Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 listopada 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący sędzia Krzysztof Szewczak (spr.)

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 listopada 2022 r.

w L.

sprawy A. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o wysokość podstawy wymiaru składek

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 12 kwietnia 2022 r. sygn. akt VIII U 2705/20

oddala apelację

Krzysztof Szewczak

Sygn. akt III AUa 486/22

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25 września 2020 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział (...) stwierdził, że podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne A. K. jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, która opłaca składki na ubezpieczenia społeczne od kwoty nie niższej niż 30% minimalnego wynagrodzenia za pracę, wynosi:

- za miesiące maj, czerwiec i lipiec 2019 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 2 859 zł;

- za miesiąc sierpień 2019 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 2 398,24 zł;

- za miesiąc wrzesień 2019 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 2 477,80 zł;

- za miesiąc październik 2019 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 2 859 zł;

- za miesiąc listopad 2019 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 2 382,50 zł;

- za miesiąc grudzień 2019 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 2 305,75 zł;

- za miesiące styczeń i luty 2020 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 3 136,20 zł;

- za miesiąc marzec 2020 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 607,01 zł;

- za miesiąc kwiecień 2020 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 627,24 zł;

- za miesiąc maj 2020 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 2 124,52 zł;

- za miesiąc czerwiec 2020 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 1 045,40 zł;

- za miesiąc lipiec 2020 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 505,84 zł;

- za miesiąc sierpień 2020 r. - na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe, wypadkowe) i dobrowolne ubezpieczenie chorobowe w wysokości 2 731,53 zł.

W odwołaniu od powyższej decyzji A. K. wnosiła o jej zmianę. Nie kwestionując wskazanych przez ZUS w decyzji poszczególnych wysokości podstaw wymiaru składek za konkretne miesiące domagała się ustalenia, że jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą opłaca składki na ubezpieczenia społeczne od kwoty nie niższej niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy, z kodem ubezpieczenia (...), a nie od kwoty nie niższej niż 30 % minimalnego wynagrodzenia za pracę.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wnosił o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2022 r. Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję i ustalił wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne A. K. jako osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, która opłaca składki na ubezpieczenia społeczne od kwoty nie niższej niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego, przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy.

Swoje rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji oparł na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Sąd Okręgowy ustalił, że A. K. od dnia (...) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...). Z dniem 16 maja 2019 r. wnioskodawczyni została zgłoszona, przez obsługujące ją biuro (...) Spółkę z o.o., do ubezpieczeń społecznych, w tym do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego z kodem(...)tj. jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą dla której podstawę wymiaru składek wynosi 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. W dniu 2 października 2019 r. wnioskodawczyni dokonała zgłoszenia do ubezpieczeń z kodem (...). Następnie w dniu 7 października 2019 r. wnioskodawczyni dokonała korekty kodu zgłoszenia do ubezpieczeń na (...). W dniu 4 sierpnia 2020 r., dokonując porządkowania zapisów w systemie, ZUS z urzędu sporządził korektę dokumentów ubezpieczeniowych, przyjmując, że wnioskodawczynię obowiązuje kod tytułu ubezpieczenia(...), gdyż w ocenie organu rentowego ubezpieczona przez pierwsze 24 miesiące prowadzenia działalności była zobowiązana składać dokumenty rozliczeniowe z kodem (...), jako właściwym dla osoby rozpoczynającej prowadzanie działalności. Następnie wnioskodawczyni dokonała korekty dokumentów ubezpieczeniowych, przyjmując kod (...) i wystąpiła z wnioskiem o wydanie decyzji w przedmiocie podstaw wymiaru składek. W konsekwencji Zakład Ubezpieczeń Społecznych wydał zaskarżoną decyzję.

Niesporny stan faktyczny został ustalony na podstawie niekwestionowanych przez strony dokumentów znajdujących się w aktach sprawy i aktach ZUS oraz zeznań świadka R. B., obdarzonych wiarą jako logicznych, zgodnych i znajdujących oparcie w dowodach z dokumentów. Drobna nieścisłość w zeznaniach świadka dotycząca kwestii zmiany przez wnioskodawczynię kodu ubezpieczenia z (...) na (...) z inicjatywy ZUS, a nie z inicjatywy wnioskodawczyni, nie jest istotna wobec dokonania przez ubezpieczoną kilka dni później korekty ze wskazaniem kodu (...).

