Treść orzeczenia I C 597/23 - Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

I C 597/23 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Sieradzu z 2025-09-05

Sygnatura akt I C 597/23

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2025 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu – Wydział I Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: sędzia Dagmara Kos

Protokolant: Justyna Łużyńska

po rozpoznaniu w dniu 22 sierpnia 2025 roku w Sieradzu na rozprawie

sprawy z powództwa A. F.

przeciwko E. F.

o zapłatę

1. oddala powództwo,

2. zasądza od powoda A. F. na rzecz pozwanej E. F. kwotę 5.417,00 (pięć tysięcy czterysta siedemnaście) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 597/23

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 listopada 2023 r. powód A. F. wniósł o zasądzenie na jego rzecz nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym od pozwanej E. F. kwoty 182.320,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 136.320,00 zł od dnia 29 marca 2022 r. do dnia zapłaty i od kwoty 46.000,00 zł od dnia 30 października 2023 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Natomiast w przypadku wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i wniesienia od niego sprzeciwu przez pozwaną albo stwierdzenia braku podstaw do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym wnosił o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kwoty 182.320,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od kwoty 136.320,00 zł od dnia 29 marca 2022 r. do dnia zapłaty i od kwoty 46.000,00 zł od dnia 30 października 2023 r. do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych i uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

(pozew- k.3-8)

Zarządzeniem z dnia 6 grudnia 2023 r. stwierdzono brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i skierowano sprawę do rozpoznania w postępowaniu zwyczajnym.

(zarządzenie- k.26)

W odpowiedzi na pozew pozwana wnosiła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z odsetkami w wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego oraz kwoty 17,00 zł opłaty od pełnomocnictwa.

(odpowiedź na pozew- k.36-40)

Na rozprawie w dniu 21 lutego 2025 r. pełnomocnik powoda popierał powództwo a pełnomocnik pozwanej wnosił o oddalenie powództwa.

(protokół rozprawy z dnia 21 lutego 2025 r. na płycie CD 00:01:47 – 00:02:13- koperta k.130)

Na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2025 r. pełnomocnik powoda popierał powództwo a pełnomocnik pozwanej wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

(protokół rozprawy z dnia 22 sierpnia 2025 r. na płycie CD 00:04:16 – 02:09:41- koperta k.130)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód A. F. i pozwana E. F. do 18 czerwca 2021 r. pozostawali w związku małżeńskim.

(bezsporne, zeznania powodów: A. F.- protokół rozprawy z dnia 22 sierpnia 2025 r. na płycie CD 01:30:34 – 01:40:42 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 21 lutego 2025 r. na płycie CD 00:02:13 – 00:37:26- koperta k.130, E. F.- protokół rozprawy z dnia 22 sierpnia 2025 r. na płycie CD 01:40:42 – 01:53:00 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 21 lutego 2025 r. na płycie CD 00:37:26 – 01:11:34- koperta k.130, kserokopia wyroku- k.12)

W dniu 29 grudnia 2015 r. powód i pozwana zawarli umowę, na mocy której ustanowili z tym dniem w swoim małżeństwie rozdzielność majątkową.

Zarówno powód jak i pozwana w 2020 r. utrzymywali się z prowadzenia działalności gospodarczych. Powód prowadził wówczas zakład ogrodniczy a pozwana centrum kosmetologii estetycznej. Gdy zaczęła się pandemia i zakłady kosmetyczne zostały zamknięte, pozwana pomagała powodowi w jego gospodarstwie ogrodniczym. W tym czasie nie osiągała ona dochodów z działalności gospodarczej a musiała spłacać leasing zaciągnięty w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.

