Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 sierpnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Ciechanowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Lidia Kopczyńska
Protokolant:	stażysta Aleksandra Czaplicka

po rozpoznaniu w dniu 3 sierpnia 2016 r. w Ciechanowie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w Z.

przeciwko S. J.

o zapłatę

orzeka:

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 414/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu Rejonowego dla Warszawy Woli w Warszawie w dniu 4 sierpnia 2009 r., skierowanym przeciwko S. J., strona powodowa (...) S.A. z siedzibą w Z., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego K. P., wnosiła o zasądzenie na jej rzecz kwoty 1414,28 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także o obciążanie pozwanego kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, że na podstawie cesji wierzytelności przejęła od spółki (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie prawo do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu nie uiszczonych przez niego należności za korzystanie z usług telekomunikacyjnych świadczonych przez (...) sp. z (...). na podstawie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód nabył wierzytelność wobec pozwanego na podstawie umowy o przelew. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się: należności ustalone na podstawie faktur wystawionych przez wierzyciela pierwotnego oraz naliczonych na dzień 31 lipca 2009 r. odsetek, od których powód wnosi o zasądzenie dalszych odsetek na podstawie art. 482§1 k.c. Do pozwu powód dołączył umowę cesji oraz zestaw płatności, jednakże bez faktur, na które w pozwie się powołał. Powód wskazał, że dochodzone przez niego roszczenie ma swe źródło w zawartej przez S. J. z jego poprzednikiem prawnym umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Powód podniósł, że pozwany nie wywiązał się z zobowiązania polegającego na zapłacie za korzystanie z usług telekomunikacyjnych, za które pierwotny wierzyciel wystawił przeciwko niemu notę odsetkową, jak też nie wykonał zobowiązania niepieniężnego wynikającego z treści umowy, za które pierwotny wierzyciel wystawił przeciwko niemu notę obciążeniową. Mimo wezwania do zapłaty, należność do dnia wniesienia pozwu nie została uiszczona przez pozwanego. Niniejsza sprawia została zarejestrowana pod sygn. akt I Nc 6747/09.

W dniu 11 sierpnia 2009 r. referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Woli w Warszawie uwzględnił w całości żądanie pozwu i wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym (nakaz zapłaty – k. 27 akt).

W/w nakaz zapłaty został dwukrotnie prawidłowo awizowany na adres pozwanego, wskazany przez (...) S.A. z siedzibą w Z. w treści pozwu i uznany za skutecznie doręczony w dniu 29 września 2009 r. (koperta – k. 29 akt).

Pozwany S. J. wniósł w dniu 27 lipca 2015 r. (data nadania w placówce pocztowej) sprzeciw od nakazu zapłaty, w którym wnosił o uznanie, że nakaz nie został mu dotychczas prawidłowo doręczony, a tym samym nie jest prawomocny i nie może stanowić podstawy do prowadzenia egzekucji. W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, iż pod wskazanym w pozwie adresie nie przebywał, gdyż od 7 lutego 2007 do 2 marca 2013 r. był pozbawiony wolności. Do sprzeciwu dołączył zaświadczenie wydane przez Zakład Karny we W..

Odnosząc się merytorycznie do roszczenia pozwany podniósł w sprzeciwie, że powód nie udowodnił istnienia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, która miała łączyć pozwanego z wierzycielem pierwotnym oraz nie złożył dowodów świadczących o istnieniu zobowiązań finansowych, na które powołał się w pozwie. Ponadto pozwany wskazał, iż wobec nie złożenia przez powoda faktur, które miały obciążać pozwanego, nie może on zająć merytorycznego stanowiska czy dług jest prawidłowo naliczony oraz czy nie jest przedawniony (sprzeciw k.33-34, 46-51 akt, zaświadczenie k. 35, 52 akt).

Postanowieniem z dnia 7 września 2015 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy –Woli w Warszawie uchylił postanowienie z dnia 24 lutego 2010 r. o nadaniu klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty z dnia 11 sierpnia 2009 r. i zarządzeniem z dnia 7 września 2015 r. skierował sprawę do rozpoznania w trybie zwykłym uznając, że sprzeciw został wniesiony w terminie (postanowienie – k. 59-60 akt, zarządzenie k. 58 akt).

Postanowieniem z dnia 23 lutego 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie uznał się niewłaściwym i sprawę przekazał do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Ciechanowie (postanowienie – k. 88 akt).