Powołując się na treść art. 6 ust. 1 pkt 5, art. 11 ust. 2 i art. 12 ust.1 i art. 13 pkt 4 oraz art. 18 ust. 8 ustawy i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Sąd Okręgowy wskazał na przesłanki obowiązkowego podlegania ubezpieczeniom społecznym przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, związany z tym obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i chorobowe oraz ich wysokość.

Wskazując na orzecznictwo Sądu Najwyższego Sąd Okręgowy podniósł, że ze stanowczego brzmienia art. 18a ust. 1 ustawy systemowej wynika, że dla ubezpieczonych będących osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność (art. 6 ust. 1 pkt 5) w okresie pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej, podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe zawsze stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 30 % kwoty minimalnego wynagrodzenia. Jednocześnie z przepisu tego nie wynika ograniczenie możliwości skorzystania przez ubezpieczonego z wyższej podstawy wymiaru składek. To od osoby prowadzącej działalność gospodarczą zależy, czy skorzysta z prawa do opłacania składek od minimalnej podstawy 30 %, czy też będzie je opłacać od zadeklarowanej wyższej podstawy, nieprzekraczającej jednak dla osób, które ubezpieczeniu chorobowemu podlegają dobrowolnie, miesięcznie 250 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 10 ustawy systemowej. Podstawę wymiaru składek stanowi bowiem zadeklarowana kwota, a ustawa określa tylko jej minimalny wymiar. Z mocy art. 20 ust. 1 ustawy systemowej, tak określona podstawa odnosi się również do ubezpieczenia chorobowego, normowanego przepisami ustawy zasiłkowej.

W ocenie Sądu Okręgowego organ rentowy nie był więc uprawniony do ingerowania w decyzję ubezpieczonej co do wyboru podstawy wymiaru, poprzez zmianę kodu, przypisanego do wybranej podstawy, przez co zaskarżona decyzja jako nieprawidłowa podlega zmianie.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy w Lublinie na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w wyroku.

Apelację od przedmiotowego orzeczenia wniósł organ rentowy zaskarżając wyrok w całości i zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 18a ust. 1, art.18 ust. 8 oraz art. 48b ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że istnieje możliwość wyboru minimalnej podstawy wymiaru składek obowiązującej z danego tytułu ubezpieczeń, a Zakład nie posiadał uprawnienia do sporządzenia korekty zgłoszenia;

- art. 49 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z Rozporządzeniem Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie określenia wzorów zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego, imiennych raportów miesięcznych i imiennych raportów miesięcznych korygujących, zgłoszeń płatnika składek, deklaracji rozliczeniowych i deklaracji rozliczeniowych korygujących, zgłoszeń danych o pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, raportów informacyjnych, oświadczeń o zamiarze przekazania raportów informacyjnych oraz innych dokumentów z dnia 20 grudnia 2018 r. (Dz.U. z 2018 r. poz. 2495) poprzez jego pominięcie i uznanie, iż można przyjąć dowolność używania kodu tytułu ubezpieczeń.

Wskazując na powyższe zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego za obie instancje według norm prawem przepisanych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się orzeczenia w tym zakresie.

W uzasadnieniu apelacji podniesiono, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia stanowiła kwota zadeklarowana przez wnioskodawczynię i mieszczącą się w granicach zakreślonych przez ustawę systemową. Warunkiem skutecznego dokonania korekt deklarowanych jest ich nieprawidłowość. Uprawnienie do korygowania deklarowanych danych nie może wynikać tylko z subiektywnego przekonania ubezpieczonej, że jej wcześniejsza deklaracja była dla niej niekorzystna. Zgodnie z art. 48b ust. 2 ustawy systemowej organ rentowy jest uprawniony do korygowania z urzędu błędu stwierdzonego w dokumentach rozliczeniowych. Powołane Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w z dnia 20 grudnia 2018 r. w załączniku nr 24 - Kody wykorzystywane przy wypełnianiu dokumentów, jednoznacznie wymienia, że dla osoby, której podstawa wymiaru składek jest uregulowana art. 18 a ustawy systemowej tj. osoby prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą, dla której podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota nie niższa niż 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia właściwy kod tytuł ubezpieczenia to (...). Zatem dokumenty ubezpieczeniowe przez pierwsze 24 miesiące prowadzenia działalności płatnik jest zobowiązany składać z kodem (...), jako właściwym dla osoby rozpoczynającej prowadzanie działalności.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja jako bezzasadna nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne, poczynione przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, czyniąc je stosownie do art. 387 § 2 ¹ k.p.c., podstawą własnego rozstrzygnięcia. Z tych względów zbędne jest ponowne ich przedstawianie.