( zeznania powodów: A. F.- protokół rozprawy z dnia 22 sierpnia 2025 r. na płycie CD 01:30:34 – 01:40:42 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 21 lutego 2025 r. na płycie CD 00:02:13 – 00:37:26- koperta k.130, E. F.- protokół rozprawy z dnia 22 sierpnia 2025 r. na płycie CD 01:40:42 – 01:53:00 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 21 lutego 2025 r. na płycie CD 00:37:26 – 01:11:34- koperta k.130)

W lipcu 2020 r., gdy relacje stron były pozytywne, strony postanowiły, że pozwana zmieni samochód i kupi samochód V.. Ponieważ pozwana nie miała środków finansowych na zakup nowego samochodu, powód w dniu 7 lipca 2020 r. przelał na jej konto kwotę 136.320,00 zł wpisując w tytule przelewu „przelew środków”. W czasie gdy dokonywał on tego przelewu, strony nie umawiały się, że przekazaną pozwanej tym przelewem kwotę będzie ona musiała mu zwrócić.

( zeznania powodów: częściowo A. F.- protokół rozprawy z dnia 22 sierpnia 2025 r. na płycie CD 01:30:34 – 01:40:42 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 21 lutego 2025 r. na płycie CD 00:02:13 – 00:37:26- koperta k.130, E. F.- protokół rozprawy z dnia 22 sierpnia 2025 r. na płycie CD 01:40:42 – 01:53:00 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 21 lutego 2025 r. na płycie CD 00:37:26 – 01:11:34- koperta k.130, wydruk potwierdzenia wykonania operacji- k.15)

W dniu 8 lipca 2020 r. pozwana wypełniła druk zgłoszenia o nabyciu na podstawie umowy darowizny własności rzeczy lub praw majątkowych w postaci środków pieniężnych w kwocie 136.320,00 zł. Druk ten złożyła ona w Urzędzie Skarbowym w W. w dniu 4 stycznia 2021 r.

(kserokopia zgłoszenia- k.43-46, koperta k.121, informacja Urzędu Skarbowego w W.- k.120)

Po otrzymaniu od powoda kwoty 136.320,00 zł pozwana kupiła samochód V. po czym głównie ona z niego korzystała. Zdarzało się też, że samochodem tym podróżowała cała rodzina stron.

Pozwana nie zwracała powodowi żadnej kwoty z przekazanych jej 136.320,00 zł. Po przekazaniu jej tej kwoty nie wpłacała też ona żadnych kwot na poczet spłaty kredytu obrotowego, jaki od 2014 r. zaciągnięty miał powód.

(zeznania powódki E. F.- protokół rozprawy z dnia 22 sierpnia 2025 r. na płycie CD 01:40:42 – 01:53:00 w zw. z protokołem rozprawy z dnia 21 lutego 2025 r. na płycie CD 00:37:26 – 01:11:34- koperta k.130)

W listopadzie 2020 r. relacje stron nadal były dobre. W dniu 26 listopada 2020 r. powód przelał na konto pozwanej na jej prośbę kwotę 42.000,00 zł wpisując w tytule przelewu „przelew środków”. Przed przekazaniem jej tej kwoty nie ustalał on z pozwaną, że będzie ona musiała mu tę kwotę zwrócić i pozwana potraktowała ją jako darowiznę.

W dniu 26 listopada 2020 r. pozwana wypełniła druk zgłoszenia o nabyciu na podstawie umowy darowizny własności rzeczy lub praw majątkowych w postaci środków pieniężnych w kwocie 42.000,00 zł. Druk ten złożyła ona w Urzędzie Skarbowym w W. w dniu 10 lutego 2021 r.

(kserokopia zgłoszenia- koperta k.121, informacja Urzędu Skarbowego w W.- k.120)

W dniu 30 listopada 2020 r. powód przelał na konto pozwanej kwotę 4.000,00 zł wpisując w tytule przelewu „przelew”.

(wydruk potwierdzenia wykonania operacji- k.17)

Wyrokiem z dnia 10 czerwca 2021 r. wydanym w sprawie sygn. akt I 1 C 164/21 Sąd Okręgowy w Sieradzu rozwiązał małżeństwo stron przez rozwód.

