Portal Orzeczeń Sądów Powszechnych

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Tomasz Choczaj

Protokolant: sekr. sąd. Patrycja Tokarek

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2016 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa R. M.

przeciwko (...) Bank (...) S.A. z siedzibą
w W.

o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności

1.  pozbawia wykonalności tytuł wykonawczy jakim jest bankowy tytuł egzekucyjny o nr (...) wystawiony w dniu 20 marca 2013 roku przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą
w W. przeciwko R. M. i M. H., zaopatrzony w klauzulę wykonalności na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi z dnia 05 kwietnia 2013 roku wydanego w sprawie o sygn. akt II 1 Co 2659/13 w stosunku
do powoda R. M. - w całości,

2.  zasądza od pozwanej (...) Bank (...) S.A.
z siedzibą w W. na rzecz powoda R. M. kwotę 7 217,00 zł (siedem tysięcy dwieście siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,

3.  nakazuje pobrać od pozwanej (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 38 657,44 zł (trzydzieści osiem tysięcy sześćset pięćdziesiąt siedem złotych 44/100) tytułem brakujących kosztów procesu.

Sygn. akt I C 187/15

UZASADNIENIE

R. M. wniósł o pozbawienie wykonalności tytułu wykonawczego jakim jest bankowy tytuł egzekucyjny o nr (...) wystawiony w dniu 20 marca 2013 roku przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. przeciwko R. M. i M. H. , zaopatrzony w klauzulę wykonalności na mocy postanowienia Sądu Rejonowego dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi z dnia 05 kwietnia 2013 roku wydanego w sprawie o sygn. akt II 1 Co 2659/13 - w całości oraz o zasądzenie od pozwanej na swoją rzecz kosztów procesu.

Powód zakwestionował wyliczenie wysokości kwoty głównej i kwoty odsetek, skuteczność wypowiedzenia umowy kredytu, podniósł szereg zarzutów, w tym zarzut abuzywności zapisów umownych.

Pozwana nie uznała powództwa, wnosząc o jego oddalenie i o zasądzenie
od powoda na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu.

W odpowiedzi na pozew pozwana wskazała, że wyliczenie należności zawarte w bankowym tytule egzekucyjnym jest poprawne, umowa została zawarta zgodnie z prawem, zatem jest ważna, nie zawiera klauzul abuzywnym, tym bardziej, że powód miał możliwość spłaty zobowiązania we frankach szwajcarskich. Ponadto dodała, że wypowiedzenie jest skuteczne i uzasadnione.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód prowadził działalność gospodarczą od 2004 roku, zajmował się handlem materiałami budowalnymi. Razem z M. H. , z która pozostawał w nieformalnym związku, postanowili wybudować dom i na ten cel zaciągnąć kredyt hipoteczny. Szukali ofert w wielu bankach, ostatecznie zdecydowali się na (...) Bank (...) S.A.
w W., który ich zdaniem był stabilnym i sprawdzonym bankiem.
W związku z tym udali się do jednego z jego oddziałów, gdzie przedstawiono im dwie oferty: kredyt złotówkowy i kredyt denominowany do kursu franka szwajcarskiego. W banku zostali zapoznani z warunkami umowy, ale nie mieli wpływu na ich zmianę. Ponadto zostali zapoznania z ryzykiem kursowym.
W związku z tym, że kredyt „złotówkowy” był droższy, powód złożył wniosek
o udzielenie kredytu w walucie wymienialnej, (dowód: zeznania powoda - k. 679 verte - 680 i nagranie z dnia 14 listopada 2016 roku - płyta - k. 686, minuta
od 00:07:04 do 00:29:51, w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 498 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:04:16
do 00:23:55; zeznania świadka M. H. - k. 550 verte i nagranie
z dnia 07 marca 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:10:41 do 00:34:31; wniosek o udzielenie kredytu - k. 215 - 218; informacja o ryzyku kursowym - k. 219 - 220 verte) .

W dniu 04 grudnia 2007 roku powód i pozwana zawarli umowę kredytu mieszkaniowego hipotecznego (...) o nr (...) (spłacanego w ratach annuitetowych , udzielonego w walucie wymienialnej). Kredyt został zaciągnięty na wybudowanie domu jednorodzinnego
w miejscowości F., gmina L. oraz na sfinansowanie kosztów grupowego ubezpieczenia na życie na wypadek utraty stałego źródła dochodu wskutek utraty pracy, (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

Zgodnie z umową pozwana zobowiązała się postawić do dyspozycji powoda kwotę 211 210,89 franków szwajcarskich. Wypłata kredytu miała nastąpić w transzach w walucie polskiej, przy czym pierwsza transza
po potrąceniu kwoty 2 916,13 CHF z przeznaczeniem na uregulowanie ubezpieczenia od ryzyka utraty stałego źródła dochodu wskutek utraty pracy. Ostatecznie kredyt został wypłacony w trzech transzach: w dniu 07 grudnia 2007 roku w kwocie 141 359,57 zł, w dniu 05 marca 2008 roku w kwocie 175 352,00 zł i w dniu 27 sierpnia 2008 roku w kwocie 121 859,97 zł (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24; pismo - k. 32) .

W części III umowy w § 6 ust. 1 umowy postanowiono, iż pozwana pobiera odsetki od kredytu w walucie kredytu według zmiennej stopy procentowej, w stosunku rocznym, której wysokość jest ustalana w dniu rozpoczynającym pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, jako suma stawki referencyjnej i stałej marży. Umowa wskazywała, że pierwszy okres obowiązywania stawki referencyjnej może być krótszy i rozpoczyna się w dniu wypłaty kredytu albo pierwszej transzy. Natomiast koniec pierwszego okresy obowiązywania stawki referencyjnej przypada w dniu poprzedzającym ostatni dzień wymagalności kredytu i odsetek przed upływem pierwszego trzymiesięcznego okresu obowiązywania stawki referencyjnej. Kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej kończą się w dniu poprzedzającym dzień, który datą odpowiada dniowi, w którym rozpoczął się poprzedni trzymiesięczny okres obowiązywania stawki referencyjnej, z uwzględnieniem zasad liczenia terminów oznaczonych
w miesiącach, przewidzianych w przepisach kodeksu cywilnego, (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

