orzeczenia sądu pierwszej instancji, sporządzone zgodnie z wymaganiami art. 328 § 2 k.p.c., spotyka się z pełną akceptacją sądu drugiej instancji, to wystarczy, że da on temu wyraz w treści uzasadnienia swego orzeczenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1997 r., II UKN 61/97, publ. OSNAP 1998, nr 3, poz. 104 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98, publ. OSNAP 2000, nr 4, poz. 143).

Odnosząc się zatem bezpośrednio do zarzutów apelacji stwierdzić należy ich bezzasadność. Kwestią sporną na obecnym etapie postępowania było jedynie, czy okres pobieranego przez ubezpieczonego zasiłku chorobowego od 1 października 1997 r. do 29 marca 1998 r. podlega zaliczeniu do stażu pracy w warunkach szczególnych.

W ocenie Sądu Apelacyjnego okres ten zasadnie został przez Sąd I instancji zaliczony do stażu ubezpieczeniowego wnioskodawcy, uprawniającego do emerytury na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Podkreślić należy, iż zagadnienie wliczenia okresu pobierania zasiłku chorobowego do stażu pracy w warunkach szczególnych było w przeszłości przedmiotem rozważań sądów, w tym Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego w Lublinie. Pogląd judykatury w tym przedmiocie jest utrwalony i tożsamy ze stanowiskiem Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że z samej wykładni językowej przepisu art. 184 wynika w sposób niebudzący wątpliwości, iż przepis ten odsyła w ust. 1 pkt 1 do art. 32 wyłącznie w zakresie wieku, bez uwzględnienia pozostałych przesłanek określonych tym przepisem. Za bezzasadne i sprzeczne z regułami wykładni uznać zatem należy twierdzenia apelującego, jakoby z art. 184 cyt. ustawy wprost wynikała konieczność zastosowania art. 32 ust. 1a tejże ustawy i w konsekwencji niezaliczenia spornego okresu do okresu pracy w warunkach szczególnych.

Ponadto zauważyć należy, iż art. 32 ust. 1a został wprowadzony ustawą z 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 121, poz. 1264), która weszła w życie z dniem 1 lipca 2004 r. Wobec powyższego przepis ten nie znajduje zastosowania do stanów faktycznych sprzed wejścia w życie w/w ustawy. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem osiągnięcie do dnia 1 stycznia 1999 r. okresu pracy w szczególnych warunkach, o którym mowa w art. 184 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 tej ustawy, obowiązujących od dnia 1 lipca 2004 r. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 23 kwietnia 2010 r., sygn. II UK 313/09, publ. OSNP 2011/19-20/260).

Sąd Najwyższy w wielu orzeczeniach uznaje art. 184 ustawy o emeryturach i rentach za samoistną podstawę nabycia prawa do emerytury w oderwaniu od daty osiągnięcia wieku emerytalnego (por. uchwała z dnia 8 lutego 2007 r., II UZP 14/06, OSNP 2007 nr 13-14, poz. 199, lub wyrok dnia 18 lipca 2007 r., I UK 62/07, OSNP 2008 nr 17-18, poz. 269). Odnosząc się do relacji pomiędzy art. 184 i wprowadzonym później art. 32 ust. 1a ustawy emerytalnej, Sąd Najwyższy konsekwentnie zwracał uwagę na uzasadnione stosowanie art. 184 do tych ubezpieczonych, którzy w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli wymagany staż ubezpieczeniowy, w tym okres pracy w szczególnych warunkach, choć nie osiągnęli wieku emerytalnego, a ten warunek osiągnęli po wejściu w życie ustawy, nie później niż do dnia 31 grudnia 2008 r. Oznacza to, że ubezpieczeni, do których ma zastosowanie art. 184 ustawy, mogą realizować prawo do emerytury na „starych" zasadach po osiągnięciu wieku emerytalnego. W konsekwencji utrwalił się w judykaturze pogląd, że w art. 32 ust. 1a ustawodawca wprowadził istotną zmianę w stanie prawnym, w którym niemożliwe było w drodze wykładni pomijanie w stażu ubezpieczenia okresów niezdolności do pracy z powodu choroby przy ocenie nabycia prawa do emerytury przed dniem 1 lipca 2004 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 5 maja 2005 r., II UK 219/04, OSNP 2005 Nr 22, poz. 361 oraz II UK 215/04, OSNP 2005 Nr 22, poz. 360 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, niepublikowany, a także wyrok SA w Katowicach z dnia 14 maja 2013 r., III AUa 1498/12, LEX nr 1324690). Oznacza to, że zaliczanie do stażu pracy w szczególnych warunkach wcześniejszych okresów zatrudnienia, które przypadły przed 15 listopada 1991 r., ustawodawca rozstrzygnął przez wyłączenie takich ubezpieczonych z oddziaływania art. 32 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach, co potwierdza art. 184 cyt. ustawy, w którym ustawodawca utrwalił sytuację osób, które w dniu wejścia w życie ustawy wypełniły warunki stażu szczególnego i ogólnego i zadeklarował ich przyszłe prawo do emerytury w wieku wcześniejszym przez wydanie tego przepisu nastąpił stan związania, tj. zobowiązania się przez Państwo do powstrzymania się od jakiejkolwiek ingerencji w istniejące prawo tymczasowe. Dlatego przewidziana w ustawie ekspektatywa prawa do emerytury nie mogła wygasnąć na skutek wprowadzenia nowej regulacji ustalania stażu zatrudnienia. Gwarancji przyszłego prawa do emerytury złożonej wobec osób, o których mowa w art. 184 ustawy, ustawodawca nie mógł już naruszyć przez ustalenie innego sposobu wyliczenia ich stażu ubezpieczenia. Uzasadnia to stanowisko, że wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 r. określonego w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego, według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1 obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 r. (por. wyrok Sądu Najwyższego z 14 czerwca 2012 r., I UK 1/12, LEX nr 1229806, wyrok Sadu Apelacyjnego w Katowicach z 24 października 2013 r., sygn. III AUa 115/13, publ. LEX nr 1386087).

W świetle powyższego jako okres pracy w warunkach szczególnych należało – jak uczynił to Sąd I instancji – zaliczyć pełen okres zatrudnienia ubezpieczonego w Miejskim Przedsiębiorstwie (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w C., tj. z zaliczeniem okresu pobierania przez ubezpieczonego zasiłku chorobowego od 1 października 1997 r. do 29 marca 1998 r.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że ubezpieczony legitymuje się wymaganym co najmniej 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych. Pozostałe przesłanki do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych nie były sporne w niniejszej sprawie.

Wnioskodawca spełnił zatem wszystkie warunki do nabycia prawa do emerytury na podstawie art. 184 ust. 1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zw. z art. 32 ust. 2 i 4 tej ustawy i w zw. z § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 pkt 1 i 3 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Zaskarżony wyrok jest zatem prawidłowy i musi się ostać. Apelacja nie zawiera żadnej argumentacji przemawiającej za uwzględnieniem wniesionego środka zaskarżenia, nie doszło bowiem do naruszenia przepisów prawa materialnego, o jakich mowa w apelacji.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 385 k.p.c., jak w sentencji.