W piśmie z dnia 7 lutego 2022 r. skierowanym do pozwanej pełnomocnik powoda złożył oświadczenie o wypowiedzeniu jej umowy pożyczki z dnia 7 lipca 2020 r. kwoty 136.320,00 zł udzielonej na poczet zakupu samochodu V. przelanej na rachunek pozwanej i wezwał ją do niezwłocznego zwrotu na rzecz powoda kwoty 136.320,00 zł płatnej w ostatecznym i bezwarunkowym terminie 7 dni liczonych od dnia otrzymania wezwania. W tym samym piśmie – w jego uzasadnieniu – pełnomocnik powoda zakreślił pozwanej termin do spełnienia świadczenia na 3 dni od daty otrzymania pisma. W odpowiedzi na to pismo pełnomocnik pozwanej poinformował pełnomocnika powoda, że pozwana nie uczyni zadość wezwaniu do zapłaty i wskazał, że kwota 136.320,00 zł została pozwanej przekazana przez powoda nie na podstawie umowy pożyczki a na podstawie umowy darowizny. Poinformował go też, że darowizna uczyniona przez powoda na rzecz pozwanej została zgłoszona do urzędu skarbowego. Do pisma tego załączona została między innymi deklaracja SD-Z2. Pismo pełnomocnika pozwanej doręczone zostało pełnomocnikowi powoda w dniu 28 lutego 2022 r.

(bezsporne, kserokopie pism- k.18-19, k.47, wydruk rejestru przesyłek- k.49)

W sierpniu 2022 r. powód napisał do pozwanej list, w którym wychwalał jej przymioty i nie poruszał kwestii przekazanych jej pieniędzy i nie wywiązania się przez nią z obowiązku ich zwrotu.

W piśmie z dnia 9 października 2023 r. skierowanym do pozwanej pełnomocnik powoda wezwał pozwaną do zwrotu powodowi kwoty 182.320,00 zł, na którą to kwotę złożyły się kwota 136.320,00 zł przelana na konto pozwanej tytułem pożyczki na zakup samochodu V. wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 8 lutego 2022 r. i kwota 46.000,00 zł przelana na konto pozwanej wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia następującego po upływie zakreślonego terminu do zapłaty należności do dnia zapłaty. Jednocześnie poinformował pozwaną, iż zapłata wskazanych w piśmie kwot winna nastąpić w terminie 7 dni od otrzymania tego wezwania do zapłaty. Wezwanie to zostało doręczone pozwanej w dniu 20 października 2023 r.

(bezsporne, kserokopia wezwania- k.20-21, wydruk śledzenia przesyłki- k.22-23)

W dniu 6 maja 2024 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w S. wydał pozwanej zaświadczenia, że podatek od spadków i darowizn od zgłoszonej kwoty darowizny 136.320,00 zł i od zgłoszonej kwoty darowizny 42.000,00 zł nie należy się.

(kserokopie zaświadczeń- k.50-55)

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda w tej części, w której podawał on, że pozwana w lipcu 2020 r. chciała zmienić samochód i w związku z tym ubiegała się o kredyt, którego nie otrzymała. Biorąc pod uwagę fakt, iż w tym czasie panowała pandemia a działalność gospodarcza prowadzona przez pozwaną nie przynosiła zysków z racji obostrzeń covidowych i panowała niepewność co do losów branży beauty trudno uznać, by pozwana chciała w tym czasie zaciągnąć wysokie zobowiązanie finansowe nie mając pewności czy będzie je miała z czego spłacić. Nie mogło przy tym umknąć uwadze Sądu, iż pozwana, co wynika ze zgodnych zeznań i jej i powoda, była już w tym czasie obciążona ratami leasingowymi. W tej sytuacji Sąd doszedł do przekonania, że wiarę dać należy zeznaniom pozwanej, iż to powód chciał, by zmieniła ona samochód i kupiła samochód lepszy niż miała. Zeznania pozwanej w tej części potwierdzają zeznania świadka C. B., z których wprost wynika, że powód był zaangażowany w proces nabycia nowego samochodu przez pozwaną, gdyż to on pozyskał wiedzę o ofercie sprzedaży samochodu V., jaki nabyła pozwana.