W ust. 2 tego paragrafu stwierdzono, że zmiana stawki referencyjnej następuje w dniu wymagalności raty spłaty kredytu i odsetek. W ust. 3 postanowiono, że dla celów ustalenia stawiki referencyjnej - (...) S.A. będzie posługiwać się stawką (...) lub (...) publikowaną odpowiednio o godz. 11.00 (...) lub 11.00 na stronie informacyjnej R., w drugim dniu poprzedzającym dzień rozpoczynający pierwszy i kolejne trzymiesięczne okresy obowiązywania stawki referencyjnej, zaokrągloną według matematycznych zasad do czterech miejsc po przecinku. W przypadku braku notowań stawki referencyjnej (...) lub (...) dla danego dnia do wyliczenia stopy procentowej stosuje się odpowiednio notowania z dnia poprzedniego, w którym było prowadzone notowanie stawki (...) lub (...). Za dzień braku notowań stawki (...) lub (...) uznaje się ponadto dzień uznany
na terenie Rzeczpospolitej Polskiej za dzień wolny od pracy. W ust. 4 ustalono, że w całym okresie kredytowania powód może złożyć dyspozycję zmiany stawki referencyjnej, najpóźniej 7 dni przed końcem okresu obowiązywania stawki referencyjnej. Wzrost stawki referencyjnej wpływa na podwyższenie oprocentowania kredytu, które spowoduje wzrost raty spłaty (ust. 5), (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

Kredyt został zabezpieczony hipoteką umowną zwykłą do kwoty 211 210,89 CHF i hipoteką umowną kaucyjną do kwoty 549 914,83 CHF. Zostały one ustanowione na nieruchomości powoda i M. H. ,
dla której Sąd Rejonowy w Łasku prowadzi księgę wieczystą (...), (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24; odpis z księgi wieczystej - k. 264 - 268 verte) .

W części III w § 7 ust. 1 umowy strony ustaliły, że w dniu zawarcia umowy stawka referencyjna (...) wynosi 2,745%, marża 1,40 p.p , a oprocentowanie kredytu 4,145% w stosunku rocznym, a rzeczywista stopa procentowa 4,4637%, wyliczona w oparciu o wielkości wyrażone w walucie kredytu. Odsetki będą obliczane miesięcznie od kwoty zadłużenia z tytułu kredytu według obowiązującej w tym okresie zmiennej stopy procentowej dla kredytu, począwszy od dnia wypłaty kredytu lub pierwszej transzy, do dnia poprzedzającego spłatę kredytu włącznie, (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

W § 10 ust. 3 określono szacunkową wysokość kosztu poniesionego przez powoda z tytułu odsetek na kwotę 128 938,15 CHF, przy założeniu,
iż oprocentowanie kredytu nie ulegnie zmianie w całym okresie spłaty kredytu, kwota kredytu zostanie wypłacona jednorazowo i kredyt będzie wykorzystany
i spłacany zgodnie z umową. W ust. 4 ustalono, że szacunkowy całkowity koszt kredytu w dniu zawarcia umowy wynosi 247 748,22 zł, (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

W części VI w § 11 przyznano powodowi karencję w spłacie kredytu
w okresie do dnia całkowitej wypłaty kredytu, ale nie później niż do dnia
30 listopada 2009 roku. Ustalono ponadto, że powód w okresie karencji będzie spłacał miesięcznie należne odsetki, a po okresie karencji będzie spłacał zadłużenie z tytułu kredytu i odsetki do dnia 01 grudnia 2042 roku, w ratach annuitentowych , (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

Zgodnie z § 13 spłata zadłużenia z tytułu kredytu i odsetek następuje
w drodze potrącenia przez pozwaną swoich wierzytelności z tytułu udzielonego kredytu z rachunku kredytobiorcy o nr (...). Potrącanie z środków z rachunku oszczędnościowo - rozliczeniowego w walucie polskiej następuje w wysokości stanowiącej równowartość kwoty kredytu lub raty w walucie wymienialnej, w której udzielony jest kredyt, według obowiązującej w (...) S.A. w dniu wymagalności, kursu sprzedaży dewiz, (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

W § 17 postanowiono m.in., że w całym okresie kredytowania, na wniosek powoda, bank mógł zawiesić spłatę jednej raty miesięcznej w ciągu roku kalendarzowego. Należne odsetki za okres zawieszenia spłaty raty będą dopisywane do zadłużenia (kapitalizowane) na koniec okresu zawieszenia,
za który przypada spłata i oprocentowanie według stopy procentowej. Zawieszenie nie powoduje wydłużenia okresu spłaty kredytu, (dowód: umowa
o kredyt - k. 19 - 24) .

W § 18 ustalono, że niespłacenie przez powoda części albo całości raty
w terminie umownym spowoduje, że należność z tytułu zaległej spłaty staje
się zadłużeniem przeterminowanym i może zostać przeliczona na walutę polską według kursu sprzedaży dewiz. Brak środków na rachunku przeznaczonym
do spłaty skutkuje niespłaceniem raty lub zadłużenia. Bank był zobowiązany
w takim wypadku do zawiadomienia powoda o kwocie należności z tytułu zaległej i kolejnej raty wysyłając przypomnienie, które otrzymać miał poręczyciel. Za każdy dzień kalendarzowy w okresie utrzymywania
się zadłużenia przeterminowanego z tytułu kredytu bank pobiera odsetki według obowiązującej w tym okresie stopy procentowej dla kredytów przeterminowanych i kredytów postawionych, po upływie okresu wypowiedzenia, w stan natychmiastowej wymagalności nie będących przedmiotem postepowania ugodowego, ustalaną w uchwale zarządu banku. Stopa ta nie może być wyższa niż czterokrotność kredytu lombardowego NBP, (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