W piśmie z dnia 15 czerwca 2016 r., stanowiącym odpowiedź na sprzeciw od nakazu zapłaty, powód wskazał na bezzasadność podniesionego przez pozwanego zarzutu nieistnienia i nieudowodnienia roszczenia oraz wskazał, iż okoliczności przedstawione przez niego w żadnym stopniu nie wpływają na zasadność dochodzonej wierzytelności. Zdaniem powoda powołanie jako dowodów - umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zwartych przez pozwanego z poprzednim wierzycielem, regulaminu promocji w ramach którego została zawarta powyższa umowa, faktur VAT z których wnika dochodzone roszczenie oraz regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych przez poprzedniego wierzyciela pozwanego są wystarczające do udowodnienia powództwa w niniejszej sprawie. Do pisma została dołączona kserokopia umowy i regulamin, jednakże nie zostały złożone faktury, które stanowiły podstawę wyliczenia należności dochodzonej pozwem (odpowiedź na sprzeciw z załącznikami – k. 96-98 akt).

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 maja 2006 r. S. J. zawarł z (...) sp. z (...). umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez 24 miesiące (dowód: kserokopia umowy k. 71-72 akt).

W dniu 20 sierpnia 2007 r. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie zawarła z (...) S.A. z siedzibą w Z. umowę przelewu wierzytelności. Wierzytelność obejmowała 4 faktury: nr (...) na kwotę 106,66 zł z terminem płatności 7 czerwca 2006 r., nr (...) na kwotę 50 zł z terminem płatności 8 lipca 2006 r., nr (...) na kwotę 50 zł z terminem płatności 7 sierpnia 2006 r., nr (...) na kwotę 848 zł z terminem płatności 1 października 2006 r. (dowód: KRS powoda – k. 12-14 akt, kserokopia umowy przelewu wierzytelności – k. 15-17 akt).

Powód wyliczył odsetki za okres od dnia wymagalności roszczenia do dnia 31 lipca 2009 r. na łączną kwotę 359,62 zł. Strona powodowa skierowała do pozwanego zawiadomienie datowane na dzień 3 czerwca 2009 r. o dokonanym przelewie wierzytelności w wysokości 1395,50 zł wraz z prawem do naliczania odsetek, ze wskazaniem aktualnego nr konta na który należy uiścić wymagalną należność (dowód: wyliczenie odsetek k. 24 akt, zawiadomienie o cesji wierzytelności – k. 18 akt).

Pismem datowanym na dzień 3 czerwca 2009 r. powód wezwał poznanego do uiszczenia długu opiewającego na łączną kwotę 1395,50 zł, z czego 1054,66 zł z tytułu nieuiszczonych faktur VAT, 340,84 z tytułu odsetek za zwłokę w terminie 5 dni od daty jego otrzymania pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego (dowód: wezwanie do zapłaty – k. 19-20 akt).

Należność dochodzona pozwem nie została zapłacona przez pozwanego (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a w szczególności: KRS powoda k. 12-14 akt, kserokopii: umowy przelewu wierzytelności z załącznikami do porozumienia k. 15-17 akt, zawiadomienia o cesji wierzytelności k. 18 akt, wezwania do zapłaty k. 19-20 akt, wyliczenia odsetek k. 24 akt, zaświadczenia z Zakładu Karnego k. 35 akt i umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 71 akt.

Sąd dał wiarę złożonym dokumentom, gdyż ich prawdziwość nie była kwestionowana przez pozwanego. Jednakże złożone przez powoda dowody nie były wystarczające dla uznania roszczenia powoda za zasadne.

Sąd zważył, co następuje:

Po rozpatrzeniu wszystkich okoliczności sprawy oraz po analizie materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Sąd uznał, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2). W myśl art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie . Z wierzytelnością po przelewie pozostają zatem związane wszystkie zarzuty dłużnika, które mogły być ponoszone w stosunku do poprzedniego wierzyciela. Wskazuje się na 3 rodzaje zarzutów: te, które przysługiwały dłużnikowi w stosunku do cedenta, zarzuty osobiste dłużnika oraz zarzuty dotyczące samej umowy cesji (nie będące zarzutami ani osobistymi, ani służącymi w stosunku do cedenta) W myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jeżeli chodzi o rozkład ciężaru dowodu, to powód powinien udowodnić fakty pozytywne, które stanowią podstawę jego powództwa, tj. okoliczności prawo tworzące, a pozwany, jeżeli faktów tych nie przyznaje, ma obowiązek udowodnienia okoliczności niweczących prawo powoda. W niniejszej sprawie powód swoje roszczenie wywodził z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych która została zawarta przez pozwanego z jego pierwotnym wierzycielem – (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zaś on stał się nabywcą wierzytelności w drodze umowy cesji. Odnosząc się do twierdzeń powoda pozwany podniósł istotny zarzut merytoryczny nieudowodnienia roszczenia - brak wykazania dokumentami istnienia wierzytelności, a jedynie wykazanie faktu jego nabycia. Dla wykazania swojego żądania strona powodowa dołączyła do pozwu jedynie umowę przelewu wierzytelności, załącznik do porozumienia zawartego między powodem a pierwotnym wierzycielem pozwanego oraz umowę zawartą przez pozwanego z wierzycielem pierwotnym o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez 24 miesiące od zawarcia umowy. Te dokumenty miały stanowić dowód na poparcie wszystkich twierdzeń powoda, jakie zawarł w pozwie.