Sąd nie dał też wiary zeznaniom powoda w tej części, w której podawał on, iż umówił się z pozwaną, że przelaną pozwanej kwotę 136.320,00 zł miała mu ona spłacać wpłacając co miesiąc za niego ratę kredytu, jaki wówczas zaciągnął oraz, że pozwana spłaciła cztery raty zaciągniętego przez niego kredytu w kwocie 16.800,00 zł. Jego zeznania w tym zakresie były bowiem całkowicie gołosłowne. Pozwany nie tylko nie przedstawił żadnych dowodów na przekazanie mu przez pozwaną kwoty 16.800,00 zł ale też żądając w przedmiotowej sprawie zwrotu pożyczki nie uwzględnił tej kwoty, bo żądał zwrotu całej wpłaconej pozwanej kwoty 136.320,00 zł. Nie można też nie zauważyć, że w wątpliwość poddaje wiarygodność zeznań powoda fakt, iż skoro, jak twierdził, pozwana po 4 miesiącach od przekazania jej kwoty 136.320,00 zł przestała wywiązywać się z obowiązku ratalnego jej zwrotu, upomniał się o zwrot tej kwoty dopiero po upływie ponad pół roku od rozwodu i to jeszcze w wypowiedzeniu umowy pożyczki, podczas gdy nie wynika z jego zeznań, by zawarta przez niego z pozwaną umowa pożyczki przewidywała możliwość jej wypowiedzenia. Poza tym skoro powód twierdził, iż pozwana miała spłacać kwotę 136.320,00 zł przez 3 lata, bo na tyle lat zaciągnął kredyt, z którego kwota ta pochodziła a w czasie, gdy złożył pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki, te 3 lata jeszcze nie minęły, to stwierdzić należy, że nawet przy przyjęciu jego wersji wydarzeń, nie wszystkie raty, jakie miałaby spłacać powódka, byłyby w tym czasie wymagalne i powód nie mógłby się o nie upominać. W tej sytuacji uznać należy, że twierdzenia powoda także co do warunków udzielonej pożyczki są wewnętrznie sprzeczne. Nie można też nie zauważyć, iż zeznania powoda składane w tej sprawie pozostają w sprzeczności z treścią złożonego przez niego protokołu rozprawy prowadzonej w sprawie o podział majątku wspólnego stron. W tamtej bowiem sprawie pozwany twierdził, iż raty kredytu, z którego pochodziła kwota 136.320,00 zł, spłacał sam, gdy tymczasem w przedmiotowej sprawie twierdził już, że 4 raty tego kredytu spłaciła pozwana. Dodatkowo zauważyć też należy, że wersję pozwanej, iż umowa, na podstawie której powód przekazał jej kwotę 136.320,00 zł była umowa darowizny potwierdza też pośrednio fakt, iż pozwany jako tytuł przelewu tej kwoty wpisał „przelew środków”. Zdaniem Sądu, gdyby powód, będący w końcu osobą prowadzącą działalność gospodarczą, która umie dbać o swoje interesy, oczekiwał zwrotu tej kwoty, z pewnością zadbałby o to, by sam tytuł przelewu wskazywał na podstawę jego wykonania. Jednocześnie nie mogło umknąć uwagi Sądu i to, że powód, który jako osoba prowadząca działalność gospodarczą z pewnością wiedział, iż przepływy środków pieniężnych należy zgłaszać w urzędzie skarbowym, nie zadbał o zgłoszenie przelewu kwoty 136.320,00 zł jako pożyczki. Jego twierdzenia, że o takim obowiązku nie wiedział uznane być musiały za nielogicznie i niezgodne z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie można też nie zauważyć, że powód, gdy otrzymał od pozwanej w lutym 2022 r. informację na piśmie, że zgłosiła do urzędu skarbowego otrzymaną od niego darowiznę w kwocie 136.320,00 zł w żaden sposób na tę informację nie zareagował. Wskazać przy tym należy, iż wersję pozwanej, iż powód przekazał jej darowiznę w kwocie 136.320,00 zł potwierdza fakt zgłoszenia przez nią tej darowizny do urzędu skarbowego. Zgłoszenia tego bowiem pozwana dokonała na długo przed tym, jak powód zaczął domagać się od niej zwrotu wskazanej kwoty a wiec zgłoszenie to nie miało z nim żadnego związku.