W § 19 ustalono, że jeżeli spłata zadłużenia przeterminowanego i odsetek nastąpi w walucie innej niż waluta polska w formie bezgotówkowej - kwota wpłaty zostaje przeliczona na kwotę stanowiącą równowartość w walucie polskiej - według kursu kupna dla dewiz obowiązującego w (...) S.A. w dniu wpływu środków, a jeśli w formie gotówkowej - kwota wpłaty zostaje przeliczona na kwotę stanowiącą równowartość w walucie polskiej - według kursu kupna dla pieniędzy obowiązującego w (...) S.A. w dniu wpływu środków, (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

W części VII w § 23 ustalono, że pozwana mogła wypowiedzieć umowę kredytu w części dotyczącej warunków spłaty w przypadku: niedokonania spłaty dwóch kolejnych rat w terminach określonych przez bank po wysłaniu
do powoda i poręczyciela dwóch kolejnych przypomnień, naruszenia przez powoda postanowień umowy i wykorzystania kredytu niezgodnie z celem określonym w umowie. Pozwana miała obowiązek powiadomienia powoda
i poręczyciela o wypowiedzeniu listem poleconym lub poprzez doręczenie do rąk własnych - za zwrotnym potwierdzeniem odbioru - wyznaczając termin spłaty zadłużenia. Okres wypowiedzenia został ustalony na 30 dni licząc od dnia doręczenia wypowiedzenia. Po upływie tego terminu pozwany bank mógł dochodzić swoich należności w trybie postępowania egzekucyjnego, (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

Poręczenia wekslowego spłaty kredytu udzieliła M. H. , (dowód: umowa o kredyt - k. 19 - 24) .

Pod koniec 2011 roku pojawiły się pierwsze problemy ze spłatą kredytu
z uwagi na problemy finansowe firmy powoda, które doprowadziły ostatecznie do wyrejestrowania działalności gospodarczej na początku 2013 roku, zarejestrowania się powoda w urzędzie pracy jako osoby bezrobotnej bez prawa do zasiłku, a także do podjęcia przez powoda leczenia zaburzeń zdrowia psychicznego. Problemy ze spłatą związane były także ze wzrostem kursu franka szwajcarskiego, (dowód: zeznania powoda - k. 679 verte - 680 i nagranie z dnia 14 listopada 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:07:04 do 00:29:51, w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 498 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:04:16 do 00:23:55; zeznania świadka M. H. - k. 550 verte i nagranie z dnia 07 marca 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:10:41 do 00:34:31; decyzja - k. 15; zaświadczenie - k. 14) .

W związku z tymi kłopotami powód zwrócił się do pozwanej
o restrukturyzację jego długu („wakacje kredytowe”). W następstwie tego
w dniu 25 stycznia 2012 roku między stronami doszło do podpisania aneksu nr (...) do umowy z dnia 04 grudnia 2007 roku. Zgodnie z aneksem przez kilka miesięcy powód nie miał obowiązku spłacania odsetek, (dowód: zeznania powoda - k. 679 verte - 680 i nagranie z dnia 14 listopada 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:07:04 do 00:29:51, w zw. z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 498 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2016 roku - płyta - k. 686, minuta
od 00:04:16 do 00:23:55; zeznania świadka M. H. - k. 550 verte
i nagranie z dnia 07 marca 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:10:41
do 00:34:31; pismo - k. 174; aneks - k. 25 - 31) .

Przedmiotem aneksu była zmiana warunków spłaty zadłużenia z tytułu umowy kredytu mieszkaniowego hipotecznego „(...)” o nr (...) (nr kontraktu (...)). Strony ustaliły, że stan zadłużenia wynosi 208 623,53 CHF. Powód uznał
w całości swoje zadłużenie. Aneks został zawarty na 371 miesięcy, (dowód: aneks - k. 25 - 31) .

W § 1 ust. 7 ustalono, że całkowita kwota do zapłaty wynosi 258 613,56 CHF i 150,00 zł, w ust. 8 wskazano, że roczna stopa oprocentowania wynosi 1,479270 %. W ust. 12 postanowiono, że wielkości, o których mowa w ust. 7 i 8 wyliczone są w walucie polskiej, natomiast przy przeliczeniu kwot wyrażonych
w walucie aneksu na równowartość kwot wyrażonych w walucie polskiej - pozwana stosuje kurs sprzedaży dla dewiz zgodnie z aktualną tabela kursów, obowiązującą na dzień sporządzenia aneksu, (dowód: aneks - k. 25 - 31) .

Strony ustaliły w aneksie do umowy, że zadłużenie z tytułu kapitału począwszy od dnia wejścia w życie aneksu jest oprocentowane według obowiązującej w pozwanym banku zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym, której wysokość jest ustalana jako suma stawki referencyjnej i marży banku, która wynosi 1,4000 p.p . Stawkę referencyjna stanowi zmienna stopa procentowa odpowiadająca stopie procentowej (...) 3M oferowanej
na międzybankowym rynku pieniężnym dla franków szwajcarskich
dla międzybankowych depozytów trzymiesięcznych. Przez stopę (...) rozumie się stopę procentową depozytów oferowanych na londyńskim rynku międzynarodowym dla franków szwajcarskich, publikowaną na stronie informacyjnej R. . W przypadku braku notowań stopy (...) dla danego dnia, do wyliczenia stopy procentowej stosuje się odpowiednio notowania z dnia poprzedniego, w którym było prowadzone ostatnie notowanie stopy (...).
W dniu sporządzania aneksu stawka referencyjna (...) 3M wynosiła 0,05167 %, a oprocentowanie aneksu (...) w stosunku rocznym, (dowód: aneks - k. 25 - 31) .

W przypadku wzrostu kursu walut podwyższeniu ulega rata spłaty i kwota zadłużenia wyrażone w walucie polskiej (§ 2 ust. 14). W przypadku wzrostu spreadu walutowego podwyższeniu ulega rata spłaty i kwota zadłużenia wyrażone w walucie polskiej (§ 2 ust. 15), (dowód: aneks - k. 25 - 31) .