W apelacji pozwanego organu emerytalnego przedstawione zostały zarzuty naruszenia prawa materialnego tj. - art. 18a ust. 1, 18 ust. 8 oraz art. 48b oraz 49 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.

Prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r., II CKN 60/97, Legalis nr 30872; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 1997 r., II CKN 188/97, LEX nr 1228728; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 1999 r., II CKN 525/98, LEX nr 1213499; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2000 r., II CKN 1061/98, LEX nr 749997; uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002 r., IV CKN 1547/00, LEX nr 78324 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2007 r., II CSK 273/07, LEX nr 621239).

Sąd Apelacyjny nie ma zastrzeżeń do dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych oraz poprzedzającej te ustalenia oceny dowodów w pełni odpowiadającą kryteriom określonym w art. 233 § 1 k.p.c.

W apelacji organ rentowy zarzucił naruszenie przepisu art. 18a ust. 1, 18 ust. 8 oraz art. 48b ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, że nie posiadał uprawnienia do sporządzenia korekty zgłoszenia, a ubezpieczona miała możliwość wyboru minimalnej podstawy wymiaru składek obowiązującej z danego tytułu ubezpieczeń.

Zarzuty te należy uznać za całkowicie bezzasadne.

Kwestię podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne osób prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą reguluje art. 18 ust. 8 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2020, poz.226, tekst jedn. ze zm.), zgodnie z którym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 i 5a, stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego przyjętego do ustalenia kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek, ogłoszonego w trybie art. 19 ust. 10 na dany rok kalendarzowy. Składka w nowej wysokości obowiązuje od dnia 1 stycznia do dnia 31 grudnia danego roku. Podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, w myśl art. 20 ust. 1 ustawy systemowej, określa zawsze podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenia rentowe z ograniczeniem wynikającym z art. 20 ust. 3 ustawy. Podstawa wymiaru składek na dobrowolne ubezpieczenie chorobowe nie może przekraczać miesięcznie 250 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w poprzednim kwartale.

Z brzmienia art. 18a ust. 1 ustawy wynika, że dla ubezpieczonych będących osobami prowadzącymi pozarolniczą działalność (art. 6 ust. 1 pkt 5) w okresie pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych zawsze stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 30 % kwoty minimalnego wynagrodzenia. Tak określona minimalna podstawa wymiaru, pozwalająca osobom rozpoczynającym działalność gospodarczą zmniejszyć ich obciążenia publiczno-prawne, jest więc z mocy prawa stosowana do tej kategorii przedsiębiorców. Nie ogranicza to jednak możliwości skorzystania z wyższej podstawy wymiaru składek. Od osoby prowadzącej działalność gospodarczą zależy, czy skorzysta z prawa do opłacania składek od minimalnej podstawy 30 %, czy też będzie je opłacać od zadeklarowanej wyższej podstawy (nieprzekraczającej jednak dla osób, które ubezpieczeniu chorobowemu podlegają dobrowolnie, miesięcznie 250 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 10 ustawy). Podstawę wymiaru składek stanowi bowiem zadeklarowana kwota, a ustawa określa tylko jej minimalny wymiar.

Podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne osób prowadzących pozarolniczą działalność została zatem określona inaczej niż w przypadku pozostałych kategorii ubezpieczonych, co do których podstawę tę odniesiono do przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych lub kwoty uposażenia, wynagrodzenia bądź innego rodzaju świadczenia. Łączy się to ze specyfiką działalności prowadzonej na własny rachunek i trudnościami przy ustalaniu przychodu z tej działalności. Z tych względów określenie wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne ustawodawca pozostawił osobom prowadzącym pozarolniczą działalność. W konsekwencji w przypadku tych ubezpieczonych obowiązek opłacania składek na ubezpieczenia społeczne i ich wysokość nie są powiązane z osiągniętym faktycznie przychodem, lecz wyłącznie z istnieniem tytułu ubezpieczenia i zadeklarowaną przez ubezpieczonego kwotą, niezależnie od tego, czy ubezpieczony osiąga przychody i w jakiej wysokości. Po stronie osoby prowadzącej pozarolniczą działalność istnieje uprawnienie do zadeklarowania w granicach zakreślonych ustawą dowolnej kwoty jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, a ingerencja w tę sferę jakiegokolwiek innego podmiotu jest niedopuszczalna, chyba że ma wyraźne umocowanie w przepisach. Przyjmując wartość minimalnej podstawy (art. 18 ust. 8 ustawy systemowej – 60 % prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego i art. 18a ust. 1 – 30 % kwoty minimalnego wynagrodzenia), ustawodawca ustalił gwarancję określonego pułapu świadczeń, których wysokość nie doprowadzi do konieczności ich dofinansowania. Podstawę wymiaru składek stanowi bowiem zadeklarowana kwota, natomiast ustawa określa tylko jej minimalny wymiar (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 27 marca 2019 r., II UK 561/17, Legalis nr 1894276; z dnia 21 czerwca 2016 r., I UK 247/15, LEX nr 2096713, z dnia 14 kwietnia 2016 r., III UK 136/15, Legalis nr 1460764, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 maja 2022 r. III AUa 413/21, LEX 3394482, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 grudnia 2017 r., III AUa 434/17, LEX nr 2448388, wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 13 czerwca 2015 r., III AUa 892/14, Legalis nr 1179930).

Sąd Apelacyjny analizując wskazane regulacje prawne oraz stanowisko Sądu Najwyższego i sądów powszechnych uznał, że w niniejszej sprawie ubezpieczona miała prawo określić podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne na podstawie art. 18 ust. 8 ustawy. Organ rentowy w sposób nieuprawniony dokonał zmian na koncie ubezpieczeniowym wnioskodawczyni z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej poprzez przyjęcie – jako kodu ubezpieczenia dla całego spornego okresu kodu (...) i bezpodstawnie uznał, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa jednak niż 30 % minimalnego wynagrodzenia. Korzystanie przez ubezpieczoną z preferencyjnych warunków ubezpieczenia jest jej przywilejem, a nie obowiązkiem i nie musi trwać ono w sposób ciągły przez okres pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych od dnia rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej wbrew jej woli.

Nie leży bowiem w gestii organu rentowego podejmowanie za płatnika decyzji co do wysokości deklarowanej podstawy wymiaru składek, jeśli podstawa ta odpowiada obowiązującym przepisom. Tylko w sytuacji, gdy w przedłożonych przez płatnika dokumentach zgłoszeniowych i rozliczeniowych zachodzi rozbieżność w faktycznie zadeklarowanej, a wynikającej ze wskazanego kodu ubezpieczenia podstawy wymiaru składek, organ rentowy kierując się wynikającymi z art. 8 k.p.a. i art. 9 k.p.a. w związku z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkami, powinien wyjaśnić przyczynę tych rozbieżności i udzielić płatnikowi stosownych pouczeń. W kwestii deklarowania podstawy wymiaru składek organ rentowy nie może działać wbrew woli płatnika, ale powinien te wolę właściwie zinterpretować i wyjaśnić wątpliwości w tym zakresie, spowodowane niekorespondującymi ze sobą danymi zamieszczonymi przez płatnika w dokumentach zgłoszeniowych i rozliczeniowych. Zgodnie ze złożonymi przez ubezpieczoną w dniu 19 maja 2019 r. dokumentami, w których wnosiła o zastosowanie kodu ubezpieczenia (...).

Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że organ rentowy nie był uprawniony do ingerowania w decyzję ubezpieczonej co do wyboru podstawy wymiaru, poprzez zmianę kodu, przypisanego do wybranej podstawy.

Zarzuty podnoszone przez apelanta okazały się więc chybione.

W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd Okręgowy wydał trafny i odpowiadający prawu wyrok.

Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w wyroku.

AS