Sąd nie dał też wiary zeznaniom powoda w tej części, w której podawał on, że przelewów kwot 42.000,00 zł i 4.000,00 zł także dokonał pozwanej w wykonaniu umów pożyczki. Jego zeznaniom w tym zakresie przeczą bowiem nie tylko zeznania pozwanej, z których wynika, iż powód przelewając jej te kwoty nie uzgadniała nią, iż będzie je ona musiała zwrócić ale też zachowanie pozwanego, który w tytułach przelewów tych kwot nie wpisał, by podstawą ich dokonania były umowy pożyczki. Jak to już wyżej wskazano, gdyby przelewy te wykonane zostały na podstawie umów pożyczek, dla zabezpieczenia zwrotu pożyczonych kwot powód z pewnością wskazałby w tytułach przelewów faktyczną podstawę ich dokonania, której zresztą nie miałby powodu ukrywać. Wpisanie zaś w tytułach przelewów „przelew środków” czy „przelew”, jak to zrobił powód, wskazuje na to, iż powód nie oczekiwał zwrotu tych środków. Nie można też nie zauważyć, że powód, który twierdzi, że dokonał na rzecz pozwanej pożyczek kwot 42.000,00 zł i 4.000,00 zł nie zadbał o zgłoszenie ich do urzędu skarbowego. Tymczasem pozwana zgłosiła do urzędu skarbowego otrzymaną od powoda kwotę 42.000,00 zł jako darowiznę jeszcze zanim powód zaczął się domagać zwrotu tej kwoty, co świadczy o tym, że zgłosiła ją zgodnie z rzeczywistą podstawą przekazania jej tej kwoty. Sąd nie mógł też nie zwrócić uwagi na fakt, iż gdyby pozwana faktycznie miała zwrócić powodowi kwoty 42.000,00 zł i 4.000,00 zł do końca lutego 2021 r., jak to wynika z jego zeznań, to powód składając jej w dniu 7 lutego 2022 r. oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki na kwotę 136.320,00 zł z pewnością upominałby się też w tym czasie o zwrot kwot 42.000,00 zł i 4.000,00 zł czego jednak nie zrobił. Już sam ten fakt przeczy wiarygodności jego zeznań o pożyczeniu powódce kwot 42.000,00 zł i 4.000,00 zł a potwierdza wersję powódki co do tego, że powód przekazał jej te kwoty w wykonaniu umów darowizny.

Przy ustalaniu stanu faktycznego Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka Ż. F. w tym zakresie, w jakim dotyczyły one charakteru umów zawieranych przez strony. Oceniając zeznania tego świadka Sąd podchodzić musiał do niech z dużą ostrożnością, gdyż świadek, której powód sfinansował drogie studia zagraniczne, była zainteresowana korzystnym dla powoda wynikiem postępowania. Sąd nie mógł też pominąć, że świadek, która jako córka stron, deklarowała, że nie rozmawiała z żadną ze stron o przedmiotowej sprawie, to w sposób sprzeczny z tą deklaracją przyznała też, że dowiedziała się od powoda zapoznając się z ta sprawą o tym, że pozwana zgłosiła darowizny do urzędu skarbowego. Zdaniem Sądu okoliczność ta wskazuje na brak obiektywizmu świadka. W ocenie Sądu, gdyby świadek zachowywała się w tej sprawie neutralnie, mając wiadomości od ojca, że matka nie oddaje mu pożyczonych pieniędzy, z pewnością starałaby się wyjaśnić to z matką, czego świadek nie robiła. Sąd nie dał też wiary zeznaniom świadka Ż. F. w tej części, w której podawała ona, że pozwana chciała pożyczyć od powoda kwotę 140.000,00 zł na zakup samochodu. Choć jej zeznania w tym zakresie korespondowały z zeznaniami powoda, to jednak, jak to już wyżej wskazano były nielogiczne, gdy się zważy na fakt, iż w czasie tym panowała pandemia i pozwana, prowadząca zakład kosmetyczny, nie mogła przewidzieć, czy będzie ją stać na zwrot pożyczki. Nie można też nie zauważyć, iż świadek nie miała wiedzy, jakie ustalenia poczyniły strony, gdy powód otrzymał kredyt, gdyż twierdziła ona, że słyszała rozmowę stron prowadzoną przez nie przed uzyskaniem przez powoda kredytu. Jednocześnie Sąd nie mógł nie zauważyć, iż całkowicie niewiarygodne były twierdzenia świadka, że powód zostawił pozwanej w kuchni kartkę z żądaniem zwrotu pieniędzy, którą świadek widziała. Biorąc pod uwagę to, iż świadek od września 2020 r. nie mieszkała ze stronami, kartki tej widzieć nie mogła. Jeśli chodzi o przekazanie pozwanej przez powoda dalszych kwot to Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka Ż. F., iż kwoty te stanowiły pożyczki, gdyż wiedzę w tym temacie świadek czerpała wyłącznie od powoda, którego zeznaniom w tym zakresie Sąd nie dał wiary.