Strony ustaliły w aneksie, że spłata zadłużenia nastąpić ma zgodnie
z harmonogramem stanowiącym integralną część umowy. Na poczet spłaty zadłużenia powód mógł dokonywać wpłat na rachunek przeznaczony do spłaty zadłużenia prowadzony w pozwanym banku o nr (...). Jeżeli powód chciałby dokonywać wpłat na powyższy rachunek w walucie polskiej, a nie w walucie aneksu: w formie gotówkowej - przeliczenie kwoty
na walutę aneksu nastąpi według kursu sprzedaży pieniędzy; formie bezgotówkowej - przeliczenie kwoty na walutę aneksu nastąpi według kursu sprzedaży dewiz, (dowód: aneks - k. 25 - 31) .

W § 5 ust. 1 aneksu strony ustaliły, że pozwana może wypowiedzieć umowę w przypadku niedotrzymania przez powoda zobowiązań określonych
w umowie, w szczególności: braku spłaty zadłużenia zgodnie z harmonogramem, negatywnej oceny zdolności do spłaty zadłużenia albo zagrożenia upadłością.
Z ust. 2 wynikało, że pozwana była zobligowana do zawiadomienia powoda
o wypowiedzeniu osobiście albo listem poleconym ze zwrotnym poświadczeniem odbioru. Pozwana mogła wypowiedzieć umowę z miesięcznym terminem wypowiedzenia, a w przypadku zagrożenia upadłością - z 7 dniowym terminem wypowiedzenia (ust. 3). Po upływie wypowiedzenia umowy, całość niespłaconego zadłużenia staje się zadłużeniem wymagalnym (ust. 6), (dowód: aneks - k. 25 - 31) .

Od podpisania aneksu powód mógł spłacać kredyt we frankach szwajcarskich i to czynił, (dowód: aneks - k. 25 - 31; harmonogram spłat kredytu - k. 225 - 228 verte; zestawienie operacji - k. 229231; historia operacji na kontrakcie kredytowym - k. 232 - 236 verte; opinia pisemna biegłej T. B. - k. 571 - 591 i opinia ustna biegłej T. B. - k. 639 verte i nagranie z dnia 03 października 2016 roku - płyta - k. 686, minuta
od 00:05:35 do 01:14:05) .

W 2012 roku powód nie regulował zadłużenia w terminie. Rata nr 41
w wysokości 440,36 CHF nie została spłacona w pełnej wysokości. Wpłata dokonana po terminie w dniu 15 lutego 2012 roku w wysokości 140,82 CHF
nie pokryła raty. Niedopłata z tytułu wymagalnego kapitału wynosiła 375,07 CHF i została uregulowana w dniu 05 marca 2012 roku i w dniu 12 marca 2012 roku. Rata nr 42 w wysokości 456,11 CHF na dzień 01 marca 2012 roku
nie została spłacona. Wpłata dokonana w dniu 12 marca 2012 roku i w dniu
22 marca 2012 roku pokryła ratę w całości. Na dzień 01 kwietnia 2012 roku raty nr 41 i nr 42 zostały spłacone w całości. Rata nr 43 w wysokości 440,20 CHF na dzień 01 kwietnia 2012 roku nie została spłacona. Wpłata 439,01 CHF dokonana w dniu 06 kwietnia 2012 roku spowodowała niewielką niedopłatę
w wysokości 2,63 CHF. Rata nr 44 w wysokości 448,94 CHF na dzień 01 maja 2012 roku nie została spłacona terminowo. Wpłata 467,91 CHF dokonana
w dniu 13 maja 2012 roku spowodowała niewielką niedopłatę w wysokości
5,05 CHF. Rata nr 45 w wysokości 441,29 CHF na dzień 01 czerwca 2012 roku nie została spłacona. Wpłata 425,20 CHF w dniu 15 czerwca 2012 roku spowodowała niewielką niedopłatę w wysokości 7,66 CHF. Rata nr 46
w wysokości 450,01 CHF na dzień 01 lipca 2012 roku nie została spłacona. Wpłata 451,46 CHF dokonana w dniu 17 lipca 2012 roku spowodowała niewielką niedopłatę w wysokości 11,10 CHF. Rata nr 47 w wysokości 701,29 CHF nie została wpłacona. Niedopłata z tytułu wymagalnego kapitału i odsetek na dzień 01 sierpnia 2012 roku wyniosła 712,39 CHF. Rata nr 48 w wysokości 701,29 CHF nie została spłacona w dniu 01 września 2012 roku. Zaległość
z tytułu wymagalnego kapitału i odsetek wyniosła 1 413,68 CHF. W związku
z tym pozwana wysyła powodowi pierwsze wezwanie do zapłaty zaległości
w kwocie 1 439,87 CHF pismem z dnia 11 września 2012 roku, które powód otrzymuje w dniu 19 września 2012 roku. W dniu 12 września 2012 roku powód wpłaca 287,94 CHF. Rata nr 49 w wysokości 701,29 CHF z terminem spłaty
na dzień 01 października 2012 roku nie zostaje spłacona. Niedopłata z tytułu wymagalnego kapitału i odsetek wynosi 1 855,17 CHF. W związku z tym pozwana wysyła powodowi i M. H. drugie wezwanie do zapłaty zaległości w kwocie 1 883,68 CHF pismem z dnia 08 października 2012 roku. Powód nie odbiera wezwania i w związku z tym przesyłka jest awizowana, natomiast M. H. odbiera przesyłkę w dniu 11 października 2012 roku. Powód w dniu 31 października 2012 roku wpłaca kwotę 568,47 CHF. Pismem z dnia 31 października 2012 roku pozwana wysyła powodowi
i M. H. trzecie wezwanie do zapłaty zaległości w kwocie 1 904,43 CHF. Rata nr 50 w wysokości 701,29 CHF z terminem płatności na dzień
01 listopada 2012 roku nie zostaje spłacona. Niedopłata z tytułu wymagalnego kapitału i odsetek wynosi 2 038,79 CHF. Bank wysyła kolejne wezwanie
do zapłaty zaległości w kwocie 2 067,36 CHF i wypowiedzenie warunków spłaty umowy. Pismo z dnia 26 listopada 2012 roku powód otrzymuje w dniu
19 grudnia 2012 roku, a M. H. w dniu 10 grudnia 2012 roku.
W międzyczasie powód w dniu 27 listopada 2012 roku wpłaca 1 141,26 CHF. Pozostaje niedopłata 926,10 CHF. Rata nr 51 w wysokości 701,29 CHF
z terminem spłaty na dzień 01 grudnia 2012 roku nie zostaje spłacona. Niedopłata wynosi 1 630,39 CHF. Powód w dniu 03 grudnia 2012 roku wpłaca 400,17 CHF i w dniu 24 grudnia 2012 roku 432,18 CHF. Na dzień 31 grudnia 2012 roku niedopłata z tytułu wymagalnego kapitału i odsetek wynosi 818,69 CHF. Całe zadłużenie wynosi 203 550,23 CHF. Rata nr 52 w wysokości 701,29 CHF w wysokości 701,29 CHF z terminem spłaty na dzień 01 stycznia 2013 roku nie została spłacona. Zaległość na dzień 01 stycznia 2013 roku wynosi 1 519,98 CHF, (dowód: harmonogram spłat kredytu - k. 225 - 228 verte; zestawienie operacji - k. 229231; historia operacji na kontrakcie kredytowym - k. 232 - 236 verte; opinia pisemna biegłej T. B. - k. 571 - 591
i opinia ustna biegłej T. B. - k. 639 verte i nagranie z dnia
03 października 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:05:35 do 01:14:05; wezwanie - k. 238; dowód odbioru przesyłki - k. 239 - 240; wezwanie - k. 241; dowód odbioru przesyłki - k. 242 - 245; wezwanie - k. 246; dowód odbioru przesyłki - k. 247 - 250; wezwanie - k. 251; dowód odbioru przesyłki - k. 252 - 255) .