Powód pozostawał jednak w błędnym przekonaniu, że powyższe dokumenty mogą stanowić samodzielną podstawę do dochodzenia niniejszego roszczenia. Sąd bowiem uznał, że strona powodowa nie udźwignęła ciężaru udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Podkreślić przy tym należy, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2001 r., sygn. akt I PKN 660/00). Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przed wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądanie. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wykazujące istnienie prawa. Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności Sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzenia w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też Sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (wyrok Sądu najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., sygn. akt I CKU 45/96) Dopuszczenie dowodu z urzędu jest co do zasady prawem, a nie obowiązkiem Sądu. W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez stronę nie daje podstaw do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przedłożonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Wobec powyższego i w myśl art. 232 k.p.c. to strona powodowa była obowiązana wykazać dowody na stwierdzenia faktu wykonania usług telekomunikacyjnych na rzecz pozwanego i istnienia długu, powinna liczyć się z negatywnymi konsekwencjami nieudowodnienia w postaci oddalenia powództwa. Strona powodowa powołała się na dowody w postaci umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, regulaminu promocji w ramach którego została zawarta powyższa umowa. Jednakże nie złożyła faktur VAT, które miały być wystawione przez poprzedniego wierzyciela. Mimo zobowiązania przez Sąd do ich złożenia do dnia posiedzenia, w którym zamknięto rozprawę dokumenty te nie zostały przedłożone. Tym samym strona powodowa nie wykazała źródła zobowiązania do zapłaty kwoty dochodzonej pozwem.

Przypuszczać należy, iż są to należności za świadczenie usług telekomunikacyjnych i noty za nie wywiązanie się z nałożonego zobowiązania w terminie, lecz strona powodowa nie wykazała w żaden sposób, że zaistniały przesłanki do ich naliczenia i w jakiej wysokości. Jednocześnie strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów na wykonanie wskazanych w pozwie usług na rzecz pozwanego.

Nie dołączono faktur, o których mowa w załączniku do porozumienia, nie przedstawiono bilingów rozmów telefonicznych, z których wynikałoby, że istotnie powód dokonywał połączeń telefonicznych. Zaznaczyć przy tym trzeba, że faktura jest dokumentem księgowym, rozliczeniowym, stwierdzającym dokonanie danej operacji gospodarczej. Wystawienie faktury, następnie przez kontrahenta, zaksięgowanie bez żadnych korekt i zastrzeżeń daje postawę do domniemania, że dokonywane w ewidencji księgowej zapisy są odzwierciedleniem rzeczywistego stanu, zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zafakturowanej operacji gospodarczej. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 24 października 2002 r., w sprawie o sygn. akt I ACa 219/02).

Samo wystawienie faktury nie stanowi dowodu zrealizowania świadczenia, a w okolicznościach niniejszej sprawy należy podkreślić, że brak jest dowodów, by pozwany przyjął którąkolwiek z opisanych w pozwie faktur. Faktura powinna odzwierciedlać rzeczywisty przebieg procesów gospodarczych, lecz przepis art. 19 a) ustawy o podatku od towarów i usług nie daje podstaw do konstruowania domniemania prawdziwości faktury. Faktura nie ma również waloru dokumentu urzędowego (z uzasadnienia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2002 r., sygn. akt III RN 41/01) Dlatego też sam wykaz faktur widniejących w treści załącznika do porozumienia oraz okoliczności dokonanej cesji wierzytelności nie stanowią wystarczających – w przeświadczeniu Sądu – dowodów na rzeczywiste wykonywanie świadczeń, uzasadniających zasądzenie na rzecz strony powodowej kwoty stanowiącej zapłatę za ich spełnienie. Stąd też powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Powód przegrał proces w całości. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art 98 §1 i §2 k.p.c. strona przegrywająca zobowiązana jest do zwrotu kosztów procesu, na które wchodzą tylko koszty poniesione przez powoda. Na koszty składają się: opłata sądowa, koszty zastępstwa procesowego - wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 180,00 zł, ustalone zgodnie z §6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu oraz 17,00 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku.

(...)