Jeśli chodzi o zeznania świadka M. K., to na wstępie zauważyć należy, iż świadek ten jest kolegą powoda a zatem do jego zeznań należało podchodzić z dużą ostrożnością. Jednocześnie zauważyć należy, iż choć świadek twierdził, iż słyszał rozmowę stron, w której pozwana prosiła powoda o pożyczkę i wiedział o dokonanym przez powoda przelewie na rzecz pozwanej, to jednak nie miał on wiedzy jaką ostatecznie strony zawarły umowę i w wykonaniu jakiej umowy dokonany został przez powoda przelew i na jaka kwotę. W tej sytuacji zeznania świadka nic do sprawy nie wniosły.

Jeśli chodzi o zeznania świadka C. B., do którego zeznań Sąd też musiał podchodzić z ostrożnością, gdyż jest on kolega powoda, to Sad także uznał, iż nic one do sprawy nie wniosły jeśli chodzi o ustalenie charakteru umowy zawieranej przez strony. Wszystkie informacje bowiem, jakie świadek posiadał na temat sposobu sfinansowania przez pozwaną zakupu samochodu V., posiadał on od powoda i nie był świadkiem uzgodnień obu stron co do zawieranej przez nie umowy dotyczącej środków pieniężnych na zakup tego samochodu.

Sąd podchodził także z ostrożnością do zeznań świadka A. Ł., gdyż ona z kolei jest koleżanką pozwanej. Sąd uznał przy tym, iż zeznania tego świadka także nic do sprawy nie wniosły, gdyż informacje, jakie świadek ta posiadała na temat umowy, na podstawie której powód przekazał pozwanej środki pieniężne na zakup samochodu V., pochodziły od pozwanej a świadek nie brała udziału przy uzgodnieniach stron co do umowy, jaka dotyczyła tych środków.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powód domagał się od pozwanej zasądzenia kwot, które, jak twierdził, przekazał jej w wykonaniu trzech umów pożyczek zawartych przez strony.

Zgodnie z art. 720 § 1 kc przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, iż kwoty 136.320,00 zł, 42.000,00 zł i 4.000,00 zł, jakie pozwany przekazał powódce, nie były jej przekazane na podstawie umów pożyczki a na podstawie umów darowizny.

Ponieważ zatem powód nie udowodnił dochodzonego w sprawie roszczenia, powództwo jako niezasadne Sąd oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 kpc kierując się zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 5.417,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na którą złożyły się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanej w kwocie 5.400,00 zł ustalone stosownie do treści § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jedn. Dz.U. z 2023 r., poz. 1964 ze zm.) i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł.

Dodano: 10 października 2025, Opublikował(a): Iwona Bartel
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Sieradzu
Osoba, która wytworzyła informację: sędzia Dagmara Kos
Data wytworzenia informacji: 5 września 2025