W w/w piśmie z dnia 26 listopada 2012 roku pozwana wezwała powoda do zapłaty zaległości w terminie 7 dni. Poinformowała, że w przypadku braku spłaty zobowiązania w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego pisma przez powoda pozwana wraz z upływem tego terminu wypowiada umowę nr (...) w zakresie warunków spłaty. Dodała, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i że wypowiedzenie warunków spłaty oznacza obowiązek spłaty całej należności, która staje się przeterminowana
i wymagalna, (dowód: wezwanie - k. 251) .

W dniu 20 marca 2013 roku pozwana wystawiła bankowy tytuł egzekucyjny nr (...). W tytule stwierdziła, że powód i poręczycielka M. H. są jej dłużnikami solidarnymi z tytułu umowy o kredyt hipoteczny nr (...)z dnia 04 grudnia 2007 roku oraz
że wysokość jej wymagalnego zobowiązania na dzień wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego wynosi 203 550,23 CHF, w tym odsetki naliczone od dnia 19 marca 2013 roku w kwocie 8 996,33 CHF. W tytule znalazło się stwierdzenie, iż zadłużenie jest wymagalne. Wysokość zobowiązania została wyliczona poprawnie i odpowiada zaksięgowanym wpłatom na kontrakcie kredytowym, (dowód: bankowy tytuł egzekucyjny - k. 161; harmonogram spłat kredytu - k. 225 - 228 verte; zestawienie operacji - k. 229231; historia operacji na kontrakcie kredytowym - k. 232 - 236 verte; opinia pisemna biegłej T. B. - k. 571 - 591 i opinia ustna biegłej T. B. - k. 639 verte i nagranie z dnia 03 października 2016 roku - płyta - k. 686, minuta
od 00:05:35 do 01:14:05) .

Postanowieniem z dnia 05 kwietnia 2013 roku wydanym w sprawie
o sygn. akt II 1 Co 2659/13, Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi nadał klauzulę wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...)
z dnia 20 marca 2013 roku na rzecz pozwanej przeciwko powodowi
i M. H. , z ograniczeniem ich odpowiedzialności do kwoty 927 510,00 złotych. Nadto w punkcie 2 postanowienia zasądził od dłużników solidarnych na rzecz pozwanej kwotę 67,00 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania. Postanowieniem z dnia 07 maja 2013 roku w/w Sąd uzupełnił powyższe postanowienie poprzez zobowiązanie komornika do przeliczenia kwoty wyrażonej w walucie obcej na walutę polską, (dowód: postanowienie - k. 163
i k. 164) .

Pozwana wystąpiła przeciwko powodowi o egzekucję na podstawie
w/w tytułu wykonawczego, (bezsporne) .

Postanowieniem z dnia 30 czerwca 2015 roku tut. Sąd udzielił niniejszemu powództwu zabezpieczenia i zawiesił postepowanie egzekucyjne w sprawie
o sygn. akt Km 26875/13 prowadzonej przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Zduńskiej Woli M. K. , do czasu zakończenia procesu, (bezsporne) .

Powód dalej mieszka z M. H. i córką, pracuje za granicą, zarabia około 3 500,00 - 4 000,00 zł miesięcznie. Zaprzestał spłacania kredytu, (dowód: zeznania powoda - k. 679 verte - 680 i nagranie z dnia 14 listopada 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:07:04 do 00:29:51, w zw.
z informacyjnymi wyjaśnieniami - k. 498 verte i nagranie z dnia 14 stycznia 2016 roku - płyta - k. 686, minuta od 00:04:16 do 00:23:55) .

Powyższy stan faktyczny w zasadzie nie był sporny miedzy stronami, został ustalony na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które zostały sporządzone przez podmioty do tego uprawnione, w ramach przyznanych im kompetencji. Do tego autentyczność ich nie była kwestionowana przez strony i nie budziła wątpliwości Sądu. Ponadto stan faktyczny został ustalony
na podstawie częściowych zeznań powoda i świadka M. H. , które nie były negowane przez pozwaną w tej części, a którym Sąd dał wiarę, gdyż
są jasne i logiczne i znajdują potwierdzenie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, a także na podstawie pełnej, jasnej i logicznej opinii biegłej.
Z tego też powodu Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu
z uzupełniającej opinii biegłej T. B. .

Sąd nie dał wiary zeznaniom powoda jedynie w części dotyczącej twierdzeń, że kredyt był spłacany jedynie w złotówkach, gdyż w tej części jego zeznania są sprzeczne z opinią biegłej, aneksem do umowy, harmonogramem spłat, zestawieniem operacji na rachunku technicznym i historią operacji
na kontrakcie kredytowym oraz w części, w której twierdził, że wystąpienie
o „wakacje kredytowe” pod koniec 2011 roku było spowodowane jedynie wzrostem kursu franka szwajcarskiego, a nie jego kłopotami finansowymi, gdyż w tej części jego zeznania nie są logiczne i są sprzeczne z jego pismem, które wpłynęło do pozwanego banku w dniu 14 grudnia 2011 roku (k. 174).
W tej samej części Sąd nie dał wiary zeznaniom świadka M. H.
również z uwagi na to, że są one stronnicze, a przez to niewiarygodne.

Sąd przy ustalaniu stanu faktycznego pominął zeznania świadka A. B. , gdyż nic nie wnoszą do sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i zasługuje w całości na uwzględnienie.

Powód w uzasadnieniu pozwu podniósł zarzut braku wymagalności długu wobec nieskutecznego i niezasadnego wypowiedzenia umowy kredytu, które naruszało przepis art. 5 k.c. i było złożone pod warunkiem. Ponadto podniósł,
że w umowie zawarte są klauzule o charakterze niedozwolonym, które przewidywały obowiązek spłaty kredytu w walucie obcej - kursem franka szwajcarskiego ustalonego przez pozwaną według jej uznania, a także zarzut nieważność umowy.

W niniejszej sprawie bezspornym jest, że strony zawarły umowę o kredyt, który nie został spłacony lub wyegzekwowany, zatem dopuszczalne jest powództwo z art. 840 § 1 pkt k.p.c., które stanowi jedyną drogę zakwestionowania wierzytelności stwierdzonej w bankowym tytule egzekucyjnym zaopatrzonym w sądową klauzulę wykonalności.

Na podstawie art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. dłużnik może wytoczyć powództwo w celu pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności, jeżeli przeczy zdarzeniom, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności. Zgodnie
z treścią tego przepisu dłużnik winien wykazać nieistnienie zdarzenia, na którym oparto wydanie klauzuli wykonalności, tzn. takie okoliczności, które wskazują, że określony tytuł nie powinien być opatrzony klauzulą wykonalności, jako niepodlegający wykonaniu lub niespełniający warunków przepisanych prawem egzekucyjnym. W przypadku bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego
w sądową klauzulę wykonalności, dłużnik może podnieść wszelkie zarzuty materialnoprawne dotyczące wierzytelności banku, objętej tym tytułem. Chodzi tu o zarzuty powstałe przed wystawieniem bankowego tytułu egzekucyjnego, przed wydaniem klauzuli wykonalności i po jej wydaniu. W grę mogą wchodzić np. zarzuty nieistnienia roszczenia banku lub istnienia roszczenia w mniejszej wysokości niż ujęte w tytule, nienastąpienia wymagalności roszczenia itp., (patrz: wyrok SA w Szczecinie z dnia 13 maja 2015 roku, I ACa 1008/14, Lex nr 1785303; wyrok SA w Katowicach z dnia 14 kwietnia 2015 roku, VACa 637/14, Lex nr 1679913).

Sąd w pierwszej kolejności zajął się zarzutem niewymagalności roszczenia wobec niewypowiedzenia umowy kredytu lub wypowiedzenia umowy
z nadużyciem prawa wbrew zasadą współżycia społecznego. Uznanie tego zarzutu za zasadny czyni zbędnym rozpatrywanie pozostałych zarzutów zawartych w pozwie.

Zgodnie z treścią uchylonego już art. 96 prawa bankowego, w bankowym tytule egzekucyjnym należy m.in. wskazać wzmiankę o wymagalności dochodzonego roszczenia. Zatem tytułu tego nie można wystawić skutecznie, jeżeli roszczenie nie jest wymagalne.

Pozwana łączy wymagalność roszczenia wynikającego z umowy o kredyt
z wypowiedzeniem umowy dokonanym w piśmie z dnia 26 listopada 2012 roku, zatem należy odnieść się do uregulowań dotyczących procedury wypowiadania umowy z dnia 04 grudnia 2007 roku, zmienionej aneksem nr (...) z dnia 25 stycznia 2012 roku.

W części VII w § 23 ustalono, że pozwana mogła wypowiedzieć umowę kredytu w części dotyczącej warunków spłaty w przypadku: niedokonania spłaty dwóch kolejnych rat w terminach określonych przez bank i wysłania
do powoda i poręczyciela dwóch kolejnych przypomnień, naruszenia przez powoda postanowień umowy i wykorzystania kredytu niezgodnie z celem określonym w umowie. Pozwana miała obowiązek powiadomienia powoda
i poręczyciela o wypowiedzeniu listem poleconym lub poprzez doręczenie do rąk własnych - za zwrotnym potwierdzeniem odbioru - wyznaczając termin spłaty zadłużenia. Okres wypowiedzenia został ustalony na 30 dni licząc od dnia doręczenia wypowiedzenia. Po upływie tego terminu pozwana mogła dochodzić swoich należności w trybie postępowania egzekucyjnego. Z powyższego wynika, że umowa przewidywała, co w sprawie jest bezsporne, wymóg uprzedniego podjęcia czynności upominawczych, jako element skutecznego wypowiedzenia umowy w późniejszym czasie.

W piśmie z dnia 26 listopada 2012 roku pozwana wezwała powoda
do zapłaty zaległości w terminie 7 dni, poinformowała go ponadto,
że w przypadku braku spłaty zobowiązania w terminie 7 dni od dnia otrzymania tego pisma przez powoda pozwana wraz z upływem tego terminu wypowiada umowę w zakresie warunków spłaty. Dodała, że termin wypowiedzenia wynosi 30 dni i że wypowiedzenie warunków spłaty oznacza obowiązek spłaty całej należności, która staje się przeterminowana i wymagalna. Treść tego pisma daje zatem Sądowi podstawę do stwierdzenia, że pismo to wyczerpuje jedynie działania upominawcze, do których pozwana była zobligowana w umowie,
w sytuacji stwierdzenia naruszenia obowiązków umowy przez powoda.
Nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem, że dalsza część oświadczenia stanowiła oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Połączenie w jednym piśmie wezwania do uregulowania należności i jednocześnie przyjęcie, że stanowi ono wypowiedzenie na wypadek niezadośćuczynienia powyższemu obowiązkowi, czyni fikcyjnym postępowanie upominawcze, a wypowiedzenie umowy niejednoznacznym. Z tak sformułowanego oświadczenia, nie sposób wywnioskować chociażby tego, w jakiej dacie umowa ulega rozwiązaniu,
tj. w jaki sposób liczyć należy okres jej wypowiedzenia. Jasny i jednoznaczny
jest jedynie przekaz obejmujący informację w zakresie wezwania do zapłaty,
a także w zakresie terminu w jakim powódka winna spełnić swoje świadczenie. Zachodziłaby zawsze wątpliwość, czy umowa nadal wiąże strony w przypadku częściowej zapłaty należności, albo w przypadku zapłaty żądanej kwoty przez powódkę i błędnego jej zarachowania. Pozwana wbrew zapisom umowy
nie zastosowała kolejności oświadczeń - najpierw wezwanie do zapłaty,
a w przypadku upływu zakreślonego terminu - złożenie jednoznacznego oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Zatem oświadczenie pozwanej zawarte w piśmie z dnia 26 listopada 2012 roku nie mogło wywrzeć skutku w postaci wypowiedzenia umowy z uwagi
na niejednoznaczność zapisów, nadto naruszało postanowienia umowy stron
w zakresie procedury wypowiedzenia i treść art. 75 ust. 1 prawa bankowe go (zgodnie z tym przepisem, w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków udzielenia kredytu albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Termin wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1, o ile strony
nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni, a w razie zagrożenia upadłością kredytobiorcy - 7 dni).

Gdyby nawet uznać hipotetycznie, że doszło do złożenia przez pozwaną oświadczenia o wypowiedzeniu umowy w piśmie z dnia 26 listopada 2012 roku, to i tak byłoby ono nieskuteczne, ponieważ dokonane było z zastrzeżeniem warunku.

Przez warunek rozumie się zamieszczone w treści czynności prawnej zastrzeżenie, które uzależnia powstanie lub ustanie jej skutków od zdarzenia przyszłego i niepewnego ( art. 89 k.c. ). Warunek może być dodany do każdej czynności prawnej w razie takiego uzgodnienia przez strony umowy, poza wyjątkami wynikającymi z ustawy bądź z właściwości czynności prawnej.
Ze względu na ten ostatni powód, za niedopuszczalne uznaje się między innymi warunki w czynnościach prawnych jednostronnych kształtujących sytuację prawną innego podmiotu np.: powołanie się na wadę oświadczenia woli
na podstawie ( art. 88 k.c. ), odstąpienie od umowy czy wypowiedzenie umowy, (patrz: wyrok SA w Poznaniu z dnia 20 maja 2008 r., I ACa 316/08, Lex nr 446159; J. S., Glosa do wyroku SN z dnia 20 czerwca 2001 r., I PKN 474/00, OSP 2003, z. 10, poz. 130; A. J., komentarz do art. 89 k.c., LEX; Kodeks cywilny, Tom I komentarz do artykułów 1-534 pod redakcją prof. E. G.; Wydawnictwo C.H. (...), W. 2004; K. O.
w komentarzu do art. 89 k.c. ; H. P. w komentarzu do art. 89 k.c. ). Ogólnie można powiedzieć, że dotyczy to czynności prawnych, które nie znoszą chwiejności i wymagają od razu stabilnego uregulowania (patrz: Z. R. (...) prawa cywilnego tom I). W temacie tym wypowiedział się także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29 kwietnia 2009 roku (sygn. akt II CSK 614/08
z glosą J. T. (...)-46). W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd zwrócił uwagę na to, że do kategorii czynności prawnych niedopuszczających warunku należy zaliczyć takie, które mają od razu kształtować stabilne stosunki prawne jak jednostronne czynności prawno - kształtujące, czy wypowiedzenie trwałego stosunku cywilnoprawnego. Sąd dodał ponadto, że jednostronne oświadczenia woli wywierające z chwilą ich złożenia innej osobie wpływ na jej stosunki majątkowe z reguły nie powinny być dokonywane z zastrzeżeniem warunku, ochrona prawna bowiem interesów tej osoby wymaga, aby zakres skuteczności takich oświadczeń był od razu oznaczony. Dotyczy to zwłaszcza wypowiedzenia, które prowadzi do zakończenia stosunku zobowiązaniowego
o charakterze trwałym, gdyż druga strona powinna mieć od razu pewność
co do swojej sytuacji prawnej.

Z tych wszystkich względów należy uznać, że wypowiedzenie umowy jako jednostronne oświadczenie woli o charakterze prawno - kształtującym, nie może zostać uczynione z zastrzeżeniem warunku. Dopuszczenie takiej możliwości pozostawałoby w sprzeczności z istotą tego rodzaju czynności, której celem jest definitywne uregulowanie łączącego strony stosunku prawnego. Podobny pogląd wyraził Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 11 marca 2014 roku ( I ACa 812/13), Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 14 maja 2015 roku (I ACa 16/15), a także Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 08 września 2016 (II CSK 750/15).

W tym miejscu dodać trzeba, że art. 89 k.c. nie określa konsekwencji zastrzeżenia w treści czynności prawnej warunku, mimo zakazu ze względu
na właściwość tej czynności. W tej sytuacji oceny skutków naruszenia art. 89 k.c. należy dokonać na podstawie art. 58 § 1 i 3 k.c. (patrz wyrok SN z dnia
29 kwietnia 2009 r., II CSK 614/08, Lex nr 503207) Jeżeli tak, to wypowiedzenie takie, gdyby zostało uczynione, nie mogłoby wywołać zamierzonego skutku.

Przyjmując także hipotetycznie w niniejszej sprawie, że doszło
do wypowiedzenia umowy kredytu, to wobec zarzutu powoda wypowiedzenie umowy należy ocenić przez pryzmat przepisu art. 5 k.c.

Banki posiadają uprzywilejowaną pozycję wobec kredytobiorców,
co wyraża się m.in. w możliwości jednostronnego kształtowania łączącego strony stosunku prawnego, w tym również zmiany warunków umowy, a także
jej wypowiedzenia z wielu przyczyn. Korzystanie z tak szerokich uprawnień podlega jednak ocenie sądu, gdyż w orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalił się pogląd, że wykonanie przez bank uprawnienia kształtującego w postaci wypowiedzenia umowy kredytowej może być kwalifikowane jako nadużycie prawa podmiotowego w rozumieniu art. 5 k.c. (patrz: wyrok z dnia 10 lipca 1987 r., IV CK 195/87, OSP 1990, nr 9, poz. 327; wyrok z dnia 20 lipca 1987 r., IV CR 195/87, OSNC 1989, nr 1, poz. 16; postanowienie z dnia 27 listopada 2003 r., III CZP 78/03, Prokuratura i Prawo 2004, nr 6, s. 36 i in.; wyrok z dnia 24 września 2015 roku, V CSK 698/14, Lex nr 1805901; wyrok z dnia 23 maja 2013 roku, IV CSK 679/12, Lex nr 1365728 z glosą R. Cebuli, OSP 2014 r. Nr 11, poz. 104C s. 1446 ).

Wypowiedzenie umowy kredytowej stanowi na pewno bardzo dotkliwe
dla kredytobiorców uprawnienie kształtujące banku w stosunku kredytowym,
bo jego wykonanie może doprowadzić do zakończenia tego stosunku przed pierwotnie ustalonym okresem spłaty kredytu. W związku z tym nie może być ono wykonane w sposób nagły, zaskakujący dla kredytobiorcy. Badając skuteczności wypowiedzenia umowy kredytowej w wyniku skorzystania przez bank
z uprawnienia najbardziej dotkliwego dla kredytobiorcy, należy rozważyć skalę
i stopień naruszeń kredytobiorcy z uwzględnieniem między innymi wysokości udzielonego kredytu, czasu na jaki został udzielony, dotychczasowej realizacji warunków umowy.

Naruszenie warunków umowy kredytu nie zawsze będzie uzasadniać jej wypowiedzenie. W sytuacji, gdy przeterminowana należność jest niewielka
w stosunku do udzielonego kredytu, bank powinien podjąć działania zmierzające do zweryfikowania sytuacji finansowej i gospodarczej kredytobiorcy pod kątem możliwości spłaty kredytu. Uprawnienia w tym zakresie przewiduje art. 74 prawa bankowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że pozwana nadużyła prawa podmiotowego wypowiadając umowę kredytową. Trzeba zauważyć, że w dniu 27 listopada 2012 roku, a więc przed otrzymaniem pisma z dnia 26 listopada 2012 roku powód wpłaca 1 141,26 CHF. Pozostaje niedopłata 926,10 CHF. Natomiast na dzień 31 grudnia 2012 roku niedopłata z tytułu wymagalnego kapitału i odsetek wynosi jedynie 818,69 CHF, a całe zadłużenie 203 550,23 CHF. Zatem na dzień 31 grudnia 2012 roku przeterminowane zadłużenie wynosiło zaledwie 0,4 % całego zadłużenia, zatem podjęte przez bank działanie jawi się jako niewspółmierne do uchybień pozwanego przy wykonywaniu umowy. Należy jeszcze dodać, że powód sumiennie spłacał zadłużenie przez kilka lat, problem pojawił się przy 47
i następnej racie, która była wyższa od rat w czasie „wakacji kredytowych”
o około 270 CHF, co w przeliczeniu na złotówki dawało kwotę o ponad 1 000,00 zł wyższą. To z pewnością zaskoczyło powoda, który nie był przygotowany
na wzrost raty o dodatkowe odsetki, których nie płacił w okresie „wakacji kredytowych” i wzrost kursu franka szwajcarskiego. Bank nie podjął jednak żadnych działań zmierzających do oceny zdolności kredytowej powoda, przestał z nim współpracować, jego działania ograniczyły się do wysyłania trzech wezwań do zapłaty. Jednocześnie brak jest w sprawie dowodu na to, że powód
w momencie wypowiedzenia umowy był niewypłacalny. Brak jest również dowodu na to, że jego sytuacja w momencie wypowiedzenia uległa pogorszeniu w stopniu zagrażającym zdolności do spłaty długu. W tych okolicznościach Sąd uznał, że oświadczenie pozwanej o wypowiedzeniu umowy kredytu stanowiło nadużycie prawa podmiotowego (art. 5 k.c.) i jako takie należy je uznać
za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. Wypowiedzenie umowy
z powodu zaległości z zapłatą trzech z prawie trzystu sześćdziesięciu rat, przy termi nowej spłacie dotychczasowych czterdziestu kilku rat , stanowiło najbardziej drastyczny i uciążliwy dla powoda sposób zwrotu udostępnionych przez pozwaną środków finansowych.

Powyższe rozważania prowadzą do konstatacji, że pozwana nie złożyła skutecznie powodowi oświadczenia o wypowiedzeniu umowy ani warunkowego ani bezwarunkowego, w konsekwencji czego nie nastąpił skutek w postaci wymagalności kredytu. Nie nastąpiło zatem zdarzenie, które legło u podstaw wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego, gdyż powódka skutecznie zakwestionowała zdarzenie będące podstawą jego wystawienia, czyli wypowiedzenie umowy kredytu. Wobec odpadnięcia podstawy tytułu egzekucyjnego należało pozbawić go wykonalności w całości, oczywiście
w części dotyczącej powoda. Dlatego Sąd orzekł, jak w pkt 1 wyroku,
na podstawie art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c.

O kosztach zastępstwa prawnego należnych powodowi, powiększonych
o opłatę skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł, Sąd orzekł,
jak w pkt 2 wyroku, na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat
za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zm. ) oraz w zw. z § 6 pkt 7 rozporządzeni a Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jedn. Dz. U.
z 2013 r. poz. 461 ze zm.), gdyż pozwana przegrała sprawę w całości.

O brakujących kosztach procesu (brakująca opłata stosunkowa
i brakująca część kosztów sporządzenia opinii biegłego) Sąd orzekł, jak
w punkcie 3 wyroku, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 roku, poz. 623) w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.